NIET ALLES IS KUNST = ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ……ΤΕΧΝΗ!!!

 

Της Αλεξάνδρας Ζώη *

 

 

Στο όνομα της εξάλειψης της απόστασης μεταξύ της "υψηλής"  και της "χαμηλής" δηλαδή της απλής, καθημερινής τέχνης, αυτοσχεδίασαν αναμιγνύοντας κάθε τι που βρισκόταν γύρω τους. Οι δε δημιουργοί αφέθηκαν στο παραλήρημα μιας δημιουργίας "ιμιτασιόν"  γιατί αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής:  ιμιτασιόν, παραλίγο αληθινό, ΄βίρτουαλ, και ναι και όχι,  λίγο έτσι και λίγο αλλιώς,  τρανς προϊόντα σε κάθε τομέα από τα γαριδάκια μέχρι ανθρώπινα κατασκευάσματα – το τρίτο φύλο. Όλο αυτό το βάφτισαν "ελευθερία έκφρασης"! Γι' αυτό είναι τρομακτικού  ενδιαφέροντος το θέμα της χρήσης της γλώσσας στον Όργουελ ……

Έτσι είδαμε εκθέσεις στις μεγάλες ειδικά Μπιενάλε όπου –  σε χιλιοαναμασημένες προσπάθειες μίμησης και απεγνωσμένης προσπάθειας να υπερβούν επιτέλους την μεγάλη αλήθεια του ουρητηρίου του Ντυσάν  ή στις πιο εννοιολογικές εκφάνσεις του Μαγκρίτ, παρουσιάστηκαν κόπρανα κάθε ζώου δίποδου και τετράποδου, κραγιόν, το καλτσόν της γιαγιάς, η χαλασμένη εξάτμιση του αυτοκινήτου ενός αγρότη από ένα χωριό της Μολδαβίας και μια φέτα κέικ από τα χέρια της ερωμένης του κυρίου Χ, όλα αυτά και άλλα ασύλληπτης "καλλιτεχνικής" ποιότητας δεμένα με κόκκινη κλωστή στους γυαλιστερούς θαλάμους των γκαλερί που ευρωπαϊκές πάντα χορηγίες διαπλάθουν την καλλιτεχνική μας αγωγή.

Κάθε αξιοσέβαστος κριτικός έβρισκε να πει κάτι ουσιώδες για όλο αυτό το τσίρκο της αηδίας.

Κάθε μεγάλος εκδοτικός οίκος φρόντισε να εκδώσει χιλιάδες πολυτελείς τόμους με φροντισμένο ντιζάιν και πρώτης ποιότητας χαρτί για να συμβάλλει στην διαμόρφωση της αγωγής του πλήθους γιατί στον μεταμοντερνισμό η τέχνη σερβίρεται μαζί με την πίτσα, το χάμπουργκερ και το καθαρτικό για το αδυνάτισμα. Έτσι στην ουσία, συνειδητοποιώ με πικρή συναίσθηση,  εξουδετέρωσαν κάθε δυνατότητα να αντιληφθούμε, να πάρουμε είδηση τι συνέβαινε με τον ντανταϊσμό, εξαφάνισαν κάθε πιθανότητα να ανακαλύψουν οι καλλιτέχνες και ο κόσμος την δύναμη της ανατρεπτικής τέχνης. Γιατί κάθε δυνατή τέχνη είναι ανατρεπτική. Δες τον κονστρουκτιβισμό, αρχές του  20ου αιώνα.

Μετά την ρωσική επανάσταση ο κονστρουκτιβισμός απαγορεύτηκε, όλοι οι καλλιτέχνες απομακρύνθηκαν και επανέφεραν την ακίνδυνη παραστατική τέχνη του κοινωνικού/σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ξανά τα ωραία τοπία δηλαδή και τα τριαντάφυλλα….

Το ίδιο και ο σουρεαλισμός του Μπρετόν και του Μαγκρίτ:  θάφτηκε στα εγωκεντρικά κλισέ του Νταλί και κατέληξε να είναι αδύναμα σύμβολα προσωπικών παραισθήσεων, ακίνδυνος και εντυπωσιακός όπως το περιτύλιγμα της καραμέλας έτσι και με τον μεταμοντερνισμό εγκλώβισαν την δύναμη της ανατρεπτικής τέχνης στο κοκτέιλ του "όλα είναι τέχνη".

 

Η ΥΠΕΡΒΟΛΗ Της (ΠΑΡ)ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ή ερμηνεία και παρερμηνεία στα έργα της τέχνης

 

μεθυσμένος Σειληνός, 1608-1610 Ρούμπενς

 

Η δίψα της γνώσης και η υπερβολή που παρατηρείται στην τέχνη μετά την παρέμβαση του Πανόφσκι για την ερμηνεία της εικονογραφικής γλώσσας ενός έργου, έχει ριζώσει βαθιά σε κάθε καλλιτεχνικο-επιστημονικό κύκλο. Οι αναζητήσεις της κρυμμένης έννοιας που σώνει και καλά υπάρχουν παντού γίνονται βεβιασμένα και μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη διαφόρων ειδικών και επιστημονικά σπουδαγμένων κριτικών, ιστορικών τέχνης, θεωρητικών της τέχνης, αρθρογράφων και λοιπών που θεωρούν αυθαίρετα πως η τέχνη οπωσδήποτε και χωρίς εξαίρεση περιέχει πάντα «μεγάλα» νοήματα που μόνο αυτοί – οι εξειδικευμένης γνώσης –  ειδικοί είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν. Έτσι δημιουργείται μια πλασματική απόσταση ανάμεσα στο κοινό, τον θεατή και εραστή της τέχνης  και τον μεσάζοντα – τον «ειδικό» – ο οποίος σφετερίζεται το έργο για λογαριασμό του. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν μια θέση για τον εαυτό τους στο κόσμο της τέχνης που αποβλέπει και μόνο στο κέρδος και την επαγγελματική επιβίωσή τους. 

Για το έργο του Ρούμπενς παραδείγματος χάρη γράφεται από παρόμοιους διερμηνείς ότι το έργο  αυτό του Ρούμπενς αποκρύπτει επεισόδιο βίαιης ερωτικής σκηνής σοδομισμού.   Μια ερευνήτρια του έργου του Ρέμπραντ στην Ολλανδία γράφει στην εργασία της πως η βαθιά μελέτη του έργου του αποκαλύπτει τον μισογυνισμό του Ρέμπραντ που διαχέεται λανθάνων στα έργα του.  Αν αυτό γίνεται με ακρίβεια και ζήλο στην κλασσική τέχνη, στην τέχνη της αναγέννησης και γενικά στην παραστατική τέχνη, στο πεδίο της αφηρημένης τέχνης έχουμε την άκρατη υπερβολή, το ξεγύμνωμα κάθε αρχής και νοήματος, τον βιασμό κάθε έννοιας, την ακατάσχετη λογοδιάρροια, το όργιο της αυθαιρεσίας.

Εξ' άλλου στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουν με ακόμα περισσότερο ζήλο και όρεξη και πολλοί  καλλιτέχνες αφού τέχνη χωρίς επεξηγηματικά κείμενα, μακροσκελείς αναλύσεις και ερμηνευτικά σχόλια αμπελοφιλοσοφικής χροιάς δεν πουλάει.

Με λύπη βλέπω τους επισκέπτες ενός μουσείου ή μιας γκαλερί να χάνονται στην υστερία που τους επιβάλλεται από το οργανωμένο αυτό κύκλωμα και να υποβάλλονται σε χίλια δύο πάνδεινα προκειμένου να θαυμάσουν κάποιο έργο τέχνης το οποίο προβάλλεται ή   πιο σωστά πασάρεται σαν προϊόν υψηλής τέχνης  όπως πρόσφατα το καλυμμένο με διαμάντια κρανίο του Ντ. Χιρστ. Δείτε το σχετικό άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή με τίτλο «Ντ.Χιρστ, η δημοκρατία(!) της νέας τέχνης» τον Αύγουστο 1998.

"Οι έννοιες  «περιεχόμενο», «νόημα»,  «πολλαπλή στρωματικότητα εννοιών»,  «το βαθύ νόημα της τέχνης», «η πνευματικότητα» και  η αποθέωση αυτών – «η πρωτοτυπία»,  παίζονται στα χέρια των ειδημόνων σαν τα μπαλάκια του ζογκλέρ και σκάβουν την τάφρο όσο γίνεται  πιο βαθιά ανάμεσα στην τέχνη και το πλήθος. Σύμφωνα με τον μεταμοντερνισμό, ο καθένας μας μπορεί να είναι καλλιτέχνης. Πλέον δεν ξέρουμε τι είναι τέχνη και τι δεν είναι. Πρέπει όμως με τη λογική μας να βάλουμε κάποια όρια, αλλιώς θα καταλήξουμε όπως το (φανταστικό;) περιστατικό στην Tate Modern με το πορτοφόλι που έπεσε από ένα επισκέπτη μιας έκθεσης και οι υπόλοιποι το παρατηρούσαν με θαυμασμό ως ένα ακόμα έργο τέχνης. Όταν δε ο επισκέπτης έσκυψε να το πάρει, ο φύλακας τον εμπόδισε λέγοντάς του ότι απαγορεύεται να ακουμπήσει τα εκθέματα! Είναι λυπηρό λοιπόν να θέλουν να μας πείσουν ότι κάτι που μπορεί να σκεφτεί (και να φτιάξει) ένα παιδί του δημοτικού, μπορεί να είναι υψηλή τέχνη. Είναι λυπηρό έργα που θεωρούνται αριστουργήματα, να χαρακτηρίζονται σκουπίδια, όταν απλώς αλλάζει η υπογραφή του καλλιτέχνη, εν είδει πειράματος. Είναι λυπηρό καλλιτέχνες που θεωρούνται σπουδαίοι, να επαναλαμβάνουν συνεχώς το ίδιο μοτίβο, την ίδια τεχνοτροπία με παραλλαγές, ως σήμα κατατεθέν, με ένα σκεπτικό βιοτεχνίας, ανίκανοι να αποδείξουν οτι μπορούν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Είναι λυπηρό ένα έργο τέχνης να σου προκαλει τέτοια απέχθεια και αποστροφή, που να μην αντέχεις να το παρακολουθήσεις περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Ο βασιλιάς συχνά είναι γυμνός, αλλά τις περισσότερες φορές έχουμε συμφωνήσει σιωπηρά να τον "βλέπουμε" ντυμένο. "(σκέψεις από κάποιο μπλογκ σχετικά με την Μπιενάλε της Αθήνας).

Το υψηλό ιδανικό του σημερινού καλλιτέχνη είναι να ανταποκριθεί βεβιασμένα στις επιβαλλόμενες αξίες των κυκλωμάτων της τέχνης και να παράγει έργα που θα είναι «πρωτότυπα», που θα ανατρέπουν κάθε προηγούμενη καλλιτεχνική αξία με μόνο λόγο ύπαρξης την ανατροπή αυτή καθεαυτή, που θα προκαλούν για να προκαλέσουν, που θα δημιουργήσουν εντυπωσιασμό καθώς το στοιχείο του εντυπωσιασμού χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στην εποχή μας και άλλα παρόμοια στοιχεία.

 

ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

 

Στις 24 Νοεμβρίου 2004 γράφει η έγκυρη εφημερίδα NRC ότι ο Ιταλός καλλιτέχνης Λουί Λιστόνι επιχορηγείται με 138.000 ευρώ από τον δήμο της πόλης Ζουόλε στην βόρεια Ολλανδία να κατασκευάσει ένα έργο τέχνης σε δημόσιο χώρο. Μετά από μερικούς μήνες το φιλοθεάμον κοινό επισκέπτεται το έργο. Μια σκηνή που ήταν εντελώς άδεια. Μια μαγνητοφωνημένη φωνή εξηγεί στο κοινό ότι αυτό ακριβώς είναι το έργο τέχνης που επισκέπτονται: μια άδεια σκηνή!  Η ιδέα αυτού του έργου «τέχνης» έχει σαν θέμα την «δύναμη της αφαίρεσης» στα απόλυτα όριά της, δηλαδή την απόλυτη ερημιά, το κενό.  Στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι το περιεχόμενο μιας μεταμοντερνιστικής προσέγγισης ενός έργου που «απευθύνεται»  στους κατοίκους της πόλης με σκοπό να τους προκαλέσει, παραπλανήσει και στη συνέχεια να καταγράψει τις αντιδράσεις τους.  Ο επίσημα διατυπωμένος στόχος αυτού του έργου ήταν    «η ευαισθητοποίηση του κοινού για κοινωνική επαφή».  Στα πλαίσια αυτής της υψηλής τέχνης, οι κάτοικοι της πόλης υποδέχθηκαν και έναν ελέφαντα ο οποίος έκανε βόλτες για κάποιες ώρες στην περιοχή. Η μεταμοντέρνα τέχνη δεν ασχολείται με ένα έργο αντικείμενο αλλά με έννοιες που περικλείουν σύνθετα νοήματα ευρύτερου κοινωνικοπολιτιστικοψυχολογικού χαρακτήρα και θυμίζουν τα παιδικά πειραματικά παιχνιδίσματα που ερεθίζουν μεν την φαντασία  και εκθέτουν «τολμηρά αλλοπρόσαλλες παρορμήσεις  αλλά το να κατηγοριοποιούνται και να επιβάλλονται σαν έργα τέχνης είναι σίγουρα άτοπο. Όπως εξηγεί κάποιος άλλος κριτικός τέχνης, « το θέμα είναι στην μεταμοντέρνα τέχνη, το ίδιο το έργο να αποκτήσει συνείδηση της ύπαρξης του»(!)

Το 1994 το Δημοτικό Μουσείο Μοντέρνας τέχνης του Άμστερνταμ αγόρασε το έργο του Χιρστ  «waste, απορρίμματα» για 450.000 φιορίνια (225.000 ευρώ). Το αντικείμενο αυτό αποτελείται από ένα μεγάλο γυάλινο κιβώτιο γεμάτο με μεταχειρισμένα ρούχα νοσοκομείων που είναι για πέταμα. Ο υπεύθυνος του μουσείου για την αγορά του «έργου τέχνης» δήλωσε πως το έργο «εκφράζει την τεχνοκρατική προσέγγιση του θανάτου και της ζωής στην εποχή μας».

Χιρστ,  «waste»

 Το 2003 ο Δήμος του Ρότερνταμ αγόρασε το έργο «'Αγιος Βασίλης» του Πωλ Μακ Κάρθυ. Ο Άγιος Βασίλης είναι έξι μέτρα, μοιάζει με τους νάνους από το παραμύθι της Χιονάτης  και κρατάει στο χέρι του έναν τεχνητό φαλό. Το εξάρτημα αυτό αντικαθιστά το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η τιμή του έργου έφτασε  τα  180.000 ευρώ. Το αντικείμενο τοποθετήθηκε μετά από έντονες συζητήσεις και διαφωνίες σε κάποια πλατεία ώστε με αυτό τον τρόπο «να συμβάλει δυναμικά στην συνεύρεση της τέχνης και της κοινωνίας». Κανένας στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης δεν εναντιώθηκε στην αγορά αυτού του εκτρώματος  γιατί όποιος εναντιώνεται στα γούστα των  ειδικών επιτροπών  αγορών έργων τέχνης κατηγορείται  για φασιστικές τάσεις, όπως έκανε άλλοτε η ναζιστική μηχανή καταδιώκοντας τους αβαντγκαρντίστες.  Αυτό είναι το άλλο κατόρθωμα της μεταμοντερνιστικής προπαγανδιστικής τάξης πραγμάτων: η σύγχυση των εννοιών, όπως περιγράφεται και στον Οργουελ.  

 

Μακ Κάρθυ, kabouter buttplug, Rotterdam

 

Τέτοια παραδείγματα «δημιουργικών» επενδύσεων μπορούν να αναφερθούν σε μεγάλους αριθμούς. Νομίζω πως αυτή η αναφορά είναι για την ώρα αρκετά ενδεικτική για το τι συμβαίνει στο χώρο.

Μέσα από όλα αυτά τα παραδείγματα συμπεραίνει κανείς πως όλα μπορούν να είναι τέχνη αλλά και πως το τίποτα μπορεί να είναι επίσης τέχνη! Έτσι αγγίζουμε τα νέφη του Ολύμπου καθώς καταφέραμε να διαστρεβλώσουμε την εννοιολογική τέχνη με τέτοιο ζήλο και ταχύτατο ρυθμό  και να απομείνουμε με τα σκουπίδια που μυρίζουν κυριολεκτικά έτσι που δεν αντέχεται η θέα τους με όποιο τρόπο και αν τα πλησιάσουμε. Ο πιο συχνός ισχυρισμός των παραγωγών και εμπόρων αυτής της υπο-τέχνης είναι πως και ο Ντυσάν το ίδιο έκανε..! Το άλλο γελοίο επιχείρημα είναι πως εκτελούν «παρέμβαση» στην παραδοσιακή τέχνη, χρησιμοποιώντας π.χ. μια ρεπροντιξιόν μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Καραβάτζιο ή ο Γκόγια αντιγράφοντας ο ένας τον άλλο, αναμασώντας τα απομεινάρια ξεφτιδιών «μοντέρνων» προσεγγίσεων. 

 

Η ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

 

Όσο για την γλώσσα που χρησιμοποιείται εντέχνως και σκοπίμως από τους μεσάζοντες και εμπόρους της τέχνης έχει ένα σκοπό: να αγιάσει τα μέσα και μεθόδους που χρησιμοποιούνται, να διατηρήσει τα τεχνητά όρια και σύνορα για τους ειδήμονες από την μια και τους αδαείς από την άλλη και να καθαγιάσει το στάτους κβο των ιδίων και των πελατών-συνδαιτημόνων στο στημένο  τσιμπούσι . Η γλώσσα αυτή γνωστή σαν    "artspeak" υπακούει στην εξίσωση της κοινής λογικής : «Modern Art  =  10% Artwork  90% Artspeak  =  If it needs a long sermon to proclaim it's art it's probably bullshit» δηλαδή: αν χρειάζεται ένα ολόκληρο κήρυγμα για να πειστούμε για την καλλιτεχνική αξία ενός έργου αυτό είναι σίγουρα πολύ χαμηλής ποιότητας.  Ακόμα καλύτερα μας εξηγεί η λαϊκή σοφία πως  «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια»!

Φυσικά οι εφαρμοστές, οι ασκούντες την τεχνο-γλώσσα αυτή με συνέπεια και περισσό ζήλο είναι οι γνωστοί μας ειδήμονες, μεσάζοντες, έμποροι και εμπορευόμενοι, θεωρητικοί και κρητικοί της τέχνης  που έχουν τα προσόντα και τα εφόδια για να την εξασκούν..! Με εργαλείο αυτή την γλώσσα μας σερβίρουν τις διάφορες ερμηνείες και παρερμηνείες των έργων της τέχνης  μεταδίδοντας μας την ιδιωτική τους προπαγάνδα και τα ανάλογα μηνύματα φθοράς  που της ταιριάζουν.  Συγκεκριμένα έργα τέχνης, συγκεκριμένοι καλλιτέχνες και  τα προϊόντα του μόχθου τους τριγυρίζουν την υφήλιο μέσα από εκθέσεις που οργανώνονται από μεγάλες γκαλερί και μουσεία για να διαμορφώσουν μια παγκόσμια καλλιτεχνική συνείδηση.

 Συχνά οι εκθέσεις αυτές λειτουργούν σαν στεγανά πολιτισμού και καλλιτεχνικής γνώσης, χρηματοδοτούμενες από ένα μίγμα φιλανθρώπων, τραπεζικών, ιδρυμάτων πολιτισμού, ευρωπαϊκών  κονδυλίων ή ιδιωτικούς χορηγούς, επινοούμενες από την τάδε ή την δείνα ευφυή ομάδα ειδημόνων. Συγχρόνως τα επιλεγμένα έργα είναι δωρεές των ιδίων στους ιδίους,  καλούδια αποκτημένα μέσα από πλειστηριασμούς, ανακυκλωμένα και ανατιμημένα  έτσι ώστε στο πανηγύρι αυτό του ξεπλυμένου χρήματος να χάνονται τα ίχνη κάθε αξίας και να καθαγιάζονται κάθε είδους  ανομίες. 

Πάλι επίκαιρο λοιπόν  το μήνυμα του ποιητή:

«Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά – σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι' είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά».

 

Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ: Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ

 

MAIN SPONSOR: Ch. Saatchi = η αυτοκρατορία των παραισθήσεων και του κακόγουστου κιτς! Όπως κάθε κίνημα καλλιτεχνικό χρειάζεται τον μαικήνα του έτσι και ο μεταμοντερνισμός τον  βρήκε στο πρόσωπο του Σάατσι! Η κύρια έδρα του είναι το Λονδίνο και οι  κύριοι εκφραστές του είναι οι ΥΒΑ.

YBA=  young british artists = Damian Hirst, Tracey Amin  και άλλοι.  Χάρη στην παρέμβαση του Σάατσι, ο μινιμαλισμός  και η ποπ αρτ που είχαν ανθίσει στην Νέα Υόρκη  καθιερώθηκαν στην Μ.Βρεττανία σαν ένα νέο  μείγμα το οποίο  επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες που έγιναν μέλη της ομάδας «Νέοι Βρεττανοί καλλιτέχνες,ΥΒΑ και στη συνέχεια επικράτησαν στην ευρύτερη επικράτεια του κόσμου της τέχνης.

Ποιος είναι ο κύριος Σάατσι;

Ο Σάατσι είναι ένας πάμπλουτος εβραίος από το Ιράκ, συλλέκτης τέχνης, όπου εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και ως το 1986 εγκαθίδρυσε το μεγαλύτερο διαφημιστικό γραφείο παγκοσμίως με 600 γραφεία. Αναλαμβάνει καμπάνιες για εργοστασιάρχες τσιγάρων και πολιτικών κομμάτων (Θάτσερ). Το 1985 ανοίγει την γκαλερί Σάατσι και επιβάλει την πορεία της μεταμοντέρνας εποχής. Ασκεί απόλυτη επιρροή σε  μεγάλους τεχνοκριτικούς και πολιτιστικά ή καλλιτεχνικά ιδρύματα όπως την Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Μέσα από τις εκθέσεις που διοργανώνει επιβάλει και υπαγορεύει τον μεταμοντερνισμό που φαίνεται να τον εκφράζει απόλυτα.

Με την σειρά τους η εγκαθισταμένη τάξη των τεχνοκριτικών, των οίκων δημοπρασιών, των επιμελητών των μουσείων, των συλλεκτών και των εμπόρων ανακυκλώνει και προωθεί αυτό που θεωρεί  τέχνη σήμερα, καθιερώνει νέες «αξίες» όπως το κιτς και η καθημερινή πεζότητα, το φθηνό και προκλητικό, το ανακυκλωμένο και το ιμιτασιόν και μας σερβίρει κάθε παραδοσιακή αξία σε μια βεβιασμένη και απογυμνωμένη από ουσία εκδοχή.  Αλλά ειδικά  η Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου αντικαθρεφτίζει τον ξεπεσμό της τέχνης γενικά σήμερα αλλά και την εγωκεντρική και εκτός κάθε ορίου λογικής της νοοτροπίας της σύγχρονης Μεγάλης Βρετανίας που υπερήφανα διεκδικεί το σκήπτρο της υπέρτατης κακογουστιάς και σήψης στην σύγχρονη τέχνη. Ισως αυτή η δίψα για υπεροχή να πηγάζει στον πόνο για τα χαμένα μεγαλεία της εποχής της αποικιοκρατίας που έχει αφήσει τα σημάδια της στην βρετανική ιδιοσυγκρασία. Αυτή όμως η ψευδο-ανανεωτική στάση για ένα  δήθεν  επαναστατικό καλλιτεχνικό πνεύμα στα αιώνια θέματα του θανάτου, πολέμου, έρωτα, θρησκείας, φτώχειας και πλούτου, είναι  τόσο άδεια σαν ένας κενός συλημένος τάφος! 

 

ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΟΩΘΗΣΕ (ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΕΙ) Ο ΣΑΑΤΣΙ;

 

Τον Τζεφ Κουνς (βλέπε Τσιτσιολίνα), τους ΥΒΑ και τον γνωστό μας πια Ντάμιαν Χιρστ, τους Ντίνος και Τζέϊκ Τσάπμαν (βλέπε «θάνατος, δύο μικρά αγαλματίδια σε σεξουαλική δράση από μπρούτζο, βαμμένα έτσι που να φαίνονται πλαστικά), τον Αντρές Σεράνο (βλέπε πλαστικός σταυρός σε δοχείο με ούρα, Piss Christ . Πουλήθηκε το Δεκέμβριο 1999 για 162.000 δολλάρια στο Λονδίνο και συμβολίζει«την ελευθερία του λόγου»!) και άλλους. 

Θάνατος, Death , Τζέϊκ και Ντίνος Τσάπμαν. Το 2003 προτάθηκαν για το βραβείο Τάρνερ!

(A.ZOI = αυτή είναι η υπεροχή του μετα-μοντερνισμού:  το να επινοείς οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει εντύπωση, μόνο που η έμπνευση στηρίζεται σε πολύ αδύναμες βάσεις, γιαυτό και η πρωτοτυπία περιορίζεται στο μηδαμινό και ευτελές. Το χειρότερο είναι βέβαια εκτός του ότι η επίσημη πολιτεία, οργανισμοί και πολιτιστικά ιδρύματα χρηματοδοτούν και προπαγανδίζουν αυτό το ευτελές γούστο- ότι οι εκπρόσωποι του κινήματος του μεταμοντερνισμού, διαστρεβλώνουν κάθε έννοια και βιάζοντας ψυχρά κάθε αρχή όπως την ελευθερία της έκφρασης, κακοποιούν καλλιτεχνικές αξίες και έργα σημαντικά στην ιστορία της τέχνης όπως  τα ονόματα που αναφέρονται  παραπάνω, Γκόγια, Μπλέικ, Ροντέν κλπ. Στον μεταμοντερνισμό δηλαδή την τάση για ανακύκλωση και παραγωγή κοκτέιλς, την ανατροπή για την ανατροπή δίχως κριτήρια, δίχως καλλιτεχνικές ή ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ άλλες αξίες, η ανώτατη υπεραξία είναι ο εντυπωσιασμός με άμεση συνεπαγωγή το κέρδος.  Η παρερμηνεία στο υπέρτατο μεγαλείο της.  Άλλα  σχόλια περιττεύουν)….

16 ΜΕΙ 2010 

 

* Η Αλεξάνδρα Ζώη κατάγεται από την Πάτρα, όπου και έκανε τα πρώτα της βήματα στην τέχνη. Από το 1991 ζει μόνιμα στο 'Αμστερνταμ. Στη διάρκεια των σπουδών της επισυγκεντρώθηκε στο θέμα της γλώσσας σαν εικαστικό αντικείμενο.
Μετά την αποφοίτησή της από την Σχολή Καλών Τεχνών Ρίτφελντ, ακολούθησε τον χώρο της εικαστικής εκπαίδευσης. Σήμερα εργάζεται στην Δημόσια Δευτεροβάθμια Ολλανδική εκπαίδευση σαν εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής και οργανώτρια σχολικών προγραμμάτων ανταλλαγής μεταξύ ολλανδικών και ελληνικών σχολείων.

Σαν ελεύθερος επαγγελματίας-καλλιτέχνης διδάσκει την ελληνική γλώσσα και οργανώνει διάφορα μικρά πολιτιστικά προγράμματα με κύριο στόχο την προσέγγιση των δύο αυτών  πολιτισμών.

Τον Οκτώβριο 2009 πραγματοποίησε στην αίθουσα Πολύεδρο της Πάτρας την έκθεση "τα σχέδια της ποίησης, για μια άνωση της γλώσσας" σε συνεργασία με τον ποιητή Σ. Βρεττό.

Το 2006 εξεδόθη το βιβλίο της "Πάτρα-'Αμστερνταμ, δύο λιμάνια" με επιχορήγηση του οργανισμού Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006.