Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνωμοσίας με στόχο τη φασιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων[1]

Του Κώστα Λάμπου*

«Χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν θα ’χαμε ανισότητα, πείνα και πολέμους, θεούς, βία, νόμους, υποθηκοφυλακεία, δικαστήρια, στρατούς και αστυνομίες».

Γκράφιτι

Η τρέχουσα οικονομική κρίση του καπιταλισμού δεν είναι καινούργια κι ας αποτελεί έκφραση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι μόνο κρίση που αποσκοπεί στη μονοπολική αναδιάρθρωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά, για να επιτύχει αυτό το σκοπό, λειτουργεί και ως πνευματική κρίση που αποδομεί τον τρόπο ορθολογικής σκέψης και αποσκοπεί στο να «ωριμάσει», διά της υπονόμευσης της γλώσσας και της σκέψης, της παραπληροφόρησης και του αποπροσανατολισμού, την ανθρωπότητα να δεχτεί τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Δεν είναι ούτε η τελευταία κρίση, κι ας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας ατέλειωτης σειράς κρίσεων του κεφαλαίου που προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του με κάποια καινούργια μορφή που θα του δίνει παράταση ζωής, έστω κι αν αυτό σημαίνει όξυνση της φτώχειας και της καταστροφικής επίδρασής του πάνω στη Φύση και στην κοινωνία, με την αποκρουστική μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Με τις κρίσεις του το κεφάλαιο αναζητά διέξοδο από τις αντιθέσεις του, τις αντιφάσεις του, τις ανικανότητές του και την αστάθειά του, δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερα, όλο και τραγικότερα, όλο και καθολικότερα αδιέξοδα για τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι και τα πολιτικά κόμματα ολόκληρου του φάσματος του αστικού κοινοβουλευτισμού, νεοφιλελεύθερα αστικά δεξιά, κεϋνσιανά αστικά κεντρώα και κρατιστικά αστικά «αριστερά», διακηρύσσουν υποκριτικά ότι αναζητούν διέξοδο που θα ανανεώνει και θα «ηθικοποιεί» τον καπιταλισμό, αλλά και θα βελτιώνει τη θέση των εργαζόμενων, εκπαιδεύοντας τις κοινωνίες στο παιχνίδι του χορτάτου σκύλου και της ολόκληρης καπιταλιστικής πίτας. Είναι γνωστό ότι καμιά οικονομική κρίση δεν έρχεται απροειδοποίητα, αλλά ως συνέπεια σειράς μικρών και συνεχώς ογκούμενων οικονομικών και κοινωνικών επεισοδίων, γεγονότων και φαινομένων, που προκαλούνται εξαιτίας της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας και κορυφώνονται με το ξέσπασμά της. Έτσι, και η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού αποτελεί το ξέσπασμα της διαρκώς ογκούμενης οικονομικής, κατά συνέπεια και κοινωνικής, ανισότητας, καθώς και της καλπάζουσας ανισορροπίας μεταξύ των κρατών κατά τις τελευταίες δεκαετίες του υποτιθέμενου πολιτικού θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού. Οξύνθηκε ως επακόλουθο της «ειρηνικής» μεταμόρφωσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, που δόλια και απατηλά καταχωρίστηκε ως «θάνατος του σοσιαλισμού», σε νεοφιλελεύθερο ιδιωτικό καπιταλισμό, ο οποίος διά της παγκοσμιοποίησής του εξελίσσεται σε μια ολοκληρωτική παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα, που με την πολιτική λιτότητας, δηλαδή της καθυπόταξης και του πνευματικού στραγγαλισμού των εργαζόμενων, θα φέρει νέες, χειρότερες για την ανθρωπότητα καταστροφικές κρίσεις.

Γι’ αυτό, άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που μαθαίνουν να συνδέουν τους θρησκευτικούς μύθους, τις οικονομικές θεωρίες και τις πολιτικές ιδεολογίες με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, δεν θέλουν θεωρίες που να «τετραγωνίζουν τον κύκλο» ή δυνάμεις καταστολής που θα κυκλώνουν τα τετράγωνα των φτωχών και εξεγερμένων συνοικιών και αναζητούν διέξοδο όχι στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά έξω, πέρα και ενάντια σ’ αυτόν. Οι άπειροι αγώνες και οι τεράστιες θυσίες τους δείχνουν ότι όσο ως άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα δεν γνωρίζουμε την πρωταρχική αιτία των κρίσεων, δηλαδή την πόρτα από την οποία μπήκε στις κοινωνίες η οικονομική ανισότητα ‒και συνεπώς οι κρίσεις στασιμότητας, πείνας και καταστροφικών πολέμων για την «ανασυγκρότηση» της οικονομικής βάσης της εκάστοτε εξουσίας, και ιδιαίτερα αυτής του κεφαλαίου‒, δεν θα μπορούμε να βρούμε την πόρτα εξόδου από το κατ’ εξοχήν σύστημα της κοινωνικής ανισότητας και των καταστροφικών κρίσεων, τον καπιταλισμό και το δρόμο προς μια ανθρωπινότερη κοινωνία, προς έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτό ακριβώς είναι το αντικείμενο του πρόσφατου βιβλίου μου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, που φιλοδοξεί να προκαλέσει έναν γόνιμο δημόσιο διάλογο μεταξύ των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που έχουν κάθε λόγο να αποτρέψουν την καλπάζουσα καπιταλιστική βαρβαρότητα.

*

Εκατομμύρια μικρές, μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις βρίσκονται σ’ ένα θανάσιμο ανταγωνισμό με κανιβαλικά χαρακτηριστικά για την επιβίωσή τους και για την αύξηση του μεριδίου τους στην αγορά, για τη μεγιστοποίηση της ατομικής και εταιρικής ιδιοκτησίας τους, του πλούτου τους σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Ο ανταγωνισμός σπέρνει ανασφάλεια και σκοτώνει και γι’ αυτό προκαλεί ένα είδος αμυντικής επιθετικότητας, έναν αφηνιασμό των ισχυρότερων επιχειρήσεων, που προβαίνουν σε αέναες καθετοποιήσεις, συγχωνεύσεις, συμπράξεις και εξαγορές άλλων επιχειρήσεων που οδηγούν στη συγκρότηση μεγάλων και πολύ μεγάλων μεικτών επιχειρηματικών ομίλων που μέσω του ελέγχου της χρηματοδότησης, των προμηθειών, των δικτύων διανομής και της τιμολογιακής πολιτικής ελέγχουν ολόκληρους οικονομικούς κλάδους, οικονομίες χωρών και την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, διαμορφώνονται ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές καταστάσεις που νοθεύουν τον υποτιθέμενο ελεύθερο ανταγωνισμό και διατάσσουν τις επιχειρήσεις σ’ ένα είδος ιεραρχικής πυραμίδας, στα πλαίσια της οποίας η κορυφή εκμεταλλεύεται όλες τις υποκείμενες βαθμίδες και κάθε ενδιάμεση βαθμίδα εκμεταλλεύεται όλες τις υποκείμενες μέχρι την τελευταία βαθμίδα, την μικρή επιχείρηση-ατομική ιδιοκτησία, που δεν έχει καμιά υποκείμενη βαθμίδα για να εκμεταλλευτεί και αναγκαστικά απαλλοτριώνεται για να μεγαλώσει ο απαλλοτριωτής της. Στην ουσία, όλες οι επιχειρηματικές βαθμίδες δουλεύουν για την κορυφαία βαθμίδα, που αποτελεί και το σκληρό πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, η οποία τελικά χρησιμοποιεί την πυραμιδική διαστρωμάτωση των επιχειρήσεων για τον έλεγχο των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά.

Ο θεσμός των Holdings, ένας πραγματικός λαβύρινθος από πολλές Holdings, συμβάλλει στο να χάνονται οι σχέσεις ιδιοκτησίας, η παραδοσιακή υπόσταση και σχέση μεταξύ μητρικής και θυγατρικής εταιρείας, αφού κάθε εταιρεία μπορεί να φέρεται ως μέτοχος σε δεκάδες άλλες «μητρικές» και «θυγατρικές» εταιρείες, οι οποίες με τη σειρά τους φέρονται ως μέτοχοι στις προηγούμενες, καθώς και σε δεκάδες άλλες ερμαφρόδιτες «θυγατρομητρικές» εταιρείες, για να μην μπορεί κανένας να βγάλει άκρη.

Οι παρακάτω γραφικές απεικονίσεις που αναφέρονται στη δομή του δικτύου της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου και στο νευραλγικό ρόλο της Τριλατεράλε και της Λέσχης Bilderberg μας δίνουν μια εικόνα για την έκταση και το βάθος της διαπλοκής του σκληρού πυρήνα με όλες τις επιχειρήσεις και τους θεσμούς του πλανήτη, μέσω των οποίων ελέγχεται η παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια η ανθρωπότητα από την οικονομική μαφία, που αποτελείται από έναν κλειστό κύκλο έμπιστων, σε πέντε-δέκα οικογένειες, προσώπων, μεταξύ των οποίων οι δυναστείες των Ρότσιλντ (Rothschild) και των Ροκφέλερ (Rockefeller), που ελέγχουν ακόμα και τη FED^[2] και κατέχουν θέσεις κλειδιά στην οικονομική και στην πολιτική σφαίρα.

Λεπτομερές γράφημα που παρουσιάζει πώς ακριβώς  η Λέσχη Bilderberg ελέγχει την παγκόσμια οικονομία

Πηγή: One Detailed Chart Exposes Exactly How the Bilderberg Group Controls the World, http://www.caribflame.com/2016/06/one-detailed-chart-exposes-exactly-how-the-bilderberg-group-controls-the-world/  (δείτε το σε μεγέθυνση)

Μέσα σ’ αυτόν τον διαρκώς μετακινούμενο και μεταβαλλόμενο κυκεώνα των επιχειρήσεων χάνεται, για τον απληροφόρητο πολίτη, το υποκείμενο του επιχειρηματία, του κεφαλαιοκράτη, οπότε η ευθύνη για τα εγκλήματα κατά της Φύσης, της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού που διαπράττει ο σκοτεινός κόσμος των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, αποδίδεται έντεχνα είτε σε αυθαίρετα θεωρητικά σχήματα περί τεχνοδομής^[3] και διευθυντοκρατίας^[4] είτε στο φετίχ της εξουσίας του κεφαλαίου, στο «θεό»[5], στην αφηρημένη πλουτοκρατία, στο κεφάλαιο γενικά και αφηρημένα, πράγμα που μετατρέπει τους εργαζόμενους και τις όποιες οργανωτικές τους δομές σε φαντάσματα του Δον Κιχώτη που κυνηγούν φανταστικούς ανεμόμυλους. Με τον τρόπο αυτό, οι επισφαλείς εργαζόμενοι και οι ανασφάλιστοι άνεργοι χάνουν το διαχρονικό στόχο τους που είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού για την κατάκτηση της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας και μετατρέπονται σε ζήτουλες μιας εξουθενωτικής και κακοπληρωμένης θέσης εργασίας στα νύχια κάποιου γδάρτη καπιταλιστή ή στο καπιταλιστικό κράτος Κίρκη, αντί να διεκδικήσουν τον κοινωνικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνσή τους.

Το κεφάλαιο, ως κοινωνική σχέση εξουσιασμού των πολλών εργαζόμενων από τους λίγους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, μπορεί μέσα στην έλλειψη γνώσης και αντικειμενικής πληροφόρησης και υπό τον εξουσιαστικό φόβο[6] και την καταιγιστική παραπλάνηση-παραπληροφόρηση να γίνεται αφηρημένο υποκείμενο, όμως στην ουσία και στην πραγματικότητα παραμένει πάντα αντικείμενο κάποιων ανθρώπινων υποκειμένων και συνολικά μιας κοινωνικής τάξης που ασκεί την εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς, επειδή ακριβώς έχει υπό την ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Αυτή η σύγχυση γύρω από το «σε ποιον ανήκει τελικά ο κόσμος», «ποιος είναι το αφεντικό του κόσμου», «ποιος ελέγχει την παγκόσμια οικονομία» ή «ποιος ευθύνεται για την παγκόσμια οικονομική κρίση» έχει οδηγήσει σε θεωρίες, ισχυρισμούς, μύθους και υποθέσεις χωρίς σοβαρές αποδείξεις που χαρακτηρίστηκαν απαξιωτικά, από τους πραγματικούς συνωμότες, ως «θεωρίες συνωμοσίας», με αποτέλεσμα την αποθάρρυνση της σχετικής έρευνας από όσους θα ήθελαν και θα είχαν λόγους αποκάλυψης των πραγματικών εξουσιαστών της παγκόσμιας οικονομίας και συνεπώς του κύριου υπεύθυνου για την απάνθρωπη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Μια μικρή ομάδα Ελβετών ερευνητών του Eidgenössische Technische Hochschule (Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη, υπό τον Dr. James Glattfelder, τόλμησε να ερευνήσει το ζήτημα. Αφετηρία τους ήταν η γνώση ότι «η πραγματικότητα είναι σύνθετη και συνεπώς για την έρευνά της πρέπει να απελευθερωθούμε από κάθε δόγμα, αδιάφορο αν πρόκειται για “θεωρίες συνωμοσίας” ή για “ελεύθερες αγορές”. Η ανάλυσή μας θεμελιώνεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα».^[7] «Αξιολογήθηκαν τριάντα εφτά (37) εκατομμύρια στοιχεία διεθνών επιχειρήσεων και επενδυτών του έτους 2007 και διαπιστώθηκε ότι καταλήγουν σε 43.060 πολυεθνικά συγκροτήματα. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των κάθετων διασυνδέσεων και διαπιστώθηκε ότι κάθε ένα από τα λεγόμενα Holdings και λοιπά δίκτυα συμμετέχει κατά μέσο όρο τουλάχιστον σε 20 άλλα. Από αυτό προκύπτει, με τη σειρά του, ότι τελικά 1.318 κοντσέρν σχηματίζουν τον πυρήνα αυτών των διαπλεκόμενων σχέσεων ιδιοκτησίας. Κι όμως η ανάλυση δεν τελειώνει με αυτή τη διαπίστωση, γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του “σκληρού πυρήνα” εμφανίζονται δομές κάθετης διασύνδεσης που καταλήγουν σε 147 επιχειρήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι τράπεζες που ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Στην κορυφή βρίσκεται η Barclays PLC με έδρα το Λονδίνο και ακολουθούν η Capital Group Companies Inc και η FMR Corporations. Στην κορυφαία βαθμίδα βρίσκονται επίσης η Deutsche Bank, η UBS (Union Bank of Switzerland), η Goldman Sachs, η JP Morgan Chase και η Merrill Lynch & Co»^[8].

Ο καθηγητής Dan Braha του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης βρίσκει αυτή τη συγκέντρωση ιδιοκτησίας και πλούτου φυσιολογική και υποστηρίζει ότι δεν αποσκοπεί στην παγκόσμια κυριαρχία. Σπεύδει όμως να ομολογήσει ότι «αυτές οι 147 υπερ-επιχειρήσεις βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά ενώνονται σε ενιαία δράση για την υποστήριξη των κοινών συμφερόντων τους όταν η διεθνής πολιτική προωθεί αλλαγές σ’ αυτή την κυρίαρχη δικτυακή δομή, θεωρώντας ότι σ’ αυτή την περίπτωση πρόκειται για επίθεση ενάντια στα κοινά τους συμφέροντα»^[9].

Μια άλλη έρευνα, της Maria Lourdes, με τίτλο «Wem gehört die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?» («Σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Ποιος εξουσιάζει την παγκόσμια οικονομία;»), αποκαλύπτει ότι οι 50 από τις 147 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο ελέγχονται από την οικογενειακή-οικονομική δυναστεία των Ρότσιλντ^[10]. Λογικό είναι να υποθέσουμε ότι μια επόμενη παρόμοια έρευνα θα αποκάλυπτε ότι αντίστοιχο είναι και το μερίδιο της δυναστείας Ροκφέλερ, αφήνοντας τις υπόλοιπες από τις 147 για τα υπόλοιπα μέλη του σκληρού πυρήνα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αποκαλύπτεται δηλαδή πως η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το ανθρώπινο δράμα έχουν ονόματα και διευθύνσεις ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν είναι δημιούργημα «θεωριών συνωμοσίας», δηλαδή της φαντασίας μας, ούτε ανύπαρκτων θεών-φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αλλά αποτέλεσμα συνωμοσίας των ελάχιστων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, του κοινωνικού πλούτου και της από αυτά απορρέουσας ατομικής και ταξικής εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς.

Όλες αυτές οι πληροφορίες, που δεν βγήκαν από το κεφάλι κανενός συνωμοσιολόγου ή θεωρητικού της συνωμοσιολογίας, αλλά συγκεντρώθηκαν μετά από βασανιστική έρευνα αντικειμενικών στοιχείων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ή κρύβονται ως επτασφράγιστα μυστικά, αλλά τελικά και για πολλούς και διάφορους λόγους διαρρέονται, ή/και διαρρέουν, αποκαλύπτουν περίτρανα τη συνωμοσία του Club των μεγαλοϊδιοκτητών των μέσων παραγωγής σε βάρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Το γεγονός ότι αυτή η αφύσικη συσσώρευση ιδιοκτησιών και πλούτου εξυπηρετεί μόνο τα αρρωστημένα μυαλά μιας μικρής μειονότητας ανθρώπων, και δημιουργεί τεράστια προβλήματα επισιτισμού, επιβίωσης, ελευθερίας, δημοκρατίας και ειρήνης για ολόκληρη την ανθρωπότητα, φέρνει αναπόφευκτα, και παρά την καταιγιστική θρησκευτική και ιδεολογική πλύση εγκεφάλων, τον εκφοβισμό και την κρατική τρομοκρατία που ασκείται στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, σε σύγκρουση το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού με το 1% της καπιταλιστικής αριστοκρατίας. Στα πλαίσια αυτής της έστω και ελάχιστα συνειδητοποιημένης σύγκρουσης, η πατρίδα με την παραδοσιακή αστική έννοια χάνει το νόημά της, πράγμα που μειώνει το νόημα και τη δύναμη του εθνικού στρατού για την υπεράσπιση του πλούτου των λίγων που συνεπάγεται τη φτώχεια και την εξαθλίωση των πολλών. Το ίδιο συμβαίνει και με την έννοια της μαζικής αστικής δημοκρατίας που απομακρύνεται από τις κοινωνίες, επειδή χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης διαπλεκόμενης οικονομικοπολιτικής μαφίας. Αυτές οι διεργασίες ανάγκαζαν πάντα τις κυρίαρχες ελίτ να χρησιμοποιούν ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς. Στις μέρες μας αυτή η τακτική γενικεύεται και από τους τυχοδιώκτες μισθοφόρους παλιού τύπου (mercenaries) που συμμετείχαν στο πλιάτσικο, δημιουργούνται, προφανώς με δημόσιες δαπάνες και κατ’ απαίτηση των ιδιοκτητών του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρείες^[11] με ασφαλισμένους καλοαμειβόμενους συμβασιούχους εργαζόμενους (contractors). Σύμφωνα μάλιστα με μια έρευνα της εφημερίδας Los Angeles Times, «η ιδιωτικοποίηση του πολέμου, στις ΕΠΑ, διαρκώς επεκτείνεται, σε σημείο να γίνονται πλέον δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ των κρατικών και των εταιρικών συμφερόντων»^[12]. Εδώ έχουμε το υπόδειγμα της απόλυτης διαπλοκής και του φασισμού.

Ζούμε στην εποχή που οι μεγαλοκαπιταλιστές, δηλαδή οι κάτοχοι μεγάλων ατομικών ιδιοκτησιών, στην προσπάθειά τους να μεγαλώσουν τις ατομικές ιδιοκτησίες τους και τον ιδιωτικό τους πλούτο καταστρώνουν ακατάπαυστα σχέδια επέκτασης του «ζωτικού τους χώρου», καταστρέφοντας τμήματα της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Για την επίτευξη του σκοπού τους παράγουν όπλα, κατασκευάζουν πολιτικά κόμματα και επαγγελματίες πολιτικούς που θα δημιουργήσουν το θεσμικό πλαίσιο για την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους, που τώρα τη λένε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και επειδή δεν εμπιστεύονται πια τους εθνικούς στρατούς, ιδρύουν επαγγελματικούς με τη μορφή ιδιωτικού νομικού προσώπου, τις ανώνυμες εταιρείες διεξαγωγής του πολέμου. «Η στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, με την οποία κατεδαφίζεται η δημόσια περιουσία προς όφελος της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, στα χέρια των οποίων βρίσκεται η πραγματική εξουσία, ισχύει επίσης και για τον πόλεμο. Με το πλεονέκτημα ότι η ροή του αίματος, σαν καρστικό ποτάμι, κυκλοφορεί υπόγεια, για να σώσει τα προσχήματα και να μην ανησυχήσει η κοινή γνώμη των “μεγάλων δυτικών Δημοκρατιών”»^[13].

Τέτοιοι μυστικοί, γιατί το αμερικανικό Κογκρέσο είχε επίσημα τάχα απαγορεύσει αυτές τις εταιρείες, ιδιωτικοί στρατοί «προμήθευαν με όπλα τους Κόντρας στη Νικαράγουα για λογαριασμό της CIA, εκπαίδευαν και όπλιζαν την UÇK στο Κοσσυφοπέδιο., επιχειρούσαν στο Αφγανιστάν για το Πεντάγωνο, για το State Department και την USAID. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πάνω από 113.000 contractors ιδιωτικών εταιρειών δραστηριοποιούνται στο Αφγανιστάν για το Πεντάγωνο, ενώ οι Αμερικανοί στρατιώτες είναι περίπου 90 χιλιάδες. Οι contractors είναι κατά 22% Αμερικανοί πολίτες, το 31% είναι από άλλες χώρες και το 47% είναι Αφγανοί. Στη ζώνη της αμερικανικής κεντρικής Διοίκησης, η οποία περιλαμβάνει και το Ιράκ, οι contractors του Πενταγώνου είναι πάνω από 150 χιλιάδες».^[14] Οι δραστηριότητες αυτών των Ιδιωτικών Στρατιωτικών Εταιρειών, όπως λ.χ. της Blackwater που μετεξελίχθηκε στην Xe Services Llc, που παρέχει «καινοτόμες λύσεις» στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ή της L-3 Communications, καθώς και της DynCorp International, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «μια πολύπλευρη παγκόσμια επιχείρηση», επεκτείνονται και στην επιβολή του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό των χωρών, στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης (peacekeeping) και στις επιχειρήσεις για την εσωτερική σταθερότητα^[15].

Η δράση αυτών των εταιρειών είναι αυτόνομη, ακόμα και όταν κατά περίπτωση συμμετέχουν σε κοινές επιχειρήσεις με τον επίσημο στρατό των ΕΠΑ, και δεν υπάγονται στην επίσημη στρατιωτική ιεραρχία, κι αυτό γιατί οι εντολές προς αυτές έρχονται από τα αντίστοιχα λόμπι που εδρεύουν στα διάφορα υπουργεία και στο Λευκό Οίκο. Πρόκειται, προφανώς για μια κατάσταση που δεν ελέγχεται ούτε από την αμερικανική κυβέρνηση και τον υποτιθέμενο παντοδύναμο πλανητάρχη, αφού: «Οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να δώσουν ακριβή στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των εταιρειών και υπαλλήλων που απασχολούν καθώς και με τη φύση των παρεχόμενων υπηρεσιώ^[16].

Ο πόλεμος όμως δεν είναι ένα φυσικό, ούτε βέβαια ένα υπεριστορικό φαινόμενο, και συνεπώς δεν είναι η μοίρα του Ανθρώπου. Αντίθετα, ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο^[17], με αναφορές και αιτίες που σχετίζονται με τη φύση, τη δομή και τη λειτουργία τής κάθε φορά ιστορικά προσδιορισμένης οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών. Αυτό σημαίνει, όπως διακηρύσσει σε μια από τις διασκέψεις του το «Κοινωνικού Φόρουμ – Πόρτο Αλέγκρε», όπως επικράτησε να λέγεται το «Κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», πως «Ένας κόσμος χωρίς πόλεμο είναι δυνατός και απαραίτητος φτάνει […] να καταργηθούν οι πολεμικές βιομηχανίες και τα δισεκατομμύρια που θα εξοικονομηθούν να μεταφερθούν για να ικανοποιηθούν οι πρωταρχικές ανάγκες της ανθρωπότητας, να μηδενισθεί το εξωτερικό χρέος των φτωχών χωρών και να καταργηθούν οι φορολογικοί παράδεισοι, όπου ξεπλένονται τα μεγάλα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας»^[18].

Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία, αρκετά για να διερωτηθούμε για το πού οδηγεί την ανθρωπότητα η ατομική ιδιοκτησία και το κεφάλαιο, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού βρίσκονται μπροστά στο κρισιμότερο ίσως σταυροδρόμι της ιστορίας τους. Να δέχονται παθητικά την ολοκλήρωση της απάνθρωπης και καταστροφικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας ή να συνεχίσουν την αγωνιστική ιστορική τους κληρονομιά για την κοινωνική ισότητα, την κοινοκτημοσύνη, την άμεση δημοκρατία[19] και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Βέβαια, η δεύτερη επιλογή είναι δύσκολη, γιατί προϋποθέτει την απαλλαγή μας από τους σκοταδιστικούς μύθους και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, την έξοδό μας από τον εικονικό κόσμο του «μαγικού σπηλαίου» του ιδεαλισμού και της κεφαλαιοκρατίας, και το σταδιακό και επίμονο χτίσιμο ενός homo humanisticus universalis ανθρωπολογικού τύπου.

* Κώστας Λάμπος, claslessdemocracy@gmail.com,  http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html,

ΠΗΓΗ:

από:	kostas lampos<claslessdemocracy@gmail.com>
προς:
κρυφή κοιν.:	manitari.tou.bounou@gmail.com
ημερομηνία:	31 Αυγούστου 2017 – 7:52 μ.μ.
θέμα:
εστάλη από:	gmail.com

Παραπομπές

[1] Απόσπασμα από το: Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

[2] Federal Reserve System (FED), Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα, είναι η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών.

[3] John Kenneth Galbraith, Το νέον βιομηχανικόν κράτος, Παπαζήσης, Αθήνα 1969.

[4] Βλ. James Burnham, Η επανάσταση των διευθυντών, Κάλβος, Αθήνα χ.χ.

[5] Βλέπε αναλυτικά: Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΣ, Αθήνα 2016, 2^η έκδοση.

[6] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[7] Αναφέρεται στο Konrad Hausner, «147 Unternehmen herrschen über die Weltwirtschaft», στο http://www.theintelligence.de/index.php/wirtschaft/finanzen/3424-147-unternehmen-herrschen-ueber-die-weltwirtschaft.html

[8] Στο ίδιο.

[9] Στο ίδιο. Βλ. επίσης, Μανώλης Σαρίδης, «Σε ποιον ανήκει η Γη; Ποιος είναι το αφεντικό της παγκόσμιας οικονομίας;», στο http://berlin-athen.eu/%

[10] Maria Lourdes, «Wem gehört die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?», στο https://lupocattivoblog.com/2011/11/14/wem-gehort-die-welt-wer-beherrscht-die-weltwirtschaft/#comment-409112

1. Barclays plc – Marcus A.P. Agius – seine Ehefrau ist keine Geringere als die Tochter von Edmund de Rothschild.
2. Capital Group Companies Inc – Steven M. Rothschild Return to Capital Research Group, Inc … He is Director of three companies, the College of St. Benedict and
3. FMR Corporation – Rothschild Bank AG.
4. AXA – M&A: Rothschild GmbH.
5. State Street Corporation – Edmond de Rothschild.
6. JP Morgan Chase & Co – seid je her mit Rothschild verbunden – FED.
7. Legal & General Group plc – JP Morgan Europe Ltd, N M Rothschild.
8. Vanguard Group Inc – ROTHSCHILD ASSET MANAGEMENT INC.
9. UBS AG – Rothschild.
10. Merrill Lynch & Co Inc – seid je her an Rothschild gebunden.
11. Wellington Management Co LLP – Rothschild Asset Management, Inc.
12. Deutsche Bank AG – historisch verbunden mit Mayer Carl und Wilhelm Carl v. Rothschild, sind bei Rothschild hoch verschuldet.
13. Franklin Resources Inc – Rothschild Fund Management.
14. Credit Suisse Group – Der langjährige Chef im Private Banking der Credit Suisse wurde in den Verwaltungsrat der Genfer Edmond de Rothschild Holding aufgenommen.
15. Walton Enterprises LLC – John Walton hat seid je her enge Verbindung zu Rothschild.
16. Bank of New York Mellon Corp – Enge Verbindung zu Rothschild.
17. Natixis – N M Rothschild & Sons • Oppenheimer.
18. Goldman Sachs Group Inc – historisch verwachsen mit Rothschild – FED.
19. T Rowe Price Group Inc – Citigroup Inc., Wells Fargo & Co., J.P. Morgan Chase & Co., and Morgan Stanley. Merrill Lynch & Co. and T. Rowe Price … Rothschild Group (LCF Rothschild).
20. Legg Mason Inc – from Rothschild Asset Mangement Ltd.
21. Morgan Stanley – Die Federal Reserve Bank FED befindet sich im Privatbesitz von Rockefeller (Chase Manhattan Bank), Morgan Stanley, Rothschild, Goldmann Sachs usw.
22. Mitsubishi UFJ Financial Group Inc – Banque Privée Edmond de Rothschild.
23. Northern Trust Corporation – NM Rothschild Northern Trust Novartis.
24. Société Générale – Société Générale (SocGen)habe ihrerseits Merrill Lynch und Rothschild angeheuert, um eine Abwehrstrategie zu entwickeln.
25. Bank of America Corporation – They join Bank of America from N M Rothschild & Sons Limited.
26. Lloyds TSB Group plc – N M Rothschild & Sons.
27. Invesco plc – British investment bank, whose investment division subsequently became INVESCO Plc amd … In addition he sat on the Asia Strategy Committee and was Chairman of Rothschild Japan KK
28. Allianz SE 29. TIAA – Allianz SE 29. TIAA 30. Old Mutual Public Limited Company. 29. Aviva plc 32. … All controlled by Rothschild Fronts.
29. Old Mutual Public Limited Company – Group Limited, Nedbank Limited and Old Mutual Life Assurance Company … He joined Rothschild in 1977.
30. Aviva plc – Aviva plc, the savings, investments and insurance group, announces today that Alain … that he was director of capital markets at La Compagnie Financiere Edmond de Rothschild.
31. Schroders plc – fund manager in 1998 and managed retail funds at HSBC Asset Management and Rothschild … Authorised and regulated by the Financial Services Authority © Copyright 2010 Schroders plc.
32. Dodge & Cox – Rothschild Investments : SNC Capital Management Stifel Financial … Dodge & Cox Invstmnt. Mgrs East West Securities Freemont Group J.P. Morgan Chase & Co.
33. Lehman Brothers Holdings Inc* – hat sich erledigt, aber – Jack Klues Return to Lehman Brothers Holdings Inc … La Compagnie Financière Edmond de Rothschild Banque.
34. Sun Life Financial Inc – Fidelity Investments, Sr. Operations Manager at Sun Life Financial … Human Resources at Hometown Forecast Services, Inc. … Partner at Fox Rothschild.
35. Standard Life plc – Legal & General Group; Prudential PLC; Standard Life. Key Dates: 1977: Lord Jacob Rothschild forms an entity to control financial services and investment companies.
36. CNCE – BNP Paribas: Société Générale: Axa: Crédit Foncier: CNCE: Edmond de Rothschild Asset Management.
37. Nomura Holdings Inc – Press Release Tokyo, 15 February 2005 Nomura and Rothschild Form M&A Alliance Nomura Securities Co., Ltd., a wholly-owned subsidiary of Nomura Holdings, Inc.
38. The Depository Trust Company – Rothschild Bank of London Rothschild Bank of Berlin Warburg Bank of Hamburg … OrgName: The Depository Trust Company OrgID: THEDEP Address: 55 Water Street, 19th Floor New York.
39. Massachusetts Mutual Life Insurance – Rothschild Bank of London Rothschild Bank of Berlin Warburg Bank of Hamburg … OrgName: The Depository Trust Company OrgID: THEDEP Address: 55 Water Street, 19th Floor New York.
40. ING Groep NV – ING Group still operates ING Bank of Canada, also known as … Moelis & Company • N M Rothschild & Sons • Oppenheimer … ABN Amro Bank NV • De Nederlandsche Bank • ING Bank NV.
41. Brandes Investment Partners LP – dissolution of Atticus Capital in 2009, Rothschild became co-chairman of the hedge fund Attara Capital LP, the successor investment … retailer and owner of the Kookai clothing Brandes Investment Partners LP.
42. Unicredito Italiano SPA – kaum was im Netz, aber das was ich in einer italienischen Zeitung “lesen” konnte deutete auf Rothschild hin.
43. Deposit Insurance Corporation of Japan – The Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) is an independent agency … Japan-United States Friendship Commission; Joint … Rothschild North America, Inc.; Rothschild, Inc.
44. Vereniging Aegon – €3.5 billion secondary offering ABN Amro Rothschild LLC, AEGON NV, Morgan Stanley & Co Inc, Vereniging AEGON. Vereniging Aegon, Aegon NV’s (Aegon) largest shareholder, has disposed …
45. BNP Paribas – BNP Paribas is a European banking and financial group specialized in corporate, private … Seine Karriere begann er bei der Deutschen Bank bevor er 2000 zu Rothschild wechselte.
46. Affiliated Managers Group Inc – Petroleum Exporting Countries (OPEC) investment managers … complete without some mention of the missions of Rothschild Capital Group and its more than 3,500 world-wide affiliated.
47. Resona Holdings Inc – Simon Rothschild.
48. Capital Group International Inc – James Rothschild. Prior to joining Monument Capital Group, Mr. Rothschild was an investment professional with … focused role, being responsible for identifying international partner.
49. China Petrochemical Group Company – Resona Holdings Inc All controlled by Rothschilds.

[11] «Οι Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρείες ή Βιομηχανίες (ΙΣΕ ή ΙΣΒ) είναι οι κερδοσκοπικές εταιρείες που παρέχουν σε ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις, σε κυβερνητικές ή μη οργανώσεις, σε διεθνείς οργανισμούς, σε συνασπισμούς συμφερόντων, ή ακόμα και σε μεμονωμένα πρόσωπα, μία μεγάλη ποικιλία από επαγγελματικές υπηρεσίες, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με τον πόλεμο», Ιωάννης Χρήστου, «Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου. Μία νέα πραγματικότητα», Στρατιωτική Επιθεώρηση, τεύχος Γενάρη-Φλεβάρη 2007.

[12] Νίκος Ζηργάνος, «Ανώνυμες Εταιρείες Πολέμου», εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 17.11.2002.

[13] Manlio Dinucci, «La privatizzazione della guerra» [Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου], εφημερίδα Ιl manifesto, 14.2.2012.

[14] Στο ίδιο.

[15] Στο ίδιο.

[16] Ανδρέας Λιαρόπουλος, «Η ιδιωτικοποίηση του πολέμου: Ο ρόλος των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών στη διεθνή ασφάλεια», Αεροπορική Επιθεώρηση, τεύχος 101, Αύγουστος 2014.

[17] «Η σχέση των πραγμάτων και όχι των ανθρώπων δημιουργεί τον πόλεμο. […] Η κατάσταση του πολέμου δεν είναι μπορετό να γεννηθεί από απλές προσωπικές σχέσεις, αλλά μόνο από εμπράγματες. […] Ο πόλεμος, λοιπόν, δεν είναι διόλου σχέση ανθρώπου προς άνθρωπο, αλλά κράτους προς κράτος, όπου τα άτομα είναι εχθροί συμπτωματικά μονάχα και όχι σαν άνθρωποι, ούτε σαν πολίτες, αλλά σαν στρατιώτες…». Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Το Κοινωνικό Συμβόλαιο, Δαρεμάς, Αθήνα  1963, σελ. 52.

[18] Βλ. «Πόρτο Αλέγκρε: Οι ΗΠΑ υπεύθυνες για την πείνα και την εξαθλίωση», εφημερίδα Το Ποντίκι, 7.2.2003, σελ. 34-35.

[19] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον οικουμενικό Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.