Ο  Νικόλας (Μικρή διδακτική ιστορία)

Του  … “Δίκαιου Αριστείδη”

Ο Νικόλας ξεχώριζε από τους άλλους από το έκδηλο πάθος του. Μην φανταστείτε αλκοόλ, τσιγάρα, ναρκωτικά και άλλα συναφή. Είχε ροπή προς το φαγητό, εξ’ ου και τα ασυμμάζευτα κιλά του, αλλά το βαθύ πάθος του ήταν οι κομμουνιστές. Για την ακρίβεια το κυνήγι των κομμουνιστών. Ενσάρκωναν για το Νικόλα το απόλυτο κακό, κάτι σαν τον Σατανά για τους χριστιανούς, τον Αριμάν για τους ζωροάστρες, τον άπιστο για τους ισλαμιστές. Αυτήν τη βαθειά φοβία, όπως θα ’λεγαν κι οι ψυχολόγοι, του την είχε εμφυσήσει στο χωριό του ένας παλιός χωροφύλακας, με στραβοχυμένη όψη που περηφανευόταν ότι έχει σφάξει δεκάδες μετά τον πόλεμο και στον εμφύλιο.

Ο Νικόλας δεν μπήκε στον κόπο να τους ρωτήσει τι έφταιξαν, θεωρούσε όμως από τότε τους κομμουνιστές σαν την «επί γης κόλαση». Τυχαία σχεδόν βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία. Πάντα όμως του άρεσαν οι φασιστικοί ρομαντισμοί και οι δοξασίες των ακροδεξιών. Αυτοί είχαν ένα καταπληκτικό ιδίωμα να εφευρίσκουν εχθρούς, πράγμα που γοήτευε τον Νικόλα της ιστορίας μας. Πότε οι κομμουνιστές, πότε οι μετανάστες, οι ξένοι, οι εβραίοι, οι μασόνοι, οι άλλοι. Αυτοί που χάλαγαν την εθνική καθαρότητα και την αμιγή πορεία του έθνους.

Ο Νικόλας έμενε σε μία συνοικία με το όνομα Πετρούπολη. Όμως του θύμιζε τη ρώσικη Πετρούπολη, τον Λένιν και τους μπολσεβίκους. Θα προτιμούσε να μένει στου Παπάγου και στην οδό Μακρονήσου, για να του θυμίζει το στρατάρχη και τον «ελληνικό Παρθενώνα», όπως θα ’λεγε για το νησί εξορίας ο ερμαφρόδιτος Π. Κανελλόπουλος. Ας μην είμαστε όμως τόσο αυστηροί με τη ζωή. Εδώ κοτζάμ Ιαβέρης, στους Αθλίους του Ουγκώ σώθηκε απ’ τον φυγόδικο Γιάννη Αγιάννη. Κι έτσι προτίμησε να διακόψει αυτούς τους συνειρμούς γιατί αδυνάτιζαν τον ψυχισμό του.

Ο Νικόλας πίστευε στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και μέσα του αντιπάλευε τους γιάπηδες και την αγορά αλλά δεν τολμούσε να το πει γιατί έτσι θα έβγαινε εκτός κομματικής επετηρίδας. Βρέθηκε στην ΟΛΜΕ περνώντας πάνω απ’ τον χυλό των αναπληρωτών που ήθελαν εργασία και συγκρούστηκαν με το ΠΑΣΟΚ τα χρόνια της χολέρας. Η ΟΛΜΕ για τον Νικόλα ήταν μια ψυχική δοκιμασία, ένας μαρτυρικός σταυρός, ένας αβάσταχτος Γολγοθάς. Ενώ απεχθάνονταν το ΠΑΣΟΚ και πιο πολύ τους πασόκους αναγκάστηκε λόγω της συγκατοίκησης Σαμαρά-Βενιζέλου να πορεύεται μαζί τους. Αηδία!

Αργότερα τον βρήκαν οι Συριζαίοι, τους οποίους μισούσε θανάσιμα και του ζήτησαν «κολεγιά» για να περάσει η κυβέρνηση την πολιτική της. Διπλή αηδία! Αλλά τι να κάνει. Δε χώνευε επίσης τους κουκουέδες-παμέδες αλλά στο βαθμό που έδειχναν ήσυχοι και ξεδοντιασμένοι έλεγε δυο καλά λόγια για δαύτους. Τριπλή αηδία. Ώσπου το ’βρε. Ήταν μια δαιμονισμένη χειμωνιάτικη νύχτα που ο θεός ξερνούσε κατά τον κόσμο και ο Νικόλας ονειρευόταν πως ξανάγινε πρόεδρος της ΟΛΜΕ. Δεν είναι δα και λίγο. Αυτός πιστός στρατιώτης και η παράταξη του να μην έχει ούτε πάγκο, ούτε εντεκάδα. Τρίποντο σκέφτηκε αλλά μια χαρακιά σημάδεψε το ευρύ μέτωπό του. Ποιος θα ’ταν ο εχθρός;

Πριν περάσουν τα μεσάνυχτα η αποκάλυψη έλαμψε μπροστά του. Ήταν οι Παρεμβάσεις, αυτός ο στρατός των αβράκωτων που έχωναν παντού τη μύτη τους και φάνταζαν ατσαλάκωτοι. Χαμογέλασε ευχαριστημένος διπλά γιατί είχε ανακαλύψει και το φυσικό πρόσωπο του αντιπάλου. Την Διαβολική! Αγγελική την έλεγαν μα δεν του άρεσε το όνομα αυτό. Η Διαβολική λοιπόν, παλιά συνδικαλίστρια των Παρεμβάσεων ζούσε στη δυτική όχθη, τρωγόταν με τα ρούχα της όταν δεν πυροβολούσε αδέσποτα τους αντιπάλους της και δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Ταμάμ! Εκπροσωπούσε το απόλυτο κακό και αν μπορούσε θα την έστελνε για παραθερισμό στα παλιά ερημονήσια εξορίας, αλλά αυτά τα ’κλεισε ο Καραμανλής, ένα απ’ τα πολλά σφάλματα που έκανε ο γενάρχης.

Έκατσε όμως κι έγραψε μια γραφή. Πολλά τα λάθη, πλήθος οι ανακρίβειες κι οι βαρβαρισμοί, αλλά έτσι ήταν συνηθισμένος. «Οι κομμουνιστές έσφαζαν απ’ το 1944», σημείωσε. Ένας φίλος του προσπάθησε να τον συγκρατήσει.

-Απ’ το 1946 να γράψεις, είναι πιο πειστικό του ’πε.

–Μα τι λες ανταπάντησε ο Νικόλας. Εδώ κοτζάμ Καλύβας, καθηγητής στο Γέιλ γράφει ότι η δικτατορία ήταν καλό πράγμα, στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε;

Ευχαριστημένος με τον εαυτό του, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα, έστειλε την παραπάνω ανακοίνωση όπου μπορούσε, βλαστημώντας. Ύστερα περίμενε το συνέδριο της ΟΛΜΕ και ξαναμέτρησε τα κουκιά του. Του ’λειπαν κάτι σύνεδροι, αλλά ο θεός ήταν μεγάλος, και κυρίως δεξιός. Ύστερα χαμογέλασε κι αποκοιμήθηκε.

ΥΓ. Το παραπάνω αφήγημα βασίζεται σε φανταστικά γεγονότα. Όμως ορισμένοι φίλοι που το διάβασαν, είπαν πως ο Νικόλας της ιστορίας μοιάζει με τον Νίκο Παπαχρήστο, εκπρόσωπο της ΔΑΚΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Άλλοι πάλι, είπαν πως ο Ν. Π. ξεπέρασε τον Νικόλα σε όλα. Υπάρχουν και τρίτοι που υποστηρίζουν πως ο Ν. Παπαχρήστος έχει ως μόνο πρότυπο τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση η φράση «αλίμονο στον κλάδο που έχει τέτοιους εκπροσώπους» ισχύει στο ακέραιο.

Αθήνα 26 Ιούνη 2017

Αριστείδης ο Δίκαιος