ΣΕΝΑΡΙΑ ΔΡΑΧΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΚΟΥ:

Η πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης αιτιολογείται από το ότι, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει μία Ευρώπη, στην οποία η μία χώρα εξάγει και κερδίζει, ενώ οι περισσότερες άλλες εισάγουν από αυτήν, καταναλώνουν και χρεώνονται – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Η ΕΛΛΑΔΑ

Ουσιαστικά, αφού πέρασαν ανεκμετάλλευτα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το ξεκίνημα της κρίσης, δεν πιστεύει πλέον κανένας ότι, η Ελλάδα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τα οικονομικά της προβλήματα – παρά το ότι θα μπορούσε σχετικά εύκολα να το επιτύχει, όπως έχουμε αναλύσει σε πάρα πολλά άρθρα μας. Περαιτέρω, η διαγραφή χρέους με τη συμφωνία των δανειστών, την οποία έχουμε χαρακτηρίσει ως Πύρρειο Χρεοκοπία, δεν φαίνεται να είναι σίγουρη – αφού δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόφαση, χωρίς να έχει καθορισθεί το Δίκαιο και το επιτόκιο. Ακόμη όμως και να ήταν, δεν πρόκειται να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση (άρθρο μας)  – πόσο μάλλον αφού θα αποτύχει στους στόχους του τόσο ο προϋπολογισμός του 2011, όσο και ο επόμενος.

Εκτός αυτού, το νέο δάνειο, απαραίτητο για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων ομολόγων του Μαρτίου, εξαρτάται από την επιτυχία της διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες – η οποία δεν φαίνεται να είναι τόσο σίγουρη (εάν δεν δοθούν μεγάλες εγγυήσεις, εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης εάν δεν αποδεχθούμε ασύμφορα επιτόκια). Εάν λοιπόν δεν προηγηθεί άμεσα υπεύθυνη αναδιαπραγμάτευση του χρέους (επιμήκυνση πληρωμών), με επιτόκιο ίσο με αυτό της ΕΚΤ, καθώς επίσης ανάπτυξη, είναι αδύνατον να υπάρξει μέλλον για τη χώρα μας – ενώ είναι επίσης αδύνατον εντός της Ευρωζώνης, εάν δεν «συνετισθεί» η Γερμανία, εάν δεν ενεργοποιηθεί η ΕΚΤ, καθώς επίσης εάν δεν εκδοθούν Ευρωομόλογα.

Επομένως, η Ελλάδα κινδυνεύει να υποχρεωθεί στην εθελούσια έξοδο της από την Ευρωζώνη – ενώ δεν φαίνεται να προετοιμάζει εναλλακτικά σενάρια, όπως αυτό του δολαρίου (άρθρο μας). Κατ’ επέκταση, θεωρούμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε περιληπτικά τι θα σήμαινε μία τέτοια έξοδος και τι θα έπρεπε να προσέξει κανείς – σημειώνοντας ότι, η έγκαιρη στάση πληρωμών πριν από την αναγκαστική χρεοκοπία, θα ήταν ίσως η καλύτερη λύση (αφού έχουμε την άποψη ότι, η υιοθέτηση της δραχμής θα οδηγούσε σε μία ανεξέλεγκτη πτώχευση, η οποία θα κόστιζε πολλαπλά στη χώρα μας).

 

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

 

Σύμφωνα με μελέτες, η έξοδος από την Ευρωζώνη δημιουργεί προβλήματα σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα: στο διαδικαστικό, στο κοινωνικό, στο οικονομικό και στο πολιτικό.

(α) Ήδη το διαδικαστικό επίπεδο της ελεγχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θεωρείται εξαιρετικά περιπετειώδες – κατά πολλούς, ένας τρομακτικός εφιάλτης: οι Ισολογισμοί των επιχειρήσεων πρέπει να μετατραπούν στο νέο νόμισμα, όπως επίσης οι συντάξεις, οι ασφάλειες ζωής, οι υποθήκες, τα χρέη των πιστωτικών καρτών, οι λογαριασμοί, οι μεταχρονολογημένες επιταγές (τις οποίες μάλλον θα πάψουν να προεξοφλούν οι τράπεζες λίγους μήνες πριν, επικαλούμενες άλλες «δικαιολογίες»), οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι τιμοκατάλογοι, τα παρκόμετρα κοκ.

Η πλέον προβληματική παράμετρος θα ήταν τα εξωτερικά χρέη των επιχειρήσεων της χώρας, η οποία εγκαταλείπει το κοινό νόμισμα. Εάν μετέτρεπε κανείς τα χρέη στο νέο νόμισμα, στη δραχμή δηλαδή, σε μία συναλλαγματική ισοτιμία που θα καθοριζόταν ελεύθερα από το Κοινοβούλιο, η αναμενόμενη υποτίμηση θα οδηγούσε σε μία μερική «στάση πληρωμών» των περισσοτέρων επιχειρήσεων – αφού θα περίμεναν να υποτιμηθεί η δραχμή, πριν αποφασίσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Αντίθετα, εάν τα χρέη παρέμεναν σε ευρώ, τότε οι περισσότεροι οφειλέτες, κυρίως οι επιχειρήσεις, θα οδηγούνταν στη χρεοκοπία – αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τις συναλλαγματικά αυξημένες υποχρεώσεις τους (άρθρο μας).

Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετώπιζαν και οι ξένες επιχειρήσεις ή οι ιδιώτες, σε σχέση με τις καταθέσεις τους στις τράπεζες του εσωτερικού. Σε γενικές γραμμές πάντως, η δραχμή θα ήταν εις βάρος των δανειστών (του δημοσίου επίσης, αφού το 94% του χρέους είναι σε εθνικό Δίκαιο) και προς όφελος των οφειλετών, αφού τα χρέη τους θα μειωνόντουσαν, ανάλογα με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε – ενώ τα περιουσιακά στοιχεία και οι αμοιβές τους θα «ακολουθούσαν» την υποτίμηση, αυξανόμενα ανάλογα. 

Συνεχίζοντας, η αλλαγή στη δραχμή θα έπρεπε να συμβεί ξαφνικά – ενδεχομένως μία Δευτέρα, η οποία θα ήταν εθνική αργία, έτσι ώστε να είναι κλειστές οι τράπεζες. Η αιτία είναι το ότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα της εισαγωγής ενός νέου νομίσματος, το οποίο συνήθως υποτιμάται ραγδαία, είναι η βιαστική, μαζική «απόδραση» των κεφαλαίων.

Εάν δηλαδή γνωρίζουν οι Πολίτες ότι θα αλλάξει το νόμισμα, φοβούμενοι εύλογα ότι η αγοραστική αξία των αποταμιεύσεων τους θα μειωθεί δραματικά, τότε αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους, με στόχο να τις επενδύσουν είτε σε ξένο συνάλλαγμα (δολάρια κλπ.), είτε σε εμπράγματες αξίες – κτίρια, οικόπεδα κλπ. (ίσως οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι, σε περίπτωση αλλαγής του νομίσματος, τα διατηρούμενα σε τραπεζικές θυρίδες Ευρώ μάλλον δεν θα προστατεύονταν – αφού πιθανότατα θα ανοίγονταν υποχρεωτικά οι θυρίδες, παρουσία εκπροσώπων του δημοσίου. Η αλλαγή δε, όπως στην περίπτωση του μάρκου, δεν προϋποθέτει χρόνο εκτύπωσης νέων νομισμάτων – αφού αρχικά χρησιμοποιούνται τα παλαιότερα, «μαγνητιζόμενα» στα καινούργια). 

Οι μαζικές όμως αναλήψεις (bank run) οδηγούν αναπόφευκτα στην κατάρρευση τόσο του τραπεζικού συστήματος, όσο και των επενδύσεων στο εσωτερικό της χώρας – γεγονότα που ήδη συμβαίνουν στην Ελλάδα, αν και σε σχετικά περιορισμένη έκταση. Επομένως, με στόχο την αποφυγή τέτοιων καταστάσεων, η εισαγωγή του νέου νομίσματος γίνεται συνήθως ξαφνικά, απροειδοποίητα και μέσα σε μία νύχτα – ενώ τόσο οι τράπεζες, όσο και τα χρηματιστήρια παραμένουν κλειστά την επόμενη ημέρα, εάν κριθεί σκόπιμο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να αποφευχθεί η «σοκαριστική» κατάρρευση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νέου νομίσματος.

Η φυγή των κεφαλαίων στο εξωτερικό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της εισαγωγής ενός νέου νομίσματος – αφού η μαζική τοποθέτηση κεφαλαίων σε ακίνητα ή σε χρυσό, έτσι ώστε να αποφευχθεί η μείωση της αγοραστικής τους αξίας, περιορίζει σημαντικά την παραγωγικότητα της χώρας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ δημιουργεί υπερβολές (φούσκες), οι οποίες προκαλούν μεγάλες ζημίες στην Οικονομία της. Ίσως λοιπόν να μην είναι τόσο παράδοξη η συνεχιζόμενη ύφεση στη χώρα μας, παράλληλα με την περιορισμένη μείωση των τιμών των ακινήτων – αφού ο φόβος της επιστροφής στη δραχμή, ο οποίος είναι διάχυτος από πολλούς μήνες, έχει ακριβώς αυτές τις συνέπειες. 

(β)  Περαιτέρω, η δραστική υποτίμηση του νέου νομίσματος έχει σημαντικές κοινωνικές συνέπειες – αφού οδηγεί σε μία άδικη αναδιανομή εισοδημάτων, προς όφελος αυτών που διαθέτουν περισσότερα χρήματα στο εξωτερικό ή άλλου είδους εμπράγματα περιουσιακά στοιχεία και εις βάρος αυτών που έχουν καταθέσεις στο εσωτερικό, των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτες ασφαλειών ζωής ή άλλων συνταξιοδοτικών προγραμμάτων ευρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση, σε σχέση με τους κατόχους ακινήτων – αφού η αγοραστική αξία των χρημάτων περιορίζεται, ενώ η τιμή πώλησης των ακινήτων αυξάνεται, ανάλογα με την υποτίμηση του νέου νομίσματος.

Το γεγονός αυτό αντιμετωπίζεται συνήθως από τα κράτη, με την ψήφιση μεγαλύτερων φόρων στην ακίνητη περιουσία (η ομοιότητα με τη χώρα μας εδώ προκαλεί απορίες), έτσι ώστε αφενός μεν να επιβαρύνεται ανάλογα με τις αποταμιεύσεις σε μετρητά, αφετέρου να αυξάνονται τα έσοδα του δημοσίου – μία αύξηση απαραίτητη, έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε περίπτωση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, με την ενίσχυση των τραπεζικών κεφαλαίων.

(γ)  Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η οικονομική διάσταση του προβλήματος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη, η οποία συνοδεύεται από την υποτίμηση του νέου νομίσματος, έχει νόημα μόνο με τη βοήθεια της ελεγχόμενης χρεοκοπίας – με τη μεγάλη διαγραφή χρέους δηλαδή, αφού διαφορετικά δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες και το κόστος.

(δ)  Τέλος, η πολιτική διάσταση έχει άμεση σχέση με τις κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες προκαλούνται από τη ραγδαία μείωση του βιοτικού επιπέδου της χώρας που εξέρχεται από το Ευρώ – αφού μία υποτίμηση της τάξης του 50% έχει σαν αποτέλεσμα μία ανάλογη μείωση του ΑΕΠ, των μισθών, των συντάξεων, καθώς επίσης πολλών άλλων αξιών. Για να τις αποφύγει η χώρα που εγκαταλείπει την Ευρωζώνη είναι απαραίτητη η παροχή βοήθειας από όλες τις υπόλοιπες – έτσι ώστε να επανέλθει γρήγορα η οικονομία της. Επίσης, η πολιτική ηγεσία της από μία διακομματική κυβέρνηση, η οποία να μπορεί να χειρισθεί ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας της, έτσι ώστε να μην επαναστατήσει.   

Συνεχίζοντας, η απειλή διάχυσης της κρίσης στις υπόλοιπες χώρες, οι Πολίτες των οποίων θα προσπαθήσουν να προστατευθούν από ανάλογες καταστάσεις, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπισθεί – ένα γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, η έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη θα ήταν πολύ λιγότερο προβληματική για τους Ευρωπαίους, από την έξοδο της Ελλάδας. Τέλος θεωρείται ότι, η έξοδος της Γερμανίας δεν θα δημιουργούσε φόβους διάλυσης στις υπόλοιπες χώρες, θα διευκόλυνε την δραστηριοποίηση της ΕΚΤ, καθώς επίσης την έκδοση Ευρωομολόγων, θα ηρεμούσε τις αγορές και θα επανάφερε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη – η οποία αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ευρωζώνης. 

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 20. Δεκεμβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com.

 

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2500.aspx?mid=55

ΣΕΝΑΡΙΑ ΔΡΑΧΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΚΟΥ:

Η πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης αιτιολογείται από το ότι, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει μία Ευρώπη, στην οποία η μία χώρα εξάγει και κερδίζει, ενώ οι περισσότερες άλλες εισάγουν από αυτήν, καταναλώνουν και χρεώνονται – Μέρος Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Για μία ελλειμματική χώρα, η οποία απολαμβάνει βιοτικό επίπεδο ανώτερο από ότι επιτρέπουν τα μέσα της, τόσο η υποτίμηση του νομίσματος της, όσο και ο αποπληθωρισμός της οικονομίας της, αποτελούν οδυνηρές λύσεις – επειδή η μεν πρώτη συνεπάγεται μείωση του εθνικού εισοδήματος, ενώ η δεύτερη αύξηση της ανεργίας.

Για μία πλεονασματική χώρα, η ανατίμηση του νομίσματος της αποβαίνει οδυνηρή για τις εξαγωγικές βιομηχανίες της ενώ, αντίθετα, ωφελεί τους εισαγωγείς και τους καταναλωτές – από τη άλλη πλευρά όμως, η μακροοικονομική τόνωση της οικονομίας, εγκυμονεί τον κίνδυνο του πληθωρισμού. Είναι προφανές λοιπόν ότι, η κάθε χώρα θα προτιμούσε να μετακυλίσει το κόστος όσο το δυνατόν περισσότερων προσαρμογών της οικονομίας σε άλλες χώρες, προκειμένου η ίδια να απαλλαγεί από αυτό – κατά προτίμηση, στους εμπορικούς εταίρους της” (R. Gilpin). 

Ανάλυση

Στο άρθρο μας «Ευρωπαϊκές Ασυμμετρίες», στο οποίο μπορεί κανείς να δει τις λεπτομέρειες, είχαμε αναφέρει ότι, “μέσα σε ελάχιστα χρόνια, από το 2007 ουσιαστικά, ένας μοναδικός λογαριασμός της γερμανικής κεντρικής τράπεζας (Bundesbank) αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό, ο οποίος αντιστοιχεί με το 50% σχεδόν του συνολικού ενεργητικού της. Ειδικότερα, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι απαιτήσεις της κεντρικής τράπεζας της χώρας, απέναντι σε άλλες κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης, οι οποίες προέρχονται από το ευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών «target-2», ανήλθαν στα 340 δις € – από σχεδόν μηδενικές πριν το 2007”.  

Σήμερα, οι απαιτήσεις αυτές έχουν ανέλθει στα 495 δις € (πηγή: Bloomberg), γεγονός που αποτελεί μία ακόμη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης – καθώς επίσης ένα τεράστιο ρίσκο για τη Γερμανία, η οποία συνεχίζει να το αντιμετωπίζει ως «ταμπού», παρά το ότι η ενδεχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης θα είχε σαν πιθανό αποτέλεσμα την απώλεια αυτού του ποσού (πιθανολογούμε ότι, σύντομα θα το συμπεριλάβουν οι εταιρείες αξιολόγησης στις εκτιμήσεις τους, με οδυνηρά αποτελέσματα για την ΑΑΑ πιστοληπτική ικανότητα της Γερμανίας – επομένως, για τα επιτόκια δανεισμού της και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη).  

Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, όταν τα παιδιά «ανακαλύψουν» ότι μπορούν να παραγγέλνουν διάφορα αγαθά, χρησιμοποιώντας την πιστωτική κάρτα των γονέων τους, τότε είναι δυνατόν να προκύψουν μη ηθελημένα χρέη για την οικογένεια. Τα παιδιά βέβαια υπόσχονται να εξοφλήσουν μόνα τους τα χρέη, αλλά κατά κάποιον τρόπο δεν το κάνουν ποτέ, με αποτέλεσμα να αυξάνουν χρόνο με το χρόνο – έως εκείνη τη χρονική στιγμή,  όπου οι γονείς συνειδητοποιούν ότι δεν θα λάβουν ποτέ αυτά τα χρήματα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη, όπου τα προβληματικά μέλη της οικογένειας, τα οποία παραγγέλνουν με την «πιστωτική κάρτα», είναι οι επί μέρους κεντρικές τράπεζες – ενώ το ρόλο των γονέων έχει αναλάβει η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας. Έτσι λοιπόν, η Bundesbank έχει δανείσει αυτόματα στην ΕΚΤ, μέσω του συστήματος «Target2» (Trans–European Automated Real–time Gross Settlement Express Transfer System), το ποσόν των 495 δις €.

Τα χρήματα αυτά αντιστοιχούν στη «δανειακή» ζήτηση εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης – όπως της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας (πρόσφατα επίσης της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας). Δηλαδή, τα 495 δις € έχουν μεταφερθεί από την ΕΚΤ, η οποία τα οφείλει στη Bundesbank, προς τις κεντρικές τράπεζες άλλων χωρών της Ευρωζώνης – οι οποίες τα οφείλουν στην ΕΚΤ.

Τεχνικά βέβαια δεν πρόκειται για δάνεια, αλλά για απαιτήσεις της Bundesbank απέναντι στην ΕΚΤ, καθώς επίσης για υποχρεώσεις των κεντρικών τραπεζών των ελλειμματικών χωρών προς την ΕΚΤ – για έναν «ουδέτερο λογαριασμό» δηλαδή, ο οποίος είναι «θαμμένος» στις υποσημειώσεις των Ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών. Εν τούτοις, εάν τυχόν διαλυθεί η Ευρωζώνη, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο λογαριασμός θα μείνει «ακάλυπτος» – πως θα υποχρεωθεί δηλαδή η Γερμανία να «αποσβέσει» το ποσόν αυτό, το οποίο είναι κατά 60% μεγαλύτερο από τον ετήσιο προϋπολογισμό της, ενώ υπερβαίνει ακόμη και τα κεφάλαια του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού ταμείου σταθερότητας (EFSF).

Από αυτό και μόνο το γεγονός συμπεραίνουμε μεταξύ άλλων ότι, η Γερμανία είναι εγκλωβισμένη στην Ευρωζώνη – γεγονός που ενδεχομένως επεξηγεί τη βιασύνη της, να καταθέσει στο ταμείο διάσωσης (ESM) το διπλό ποσόν εντός του 2012, από αυτό που σχεδίαζε μέχρι σήμερα. Αντίστοιχα εγκλωβισμένη στο Ευρώ είναι και η Ελλάδα, για την οποία τυχόν έξοδος από την Ευρωζώνη (θα μπορούσε να συμβεί μόνο με δική της πρωτοβουλία, ενώ θα έπρεπε υποχρεωτικά να εγκαταλείψει ταυτόχρονα και την ΕΕ), θα συνοδευόταν πιθανότατα από τη χρεοκοπία της (άρθρο μας).

Φυσικά και οι δύο αυτές χώρες, η πιο πλεονασματική και η πιο ελλειμματική της ένωσης, έχουν αρκετά πλεονεκτήματα από την συμμετοχή τους στην Ευρωζώνη – ενδεχομένως τα περισσότερα η Γερμανία, η οποία ουσιαστικά διατηρεί ένα «φυσικά υποτιμημένο» νόμισμα, με τη βοήθεια χωρών όπως η Ελλάδα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι εξαγωγές και τα πλεονάσματα του ισοζυγίου της. Εν τούτοις, η κατάσταση και για τις δύο έχει πλέον φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο, το οποίο απαιτεί ριζικές αποφάσεις – γεγονός που δεν μπορεί να αποκλείσει πια την εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος εκ μέρους τους.            

 

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 

Η διάλυση της Ευρωζώνης, η πλέον καθαρή λύση για τις αγορές, αιτιολογείται κυρίως από το ότι, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει μία Ευρώπη, στην οποία η μία χώρα εξάγει και κερδίζει, ενώ οι περισσότερες άλλες εισάγουν από αυτήν, καταναλώνουν και χρεώνονται. Όταν δηλαδή μία χώρα εξάγει συνεχώς περισσότερα εμπορεύματα προς τους «εταίρους» της, από όσα η ίδια εισάγει από αυτές (τα πλεονάσματα του εμπορικού ισοζυγίου της Γερμανίας το 2011, σε σχέση μόνο με τις χώρες της Ευρωζώνης, υπολογίζονται στα 62 δις €), τότε τα αποτελέσματα είναι δυσάρεστα για όλους τους συμμετέχοντες – δηλαδή, τόσο για αυτόν που εισάγει, όσο και για αυτόν που εξάγει.

Ειδικότερα, τα προϊόντα που παράγονται στη Γερμανία δεν ανταλλάσσονται με προϊόντα ή με υπηρεσίες που παράγονται στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά, πρακτικά, με πιστώσεις – γεγονός που επεξηγεί το πρόβλημα που αναφέραμε παραπάνω (Target2). Ουσιαστικά δηλαδή οι χώρες της Νότιας Ευρώπης χρεώνονται στις Γερμανικές εταιρείες, για να αγοράσουν τα προϊόντα τους – επομένως, ο πλούτος της Γερμανίας βασίζεται στα χρέη των «εταίρων» της. 

Κάποια στιγμή όμως, οι χώρες που δανείζονται συνεχώς για να εισάγουν προϊόντα, απειλούνται με τη χρεοκοπία – με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν τα χρήματα των δανειστών τους. Με δεδομένο τώρα ότι, η περιουσία των Γερμανών σήμερα στο εξωτερικό είναι της τάξης των 1.000 δις €, το μεγαλύτερο μέρος της κινδυνεύει να χαθεί – εάν τυχόν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου αναγκασθούν να κηρύξουν στάση πληρωμών.

Περαιτέρω, για την ενδυνάμωση των ελλειμματικών χωρών η Γερμανία (με την πολιτική λιτότητας, την εσωτερική υποτίμηση, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ.), προτείνει ουσιαστικά να μιμηθούν το παράδειγμά της – σε τελική ανάλυση δηλαδή, να εξάγουν περισσότερα από όσα εισάγουν. Εν τούτοις, η πρόταση της αυτή δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί αφού, εάν όλοι εξάγουν περισσότερα από όσα εισάγουν, περιορίζοντας δραστικά την εσωτερική κατανάλωση, τότε δεν θα υπάρχει πια κανένας, ο οποίος να αγοράζει – οπότε η οικονομία της Ευρωζώνης θα εισέλθει σε μία καταστροφική ύφεση, εκτός εάν πλημμυρίσει όλο τον υπόλοιπο πλανήτη με δικά της προϊόντα (ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση).

Είναι δυνατόν όμως να το ανεχθούν οι υπόλοιπες χώρες, επιτρέποντας στους Ευρωπαίους να «αλώσουν» τις αγορές τους; Χωρίς καμία αμφιβολία δεν πρόκειται να το επιτρέψουν – οπότε η πολιτική που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη είναι ανέφικτη. Στα πλαίσια αυτά, έχουμε την εντύπωση ότι το γνωρίζει πολύ καλά, θέλοντας απλά να κερδίσει χρόνο, για να τακτοποιήσει «τα του οίκου της» – γεγονός που μάλλον επιβεβαιώνεται από το Σχέδιο Β, το οποίο έχει ήδη προετοιμάσει:

 

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

 

Σύμφωνα με αυτό το σενάριο (σχέδιο Β, D. Meyer), όλα θα ξεκινήσουν μία Δευτέρα – η οποία χαρακτηρίζεται ως η «Ημέρα Χ». Το Σαββατοκύριακο που θα προηγηθεί, η κυβέρνηση θα αποφασίσει ξαφνικά (σε τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχει ποτέ προειδοποίηση), να παραμείνουν οι τράπεζες κλειστές στο κοινό τη Δευτέρα – έτσι ώστε να γίνει η προετοιμασία όλων των λογαριασμών. Την Τρίτη το πρωί, οι τράπεζες θα ξεκινήσουν κανονικά τη λειτουργία τους, προμηθεύοντας τους πελάτες τους με Ευρωχαρτονομίσματα – τα οποία όμως θα έχουν σφραγισθεί με μαγνητική μελάνη, η οποία δεν θα επιτρέπει την πλαστογράφηση τους.

Στα σύνορα της χώρας, καθώς επίσης στη διακίνηση των κεφαλαίων προς το εξωτερικό, θα είναι τοποθετημένοι ειδικοί ελεγκτές – οι οποίοι θα φροντίζουν να μην επιτρέπεται η εισαγωγή συναλλάγματος (ασφράγιστων Ευρώ) στη Γερμανία, με στόχο τη «σφράγιση» του. Τα μη σφραγισμένα ευρωνομίσματα θα χάσουν αμέσως την αξία τους – αφού αναμένεται η ανατίμηση των σφραγισμένων, απέναντι στο ευρώ. Το κράτος θα υποχρεωθεί φυσικά να βοηθήσει τις τράπεζες, οι οποίες (θα) έχουν μεγάλες απαιτήσεις στο εξωτερικό. Τέλος, δύο μήνες περίπου αργότερα, η Γερμανία θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και θα επαναφέρει το δικό της νόμισμα, το μάρκο, με νομοθετική αλλαγή – ενδεχομένως ένα άλλο νόμισμα, από κοινού με τις πλεονασματικές οικονομίες της Ευρωζώνης.

Μία επόμενη Δευτέρα τώρα οι τράπεζες θα κλείσουν ξανά, με στόχο τη μετατροπή όλων των λογαριασμών, καθώς επίσης των Ισολογισμών, στο νέο νόμισμα. Δικαιούχοι του νέου νομίσματος θα είναι όλα τα άτομα και οι επιχειρήσεις, οι οποίοι ζουν ή έχουν την έδρα τους στη Γερμανία. Έως εκείνη τη στιγμή, όπου θα τυπωθούν και θα κυκλοφορήσουν τα νέα χαρτονομίσματα, θα απαιτηθούν τουλάχιστον δώδεκα μήνες – ενώ μέχρι τότε, θα χρησιμοποιούνται τα σφραγισμένα χαρτονομίσματα σαν μέσο ανταλλαγής. Θα θεωρούνται λοιπόν ως μάρκα, παρά το ότι θα πρόκειται για σφραγισμένα ευρώ. Σύμφωνα πάντοτε με το σενάριο, το νέο νόμισμα (μάρκο) θα ανατιμηθεί απέναντι στο Ευρώ κατά 25%.

Το γεγονός αυτό θα επηρεάσει αρνητικά τις εξαγωγικές επιχειρήσεις – επίσης την περιουσία των Γερμανών στο εξωτερικό (ανοιχτές απαιτήσεις των επιχειρήσεων κλπ.), η οποία θα παραμείνει σε Ευρώ. Η συγκεκριμένη ζημία, η οποία υπολογίζεται στα 225 δις €, θα επιβαρύνει κυρίως τις τράπεζες, καθώς επίσης τις ασφαλιστικές εταιρείες – ενώ η συνολική ζημία της γερμανικής οικονομίας θα πλησιάσει τα 340 δις € (14% του ΑΕΠ), χωρίς όμως να συμπεριληφθεί το πρόβλημα του Target2 (495 δις €). Εν τούτοις, η παραμονή της Γερμανίας στην Ευρωζώνη θα κόστιζε πολύ περισσότερο – περί τα 80 δις € ετήσια, σύμφωνα με το σενάριο (η προσάρτηση της Α. Γερμανίας κόστισε στη Δυτική περί τα 150 δις € ετήσια, επί δέκα χρόνια).

Από την άλλη πλευρά τώρα, η ανατίμηση του μάρκου κατά 25% θα μείωνε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, κατά το αντίστοιχο ποσοστό – αφού τα χρέη θα παρέμεναν σε Ευρώ, επειδή κάτι τέτοιο θα συνέφερε τη Γερμανία (αντίθετα, θα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα). Ο τελικός λογαριασμός λοιπόν θα ήταν προς όφελος της Γερμανίας – η οποία φοβάται μόνο την απομόνωση, αφού θεωρεί ότι η εξαγωγική της βιομηχανία είναι πλέον άνετα σε θέση να ανταπεξέλθει με την ανατίμηση (έχοντας προετοιμασθεί μεθοδικά, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη).  

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 20. Δεκεμβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com.

 

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2500.aspx?mid=55

 

Συνέχεια στο Μέρος  ΙΙ

«Υψηλή πολιτική» με τρύπιο παντελόνι

 

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

 

Με ακροβασίες στο χείλος του γκρεμού συνεχίζονται οι παράλληλες διαπραγματεύσεις για την «ανταλλαγή ομολόγων» PSI από την κυβέρνηση Παπαδήμου, για τη χρηματοδότηση του ΔΝΤ από την ευρωζώνη, για τα κεφάλαια του προσωρινού και του μόνιμου μηχανισμού «στήριξής», για τον ρόλο της ΕΚΤ στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αλλά και για το αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή όχι κ.λπ. Ακροβασίες και εκβιασμοί από τη μια πλευρά και ουσιαστική ακυβερνησία από την άλλη.

Όπως σημειώναμε χθες: «Τα ίδια καθάρματα επαναφέρουν τους ίδιους εκβιασμούς με μικρές παραλλαγές. Μόνο που αυτή τη φορά δεν εκβιάζουν τον ανίσχυρο και προδομένο από θέση ισχύος, αλλά από θέση αδυναμίας».

Πράγματι δεν είναι δύσκολο να δει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της κρίσης από την ευρωζώνη έχει υπάρξει, μέχρι σήμερα, παιδαριώδης και αδιέξοδη. Με τον ίδιο τρόπο που ένας βαρύτατα ασθενής δεν αναγνωρίζει την ασθένειά του, η ζώνη του ευρώ χώνει συνεχώς το κεφάλι στο έδαφος πιστεύοντας ότι κανένας δεν τη βλέπει.

Κι όμως, καμιά από τις αποφάσεις της μέχρι σήμερα δεν έχει βάλει ούτε το στοιχειώδες φρένο στη σαρωτική εξάπλωση της κρίσης, η οποία υποτίθεται ότι άρχισε εξ αιτίας της ασυνεπούς και διεφθαρμένης Ελλάδας για να φτάσει σήμερα να απειλεί ακόμη και τον πυρήνα της ευρωζώνης – και οι θεσμικοί εκπρόσωποί της να αναγνωρίζουν ότι είναι συστημική. Δηλαδή κρίση του ευρώ.

Μπορεί οι εκβιασμοί προς την Ελλάδα να συνεχίζονται, μπορεί μια καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική λιτότητας να εντείνεται έστω κι αν δεν αποδίδει κανένα αποτέλεσμα, μπορεί οι σύνοδοι κορυφής να αποφασίζουν μεγαλόπνοα σχέδια, αλλά πλέον οι χώρες του ευρώ, και κυρίως η γερμανογαλλική ηγεσία τους, σατιρίζονται ή χλευάζονται ως «ευρω-μπορντέλο» (Economist).

Την ίδια ώρα η πιο διαβασμένη αλλά και η πιο… ευθυγραμμισμένη με τις αγορές στήλη (Lex) των Financial Times αναρωτιέται ενώπιον του παγκόσμιου κοινού της

● αν θα πρέπει να μιλάμε για τη διάσπαση της ευρωζώνης ή για την τελική κατάρρευσή της,

● σε ποιο ποσοστό θα κινείται η πιθανότητα διάσπασης ή διάλυσης ακόμη και μετά την κρίση και με ποιον τρόπο τελικά θα επέλθει.

Κατάρρευση εμπιστοσύνης στην Ευρώπη

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ανεξάρτητα από τον χρόνο και τη μορφή της κατάληξης, είναι ότι η Γερμανία, με τη συνδρομή της Γαλλίας και των άλλων χωρών με πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ, έχουν καταφέρει να πιστοποιήσουν, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι αδυνατούν να εγγυηθούν το κατ’ εξοχήν δημιούργημά τους: το ευρώ. Και το κατ’ εξοχήν αποτέλεσμά του: τα τεράστια χρέη των χωρών και τις απίστευτες τραπεζικές φούσκες. Γι’ αυτό άλλωστε υποχωρεί ραγδαία η εμπιστοσύνη σε χώρες και τράπεζες.

Οι οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα, ήδη απειλούν ευθέως με οριζόντιες υποβαθμίσεις χωρών και τραπεζών, εξέλιξη που θα σημάνει υποβάθμιση όλων των υπαρκτών, μελλοντικών και… πιθανών εργαλείων αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρωζώνη. Από τους μηχανισμούς στήριξης (EFSF και ESM) έως το ευρωομόλογο και τον… προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γι’ αυτό οι αποφάσεις της ευρωζώνης και του συνόλου της Ευρώπης είναι αστείες και είτε παραμένουν ανεφάρμοστες είτε, εφαρμοζόμενες, οδηγούν σε χρεοκοπίες.

1. Να θυμηθούμε ότι οι αποφάσεις για υπαγωγή χωρών μελών της στην τρόικα δεν επέφερε καμιά ανακούφιση ούτε για τις ίδιες ούτε για τις υπόλοιπες; Ότι όλες βυθίζονται στην ύφεση, με τις ανάγκες τους για νέα δάνεια να μεγαλώνουν και τις οικονομίες τους να γκρεμίζονται; Ότι καμιάς χώρας η επιτροπεία και η λιτότητα δεν εμπόδισε τη μετάδοση της κρίσης;

2. Να θυμηθούμε το πρώτο PSI του καλοκαιριού για την Ελλάδα με την υποτιθέμενη μείωση του χρέους κατά 21%; Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος λόγω της πρόχειρότητάς του και μάλιστα υπό την απειλή των οίκων ότι θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός.

3. Να θυμηθούμε ότι το νυν PSI – για να μην εξελιχθεί σε πιστωτικό γεγονός – ονομάστηκε «μοναδική περίπτωση» που δεν θα επαναληφθεί; Κι όμως, ήδη ζητούνται από τις τράπεζες, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, «ρήτρες συλλογικής δράσης», οι οποίες θα υποχρεώνουν και τους απρόθυμους να συμμετάσχουν ακυρώνοντας τον εθελοντικό χαρακτήρα της διαδικασίας. Δηλαδή… χρεοκοπία.

Όμως, ακόμη και στην περίπτωση που το PSI «επιτύχει», θα έχει επιφέρει μεσοπρόθεσμη αύξηση του ελληνικού χρέους, δυσμενέστερους νομικούς όρους (αγγλικό δίκαιο) και θα καθιστά τη χώρα ολοκληρωτικά έρμαιο των δανειστών της. Γι’ αυτό ήδη θεωρείται ότι πρέπει να αλλάξει και το ΔΝΤ αναμένεται να ετοιμάσει νέο σχέδιο. Ενδεχομένως πολύ πιο κοντά σε μια… κανονική και πιο άμεση χρεοκοπία.

4. Να θυμηθούμε ότι στην απόφαση της συνόδου κορυφής, πριν από καμιά δεκαριά ημέρες, αποφασίστηκε η χρηματοδότηση του ΔΝΤ από την… ευρωζώνη με 200 δισ. ευρώ προκειμένου αυτό να αντιμετωπίσει την κρίση της;

Και αυτή η απόφαση βρίσκεται ήδη στον αέρα όχι μόνο επειδή η Βρετανία «κλωτσάει» γκρεμίζοντας την προϋπόθεση οι εκτός ευρωζώνης χώρες της Ευρώπης να συνεισφέρουν τα 50 δισ., αλλά και διότι μια ακόμη προϋπόθεση δεν εκπληρώνεται: τα 200 δισ. αποτελούσαν την εγγύηση των χωρών της ζώνης του ευρώ ώστε να προσελκυστούν διεθνή κεφάλαια που θα πέσουν στη χοάνη της εγγύησης του ευρωπαϊκού χρέους. Όμως:

1. Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν θετικά τη συμβολή τους στην αύξηση κεφαλαίων του ΔΝΤ. Θεωρούν ότι η Ευρώπη είναι αρκετά πλούσια ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κεφάλαια.

2. Η Κίνα, όπως δηλώνουν οι αρμόδιοι διαχειριστές του κρατικού επενδυτικού κεφαλαίου των 300 δισ. δολαρίων, δεν θεωρούν χρήσιμη την επένδυση στο συνολικό χρέος της ευρωζώνης. Αντιθέτως προτιμούν την εξαγορά σημαντικών επιχειρήσεων και υποδομών σε όλη την Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ. Επιδιώκουν ρόλο οικονομικού κατακτητή και συγκυρίαρχου με το ελάχιστο δυνατό ρίσκο.

3. Η Ρωσία φαίνεται να υπαναχωρεί από την αρχική πρόθεσή της να συνεισφέρει το – ελάχιστο – ποσόν των 10 δισ., ενώ καμιά άλλη από τις δυναμικές οικονομίες του πλανήτη δεν είναι διατεθειμένη να ρίξει λεφτά στο πηγάδι.

Κάπως έτσι η Ελλάδα κατάντησε να ζητιανεύει από έναν μηχανισμό… «σωτηρίας», ο οποίος επίσης ζητιανεύει από τη διεθνή «αγορά» λεφτά που δεν μπορούν να δοθούν – ή θα δοθούν με δυσβάστακτα ανταλλάγματα. Μόνο και μόνο επειδή η Γερμανία, με όπλο το ευρώ, καταλήστευσε τους πάντες και τους άφησε ρέστους. Και σήμερα αρνείται να πληρώσει παλαιές και νέες επανορθώσεις. Ευρωπαϊκή «υψηλή πολιτική» με τρύπιο παντελόνι…

Συνθήκες – κουρελόχαρτα

Έτσι η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να τα βγάλει πέρα μόνη της αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της συντριβής ή, έστω, της συρρίκνωσης. Μόνο που, είτε στο ένα ενδεχόμενο είτε στο άλλο, η χώρα μας, παγιδευμένη στο αδιέξοδο στο οποίο την ώθησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα ευρωπαϊκό σχέδιο «σωτηρίας».

 Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο η Ελλάδα εκβιάζεται να συνεχίσει την ιλιγγιώδη πλέον πορεία της προς τον γκρεμό προχωρώντας στις εξής αυτοκτονικές κινήσεις:

● Να συμβάλει στο ξεφόρτωμα σάπιου ενεργητικού των ευρωπαϊκών και άλλων τραπεζών αντικαθιστώντας το με νέο, «υγιές» και πλήρως εγγυημένο από το αγγλικό δίκαιο και από τις χρηματικές και εμπράγματες εγγυήσεις. Με την πλήρη παράδοση της περιουσίας, των πόρων, των τραπεζών και των υποδομών της και, άρα, κάθε μελλοντικής δυνατότητάς της να ανακάμψει. Με αποτέλεσμα την καταδίκη της σε καθεστώς διαρκούς και μόνιμης χρεοκοπίας.

● Να παραδώσει – μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης – τα «κλειδιά» της δημοσιονομικής πολιτικής της, παραχωρώντας μαζί με αυτήν και κάθε έννοια πολιτικής εξουσίας και εθνικής κυριαρχίας.

Και όλα αυτά, υποτίθεται, για να παραμείνει στο ευρώ. Κι όμως, είναι παγκόσμια η βεβαιότητα της εξόδου της από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, καθώς ελάχιστοι πιστεύουν ότι η ευρωζώνη πρόκειται στο μέλλον να διατηρήσει την Ελλάδα στους κόλπους της.

Ο πολιτικά αφελής αντίλογος – ο οποίος ακούγεται… σχεδόν μόνο στην Ελλάδα, αφού εκτός αυτής θεωρείται ανέκδοτο – είναι ότι «δεν μπορούν να μας βγάλουν βιαίως από το ευρώ». Γιατί; Επειδή… «το απαγορεύουν οι ευρωσυνθήκες». Σοβαρά μιλάνε;

● Μήπως θυμούνται ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ… απαγορευόταν από το ίδιο κανονιστικό πλαίσιο; Αυτό δεν ήταν το επιχείρημά τους, με το οποίο μας κατακεραύνωναν όταν μιλούσαμε για τη βέβαιη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ; Για να φτάσουμε βεβαίως σε απονομή στο Ταμείο ρόλου διαχειριστή ολόκληρης της ευρωζώνης.

● Μήπως θυμούνται ότι απαγορεύεται και η… χρεοκοπία χώρας της ευρωζώνης; Κι όμως, όλοι πλέον – κυρίως στην ευρωζώνη – μιλούν (και εκβιάζουν ανοιχτά) για την ελληνική χρεοκοπία, την οποία θεωρούν δεδομένη και απλώς την προτιμούν ελεγχόμενη και εντός του ευρώ επειδή θα ήταν δυσκολότερα διαχειρίσιμη από τους ίδιους αν γινόταν υπό τον ελληνικό έλεγχο και εκτός του ευρώ.

● Μήπως θυμούνται ότι η ίδια η συνθήκη της Λισσαβώνας – επειδή παίρνει πολύ χρόνο και απαιτεί διαπραγμάτευση η μεταρρύθμισή της – παρακάμπτεται από το ευρωσύμφωνο λιτότητας του Δεκεμβρίου μέχρι να ξεπεραστεί εντελώς και να γίνει νεκρό γράμμα;

● Μήπως θυμούνται ότι, ενώ οι ίδιοι πάνω – κάτω ζητούν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αποτελέσει τον «δανειστή της ύστατης στιγμής», αυτό… απαγορεύεται από «τη βασική μας εντολή και τη νομική μας βάση», όπως το διατυπώνει ο νυν επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι προχθές στους Financial Times;

Παρεμπιπτόντως ο ίδιος, ερωτώμενος στην ίδια συνέντευξη αν θα έπρεπε κάποιες χώρες να φύγουν από την ευρωζώνη, απάντησε: «Σε αυτήν την περίπτωση θα είχαμε σημαντική παραβίαση της ισχύουσας συνθήκης. Και, όταν αρχίσει κανείς έτσι, ποτέ δεν ξέρει πού μπορεί να καταλήξει». Με απλά λόγια, ούτε καν γι’ αυτόν η καταπάτηση της συνθήκης δεν είναι απίθανη. Είναι απλώς απευκταία. Ήδη άλλωστε έγινε ήδη, όταν αυτό θεωρήθηκε «χρήσιμο» ή «αναγκαστικό» για το ευρωσύστημα.

Εν τέλει ο πραγματικός λόγος που ο Ντράγκι αποκλείει μια έξοδο από το ευρώ δεν είναι κυρίως η… απαγόρευση από τη συνθήκη, αλλά οι συνέπειες για την ευρωζώνη.

Εδώ ακριβώς προκύπτει το μεγάλο θέμα: Αν η παράβαση των συνθηκών όχι μόνο έχει ήδη υπάρξει, αλλά επιπλέον δεν θεωρείται ταμπού ούτε για το μέλλον, ποια στρατηγική έχει επεξεργαστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα για την περίπτωση… «ατυχήματος»; Καμιά απολύτως. Πορεύεται στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και σημαία την εγκληματική ανευθυνότητά του.

Όμως σε αυτό θα επανέλθουμε συντόμως πολύ πιο συγκεκριμένα…

 

ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΗ, 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011, http://topontiki.gr/article/26955

Προγραμματικό Μέτωπο και Αυτοδυναμία για έξοδο από την κρίση

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Η νέα συνθήκη για την δημοσιονομική ένωση που θα συμπληρώσει τη νομισματική,  όχι μόνο θα αφαιρέσει κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας (και συνακόλουθα πολιτικής) αλλά και θα μονιμοποιήσει την (δήθεν πρόσκαιρη λόγω Χρέους) άγρια πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, καθώς και την μαζική ανεργία και συνακόλουθη Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Συγχρόνως, το ίδιο το Χρέος, που αποτελεί απλώς τη συνέπεια και όχι την αιτία της κρίσης, χρησιμοποιείται και ως αφορμή για το μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου.

Κατά συνέπεια, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο,[1] αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, αλλά και την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γεγονός που σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστικής, «πατριωτικής» κ.λπ.) να …περιμένουμε την διάλυση της Ευρωζώνης, ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή η οποία δήθεν θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που υποτίθεται είναι μια απλή… ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να βγούμε από το Ευρώ και να μην πληρώσουμε όλο ή τμήμα του Χρέους, πιθανώς μετά από … Λογιστικό Έλεγχο που θα το «κουρέψει» — όταν οι ίδιες οι ελίτ  άρχισαν το κούρεμα!

Επομένως, για την οριστική έξοδο από την κρίση και την εξάρτηση απαιτείται μια στρατηγική που θα ξεκινούσε μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του Χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση Τραπεζών και των κλάδων παραγωγής κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό κλ.π.) και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (υγεία, εκπαίδευση, ασφάλιση κ.α.). Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε να ανοίξει ο δρόμος, σε συνεργασία με άλλες χώρες (αρχικά, πιθανώς, χώρες σε περίπου ίδιο επίπεδο ανάπτυξης)  για την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και την δημιουργία ενός νέου διεθνισμού που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη αντί για την ανταγωνιστικότητα.

Μόνον αφού θα είχαν ικανοποιηθεί αυτές οι προϋποθέσεις θα μπορούσε να τεθεί θέμα συστημικής αλλαγής που, ανάλογα με τον επικρατούντα τότε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως θα προτιμούσαν οι κομουνιστογενείς δυνάμεις, ή μιας ελευθεριακής ή αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία.[2] Με δεδομένο, επομένως, ότι δεν υπάρχουν σήμερα επαναστατικές συνθήκες, ο μαξιμαλιστικός ελευθεριακός στόχος για άμεση ανατροπή του «κράτους και του καπιταλισμού» (έτσι γενικά και αόριστα!), με μέσα που δεν αποκλείουν ακόμη και τις επιθέσεις «αναρχικών» κουκουλοφόρων κατά άλλων διαδηλωτών,[3] είναι απόλυτα απο-προσανατολιστικός. Από την άλλη μεριά, ο αντίστοιχα μαξιμαλιστικός κομουνιστικός στόχος που συνδέει τη διαγραφή του Χρέους και την μονομερή έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη με την άμεση κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, (όχι απλώς με την έννοια της πραγματοποίησης αλλαγών σαν τις προτεινόμενες για το Μέτωπο, αλλά με την έννοια μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας), είναι σαφώς εξωπραγματικός.

Το κρίσιμο επομένως ερώτημα σήμερα είναι πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων που σήμερα παρασύρονται είτε από την Γκεμπελική προπαγάνδα περί «μονόδρομου» των ελίτ και των οργάνων της, είτε από την ψηφοθηρική προπαγάνδα των αντιμνημονιακών και της «Αριστεράς» που ανέφερα, είτε από τις ρητορείες για άμεση συστημική αλλαγή, την στιγμή που συντελείται μια ανεπανόρθωτη καταστροφή της χώρας που προορίζεται για…Μεξικανικό θέρετρο των Βορειοευρωπαϊκών προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Η μόνη απάντηση κατά τη γνώμη μου,  είναι ένα προγραμματικό Μέτωπο που θα συνενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, (η οποία αποτελείται από τα λαϊκά στρώματα που σήμερα γονατίζουν), γύρω από τους παραπάνω στόχους, και όχι γύρω από κάθε λογής Μέτωπα που προϋποθέτουν τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της χώρας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία, κατά το ΔΝΤ, πιθανώς ήδη οδηγείται σε Μεγάλη Ύφεση, όπως του ‘30 .

Ένα τέτοιο θεματικό παλλαϊκό Μέτωπο[4] θα μπορούσε να γονατίσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ σε μικρό χρονικό διάστημα, μόνο και μόνο αν οργάνωνε και συντόνιζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού  σε άμεση παύση πληρωμής όλων των χαρατσιών που επιβλήθηκαν για χάρη των Τραπεζιτών-δανειστών της ελίτ. Αντίθετα σήμερα, δεδομένου του αποσπασματικού χαρακτήρα της αντίστασης, ακόμη και το κτηνωδέστερο χαράτσι στην Ιστορία που συνοδεύεται με την απειλή διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, ενός από τα κυριότερα μέσα κάλυψης βασικών αναγκών, ήδη πληρώνεται από τη πλειοψηφία του λαού, προς αγαλλίαση  των Τραπεζιτών κλ.π. που θα ανοίγουν και άλλες σαμπάνιες…

Ακόμη, οι διάφορες κινήσεις για «άμεση δημοκρατία» (μέσα στην ΕΕ!—όταν αυτή σήμερα ουσιαστικά καταργεί και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») ή για δραστηριότητες «από τα κάτω» σε σχέση με διάφορες μορφές  αλληλεγγύης, αποτελούν, αντίστοιχα, είτε άλλον ένα αποπροσανατολισμό που τον ενθαρρύνουν και οι ελίτ (όπως έκαναν τα ΜΜΕ το καλοκαίρι σε σχέση με την «άμεση δημοκρατία» στο Σύνταγμα), είτε παυσίπονα. Μια τέτοια μαζική αντίσταση που θα συντόνιζε το Μέτωπο θα μπορούσε να οδηγήσει και σε μαζικές («άγριες») απεργίες, επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και, τελικά, σε γενική απεργία διαρκείας που θα επέβαλε την άμεση διεξαγωγή γενικών εκλογών.  Οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη νίκη ενός Μετώπου όπως το προτεινόμενο που θα υλοποιούσε τα πρώτα βήματα της παραπάνω στρατηγικής. Στη συνέχεια, η Κυβέρνηση του Μετώπου θα μπορούσε να  οδηγήσει σε νέες εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας, έξω απο τη καταστροφική λογική της ανταγωνιστικότητας, ώστε να γίνουν δυνατές οι απαραίτητες για τη στρατηγική αυτή δομικές αλλαγές στο παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο.

Τότε, θα άνοιγε ο δρόμος και για συστημική αλλαγή…

 

*http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Παραπομπές

 

[1] Η «επανίδρυση» της ΕΕ και το Ελληνικό προτεκτοράτο, Ελευθεροτυπία, (5/12/2011) 

[2] Βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, Νοεμ. 2010), κεφ. 14-15

[3] Όπως αντίστοιχα, στο δήθεν «εναλλακτικό» μέσο πληροφόρησης, τo Athens Indymedia, ανώνυμοι «αναρχικοί», δρώντες σαν κουκουλοφόροι, με τη βοήθεια των φίλων τους στην ομάδα που το διαχειρίζεται, όχι μόνο λασπολογούν αλλά ακόμη απειλούν και τη σωματική ακεραιότητα αντισυστημικών ακτιβιστών και αναλυτών όπως ο υπογράφων, με την προφανή ανοχή των υψηλά ισταμένων προστατών τους, που παρέχουν και τον σέρβερ του Πολυτεχνείου που τους στεγάζει! βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/

[4] ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, (στο ίδιο)

 

Σημείωση: Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 17/12/2011

 

ΠΗΓΗ: 17-12-2011, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_12_17.html

ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΤΡΙΑΔΑ:

Η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση – μετά την οποία θα αντικατασταθεί τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο νόμισμα

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Το ευρώ: Παρομοιάζεται από πολλούς με το «κρεβάτι του Προκρούστη» (Ελληνική Μυθολογία), το οποίο ανάγκαζε όλους τους διερχομένους να ξαπλώνουν επάνω του. Τα «θύματα» του, ανάλογα με το ανάστημα τους, προσαρμοζόταν αυτόματα στα μέτρα του κρεβατιού – εάν και εφόσον παρέμεναν στη ζωή, μετά από την επώδυνη αυτή δοκιμασία (η ίδια η ζωή είναι ασφαλώς ένα κρεβάτι του Προκρούστη, για τους περισσότερους «θνητούς»).  

Το υπερεθνικό κοινό νόμισμα, το ευρώ δηλαδή, «εφευρέθηκε» ουσιαστικά από τη Γαλλία – ενώ η Γερμανία αναγκάσθηκε να το υιοθετήσει, με αντίτιμο την ένωση της. Είναι ένα νόμισμα, το οποίο αρνήθηκε η Μ. Βρετανία, ενώ αδιαφόρησε η Ελβετία – με την υπόλοιπη Ευρώπη να το αποδέχεται, αν και όχι στο σύνολο της, κάτω από συνθήκες «ενθουσιώδους άγνοιας».

Τελικά κατέληξε να διευθύνεται δικτατορικά από την πρωσική Γερμανία, μέχρι τη στιγμή που «έπεσαν οι μάσκες» και φάνηκε το αποκρουστικό του πρόσωπο: ένας μηχανισμός, ο οποίος είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά και εποικοδομητικά, ενώ εξυπηρετεί αφενός μεν τα συμφέροντα των πλεονασματικών χωρών της ΕΕ, δια μέσου της χαμηλής ισοτιμίας του, αφετέρου τα ενδιαφέροντα μίας μικρής τραπεζικής ελίτ, η οποία διαρκώς ισχυροποιείται, εις βάρος όλων των Πολιτών – Γερμανών, Ελλήνων, Ιταλών και λοιπών Ευρωπαίων” (K–online).

“Η τριάδα: Η «Τριεθνής Επιτροπή» (trilateral commission) είναι μία ιδιωτική οργάνωση (όπως η λέσχη Bilderberg), η οποία ιδρύθηκε το 1973 με πρόταση του D. Rockefeller. Σήμερα έχει πάνω από 300 μέλη, τα οποία προέρχονται από την Ευρώπη, τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία – με στόχο την «ενίσχυση της συνεργασίας» μεταξύ των τριών αυτών περιοχών του πλανήτη (στη διεθνή πολιτική, τα τρία αυτά «οικονομικά μπλοκ» ονομάζονται τριάδα).

Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα S. Gill, ο παραπάνω «τριεθνισμός» ορίζεται ως ένα ακόμη εγχείρημα για την ανάπτυξη μίας οργανικής ένωσης (παγκόσμια διακυβέρνηση), μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών, με στόχο την επίτευξη ή τη διατήρηση μία σταθερής μορφής παγκόσμιας τάξης (world order), η οποία να εξυπηρετεί τα βασικά συμφέροντα των συμμετεχόντων – μεταξύ άλλων, μία, λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερη, διεθνή οικονομική οργάνωση” (WP).

 

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

 

Συνδυάζοντας τις δύο παραπάνω αναφορές καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, το ευρώ δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα μάλλον μεταβατικό νόμισμα, μία γέφυρα καλύτερα και ένα πείραμα, η επιτυχής έκβαση του οποίου θα έθετε τις βάσεις για την αντικατάσταση του από ένα ισχυρότερο, παγκόσμιο νόμισμα – το οποίο θα εκδιδόταν ίσως από μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ιδιοκτήτη μία διεθνή οικονομική ελίτ, αντικαθιστώντας το δολάριο, το ίδιο το ευρώ, το γεν αλλά και άλλα ισχυρά νομίσματα.

Εν τούτοις, αυτό το ευρωπαϊκό «συναλλαγματικό κατασκεύασμα», εμπερικλείει τεράστιες αντιθέσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις εντός του – οι οποίες πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν την περαιτέρω επιβίωση του. Οι δεκαεπτά χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες το έχουν υιοθετήσει, έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους: διαφορές μεγέθους, ισχύος, ιστορίας, πολιτισμού, αγοράς εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, βιομηχανικής κουλτούρας, επιχειρησιακής δομής, ανταγωνιστικότητας, δημόσιας διοίκησης, υπόγειου πλούτου, ατομικών αντιλήψεων, κοινωνικής οργάνωσης κοκ.

Επομένως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, τουλάχιστον στη σημερινή του μορφή – είναι «θνησιγενές» λοιπόν, οπότε έχει θεωρητικά μία συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως, την οποία είναι αδύνατον να μην έχουν προβλέψει οι «δημιουργοί» του. Αυτό όμως που μάλλον δεν είχε προβλεφθεί είναι το μέγεθος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία έχει ήδη επεκταθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξελισσόμενη σε ένα «χρηματοπιστωτικό τσουνάμι» που απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο το Ευρωσύστημα – αμέσως μετά, το παγκόσμιο.

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

 

Κατά πολλούς, αρκετές πλευρές και «εκφάνσεις» της σημερινής κρίσης της Ευρωζώνης δεν είναι τίποτα άλλο, παρά διαφορετικές «προβολές» του προβλήματος της εθνικής κυριαρχίας.

Ειδικότερα, όταν οι ηγετικές πολιτικές δυνάμεις μίας χώρας είναι σύμφωνες να παραδώσουν ορισμένα μέρη της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους (πολιτικά, συναλλαγματικά, χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, νομικά ή στρατιωτικά), είναι απαραίτητο να σκεφθούν ακριβώς τι επιδιώκουν, ποιες διαδικασίες τίθενται σε λειτουργία, καθώς επίσης ποιες είναι οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες των αποφάσεων τους.

Η μεταβίβαση των δικαιωμάτων που συνδέονται με την εθνική κυριαρχία σημαίνει ότι, από κάποιους άλλους και κάπου αλλού θα λαμβάνονται αποφάσεις, οι οποίες θα εξυπηρετούν τα ενδιαφέροντα άλλων. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν θα ήταν τόσο προβληματικό, για εκείνο το χρονικό διάστημα όπου οι αποφάσεις θα ήταν «αλληλεγγύες» και θα εξυπηρετούσαν κοινά συμφέροντα. Όταν όμως οι διαφορετικές ομάδες ενδιαφερομένων παύουν να έχουν κοινά συμφέροντα, ξεκινάει ένας αγώνας εξουσίας – και ο κανόνας στους αγώνες εξουσίας είναι πως οι ισχυρότεροι νικούν, ενώ οι ασθενέστεροι χάνουν.

Στην Ευρωζώνη σήμερα διεξάγεται ένας μεγάλος αγώνας εξουσίας. Ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα καθορίσει τη μελλοντική πολίτική που θα ακολουθηθεί; Η Γερμανία ή η Ελλάδα; Η Γαλλία ή η Πορτογαλία; Η Ολλανδία ή η Ισπανία; Ποιες θα είναι οι συμμαχίες που θα δημιουργηθούν; Τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια, η οποία παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ στους Ευρωπαίους Πολίτες;

Ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει τελικά ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας; Τα συμφέροντα των Πολιτών της χώρας του, τα συμφέροντα της ενωμένης Ευρώπης ή αυτά των τραπεζιτών, οι οποίοι ανήκουν στην πανίσχυρη τριεθνή Επιτροπή, στο Ευρωπαϊκό σκέλος της οποίας κατέχει τη θέση του Προέδρου; Μήπως απλά και μόνο τα συμφέροντα της Goldman Sachs, η οποία συνεχίζει να είναι ο εργοδότης του; Το ίδιο ισχύει και για τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος είναι επίσης μέλος της Τριάδας (πηγή: K–Online).

Κάτι ανάλογο ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, στις οποίες αυτοί που στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα είναι οι διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, οι managers του Καρτέλ και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ – οι οποίοι είναι συνήθως μέλη οργανώσεων όπως η Τριάδα, η λέσχη Bilderberg κλπ.

Πιθανολογείται λοιπόν ότι, η παγκόσμια ελίτ θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να διατηρήσει το ευρώ, έτσι ώστε να επιβιώσει τη μεταβατική φάση – μετά την οποία θα αντικατασταθεί τόσο αυτό, όσο και το δολάριο, από ένα παγκόσμιο νόμισμα. Στη συγκεκριμένη διαδικασία ανήκει επίσης η ελεγχόμενη κατάρρευση και των δύο νομισμάτων, όταν θα υπάρξει ο «βασιλικός δρόμος» ενός νέου «υπερδολαρίου» ή όπως αλλιώς αυτό θα ονομαστεί.

Η κατάρρευση του δολαρίου θα είναι μία απλούστατη διαδικασία – αφού ήδη «τυπώνονται» τεράστιες ποσότητες (πληθωριστικές) από τη Fed, χωρίς κανένα αντίκρισμα. Το ίδιο ισχύει και για το ευρώ – το οποίο εύκολα θα αντικατασταθεί από το μάρκο, τη λιρέτα και τη δραχμή, σε μία από κοινού έξοδο όλων των κρατών από την Ευρωζώνη.

Είναι όμως αλήθεια πρόθυμοι όλοι οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί Πολίτες να υποδουλωθούν σε μία παγκόσμια ελίτ, απλά και μόνο για να επιβιώσουν κάπως υποφερτά, ή μήπως κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, από κοινού και όλοι μαζί, αρνούμενοι να υποταχθούν στις κυριαρχικές διαθέσεις κάποιων ελάχιστων, δήθεν εκλεκτών;

Μήπως η Ελλάδα πρέπει απλά να αμύνεται, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία ούτε της δημόσιας (ιδιωτικοποιήσεις), ούτε της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, έως εκείνη τη στιγμή που θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, χωρίς να ευοδωθούν τα σχέδια της Τριάδας – αφού οι θεωρίες συνωμοσίας, αν και υπαρκτές, σπάνια επιτυγχάνουν αυτά που επιδιώκουν;   

 

 

Β. Β. – Αθήνα, 15. Δεκεμβρίου 2011

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2497.aspx?mid=5542688

 

Γιατί το ευρώ είναι το [κεντρικό] ζήτημα

 

Του Κώστα Παπουλή

 

Δέκα σημεία:

1) H  εθνική αυτοδιάθεση και η  οικονομική παγκοσμιοποίηση, είναι δύο ασύμβατες μεταξύ τους δυνατότητες. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη (παράδειγμα οικονομικής παγκοσμιοποίησης), συνεπάγεται την απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας και συνεπακόλουθα του πιο σημαντικού τμήματος της εθνικής ανεξαρτησίας. 

2) Δεν υπάρχει κανένας δημοκρατικός θεσμός στην ευρωζώνη. Αλλά και να υπήρχε (ένα αποφασιστικό ευρωκοινοβούλιο), θα ήταν πολύ δύσκολο για τον ελληνικό λαό να επηρεάσει τις αποφάσεις του. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη, συνεπάγεται λοιπόν και την κατάλυση της κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. 

3) Σε μία καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ένωση εθνών, με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης των οικονομιών τους, ενισχύεται η οικονομική ασυμμετρία και η οικονομική δύναμη μεταφράζεται και σε πολιτική δύναμη. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη, συνεπάγεται και την ανισότητα των εθνών. Η  μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο,  είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα. 

Τις τρεις  παραπάνω πικρές αλήθειες τις ζήσαμε και τις αφομοιώσαμε, τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Όποιος, πετάει συνθήματα, για εθνική αυτοδιάθεση-ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία-δημοκρατία και για ισότητα των εθνών, αν δεν τα μεταφράζει, για να μας εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί, αν δεν τα συνδέει με την άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κάνει πολιτική με ένα πουκάμισο αδειανό. Είναι σαν να λέμε, έξω οι αμερικάνοι, αλλά να μην βάζουμε θέμα να φύγουν οι βάσεις…..    

4) Η Ελλάδα είναι αναγκασμένη, εκ των πραγμάτων να προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών έναντι του εξωτερικού χρέους, για να διώξει την τρόικα από την χώρα. Μια τέτοια πολιτική απόφαση, συνδέεται με την αποχώρηση από το ευρώ. Ως γνωστόν, οι ελληνικές τράπεζες, επιβιώνουν χάριν στην ρευστότητα που τους παρέχει η ΕΚΤ, και τώρα τελευταία η κεντρική τράπεζα της Ελλάδας (μέσω του ειδικού μηχανισμού, που πάλι ελέγχεται από την ΕΚΤ). Πως θα διαπραγματευτείς με κάποιον που σε ελέγχει; Άλλωστε,  είναι σχεδόν βέβαιο, ότι από την στιγμή που θα προχωρήσει η χώρα σε στάση πληρωμών, έναντι του εξωτερικού χρέους, η ρευστότητα θα διακοπεί. Είναι σαν να έχουν διαμαρτυρηθεί οι επιταγές σου και εσύ να πηγαίνεις να ζητάς καινούργιο μπλοκ. Σε μια τέτοια περίπτωση, πρέπει να ανασυγκροτηθεί αμέσως η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, να εκδοθεί η νέα δραχμή, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες,  για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Αλλά ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που δεν διακοπεί αμέσως η ρευστότητα, για λόγους σταθερότητας του ευρώ, η Ελλάδα πάλι δεν μπορεί να βγει από την κρίση,  γιατί δεν διαθέτει μέσα οικονομικής πολιτικής. 

5) Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική είναι απαγορευμένη, η νομισματική πολιτική είναι εναρμονισμένη με τις ανάγκες της πιο ισχυρής χώρας, της Γερμανίας,  που δεν ταιριάζουν με τις δικές μας, αδυναμία για ρευστότητα, αδυναμία άσκησης συναλλαγματικής πολιτικής, αδυναμία νομισματικής χρηματοδότησης του δημόσιου ελλείμματος, αδυναμία εμπορικής πολιτικής κλπ.   Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και σφοδρή κρίση. Οι οικονομολόγοι λένε- και έχουν δίκιο-, ότι  η υποτίμηση είναι ο ευκολότερος μηχανισμός για να ανακάμψει στις συγκεκριμένες συνθήκες. 

Η εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένες έννοιες, αλλά σχετίζονται με το εθνικό νόμισμα. Με το εθνικό νόμισμα, μπορείς να κάνεις υποτίμηση για τον άνεργο, να έχεις ρευστότητα για τον έμπορο, να κατευθύνεις την βιομηχανική πολιτική, να καλύψεις  δημόσιο έλλειμμα χωρίς την ανάγκη των διεθνών αγορών……..

Το εθνικό νόμισμα είναι προϋπόθεση τόσο για την έξοδο από την κρίση, όσο και για την δημοκρατική σχεδιοποίηση της παραγωγικής αναγέννησης της χώρας. Η ένταξη στην ΟΝΕ, στρέβλωσε την ελληνική οικονομία, αποδιάρθρωσε την παραγωγική της βάση και την έφερε σε δυσμενέστερη θέση στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, από την κατάσταση που βρισκόταν πριν την είσοδο στο ευρώ.        

6) Είναι πιθανότατο το σενάριο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και χαοτικής εξόδου από το ευρώ, χωρίς να αποκλείεται και η διάλυση της ζώνης του ευρώ.  Οι συνέπειες από μια άτακτη έξοδο,  θα είναι πολύ πιο οδυνηρές για τον ελληνικό λαό, σε σχέση με μια οργανωμένη αποδέσμευση. Είναι καθήκον της αριστεράς να μιλήσει καθαρά, να προειδοποιήσει και να υπερασπιστεί, τα συμφέροντα του έθνους των εργαζομένων. 

7)  Το δίλημμα για την Ελλάδα είναι πραγματικό: Ή παρακμασμένη περιφέρεια μιας υπερεθνικής ένωσης, όπως η ΟΝΕ, αποικία του Βερολίνου, υπό τον έλεγχο και διεθνών οργανισμών τύπου Δ.Ν.Τ., φτωχιά και γερασμένη (από την επακόλουθη μετανάστευση), με μεγάλες πιθανότητες άτακτης εξόδου, ή οργανωμένη και συντεταγμένη αποδέσμευση, με σκοπό την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.

Μιλάμε για την παραμονή στην πραγματική ευρωζώνη και όχι στην φανταστική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, το ευρώ δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών του κέντρου, είναι μηχανισμός διαίρεσης σε Βορρά και σε Νότο, υποδούλωσης της περιφέρειας στο κέντρο. Τίποτα δεν δείχνει, ότι κάτι από αυτά, θα αλλάξει, τα επόμενα χρόνια. Αντίθετα, οι τελευταίες εξελίξεις, όπως και η εικοσαετής μεταΜάαστριχτ πορεία του ευρώ, αποκαλύπτουν ότι το εγχείρημα του κοινού νομίσματος, γίνεται όλο και πιο αποκρουστικό για την περιφέρεια και για τον κόσμο της εργασίας.

8) Το πολιτικά πιο κύριο: Το κόμμα του ευρώ, κυβερνάει τον τόπο χωρίς αντιπολίτευση. Θέτει το πολιτικό δίλημμα στην κοινωνία, και απαντάει το ίδιο. Η έξοδος από την ζώνη του ευρώ, παρουσιάζεται ως σύγχρονος «κατακλυσμός», ως επιστροφή στην «λίθινη» εποχή, η εθνική υποτέλεια και η καταστροφή του κοινωνικού κράτους και της εργασίας ως μονόδρομος. Δεν θα υπάρχει γάλα για τα παιδιά ισχυρίζεται ο Καρατζαφέρης, θα πεινάσετε η UBS, υπερπληθωρισμό βλέπει η σίτιμπανκ, θα νοικιάζετε τα σπίτια με ευρώ και για μαύρη αγορά, μιλάει ο άλλοτε λογογράφος του ΓΑΠ. Η έξοδος θα είναι καταστροφική συμπληρώνει ο Τσίπρας και ο Κουβέλης, είναι ψεύτικο το δίλημμα για το ΚΚΕ.

Κανείς δεν σηκώνει συγκροτημένα το γάντι, που πετάει στο λαό το κόμμα του ευρώ, παρά ελάχιστες, ασύνδετες μεταξύ τους φωνές, που ευτυχώς πληθαίνουν τελευταία.

Η αφηρημένη αντιπολίτευση ενισχύει το σύστημα. Το λαϊκό κίνημα χρειάζεται συγκεκριμένες λύσεις, σαφέστατο πολιτικό πρόγραμμα, καθαρές απαντήσεις, ώστε να πατήσει απάνω τους και να δημιουργήσει την μεγάλη ανατροπή.

9) Ο χρόνος μετράει ανάποδα, για τον λαό και την αριστερά. Η ανεργία μεγαλώνει, η δυστυχία απλώνεται, η νέα μετανάστευση φουσκώνει, άνθρωποι καταστρέφονται, η απελπισία απειλεί την ελπίδα. Η εξαθλίωση εύκολα γίνεται συνήθεια, όπως έδειξε η πτώση του υπαρκτού. 

10) Ενώ η κρίση στην ζώνη του ευρώ είναι σύμμετρη, οι οικονομίες είναι διαφορετικές. Οι λαοί της περιφέρειας, πληρώνουν πολύ πιο ακριβά το μάρμαρο της κρίσης από ότι οι λαοί της Γερμανίας και των δορυφορικών της χωρών. Η αποδιοργάνωση και η διάλυση της ελληνικής οικονομίας,  το βαθύ έλλειμμα ανταγωνιστικότητάς της, το αναιμικό κοινωνικό της κράτος, που εξατμίζεται, το ότι μπήκε πρώτη στον έλεγχο της τρόικας, τα βασικά μακροοικονομικά της μεγέθη, αλλά και οι άλλοι απόλυτα αρνητικοί οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες,  κάνουν την κρίση στην Ελλάδα να παίρνει την πιο  οξεία και δραματική μορφή. Η βαθιά ύφεση όμως, καθιστά και πιο εύκολη, την εκτός ευρώ,  δυνατότητα ανάκαμψης. Η συντριβή και φτωχοποίηση  της μεσαίας τάξης, σε συνδυασμό με την ύπαρξη της πιο ισχυρής κομμουνιστογενής αριστεράς σε όλη την Γηραιά Ήπειρο, μετατρέπουν τον οικονομικά αδύναμο κρίκο και σε πολιτικοκοινωνικό αδύναμο κρίκο. Έτσι, όπως είναι τα πράγματα, δεν μπορούμε να περιμένουμε εμείς από τους άλλους μεσογειακούς λαούς, αλλά οι άλλοι μεσογειακοί λαοί περιμένουν από εμάς. 

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος 2011 06:21, http://www.tometopo.gr/home/index.php?option=com_content&view=article&id=176:2011-12-15-06-28-54&catid=40:ideas&Itemid=71

Το τέλος του παιχνιδιού

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Όταν, πριν τριάντα χρόνια, η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση) το 1981, όσοι είχαμε συναίσθηση και των οικονομικών και των γεωστρατηγικών δεδομένων, υποστηρίζαμε πως οι μόνοι λόγοι που δικαιολογούσαν μια τέτοια κίνηση ήταν λόγοι γεωπολιτικού χαρακτήρα.

Α. Η αυξανόμενη, μετά το 1974, επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας. Β. Το ασταθές περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής. Η Βουλγαρία στην ουσία, ομόσπονδο κρατίδιο της ΕΣΣΔ, η Αλβανία, σύμμαχος της Κίνας, η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, «αδέσμευτος» σύμμαχος των ΗΠΑ, η Ρουμανία άσπονδος σύμμαχος της ΕΣΣΔ, η Ελλάδα και η Τουρκία μέλη του ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα στα μαχαίρια μεταξύ τους. Και, πιο πέρα, το μεσανατολικό χάος. Κυριολεκτική «μακεδονική σαλάτα».

Αντίθετα, υπογραμμίζαμε ήδη από τότε ότι στο οικονομικό πεδίο αυτή η ένταξη θα είχε μάλλον αρνητικές συνέπειες, διότι μας έφερνε σε ανταγωνισμό, χωρίς καμία προστασία, με οικονομίες πολύ ισχυρότερες από εμάς.

Όπως αποδείχτηκε, ορθά είχαμε επισημάνει τη δυναμική και των δύο αυτών αντιθέτων παραμέτρων. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας προσέφερε κάποιο μαξιλάρι απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και την αποσύνθεση των Βαλκανίων δέκα χρόνια μετά, η οποία κινδύνευε να μας παρασύρει στη δίνη της, ενώ αποτελούσε ένα σημαντικό όπλο για την Κύπρο. Παράλληλα όμως, επέτεινε τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας. Η βιομηχανία κατέρρευσε, οι επιδοτήσεις διέφθειραν το όποιο εργασιακό ήθος διέθεταν οι ελληνικές ελίτ και ο ελληνικός λαός εθίστηκε στον ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό. Η παράλληλη ανάδειξη ενός παρασιτικού μικρομεσαίου κόμματος καταναλωτικού χαρακτήρα, όπως το ΠΑΣΟΚ, στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας για τρεις δεκαετίες, ολοκλήρωσε τις αρνητικές εξελίξεις.

Η διαχείριση της ένταξης στην Ε.Ε. έπρεπε επομένως να έχει διττό χαρακτήρα. Από τη μία πλευρά να εκμεταλλεύεται τις θετικές διαστάσεις της και από την άλλη να θεραπεύει τις αρνητικές. Όμως, για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, μετά το 1990, η στρατηγική των ελληνικών ελίτ υπήρξε απολύτως αρνητική και αναποτελεσματική και στα δύο πεδία. Και δεν εκμεταλλεύτηκε την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας στα Βαλκάνια και επέτεινε τις αρνητικές συνέπειες της παρασιτοποίησης.

Χαρακτηριστικός ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε τη γιουγκοσλαβική κρίση. Και επέτρεψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που προώθησαν οι Γερμανοί, με την αναγνώριση της Σλοβενίας  από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με υπουργό Εξωτερικών τον Σαμαρά, και ταυτόχρονα μετέτρεψε το Μακεδονικό σε ένα μόνιμο αγκάθι της βαλκανικής μας πολιτικής. Έτσι η Ελλάδα δεν μπόρεσε να μεταβληθεί σε πόλο ανασύνθεσης της περιοχής, εκμεταλλευόμενη θετικά τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε.

Στο οικονομικό πεδίο, θα μπορούσε να συγκροτήσει έναν βαλκανικό πόλο στα πλαίσια της Ευρώπης και να μεταβάλει τη δραχμή σε ένα νόμισμα με ισχύ στην περιοχή. Αντ’ αυτού επέλεξε την καταστροφική επιλογή της ένταξης στο ευρώ, που έκανε την Ελλάδα λιγότερο ανταγωνιστική τόσο στην Ε.Ε., όσο και στα Βαλκάνια, όπου πλέον μετανάστευσαν οι ελληνικές βιομηχανίες, ενώ έκανε ακόμα πιο ελκυστική τη χώρα μας για την αθρόα λαθρομετανάστευση που διογκώθηκε.

Η ένταξη στο ευρώ κατέστησε την Ελλάδα ακριβή, χωρίς ταυτόχρονη παραγωγή, διευκόλυνε τον ιδιωτικό και τον δημόσιο δανεισμό, ολοκλήρωσε την ιδιωτικοποίηση, την απεθνικοποίηση και την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.

Η γερμανική στρατηγική

Και όμως, η κρίση της Δύσης, τελεσίδικη και χωρίς επιστροφή, από τη στιγμή και μετά που το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας μετατέθηκε στον άλλοτε Τρίτο Κόσμο, μας οδηγεί υποχρεωτικά στο τέλος του παιγνιδιού που παίξαμε για τριάντα πέντε χρόνια. Όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι, χωρίς δυνατότητα επιλογής, διότι η έξοδος από το ευρώ, σε συνθήκες κρίσης, θα έχει καταστροφικές γεωπολιτικές συνέπειες, ακυρώνοντας εντελώς τα οποιαδήποτε οφέλη προσδοκούσαμε από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ και η παραμονή σε αυτό θα καθίσταται απαγορευτική κοινωνικά, εξαιτίας της ασφυξίας που μας επιβάλλει η γερμανική πολιτική.

Πράγματι η Γερμανία, η οποία αναδείχτηκε μετά την επανένωσή της σε ηγεμόνα της Ευρώπης, έχει από την αρχή της κρίσης ένα σταθερό σχέδιο, το οποίο εφαρμόζει μεθοδικά και με σύστημα: Να δημιουργήσει μια Ευρώπη δύο ή ακόμα και τριών ταχυτήτων, ως τη μόνη απάντηση στην κρίση. Έναν σκληρό πυρήνα προθύμων του Βορρά, και μία ή δύο διαφορετικές ταχύτητες των υπολοίπων. Στο γερμανικό σχέδιο η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη ή την τρίτη ταχύτητα, αν υπάρξει τέτοια. Πάντως, εκτός ευρωζώνης και ευρώ.

Αυτή τη στρατηγική ακολουθεί από την αρχή η Γερμανία αταλάντευτα. Και το τονίζουμε από τον χειμώνα του 2010, σχεδόν δύο χρόνια πριν. Η Γερμανία οδηγεί την Ελλάδα σε ασφυξία, έτσι ώστε να την υποχρεώσει σε έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Γι’ αυτό και οι αλλεπάλληλες προκλήσεις και ταπεινώσεις. Όμως, για να πετύχει κάτι τέτοιο, είχε ανάγκη από δύο προϋποθέσεις. Πρώτον την ύπαρξη μιας κυβέρνησης προθύμων πρακτόρων και Κούισλινγκ, η οποία θα παρέδιδε τη χώρα στην ύφεση και την ασφυξία των μνημονίων, και δεύτερον τη συναίνεση των υπολοίπων Ευρωπαίων σε μια στρατηγική εκπαραθύρωσης της Ελλάδας, παρά το κόστος που αυτή μπορεί να επιφέρει σε όλους τους υπολοίπους.

Τα δύο χρόνια που σέρνεται η ελληνική κρίση επέτειναν την ευρωπαϊκή κρίση, αλλά γονάτισαν και την υπόλοιπη Ευρώπη μπροστά στη γερμανική βούληση. Και τώρα ίσως βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία πράξη του παιγνιδιού. Η Γερμανία θα δοκιμάσει να ολοκληρώσει το έργο μέσα στους επόμενους μήνες. Και μόνο παράγοντες ανεξάρτητοι από τη βούλησή της θα μπορούσαν να την εμποδίσουν, όπως η επιτάχυνση της κρίσης στην ευρωζώνη και η διάλυση του ευρώ συνολικά, ή άλλες ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις, ή, το πλέον απίθανο, μια αντίδραση κάποιων ευρωπαϊκών χωρών.

Η Ελλάδα, εξαιτίας των ενδοτικών και ανεύθυνων ελίτ της, κινδυνεύει μετά από τριάντα χρόνια να απολέσει και το γεωπολιτικό πλεονέκτημα από την ένταξη στην ΕΕ, και να βγει από αυτή την περιπέτεια εντελώς κατεστραμμένη οικονομικά και κοινωνικά. Καθόλου τυχαία, το πρώτο εξάμηνο του 2011, η Τουρκία έγινε ο δεύτερος προορισμός των εξαγωγών μας, μετά την Ιταλία, υποκαθιστώντας τη Γερμανία! Έτσι κινδυνεύουμε από μια διπλή συγκυριαρχία. Μια συγκυριαρχία Γερμανίας και Τουρκίας, οι ζώνες επιρροής των οποίων θα τέμνονται στην Ελλάδα. Τουλάχιστον προσωρινά, θα έχουμε και τους Φράγκους και τους Τούρκους, και ο μπαρμπα- Σαμ πάντα παρών από μακριά.

Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να αναπροσανατολίσουμε την πολιτική μας σε έναν αγώνα και σε μία κατεύθυνση με επίκεντρο την πατρίδα μας και τις δικές μας δυνάμεις. Ο ελληνισμός και ο ελληνικός λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποδουλωθεί, ούτε να εξοντωθεί. Αν χρειαστεί, θα ζήσουμε και χωρίς ευρώ και χωρίς Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα ζήσουμε, όμως, αν συνεχίσουμε να έχουμε αυτούς τους προδότες στην εξουσία.

 

ΠΗΓΗ: [Από τη Ρήξη που κυκλοφορεί],  Δεκεμβρίου 12, 2011,  http://ardin-rixi.gr/archives/2645

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις είναι του admin.

Γερμανική τάξις καθ’ άπασαν την ΕΕ

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Αυτοί που ανησυχούσαν για τις καταθέσεις τους μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες. Μετά τη συντριπτική επιβολή των γερμανικών θέσεων στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ την Πέμπτη και την Παρασκευή με το ασύλληπτο σκορ του 26-1 (!), η Ευρωζώνη δεν απειλείται με άμεση διάλυση, άρα το ευρώ παραμένει για την ώρα κοινό νόμισμα και επομένως οι καταθέσεις σε ευρώ δεν κινδυνεύουν λόγω ενδεχόμενης εξαφάνισής του.

Οι εισοδηματίες καταθέτες μπορούν να ησυχάσουν. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι μικροκαταθέτες μάλλον θα πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι καταθέσεις σε λίγο δεν θα έχουν. Όχι επειδή θα τις χάσουν εξαιτίας κάποιας νομισματικής αναταραχής, αλλά επειδή με την πολιτική αέναης λιτότητας και φτώχειας σε όλες τις χώρες της ΕΕ που επέβαλε η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποχρεωθούν να «φάνε» τις καταθέσεις τους, γιατί με τους μισθούς και τις συντάξεις τους θα είναι πλέον αδύνατον να τα βγάλουν πέρα! Αυτό είναι το ουσιαστικό αποτέλεσμα της συνόδου κορυφής της ΕΕ.

Για τους μισθοσυντήρητους και τους μικρομεσαίους από εδώ και πέρα το ευρώ θα συμβολίζει την οικονομική δυσπραγία, τη στέρηση, τη φτώχεια, τη μιζέρια.

Αυτά τα κοινωνικά στρώματα θα γίνονται διαρκώς φτωχότερα για τα επόμενα πολλά χρόνια. Η αιτία αυτής της ζοφερής προοπτικής είναι ότι μέσω της μείωσης των μισθών και συντάξεων και μέσω της ολοένα και μεγαλύτερης φορολογικής εξουθένωσης των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων συντελείται μια κολοσσιαία αναδιανομή του υφιστάμενου και του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων.

Ποτέ διαδικασίες τέτοιου τύπου δεν διακόπτονται οικειοθελώς από τις κυβερνήσεις και τις ελίτ που τις έχουν θέσει σε κίνηση. Τις συνεχίζουν μέχρις ότου σημειωθούν κοινωνικές εξεγέρσεις και απειληθούν επαναστάσεις και ανατροπές. Μόνο τότε το κατεστημένο οδηγείται εκόν άκον σε αλλαγή πολιτικής. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι μέχρι στιγμής ορατό πουθενά στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, σε καμία χώρα, άρα το φυσιολογικό είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής λεηλασίας των εισοδημάτων και υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων εργαζομένων, πρωτίστως βεβαίως των Ελλήνων, όπως ήδη παρατηρούμε.

Εχουμε να κάνουμε με ένα βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα που φυσικά έχει σοβαρότατες οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο οικονομικό πρόβλημα τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Είναι εντελώς εσφαλμένη η θεώρηση του ζητήματος π.χ. από τη σκοπιά του αν η πολιτική που επιβάλλει η Μέρκελ σε όλη την Ευρώπη στραγγαλίζει την ανάπτυξη.

Το Βερολίνο γνωρίζει άριστα ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στην ύφεση και όχι στην ανάπτυξη. Η ύφεση όμως στην υπόλοιπη ΕΕ είναι αυτή που υπηρετεί τα γερμανικά σχέδια ηγεμονίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο! Η ύφεση δηλαδή συνιστά στρατηγική επιλογή της Γερμανίας για να επιβάλει την επικυριαρχία της στην Ευρώπη, δεν αποτελεί ένα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα μιας κακής οικονομικής πολιτικής!

Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με κάποιο «γερμανικό λάθος», αλλά με μια συνειδητή επιλογή κορυφαίας σημασίας.

Το ζήτημα επομένως δεν είναι να πειστούν οι Γερμανοί ότι δήθεν κάνουν λάθος και έτσι να διορθώσουν και να αλλάξουν την πολιτική τους, αλλά να συναντήσουν τόσο ισχυρή αντίσταση ώστε να διαπιστώσουν ότι αυτή η πολιτική δεν περνάει και να αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν.

Αυτό όμως για την ώρα παραμένει όνειρο θερινής νυκτός. Στις Βρυξέλλες έγινε το ακριβώς αντίθετο. Οι ηγέτες 25 κρατών-μελών της ΕΕ υπέκυψαν και συμπαρατάχθηκαν με το Βερολίνο, παρ' όλο που ήταν εξόφθαλμο ότι πολλοί από αυτούς διαφωνούσαν με τις γερμανικές θέσεις.

Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, γιατί άραγε θα έπρεπε κανείς να ελπίζει ότι οι Γερμανοί θα αλλάξουν πολιτική; Τέτοιες ελπίδες είναι παντελώς αβάσιμες.

 

ΕΛΛΑΔΑ: Ατελείωτο μαρτύριο διαρκών εξετάσεων

 

ΔΕΝ ΕΚΔΙΩΚΕΤΑΙ άμεσα η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Οχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμία απολύτως νομική βάση για να γίνει αυτό νομίμως, αλλά και γιατί είναι τόσο άθλια η δημοσιονομική κατάσταση όλων σχεδόν των χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε είναι αδύνατον να βρεθούν κάποια κριτήρια που να ορίζουν οι συνθήκες και να τα παραβιάζει μόνο η Ελλάδα και όχι π.χ. η… Γαλλία ή η Ιταλία! Αυτό που θα γίνει όμως είναι μια διαδικασία διαρκών ετήσιων στόχων ελλείμματος και χρέους που οι Γερμανοί ελπίζουν ότι θα τους πιάνουν όλα τα κράτη της Ευρωζώνης πάση θυσία, με τεράστιο κοινωνικό κόστος καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου των λαών τους. Ένα ατελείωτο μαρτύριο διαρκών εξετάσεων.

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ «E» 12/12/2011, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63588480

Στο θυσιαστήριο…

 

Του Γιώργου Σαρρή

 

Είναι καθαρό ότι η κρίση αυτή – που είναι  βαθιά συστημική – εκδηλώνεται έντονα με τρεις τρόπους. 1. Κρατικά χρέη και κρίση δανεισμού, 2.Κρίση τραπεζικού συστήματος, 3. Βαθιά ύφεση.

Τι από όλα αυτά αντιμετωπίζει άραγε η  "μακροπρόθεσμου" ορίζοντα απόφαση της τελευταίας συνόδου που θα ήταν τάχα η τελική-τελική λύση; Απλά τίποτα.

Ο στόχος λένε είναι να καθησυχάσουν τις αγορές. Το πόσο θα τις καθησυχάσουν θα το δούμε αν όχι από αύριο πρωί, σίγουρα στις επόμενες μέρες όταν τελειώσουν τα πρώτα πυρομαχικά της δήθεν ρευστότητας(των παραγώγων) και ξαναμπούμε στα σκοτάδια της ανησυχίας.

Με πολύ λίγα λόγια η "Δημοσιονομική ένωση" που αποφασίστηκε, ή αλλιώς ο όρκος ότι δεν θα επιτρέψουν ελλείμματα, σημαίνει γρήγορη εξόντωση του κοινωνικού κράτους σε όλη την Ευρώπη και ταπείνωση της εργασίας όσο δε γίνεται προκειμένου να ισοσκελιστούν οι κρατικοί προϋπολογισμοί.

Σκέφτηκαν δηλαδή ότι είναι μια καλή ευκαιρία εκβιάζοντας τους πάντες να τελειώνουν με τα αγκάθια τόσων δεκαετιών. Όταν καθαρίσουν με αυτά θα σκεφτούν τι θα κάνουν  και με την κυρίως κρίση από καλύτερη για τα αφεντικά τους θέση, προχωρώντας  και σε έκδοση ευρωομολόγων αλλά και σε όποια άλλη τεχνική λύση χρειαστεί. Αρκεί να έχουν εκβιαστικά την εξουσία στα χέρια τους και τους εργαζόμενους στο βούρκο της ανέχειας και της απελπισίας.

Για την ώρα, κι ενώ τα προβλήματα τρέχουν σχεδόν ανεξέλεγκτα σε όλα τα επίπεδα δημιουργώντας μικρές και μεγάλες κρίσεις πανικού, η Ευρώπη των 26 κοιτάζει αλλού. Εκεί που έχει πάρει εντολή να κοιτάζει. Στο να μετατραπούν οι λαοί  και οι εργαζόμενοι από άνθρωποι σε περιουσιακό  στοιχείο και ιδιοκτησία που μάλιστα θα έχουν την εξής παράξενη ιδιότητα: Όσο πιο φθηνοί τόσο πιο πολύτιμοι!

Το σύστημα φαίνεται να είναι σε τέτοιο τραγικό αδιέξοδο που μάλλον έχει αποφασίσει να επιστρέψει στη φεουδαρχία κι από εκεί να κινήσει και πάλι για νέες μέρες δόξας ξαναμπαίνοντας στον καπιταλισμό!

Αλλιώς απειλεί να πέσει… πάνω μας και να μας πλακώσει… Και οι λαοί  αντί να κάνουμε 2 βήματα πιο πέρα και να σκάψουμε έναν ωραίο και βαθύ λάκο, σηκώνουμε φοβισμένοι τα χέρια και δηλώνουμε στους δημοσκόπους αποφασισμένοι  να κρατήσουμε αυτό το ερείπιο όρθιο πάση θυσία. Για πόσο άραγε;

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 11 Δεκεμβρίου 2011, http://giorgossarris.blogspot.com/2011/12/blog-post_11.html

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ:

Οι νέες πολεμικές συμμαχίες, η καθαίρεση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, η σκοπιμότητα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, τα είδη του χρέους και οι μεγάλοι κίνδυνοι, με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα – Μέρος ΙΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι. Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ

* Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετείται σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ. Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα IΙΙ, το ύψος του κρυφού χρέους είναι ανάλογο των κοινωνικών παροχών μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60^ο έτος της ηλικίας τους – λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.). Εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται πλέον τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. Από το μεγάλο ύψος δε του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (για την Ιρλανδία η κατάσταση θα γίνει αφόρητη). (β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι. Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΚΑΚΑΣ ΙV: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.

Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο. Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος. Από τον Πίνακα ΙV φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.    

(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του συνάλλαγμα, μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του, επιτρέποντας στην κεντρική του τράπεζα, όταν δεν εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της, να «τυπώσει» νέο, «πληθωριστικό» χρήμα. Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή), επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα. Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότε πρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φαίνεται σήμερα). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας (κατά 94%) και της Γερμανίας (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη. (δ) Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας V που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF), Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας).  Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους. Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66% – με το συνολικό να παραμένει ως έχει. Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή το Ιράν. Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας «εκμετάλλευσης» της από την μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών). Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως, η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία – η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους «εταίρους» της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές», οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία. Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότι χωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις). Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της – επίσης, βοήθεια (οικονομική, Know How) για να τα καταφέρει (αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων). Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ (άρθρο μας). Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο, δύο χρόνια πριν. Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε Γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, πόσο μάλλον εάν ψηφιστεί τελικά η νέα συμφωνία του Μάαστριχτ ερήμην των Ευρωπαίων Πολιτών, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή. Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη Γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.  

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2493.aspx?mid=54