Πλασματικά χρόνια κι εκτοπλάσματα… «Πλασματικά χρόνια».

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου *

 

Οι αιώνιες πασοκιές. Παίρνει η κυβέρνηση ένα απάνθρωπο (όποιο) μέτρο κι αμέσως αρχίζει να «εκπαιδεύει» τους πολίτες (που θεωρεί πελάτες της, όλους δηλαδή), πώς να το υπερφαλαγγίσουν και να το παρακάμψουν. Πάντα με πτωχοπροδρομισμούς και μαλαγανιές, με «κατά συνθήκην ψεύδη» (όμως κι αυτά ακόμα με το αζημίωτον στάξε κι εξαγόρασε).

Τέτοιοι ήταν πάντα. Μια γλίτσα που όπου ακουμπούσε τον λαό τον μαγάριζε, τον διέφθειρε. Με μαϊμού συντάξεις, με πρασινοφρουρογαλάζιους συνδικαλιστές που «καθάριζαν για πάρτη σου» και με «μικρά δωράκια» προς πάντα ενδιαφερόμενο. Τώρα σου παίρνουν τη ζωή και σου γυρίζουν πίσω αντίδωρο μιαν ακόμα ρωμέικη κουτοπονηριά – τα «πλασματικά» χρόνια. Πλήρωσε, απ' το κεφάλι που σου κόψανε να σου γυρίσουν πίσω τ' αυτιά…

Το Μνημόνιο είναι για την Ελλάδα ό,τι προσπάθησε να γίνει το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Το ότι και τα δύο εξαμβλώματα τα υποστήριξαν περίπου οι ίδιες δυνάμεις, ούτε τυχαίον είναι ούτε σύμπτωση.

Αν το Σχέδιο Ανάν επιβαλλόταν, αν είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις που το υποστήριζαν, η Κύπρος θα είχε μεταλλαχθεί σε ένα μόρφωμα απισχνασμένου κράτους, μειωμένης κυριαρχίας και περιορισμένης ανεξαρτησίας. Σε ένα προτεκτοράτο νέου τύπου.

Με το Σχέδιο Ανάν παίχτηκε στην Κύπρο ένα στοίχημα ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για τους παγκόσμιους Επικυρίαρχους. Διότι, για πρώτη φορά, ετέθη σε δοκιμασία μια «λογική του σωλήνα», η δημιουργία δηλαδή ενός «νέου τύπου κράτους», χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ενός υβριδίου μέσα απ' το οποίο όλες οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις, ΗΠΑ, Τουρκία, Ευρωπαϊκή Ενωση, Βρετανία και Ελλάδα, θα μπορούσαν να εκφράζονται οι ίδιες ισχυρότερα απ' όσον η ίδια η Κύπρος.

Η προσπάθεια του ΟΗΕ μέσω του Σχεδίου Ανάν να δημιουργηθεί ένα πρόπλασμα μεταμοντερνικού «κράτους» (χρήσιμο για το μέλλον) που να διαθέτει απλώς χώρο και πληθυσμό (μάλιστα, ανοχύρωτα ακόμα κι αυτά στο άνωθεν μανιπουλάρισμα) σκόνταψε στο «ένστικτο» του λαού (στην πραγματικότητα στην πολιτική ανάγκη του λαού) για αυτεξούσιον και θεσμισμένο συνανήκειν.

Το Μνημόνιο στην Ελλάδα έχει στην πραγματικότητα σκοντάψει στα ίδια. Όμως ο δούρειος ίππος που το έφερε μέσα στην πόλη υπήρξε πιο προσεκτικός (είχαν πάρει το μάθημά τους απ' την Κύπρο), απέφυγε τις κακοτοπιές όπως τα δημοψηφίσματα, εκμεταλλεύτηκε τη σοσιαλιστική δορά, παρέκαμψε το Σύνταγμα, υπέταξε το Κοινοβούλιο στα Καυδιανά Δίκρανα των εκβιασμών και πέτυχε το έως τώρα ακατόρθωτο. Να θέσει τη χώρα υπό νεοαποικιακό καθεστώς.

Οχι ότι η Ελλάδα υπήρξε ποτέ, από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους, μια χώρα με εδραία εθνική ανεξαρτησία και ασφαλή λαϊκή κυριαρχία – μάλιστα, συχνά το αντίθετο – αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία της, εν καιρώ ειρήνης, βρίσκεται όχι υπό καθεστώς σχετικής υποτέλειας, αλλά σαφούς Κατοχής.

Το Μνημόνιο πέτυχε στον Ελλαδικό χώρο, αυτόν που έως χθες διαχειριζόταν το Ελληνικό κράτος, ό,τι δεν πέτυχε το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.

Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα κράτος υπό καθεστώς Εντολής άλλων Δυνάμεων. Κι όχι μόνον των δανειστών της. Το καθεστώς στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα δεν διαθέτει πλέον Συνταγματική αυθεντία και υφίσταται τη διαρκή Επιτροπεία των δανειστών της.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνάψει δάνειο με καμιά άλλη χώρα (ρητώς στο Μνημόνιο αποκλείονται η Ρωσία και η Κίνα). Οι δανειστές μας μπορούν να πουλήσουν τα δικαιώματα των δανείων τους σε όποιον επιθυμούν κι όποτε θέλουν. Η Ελλάδα έχει αμετακλήτως κι άνευ όρων παραιτηθεί από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά την περιουσία της.

Το τρέχον δάνειο των 80 δισ. πρέπει να εξοφληθεί αμέσως με όλες του τις επιβαρύνσεις χωρίς η χώρα να μπορεί να δανεισθεί προς τούτο εκ νέου, όπως όλες οι άλλες χώρες.

Αυτά και όλα τα άλλα που περιέχονται στο Μνημόνιο, σε άλλες εποχές, θα συνιστούσαν για όσους τα υπερψήφισαν πράξη εσχάτης προδοσίας. Στην εποχή μας, όπου οι οχληρές κυριολεξίες αποφεύγονται και οι περισσότεροι ομιλούν με ευφημισμούς, μπορεί κάτι τέτοιο να μη λέγεται, αλλά έχει γίνει.

Και αυτοί που υπερψήφισαν το Μνημόνιο το γνωρίζουν.

Μπορεί τώρα μερικοί απ' αυτούς να «διαμαρτύρονται» (με κραυγές ή ψιθύρους, οι Πασόκιοι), μπορεί να κάνουν κωλοτούμπες για να τα «γυρίσουν» οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑΟΣ και μόνον η κυρία Μπακογιάννη να επιμένει, συνεπής στον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό της, αλλά όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε τι έχει συμβεί.

Αν κάποια στιγμή οι Ελληνες, δηλαδή ο λαός, ανασυγκροτήσουν την τεμαχισμένη και υπόδουλη αυτήν τη στιγμή χώρα, αν τη βγάλουν απ' την απομόνωση και την περικύκλωση, υπάρχει η πιθανότης να ζητηθούν οι δέουσες εξηγήσεις από τους 159 τρέσες (Προσωπικώς το εύχομαι και θα αγωνισθώ για αυτό).

Και για όσους έχουν «ξεχάσει» τη λέξη, «τρέσα» έλεγαν οι Λάκωνες τον δειλό που πέταγε την ασπίδα και την κοπάναγε προς τον «μονόδρομο» της φυγής.

Το Μνημόνιο δεν ήταν «μονόδρομος» για την Ελλάδα.

Και το επόμενο σταυροδρόμι που θα φθάσει η χώρα (όπως κι άλλες ευρωπαϊκές) δεν φαίνεται πολύ μακρυά…

 

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 13.VII.2010  stathis@enet.gr  

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 13 Ιουλίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=182570

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin