Τρεις επικίνδυνες αυταπάτες για την Βόρεια Κορέα
Του James George Jatras*
Λένε πως οι περισσότεροι από τους πραγματικούς κινδύνους για τον κόσμο προκύπτουν όχι από αυτά που οι άνθρωποι δεν ξέρουν, αλλά από αυτά που ξέρουν αλλά δεν είναι σωστά.
Σαν παράδειγμα, δείτε τρία πράγματα για την Κορέα για τα οποία το κατεστημένο της δικομματικής Ουάσιγκτων είναι απολύτως βέβαιο αλλά που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα:
Αυταπάτη 1η: Όλες οι επιλογές, περιλαμβανομένης της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης, είναι «στο τραπέζι».
-Όλοι ξέρουν πως δεν υπάρχουν στρατιωτικές «επιλογές» που η Ουάσιγκτων θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον της Βορείου Κορέας που δεν οδηγούν σε καταστροφή. Η εκδοχή ότι ένα «χειρουργικό πλήγμα» θα μπορούσε να «αποσπάσει» (εικόνα χειρουργείου που λατρεύουν οι στρατηλάτες των κομπιούτερ) τις πυρηνικές και πυραυλικές δυνατότητες της Β. Κορέας είναι ένα παραμύθι. Είναι ήδη ανεδαφικό όταν κανείς δεν πιστεύει ότι μια περιορισμένη επίθεση θα εξαφανίσει την ικανότητα της Βορείου Κορέας να ανταποδώσει το χτύπημα και σκληρότατα. Θα κινδύνευαν όχι μόνο οι σχεδόν 30.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί στην Κορέα αλλά 25 εκατομμύρια κατοίκων της μητροπολιτικής περιοχής της πρωτεύουσας Σεούλ, για να μην αναφέρουμε πολλές άλλες απειλούμενες ανθρώπινες υπάρξεις στην λοιπή Νότιο Κορέα και ίσως στην Ιαπωνία.
– Επομένως, κάθε εξεταζόμενο αμερικανικό προληπτικό πλήγμα θα πρέπει να είναι εξ αρχής μαζικό, προκαλώντας ένα τρομακτικό κόστος στους Βορειοκορεάτες ( λογαριάζονται άραγε οι ζωές τους;) αλλά και πάλι αιωρείται ο κίνδυνος ότι η απουσία πλήρους καταστροφής θα εσήμαινε συντριπτικά αντίποινα.
Αυταπάτη 2η: Η Βόρειος Κορέα πρέπει να αφοπλιστεί πυρηνικά.
-Αρέσει ή δεν αρέσει, η Βόρειος Κορέας είναι ένα κράτος με πυρηνικό οπλισμό, εκτός της Συνθήκης Μη Πολλαπλασιασμού των Πυρηνικών ΄Οπλων -και θα παραμείνει έτσι.
Ο Κιμ Γιονγκ Ουν διδάχτηκε από τις περιπτώσεις του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι. Επειδή ο Κιμ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, ειδικά πυρηνικούς πυραύλους, κατορθώνει να μένει ζωντανός και στην εξουσία. Εάν τα παραδώσει, τον περιμένει ο χορός του θανάτου ή ο σοδομισμός με ξιφολόγχη, προ του τουφεκισμού. Η επιλογή δεν είναι αμφίβολη.
-Αυταπάτη 3η: Εάν οι ΗΠΑ πιέσουν την Κίνα αρκετά, το Πεκίνο θα μας λύσει το πρόβλημα.
Δεν υπάρχει συνδυασμός αμερικανικών κυρώσεων, απειλών ή πιέσεων που θα αναγκάσει το Πεκίνο να πάρει μέτρα που είναι ριζικά αντίθετα προς τα ζωτικά συμφέροντα ασφάλειας της Κίνας. (Εδώ, τα «ζωτικά συμφέροντα ασφάλειας» σημαίνει ακριβώς αυτό, όχι με τον τρόπο που οι Αμερικανοί χαράκτες πολιτικής παγίως διαστρέφουν τον όρο να σημαίνει οτιδήποτε δεν τους αρέσει, ακόμη και αν δεν έχει καμιά σχέση με την αμερικανική ασφάλεια και ακόμη λιγότερο με την αμερικανική επιβίωση.
Εκτός από τις θεωρίες ότι η Κίνα θα επιζητήσει να εκμαιεύσει ένα εσωτερικό πραξικόπημα ανατροπής του Κιμ υπέρ μιας ελεγχόμενης διοίκησης, η διατήρηση του σημερινού απεχθούς καθεστώτος, είναι για το Πεκίνο η μόνη επιλογή, αν δεν θέλει να έχει στα σύνορά του μιαν ενωμένη Κορεατική Χερσόνησο , υπό κυβέρνηση συμμαχίας με την Ουάσιγκτων.
-΄Υστερα από την εμπειρία της Μόσχας, με την εξάπλωση του ΝΑΤΟ μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990, γιατί το Πεκίνο να δώσει πίστη σε οποιεσδήποτε διαβεβαιώσεις της Ουάσιγκτων (για οποίες δεν υπάρχει άλλωστε ούτε ένδειξη) πως δεν θα επεκταθεί στο κενό που θα δημιουργούσε τυχόν κατάρρευση της Βόρειας Κορέας; Εντελώς αντίθετα, υποστηρίχτηκε ότι εάν η Κίνα αρνηθεί να επιληφθεί του κορεατικού προβλήματος για λογαριασμό της Ουάσιγκτων, τότε οι ΗΠΑ θα το κάνουν με τους δικούς τους όρους, προσφέροντας στο Πεκίνο (κατά την περιγραφή του Αμερικανού τέως πρεσβευτή στον ΟΗΕ Τζων Μπόλτον) «μιαν καθεστωτική κατάρρευση, τεράστια ροή προσφύγων και αμερικανικές σημαίες υψωμένες σε όλη την έκταση του Ποταμού Γιαλού.»
Και ο Μπόλτον πρόσθεσε: « Η Κίνα μπορεί να επιλέξει τον εύκολο τρόπο ή τον πολύ δύσκολο. Δική τους η επιλογή. Αλλά ο χρόνος εξαντλείται.» Εάν, υπό ένα τέτοιο σενάριο, οι αμερικανικές δυνάμεις φτάσουν στα σύνορα της Κίνας, πρόσθεσε ο Μπόλτον, δεν πρόκειται να φύγουν σύντομα. Να μην το περιμένετε. Το 1950, την τελευταία φορά που οι Αμερικανοί ήσαν στον Ποταμό Γιαλού, δεν έμειναν για πολύ όταν εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι στρατιώτες μπήκαν στην Κορέα. Θυμηθείτε πως αυτό συνέβη όταν η Κίνα δεν είχε ακόμη πυρηνικά όπλα, αλλά οι ΗΠΑ είχαν.
Η εβδομαδιαία, όπως φαίνεται, άνοδος και πτώση του επιπέδου οξύτητας της πολεμοχαρούς ρητορικής από Ουάσιγκτων και Πιονγκγιάνγκ συσκοτίζει την πραγματικότητα πίσω από αυτές τις αυταπάτες. Μικρή αλλαγή μπορεί να αναμένεται από την Πιονγκγιάνγκ, της οποίας η πολιτική έχει τουλάχιστον την αρετή της απλότητας: « Εάν μας κάνετε οτιδήποτε κακό, θα σας κάνουμε κάτι πραγματικά πολύ κακό με τη σειρά μας.»
΄Ετσι, τι πρέπει να αναμένεται; Θα εγκαταλείψει η Ουάσιγκτων την μέχρι τώρα τακτική και θα παρουσιάσει κάτι διαφορετικό εκτός από απειλές και κυρώσεις; Οι οιωνοί δεν είναι ευμενείς. Λίγο προτού εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, ο (εγκέφαλος πολιτικής στρατηγικής του Τραμπ) Στηβ Μπάνον παραβίασε το ταμπού γύρο από την Αυταπάτη Νο.1, δηλώνοντας: «Μέχρις ότου κάποιος λύσει την εξίσωση που μου δείχνει πώς δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στην Σεούλ δεν πεθαίνουν στα πρώτα 30 λεπτά από συμβατικά όπλα, δεν ξέρω γιατί μιλάτε, δεν υπάρχει στρατιωτική λύση εδώ, μας την φέρανε». Και έπειτα έφυγε.
Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι. Υπήρξαν πληροφορίες για έμμεσες επαφές μεταξύ Β. Κορέας και ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στη Ν. Υόρκη. Ακόμη και ο Μπόλτον υποστηρίζει πως κάποιος διακανονισμός μπορεί να γίνει με την Κίνα, υπό την μορφή της απόσυρσης των αμερικανικών στρατευμάτων κάτω στον Νότο, κοντά στο Πουσάν, ώστε να είναι πάντοτε διαθέσιμα για «ταχεία ανάπτυξη οπουδήποτε στην Ασία». (Ασφαλώς αυτό είναι μια ιδέα. Αλλά υπάρχει μια καλύτερη: Γιατί να μη φύγουν εντελώς από την Κορέα και να μην υπάρχουν Αμερικανοί διαθέσιμοι για ανάπτυξη οπουδήποτε στην Ασία;)
Η απόλυτη αποσαφήνιση θα πρέπει να ήταν το κύριο άρθρο των Γκλόμπαλ Τάϊμς του Πεκίνου, στις 10 Αυγούστου 2017, («Ανεύθυνα παιχνίδια στην Κορεατική Χερσόνησο ριψοκινδυνεύουν με πραγματικό πόλεμο»), που παγκοσμίως θεωρείται ότι εκφράζει τις θέσεις της κινεζικής κυβέρνησης.
«Η Κίνα θα πρέπει επίσης να καταστήσει σαφές ότι εάν πρώτη η Βόρειος Κορέα εκτοξεύσει πυραύλους που απειλούν το έδαφος των ΗΠΑ και οι ΗΠΑ αντεπιτεθούν, η Κίνα θα παραμείνει ουδέτερη. Εάν οι ΗΠΑ και η Νότιος Κορέα εξαπολύσουν πλήγματα και επιχειρήσουν να ανατρέψουν το Βόρειο-Κορεατικό καθεστώς και να μεταβάλλουν το πολιτικό σχήμα της Κορεατικής Χερσονήσου, η Κίνα θα τους εμποδίσει να το κάνουν».
Αυτό σημαίνει πως εάν ο Κιμ επιτεθεί στις ΗΠΑ μένει μόνος του. Εάν εμείς επιτεθούμε στον Κιμ, είμαστε σε πόλεμο με την Κίνα. Στην δεύτερη περίπτωση, ενώ η Ρωσία δεν είναι πιθανό να επέμβει ευθέως, μπορεί να είμαστε βέβαιοι ότι η Μόσχα θα παράσχει στο Πεκίνο πλήρη υποστήριξη, πλην κήρυξης πολέμου. Σε ήπια διατύπωση, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν προς το αμερικανικό συμφέρον.
Υπάρχει μία και μοναδική κυριαρχούσα προτεραιότητα που οφείλει τώρα να καθοδηγεί την αμερικανική πολιτική στην Κορέα. Δεν είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Βόρειο Κορέα –παρά την αποκρουστικότητα αυτού του καθεστώτος- ή ακόμη η ευημερία της Νοτίου Κορέας ή της Ιαπωνίας. Είναι η αποφυγή της ανάπτυξης από τον Κιμ πυραυλικού συστήματος ικανού να πλήξη με πυρηνικά όπλα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται η Βόρειος Κορέα σ’ αυτήν την ικανότητα είναι το αντικείμενο ευρύτατα συγκρουομένων εκτιμήσεων. (Σχετικά με τις ζωές Αμερικανών που διακυβεύονται στην Αποστρατικοποιημένη Ζώνη, υπάρχει μια απλή λύση για την διασφάλισή τους –πάρτε τους , διάβολε, αμέσως από εκεί.)
Αλλά τι θα γίνει με τη Νότιο Κορέα και την Ιαπωνία; Οι «συμμαχίες» μας μαζί τους είναι μυθιστόρημα. Οι ΗΠΑ εγγυώνται την ασφάλειά τους, αλλά εκτός από το να συνεργάζονται στην άμυνα της επικράτειάς τους, δεν κάνουν τίποτα για να προστατεύσουν την δική μας ασφάλεια , ούτε μπορούν άλλωστε. Οι ΗΠΑ δεν αντλούν όφελος από το να καθιστούμε τους εαυτούς μας στόχους για λογαριασμό μιας χώρας που βρίσκεται περισσότερο από πέντε χιλιάδες μίλια από την αμερικανική επικράτεια.
Είναι καιρός αυτό το «Πρώτα η Αμερική» ν’ αποκτήσει κάποιο νόημα. Σαν αρχή, η Ουάσιγκτων θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την πρόταση του Πεκίνου για ένα διπλό πάγωμα. Από την μια , η Πιονκγιάνκ θα ανέστελλε τα πυραυλικά και πυρηνικά προγράμματά της, ιδιαίτερα σταματώντας τις δοκιμές όπλων με δυνατότητα δι-ηπειρωτικού βεληνεκούς. Η Ουάσιγκτων και η Σεούλ θα ανέστελλαν τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια –που περιλαμβάνουν τα λεγόμενα «πλήγματα αποκεφαλισμού», τα οποία έχουν στόχο την βόρειο-κορεατική ηγεσία.
Εάν η προστασία της επικράτειάς μας και του αμερικανικού λαού είναι η κυρίαρχη προτεραιότητα των Αμερικανών αξιωματούχων και όχι, όπως αναξιόπιστα ισχυρίζονται, η «αλλαγή καθεστώτος» στη Βόρειο Κορέα, είναι δύσκολο να δει κανείς γιατί μια διπλή-κατάψυξη δεν θα ήταν ένα φρόνιμο πρώτο βήμα. Θα απέμενε κυρίως στην Κίνα να φροντίσει ώστε οι Βορειοκορεάτες να τηρήσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας. Εάν το τηρούσαν, ίσως θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε ένα υπερβολικά καθυστερημένο διακανονισμό μιας αναμέτρησης του Ψυχρού Πολέμου και με τον καιρό σε μιαν επανενωμένη, ουδέτερη Κορέα. Αν όχι, όλα είναι δυνατά –αλλά δεν θα είμαστε χειρότερα από τώρα.
* [Ο ελληνικής καταγωγής δημοσιολόγος, πρώην Αμερικανός διπλωμάτης και σύμβουλος γεωπολιτικής της ηγεσίας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Κογκρέσο, επιχειρεί στο ανωτέρω άρθρο του να διαλύσει την σύγχυση εις τας φρένας πολιτικών υπευθύνων και κοινού -στις ΗΠΑ και διεθνώς- από την ακατάσχετη εκτόξευση προπαγάνδας περί το Κορεατικό πρόβλημα, από «ανιδιοτελείς» εραστές των πολεμικών λύσεων. Ανεξαρτήτως της αποτελεσματικότητας της ανθρωπιστικής προσπάθειας, το άρθρο διατηρεί την αξία χρήσιμης συμβολής σε αξιόπιστη ενημέρωση για το φλέγον σήμερα θέμα διεθνούς επικαιρότητας.]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
ΠΗΓΗ: 6-9-2017, http://www.iskra.gr/ .
