ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

H Αυτοκτονία της Ευρώπης ως θρίαμβος της Goldman Sachs – Κίνδυνος μεγάλης ανθρωπιστικής καταστροφής στην Αττική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θα αποφύγουμε τη χρεωκοπία και θα μείνουμε στο ευρώ. Αυτό ήταν/είναι το επιχείρημα που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Σόρος υπό τον Παπαδήμο χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει το πρόγραμμα νομικού αφοπλισμού και εν συνεχεία οικονομικής καταστροφής του ελληνικού έθνους, λαού και κράτους, που συνιστά το ακόμα ανολοκλήρωτο, μη ανεπίστρεπτο πακέτο PSI-Μνημόνιο-Δανειακή.

Λέμε μη ανεπίστρεπτο γιατί, παρά την ψήφιση του νομοσχεδίου την Κυριακή ακόμα ούτε τα ομόλογα έχουν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο, ούτε έχει υπερψηφισθεί από τη Βουλή η επονείδιστη νέα Δανειακή, σταθμός ακόμα και για τα παγκόσμια δεδομένα της αποικιοκρατίας. Όσοι λοιπόν έχουν συνείδηση του τι σημαίνουν αυτά τα κείμενα οφείλουν να κάνουν τα πάντα που μπορούν για να σταματήσουν το πρόγραμμα. Δεν αρκεί να λέμε ότι αγωνιζόμαστε, πρέπει να αγωνιζόμαστε.

Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως ότι το παραπάνω επιχείρημα είναι ένα ψέμμα μεγαλύτερο, μια απάτη πιο καταστροφική από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιωργάκη. Το πακέτο δεν αποτρέπει τη χρεωκοπία και δεν διασφαλίζει τη συμμετοχή στο ευρώ. Μετατρέπει μια σοβαρή οικονομική κρίση σε εθνική καταστροφή. Οργανώνει τη μετάβαση σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες», μαζική μετανάστευση Ελλήνων από την Ελλάδα και περιθωριοποίηση όσων μείνουν εντός, μακροχρόνια ανάλογη προς τον διωγμό των Εβραίων από τον Τίτο το 79. ‘Ένα κοινωνικό (τουλάχιστο) ολοκαύτωμα του ελληνικού λαού.

Αυτό δεν είναι Βαϊμάρη ή ’29, είναι χειρότερο!

Οι οικονομικές στατιστικές της χώρας είναι ήδη τρομακτικές, συγκρίσιμες με το κραχ του 1929 και τη Βαϊμάρη, οδηγούσες κανονικά σε αναρχική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, εμφύλιο ή εξωτερικό πόλεμο, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση. Το χειρότερο είναι άλλο. Όπως επισημαίνει ο οικονομολόγος Δ. Γεωργόπουλος, οι στατιστικές δείχνουν κάτι πολύ παράξενο. Μετά από τέσσερα χρόνια ύφεσης, το φαινόμενο ακολουθεί ακόμα ανοδική τροχιά. Αν αυτό επιβεβαιωθεί στο επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο, δεν ακολουθούμε την κανονική κατανομή μιας βαριάς οικονομικής κρίσης, αλλά πηγαίνουμε σε καταστροφή όλης της δομής. Η καμπύλη δεν οδηγείται σε επαναφορά, αλλά σε ταλάντωση στο άπειρο, απροσδιόριστου αποτελέσματος. Θα μπορούσε να οδηγήσει π.χ. σε μείζονα ανθρωπιστική κρίση στην Αττική. 250.000 άνθρωποι ήδη σιτίζονται στα συσσίτια (ενώ ο Σκάι, σε ένα ιστορικό ρεκόρ θράσους, υποκρισίας και κυνισμού, βοηθάει να επιζήσουν τα θύματα της πολιτικής που υποστήριξε με φανατισμό). Ίσως ο Παπαδήμος έχει επίγνωση του κινδύνου, αλλά συμπεριφέρεται ως πυρομανής, όπως και η ΕΕ, συνεχίζοντας την πολιτική που προκαλεί το φαινόμενο.

Εν πάσει περιπτώσει, μια τέτοια εικόνα, αν δεν μεσολαβήσει σοβαρή διόρθωση, οδηγεί είτε σε πλήρη δημοσιονομική κατάρρευση, είτε σε κοινωνική έκρηξη μεγάλης κλίμακας στους επόμενους τρεις με έξη μήνες. ‘Ότι από τα δύο συμβεί θα επιταχύνει τη διαδικασία αποσύνθεσης.

Οι Γερμανοί θέλουν προτεκτοράτο και οι τράπεζες καταστροφή

Σε ότι αφορά την εξωτερική πτυχή το πακέτο Παπαδήμου-Σαμαρά δεν διασφαλίζει την παραμονή στο ευρώ, οργανώνει την αποβολή μας από την ευρωζώνη, χωρίς κόστος για τους πιστωτές και προς όφελος των γενικότερων παγκόσμιων σχεδίων τους. Υποστηρίξαμε επανειλημμένως, εμείς αλλά και το αμερικανοεβραϊκό Stratfor, ότι, αυτό που δεν έχει αντιληφθεί η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό είναι ότι η Αυτοκρατορία των Τραπεζών χρειάζεται τώρα περισσότερο την καταστροφή της Ελλάδας, ένα κοινωνικό αρχικά, εθνικό ίσως μετά ολοκαύτωμα, απ’ ότι την απλή μετατροπή της σε κάπως σταθερό προτεκτοράτο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Ούτε και μεις όμως δεν περιμέναμε να επιβεβαιωθούμε τόσο γρήγορα, μια μέρα μόλις μετά την ψήφιση του κειμένου της ντροπής από τους 199.

Περιμένει κανείς όταν οι δούλοι κάνουν τη δουλειά τους, προσφέροντας χώρα και λαό στο πιάτο, τα αφεντικά να τους επιβραβεύουν με φιλικό χτύπημα στην πλάτη και κάποιες ενθαρρυντικές φράσεις. Εδώ συνέβη το πρωτοφανές να αρχίσουν να τους βρίζουν, να τους φτύνουν και να τους κλωτσάνε προτού καλά-καλά τελειώσουν τη δουλειά. Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, είστε αναξιόπιστοι κλπ. Νέα προσκυνήματα στις Βρυξέλλες, νέα γράμματα από τους «ηγέτες» με διαβεβαιώσεις ότι δεν είναι ψεύτες και θα παραμείνουν σε όλη τους τη ζωή δούλοι και ραγιάδες.

Προς έξοδο από το ευρώ

H έξοδος από το ευρώ, υπό τις συνθήκες που οργανώνεται, είναι το πρώτο μόνο βήμα μιας πορείας που κινδυνεύει να οδηγήσει σε αναίρεση του από τριών αιώνων βασικού προσανατολισμού του ελληνικού έθνους προς την Ευρώπη και τις αξίες του Διαφωτισμού, μιας στρατηγικής κατεύθυνσης που, εκτός των άλλων, ταιριάζει με αυτό που είναι και θέλει να είναι ο Έλληνας από τη στιγμή που παύει νάναι Ραγιάς, με την ιστορία, την πολιτιστική-συμβολική ισχύ και το συμφέρον ενός μικρού λαού στο μεταίχμιο του σλαβικού, μεσανατολικού και δυτικοευρωπαϊκού κόσμου.

Ο γράφων ανήκει στην εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα σχολιαστών στην Ελλάδα που επέκριναν εγκαίρως το Μάαστριχτ, δεν ανήκει σε εκείνους που, αφού υποστήριξαν τη συνθήκη ή και την ψήφισαν, ξαφνικά ανακάλυψαν τα αγαθά μιας δήθεν, φαντασιακής πορείας προς την εθνική ανεξαρτησία, που κινδυνεύει εν τοις πράγμασι να καταλήξει σε κάτι χειρότερο από την Ελλάδα του Πιουριφόι. Το επιχείρημα του Παπαδήμου και του ΚΚΕ είναι ταυτόσημο στον πυρήνα του: να είσαι Ευρωπαίος, λένε αμφότεροι, σημαίνει να κάνεις αυτά που σου λένε. Η διαφορά είναι ότι ο Παπαδήμος λέει ας τα κάνουμε για να μείνουμε, το ΚΚΕ λέει ας φύγουμε για να μη τα κάνουμε. Ευρωπαίος κατά τη δική μας κατανόηση, σημαίνει αυτεξούσιος και κυρίαρχος, δηλαδή ικανός να πει όχι. Σημαίνει ότι όταν βρίσκεσαι ήδη στη λέσχη δίνεις αγώνα υπέρ των εθνικών συμφερόντων σου και στο όνομα της Ευρώπης.

Το Μάαστριχτ είναι ήδη νεκρό και το 4ο Ράιχ δεν θα πετύχει. Το πραγματικό ζήτημα που ο ελληνικός και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί αντιμετωπίζουν είναι μέσα από ποιά πορεία θα ενώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον του νέου χρηματοπιστωτικού φασισμού, που θέλει να διαλύσει κράτη και έθνη στην Ευρώπη, πως θα αποφύγουν τον πόλεμο ενός ευρωπαϊκού λαού εναντίον του άλλου, ή, αν δεν τον αποφύγουν, πως θα συγκροτήσουν μέτωπο υπεράσπισης των εθνών, του πολιτισμού και της δημοκρατίας στην ήπειρο.

 

Η Αθήνα ως πράκτωρ χάους για λογαριασμό της Goldman Sachs

Η ΕΕ είναι «ατελής» συγκρινόμενη με κράτος. Δεν διαθέτει αυτόματο μηχανισμό υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, τον ρόλο αυτό καλούνται να παίξουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου-Παπαδήμου, αμφότερες υπό τον άμεσο έλεγχο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μη υπερασπιζόμενες τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη διασπορά χάους στην Ευρώπη, στηνεκδήλωση της ευρωπαϊκής κρίσης και, ακόμα σπουδαιότερο, στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε.

Η Goldman Sachs, μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο και πανταχού παρούσα στις οικονομικές κρίσεις του τελευταίου αιώνα, βοήθησε να φτιαχτεί η φούσκα του χρέους και, με τη συμφωνία των swaps, το μασκάρεμα του χρέους, δημιούργησε δηλαδή, εδώ και μια δεκαετία, τόσο τον μηχανισμό δημιουργίας της φούσκας, όσο και τον μηχανισμό διάρρηξής της, με την Ελλάδα όμως και όχι την ίδια κατηγορούμενη και καταβάλλουσα το κόστος. Η ίδια οργάνωσε την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας, οι άνθρωποί της στην ελληνική κυβέρνηση και το κράτος τη διευκόλυναν και ο φίλος της George Soros άπλωσε το δίχτυ των ανθρώπων του γύρω από τον Παπανδρέου και αργότερα τους Σαμαρά και Λαζαρίδη, προσδιορίζοντας έτσι το πώς η Ελλάδα θα απαντήσει στην επίθεση. Μετά ήρθαν διεθνώς οι άνθρωποι της Goldmnan και οι φίλοι τους, Ρουμπινί, Σόρος, Φρίντμαν του Στράτφορ,  Ίσσινγκ να μας εξηγήσουν πόσο καλά για Ελλάδα και Ευρώπη είναι να φύγει η χώρα από το ευρώ. Τέτοιος πόνος για την Ελλάδα και την Ευρώπη!

Οι ίδιες δυνάμεις πίσω και από Αθήνα και από Βερολίνο!

Οι ίδιες δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση και προσδιόρισαν την ελληνική απάντηση σε αυτή, προσδιόρισαν και την γερμανική απάντηση! Φρόντισαν να βγάλουν στους Έλληνες τον Ραγιά και στους Γερμανούς τον Φύρερ, με αμφότερες δυνατότητες βαθιά ενσωματωμένες στον εθνικό χαρακτήρα των δύο εθνών και ιδίως των ελίτ τους! Ο Ίσσινγκ, σύμβουλος της Goldman Sachs Europe είναι ο αρχιτέκτονας του ευρώ και ο σημαντικότερος ειδήμων σε θέματα νομισματικής πολιτικής της Γερμανίας. Να μη βοηθήσουμε τους Έλληνες, ήταν το μότο του άρθρου του στους Financial Times Deutschland, την άνοιξη του 2010, να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, υποστήριζε τον Σεπτέμβριο του 2011 στην ίδια εφημερίδα, με ένα άρθρο που έθετε την ΕΕ προ του διλήμματος είτε να γίνει δικτατορία των αγορών είτε να διαλυθεί. H Goldman Sachs δεν ελέγχει μόνο τον Ίσσινγκ στη Γερμανία. Οι άνθρωποί της ετοιμάζουν τις αποφάσεις των συνόδων κορυφής της ΕΕ για λογαριασμό της γερμανικής καγκελαρίας και της γαλλικής προεδρίας και άνθρωπός της διευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι του Χρήματος οργάνωσαν προς το συμφέρον τους τη βασική ιδιότητα των Ελλήνων πολιτικών, την υποτέλεια. Στο Βερολίνο πέταξαν το δόλωμα του 4^ου Ράιχ, επάγοντας την τόσο συνήθη κυριαρχική διάθεση των γερμανικών ελίτ, που οδήγησε δύο φορές την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία στην καταστροφή. Το αποτέλεσμα είναι ένας άνευ προηγουμένου θρίαμβος για την αυτοκρατορία του Λόιντ Μπλανκφέιν και όσους θέλουν να διαλύσουν το ευρώ, γιατί δεν τους αρέσουν μεγάλα κράτη και γιατί χωρίς το παγκόσμιο μονοπώλιο του δολαρίου δεν θάναι εύκολη η μελλοντική χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας και γιατί δεν βλέπουν τον λόγο η Ευρώπη να ζει καλύτερα από την Ουγκάντα.

Ο θρίαμβος του Χρήματος

Το 2008 είχαν όλοι αγριέψει με τις τράπεζες. Σήμερα, οι Γερμανοί ρίχνουν την ευθύνη στους Έλληνες και το αντίστροφο, οι Βούλγαροι λένε τι καλά που τη παθαίνετε κι εσείς, οι Γάλλοι βγάζουν τον Γλέζο στην τηλεόραση να μιλήσει για τις σφαγές του Διστόμου. Κανείς δεν θυμάται πια τον ρόλο των τραπεζών, κανείς δεν σκέφτεται να πάρει μέτρα εναντίον τους. Οι τράπεζες, δια των οίκων αξιολόγησης, ρυθμίζουν πλέον τα κράτη, αντί να ρυθμίζονται από αυτά. Η κρίση της ΕΕ, με τον τρόπο που εξελίσσεται, είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος του καπιταλισμού της καταστροφής και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ.

Πριν από είκοσι χρόνια εξαφάνισαν ότι απέμενε από την κληρονομιά της Ρωσικής Επανάστασης, τώρα επιχειρούν να κατεδαφίσουν ότι απομένει από την κληρονομιά της Γαλλικής. Το σχεδιαζόμενο κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ευρώπη και το πυρηνικό στη Μέση Ανατολή, με τον κίνδυνο μιας νέας “Χιροσίμα” στο Ιράν, κινδυνεύουν, αν δεν αποτραπούν εγκαίρως, να εγκαινιάσουν έναν αιώνα καταστροφών.

Υπάρχει πάντως μια αρχή ελπίδας στην όλο και μεγαλύτερη τάση της κοινωνικής βάσης να αυτοοργανωθεί κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, με πρωτοβουλίες όπως αυτή του Κοινωνικού Ιατρείου στο Ελληνικό, των «Πολιτών κατά του Χρέους» στο Ηράκλειο, του «Αντικατοχικού Μετώπου» στα Χανιά. Αλλά και στις διεθνείς κινητοποιήσεις υπέρ του ελληνικού λαού με το σύνθημα «Είμαστε όλοι ‘Έλληνες» και στη θέση που υιοθέτησε ο Ολλάντ στη Γαλλία.

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 23.2.2011. Το είδα: Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html

ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ: …μία λογιστική αλχημεία – Μέρος ΙΙI

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

Το κυριότερο όλων, ο διεθνής διασυρμός της Ελλάδας, ο οποίος κόστισε και θα συνεχίζει να κοστίζει τεράστια ποσά στη χώρα μας – στο δημόσιο, στους Πολίτες και στις επιχειρήσεις της, οι οποίες έχουν αναγκασθεί, εκτός των άλλων, να προπληρώνουν τις εισαγωγές τους, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τεράστια προβλήματα ρευστότητας από την αδυναμία του τραπεζικού συστήματος.

Με βάση τα παραπάνω, αλλά και λόγω της τεράστιας ύφεσης που βιώνει η Ελλάδα λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΔΝΤ και της Γερμανίας, υποθέτουμε ότι η θέση μας στον Πίνακα IV (συνολικό χρέος), θα επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ δεν θα αποτελεί πια πλεονέκτημα μας.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF). Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Δηλαδή, παρά το ότι η Ελλάδα είχε μέχρι σήμερα πρόβλημα μόνο δημοσίου τομέα, θα έχει σύντομα πρόβλημα και στον ιδιωτικό τομέα της. Αφού ριχτεί στην πυρά λοιπόν, θα τυλιχθεί στις φλόγες – επειδή είναι φύσει αδύνατον να ανταπεξέλθει και με τα δύο αυτά προβλήματα.

Σε γενικές γραμμές, οι Ελληνικές τράπεζες (Πίνακας V) θα χρειαστούν ακόμη περισσότερα κεφάλαια, αφού οι πιστωτικές απώλειες τους (κόκκινα δάνεια) θα ξεπεράσουν το σημερινό 20% – λόγω αδυναμίας επιχειρήσεων και νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν με την ύφεση, με τη μηδενική ρευστότητα λόγω συνεχούς αύξησης των φόρων, με την αδυναμία δανεισμού κλπ.

ΠΙΝΑΚΑΣ V:  Δάνεια προς το δημόσιο σε δις €, τέλη Ιουνίου 2010 – Ίδια Κεφάλαια με ημερομηνία 31.12.2009

Πηγή: Επιτροπή ελέγχου των τραπεζών – αποτελέσματα του τεστ αντοχής 23.07.10. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Το ίδιο θα συμβεί και στις επιχειρήσεις που δεν θα χρεοκοπήσουν, καθώς επίσης στα νοικοκυριά – με τελικό αποτέλεσμα, αφενός μεν το δημόσιο χρέος να συνεχίσει να μην είναι βιώσιμο, παραμένοντας στα ίδια περίπου επίπεδα, αφετέρου το ιδιωτικό να υπερδιπλασιαστεί. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση, θέλοντας μάλλον να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα  ισχυρίζεται ότι, το πλεονέκτημα του νέου μνημονίου είναι η διαγραφή των 107 δις € (για τα οποία δώσαμε «γη και ύδωρ»), η απάντηση είναι αυτονόητη: τα μισά από αυτά είναι δικά μας, ενώ σχεδόν για το σύνολο των υπολοίπων θα δανειστούμε εκ νέου – λόγω της απαιτούμενης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, ύψους άνω των 40 δις €, τις οποίες προηγουμένως φροντίσαμε να χρεοκοπήσουμε με τη διαγραφή χρέους (μη συμπεριλαμβανόμενης της μείωσης των καταθέσεων τους κατά 70 δις €), καθώς επίσης της ενίσχυσης των ασφαλιστικών ταμείων.

Παράλληλα φυσικά επιτρέπουμε τη λεηλασία της Ελλάδας, τοποθετούμε τις βάσεις της απόλυτης εξαθλίωσης του πληθυσμού της, υποθηκεύουμε το μέλλον των επομένων γενεών και τόσα πολλά άλλα, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα ή/και την ελάχιστη προοπτική. Πρόκειται λοιπόν για «λογιστικές αλχημείες», καθώς επίσης για το πλέον αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας – το οποίο ελπίζουμε να μη μείνει ατιμώρητο.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ελλάδα, παρά το ότι οδηγήθηκε εσκεμμένα καταρχήν στην κρίση δανεισμού και μετά στην κρίση χρέους, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, είχε μέχρι σήμερα αρκετές, εύκολες σχετικά λύσεις στη διάθεση της – πριν ψηφισθεί όμως η άλωση της από τους 199 βουλευτές. Μία από αυτές ήταν η στάση πληρωμών, έτσι ώστε να έχει το χρόνο να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές της – για τους οποίους αποτελούσε μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια των οικονομιών τους. Εν τούτοις, οι πολιτικοί της προτίμησαν τη χρεοκοπία (ελεγχόμενη αρχικά), την υποταγή και την υποτέλεια στους εισβολείς – παραδίδοντας ανεύθυνα την εθνική της κυριαρχία και υποθηκεύοντας τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία των ψηφοφόρων τους, αντί «πινακίου φακής».  Το έγκλημα λοιπόν έχει μάλλον ολοκληρωθεί, ενώ η Ελλάδα δεν φαίνεται πια να διαθέτει κανένα απολύτως όπλο για την «υπεράσπιση των συνόρων» και την προστασία της ελευθερίας των Πολιτών της. Ευχόμενοι φυσικά να κάνουμε λάθος ή/και να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε να αποδειχθεί το σφάλμα μας στην πράξη – ελπίζοντας να τα καταφέρουμε στο τέλος, όταν και εάν αφυπνισθεί ο ικανότατος λαός μας. 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, ο δρόμος της υποτέλειας και των μνημονίων του ΔΝΤ οδήγησε τη Βραζιλία στην έξοδο από την κρίση χρέους (άρθρο μας) – καθιστώντας την σήμερα μία ισχυρή δύναμη. Εδώ αρκεί ίσως να σημειώσουμε ότι, τα 200 εκ. Βραζιλιάνων παράγουν σήμερα το 30% αυτών που παράγει (ΑΕΠ) η Μ.Βρετανία – παρά το ότι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας είναι τεράστιες. Εκτός αυτού ότι, η «ψαλίδα» μεταξύ πλουσίων και φτωχών στη Βραζιλία είναι τεράστια – ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης της είναι απατηλός, αφού οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανατίμηση του νομίσματος της.

Περαιτέρω, οι μισοί Βραζιλιάνοι έχουν μέσο εισόδημα της τάξης των 165 € και το 8,5% κερδίζει λιγότερα από 30 € μηνιαία – ενώ από το 2000 ο αριθμός αυτών που ζουν στις φαβέλες αυξήθηκε στο 6% (από 4%). Αν και πολλοί δε ισχυρίζονται ότι, έχει καταπολεμηθεί η ανεργία, αφού περιορίσθηκε στο 5%, αρκεί να διαπιστώσει κανείς πως αναφέρονται σε 1,1 εκ. ανέργους έναντι 22 εκ. απασχολουμένων, για να κατανοήσει το μέγεθος της εξαπάτησης και του προβλήματος – το οποίο φαίνεται, εάν αναρωτηθούμε πως είναι δυνατόν να υπολογίζονται οι απασχολούμενοι στα 22 εκ., όταν ο συνολικός πληθυσμός είναι 200 εκ.

Προφανώς, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των Βραζιλιάνων δεν καταγράφεται πουθενά – βιώνοντας συνθήκες λαθρομεταναστών στην ίδια τους την πατρίδα. Φυσικά κάτι ανάλογο ισχύει και στην Τουρκία, όπως έχουμε αναλύσει σε ειδικό άρθρο μας. Αντίθετα με τις δύο αυτές χώρες, οι οποίες επέλεξαν τις μεθόδους του ΔΝΤ χωρίς καμία διαμαρτυρία η Ισλανδία, η οποία ουσιαστικά προτίμησε υπερήφανα τη στάση πληρωμών το 2008, δικάζοντας και καταδικάζοντας τους πολιτικούς και λοιπούς υπαιτίους των εγκλημάτων εσχάτης προδοσίας εις βάρος των Πολιτών της, έχει ήδη ξεφύγει από την κρίση – χωρίς να δημιουργηθούν κοινωνικές ανισότητες, καθώς επίσης διατηρώντας τόσο την εθνική κυριαρχία, όσο και την ελευθερία των Πολιτών της.       

 

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 26. Φεβρουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on–line από το  e–shop της ONEeditions.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2540.aspx

ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ:

Όταν ισχυρίζεται κανείς ότι, το πλεονέκτημα του νέου μνημονίου είναι η διαγραφή των 107 δις €, η απάντηση είναι αυτονόητη: τα μισά από αυτά είναι δικά μας, ενώ σχεδόν για το σύνολο των υπολοίπων θα υποχρεωθούμε σε νέο δανεισμό – μία λογιστική αλχημεία – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Συνεχίζοντας είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είχε μέχρι πρόσφατα πρόβλημα δημοσίου χρέους – σε αντίθεση με όλες τις άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους. Για την επίλυση του, είχε στη διάθεση της μία σειρά πανεύκολων λύσεων (μεταξύ άλλων τα εθνικά ομόλογα), αφού πρόκειται για ένα «θεσμικό» (πολιτικό) ουσιαστικά πρόβλημα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ζητηθεί, αντί της διαγραφής του χρέους των 107 δις € (όπου στην κυριολεξία «πυροβολούμε τα πόδια μας», αφού τα μισά από αυτά ανήκουν σε εμάς τους ίδιους – στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία μας, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ), να επενδυθούν στην Ελλάδα τα 107 δις €, μέσω μίας εξειδικευμένης ελληνικής τράπεζας όπως η γερμανική Kfw, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού νέων επιχειρήσεων – έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα έσοδα του δημοσίου, θα περιοριζόταν η ανεργία και θα έβρισκαν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όλοι όσοι ΔΥ θα υποχρεώνονταν σε απολύσεις.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Οι «μεριδιούχοι» του δημοσίου χρέους, η διαγραφή και το υπόλοιπο – αριθμοί κατά προσέγγιση, τέλη του 2011.

* Πρόκειται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του ΔΝΤ. ** Δεν υπόκεινται σε διαγραφή, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε. *** Αποτελούν περίπου το 27% του συνόλου (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες κλπ.)

 

Φυσικά αυτά τα 107 δις €  δεν θα διαγράφονταν από το χρέος, αλλά θα χρησιμοποιούνταν ως δάνεια για επενδύσεις, με στόχο την επαναβιομηχανοποίηση της χώρας μας – θα μπορούσαν δε να επιστραφούν με ετήσιες δόσεις, τις οποίες θα είχαμε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουμε. Ολοκληρώνοντας, η κρίση χρέους της Ελλάδας ήταν εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η επίλυση της ήταν εξαιρετικά εύκολη, ενώ τα περιουσιακά της στοιχεία είναι κατά πολύ υψηλότερα των οφειλών της. Απλούστερα, τα χρήματα βρίσκονταν μέσα στη χώρα, αλλά ήταν λάθος κατανεμημένα – οπότε αρκούσε η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα.

 

Ειδικότερα, γνωρίζοντας ότι το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 170% του ΑΕΠ της, ενώ το δημόσιο 160% (συνολικό 330%), αρκούσε να αυξηθεί το ιδιωτικό στα 250%, όσο περίπου της Ιταλίας (μέσω επενδύσεων των ιδιωτών σε κρατικές εταιρείες, ακίνητα κλπ.), για να περιορισθεί το δημόσιο στο 80% του ΑΕΠ της. Αυτό που χρειαζόταν η πατρίδα μας, ήταν η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της, με μη τοκογλυφικά επιτόκια – ίσα με αυτά που προσφέρει η ΕΚΤ στις εμπορικές τράπεζες (1%). Επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, με στόχο την ανάπτυξη – γεγονός όμως που απαιτεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτική και τη λειτουργία ενός Κράτους Δικαίου.

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

 

Συνεχίζοντας η  Πολιτική, στην προσπάθεια της να «κατευνάσει» τους Έλληνες, τους οποίους οδήγησε έντεχνα στα νύχια του ΔΝΤ, του συνδίκου των διεθνών τοκογλύφων, προτείνει την «ενίσχυση» των τραπεζών με κοινές μετοχές – την κρατικοποίηση τους κατά κάποιον τρόπο. Ξεχνάει φυσικά να αναφέρει ότι, ο μοναδικός λόγος που κινδυνεύουν οι Ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ήταν μέχρι πρόσφατα οι υγιέστερες του πλανήτη (χρέος 22% του ΑΕΠ, όταν οι γερμανικές έχουν 98% του ΑΕΠ και οι ιρλανδικές 689% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ), δεν είναι άλλος από τη διαγραφή του 53,5% της αξίας των ομολόγων του δημοσίου, τα οποία έχουν στα χαρτοφυλάκια τους. Αφενός μεν λοιπόν τις αναγκάζει σε διαγραφή, αφετέρου τις υποχρεώνει να πληρώσουν ξανά, με την κρατικοποίηση τους. Ευτυχώς που δεν επιμένει στην ανάληψη του management εκ μέρους εκείνου του «ικανού» Δημοσίου, το οποίο οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια της ντροπής.

 

Για να μπορεί να έχει κανείς την πλήρη εικόνα του εγκλήματος εις βάρος της Ελλάδας, οφείλει να σημειώσει ότι, έναντι (ενυπόθηκων) δανείων «μόλις» 70 δις € μέχρι στιγμής, η χώρα έχει ζημιωθεί τουλάχιστον κατά 700 δις €. Μόνο από τη μείωση των τιμών των ακινήτων χάθηκαν περί τα 300 δις €, ενώ από την απαξίωση του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €. Αρκεί να σημειώσουμε ότι, όλες οι εισηγμένες εταιρείες του Ελληνικού χρηματιστηρίου σήμερα μπορούν να εξαγοραστούν με μόλις 29,6 δις € – όσο σχεδόν χρειαζόταν κανείς πριν από λίγα χρόνια για να αγοράσει μόνο την Εθνική Τράπεζα, ενώ η Nestle κοστίζει περί τα 150 δις € (πέντε φορές περισσότερο από όλες μαζί τις Ελληνικές εταιρείες). Εκτός αυτού, τα διαφυγόντα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν τα 100 δις €, από την περικοπή των μισθών χάθηκαν πάνω από 30 δις € κοκ.

 

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 26. Φεβρουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on–line από το  e–shop της ONEeditions.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2540.aspx

 

 Συνέχεια στο Μέρος ΙΙΙ

ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ: … 107 δις €, η απάντηση είναι αυτονόητη: τα μισά από αυτά είναι δικά μας, ενώ σχεδόν για το σύνολο των υπολοίπων θα υποχρεωθούμε σε νέο δανεισμό… – Μέρος Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 “Πριν από κάθε τι άλλο, βιώνουμε διεθνώς μία πολύ βαθιά πολιτική κρίση. Οι κυβερνήσεις όλων σχεδόν των βιομηχανικών χωρών, ιδιαίτερα της Δύσης, δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τις μεγάλες αλλαγές, τις οποίες έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση – όπως για παράδειγμα με την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού, με την άνοδο της Κίνας και με την τεχνολογική επανάσταση. Ένα μεγάλο μέρος των οικονομικών κρίσεων, τόσο αυτών του χρηματοπιστωτικού κλάδου, όσο και της Ευρωζώνης σήμερα, είναι το αποτέλεσμα των σφαλμάτων, καθώς επίσης των λανθασμένων επιλογών/ενεργειών των πολιτικών.

Η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση (μη ισορροπημένη κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών παγκοσμίως, με κύριους «ενόχους» την Κίνα και τη Γερμανία), σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, μας οδηγούν σε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις. Μία εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, σαν συνέχεια του πρώτου παγκοσμίου οικονομικού πολέμου – μία παράλληλη, η αναβίωση του μερκαντιλισμού, η οποία θα οδηγούσε στη δημιουργία νέων αποικιών, με την εκβιαστική «προσάρτηση» των αδύναμων χωρών στις ισχυρές. Πρόκειται λοιπόν για μία οικονομικοπολιτική κρίση – πολύ λιγότερο για μία κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει δοθεί υπερβολική δύναμη τόσο στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, όσο και στις πολυεθνικές επιχειρήσεις – με αποτέλεσμα να γίνουν πάρα πολύ ισχυροί. Τα πολιτικά μας συστήματα ευρίσκονται στα χέρια πανίσχυρων ομάδων κοινών συμφερόντων – της ελίτ, όπως θα τις χαρακτηρίζαμε συλλογικά. Το πρόβλημα του καπιταλισμού δε είναι το ότι, εκεί όπου υπάρχουν ισχυρές ομάδες κοινών συμφερόντων, τα χρήματα καθορίζουν την Πολιτική – με αποτέλεσμα να την κάνουν εντελώς αγνώριστη, διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη. Επομένως, χρειαζόμαστε επειγόντως μία αλλαγή των Θεσμών εντός του καπιταλισμού – μία καινούργια αναδιανομή της δύναμης, με τη συμμετοχή των Πολιτών στις βασικές αποφάσεις, μέσω δημοψηφισμάτων (άμεση δημοκρατία). Η Πολιτική άλλωστε είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την παγκόσμια ή τοπική ελίτ, χωρίς την αμέριστη ενίσχυση των Πολιτών, καθώς επίσης την απόλυτη εμπιστοσύνη τους – την οποία όμως οφείλει η ίδια να κερδίσει, μέσα από τη λειτουργία ενός κοινωνικού Κράτους Δικαίου”.

Ανάλυση

Ευχόμενοι να κάνουμε λάθος στις προβλέψεις μας, ιδιαίτερα επειδή η αισιοδοξία είναι το κλειδί για την επίλυση της Ελληνικής κρίσης, θεωρούμε ότι η χώρα μας έχει δυστυχώς οδηγηθεί σε μία «πτώχευση εν λειτουργία» – συνοδευμένη από την αναγκαστική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία των κρατικών επιχειρήσεων και τη «δήμευση» μεγάλου μέρους της ιδιωτικής περιουσίας. Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία και γνωρίζοντας τον τρόπο σκέψης της πρωσικής ηγεσίας της έχουμε την άποψη ότι, στόχος της είναι η παράδοση της Ελλάδας στην πυρά – η «σταύρωση» της καλύτερα έτσι ώστε, (α) να μην επιχειρήσει καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, φοβούμενη τα ελληνικά «δεινά», οπότε (β) να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στο ευρώ, συνεχίζοντας να δανείζουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες με χαμηλά επιτόκια, χωρίς το φόβο της απώλειας των κεφαλαίων τους.       

Στο άρθρο μας «Στα ίχνη της Αργεντινής;», αναφερόταν τα εξής: «Η Ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται – όχι φυσικά γραμμικά, αλλά ούτε και με την ίδια μορφή. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είναι ξανά αντιμέτωπη με τη Γερμανία – ενώ η κυρία Merkel “φαίνεται πως εγκυμονεί το νέο Hitler, εφαρμόζοντας τις μεθόδους του 3^ου Ράιχ”, κατά τις κατηγορίες του πρίγκιπα του Λιχτενστάιν. Τα “μέσα” δε που έχει σήμερα στη διάθεση της, στη θέση των παλαιοτέρων (SS, Gestapo κλπ.), δεν είναι άλλα από την πανίσχυρη οικονομική της αστυνομία (ΣΔΟΕ), καθώς επίσης την ομοσπονδιακή μυστική υπηρεσία – «όπλα» με τα οποία επεκτείνεται στο εξωτερικό, εγκαθιστώντας κάποιες βασικές δομές τους στις χώρες που καταλαμβάνει».

Στα πλαίσια αυτά, πρόσφατα άρθρα αναφέρουν σε γενικές γραμμές τα παρακάτω: «Γερμανοί εφοριακοί θέλουν να εισπράξουν τους φόρους στην Ελλάδα. Η χώρα χρειάζεται μία σύγχρονη φοροεισπρακτική οργάνωση και η Γερμανία προτίθεται να βοηθήσει στη δημιουργία της. Το γερμανικό υπουργείο οικονομικών έχει ήδη στη διάθεση του 160 εθελοντές οικονομικούς αστυνομικούς, εκ των οποίων κάποιοι μιλούν Ελληνικά – κυρίως από την περιοχή της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Η Ελλάδα έχει ανάλογα προβλήματα με αυτά της πρώην Α. Γερμανίας, αλλά οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν πολύ πιο εχθρικά τους Γερμανούς, από όσο τους αντιμετώπιζαν οι Ανατολικογερμανοί στο παρελθόν»! Προφανώς λοιπόν η Γερμανία αντιμετωπίζει ήδη την Ελλάδα σαν αποικία, όπως κάποτε η Δυτική την Ανατολική – πόσο μάλλον όταν οι «κεφαλικοί φόροι», στην είσπραξη των οποίων θέλει να μας «βοηθήσει», θα οδηγηθούν στο ειδικό ταμείο για την εξόφληση των δανειστών μας, μακριά από την Ελλάδα. Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η Ανατολική Γερμανία λεηλατήθηκε στην κυριολεξία από τη Δυτική, μετά την ένωση – ενώ οι Πολίτες της (τους οποίους κορόιδευαν και διέσυραν οι Δυτικού), περπατούν με σκυφτό το κεφάλι, γεμάτοι ντροπή, ακόμη και σήμερα.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΩΝ

Οι υπουργοί οικονομικών ενέκριναν στις Βρυξέλες το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας – όπου οι χώρες της Ευρωζώνης, μαζί με το ΔΝΤ, αναλαμβάνουν έως 130 δις €, ενώ ο ιδιωτικός τομέας επιβαρύνεται με διαγραφή χρέους 107 δις €. Η συμφωνία είναι σε γενικές γραμμές η εξής:

(α)  Οι χώρες της ζώνης του ευρώ θέτουν στη διάθεση της Ελλάδας πιστώσεις ύψους 100 δις €, περιορίζοντας παράλληλα τους τόκους από το πρώτο πακέτο στήριξης – αποφάσεις που θα πρέπει να εγκριθούν από τα Εθνικά Κοινοβούλια.  Δυστυχώς, για τη συμμετοχή τους στη μείωση των τόκων, θα χρησιμοποιήσουν τα μερίσματα από τα οφέλη που κατέγραψε η ΕΚΤ στον Ισολογισμό της, κερδοσκοπώντας εις βάρος της Ελλάδας. Το ΔΝΤ θα συμμετέχει με πολύ χαμηλότερο μερίδιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα αυξηθούν τα κεφάλαια του μηχανισμού στήριξης – κάτι που θα επισφραγισθεί στην επόμενη σύνοδο κορυφής της 1^ης Μαρτίου. Η  απόφαση του ΔΝΤ αναμένεται τη 2^η εβδομάδα του Μαρτίου – μαζί με την συγκεκριμενοποίηση του αριθμού των ιδιωτών δανειστών μας, οι οποίοι θα συμμετέχουν στην εθελούσια διαγραφή χρεών.  

(β)  Θα διατεθούν επί πλέον 30 δις €, με σκοπό την διασφάλιση των ομολόγων που θα λάβουν οι ιδιώτες επενδυτές – έτσι ώστε να έχουν κίνητρο ανταλλαγής των παλαιοτέρων ομολόγων με τα νέα. Προφανώς, δεν πρόκειται για τη διάσωση της Ελλάδας, αλλά των ευρωπαϊκών τραπεζών – με «Ιφιγένεια» τις δικές μας τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία. 

(γ) Οι ιδιώτες-επενδυτές θα διαγράψουν το 53,5% των ονομαστικών απαιτήσεων τους, οπότε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα περιορισθεί κατά 107 δις € περίπου. Συμπεριλαμβανομένων των διαφυγόντων κερδών από τη μείωση των επιτοκίων, η επιβάρυνση των δανειστών υπολογίζεται στο 70% των απαιτήσεων τους. Ειδικότερα, οι επενδυτές θα λάβουν για τα παλαιότερα ομόλογα τους, ύψους περί τα 200 δις €, ασφαλή ομόλογα του EFSF αξίας 30 δις €, συν νέα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου ύψους 63 δις € – με μέσο χρόνο αποπληρωμής 30 έτη, αγγλικό, αποικιοκρατικό δίκαιο και μέσο επιτόκιο της τάξης του 3,65%. Εάν όμως δεν συμφωνήσουν αρκετοί πιστωτές, τότε θα υπάρξουν «αναταράξεις» – μεταξύ άλλων η ανάγκη ψήφισης νόμου (CAC’s) εκ μέρους της Ελλάδας, με τον οποίο θα γίνεται υποχρεωτική η συμφωνία των πιστωτών, με άγνωστα επακόλουθα για την ενεργοποίηση των CDS και την επίσημη χρεοκοπία της. 

(δ)  Η ΕΚΤ δεν θα συμμετέχει στη διαγραφή, επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε ανάμιξη στη χρηματοδότηση ενός κράτους-μέλους, η οποία απαγορεύεται(!). Για να το αποφύγει, η ΕΚΤ έχει ήδη ανταλλάξει τα παλαιά ομόλογα της με νέα – τα οποία έχουν την ίδια ακριβώς μορφή, με μοναδική εξαίρεση τα διακριτικά νούμερα. Το γεγονός αυτό αποτελεί, κατά την άποψη μας, ένα μεγάλο σκάνδαλο – όχι μόνο επειδή έτσι η ΕΚΤ κερδοσκοπεί εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και λόγω του ότι χαρακτηρίζεται εύλογα ως μία απαράδεκτα επιλεκτική αντιμετώπιση της, σε σχέση με τους ιδιώτες πιστωτές.     

(ε)  Οι προϋποθέσεις, οι οποίες έχουν απαιτηθεί από την Ελλάδα τόσο για την παροχή πιστώσεων, όσο και για τη διαγραφή, είναι πάρα πολλές. Θα πρέπει να εξοικονομηθούν αρκετά δις € από τον προϋπολογισμό, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα υποχρεωθεί σε ύφεση και σε συνθήκες, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από τη χρεοκοπία – σε μαζικές απολύσεις ΔΥ, σε μείωση των συντάξεων, σε περιορισμό των δαπανών υγείας, παιδείας, άμυνας, σε ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ. Στις αρχές Μαρτίου η Ευρωζώνη θα ελέγξει την ψήφιση των επιβεβλημένων νόμων, ενώ μόνο υπό την προϋπόθεση της συνεργασίας των Ελλήνων, καθώς επίσης της συμφωνίας των πιστωτών σε σχέση με τη διαγραφή χρέους, θα πληρωθούν τα νέα δάνεια – πιθανότατα με δόσεις, έτσι ώστε να ευρίσκεται συνεχώς η Ελλάδα κάτω από την πίεση της Γερμανίας και του ΔΝΤ. 

(στ)  Οι τόκοι και τα χρεολύσια των υφισταμένων δανείων της Ελλάδας θα εξοφλούνται από ένα ειδικό ταμείο εκτός Ελλάδας, στο οποίο θα κατατίθενται τα νέα δάνεια – έτσι ώστε να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα η εξυπηρέτηση τους. Δηλαδή, πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές και μετά όλες οι άλλες υποχρεώσεις του δημοσίου. Στην Ελλάδα θα εγκατασταθεί μόνιμα μία ειδική μονάδα (task force), η οποία θα στελεχωθεί από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (Τρόικα) – με στόχο τον πλήρη και στενό έλεγχο της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα μας, ψηφίζοντας το πρόσφατο, εγκληματικό από κάθε πλευρά, μνημόνιο.  

(ζ)  Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε κάποιο πρόγραμμα ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας – γεγονός που πιθανότατα τεκμηριώνει το ότι, πρόκειται για ένα ακόμη «παιχνίδι καθυστερήσεων» εκ μέρους της Γερμανίας, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα είναι έτοιμο το ESM και η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός του Ευρώ ή στην ανεξέλεγκτη και στη δραχμή. Ίσως οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ ότι, στο ESM θα αρκεί η συμφωνία του 85% των μελών  του για τη λήψη αποφάσεων – κάτι που μάλλον θα διευκολύνει την «αποβολή» κάποιων.

(η)  Η ΕΕ έστειλε πρόσφατα στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα 38 νέων αλλαγών, οι οποίες οφείλουν να πραγματοποιηθούν μέχρι την επόμενη Τετάρτη – εάν η χώρα θέλει να λάβει το νέο δάνειο των 130 δις €, το οποίο επικυρώθηκε (θεωρητικά) από τη σύνοδο των υπουργών οικονομικών στις Βρυξέλες. Οι διαρθρωτικές αυτές αλλαγές περιγράφονται σε ενενήντα πυκνογραμμένες σελίδες – ενώ πρέπει υποχρεωτικά να συμβούν μέσα σε ένα εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα.

«Το πρόγραμμα φαίνεται καταδικασμένο εκ των προτέρων σε αποτυχία, αφού πολλοί από τους στόχους του είναι φύσει αδύνατον να πραγματοποιηθούν», συμπεραίνουν οικονομικοί αναλυτές συνεχίζοντας: «Με τόσο λεπτομερείς οδηγίες, οι Έλληνες δεν χρειάζονται πλέον καμία δική τους κυβέρνηση. Οι ενέργειες αυτές σημαίνουν πιθανότατα ότι, η Ευρωζώνη θέλει να αναγκάσει την Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή – το αργότερο το 2013, αφού θα έχει τεθεί σε λειτουργία το ESM».

 Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι οδηγούμαστε στο δρόμο της Αργεντινής – επειδή πολύ δύσκολα θα ανταπεξέλθουμε με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε. Οι φόβοι μας αυτοί επαληθεύονται από τους αναθεωρημένους πίνακες του προϋπολογισμού του 2012, σύμφωνα με τους οποίους το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης αυξάνεται στο 6,7% του ΑΕΠ (13,73 δις €), από 5,4% πριν (11,43 δις €). Κατά τη  άποψη μας δε, τα μεγέθη θα διαμορφωθούν σύμφωνα με τον Πίνακα Ι.

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αισιόδοξη εξέλιξη των μεγεθών της Ελλάδας σε δις € – χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

* Μετά τη διαγραφή των 107 δις €

Παραδοχές: (α) Συμφωνία διαγραφής όλων των πιστωτών (β) Ανάσχεση της ύφεσης, με παραμονή του μέσου ΑΕΠ στα 218 δις € (γ) Μέσοι ετήσιοι τόκοι και πρωτογενή ελλείμματα στα 16 δις € (κάθε 1%  ύφεση μειώνει τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου κατά περίπου 600 εκ. €, ενώ αυξάνει τις δαπάνες λόγω ανεργίας κλπ. κατά 400 εκ. €)

Υπάρχει όμως και η σχετικά απαισιόδοξη πλευρά, σύμφωνα με την οποία η ύφεση δεν θα καταπολεμηθεί, ενώ το δημόσιο χρέος θα επιβαρυνθεί με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – η οποία υπολογίζεται στα 40 δις € το ελάχιστο, με τους μετόχους των τραπεζών να συμμετέχουν με 10-20% στην αύξηση κεφαλαίου. Η περίπτωση αυτή «υιοθετείται» στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Απαισιόδοξη εξέλιξη των μεγεθών της Ελλάδας σε δις € – χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

* Χρέος μετά τη διαγραφή των 107 δις € και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κατά 40 δις € εκ μέρους του κράτους, με το δανεισμό του από την Τρόικα. ** ΑΕΠ μετά την αναθεώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης, Έλλειμμα περίπου 8% (16 δις €). Παραδοχές: Ύφεση 2013 στο 3%, έλλειμμα στο 7% (14 δις €) – ύφεση  2014 στο 1% και έλλειμμα 6%  (12 δις €) –  ανάπτυξη 1% το 2015 και έλλειμμα 5% (10 δις €).

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 26. Φεβρουαρίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία, τα οποία διατίθενται on–line από το  e–shop της ONEeditions.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2540.aspx

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

 

«Εχθρός» θεωρείται η Γερμανία

Αντιπαθής στους Έλληνες. Η πρώτη δημοσκόπηση για τα αισθήματα του λαού μας προς το Βερολίνο

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Ακρως ενδιαφέροντα τα αποτελέσματα της πρώτης δημοσκόπησης που έγινε στη χώρα μας για το περιοδικό «Επίκαιρα» από τη VPRC και επιχειρεί να ανιχνεύσει τα αισθήματα των Ελλήνων απέναντι στη Γερμανία, υπό το κράτος της ασκούμενης από την κυβέρνηση Μέρκελ πολιτικής προς την Ελλάδα. Όσο και αν τα δημοσκοπικά ευρήματα ήταν αναμενόμενα για όποιον διατηρεί στοιχειώδη επαφή με τις διαθέσεις της ελληνικής κοινής γνώμης, εντυπωσιάζουν τα υψηλότατα ποσοστά απόρριψης της πολιτικής του Βερολίνου, τα οποία θα έπρεπε να απασχολήσουν τους Γερμανούς ιθύνοντες.

«Εχθρική ή φιλική χώρα προς την Ελλάδα θεωρείτε τη Γερμανία;», ήταν μία από τις ερωτήσεις της δημοσκόπησης. «Εχθρική» απάντησε το 76% των ερωτηθέντων! Μόλις το 8% τη θεωρεί «φιλική» χώρα, ενώ το 11% δεν τη θεωρεί ούτε φιλική ούτε εχθρική και το 5% δεν εξέφρασε γνώμη. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες, δηλαδή, θεωρούν τη Γερμανία εχθρική χώρα και μόνο ένας στους… δώδεκα (!) τη θεωρεί φιλική.

Υπάρχουν και χειρότερα. Το 81% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θεωρεί πως η Γερμανία, με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα, προσπαθεί να κυριαρχήσει στην Ευρώπη με οικονομικά μέσα, άποψη στην οποία αντιτίθεται μόλις το 15% όσων ερωτήθηκαν.

Μάλιστα το 77% των ερωτηθέντων συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό «Τέταρτο Ράιχ» της ασκούμενης σήμερα γερμανικής πολιτικής, με το 15% και πάλι να αντιτίθεται.

Υπό το πρίσμα αυτών των απαντήσεων δεν εκπλήσσει βεβαίως το ότι το 79% εκτιμά ως αρνητικό τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη έναντι του 12% που τον βρίσκει θετικό. Αναμενόμενο, φυσικά, και το υπέρμετρα υψηλό ποσοστό των Ελλήνων που έχουν αρνητική γνώμη για την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, το οποίο ανέρχεται στο 81%, ενώ θετική γνώμη για τη Γερμανίδα καγκελάριο έχει μόνο το 10%.

Είναι εξόφθαλμο ότι η ασκούμενη γερμανική πολιτική απέναντι στη χώρα μας ενεργοποιεί αντιγερμανικά αντανακλαστικά στον ελληνικό πληθυσμό (όπως άλλωστε αναβιώνει και ανθελληνικά στερεότυπα στη γερμανική κοινή γνώμη). Περίπου το 80% των ερωτηθέντων εξέφρασαν αρνητικά συναισθήματα για τη Γερμανία. Το 41% εξ αυτών οργή, το 10% απογοήτευση, το 6,4% φόβο και ούτω καθεξής. Λιγότερο από το 10% εκδήλωσε θετικά συναισθήματα – από αυτούς το 3,7% θαυμασμό, το 2,2% σεβασμό, το 1,5% συμπάθεια…

Παρά τη σοβαρή ζημιά που έχει γίνει στις ελληνογερμανικές σχέσεις, εξαιτίας της πολιτικής του Βερολίνου, η κατάσταση είναι ακόμη διορθώσιμη. Αν αλλάξει η γερμανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα – ιδίως από μια κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων, ώστε να αποσυρθούν από τις ηγετικές θέσεις η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, που προσωποποιούν στις συνειδήσεις των Ελλήνων τη γερμανική εχθρότητα κατά της χώρας μας – είναι βέβαιο ότι θα αλλάξουν και τα αισθήματα των Ελλήνων απέναντι στη Γερμανία, έστω και αν για να γίνει αυτό θα απαιτηθούν κόπος και χρόνος.

Μέσα στο πλαίσιο των πιέσεων του Βερολίνου προς την Ελλάδα και της επιβολής σκληρότατων όρων για τη χορήγηση δανείων, έχουν αναβιώσει σε έκταση που προκαλεί κατάπληξη σε ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό οι απαιτήσεις για την καταβολή στη χώρα μας από τη Γερμανία πολεμικών αποζημιώσεων.

Το εκπληκτικό ποσοστό του 91% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων για τα δεινά που προκάλεσε η γερμανική ναζιστική κατοχή. Μόνο το 4% έχει αντίθετη άποψη.

Το επίσης εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό του 87% έχει την άποψη ότι η Αθήνα πρέπει να διεκδικήσει με κάθε τρόπο την αποπληρωμή του κατοχικού αναγκαστικού δανείου που είχαν επιβάλει στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά την περίοδο του 1941-44 και το οποίο συνέτεινε στο να πεθάνουν από την πείνα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες. Ιδίως στην Αθήνα.

 

«ΧΑΝΤΕΛΣΜΠΛΑΤ»: Σοκ των Γερμανών από τις απαντήσεις

 

Θορυβημένη εμφανώς από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης ήταν χθες η μεγαλύτερη ημερήσια οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας, η «Χάντελσμπλατ». Φαίνεται ότι μόλις τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν οι Γερμανοί ότι ο ραγδαία εξαπλούμενος στην Ελλάδα αντιγερμανισμός, εξαιτίας της απαράδεκτα ταπεινωτικής πολιτικής του Βερολίνου, δεν αποτελεί περιθωριακό φαινόμενο, όπως νόμιζαν. «Το επιβληθέν πρόγραμμα λιτότητας επί της υπερχρεωμένης Ελλάδας αφήνει πίσω του βαθιά ίχνη στη σχέση ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς», υπογραμμίζει, αρχίζοντας το ρεπορτάζ εκτενούς παρουσίασης των δημοσκοπικών ευρημάτων. «Πριν από έξι χρόνια το 78% των Ελλήνων περιέγραφε τη Γερμανία ως ''ιδιαιτέρως συμπαθή''», αναπολεί μελαγχολικά.

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ «E» 24/2/2012, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63621356

Τα καταστροφικά αδιέξοδα του νέου Μνημονίου

 

Του Γιώργου Κατρούγκαλου*

 

Οι ελάχιστοι εναπομείναντες απολογητές του νέου μνημονίου ισχυρίζονται ότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα της χώρας απέναντι στην άτακτη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι το φάρμακο τους είναι πιο θανατηφόρο από την αρρώστια. Τα νέα μέτρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές του πρώτου μνημονίου, που δεν είναι μόνο άδικες και αντικοινωνικές, αλλά και βαθύτατα αναποτελεσματικές. Θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε άτακτη χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε άκοντες, χωρίς να την έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει, χωρίς προετοιμασία, με την οικονομία διαλυμένη και κατεδαφισμένο το κοινωνικό κράτος.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: το δημόσιο χρέος που ήταν στα 299 δις ευρώ το 2009, ή 129.3% του ΑΕΠ, αυξήθηκε στα 329 δις ευρώ το 2010, ή 144,9% του ΑΕΠ, ενώ το 2011, σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, έφτασε τα 368 δις υπερβαίνοντας το 169% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου, υποτίθεται ότι η εφαρμογή των μέτρων, εάν υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας, θα οδηγούσαν το χρέος το 2020 στα επίπεδα του 2010. Ήδη όμως οι εκτιμήσεις της γερμανικής κυβέρνησης θεωρούν ότι το χρέος τότε θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ, ενώ αναλυτές περάνω πάσης αντιμνημονιακής υποψίας θεωρούν ότι μπορεί να ξεπεράσει το 200%!

Από την άλλη μεριά, το νέο μνημόνιο καθιστά σαφές σε τι συνίστανται οι διαρθρωτικές αλλαγές που ευαγγελίζονται οι υποστηρικτές του, η μη εφαρμογή των οποίων υποτίθεται ότι οδήγησε στην καταστροφή που βιώνει η χώρα. Πρόκειται για τη γνωστή συνταγή της διαβόητης «συναίνεσης της Ουάσιγκτον», που συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο:

• Μεγιστοποίηση της κερδοφορίας μέσω της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους και της αποδιάρθρωσης της εργατικής νομοθεσίας, υπό το ψευδώνυμο της «απελευθέρωσης»

• Μαζική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (ιδιωτικοποιήσεις)

• Μονεταριστική πολιτική με έμφαση στη δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, ιδίως των κοινωνικών.

Συνεπώς, το PSI, δεν αποτελεί μια αναδιάρθρωση του χρέους που απλώς ήρθε πολύ αργά, και επειδή δεν καλύπτει το σύνολο του δεν επαρκεί για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Αυτά, προφανώς ισχύουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εντάσσεται σε μια στρατηγική πλήρους αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, που θα θέσει τη χώρα μας οριστικά στο περιθώριο της νέας γερμανικής Ευρώπης. Η εμμονή της τρόικας να θεωρεί άμεσα συγκρίσιμες με εμάς χώρες αυτές των Βαλκανίων είναι αποκαλυπτική: το ότι το 27% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας μοιάζει τρομακτικό ποσοστό, ωχριά όμως μπροστά στο 41% των φτωχών της Ρουμανίας, που είναι η χώρα υπόδειγμα για εμάς, κατά τους σοφούς σχεδιασμούς των επικυριάρχων μας. Και όλα αυτά συνδυάζονται με περαιτέρω αμφισβήτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Από νομική άποψη, ο υπό κατάθεση νόμος ενσωματώνει ως παραρτήματα, όπως είχε ήδη πράξει ο νόμος 3845/2010 για τα πρώτα μνημόνια, τρία νέα μνημόνια:

• το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής (Memorandum of Economic and Financial Policies),

• το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (Memorandum of Understanding on Specific Economic Policy conditionality) και

• το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης (Technical Memorandum of Understanding)

 

                                                                                                       Η ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

 

Τα μνημόνια αυτά δεν αποτελούν κανόνες δικαίου, αλλά πολιτικά προγράμματα και, για το λόγο αυτό, για να γίνουν δεσμευτικά απαιτούν εφαρμοστική νομοθεσία. Η πρώτη αντισυνταγματικότητα –και κουτοπονηριά- είναι η πρόβλεψη του νόμου να τους προσδώσει άμεση ισχύ. Με την παράγραφο 6 του άρθρου 1, ορίζεται ότι ειδικά οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Ε «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις» παραγράφου 28 και 29 του Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και στο Κεφάλαιο 4 «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις για την Ενίσχυση της Ανάπτυξης» παράγραφος 4.1:

Διασφάλιση της ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας και ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας» του Μνημονίου Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (οτιδήποτε, δηλαδή, σχετίζεται με την αποδιάρθρωση της εργατικής νομοθεσίας), συνιστούν, επί λέξει «πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μνημονίου συνιστούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και συνεπώς επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωση των προβλέψεών τους ως κανόνων δικαίου στην εσωτερική έννομη τάξη.» Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου προβλέπεται να ρυθμίζεται κάθε ειδικότερο θέμα αναγκαίο για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής.

Ο σκοπός της απίστευτης αυτής ρύθμισης είναι αφενός να καθησυχαστούν οι ξένοι επικυρίαρχοι ότι τα μέτρα αυτά έχουν ήδη εγκριθεί, αφετέρου να αποφύγει η Κυβέρνηση να φέρει εφαρμοστικό νομοσχέδιο στη Βουλή και να διακινδυνεύσει ακόμη μια φορά τη συνοχή των κοινοβουλευτικών ομάδων που το απαρτίζουν. Είναι, όμως, συνταγματικά και πρακτικά αδύνατο να θεωρηθούν οι προβλέψεις των μνημονίων κανόνες άμεσης εφαρμογής, στο βαθμό που η διατύπωση τους δεν είναι μόνον γενική και αφηρημένη, αλλά και εξαγγελτική. (Υπενθυμίζεται ότι κατά τις διατάξεις του άρθρου δεύτερου του ν. 3845/2010 τα Μνημόνια αποτελούσαν νόµο πλαίσιο για την εφαρµογή του «προγράµµατος στήριξης», που θα εξειδικεύονταν με Προεδρικά Διατάγματα, τα οποία ποτέ δεν εκδόθηκαν.)

Περαιτέρω, με το νομοσχέδιο, προτείνεται η έγκριση των Σχεδίων Σύμβασης Συγχρηματοδότησης «Σύμβαση Συγχρηματοδότησης» του PSI) και της νέας Δανειακής Σύμβασης. Στην παράγραφο 5 του άρθρου 1 ορίζεται ότι οι Συμβάσεις αυτές θα ισχύουν από την ημερομηνία υπογραφής τους από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που ειδικότερα καθορίζονται σε αυτές και ότι ο Υπουργός Οικονομικών μεριμνά ώστε οι Συμβάσεις της παραγράφου 1 και 4, το Μνημόνιο Συνεννόησης, οι ανά τρίμηνο αναθεωρήσεις του Μνημονίου Συνεννόησης και οι Επιστολές Πρόθεσης, μετά την υπογραφή τους από όλα τα προβλεπόμενα μέρη, να διαβιβάζονται στη Βουλή για ενημέρωση.

 Και αυτό όμως είναι ευθέως αντίθετο στο άρθρο 36 παρ. 2 Σ, που προβλέπει ότι οι συνθήκες για οικονομική συνεργασία και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος πρέπει να κυρωθούν με νόμο . Η απλή έγκριση του σχεδίου ανυπόγραφης σύμβασης δεν αρκεί, ούτε η εξουσιοδότηση προς τον Υπουργό Οικονομικών είναι συνταγματικά έγκυρη.

Οι ίδιες οι συμβάσεις είναι συνταγματικά απαράδεκτες και πολιτικά εξαμβλωματικές. Προβλέπουν και οι δύο ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου. Η υπαγωγή αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα, να επανακαθορίσει τους όρους αποπληρωμής του χρέους με μονομερή, κυριαρχική της πράξη με τους όρους που θα συμφέρουν εμάς και όχι τους δανειστές μας.

Και οι δύο περιλαμβάνουν τον απαράδεκτο όρο παραίτησης «από ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας», η οποία είναι απολύτως πρωτοφανής και ταπεινωτική για ανεξάρτητο κράτος. Η πρώτη από αυτές περιλαμβάνει, επίσης, δρακόντειους λόγους καταγγελίας σε βάρος της χώρας μας. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις της Ελλάδας από τη Σύμβαση κηρυχθούν από δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή μη εκτελεστές, ή κηρυχθούν από το παράνομες, ή σύμβαση θα καταγγελθεί. Με τον όρο αυτό επιχειρούν οι δανειστές μας να προστατευθούν από την διαπίστωση καταχρηστικότητας όρων ή διαπίστωσης ότι τμήμα του χρέους αυτού είναι επονείδιστο (odious).

Ακόμη αποκαλυπτικότερο είναι ότι αποτελεί λόγο καταγγελίας εάν «δηλώσεις και εγγυήσεις που δόθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και υποσχέσεων και εγγυήσεων που δόθηκαν σε σχέση με την παρασχεθείσα νομική γνωμοδότηση είναι ανακριβή, αναληθή ή παραπλανητικά». Ο όρος αυτός δείχνει καθαρά ότι οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι η γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης που απαίτησαν και πήραν αποτελεί ανεπαρκές φύλλο συκής για τη συνταγματικότητα της διαδικασίας.

Και άλλοι όροι είναι λεόντειοι υπέρ των εταίρων, όπως, ενδεικτικά, ότι λόγο καταγγελίας θα αποτελεί οποιαδήποτε απόφαση για στάση πληρωμών ή αναδιάρθρωση του χρέους ή η καταγγελία οποιασδήποτε δανειακής σύμβασης μεταξύ της χώρας μας και οποιουδήποτε Ευρωπαϊκού οργανισμού ή οργάνου, του ΔΝΤ ή ενός άλλου παρόχου χρηματοδοτικής Ενίσχυσης, ανεξαρτήτως ποσού, είναι αντικείμενο καταγγελίας. Επίσης, προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα καλύψει όλες τις δαπάνες, τα έξοδα, τις αμοιβές και την απώλεια τόκων ως συνέπεια της καταγγελίας. Ο πιο ατιμωτικός, όμως, για τη χώρα όρος είναι αυτός που προβλέπει την υποχρέωση της χώρας μας να δέχεται επιθεωρήσεις για πρόληψη «απάτης» (sic!) εκ μέρους της.

Και, εννοείται, και από πλευράς ουσίας τα μέτρα είναι προδήλως αντισυνταγματικά. Επιχειρούν μια βίαιη αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος της χώρας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, σε αντίθεση με βασικές θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Η ευθεία επέμβαση στη ΕΓΣΣΕ και η de facto κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων προσκρούει στη θεμελιώδη ρύθμιση της παρ. 2 του άρθρ. 22, κατά την οποία η συλλογική διαπραγµάτευση αποτελεί τον κύριο ρυθµιστικό παράγοντα των εργασιακών σχέσεων, κατά περιορισμό της παντοδυναμίας του νομοθέτη.

Η μείωση του ελάχιστου νόμιμου μισθού, όπως κατοχυρώνεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προσκρούει στο άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος. Με τις προβλέψεις αυτές ο ελάχιστος μισθός παύει να επιτελεί την προστατευτική λειτουργία του, σε ευθεία αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις της δσε 98 και 154, όπως ερμηνεύονται από τα αρμόδια όργανα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτή επιμένει ιδιαίτερα στη σημασία που έχει ο ελάχιστος μισθός «ως σταθερό σημείο αγκυροβόλησης, που θα υποστηρίξει την ζήτηση και αμβλύνει τις οικονομικές πιέσεις».

Συνεπώς, το νέο μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση μόνο δεινά συσσωρεύουν για τη χώρα. Ήρθε η στιγμή να τεθεί υπόψη του λαού με δημοψήφισμα εάν επιθυμεί η όχι τη συνέχιση της αδιέξοδης τούτης πολιτικής και όσα αυτή συνεπάγεται.

*  Γιώργος Κατρούγκαλος είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6626:katrougkalos-neo-mnimonio&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

Η οικονομική δικτατορία των Βρυξελλών και η απείθαρχη Ουγγαρία*

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

 

Η αμφιλεγόμενη ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών

Μία μάχη με πολύ ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν όλες τις χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα την Ελλάδα εξελίσσεται τις τελευταίες εβδομάδες στην Ουγγαρία. Αποκορύφωμα της καθόλου ασυνήθιστης αυτής αντιπαράθεσης αποτέλεσε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την Τρίτη 18 Ιανουαρίου να οδηγήσει την Ουγγαρία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και αφορμή στάθηκε συνταγματική τροποποίηση της ουγγρικής κυβέρνησης στην κατεύθυνση άσκησης πολιτικού ελέγχου στις αποφάσεις της κεντρικής τράπεζας. Μόνο που η κυβέρνηση του κεντροδεξιού Βίκτορ Όρμπαν λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο …την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή επιχειρώντας να ξετυλίξουμε το κουβάρι που οδήγησε σε αυτή την άνευ προηγουμένου παρέμβαση των Βρυξελλών στα εσωτερικά μιας – κατά τ’ άλλα – ανεξάρτητης χώρας.

Η ένταση στις σχέσεις των Βρυξελλών με την Βουδαπέστη άρχισε να εμφανίζεται στο τέλος του προηγούμενου χρόνου. Ήταν για την ακρίβεια τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη όταν η ουγγρική κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δύο τρίτων, ψήφισε μια σειρά συνταγματικών τροποποιήσεων. Να αναφερθεί πως η ασυνήθιστα μεγάλη κοινοβουλευτική της ισχύ είναι άμεσο αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης του σοσιαλιστικού κόμματος του Φέρεντς Γκιουρτσάνι στις εκλογές του 2010, που με αυτό τον τρόπο πλήρωσε την απόφαση του να οδηγήσει τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Το εκλογικό σώμα γύρισε μαζικά την πλάτη του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και στράφηκε προς το κεντροδεξιό Φίντεζ, που αποδοκίμαζε έντονα την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας.

Μεταξύ πολλών άλλων, στις τροποποιήσεις του συντάγματος περιλαμβανόταν και η άσκηση πολιτικού ελέγχου στην κεντρική τράπεζα, που έθετε σε αμφισβήτηση την περίφημη «ανεξαρτησία» της. Οι προθέσεις της κυβέρνησης σε συνδυασμό και με παράλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις στόχευαν στην αύξηση του αριθμού των μελών της διοίκησης από 7 σε 9, την αύξηση του αριθμού των αντιπροέδρων από 2 σε 3 και τη συγχώνευση του κεντρικού πιστωτικού ιδρύματος με την αρχή εποπτείας της εύρυθμης λειτουργίας των αγορών. Η κυβέρνηση δεν έκρυψε πως στόχος της ήταν να επανακτήσει τον έλεγχο επί της νομισματικής πολιτικής, ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής πολιτικής μαζί με την δημοσιονομική και την εισοδηματική. Ειδικότερα, στόχος της ήταν να κρατηθούν χαμηλά τα επιτόκια του εθνικού τους νομίσματος, του φιορινού, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η αύξηση των πιστώσεων κι έτσι να στηριχθεί η παραγωγή και η απασχόληση. Η κεντρική τράπεζα όμως έπραξε ακριβώς το αντίθετο: αύξησε το επιτόκιο από 6,5% στο 7%, επιτείνοντας τις συνθήκες ασφυξίας που αντιμετώπιζε η ήδη παγωμένη αγορά. Ως δικαιολογία η διοίκηση του κεντρικού πιστωτικού ιδρύματος επικαλέστηκε το γεγονός ότι ο πληθωρισμός «έτρεχε» με 4,25%, πάνω δηλαδή από τον επίσημο στόχο του 3%.

Η συγκεκριμένη σύγκρουση είναι πράγματι εντυπωσιακή. Διορισμένοι τεχνοκράτες που δεν έχουν καμία νομιμοποίηση από την κοινωνία, όπως τα στελέχη της κεντρικής τράπεζας, έγραψαν στα παλιότερα των υποδημάτων τους, τις απόλυτα θεμιτές αποφάσεις της εκλεγμένης κυβέρνησης, προτάσσοντας την «ανεξαρτησία» της κεντρικής τράπεζας. Πρόκειται για κορυφαία πράξη υποτίμησης της λαϊκής εντολής και της βούλησης της κοινωνίας στον βαθμό που καθοριστικοί τομείς αποφάσεων, όπως το ύψος των επιτοκίων που μπορεί να σημάνει την δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας με καθοριστικές συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο ενός λαού, αναγορεύονται σε απαγορευμένη ζώνη για την κυβέρνηση από την οποία αφαιρείται το δικαίωμα να έχει άποψη. Ορίστε πως η πολιτική αποστεώνεται και καταλήγει να γίνεται διαχείριση ανούσιων υποθέσεων ήσσονος σημασίας ή της καθημερινής και εντεινόμενης μιζέριας που επιβάλουν αυθαίρετα οικονομικά κέντρα εκτός δημοκρατικού ελέγχου.

 

Εξισορροπιστικός ρόλος;

 

Ιστορικά, η μόδα της «ανεξαρτησίας» των κεντρικών τραπεζών εμφανίζεται μετά την κατάρρευση της Συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς το 1971. Η διάλυση του συστήματος των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών (της μεταπολεμικής περιόδου) που συνδέονταν με το δολάριο, το οποίο με τη σειρά του συνδεόταν με τον χρυσό, ανέδειξε την ανάγκη να βρεθεί ένα νέο σημείο σταθερότητας που θα επανέφερε την ισορροπία στο σύστημα κι αυτό ήταν ο πληθωρισμός που έπρεπε να τιθασευτεί. Έργο που αναδείχθηκε σε ύψιστη αποστολή κάθε κυβέρνησης όπως κατ’ αναλογία συμβαίνει σήμερα με την μείωση του δημόσιου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και ανατέθηκε στις κεντρικές τράπεζες. Μάλιστα, στο πλαίσιο της ανόδου μιας βαθιά συντηρητικής οικονομικής ιδεολογίας που κέρδιζε συνεχώς έδαφος, οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση στην λειτουργία της κεντρικής τράπεζας θεωρήθηκε εξ ορισμού επιζήμια κι απευκταία.

Εύκολα ωστόσο διακρίνει κανείς τα «αδύναμα σημεία» αυτής της ιδεολογίας: Από τη στιγμή που οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν με κρατική εντολή, ακόμη κι όταν μετατρέπονται σε Ανώνυμες Εταιρείες όπως έχει συμβεί σήμερα στην ευρωζώνη, πως είναι δυνατό να αποφευχθεί η πολιτική παρέμβαση; Διορισμένοι από το κράτος και της κυβερνήσεις είναι όλοι οι κεντρικοί τραπεζίτες! Σε τελική ανάλυση αν οι πολέμιοι της κρατικής παρέμβασης δεν ήθελαν καμιά μορφή ανάμιξης του κράτους ας πρόκριναν την δημιουργία ιδιωτικού χρήματος από τις ιδιωτικές τράπεζες, τις διοικήσεις των οποίων να εξέλεγαν οι γενικές συνελεύσεις των μετόχων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν… Από τη στιγμή που ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υπέρμαχοι της ελεύθερη αγοράς επιλέγουν το χρήμα να είναι κρατικό εκχωρώντας το σχετικό μονοπώλιο στην κεντρική τράπεζα, ή, μιλώντας για την ευρωζώνη να εκδίδεται από υπερεθνικά όργανα όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οποιαδήποτε συζήτηση περί ανεξαρτησίας είναι υποκρισία ή κρύβει σκοπιμότητες. Όπως ακριβώς συμβαίνει με κορυφαίο τρόπο σήμερα στην Ουγγαρία όπου η ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας επί της ουσίας σημαίνει την «καταστατική» δέσμευσή της σε μια περιοριστική πολιτική η οποία κρατάει κλειστές τις στρόφιγγες του χρήματος, αφήνοντας έτσι να ρέουν εν αφθονία μόνο η φτώχεια και η ανεργία. Αυτό είναι το διακύβευμα στην περίπτωση της Ουγγαρίας.

 

Το συμφέρον των πολιτών ασύμφορο για την ΕΕ

 

Ωστόσο, η επίθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν θα ήταν τόσο σφοδρή αν ο Βίκτορ Όρμπαν δεν είχε κι άλλες φορές με τις αποφάσεις του αμφισβητήσει τα ιερά και τα όσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών, όπως η ανεμπόδιστη εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Πολύ σύντομα σταχυολογούμε τα εξής μέτρα που αποδεδειγμένα έχουν προκαλέσει την οργή των Βρυξελλών και του ΔΝΤ την τελευταία διετία: Εν …αρχή ήταν η απόφασή του να επιβάλει έναν επιπλέον φόρο στις τράπεζες της τάξης κάποιων δεκαδικών ψηφίων. Οι τράπεζες που δρουν στην Ουγγαρία, και ως επί το πλείστον είναι αυστριακές, πλήρωσαν ξανά τη …νύφη πριν λίγους μήνες όταν ο Όρμπαν προστάτευσε του Ούγγρους δανειολήπτες που είχαν δανειστεί σε ξένο και δη ελβετικό νόμισμα την εποχή της ευωχίας. Η απόφασή του περιόρισε την άνοδο του κόστους που πλήρωναν οι Ούγγροι, προκάλεσε όμως ζημιά στους τραπεζίτες. Εξέλιξη που στη συνέχεια πυροδότησε σειρά αμφισβητήσεων και επιθέσεων κατά του Ούγγρου πρωθυπουργού οι οποίες κορυφώθηκαν με την είσοδο του νέου έτους. Αφορμή γι’ αυτές ήταν νέες νομοθετικές παρεμβάσεις του που αφορούσαν: Πρώτο, την μετάθεση για μετά το 2016 της εφαρμογής συνταγματικού νόμου, τον οποίο είχε ψηφίσει μάλιστα η δική του κυβέρνηση πέρυσι, και πρόβλεπε σταθερές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες μέχρι το χρέος να φτάσει το 50% του ΑΕΠ. Να σημειωθεί πως το δημόσιο χρέος της Ουγγαρίας βρίσκεται κάτω από το 80% του ΑΕΠ, είναι δηλαδή χαμηλότερο από το δημόσιο χρέος της Γερμανίας, που ζητά απ’ όλες τις χώρες της ΕΕ να ενσωματώσουν στο σύνταγμά τους το λεγόμενο «φρένο χρέους». Δηλαδή, άρθρο που να απαγορεύει την δημιουργία ελλειμμάτων και το ενδεχόμενο το δημόσιο χρέος να υπερβεί ένα αυστηρό όριο. Μπορούμε να φανταστούμε επομένως την οργή του Βερολίνου όταν μια από τις πρώτες χώρες που επέβαλαν αυτό το μέτρο, το ανακάλεσε στην πορεία, αντιλαμβανόμενη προφανώς τον αντιπαραγωγικό και αντικοινωνικό του χαρακτήρα.

Ποια είναι όμως η κυβέρνηση της Ουγγαρίας που αποφασίζει μόνη της, πιθανά να σκέφτηκε η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ… Το δεύτερο μέτρο που ανακοίνωσε η Βουδαπέστη πριν λίγες εβδομάδες, προκαλώντας δυσφορία στην ΕΕ αφορούσε την εθνικοποίηση του ενεργητικού ύψους 13 δισ. ευρώ των ιδιωτικών συνταξιοδοτικών ταμείων. Επρόκειτο για μια απόφαση που επιβλήθηκε από την ανάγκη εύρεσης δημόσιων πόρων ώστε η Ουγγαρία να μην αναγκαστεί να προσφύγει στη βοήθεια του ΔΝΤ και της ΕΕ, αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις που θα αποδειχθούν εξευτελιστικές για την εθνική της κυριαρχία και εξοντωτικές για την κοινωνική της συνοχή η οποία ήδη δοκιμάζεται λόγω του κύματος κατασχέσεων σπιτιών από τις τράπεζες. Ακόμη κι έτσι όμως σε μια εποχή που οι ιδιωτικοποιήσεις σαρώνουν όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, τέτοιες παραφωνίες  και μάλιστα σε τομείς όπως η κοινωνική ασφάλιση δεν γίνονται ανεκτές. Το τρίτο πρόσφατο μέτρο το οποίο σήμανε μια σημαντική διαφοροποίηση της Ουγγαρίας από τον γενικό κανόνα που θέλει τους φόρους που πληρώνουν οι επιχειρήσεις (και όχι οι ιδιώτες) να μειώνονται, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα δημόσια έσοδα και την δημοσιονομική ισορροπία, αφορούσε την επιβολή ενός νέου φόρου στην βιομηχανία!

 

Το μεγάλο τίμημα

 

Οι πρώτοι που ανέλαβαν να τιμωρήσουν την Ουγγαρία ήταν οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, η ορατή αιχμή του δόρατος των αγορών. Η Moody’s συγκεκριμένα το Νοέμβριο υποβάθμισε την Ουγγαρία επικαλούμενη το υψηλό της χρέος και την ανυπαρξία προοπτικών οικονομικής μεγέθυνσης. Ένα μήνα μετά (κι αφού μεσολάβησε η δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη, μειώνοντας τα επιτόκια δανεισμού) άλλος οίκος αξιολόγησης, η Standard & Poor’s προχωράει σε νέα υποβάθμιση με την επίκληση του εξής αιτιολογικού: ότι «το πλαίσιο άσκησης πολιτικής γίνεται λιγότερο προβλέψιμο πλήττοντας τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές μεγέθυνσης»! Όταν, με άλλα λόγια, η οικονομία καταρρέει τότε τιμωρείται επειδή καταρρέει. Κι όταν η κυβέρνηση παίρνει συγκεκριμένα μέτρα για να αποφύγει την κατάρρευση, αξιοποιώντας μέσα που ανέκαθεν υπήρχαν στην εργαλειοθήκη των κυρίαρχων κρατών, τότε τιμωρείται ξανά επειδή παραβιάζει τους κανόνες του παιχνιδιού κι οι οποίοι μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, μετά βεβαιότητας όμως, μεσοπρόθεσμα, θα έχουν αρνητικές συνέπειες. Ισχυρισμός ο οποίος φυσικά δεν συνοδεύεται από καμιά απόδειξη, υπογραμμίζοντας ότι οι αξιολογήσεις των τριών αυτών οίκων είναι ένα πολιτικό όπλο που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, τιμωρώντας τις απείθαρχες κυβερνήσεις. Ειρήσθω εν παρόδω, η συμπληρωματική σχέση που υπάρχει μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και οίκων αξιολόγησης φάνηκε πεντακάθαρα στις 15 Νοεμβρίου όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ειδική συνεδρίασή της καταψήφισε μέτρα που θα έθεταν ένα όριο στην δράση των τριών αυτών επιχειρήσεων, τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή αγορά.

Ο διασυρμός της Ουγγαρίας συνεχίσθηκε με δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου (με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των New York Times για παράδειγμα στις 17 Ιανουαρίου) που εμφανίζεται σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Την ίδια ώρα ούτε λέξη για την μαζική αποτυχία των συνταγών λιτότητας που συνόδευσαν τα πακέτα βοήθειας στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

 

Με την πλάτη στον τοίχο

 

Ακριβώς μια μέρα μετά, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου (τυχαία;) ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας πέρασε μια από τις δυσκολότερες μέρες του πολιτικού του βίου αναγκαζόμενος να υποστηρίξει τις πολιτικές του αποφάσεις ενώπιον του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Κι εκεί συνέβη πραγματικά το αδιανόητο: Ευρωβουλευτές και υπεύθυνοι πολιτικών ομάδων που δεν άρθρωσαν ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας για την απόφαση των «Μερκοζύ» να πάψουν εκλεγμένους πρωθυπουργούς, όπως τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έστησαν τον Ούγγρο πρωθυπουργό στα έξι μέτρα! Ο ηγέτης των Πράσινων, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, για παράδειγμα τον παρομοίασε με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγκο Τσάβες, κατηγορώντας τον για ολοκληρωτισμό. Ενώ, ο Γκι Φέρχοβσταντ, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και επικεφαλής της ομάδας των Φιλελεύθερων ζήτησε να ψηφιστεί από το Ευρωκοινοβούλιο η αναστολή του δικαιώματος ψήφου της Ουγγαρίας στο συμβούλιο των υπουργών. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός αναγκάστηκε εν μέσω σφοδρών και διασταυρούμενων πυρών να υποσχεθεί πως η κυβέρνησή του θα επανεξετάσει τους τελευταίους νόμους, δηλώνοντας ωστόσο ανυποχώρητος στην προεκλογική του εξαγγελία ότι τα μέλη της διοίκησης της κεντρικής τράπεζας πριν απ’ οπουδήποτε αλλού θα ορκίζονται πίστη στα συμφέροντα της χώρας τους! Η υποχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει πολύ πιθανά εξηγείται λόγω του ωμού εκβιασμού τον οποίο άσκησαν ΕΕ και ΔΝΤ δηλώνοντας στη Βουδαπέστη πως για να λάβει δάνειο ύψους 15-20 δις. ευρώ που έχει ζητήσει προϋπόθεση είναι η ακύρωση των επίμαχων νόμων.

Αξίζει τέλος, να παραθέσουμε μια αποστροφή της ομιλίας του που αναφέρεται στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας τον οίκτο και την αποστροφή που προκαλεί στο εξωτερικό το καθεστώς οικονομικής κατοχής που έχει επιβάλλει το Βερολίνο στη χώρα μας. Αφού λοιπόν μίλησε για τις χριστιανικές αξίες που συμμερίζεται, απαντώντας με αυτό τον τρόπο στις επιθέσεις που δέχθηκε, κι αφού είπε πως θα συζητήσει με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή την επαναδιατύπωση ορισμένων συνταγματικών άρθρων έβαλε ένα όριο στις υποχωρήσεις του, λέγοντας:

«Δεν θέλω όμως να δώσω την εικόνα ότι θα καταλήξω σαν την Ελλάδα, στην οποία οι Γερμανοί λένε πως δεν θα δώσουμε δάνεια εκτός κι αν οι Έλληνες κάνουν ότι ζητήσουμε». Τα σχόλια είναι περιττά για το σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί με ευθύνη φυσικά του Λ. Παπαδήμου, των πιστωτών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποδεικνύεται σε πολιορκητικό κριό απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα ανεξάρτητων κρατών και την βούληση δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Υπ’ αυτή την έννοια οι απειλές που δέχεται η Ελλάδα δεν διαφέρουν και τόσο πολύ απ’ αυτές που δέχεται η Ουγγαρία. Διαφέρει η αντίδραση σε αυτές τις απειλές…

* Δημοσιεύτηκε στο Nexus, 2.2012.

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από τον/την leonidasvatikiotis στο 10/02/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/02/10/…..8E/

ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ:

 Τα διλήμματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, μάλλον εξυπηρετούν τα συμφέροντα των διεθνών τοκογλύφων – οι οποίοι έχουν επιλέξει τη χώρα μας, για να επιβάλλουν τη δικτατορία των αγορών

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της” (Simone de Beauvoir). 

Κατ’ αναλογία, με το ΔΝΤ και με τη Γερμανία δεν διαπραγματεύεσαι – είτε τους αποδέχεσαι όπως είναι, είτε τους απορρίπτεις εξ ολοκλήρου. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για «τα μάτια» – για τις ψήφους, για τα προνόμια και για τις (απολύτως θεμιτές, εάν δεν είναι εις βάρος της πατρίδας σου) φιλοδοξίες.

Άρθρο

Σε μία σημερινή, «επαίσχυντη» συνέντευξη του εναντίον της Ελλάδας, σε γερμανικό περιοδικό, ο διευθυντής της Bosch λέει τα εξής: “Εάν οι Έλληνες δεν εγκαταλείψουν με τη θέληση τους την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, θα πρέπει η Κομισιόν να αλλάξει τους ευρωπαϊκούς νόμους και να εκδιώξει την Ελλάδα – αφού μέχρι στιγμής, τα ευρωπαϊκά συμβόλαια δεν επιτρέπουν τον αποκλεισμό καμίας χώρας της Ευρωζώνης”.

 

Ελπίζουμε να απαντάει σε όλους τους Έλληνες, οι οποίοι ήταν δυστυχώς υπέρ της αποικιοκρατικής σύμβασης υποτέλειας της 12^ης Φεβρουαρίου – περιμένοντας ότι, οι «εταίροι» μας θα επιβράβευαν τη δειλία μας και θα σταματούσαν τους συνεχείς «εκβιασμούς», μέσω κάποιων κυβερνώντων μας.

 

Ελπίζουμε επίσης ότι, κάποια στιγμή θα σταματήσει η σιωπή των αμνών, σύμφωνα με την οποία το κάποτε «τελεσίγραφο» των Γερμανών εισβολέων (1940) στην πατρίδα μας, θα έπρεπε να προβληματίσει τους βουλευτές μας – έτσι ώστε να ψηφίσουν, «νηφάλια, συνειδητά και υπεύθυνα», υπέρ της «αμαχητί συνθηκολόγησης», αντιλαμβανόμενοι σωστά την καταστροφή που τότε θα επακολουθούσε.

 

Αν μη τι άλλο, η συλλογική απόφαση αντίστασης εναντίον των Γερμανών εισβολέων το 1940, ήταν πολύ πιο επώδυνη, με εξαιρετικά υψηλότερο κόστος, σε σχέση με το σημερινό – πόσο μάλλον αφού είχαμε και έχουμε εναλλακτική δυνατότητα στη διάθεση μας (διαπραγμάτευση με τους πιστωτές για την αναστολή πληρωμών, με στόχο την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους μας, έτσι ώστε να εξοφληθεί ολόκληρο σταδιακά, με τα μη τοκογλυφικά επιτόκια της ΕΚΤ – 1%).

 

Άλλωστε, ο Ισολογισμός της Ελλάδας, όπου στη μία πλευρά του (Παθητικό) είναι το δημόσιο χρέος, ενώ στην άλλη (Ενεργητικό) η τεράστια ακίνητη περιουσία του δημοσίου, οι κρατικές επιχειρήσεις, ο υπόγειος πλούτος και οι γερμανικές επανορθώσεις (άρθρο μας), είναι πολύ περισσότερο «πλεονασματικός», από όλες τις άλλες χώρες – αρκεί φυσικά να υπάρξει μία υπερήφανη πολιτική ηγεσία, η οποία να έχει την ικανότητα/επάρκεια να τον απεικονίσει σωστά, διαπραγματευόμενη ορθολογικά με τους δανειστές μας.

 

Από την άλλη πλευρά, έχοντας ένα από τα μικρότερα συνολικά χρέη (δημόσιο και ιδιωτικό) στην Ευρωζώνη, όπως έχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν (μεταξύ άλλων στο άρθρο μας από τον Ιανουάριο του 2011: Η επιλογή της χρεοκοπίας), είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε με όλες τις υποχρεώσεις μας – αφού το δημόσιο χρέος, αντίθετα με το ιδιωτικό, είναι πολύ εύκολα διαχειρίσιμο, όπως έχουμε συχνά τεκμηριώσει. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, το αποδεικνύει ακόμη μία φορά:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

 

Πηγή: MM (IMF), Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας).  Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.  

 

Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66% – με το συνολικό να παραμένει ως έχει.

 

Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.

 

ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ

 

Όσον αφορά την «τρομοκρατία», σε σχέση με τους κινδύνους της επιλογής της αναβολής πληρωμών (εντός ευρώ πάντοτε, αφού κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να εγκαταλείψουμε το κοινό νόμισμα, ενώ η χρεοκοπία με εθνικό νόμισμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό – άρθρο μας), τα εξής:

 

(α)  Τα περισσότερα κράτη συνήθως χρεοκοπούν (αναγκάζονται να κηρύξουν στάση πληρωμών καλύτερα, αφού ένα κράτος δεν μπορεί να χρεοκοπήσει, όπως συμβαίνει σε μία επιχείρηση), επειδή δεν έχουν στη διάθεση τους συνάλλαγμα – με το οποίο να μπορούν να πληρώνουν τις εξωτερικές υποχρεώσεις τους, να εισάγουν εμπορεύματα, πρώτες ύλες, ενέργεια κλπ. Η Ελλάδα όμως έχει συνάλλαγμα στη διάθεση της – αφού το Ευρώ είναι συνάλλαγμα.

 

(β)  Η Ελλάδα δεν είναι κομμουνιστική χώρα, οπότε οι εισαγωγές φαρμάκων, πετρελαίου κλπ. δεν γίνονται από το δημόσιο τομέα, αλλά από τον ιδιωτικό – επομένως, δεν εμποδίζονται από τυχόν έλλειψη χρημάτων του δημοσίου.       

 

(γ)  Το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού μας είναι «μόλις» 5 δις €. Επομένως, η μείωση του κατά το ποσόν αυτό (κάτι που μας υποχρεώνει επίσης η δανειακή σύμβαση), δεν θα προκαλούσε «σεισμό» στην Ελλάδα.

 

(δ)  Τα έσοδα του δημοσίου ξεπερνούν τα 50 δις €, οπότε καλύπτονται πλήρως οι μισθοί και οι συντάξεις – ενώ περισσεύουν αρκετά χρήματα. Η εσωτερική χρεοκοπία, η οποία επιχειρείται, έχει ήδη αναφερθεί εκ μέρους μας (άρθρο).

 

(ε) Πρόβλημα στις τράπεζες και επομένως στις καταθέσεις, θα μπορούσε θεωρητικά να συμβεί ανά πάσα στιγμή – εάν τυχόν τρομοκρατούταν οι καταθέτες, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει επίθεση (Bank run) στις τράπεζες. Εάν δεν κάνουμε λάθος δε, ο πρωθυπουργός τρομοκράτησε επαρκώς τους Πολίτες, καθώς επίσης τους βουλευτές την Κυριακή – αν και μάλλον δεν τα κατάφερε, με όλους όσους τοποθετούν τη χώρα υπεράνω των «προνομίων» τους. 

 

(στ) Οι κοινωνικές αναταραχές (ένα «δείγμα» τους μας δόθηκε παραδόξως την Κυριακή, με την οργανωμένη επίθεση εναντίον της Αθήνας, καθώς επίσης πολλών άλλων πόλεων της πατρίδας μας), όπως επίσης οι επιθέσεις (bank run) εναντίον των τραπεζών ή των supermarkets, θα μπορούσαν σε κάθε περίπτωση να αποφευχθούν, εάν υπήρχε σωστή προστασία και ενημέρωση των Πολιτών.

 

(ζ)  Στην Αργεντινή (άρθρο μας), αν και κήρυξε στάση πληρωμών μετά από πολλά χρόνια στο ζυγό του ΔΝΤ (λόγω κάποιων προδοτών πολιτικών «ανδρών» της), δεν χρεοκόπησαν όλες οι τράπεζες, παρά το ότι έκλεισαν για λίγες ημέρες – ενώ οι καταθέτες δεν έχασαν τα χρήματα τους (μόνο από τον πληθωρισμό που ακολούθησε, επειδή η χώρα είχε εθνικό νόμισμα).     

 

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά άλλα «έντεχνα» διλήμματα και ατυχείς εκβιασμούς, οι οποίοι είναι ουσιαστικά άνευ αντικειμένου – ενώ εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των διεθνών τοκογλύφων, οι οποίοι έχουν επιλέξει τη χώρα μας για να επιβάλλουν τις απαιτήσεις τους. Θεωρούμε όμως ότι, οι Έλληνες είναι σε θέση να τα κατανοήσουν μόνοι τους – οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθεί κανείς σε περαιτέρω λεπτομέρειες.     

 

Ολοκληρώνοντας, όπως φαίνεται, με μέτρα που μάλλον δεν εφαρμόζονται, όχι τουλάχιστον μέσα σε τόσο στενά χρονικά περιθώρια και εν μέσω ύφεσης, δεν πείθουμε κανέναν – φυσικά ούτε τις αγορές, οι οποίες απαιτούν καθαρές, βιώσιμες λύσεις. Επομένως οδηγούμαστε όλο και πιο κοντά σε μία πραγματικά ανεξέλεγκτη, σε μία «άτακτη» καλύτερα χρεοκοπία (αθέτηση πληρωμών ομολόγων χωρίς καμία προειδοποίηση, κατάρρευση του κράτους κλπ.), με όλο και λιγότερα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα – με αποτελέσματα που είναι εξαιρετικά δύσκολο πλέον να προβλεφθούν. 

 

ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ

 

Σε κείμενο μας τον Απρίλιο του 2009, στο οποίο «κατηγορούσαμε» τη Γερμανία, γράφοντας ότι θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα, θεωρώντας την ως την ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης (Link), αναφέραμε μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

“Μπορούμε όμως, αδιαφορώντας εντελώς για όλα αυτά, να αντιπαρατεθούμε με επιτυχία στην άδικη επίθεση που δεχόμαστε, αντιστρέφοντας το «παιχνίδι» και εξερχόμενοι με σοβαρά κέρδη από την οικονομική κρίση; Σε τελική ανάλυση, μπορούμε μήπως να τεκμηριώσουμε ότι, τουλάχιστον στην περίπτωση της χώρας μας, η Γερμανία κάνει κατάχρηση της δεσπόζουσας θέσης της στην Ευρώπη, εάν υποθέσουμε ότι δεν μας συκοφαντεί, δυσφημίζοντας μας;

Μία τέτοιας έκτασης δυσφήμιση, ακόμη και αν δεχθούμε ότι δεν είναι κακοπροαίρετη, μπορεί να μας κοστίσει πάνω από 10 δις € σε ετήσιους τόκους (δυσανάλογη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού μας), καθώς επίσης να καταστρέψει πολλούς τομείς της οικονομίας μας, μέσα σε μία νύχτα. Μπορούμε να το επιτρέψουμε, χωρίς να αντισταθούμε συλλογικά; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε το Δίκαιο και την Ελλάδα;”

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, όλοι σχεδόν οι Ευρωπαίοι Πολίτες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα με εμάς – αφού όλοι υποφέρουμε από την κατάλυση της Δημοκρατίας, από τη δικτατορία των αγορών, από τις επεκτατικές βλέψεις της πρωσικής Γερμανίας, από την ανεπάρκεια των πολιτικών, από τη διαφθορά, από τη διαπλοκή κοκ.

 

Αν και θεωρούμε λοιπόν ότι, δεν είμαστε οι μοναδικοί, οι οποίοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, ενώ πιστεύαμε ανέκαθεν στην Ευρωπαϊκή Ιδέα, είμαστε παράλληλα υποχρεωμένοι να λάβουμε τα μέτρα μας – να μην επιτρέψουμε δηλαδή τον περαιτέρω εξευτελισμό ή/και το διασυρμό μας, την άσκοπη κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, καθώς επίσης την καταδίκη της πατρίδας μας σε μία «κυλιόμενη χρεοκοπία». Στα πλαίσια αυτά, η έγκαιρη αναζήτηση πραγματικών, πρακτικών και εφαρμόσιμων λύσεων, ακόμη και ανατρεπτικών, είναι ίσως η μεγαλύτερη υποχρέωση μας.

 

Οι λύσεις αυτές οφείλουν να είναι αρχικά μέσα στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης και του κοινού νομίσματος – σημαντικότατα επιτεύγματα, τα οποία δεν πρέπει σε καμία απολύτως περίπτωση να θυσιάσουμε, επειδή μία και μόνο χώρα δημιουργεί προβλήματα. Εν τούτοις, οφείλουμε να ερευνήσουμε και άλλες δυνατότητες, οι οποίες θα εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από εμάς – αφού δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τις απόψεις μας, όσο και αν το επιθυμούμε.

 

Σε κάθε περίπτωση φυσικά, θα ήταν προτιμότερο όλων το να αποβληθεί η Γερμανία, εάν συνεχίσει να παραμένει αδιάλλακτη και μη συνεργάσιμη – αφού, εάν καθυστερήσει η πολιτική, καθώς επίσης η δημοσιονομική ένωση, με την παράλληλη «ενεργοποίηση» της ΕΚΤ (Ευρωομόλογα κλπ.), η ήδη «παραπαίουσα» Ευρωζώνη θα καταδικαστεί αμετάκλητα.

 

Αθήνα, 14. Φεβρουαρίου 2012

 

* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2530.aspx

Αν αυτή είναι η Ευρώπη…

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Ο Πρίμο Λέβι διεκτραγώδησε την κτηνωδία των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος…». Ο σκληρός χειμώνας του 2011- 2012 περιμένει ακόμη τον συγγραφέα που θα γράψει την ελεγεία της εποχής μας με τίτλο «Αν αυτή είναι η Ευρώπη…». Τελευταία Μεγάλη Ιδέα του ελληνικού αστισμού, αστεία φαντασίωση μιας κατ’ όνομα ανανεωτικής και στην πραγματικότητα κατοικίδιας Αριστεράς, η Ενωμένη Ευρώπη γίνεται στάχτη στο βωμό του κοινωνικού ολοκαυτώματος που προκαλούν τα οικονομικά πάντσερ της Άνγκελα Μέρκελ.

Κάποτε μια εικόνα αξίζει όντως όσο χίλιες λέξεις, κατά πως λένε οι Κινέζοι. Μια τέτοια εικόνα είδαν οι τηλεθεατές όλης της Ευρώπης το βράδυ της περασμένης Κυριακής, καθώς κάμερες και μικρόφωνα στην αίθουσα των Βρυξελλών έπιασαν στον ύπνο τους δύο πρωταγωνιστές: Ένας πελδινός υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας να υποκλίνεται μπροστά στην αναπηρική πολυθρόνα – αυτοκρατορικό θρόνο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ικετεύοντας κάποια δανειακά ψίχουλα.

Λίγο αργότερα, οι Γερμανοί και οι ελάσσονες βαστάζοι τους, που επέβαλαν πραξικοπηματικά την κυβέρνηση Παπαδήμου στον ελληνικό λαό, ήταν οι ίδιοι που έσπευδαν να κατεξευτελίσουν τον εκπρόσωπό της, Ευάγγελο Βενιζέλο. Παρότι ο άνθρωπος τους έφερνε στο πιάτο τη συμφωνία των τριών πολιτικών αρχηγίσκων σε ό,τι τους ζητήθηκε από το Βερολίνο, Σόιμπλε, Γιούνκερ και ΣΙΑ έθεταν νέες αξιώσεις και τελεσίγραφα, συζητώντας πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να ζητήσουν έγγραφες δηλώσεις υποταγής ακόμη κι από την… Παπαρήγα και τον Τσίπρα!

Αντί για την ονειρεμένη «Ευρώπη των λαών», η Αγία Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 2.0 αφήνει στην κυβέρνηση των Αθηνών λιγότερες εξουσίες απ’ ό,τι στο ναύαρχο της Ουγγαρίας. Δεν πρόκειται, βέβαια, για σαδιστική συμπεριφορά επιγόνων ενός Κάιζερ ή ενός Φύρερ, αλλά για πολύ ψυχρό, στρατηγικό υπολογισμό. Μεθυσμένοι από την εκτίναξη των εξαγωγών και των πλεονασμάτων τους – αποτελέσματα μιας βιομηχανικής ανάπτυξης που στηρίχθηκε στη συντριβή του εργατικού κόστους – οι Γερμανοί, έχοντας καθυποτάξει τους Γάλλους, νοιώθουν παντοδύναμοι στην ηπειρωτική Ευρώπη, έτοιμοι να ανοίξουν πανιά στην παγκόσμια αρένα. Παρά τον κίνδυνο να εξωθήσουν όλους σχεδόν τους εταίρους τους σε μια οδυνηρή ύφεση, αρνούνται πεισματικά να χαλαρώσουν τη Δρακόντεια δημοσιονομική πολιτική τους (τυπώνοντας ευρώ, καθιερώνοντας ευρωομόλογα κ.α.) κατά το πρότυπο των Αμερικανών. Η Γερμανία εκτιμά ότι ΗΠΑ και Κίνα διογκώνουν διαρκώς φούσκες που δεν θα αργήσουν να εκραγούν και πιστεύει ότι, αν διατηρήσει με νύχια και με δόντια ένα σκληρό ευρώ, θα χορέψει στο ταψί τα δύο κράτη – γίγαντες όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας.

Σε μια παρόμοια στρατηγική, δεν χωράει κανένα έλεος για τη μικρή Ελλάδα. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως πυγμαχικός σάκος για να φρονηματιστούν όχι τόσο οι εξίσου αδύναμοι Πορτογάλοι, όσο η Ισπανία και η Ιταλία, που θα μπορούσαν πράγματι να κλονίσουν επικίνδυνα το κοινό νόμισμα. Γι’ αυτό το Βερολίνο θέτει με ωμό τρόπο το δίλημμα στην ελληνική ολιγαρχία: Είτε θα δεχθείτε να υποβιβαστείτε στην κατηγορία της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας-ισότιμα μέλη της Ε.Ε., όσο είναι ισότιμο μέλος της NAFTA το Μεξικό – είτε θα εξοστρακιστείτε κλωτσηδόν από την ευρωζώνη.

Αυτό το εναγώνιο δίλημμα που αντιμετωπίζει η ελληνική ολιγαρχία, επιχειρεί να το μεταφέρει στον ελληνικό λαό με τον γνωστό εκβιασμό: Είτε επιβιώνουμε όπως- όπως μέσα στο ευρώ, είτε επιστρέφουμε στην εποχή των σπηλαίων με τη χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Μόνο που το παραμύθι δεν πιάνει πια. Όχι μόνο γιατί τόχουν πει εκατό φορές και κάθε φορά που μας «διασώζουν» πλησιάζουμε πιο πολύ στη χρεωκοπία• ούτε μόνο γιατί εδώ που έχουμε φτάσει, ο ελληνικός λαός νοιώθει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει από μια στάση πληρωμών, όπως ο βρεγμένος δεν έχει τίποτα να χάσει από τη βροχή• αλλά και γιατί οι πάντες ή σχεδόν οι πάντες (ακόμη και πολιτικοί σαν τη Βάσω Παπανδρέου και τη Λούκα Κατσέλη) ομολογούν πλέον ότι είναι ίσα- ίσα το εξοντωτικό Μνημόνιο ΙΙ και η ακόμη βαθύτερη ύφεση που θα ακολουθήσει είναι που θα φέρουν την αναπόφευκτη, πλέον, χρεωκοπία πιο κοντά και θα καταστήσουν την έξοδο από το ευρώ αναπότρεπτη.

Το στίγμα της σημερινής Ελλάδας καθορίζεται από τις Καρτεσιανές συντεταγμένες: Διεθνής ταπείνωση και υποβάθμιση-Κοινωνική καταστροφή και ανάφλεξη-Πολιτικό κραχ, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ κατάρρευση του δικομματικού συστήματος. Στο συνδυασμό τους, αυτές οι τρεις εξελίξεις οδηγούν σε μια εθνική κρίση ιστορικών διαστάσεων, συγκρίσιμη μόνο με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Ναζιστική κατοχή.

Σ’ αυτό το φόντο, απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ, η μαχόμενη, αντικαπιταλιστική Αριστερά, το θέλει δεν το θέλει, το φοβάται δεν το φοβάται, είναι υποχρεωμένη όχι απλά να «αντισταθεί», αλλά να σηκώσει στους ώμους της την υπόθεση της λαϊκής, δημοκρατικής αναγέννησης της Ελλάδας. Να συμπεριφερθεί όχι απλώς σαν δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά σαν δύναμη μιας νέας, εργατικής-λαϊκής εξουσίας, στηριγμένης σε ένα ευρύ, ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, που θα υπερβεί την παραλυτική πολυδιάσπαση. Αν δεν το πράξει, κινδυνεύει όχι μόνο να χάσει μια ιστορική ευκαιρία, αλλά κυριολεκτικά να σαρωθεί από το αντιδραστικό τσουνάμι που έρχεται, έστω και μετά από κάποια πρόσκαιρη εκλογική επιτυχία, που θα επιβεβαιώσει απλώς ότι τα μυρμήγκια, προτού πεθάνουν, βγάζουν φτερά…

 

ΠΗΓΗ: http://thepressproject.gr/theme.php?id=12430

Για το μέλλον της ευρωζώνης

Η λιτότητα και οι περικοπές θα συνεχιστούν

 

Του  Στέργιου Σκαπέρδα* [Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη]

 

«Η συνεχιζόμενη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης είναι γνωστό πως οδηγεί σε ύφεση με υψηλή ανεργία που κρατάει χρόνια. Ένα βασικό στοιχείο που κάνει την εσωτερική υποτίμηση πολύ δύσκολη είναι πως, καθώς μισθοί και τιμές πέφτουν, η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Αυτό κάνει τα χρέη ακόμη πιο δυσβάσταχτα, οδηγώντας σε μεγαλύτερες μειώσεις στην κατανάλωση και σε αθέτηση πληρωμών, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε περιστολή των πιστώσεων, περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και αύξηση της ανεργίας».

Η συνέντευξη

 

 -Πού οδηγεί κατά τη γνώμη σας η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου για τη χώρα μας; Εκτιμάτε πώς το χρέος θα μειωθεί ελάχιστα και θα είναι μακροπρόθεσμα εξοντωτικό;

«Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου οδηγεί στις ίδιες πολιτικές που ακολουθούσε και η προηγούμενη κυβέρνηση.  Αν και οι λεπτομέρειες της συμφωνίας θα είναι υπό διαπραγμάτευση ίσως για μήνες, αν κρίνουμε από το τρόπο που υπολογίσθηκε το «κούρεμα» της συμφωνίας του Ιουλίου όλες οι ενδείξεις είναι πως το χρέος θα μειωθεί ελάχιστα και θα ειναι μακροπρόθεσμα όντως εξοντωτικό. Εκτιμήσεις της ίδιας της τρόικας δείχνουν πως το χρέος θα συνεχίσει να είναι πάνω από 140% του ΑΕΠ και θα μειωθεί προς τα 120% μόνο το 2020, ποσοστό που είναι υψηλότερο από το 115% που ήταν στην αρχή της κρίσης. Εκτός του ό,τι αυτές οι εκτιμήσεις είναι μάλλον αισιόδοξες, η πιθανότητα να μην δεχθούν μια τέτοιου είδους «εθελοντική» συμφωνία πολλές τράπεζες και άλλοι κάτοχοι ομολόγων είναι υψηλή, λόγω  της ασφαλιστικής κάλυψης που μπορεί να έχουν και μπορούν να εισπράξουν μόνο αν η Ελλάδα κηρύξει αθέτηση πληρωμών.  Οπότε, αυτό που θα επιτευχθεί με τις διαπραγματεύσεις θα είναι η συνεχιζόμενη πληρωμή προς τις τράπεζες με τα χρήματα που παίρνει η χώρα απο την τρόικα και η ανακύκλωση και αύξηση του χρέους από αθετήσιμο σε ουσιαστικά μη αθετήσιμο επειδή το καινούργιο χρέος χρωστάται στην τρόικα».

 

 -Τι σημαίνει το γεγονός πως τα νέα ομόλογα που έχουν εκδοθεί πριν το 2010 θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο αντί του ελληνικού δικαίου;

«Αν όντως γίνει η συμφωνία μάλλον τα νέα ομόλογα θα διέπονται απο το Αγγλικό δίκαιο, αντί του Ελληνικού δικαίου που τώρα διέπουν τα περισσότερα ομόλογα που έχουν εκδοθεί πριν το 2010. Αυτό σημαίνει πως θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αθετηθεί το καινούργιο χρέος σε σχέση με το παλιό.  Επίσης, αν αργότερα η Ελλάδα φύγει απο την Ευρωζώνη αφού πρώτα επικυρώσει τη συμφωνία, θα είναι πολύ πιο δύσκολο ν’ αλλάξουν τα καινούργια χρέη από ευρώ σε δραχμές απ’ ότι αν τα χρέη συνέχιζαν να διέπονται από το Ελληνικό δίκαιο».

 

-Η λιτότητα και οι περικοπές των εισοδημάτων θα συνεχιστούν με περαιτέρω αύξηση της ανεργίας; Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η κατηφόρα;

«Η συνεχιζόμενη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης είναι γνωστό πως οδηγεί σε ύφεση με υψηλή ανεργία που κρατάει χρόνια. Ένα βασικό στοιχείο που κάνει την εσωτερική υποτίμηση πολύ δύσκολη είναι πως, καθώς μισθοί και τιμές πέφτουν, η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Αυτό κάνει τα χρέη ακόμη πιο δυσβάσταχτα, οδηγώντας σε μεγαλύτερες μειώσεις στην κατανάλωση και σε αθέτηση πληρωμών, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν σε περιστολή των πιστώσεων, περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και αύξηση της ανεργίας. Η λιτότητα και οι περικοπές των εισοδημάτων θα συνεχιστούν, με περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και το τέλος της κατηφόρας να μην είναι ορατό. Οι νέοι, οι εξειδικευμένοι και όσοι μπορέσουν να βρουν εργασία στο εξωτερικό θα μεταναστεύσουν. Έτσι, τα πιο παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας θα σταματήσουν να συνεισφέρουν, μειώνοντας κι άλλο τους φόρους και ασκώντας πρόσθετη πίεση στα δημόσια οικονομικά, στις συντάξεις και στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Λόγω των πολλών επισφαλών δανείων, οι ελληνικές τράπεζες πρώτα θα εθνικοποιηθούν και ύστερα θα πουληθούν σε ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες πιθανότατα θα είναι ξένοι, χωρίς τους δεσμούς εκείνους που κάνουν τις τράπεζες να ανταποκρίνονται στις τοπικές ανάγκες.

Η συνεχιζόμενη μείωση του εισοδήματος της χώρας δεν θα ελαφρύνει το βάρος του δημόσιου χρέους. Για να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα αναλάβουν τις θέσεις κλειδιά στον δημοσιονομικό μηχανισμό της χώρας. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τον ελληνικό λαό θα παίρνονται εκτός Ελλάδας. Στη χώρα θα υπάρχει μόνο μια επίφαση δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας. Αυτό, πάντως είναι το ειρηνικό σενάριο, που αγνοεί τις συνέπειες που συνήθως έχει μια παρατεταμένη έλλειψη κυβερνητικής νομιμοποίησης: κοινωνικό χάος, ανθηση μαφιόζικων συμμοριών αλλά ίσως και κινήματα αντίστασης».

 

-Θεωρείτε πως η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από την ευρωζώνη είναι μακροπρόθεσμα η καλύτερη εναλλακτική λύση; Ποια η άποψή σας;

«Μια αθέτηση πληρωμών με ελληνική πρωτοβουλία θα κάνει τη χώρα ενεργό συμμέτοχο στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, αντί να εξαρτάται απο την «εθελοντική» συμμετοχή των τραπεζών που, όπως ήδη ανέφερα, δεν οδηγεί σε ουσιαστική μείωση του χρέους. Μια τέτοια αθέτηση πληρωμών θα οδηγήσει σε ένα πιο βιώσιμο χρέος αλλά και σε έξοδο από την Ευρωζώνη.

Η έξοδος θα επιτρέψει να εναρμονιστεί η νομισματική πολιτική με τις ανάγκες της χώρας. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό εν μέσω της οικονομικής ύφεσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, με τις πιστώσεις και τη ρευστότητα σοβαρά περιορισμένες, πλήττοντας βαρειά τον ιδιωτικο τομεα. Η υποτίμηση του νέου νομίσματος θα βελτιώσει σημαντικά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα. Ο τουρισμός και οι εξαγωγές θα τονωθούν και οι εισαγωγές θα μειωθούν και θα υποκατασταθούν εν μέρει από την εγχώρια παραγωγή.

Το κόστος και τα προβληματα μιας εξόδου θα επικεντρωθούν στο βραχυπρόθεσμο διάστημα.  Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό τα αρμόδια υπουργεία και η Τράπεζα της Ελλάδος να προετοιμασθούν όσο γίνεται πιο πολύ και όσο πιο γρήγορα για το ενδεχόμενο ώστε να περιορισθούν τα προβλήματα κατά αυτό το διάστημα. Η προετοιμασία είναι τώρα επιτακτική εθνική ανάγκη, ακόμα και αν κανείς διαφωνεί με την πολιτική».

 

-Έχει μέλλον η Ευρωζώνη μετά τις τελευταίες εξελίξεις; Και αν ναι ποια ευρωζώνη θα είναι αυτή;

«Η Ευρωζώνη πιθανότατα θα συρρικνωθεί έτσι κι αλλιώς και η Ελλάδα θα αναγκαστεί να φύγει αργότερα με χειρότερους όρους.  Καθώς η αβεβαιότητα είναι μεγάλη, πόσο θα συρικνωθεί η Ευρωζώνη δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ίσως φύγουν όλες οι Μεσογειακές χώρες, ακόμη και η Γαλλία, αφήνοντας ένα σκληρό πυρήνα γύρω από τη Γερμανία.  Ίσως ακόμη και η Γερμανία ν’αποφασίσει να βγάλει δικό της νόμισμα πρώτα αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ακολουθήσει πολιτική μαζικής αγοράς ομολόγων που θα είναι, κατά τη γνώμη του Γερμανικού κατεστημένου, πληθωριστική και εναντίον των βασικών συμφερόντων της χώρας.  Δεδομένης της μεγάλης  αβεβαιότητας, είναι δύσκολο ν’αποκλείσει κανείς σενάρια που πριν λίγους μήνες θεωρούνταν φανταστικά».

* Ο κ. Στέργιος Σκαπέρδας είναι Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ίρβαιν. Ο κ. Σκαπέρδας έχει μελετήσει την αλληλεπίδραση της οικονομίας και πολιτικής, ειδικά τον τρόπο με τον οποίο η διακυβέρνηση και διάφορα είδη συγκρούσεων επηρεάζουν την οικονομία. Έχει διατελέσει σύμβουλος οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Κέντρο Διεθνούς Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Έλαβε το διδακτορικό του στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Τζονς Χοπκινς.

 

ΠΗΓΗ: By Apostolis Zois on February 10, 2012, http://thepressproject.gr/external.php?id=11644