Το ευρώ ως γραμμή Μαζινό της ολιγαρχίας

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ' αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ' αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων, βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.

Ωστόσο οι λογικές ως ένα βαθμό προσδοκίες δεν δικαιολογούν άγνοια κινδύνου – άλλωστε, τα θηρία γίνονται δέκα φορές πιο επικίνδυνα όταν τραυματίζονται και εγκλωβίζονται. Η τεχνητή δημιουργία κλίματος ανωμαλίας, χάους και ιδεολογικής τρομοκρατίας βρίσκεται πάντα στην ημερήσια διάταξη, έστω κι αν οι μηχανορράφοι κινδυνεύουν να καούν οι ίδιοι από την πυρκαγιά που ετοιμάζουν. Ίσως μάλιστα παρόμοια σενάρια να είχαν ήδη δρομολογηθεί αν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα και η παρ'ολίγον δολοφονία του Μάριου Λώλου δεν είχαν προκαλέσει τόση συγκίνηση, καταδικάζοντας σε αποτυχία και τις απόπειρες εκτροπής της λαϊκής οργής στους συνήθεις αποδιοπομπαίους τράγους, μετανάστες και απεργούς. Εν αναμονή καλύτερων ιδεών και ευκαιριών, οι κυρίαρχες δυνάμεις επιχειρούν να ανασυνταχθούν στη «γραμμή Μαζινό» του αστισμού, τον ευρωπαϊσμό, θέτοντας ως καθοριστικό διακύβευμα των εκλογών το δίλημμα: Ευρώ ή χάος.

Όπως είναι γνωστό, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί κατάφεραν να τσακίσουν τους Γάλλους μέσα σε ενάμιση μήνα χωρίς να δώσουν καμία μάχη πάνω στη φοβερή και τρομερή γραμμή Μαζινό- την παρέκαμψαν μέσω Ολλανδίας, Βελγίου και δάσους των Αρδεννών. Σήμερα, η μαχόμενη Αριστερά δεν διαθέτει την πολυτέλεια της παράκαμψης γιατί το θέμα του ευρώ ορθώνεται αναγκαστικά μπροστά μας όχι από κάποια αντιιμπεριαλιστική ή εθνικιστική ιδεοληψία, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα της κρίσης στην ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν κανένα λόγο να συγκεντρώσουν όλη τη δύναμη πυρός πάνω στο πιο ευνοϊκό για τον αντίπαλο πεδίο. Οφείλουν να δώσουν τη μάχη του ευρώ με τον αστισμό στο πλαίσιο μιας συνολικής πρότασης για την αντιμετώπιση της κρίσης, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας προς όφελος των εργαζομένων, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι ο «κίνδυνος» να φύγουμε από το ευρώ λόγω «εκλογικού ατυχήματος» αποτελεί εκφοβιστικό τρικ του δικομματισμού, αντάξιο πολιτικών παπατζήδων. Από τη μία πλευρά, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη- ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, μικρότερες αριστερές οργανώσεις- απέχουν πολύ από το να διεκδικούν την κυβερνητική και πολύ περισσότερο την πραγματική εξουσία, έστω κι αν το ποσοστό του κόσμου που υποστηρίζει την απαλλαγή από τον ευρωζουρλομανδύα ξεπερνά κατά πολύ την εκλογική τους βάση. Από την άλλη, οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ ουδεμία θεσμική δυνατότητα διαθέτουν να εξοστρακίσουν από την ευρωζώνη μια χώρα αν η ίδια δεν έχει αποφασίσει να αποχωρήσει. Μπορούν βεβαίως να αλλάξουν δικτατορικά το θεσμικό πλαίσιο, αλλά αυτό θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, θα κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τη σοβούσα κρίση του ευρώ και πιθανότατα θα προκαλέσει διάσπαση της ίδιας της Ένωσης. Η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ μόνο με δική της κυρίαρχη απόφαση, είτε όταν η ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου βρεθεί σε αδιέξοδο, είτε (όπως θα θέλαμε εμείς) όταν η λαϊκή πλειοψηφία πεισθεί από την ίδια της την πείρα για την αναγκαιότητα της ρήξης.

Μια επαναστατική Αριστερά, αντάξια των σκοπών και του μέλλοντός της δεν μπορεί να αισθάνεται ερωτευμένη ούτε με το ευρώ, ούτε με τη δραχμή. Ιστορικός της ορίζοντας είναι ένα σύστημα οργανωμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, που θα μειώνει το ρόλο των εμπορευματικών- χρηματικών σχέσεων μέχρι την πλήρη εξάλειψή τους. Φυσικά, πρόκειται για μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο, που δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, αλλά αυτό δεν τον καθιστά θρησκευτικό «εικόνισμα». Αντίθετα, νοηματοδοτεί άμεσες, τακτικές επιδιώξεις που πρέπει να βρουν τη θέση τους σε ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης με πυρήνα την προστασία και διεύρυνση του δημόσιου αγαθού. Για παράδειγμα: Δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τον εργατικό πληθυσμό, τους ανέργους και τους φοιτητές, δωρεάν, καθολική πρόσβαση στο Ίνερνετ, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, εθνικοποίηση στον τομέα του φαρμάκου, διατίμηση και επιδότηση βασικών ειδών διατροφής κ.α.

Μεσοπρόθεσμα, στην κλίμακα μιας μεταβατικής, εργατικής – λαϊκής εξουσίας, μια διεθνιστική Αριστερά δεν νομιμοποιείται να επενδύσει προνομιακά στο εθνικό νόμισμα υπό το πρίσμα της απόσυρσης από το διεθνή καταμερισμό εργασίας στο ιγκλού της "αυτοδύναμης ανάπτυξης" και του εμπορικού πολέμου με τις άλλες χώρες. Ειδικά για μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, η προοπτική του σοσιαλισμού θα γινόταν αφάνταστα πιο εύκολη στο πλαίσιο μιας ισότιμης ένωσης εθνών, με μεταβιβάσεις πόρων προς τις φτωχότερες περιοχές, μεταφορά τεχνογνωσίας και εξειδίκευση στη βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Το να περιμένει, όμως, κανείς να μεταβληθεί το σημερινό ευρωσφαγείο των μισθωτών σε παραδεισένια Ένωση ισότιμων εθνών χωρίς επαναστατικές ανατροπές είναι μεγαλύτερη αφέλεια από το να περιμένει τον Άγιο Βασίλη. Για να ενωθούμε, πρέπει πρώτα να χωρίσουμε γιατί αυτό επιβάλλει όχι η ιδεολογική καθαρότητα κάποιας σέχτας, αλλά η ανάγκη επιβίωσης του ελληνικού λαού. Εδώ η αντίφαση των αριστερών ευρωπαϊστών είναι αξεπέραστη: Λένε όχι στο Μνημόνιο, ναι στη στάση πληρωμών- αλλά επιμένουν ότι όλα αυτά μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ. Πιστεύουν αλήθεια ότι η  Μέρκελ, ο Σαρκοζί (ή ο Ολάντ) και ο Ντράγκι θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να τους φεσώσει χωρίς κυρώσεις- π.χ χωρίς να κόψουν τις αγροτικές επιδοτήσεις και τα προγράμματα στήριξης, χωρίς να δεσμεύσουν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, χωρίς να διώξουν την Ελλάδα από όλα τα όργανα αποφάσεων της Ένωσης, χωρίς μ' άλλα λόγια να πυροδοτήσουν μια συνολική ρήξη που αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης και εκτός ΕΕ; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο, η παραμονή στο ευρώ θα ακύρωνε με μεμιάς όλα σχεδόν τα πλεονεκτήματα της στάσης πληρωμών: Τη δυνατότητα να κόβουμε χρήμα στο Εθνικό Νομισματοκοπείο για να καλύψουμε, στη δύσκολη μεταβατική περίοδο, το πρωτογενές έλλειμμα και την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος για την ανόρθωση της παραγωγικής βάσης, του τουρισμού και των κατασκευών.

Εν κατακλείδι: Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που συγκλίνουν, έστω και από διαφορετικές στρατηγικές αφετηρίες, σε ένα τέτοιο πρόγραμμα οφείλουν να συμπαραταχθούν σε ενιαίο μέτωπο, στις εκλογές και κυρίως μετά από αυτές, δίνοντας πολιτική προοπτική και αυτοπεποίθηση στα λαϊκά στρώματα που αγωνιούν και υποφέρουν. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις που βρέθηκαν στα ίδια χαρακώματα από το Δεκέμβρη του 2008 και μετά (και υπέστησαν γι αυτό πολιτικό λιντσάρισμα από το κατεστημένο) δεν έχουν καμμία δικαιολογία να συνεχίσουν να βαδίζουν χωριστά. Η τρομερή συμπύκνωση του πολιτικού χρόνου σ' αυτή την τόσο σκληρή εποχή δεν μας αφήνει την πολυτέλεια να επιλέγουμε τελικά το σωστό, μόνο αφού έχουμε εξαντλήσει όλη τη γκάμα των λανθασμένων επιλογών.

 

* ΠΗΓΗ: το ΠΡΙΝ στις 8-4-2012. Το είδα: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7443:2012-04-15-07-48-28&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

Η Ευρώπη υπό ελλειμματική… γερμανική κατοχή*

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Η Άνγκελα Μέρκελ συναντά εμπόδια στην εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου

Το πιο εύκολο για την Μέρκελ στην διαδικασία επιβολής του Δημοσιονομικού Συμφώνου ήταν να αποσπάσει την αποδοχή των ευρωπαίων ηγετών, έστω των 25 από τους 27. Έκτοτε όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για το Τέταρτο Ράιχ καθώς οι πολιτικές αντιδράσεις πληθαίνουν και τα οικονομικά μηνύματα που υποδεικνύουν τις καταστροφικές συνέπειες από την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου γίνονται όλο και πιο ανησυχητικά.

Να υπενθυμίσουμε ότι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που αποφασίστηκε για πρώτη φορά στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις 9 Δεκεμβρίου 2011 στην πράξη απαγορεύει τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς καθιερώνοντας μάλιστα αυτόματους μηχανισμούς τιμωρίας, δια της επιβολής χρηματικών προστίμων για τα απείθαρχα κράτη – μέλη. Ειδικότερα, το «δομικό έλλειμμα» δεν επιτρέπεται να ξεπερνά το 0,5% του ΑΕΠ. Με το νέο αυτό όρο (δομικό έλλειμμα) περιγράφεται το συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα μείον το κυκλικό, μείον επίσης τα μέτρα άμεσης απόδοσης. Χαρακτηριστικό δε στοιχείο για το πόσο ψηλά τοποθετείται πλέον ο πήχης είναι ότι τώρα 4 μόνο χώρες πληρούν αυτό το κριτήριο: Το Λουξεμβούργο (που δεν αποτελεί και κράτος με την …συνήθη έννοια του όρου), η Σουηδία (που δεν συμμετέχει στην ευρωζώνη καθώς έχει το δικό της εθνικό νόμισμα, την σουηδική κορώνα), η Φινλανδία και η Εσθονία. Ούτε καν η Γερμανία δεν πληροί το κριτήριο! Ιδιαίτερα σημαντική πλευρά είναι πως η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, το φρένο χρέους, όπως συχνά περιγράφεται, θα έχει πάγια χαρακτηριστικά καθώς το Βερολίνο απαίτησε να συνοδευτεί από τροποποίηση του συντάγματος. Όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά η γερμανίδα καγκελάριος «το φρένο χρέους θα είναι δεσμευτικό και θα ισχύει για πάντα. Ποτέ δεν θα είναι δυνατό να αλλάξει μέσω μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Το Τέταρτο Ράιχ επομένως δεν βγάζει εκτός νόμου μόνο τον Κεϋνσιανισμό, που αποτέλεσε την πιο επιτυχημένη συνταγή οικονομικής ανάπτυξης με κριτήριο την κοινωνική ωφέλεια, αλλά και το ίδιο το δικαίωμα των ψηφοφόρων να αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική που προτιμούν!

Τα πολιτικά εμπόδια ωστόσο που έχει να αντιμετωπίσει ο γερμανικός οικονομικός φονταμενταλισμός είναι αρκετά, χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση την υιοθέτησή του καθώς γι' αυτήν αρκεί η θετική ψήφος 12 μόνο χωρών. Τα εμπόδια ξεκινούν από την Ιρλανδία που είναι αναγκασμένη, λόγω του συντάγματός της κι όχι της δημοκρατικής ευαισθησίας των πολιτικών της, να θέσει σε δημοψήφισμα τις επικείμενες αλλαγές. Οι δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι στιγμής συνηγορούν στην άνετη επικράτηση του στρατοπέδου του «ναι». Σε μια από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις το 44% των ερωτηθέντων τασσόταν υπέρ της συμφωνίας, ενώ απορριπτική θέση έπαιρνε το 29%. Παρόλα αυτά με ένα ποσοστό της τάξης του 27% να δηλώνει αναποφάσιστο, σε μια περίοδο μάλιστα που η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, κανείς στο Δουβλίνο ή το Βερολίνο δεν μπορεί να δηλώνει σίγουρος για το αποτέλεσμα που θα βγάλουν οι κάλπες. Τα ανησυχητικά νέα εμφανίστηκαν στην Ιρλανδία την προηγούμενη Πέμπτη, όταν έγινε γνωστό πως και το τέταρτο τρίμηνο του 2011, μετά και το τρίτο τρίμηνο, συρρικνώθηκε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Εξέλιξη που ισοδυναμεί με ύφεση, σύμφωνα με τον τεχνικό ορισμό που την περιγράφει ως δύο συνεχόμενα τρίμηνα μείωσης του ΑΕΠ, τοποθετώντας την χώρα του Τζέιμς Τζόις δίπλα στις άλλες έξι χώρες της ευρωζώνης που βρίσκονται μέχρι στιγμής σε ύφεση: Ελλάδα, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ιταλία, Σλοβενία και Ολλανδία.

 

Αντιδρούν Ολλανδία, Ισπανία, Γαλλία

 

Συνεχίζοντας με τα πολιτικά εμπόδια που είναι υποχρεωμένη να υπερπηδήσει η γερμανίδα καγκελάριος αν θέλει να επιβάλλει τον σιδερένιο νόμο των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών στην Ευρώπη ξεχωρίζουμε επίσης αυτά που προέρχονται από την Ολλανδία, την Ισπανία και την Γαλλία. Στο Άμστερνταμ συγκεκριμένα, το Εργατικό Κόμμα, χωρίς τις ψήφους του οποίου η κυβέρνηση μειοψηφίας του Μαρκ Ρουτ δεν μπορεί να περάσει το νόμο, έθεσε όρο για να ψηφίσει να μην υπάρξουν περικοπές κοινωνικών δαπανών για φέτος. Ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι δήλωσε ενώπιον όλων των ευρωπαίων ηγετών, στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα στη χώρα του θα κυμανθεί στο 5,3% του ΑΕΠ δηλαδή σε υψηλότερα επίπεδα απ' αυτά που είχαν ενσωματωθεί στον προϋπολογισμό, παραβιάζοντας προηγούμενη δέσμευσή του.

Στη Γαλλία τέλος ο υποψήφιος για την προεδρία επικεφαλής των σοσιαλιστών Φρανσουά Ολάντ (κι επικρατέστερος μέχρι τα αιματηρά και ύποπτα γεγονότα της Τουλούζης) έχει ξεκαθαρίσει ότι σκοπεύει να επαναδιαπραγματευτεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο στο Βερολίνο ότι το Παρίσι στο εξής δεν θα είναι δεδομένο όπως ήταν μέχρι τώρα. «Αυτή η στροφή δεν έχει να κάνει τόσο με την ιδεολογία όσο με τα μηνύματα που στέλνουν τώρα οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι απ' όλο το πολιτικό φάσμα προς τους ηγέτες τους: Χόρτασαν από πολιτικές λιτότητας που δεν αποδίδουν και δεν επιθυμούν οι κυβερνήσεις τους να αποποιηθούν όλα τα δημοσιονομικά εργαλεία που διαθέτουν για την αντιμετώπιση των υφέσεων», έγραφε στο εντιτόριάλ της η International Herald Tribune την Παρασκευή 23 Μαρτίου. Τίτλος του: «Η ανελαστικότητα της Μέρκελ – Οι πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από την εκστρατεία της για αδιάκοπη δημοσιονομική λιτότητα».

Μήνυμα αποτυχίας της πολιτικής λιτότητας που διατάσουν Βερολίνο και Βρυξέλλες να πυροδοτήσει την μεγέθυνση της οικονομίας είναι και οι αλλεπάλληλες ενδείξεις συρρίκνωσης του προϊόντος. Ενδεικτικά, παρότι δεν υπάρχουν ακόμη τα επίσημα τελικά στοιχεία θεωρείται βέβαιο πως το πρώτο τρίμηνο του 2012 το παραγόμενο προϊόν της ευρωζώνης συρρικνώθηκε, όπως συνέβη και το τελευταίο τρίμηνο του 2011. Και τυπικά επομένως η ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση. Επίσης οι βιομηχανικές παραγγελίες τον Ιανουάριο σε σχέση με τον Δεκέμβρη μειώθηκαν.

Όλα αυτά τα δραματικά μάλιστα συμβαίνουν την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Δεκέμβρη έχει πλημμυρίσει τις εμπορικές τράπεζες με πρωτοφανή ρευστότητα, που υπερέβη το 1 τρις. ευρώ! Η συνταγή επομένως της Μέρκελ «λεφτά υπάρχουν για τις τράπεζες» δεν σήμανε την υπέρβαση της κρίσης, αλλά τον παροξυσμό της καθώς η κρίση δημόσιου χρέους συνέχισε να λειτουργεί διαβρωτικά για τη σταθερότητα των δημόσιων οικονομικών των κρατών μελών, ενώ η κρίση της πραγματικής οικονομίας συνέχισε να στερεί θέσεις εργασίας και να μειώνει μισθούς και εισοδήματα.

 

Πλημμυρίδα ρευστού σε μεγάλες εταιρείες

 

Δεν είναι όμως μόνο οι τράπεζες που έχουν ωφεληθεί από το μείγμα οικονομικής πολιτικής που έχει επιβάλλει το Βερολίνο. «Ένας τομέας της οικονομίας αποτελεί μια σημαντική εξαίρεση στον κανόνα της ύφεσης» έγραφε η Wall Street Journal του Σαββατοκύριακου. «Είναι οι εταιρείες, ειδικά οι μεγάλες. Σε όλη την Ευρώπη οι εταιρείες κάθονται σε ένα βουνό από ρευστό. Το πρόβλημα είναι πως δεν καταναλώνουν πολύ απ' αυτό. Αυτό σημαίνει πως μια πιθανή διέξοδος στην οικονομική κρίση της Ευρώπης – μια μεγάλη ώθηση των επιχειρηματικών επενδύσεων – έχει αποκλειστεί. Δεν είναι μόνο στην Ευρώπη που οι επιχειρήσεις αποθησαυρίζουν σωρούς από χρήμα. Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής, το ίδιο ισχύει και σε έναν αριθμό ώριμων και αναδυόμενων οικονομιών. Τον Ιανουάριο ο οργανισμός με έδρα την Ουάσινγκτον υπολόγισε πως οι εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ, την ευρωζώνη, την Αγγλία και την Ιαπωνία διαθέτουν σε ρευστό μια ποσότητα χρήματος χωρίς προηγούμενο, περίπου 7,75 τρισ. δολ. Το πρόβλημα στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα οξύ. Ο λόγος επενδύσεων προς ΑΕΠ στην Ευρώπη βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο 60 ετών καθώς οι εταιρείες συσσωρεύουν ρευστό. Τα αποθέματα των εταιρειών σε ρευστό είναι 2 τρισ. ευρώ στην ευρωζώνη και ένα ασυνήθιστο ποσό περίπου 750 δις. λίρες στην Αγγλία». Μεταξύ των αιτιών για την εποχή των παχιών αγελάδων που βιώνει ο ιδιωτικός τομέας ξεχωρίζουμε την ακόλουθη: «Γιατί να γίνουν επενδύσεις στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών σε οικονομίες που έχουν ελάχιστη πιθανότητα να αναπτυχθούν;»

Εν κατακλείδι η άλλη όψη των κοινωνικά ολέθριων πολιτικών αιώνιας λιτότητας που έχει ήδη επιβάλλει το Βερολίνο στην ΕΕ και επιδιώκει να υιοθετηθούν με ακόμη πιο δεσμευτικούς όρους μέσω του Δημοσιονομικού Συμφώνου είναι μια προσωρινή ανάσχεση στη δράση των οικονομικών μηχανισμών εξ αιτίας της ανεπαρκούς ζήτησης. Έτσι, πλημμυρίδα ρευστού σε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις από την μια και χρηματοδοτική ξηρασία σε κράτη και νοικοκυριά αποτελούν το άκρως πολωτικό και εξαιρετικά ασταθές αποτέλεσμα της λιτότητας, μέχρι τώρα. Ας φανταστούμε τι θα γίνει αν αυτή η οικονομική πολιτική αποκτήσει και συνταγματική ισχύ, μέσα από την ενσωμάτωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου!

 

* (Επίκαιρα 5-11/4/2012)

 

ΠΗΓΗ: 05/04/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/04/05/….BA/ 

Προς το ικρίωμα και η Ισπανία

Απειλή Μνημονίου. Η ΕΕ έθεσε υπό «στενή επιτήρηση» την οικονομία της και στέλνει ελεγκτές

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ακρως ανησυχητικό το ρεπορτάζ: «Η Ισπανία βρίσκεται εκ νέου υπό πίεση και όχι μόνο των αγορών. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «έχει θέσει υπό επιτήρηση την Ισπανία», όπως εξήγησαν διπλωματικές πηγές της ΕΕ. Οι Βρυξέλλες έχουν προβλέψει να οργανώσουν νέες αποστολές ειδικών στη Μαδρίτη – η επόμενη άφιξη είναι κατά τα μέσα Απριλίου – για να αναλύσουν τους δημόσιους λογαριασμούς όλων των τομέων δημόσιας διοίκησης και την επισφαλή κατάσταση της υγείας της οικονομίας, μετά την αξιοσημείωτη μη εκπλήρωση του στόχου περιορισμού του ελλείμματος του 2011 και το χαστούκι του Γιουρογκρούπ στις φιλοδοξίες της ισπανικής κυβέρνησης να καθορίσει τον στόχο του ελλείμματος του 2012 στο 5,8% του ΑΕΠ» αναφέρει η «Ελ Παΐς».

«Επιπροσθέτως, οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ισπανίας θα εξετάζουν το κάθε βήμα της κυβέρνησης στις συνόδους του Γιουρογκρούπ, του Εκοφίν και των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, στις οποίες η Ισπανία και τα προβλήματά της θα αποτελούν πάντα εξέχον σημείο της ημερήσιας διάταξης, σύμφωνα με ευρωπαϊκές πηγές» προσθέτει ο ανταποκριτής της ισπανικής εφημερίδας στις Βρυξέλλες.

Οι Ισπανοί έχουν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται. Το τελεσίγραφο που επέδωσε η ΕΕ στη Μαδρίτη είναι εξωφρενικά σκληρό. Για να μη βάλει και την Ισπανία σε καθεστώς Μνημονίου, απαιτεί το έλλειμμα της χώρας, που ήταν στο τέλος του 2011 στο ύψος του 8,5% του ΑΕΠ, να πέσει μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου στο… 3%! Μέσα στο 2012 και στο 2013 να περιοριστεί κατά 5,5% του ΑΕΠ, πράγμα που σημαίνει περικοπές ύψους 55 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κατά τη διάρκεια της ίδιας διετίας από την Ελλάδα έχει ζητήσει η ΕΕ περικοπή του ελλείμματος κατά 4,7% του ΑΕΠ, από την Ιρλανδία κατά 2,6% και από την Πορτογαλία κατά 2,9% εύκολα αντιλαμβάνεται ότι οι απαιτήσεις από την Ισπανία είναι κάτι παραπάνω από υπερβολικές. «Δεν υπάρχει στη σύγχρονη οικονομική ιστορία ανάλογη προσαρμογή» έγραφε αγανακτισμένη στους τίτλους της χθες η «Ελ Παΐς».

«Οι Βρυξέλλες επιβάλλουν στην Ισπανία περισσότερες περικοπές από όσες στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία» υπογράμμιζε.

Ο γερμανόφιλος Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έκανε ένα ασήμαντο λάθος, το οποίο όμως εξαγρίωσε τους Γερμανούς εναντίον του. Λίγα λεπτά αφότου είχε υπογράψει με χέρια και με πόδια το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που απαίτησε και επέβαλε σε όλη την ΕΕ η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, για να σώσει τα προσχήματα ο φουκαράς Ραχόι προσπάθησε να ορίσει μόνος του τον στόχο του ελλείμματος της Ισπανίας για φέτος στο 5,8% του ΑΕΠ – μόλις… μισή μονάδα περισσότερο από το 5,3% που του είχε πει η ΕΕ.

Ως γνήσιος δεξιός Ισπανός… λιμοκοντόρος, ο Ραχόι τόλμησε να επικαλεστεί για την απόφασή του αυτή την «εθνική κυριαρχία» της χώρας του. Αυτό ήταν! Ποιος είδε το… Νταχάου και δεν το φοβήθηκε! Τους έλιωσαν τους Ισπανούς!

«Μια προσαρμογή 55 δισεκατομμυρίων ευρώ σε δύο χρόνια είναι ηλίθια και άδικη, αλλά μην ξεχνάμε ότι όλος ο κόσμος στην Ευρώπη εδώ και μήνες προσπαθεί να εξαναγκάσει τους υπόλοιπους να κάνουν ηλίθια πράγματα – γι' αυτό και η κρίση έχει φτάσει τόσο μακριά» δήλωσε στην «Ελ Παΐς» ένας οικονομολόγος ονόματι Τσαρλς Βίπλος του Ινστιτούτου Γράντιουεϊτ των Βρυξελλών.

Το Σάββατο, Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν μια άτυπη συνάντηση στη Φινλανδία. Εκεί έβαλαν τον Ισπανό γραμματέα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ινιγο Μέντεθ ντε Βίγο να… δώσει όρκο ότι η ισπανική κυβέρνηση του Ραχόι «δεσμεύεται πλήρως» ότι θα έχει μειώσει το έλλειμμα στο 3% ως το τέλος του 2013!

 

ΠΥΡ ΟΜΑΔΟΝ: Χαϊδευτικός … στραγγαλισμός!

 

ΘΥΜΑΣΤΕ τη δήθεν χαριτωμένη σκηνή όπου κατά τη διάρκεια του τελευταίου Γιουρογκρούπ ο πρόεδρος της Ευρωομάδας Λουξεμβούργιος Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ πλησιάζει και… πιάνει από τον λαιμό στραγγαλιστικά τον Ισπανό υπουργό Οικονομικών Λουίς ντε Γκίντος; Η φωτογραφία του… χαϊδευτικού στραγγαλισμού έκανε τον γύρο της Ευρώπης. Αυτό που δεν ξέραμε και το μάθαμε τώρα είναι ότι στη σύνοδο εκείνη ο Γκίντος πλήρωσε πολύ ακριβά την «εθνική κυριαρχία» που είχε τολμήσει να επικαλεστεί ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι. Για να ταπεινώσουν τη Μαδρίτη, όχι μόνο αρνήθηκαν κατηγορηματικά να δεχτούν το κατά… 0,5% (!) μεγαλύτερο έλλειμμα που ζητούσε η Ισπανία για φέτος, αλλά και υποχρέωσαν το ισπανικό υπουργικό συμβούλιο να ανακαλέσει τη σχετική απόφασή του!

 

 

Ξεπούλημα της Ελλάδας άνευ όρων με τη νέα δανειακή σύμβαση

Γη, ήλιος, αέρας, υπέδαφος και ιθαγενείς παραδόθηκαν αμαχητί από τα κόμματα της χρεοκοπίας στην ακόρεστη όρεξη των αγορών και των σύγχρονων αποικιοκρατών

 

Του Δημήτρη Καζάκη – «Το Χωνί»

 Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά οι θριαμβολογίες για το εθελοντικό που τελικά έγινε αναγκαστικό «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων (PSI) αρχίζουν να σβήνουν σιγά σιγά. Τι τα θέλουμε τα πολλά πολλά. Είπαμε, ή μάλλον μας είπαν, ότι πέτυχε.

Η εικονική απομείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας ανέρχεται σε 105,4 δισ. Ευρώ. Έτσι μας είπαν κι όποιος δεν το πιστεύει, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Παπαδήμος, ο κ. Σαμαράς και οι λοιποί συγγενείς είναι έτοιμοι να ορκιστούν στην τιμή τους. Και ξέρετε δα σε τι υπόληψη έχουν την προσωπική τους τιμή. Πόσο ειλικρινείς και αδέκαστοι είναι. Πόσο αδιάφθοροι.

Τώρα τα κεφάλια μέσα. Ηρθε η ώρα για να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση και να καταβληθούν τα πολύτιμα ανταλλάγματα που έχουν συμφωνηθεί.

Ας πάρουμε, ωστόσο, την εκδοχή ότι το PSI ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Όπως ακριβώς μας λένε. Καταρχάς δεν θα έπρεπε να ρωτήσουμε το εξής απλό: Πώς αποσοβήθηκε ο κίνδυνος χρεοκοπίας όταν η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως η οποία μετά το 2001 επίσημα έχει πτωχεύσει με βάση όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης; Δεν μας έλεγαν ότι ολόκληρη η προσπάθεια έγκειται στο να μη βαθμολογηθούμε σε κατάσταση επίσημης πτώχευσης. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Και οι τρεις μεγάλοι οίκοι αξιολόγησης έχουν βαθμολογήσει την Ελλάδα σε κατάσταση επίσημης πτώχευσης, στο χαμηλότερο σκαλί που έχει βρεθεί χώρα παγκοσμίως μετά τις καταρρεύσεις των Ασιατικών Τίγρεων το 1999. Τα πρώτα δυο χρόνια θυσιών του ελληνικού λαού έγιναν με το στόχο να μη φτάσουμε στο σημείο που τελικά φτάσαμε. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επιτυχία. Μπορεί να μας στοίχισε κάτι παραπάνω σε ανθρώπινες ζωές, σε εισοδήματα, ανεργία, ανέχεια και σε ύφεση, αλλά χαλάλι του.

Μας είπαν ότι ναι μεν θα γινόταν αυτό με το PSI, αλλά κι αυτό ήταν αναπόφευκτο και γενικά δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Αρκεί να μη συμβεί «πιστωτικό γεγονός» και έτσι πυροδοτηθούν τα περίφημα CDS. Εγινε κι αυτό. Μπορούμε πια να είμαστε απολύτως ικανοποιημένοι. Οι κερδοσκόποι που πόνταραν στη χρεοκοπία της Ελλάδας πήραν γενναίες αποδόσεις. Οι αναλυτές της αγοράς λένε ότι τα ελληνικά CDS αποδείχτηκε η πιο προσοδοφόρα επένδυση των τελευταίων δεκαετιών. Όπως και να ‘χει κάτι είναι κι αυτό. Είναι κάτι για το οποίο ο ελληνικός λαός οφείλει να είναι εθνικά υπερήφανος!

Δεν πρέπει να μας εξαπατούν. Η Ελλάδα υπέστη τη χειρότερη χρεοκοπία που έχει υποστεί στην ιστορία της. Τουλάχιστον από τα τέλη του 19ου αιώνα. Από την εποχή του Τρικούπη. Κι αυτό γιατί δεν φτάνει το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει καταδικαστεί για τις επόμενες δεκαετίες σε απίστευτα βάσανα, σε ανείπωτη μιζέρια χωρίς καμμιά προοπτική, η χώρα έχει πουληθεί «άνευ όρων και αμετάκλητα» -όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στις συμβάσεις και τις συμφωνίες που έχει αποδεχτεί η συγκυβέρνηση των δοσιλόγων – στους δανειστές σαν ένα απλό οικόπεδο. Γη, ήλιος, αέρας, υπέδαφος και ιθαγενείς παραδόθπκαν αμαχητί από τα κόμματα της χρεοκοπίας στην ακόρεστη όρεξη των αγορών και των σύγχρονων αποικιοκρατών.

Σας φαίνονται υπερβολές; Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Καταρχάς ως προς το κατά πόσο γίνεται «βιώσιμο» το δημόσιο χρέος μετά το PSI, αρκούν μόνο μερικά νούμερα. Η συνολική απομείωση του χρέους εικάζεται ότι θα είναι 105,4 δια ευρώ. Για αυτά η Ελλάδα καλείται να πληρώσει 30 δισ. ευρώ σε ρευστό στους ξένους τραπεζίτες για την ευαρέσκειά τους να συμμετάσχουν στο PSI. Πόσα νομίζετε ότι έβαλαν στο PSI οι ευρωπαϊκές τράπεζες για «κούρεμα»; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δεν υπερβαίνουν τα 40 δια ευρώ. Από αυτά κουρεύτπκαν τα 18 δισ. ευρώ. Έκοψαν εικονικά 18 για να εισπράξουν 30 δισ. ευρώ!

Και δεν είναι μόνο αυτά. Το ελληνικό δημόσιο με σύμβαση που υπέγραψε με το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ήδη από την 1η Μαρτίου, θα δανειστεί 5,7 δισ. ευρώ για να πληρώσει δεδουλευμένους τόκους στους τραπεζίτες κατόχους ομολόγων που μπήκαν για κούρεμα.

Η όλη υπόθεση ήταν εξαρχής τόσο ξεκάθαρα στημένη υπέρ των ευρωπαϊκών τραπεζών, που ακόμη και το Bloomberg (15/3) σχολίαζε: «Η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης του χρέους στην Ελλάδα κατά περισσότερο από ένα χρόνο περιόρισε τις πιθανές απώλειες των τραπεζών, καθώς οι επιχειρήσεις ξεφορτωθήκαν μεγάλο μέρος των ομολόγων τους και το μεγαλύτερο μέρος του κινδύνου μετατοπίστηκε προς τους ευρωπαίους φορολογούμενους. Όταν η Ελλάδα για πρώτη φορά διασώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το Μάιο του 2010, οι δανειστές σε άλλες χώρες της EE διέθεταν 68 δις δολάρια του δημόσιου χρέους της, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών. Εάν η Ελλάδα είχε πτωχεύσει τότε, οι τράπεζες θα είχαν χάσει 51 δισεκατομμύρια δολ…» Και η Ελλάδα θα είχε γλυτώσει τα μνημόνια.

Τι γίνεται όμως με τους εγχώριους τοκογλύφους; Αυτοί θα φύγουν με άδεια χέρια; Όχι βέβαια. Σε ό,τι αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το σχέδιο που εξετάζει το υπουργείο Οικονομικών προβλέπει ότι το συνολικό πακέτο, αν χρειασθεί, μπορεί να πλησιάσει τα 50 δισ. ευρώ. Δηλαδή, εκτός από τα 23 δισ. ευρώ που θα δοθούν άμεσα, να δοθούν άλλες δύο δόσεις, μία στα τέλη του 2012 και η άλλη το 2013.

Μετράτε ακόμη τα δισ. ευρώ που προορίζονται για τους τραπεζίτες, ή χάσατε το λογαριασμό;

Επίσης άλλα 35 δια ευρώ θα δοθούν στην ΕΚΤ για να πληρωθούν κρατικοί τίτλοι που χρησιμοποίησαν ως εγγύηση οι ελληνικές τράπεζες για να αντλήσουν χρήμα και τώρα δεν έχουν να τους καλύψουν. Πόσο μας κάνουν όλα αυτά; Αισίως 120,7 δισ. ευρώ! Η Ελλάδα καλείται να πληρώσει σε ρευστό 120,7 δια ευρώ για μια εικονική απομείωση χρέους της τάξης των 105,4 δισ. ευρώ. Κι αυτό φυσικά θεωρείται επιτυχία!

Και πού θα τα βρει αυτά η Ελλάδα; Μα φυσικά θα δανειστεί ξανά. Πρόκειται για 109 δια ευρώ νέο δάνειο που δίνει η ευρωζώνη διαμέσου του ΕΤΧΣ έως το 2014 και άλλα 28 δια ευρώ από το ΔΝΤ έως το 2015. Σύνολο νέου δανεισμού; 137 δια ευρώ για την περίοδο 2012-2015, από τα οποία τα 120,7 θα δοθούν, όπως είπαμε, απευθείας στους τραπεζίτες και περισσεύουν άλλα 16,3 δισ. ευρώ για να πληρωθούν τα τρέχοντα τοκοχρεωλύσια του χρέους που έχει παραμείνει. Πόσα είναι αυτά για τπν τριετία 2012-2014; Τουλάχιστον 70 δισ. ευρώ! Πού θα βρεθούν; Από το αίμα αυτού του λαού και τις σάρκες τπς χώρας του.

Στο σημείο αυτό μπαίνει η νέα δανειακή σύμβαση για τα 109 δια ευρώ της ευρωζώνης.

Η νέα αυτή δανειακή σύμβαση έχει μια σειρά καινοτομίες: Πρώτο: Αναγκάζει το ελληνικό κράτος να συμβληθεί με έναν ιδιωτικό οργανισμό, το ΕΤΧΣ, που έχει καθεστώς Ανώνυμης Εταιρείας με έδρα το Λουξεμβούργο. Δεύτερο: Δεν υπάρχει κανενός είδους δέσμευση για την έγκαιρη εκταμίευση των δόσεων του δανείου από το ΕΤΧΣ. Το Ταμείο αυτό θα μπορεί να εκταμιεύει δόσεις μόνο όσο εκδίδει εγγυημένα από το ελληνικό κράτος δικά του ομόλογα. Τρίτο: Δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα καταβολής του δανείου και κυρίως αποπληρωμής του, ούτε δέσμευση για τα επιτόκια που θα κληθεί να πληρώσει το ελληνικό κράτος.

Τι εξασφαλίζει αυτή η δανειακή σύμβαση; Βασικά μόνο ένα πράγμα: ότι οι δανειστές μπορούν με απλή απόφαση των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου να εκτελέσουν εναντίον του οφειλέτη εντός της ελληνικής επικράτειας χωρίς κανένα εμπόδιο. Ούτε από την εθνική κυριαρχία, ούτε από οποιαδήποτε άλλη ασυλία ή νομικό κόλλημα. Σ' αυτό η νέα δανειακή σύμβαση είναι πολύ πιο προχωρημένη και ξεκάθαρη από την πρώτη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης του Μαίου 2010 Να πώς γίνεται η ερμηνεία των δεσμεύσεων της νέας δανειακής σύμβασης με βάση τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβούλου του ελληνικού κράτους (Παράρτημα 2 της νέας σύμβασης): Το να μιλήσει κανείς για ξεπούλημα ολκής είναι μάλλον λίγο.

Όπως και να ‘χει θυμηθείτε τι σημαίνει και για ποιον σκοπό έγινε το PSI τώρα που τα κόμματα της χρεοκοπίας θα σας τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Σκεφτείτε όταν όλοι τους εν χορώ κίνδυνολογούν ότι χωρίς αυτούς η χώρα θα οδηγηθεί σε μια μεγάλη περίοδο ανασφάλειας.

Αλήθεια, γνωρίζουν τι σημαίνει ανασφάλεια; Να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο. Να μην ξέρεις αν θα μπορείς να τα βγάλεις πέρα ακόμη και για τα πιο στοιχειώδη. Να μην ξέρεις αν θα έχεις να θρέψεις και να στεγάσεις την οικογένειά σου. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί σήμερα να αισθάνεται σίγουρος ότι θα μπορέσει, αυτός και η οικογένειά του, να επιβιώσει μέσα στους επόμενους μήνες; Και να φανταστείτε ότι το πρώτο κύμα μέτρων του Μνημονίου 2 δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί. Επομένως ψήφος στα κόμματα που έχουν δεσμευτεί με τα Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος όχι μόνο για την οριστική καταδίκη της χώρας και του λαού της σε μια πορεία αφρικανοποίησης χωρίς επιστροφή.

Αντίθετα, η ανατροπή των Μνημονίων και η καταγγελία των Συμφωνιών με τις οποίες μας αλυσόδεσαν ερήμην μας, είναι ο μόνος δρόμος για να αποκατασταθεί η σταθερότητα πρώτα και κύρια για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Για να αρχίσει ξανά ο Ελληνας να ελπίζει ότι ο ίδιος και τα παιδιά του θα βρίσκουν δουλειά με προοπτική στην πατρίδα τους και με εισόδημα που θα εξασφαλίζει την ευημερία τους, τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, την αξιοπρέπειά τους.

Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Πρέπει με κάθε τρόπο να ξεπλυθεί η χώρα από τη σύγχρονη κόπρο του Αυγεία. Από ολόκληρο τον συρφετό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, που ρήμαξαν για δεκαετίες αυτήν την έρμη τη χώρα και την οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Πρέπει εμείς οι ίδιοι, εμείς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να πάρουμε τη χώρα στα χέρια μας. Πρέπει να πιστέψουμε επιτέλους ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος μας ανήκει. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Και μας ανήκει όχι για να τον πουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας, αλλά για να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας και το μέλλον των γενιών που έρχονται.

Κι όταν γίνει αυτό ακόμη κι ο πιο φοβισμένος Έλληνας σήμερα θα ανακαλύψει με έκπληξη πόσο γρήγορα ανατάσσεται αυτή η χώρα, πόσο γρήγορα μπορεί να δει γνήσια βελτίωση στην ίδια την ζωή του και τις προοπτικές του.

 

ΠΗΓΗ: 24/03/2012, http://vathikokkino.com/2012/03/….BD/

Κάτι τρέχει στη Γαλλία με την ΕΕ

Οι Γερμανοί ανησυχούν. Ολοι οι υποψήφιοι για την προεδρία απορρίπτουν θεμελιώδεις πτυχές της ολοκλήρωσης

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

Τραβάνε τα μαλλιά τους οι Γερμανοί με τη στάση των βασικών υποψηφίων για την προεδρία της Γαλλίας απέναντι στην ΕΕ. Εξω φρενών έχουν γίνει στο Βερολίνο. Ο σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι αν εκλεγεί πρόεδρος, πράγμα πιθανότατο, θα απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου (αυτού που καθορίζει ως ανώτατο όριο του ελλείμματος σε όλες τις χώρες της ΕΕ το… 0,5%!), ένα σύμφωνο το οποίο συνομολόγησαν 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ μόλις στις 2 Μαρτίου.

Η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, το ποσοστό της οποίας αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ του 15% και του 20% των ψήφων, κατεβαίνει στις προεδρικές εκλογές με κύριο σύνθημά της την αποχώρηση της Γαλλίας από το… ευρώ!

Το τελειωτικό χτύπημα όμως για τη γερμανική κυβέρνηση και τη γερμανική ελίτ ήρθε από τον εν ενεργεία πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Θέλοντας και αυτός να συμπλεύσει με το επικρατούν κλίμα στις διαθέσεις των Γάλλων ψηφοφόρων, στην πανηγυρική ομιλία του στις 11 Μαρτίου με την οποία κήρυξε την έναρξη της προεκλογικής του εκστρατείας ζήτησε την επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης του Σένγκεν που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση ατόμων σε όλες τις χώρες που την έχουν υπογράψει και απείλησε με αναστολή της συμμετοχής της Γαλλίας σε αυτήν!

Εκανε κι άλλο «έγκλημα καθοσίωσης» στα μάτια των Γερμανών ο Σαρκοζί. Στις αρχές του χρόνου είχε παρακαλέσει την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να του συμπαρασταθεί στην προσπάθειά του να επανεκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας, συμμετέχοντας σε κάποιες σημαντικές προεκλογικές συγκεντρώσεις του. Η Μέρκελ συναίνεσε ευχαρίστως και πραγματικά στις 6 Φεβρουαρίου εξέφρασε δημοσίως την υποστήριξή της στον ομοϊδεάτη της Σαρκοζί, ενώ παράλληλα απέρριψε αίτημα του σοσιαλιστή υποψήφιου Φρανσουά Ολάντ να έχει κάποια συνάντηση μαζί της.

Οι δημοσκοπήσεις όμως έδειξαν ότι το να εμφανίζεται ο Σαρκοζί ως ο υποψήφιος πρόεδρος που εμπιστεύονται οι Γερμανοί του προκαλούσε ζημιά και μάλιστα μεγάλη και όχι όφελος, όπως υπολόγιζε. Ετσι ο δεξιός Γάλλος πρόεδρος άλλαξε ριζικά γραμμή. Στις 14 Μαρτίου αποποιήθηκε δημοσίως κάθε κοινή προεκλογική εμφάνιση με τη Μέρκελ, δηλώνοντας ότι «η προεκλογική εκστρατεία είναι αποκλειστική υπόθεση των Γάλλων».

«Η καγκελάριος είναι εξοργισμένη με τη συμπεριφορά του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί» γράφει το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» στο τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα. «Μόλις η Μέρκελ έμαθε για την ανάκληση της πρόσκλησης (σ.σ.: να μιλήσει σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Σαρκοζί) έβριζε τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του Γάλλου ενώπιον εμπίστων της» προσθέτει το γερμανικό περιοδικό.

«Η Ανγκελα Μέρκελ είναι προσβεβλημένη που δεν την προσκάλεσε ούτε σε μια προεκλογική συγκέντρωση του ο Σαρκοζί» τιτλοφορούσε σχετικό ρεπορτάζ και η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ».

Το σοβαρό πολιτικό θέμα όμως δεν είναι η ψύχρανση των σχέσεων Μέρκελ – Σαρκοζί. Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερο πολιτικό βάρος είναι το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος δεν τολμάει να εμφανίσει δίπλα του τη Γερμανίδα καγκελάριο για να μην καταποντιστεί στις εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι η υποβόσκουσα δυσφορία του γαλλικού λαού κατά της Γερμανίας και της γερμανοκρατούμενης ΕΕ έχει προσλάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις.

«Η στάση των υποψηφίων στις προεδρικές εκλογές αποπροσανατολίζει τις Βρυξέλλες. Οι ευρωπαϊκοί κύκλοι αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπησε τους Γάλλους πολιτικούς» αναφέρει στους τίτλους άλλου ρεπορτάζ της η γαλλική «Μοντ».

Η οπτική αυτή γωνία τοποθετεί τα πράγματα ανάποδα. Δεν είναι οι Γάλλοι πολιτικοί που πρωτοστάτησαν σε αυτή την αντι-ΕΕ στροφή της προεκλογικής εκστρατείας. Αντιθέτως, με πρωτεργάτη τον Σαρκοζί, ο οποίος αρχικά επιχείρησε να βασίσει την καμπάνια του στη μίμηση του «γερμανικού μοντέλου», οι Γάλλοι πολιτικοί προσπάθησαν να προβάλουν την εικόνα της «γερμανογαλλικής Ευρώπης».

Μόνο όταν διαπίστωσαν την εντονότατη δυσαρέσκεια των Γάλλων ψηφοφόρων για την πορεία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης άλλαξαν στάση και αρνούνται θεμελιώδεις πυλώνες της ΕΕ για να επιβιώσουν πολιτικά.

 

Σοσιαλιστές: Με απομόνωση τους απειλεί το Βερολίνο

 

ΕΦΡΙΞΕ η δεξιά γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» με τα όσα ακούει από τους Γάλλους. «Μπορεί η Γαλλία να επιτρέψει στον εαυτό της έναν ευρωπαϊκό μοναχικό δρόμο, σαν αυτόν που βάζει ως προοπτική ο Ολάντ με την «αναπτυξιακή πολιτική» του;» έγραφε σε ανάλυσή της στο φύλλο της Κυριακής και συνέχιζε: «Ο σοσιαλιστής υποσχέθηκε στους Γάλλους να ενδυναμώσει τον δημόσιο τομέα. Να δημιουργήσει 50.000 νέες θέσεις στα σχολεία, να δημιουργήσει στον δημόσιο τομέα 150.000 «θέσεις εργασίας του μέλλοντος» για νεοεισερχόμενους στον επαγγελματικό βίο, να δημιουργήσει 5.000 θέσεις στη δικαιοσύνη, τη χωροφυλακή και την αστυνομία. Δεν μιλάει καθόλου για περικοπές δαπανών, θέλει να γεμίσει τα κρατικά ταμεία με αυξήσεις φόρων, αρνείται κάθε φρένο στο δημόσιο χρέος».

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ «E» 21/3, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63633245

Η Ελλάδα της υποτέλειας, της χρεοκοπίας και του Ευρώ

 

Του Κώστα Γιαννόπουλου

 

Η «διαγραφή» 105 δις ευρώ του χρέους και η ταυτόχρονη σύναψη ενός νέου δανείου ύψους 130 δις ευρώ, που σημαίνει ότι από χέρι το ελληνικό δημόσιο χρέος επιβαρύνεται με επιπλέον 25 δις ευρώ, βαφτίζεται ως η μεγαλύτερη μείωση δημοσίου χρέους στην ιστορία! Τα νέα δάνεια εδώ και καιρό ονομάζονται πακέτα διάσωσης της χώρας. Το PSI χαρακτηρίζεται ως «ιστορική συμφωνία» χάρη στην οποία «αποφύγαμε τη χρεοκοπία» και προσπερνιέται με πρωτοφανή ευκολία το ότι η ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης (CAC's) χαρακτηρίστηκε απ' τις αγορές «πιστωτικό γεγονός» και οδηγεί στην πληρωμή  μέρους των ασφαλίστρων κινδύνου (CDs), ύψους 3,2 δις δολαρίων!

Σχεδόν όλοι, απ' τους κρατούντες τα ηνία της χώρας, επιμένουν να μιλούν για θετική εξέλιξη και σχεδόν πανηγυρίζουν και θριαμβολογούν επειδή το δημόσιο χρέος το 2020 – σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα αν και αμφισβητήσιμα απ' τους ίδιους τους «εταίρους και δανειστές» – θα βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν δηλαδή και το 2009! Στο μεταξύ το χρέος το 2009 ήταν 298 δις ευρώ, το 2010 και το 2011 πληρώσαμε σε τόκους 30 δις, ενώ το 2012-2015 θα πληρώσουμε άλλα 70 δις ευρώ, σύνολο δηλαδή 100 δις ευρώ σε τόκους και παρόλα αυτά το 2015 το χρέος θα ανέρχεται στα 400 δις ευρώ! Και όμως επιμένουν να λένε πως η ελληνική οικονομία «ξεφεύγει απ' την κινούμενη άμμο» και «πατάει σε στέρεο έδαφος»!

Τι κι αν ο Γερμανός υπουργός οικονομικών μιλάει ενίοτε και για «τρίτο πακέτο στήριξης» για την ελληνική οικονομία; Τι κι αν βγαίνουν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού και ξεκαθαρίζουν ότι τον Ιούνιο θα έρθουν νέα μέτρα με μειώσεις μισθών και συντάξεων και πως το 2012 το επίπεδο ζωής θα έχει γυρίσει μια δεκαετία πίσω;  Εσχάτως δε, και ενόψει εκλογών(;) ανακάλυψαν και την «ανάπτυξη» στον προεκλογικό τους λόγο, όταν η ύφεση το 2011 έφτασε το 7%! Και έχουν το θράσος να μιλούν για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, όταν όλες οι μελέτες και τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για παγκόσμια ύφεση, ενώ στην Ελλάδα οι άνεργοι ξεπέρασαν στα τέλη του 2011 το ένα εκατομμύριο ανθρώπους! Ορισμένοι μάλιστα απ' αυτούς γίνονται και κήρυκες ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ «για να φέρει δουλειές στους Έλληνες»! Και επιπλέον, αυτά όλα βαφτίζονται ως πολιτική ανάσχεσης της ύφεσης και «σύγχρονος πατριωτισμός», τη στιγμή που ιστορικά το σχέδιο Μάρσαλ συνδέθηκε με μια κατεξοχήν περίοδο υποτέλειας (με έκτακτα στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα και εξορίες) του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στον ιμπεριαλισμό.

Ύστερα από τέτοια διαστροφή της πραγματικότητας τι μένει για να «πείσουν» το πόπολο ότι το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει το «απάνεμο λιμάνι της ελληνικής οικονομίας» στο οποίο μας έβαλαν για να φάμε (πότε άραγε;) με «χρυσά κουτάλια»;

 

Η επίθεση στην Αριστερά και οι θεωρίες των άκρων

 

Για να «πειστεί» ο λαός θα πρέπει πρώτα οι δυνάμεις του συστήματος να απαντήσουν στο ερώτημα που έβαλε ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος τόνισε ότι «δε γίνεται να κυβερνηθεί ένας λαός δημοκρατικά όταν του αφαιρείς το 25% του εισοδήματός του»!

Έτσι το λόγο πήρε ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος[1]  λέγοντας ότι οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ πυρπολούν περιουσίες και ενίοτε σκοτώνουν και αθώους εργαζόμενους όπως στην περίπτωση της Marfin! Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς εξαπολύοντας σφοδρότατη επίθεση σ' όλο το φάσμα της αριστεράς «να μην κουνάει το δάκτυλο» γιατί «επέβαλε τις συντεχνίες, έδιωξε τις επιχειρήσεις και ανέχθηκε τους κουκουλοφόρους». Για να προστεθεί στη γραμμή πυρός, ο διάδοχος του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος κατακεραυνώνοντας «το δεξιό λαϊκισμό και τον αριστερό τυχοδιωκτισμό». Μάλιστα ο έτερος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με αφορμή ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη βουλή κατήγγειλε τις θέσεις του ως εκπροσωπούσες επιχειρηματικά συμφέροντα που ποντάρουν και κερδοσκοπούν στη χρεοκοπία της χώρας!

Είχε προηγηθεί αρθρογραφία [2]  που έκανε λόγο για «ετερόκλητη συμμαχία της δραχμής» ανάμεσα «σ' έναν απ' τους επιφανέστερους εκπροσώπους της σημερινής Αριστεράς κ. Λαπαβίτσα» και στον οικονομολόγο  Νουριέλ Ρουμπινί. Και μάλιστα το άρθρο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «η ακραία έκφανση του καπιταλισμού, του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου, φαίνεται, τουλάχιστον στην περίπτωση της Ελλάδας, να συμπίπτει με αριστερές αντιλήψεις και ιδέες». Στο ίδιο άρθρο, ο συντάκτης του πρόσθετε: «Και όταν βεβαίως ο επικεφαλής της ακροδεξιάς παράταξης «Χρυσή Αυγή» κ. Μιχαλολιάκος δηλώνει υπερηφάνως ότι έστειλε τους «Χρυσαυγίτες στη Χαλυβουργία για να συμπαρασταθούν στους απεργούς του ΠΑΜΕ», τότε δίνεται τροφή για ερωτήματα του τύπου: «Υπάρχει ή όχι ένα είδος «συνάντησης των άκρων»;».

Ακολούθησε στη συνέχεια ο διευθυντής [3] της εφημερίδας «Το Βήμα», όπου με αφορμή τις επιθέσεις και τις αποδοκιμασίες στο Γιώργο Νταλάρα κατά τη διάρκεια συναυλιών του στις συνοικίες της Β' Αθήνας, διαπιστώνει συνάντηση «αναρχικών, εκπροσώπων της αταξικής ελευθεριακής κοινωνίας με κάτι πατριώτες της περιοχής» για να σημειώσει και αυτός ότι «Κάθε λογής φασιστοειδή, δεξιά και αριστερά, έχουν τρελαθεί, νομίζοντας οι μεν ότι ήλθε η εποχή του Μπακούνιν και του Ντουρούτι και οι άλλοι ότι είναι ο καιρός για τα εγγόνια του Χλτλερ, του Μουσολίνι και του Παπαδόπουλου».

Με δύο λόγια, το κατεστημένο δίνει μια καταρχήν απάντηση στο ερώτημα του Ροκάρ που λέει ότι ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί χωρίς την Αριστερά. 

 

Ο κύριος Χρυσοχοΐδης και η 25η Μαρτίου

 

Μέσα σ' αυτό το τοπίο έγινε και μίνι ανασχηματισμός, με το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να αναλαμβάνει ξανά το γνώριμο γι' αυτόν χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη». Η πρώτη ερώτηση στην οποία απάντησε στη βουλή ήταν του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος ζήτησε την ελεύθερη χρήση των όπλων απ' τους αστυνομικούς και ν' αλλάξει το καθεστώς οπλοχρησίας ώστε να δίνεται η δυνατότητα χρήσης των όπλων απ' τους πολίτες σε περίπτωση ληστείας στο σπίτι ή στην επιχείρησή τους! Γραφικό; Δε νομίζω. Το αξιοσημείωτο πάντως στην περίπτωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι πως τα media αξιοποίησαν την επάνοδό του στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» για να μιλήσουν για την οξύτητα του προβλήματος της εγκληματικότητας, για το αίσθημα ανασφάλειας των  πολιτών και για την εμπειρία του στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και των εγκληματικών οργανώσεων. Ορισμένοι μάλιστα επεσήμαιναν με στόμφο τις βαθύτατες ανησυχίες της κυβέρνησης ενόψει ταραχών στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου! Το όλο κλίμα ενισχυόταν με ρεπορτάζ για τα περιστατικά που συνέβησαν στους εορτασμούς για την επανένωση της Δωδεκανήσου και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

 

Το «πολιτικό χάος» και η «ασύντακτη χρεοκοπία»

 

Την εβδομάδα που πέρασε το tovima.gr και η εφημερίδα Καθημερινή όχι μόνο ανέλαβαν εργολαβικά την προαναγγελία επεισοδίων στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, αλλά έκαναν κάτι περισσότερο. Πατώντας στις αντιφάσεις και στην αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και αφού προηγήθηκαν οι «θεωρίες των άκρων», κλιμακώνουν τώρα τις πιέσεις σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με στόχο τα κόμματα αυτά να κρατήσουν αποστάσεις ασφαλείας από κοινωνικές αντιδράσεις γενικά. Η 25^η Μαρτίου είναι απλά η αφορμή. «Φαίνεται ότι ακραίοι κύκλοι, της μιας και της άλλης πλευράς, δεν αντέχουν την προοπτική της προδιαγραφόμενης ομαλοποίησης και σταθεροποίησης των συνθηκών και επιλέγουν την γραμμή της σύγκρουσης, του μίσους και της κοινωνικής αναταραχής. ‘Έπαιξαν  με την ιδέα της ασύνταχτης χρεοκοπίας και τώρα που δεν βγαίνουν τα σενάρια, θέλουν πάση θυσία να την  επιτύχουν δια του πολιτικού χάους» [4]  έγραψε πολύ χαρακτηριστικά το tovima.gr.

Στην πραγματικότητα έχουμε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα του σκηνικού [5] που στήθηκε το βράδυ της Κυριακής με το καιόμενο κέντρο της Αθήνας την ώρα που ψηφιζόταν το νέο μνημόνιο. Ο μπαμπούλας είναι και πάλι το υπαρκτό στοιχείο της προβοκάτσιας, στο οποίο ΚΚΕ και ΣΥΝασπισμός δείχνουν εκ νέου αμυντικά αντανακλαστικά και αμηχανία επί του πρακτέου, που εξαντλείται σε λεκτικές καταγγελίες. Το αποτέλεσμα είναι ο Αλέξης Τσίπρας να αρκείται σε κλάψες και παράπονα για το «αντιαριστερό παραλήρημα», δηλώνοντας ότι «Η Αριστερά είναι εναντίον της βίας», ενώ η Αλέκα Παπαρήγα στέκεται στο «κλίμα τρομοκράτησης του λαού και νόθευσης της συνείδησής του».

Συμπέρασμα: Η Αριστερά απ' την πλευρά της δείχνει ανίκανη, ανήμπορη και ανέτοιμη ν' απαντήσει στο ερώτημα του Ροκάρ πως μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος.

 

Πάνω απ' όλα η «συμφωνία»

 

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δείχνουν για ακόμα μια φορά πως δεν μπορούν να κάνουν «πολιτικό παιχνίδι για μεγάλους παίχτες». Αυτό που επίσης για διαφορετικούς λόγους, είτε δε θέλουν είτε δε μπορούν ν' αντιληφθούν είναι ότι η καλά μελετημένη και εξειδικευμένη επίθεση κατά της Αριστεράς έχει άμεσο στόχο να «διερευνήσει» τις δυνατότητες επανασυσπείρωσης και επαναθεμελίωσης του λαβωμένου και με σοβαρές απώλειες μπλοκ των αστικών δυνάμεων σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή. Όπως άλλωστε παρήγγειλε ο γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «δικαίωμά σας οι εκλογές αλλά υποχρέωσή σας η τήρηση της συμφωνίας»!

Ένα καθόλου τυχαίο πρόσωπο, ο διευθυντής της Καθημερινής στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας έγραψε[6]: «Η νέα μόδα είναι οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς από τα μεγάλα αστικά κόμματα. Καλοδεχούμενες, αλλά άργησαν λίγο… …Το χειρότερο από όλα; Η "αριστερή" ιδεολογία μπόλιασε τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα στον τρόπο που εκφράζονται και τοποθετούνται οι διάφοροι συνδικαλιστές τους… …Ίσως τώρα δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία στα δύο μεγάλα κόμματα και σε όλον το πολιτικό κόσμο να επανατοποθετηθεί με βάση όχι συμπλέγματα του παρελθόντος, αλλά με βάση τις ανάγκες που έχει η Ελλάδα του 2012 και η πρόκληση της ανοικοδόμησής της σε στέρεες βάσεις… …Ο αστικός κόσμος περιμένει σχήματα που μπορούν να κυβερνήσουν και προγράμματα, ούτε κραυγές ούτε χθεσινά, χιλιομασημένα κλισέ…».

Έτσι επανερχόμαστε στο άμεσο και ζωτικής σημασίας ερώτημα για το πώς μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα όταν αφαιρείς το 25% του εισοδήματος του λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δέσμιος των αντιφάσεων που έχει η συστέγαση στο εσωτερικών του ετερόκλητων δυνάμεων, απαντάει χωρίς μνημόνιο αλλά δεν μπορεί ν' απαντήσει στο σύνολό του εκτός ευρώ και ευρωπαϊκής ένωσης, ενώ το ΚΚΕ μένει εγκλωβισμένο στην προσμονή της λαϊκής εξουσίας, για να αρνηθεί το μνημόνιο, το ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση στην πράξη. Και έτσι οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις στην εφαρμοζόμενη πολιτική συνεχίζουν να έχουν αποσπασματικό, περιστασιακό, και σε πολλές περιπτώσεις τυφλό χαρακτήρα. Οι επιθέσεις στην Αριστερά υπηρετούν ακριβώς αυτό. Να κρατήσουν πολιτικά ορφανή τη λαϊκή κατακραυγή και αντίσταση στη μνημονιακή πολιτική για την παραμονή στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση. Και για να το πετύχουν αυτό οι δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να παγιδεύσουν την αριστερά βάζοντας στο κάδρο της αντιμνημονιακής δύναμης τη φασιστική δεξιά.

Με αυτό τον τρόπο το σύστημα θέλει να βρει τον απαραίτητο χρόνο και τους τρόπους για την πολιτική του ανασύνταξη. Δεν είναι τυχαίο το περιεχόμενο με το οποίο έχει ανοίξει η συζήτηση περί κυβερνητικών συνεργασιών μετά τις εκλογές και καθόλου τυχαία δεν είναι και η ένταξη σ' αυτή τη συζήτηση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη, που κινείται περιφερειακά του καταρρέοντος δημοσκοπικά ΠΑΣΟΚ. Καθόλου τυχαία δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα και η διενέργεια εκλογών. Άλλωστε όπως έγραψε και η ΕΣΤΙΑ[7]  «Σήμερα, μία αντίστοιχη απόφασις (σ.σ. πρόωρες εκλογές) θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως αυτοχειριασμός των δύο κομμάτων πού στηρίζουν την Κυβέρνηση Παπαδήμου και δώρο προς την Αριστερά. Πρόκειται για μία πολύ επικίνδυνη "ζαριά" για το μέλλον του τόπου».

 

Παραπομπές

 

[1] Συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής», 4 Μαρτίου 2012.

[2] Νίκος Χασαπόπουλος, «Η συνάντηση των άκρων» http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=445769

[3] Αντώνης Καρακούσης «Προπηλακίζοντας το Νταλάρα» http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=447149

[4] Κύριο άρθρο «Το μίσος», Πέμπτη 8 Μαρτίου, www.tovima.gr

[5] Δες προηγούμενο άρθρο μας «Οι μάσκες έπεσαν και φόρεσαν κουκούλες» http://www.inprecor.gr/index.php/archives/166237

[6] Αλέξης Παπαχελάς «Τα δύο αστικά κόμματα και η αριστερά», Καθημερινή, Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

[7] Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

 

ΠΗΓΗ: 12 Μαρτίου 2012, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/173832

Επιζήμια κι εξευτελιστική η συμφωνία δανεισμού των 130 δισ. ευρώ – Μέρος ΙΙ

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι  Θέλουν τις ΔΕΚΟ οι Τροϊκανοί

Η κριτική που ασκείται για την μη εφαρμογή των οδηγιών των Μνημονίων (που κατά την άποψη του γράφοντος θα ήταν ευχής έργο από κάθε άποψη: για να ξεπερασθεί η κρίση, να διαφυλαχθούν οι κοινωνικές κατακτήσεις, να μην αμφισβητηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού που υπονομεύονται κατά πρωτοφανή τρόπο και πολλούς άλλους λόγους) ισχύει σε ένα και μόνο θέμα: Στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων όπου έχουν γίνει λιγότερα απ’ όσα για παράδειγμα προβλέπονταν στο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο το οποίο ψηφίσθηκε τέλη Ιουνίου του 2011, με την Βουλή περικυκλωμένη από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές και την αστυνομία να επιδίδεται σε όργιο καταστολής, θυμίζοντας τις πιο μαύρες παραδόσεις της.

Η ελληνική δημόσια διοίκηση ωστόσο πολύ σωστά έπραξε και έστω με τη μέθοδο της κωλυσιεργίας αρνήθηκε να υλοποιήσει το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Γιατί πίσω από την πίεση για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν κρύβεται το ενδιαφέρον των δανειστών μας να μειωθεί το δημόσιο χρέος άλλα το ιδιοτελές τους συμφέρον να «βάλουν στο χέρι» τις ΔΕΚΟ. Μια μάτια να ρίξει κάποιος στις τιμές τους όπως φαίνονται στον πίνακα που παραθέτουμε, κι οποίες βρίσκονται στο ναδίρ λόγω της γενικής πτώσης των τιμών των μετοχών στο χρηματιστήριο, καταλαβαίνει ποιο είναι το μυστικό αντικείμενο του πόθου των πιστωτών μας. Φαίνεται πως εύκολα κανείς μπορεί να γίνει ιδιοκτήτης μιας ΔΕΚΟ, να ελέγξει δηλαδή ένα μειοψηφικό μεν άλλα κρίσιμο πακέτο μετοχών με την τιμή που έχει μια καλή βίλα στη Μύκονο. Που θα ξαναβρούν τέτοια ευκαιρία οι ευρωπαίοι «εταίροι μας»;

Χρηματιστηριακή αξία των προς ιδιωτικοποίηση εισηγμένων εταιρειών (τιμές σε εκ. ευρώ της 10ης Φεβρουαρίου 2012)

Αγροτική Τράπεζα                          588

ΔΕΗ                                                1.020

Εθνική τράπεζα                           2.500

Ελληνική Βιομ. Ζάχαρης                 33

Ελληνικά  Πετρέλαια                 1.800

ΕΥΑΘ                                                137

ΟΛΘ                                                  120

ΟΛΠ                                                 292

ΟΠΑΠ                                          2.290

Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο          212

Οι τιμές προέρχονται από το Ημερήσιο Δελτίο Τιμών του Χρηματιστηρίου Αθηνών

 

Πέρα για πέρα δικαιολογημένη επομένως η επιμονή που δείχνουν οι Τροϊκανοί στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων στο νέο Μνημόνιο, όπου από την 3η σελίδα κιόλας αναφέρεται: «Η κυβέρνηση εφαρμόζει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων με σκοπό την είσπραξη 50 δισεκατομμυρίων ευρώ μακροπρόθεσμα. Οι συνολικές εισπράξεις από αποκρατικοποιήσεις από τον Ιούνιο του 2011 θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 4,5 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2012, 7,5 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2013, 12,2 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2014 και 15 δισ. ευρώ μέχρι το 2015».

Το πρόγραμμα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας θα επιβαρύνει τις συνθήκες ζωής της πλειοψηφίας καθώς υπηρεσίες που με ένα ανεκτό σχετικά κόστος ως σήμερα προσφέρονταν στην κοινωνία πλέον θα γίνουν απροσπέλαστες έτσι ώστε να στηριχθεί η ιδιωτική κερδοφορία. Προς επίρρωση το άρθρο 2.2 του Μνημονίου όπου αναφέρεται κατά λέξη: «Τα τιμολόγια του ΟΑΣΑ, του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα αυξηθούν κατά τουλάχιστον 25% ενώ τα επιχειρησιακά τους σχέδια θα επικαιροποιηθούν πλήρως». Έτσι δεν αναμένονται μόνο νέες ανατιμήσεις φωτιά στα εισιτήρια λεωφορείων και τρένων που έχουν ήδη αυξηθεί θίγοντας υπέρμετρα τα πιο φτωχά στρώματα, αλλά επίσης αναμένονται πιο αραιά δρομολόγια και κατάργηση πολλών δρομολογίων που κρίνεται ότι έχουν οριακή βιωσιμότητα. Το αποτέλεσμα θα είναι σταδιακά να γίνει ανυπόφορη η ήδη δραματική κατάσταση των μέσων μαζικής μεταφοράς που πρέπει να πούμε ότι όφειλαν να είναι ζημιογόνα και να ζουν από την κρατική επιχορήγηση για να παρέχουν υψηλής ποιότητας, γρήγορες, φθηνές και ασφαλείς μετακινήσεις.

Βρετανικό δίκαιο: Ραγιαδισμός και υποτέλεια

Το Μνημόνιο ωστόσο και η Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης που το συνοδεύει θα μείνουν στην ιστορία ως μνημεία ξενοδουλείας επειδή υπάγουν τα νέα ομόλογα στο αγγλικό δίκαιο και σε εκείνο του δουκάτου του Λουξεμβούργου. Αναφέρεται κατά λέξη στο άρθρο 13 του Μνημονίου:

«1. Η παρούσα σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωσή που γεννάται σε σχέση με αυτήν διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.

2. Τα μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή έκκληση της παρούσας σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίου του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου».

Η αναγνώριση ως αρμόδιου δικαίου αυτού της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου στο Μνημόνιο και τελικά της Αγγλίας (σύμφωνα με την ανακοίνωση Τύπου που εξέδωσε το υπουργείο Οικονομικών στις 21 Φεβρουαρίου – στα αγγλικά μάλιστα κι αυτή γραμμένη) δεν προκαλεί οργή μόνο για τον συμβολισμό που εμπεριέχει η κίνηση στο βαθμό που ένα κυρίαρχο κράτος, όπως υποτίθεται πως είναι η Ελλάδα, παραιτείται θεμελιωδών δικαιωμάτων του. Συνιστά επίσης πρόκληση και λόγω των συγκεκριμένων, αρνητικών συνεπειών στην περίπτωση που εξέλθουμε της νομισματικής ενοποίησης, είτε κατόπιν δικής μας απόφασης, είτε  κατόπιν γερμανικής εντολής, όπως είναι και το πιθανότερο να συμβεί. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι πιστωτές θα έχουν διασφαλιστεί και ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να εξυπηρετεί ένα χρέος χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τους όρους του, με την ίδια ευκολία που θα το έκανε αν για παράδειγμα τα νέα ομόλογα διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο, οπότε θα αρκούσε ένας νόμος που θα άλλαζε το νόμισμα αποπληρωμής τους.

Οι συνταγματολόγοι καταδικάζουν

Τόσο η συναφής με τα παραπάνω ρήτρα παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας που υπάρχει στο Μνημόνιο όσο και πολλές άλλες πλευρές του επικρίθηκαν με έγκυρο τρόπο και εμπεριστατωμένα από πέντε καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου που κατά τη διάρκεια όλης αυτής της μαύρης διετίας έχουν συμβάλει τα μέγιστα με τις γνώσεις τους στην αποκάλυψη των νομικών και συνταγματικών οργίων που συνόδευσαν την ένταξη της Ελλάδας στο σφαγείο του ΔΝΤ και της ΕΕ (Γ. Κασιμάτης,  Α. Δημητρόπουλος, Γ. Κατρούγκαλος, Η. Νικολόπουλος και Κ. Χρυσόγονος). Η επιστολή που συνέταξαν τελείωνε με το εξής: «Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνιστά συνεπώς εκτροπή  από τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα». Σε άλλα σημεία της ιδιαίτερης σημασίας κοινής τους δήλωσης αναφέρεται:

1. Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο.  Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του.

2. Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).

3. Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε  σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 Σ).

4. Το κείμενο επιχειρείται να υπερψηφιστεί κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο βαθμό που επιβάλλεται κομματική πειθαρχία χωρίς προηγούμενη εσωτερική ψηφοφορία και απόφαση συλλογικών κομματικών οργάνων.

5. Η πρόβλεψη ότι οι νέες δανειακές συμβάσεις θα ισχύουν από την υπογραφή τους, χωρίς κύρωση από την Βουλή, παραβιάζει τα άρθρα 28 παρ. 2 και  36 παρ. 2 του Συντάγματος, καθώς και το διεθνές δίκαιο.

6.  Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον:

(α) Με την επανάληψη – όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010 – της  ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας,

(β) με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ελλήνων πολιτών,

(γ) με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και

(δ) με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών. Συνεπώς, το κείμενο που καλείται η Βουλή να ψηφίσει παραβιάζει στον πυρήνα τους τις συνταγματικές εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας,  της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος).

Τα μέτρα που προβλέπει το προς ψήφιση κείμενο ότι θα επιβληθούν στον ελληνικό λαό παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας των βαρών, του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 4 παρ. 5 και  25 παρ. 1 του Συντάγματος) και τις εγγυήσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων (άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος). Παραβιάζουν επίσης θεμελιώδεις εγγυήσεις  της Συνθήκης της Λισαβόνας (του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και του διεθνούς δικαίου, καθώς και εγγυήσεις του διεθνούς εργατικού δικαίου.

Μεταβατική η συμφωνία για τα 130 δις. ευρώ

Η συμφωνία που υπογράφτηκε στο Eurogroup την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου, με την οποία άνοιξε ο δρόμος για την χορήγηση του νέου δανείου των 130 δισ. ευρώ επιβεβαίωσε και με το παραπάνω τις διαφωνίες των συνταγματολόγων. Συνολικά πρόκειται για μια συμφωνία εξόχως επιζήμια και βλαπτική για τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία συνοδεύεται από όρους απαράδεκτους που μόνο ένας δοτός πρωθυπουργός θα μπορούσε να δεχθεί κι η οποία σύντομα θα αποδειχθεί μεταβατική και αναποτελεσματική. Δεν λύνει δηλαδή το πρόβλημα του δημόσιου χρέους παρότι το αρχικό σχέδιο για κούρεμα ύψους 50% άλλαξε κι έγινε 53,5% ώστε να πραγματοποιηθεί ο στόχος μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 100 δις. ευρώ.

Προϋπόθεση όμως γι’ αυτή τη ρύθμιση δεν είναι μόνο η αιματηρή λιτότητα, το αγγλικό δίκαιο και η εντελώς απαράδεκτη επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και άλλοι εξ ίσου απεχθείς όροι όπως: Πρώτο η έλευση στην Αθήνα ενισχυμένης σε σχέση με σήμερα και μόνιμης αντιπροσωπείας που θα εγκατασταθεί σε κρίσιμα υπουργεία και υπηρεσίες. Δεύτερο, η δημιουργία ενός κλειστού λογαριασμού στον οποίο θα τοποθετούνται τα χρήματα από το εξωτερικό που κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Οι δύο αυτοί όροι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι βαθαίνουν το καθεστώς κηδεμονίας κι επιτήρησης που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα με τον διορισμό των Ράιχενμπαχ και Φούχτελ κι από άτυπο αυτό το καθεστώς γίνεται πλέον και τυπικό. Οι γκαουλάιτερ που θα διορίσει η Μέρκελ στην Αθήνα θα λειτουργούν σαν δύναμη κατοχής υπηρετώντας τα συμφέροντα των πιστωτών σε βάρος κάθε έννοιας δημοσίου συμφέροντος. Σε αυτό το πλαίσιο οποιαδήποτε στιγμή τα δημόσια έσοδα δεν επαρκούν για την αποπληρωμή ομολόγων δεν θα έχουν κανένα δισταγμό να απολύουν 1.000 ή 2.000 δημόσιους υπαλλήλους αν απαιτείται ή να κλείνουν σχολεία όπως έκαναν και οι παππούδες τους, Ναζί κατακτητές.

Παρόλα αυτά ακόμη κι οι προβλέψεις που διατυπώνονται για μείωση του δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 είναι όνειρα θερινής νυκτός. Οι θριαμβολογίες των υπουργών και των αξιωματούχων της ΕΕ (που πρέπει να ομολογήσουμε πως ήταν πιο συγκρατημένες) γρήγορα θα αποδειχθούν κενό γράμμα. Ο λόγος είναι απλός: όπως ακριβώς η λιτότητα (που καταδικάζει το ΑΕΠ σε συρρίκνωση) οδήγησε σε αποτυχία τους μέχρι τώρα στόχους διαχείρισης του χρέους (όπως μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ) έτσι και τώρα η παρατεταμένη λιτότητα θα οδηγήσει σε ναυάγιο το στόχο μείωσης του στο 120% το 2020. Στόχος που, ειρήσθω εν παρόδω, απέχει σημαντικά από το να χαρακτηριστεί ως όριο βιωσιμότητας για ένα δημόσιο χρέος. Σε αυτό το επίπεδο ήταν το φθινόπωρο του 2009 στην Ελλάδα και στο ίδιο επίπεδο ήταν το καλοκαίρι του 2011 στην Ιταλία, ανοίγοντας και στις δυο περιπτώσεις τον Ασκό του Αιόλου. Γιατί το 2020 να είναι διαφορετικά; Πολύ περισσότερο γιατί να πάρουμε στα σοβαρά τις προβλέψεις τους για μετά από οκτώ χρόνια όταν μέχρι στιγμής έχουν αποτύχει παταγωδώς να προβλέψουν πολύ πιο απλά μεγέθη όπως η εξέλιξη της ανεργίας και του ΑΕΠ;

Η αποτελεσματικότητα του πακέτου διάσωσης αμφισβητήθηκε από όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: «Η Ελλάδα απέφυγε τη χρεοκοπία με τη συμφωνία διάσωσης της τελευταίας στιγμής – ως προς το παρόν. Μακροπρόθεσμες ωστόσο αμφιβολίες για την ικανότητά της να αποπληρώσει τα κλιμακούμενα χρέη της παραμένουν, αυξάνοντας τα ερωτήματα για το κατά πόσο θα χρειαστούν τελικά ακόμη περισσότερα χρήματα διάσωσης», έγραφε χαρακτηριστικά η International Herald Tribune από την πρώτη της σελίδα, την επομένη της συμφωνίας, Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012. Στο ίδιο κλίμα ήταν και το σχετικό άρθρο στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική σελίδα του Spiegel στις 21 Φεβρουαρίου: «Πολλοί οικονομολόγοι είναι επίσης σκεπτικοί για τις προοπτικές της Ελλάδας να επιστρέψει στην οικονομική μεγέθυνση. Η χώρα βρίσκεται στο πέμπτο έτος ύφεσης και τα μέτρα λιτότητας αναμένεται να κάνουν ακόμη πιο δύσκολη κάθε πιθανή ανάκαμψη. Επίσης παραμένει ασαφές κατά πόσο η Αθήνα θα τα καταφέρει ακόμη και με ένα μειωμένο χρέος»!

Όλε αυτές οι παλινωδίες (που αποδεικνύουν ότι μόνο η μονομερής παύση πληρωμών μπορεί να αποδειχθεί τελεσφόρα και συμφέρουσα) έχουν καταδικάσει πέρα από την οικονομία και την πολιτική σε ένα πρωτοφανές τέλμα. Για την ακρίβεια όλο το πολιτικό σύστημα, που πλέον συμπεριλαμβάνεται στα θύματα των συνταγών του ΔΝΤ και της ΕΕ. Οι διαγραφές σχεδόν 50 βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, επειδή δεν ψήφισαν το Μνημόνιο μένοντας έτσι πιστοί στις αρχές τους αντίθετα με τις ηγεσίες των κομμάτων τους, αποτέλεσε τη χαριστική βολή στα δύο κόμματα εξουσίας που ούτως ή άλλως στις δημοσκοπήσεις δοκιμάζονταν οι αντοχές τους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το ΠΑΣΟΚ που έχει κατρακυλήσει στην πέμπτη θέση, αλλά και για τη ΝΔ που αδυνατεί να πετύχει αυτοδυναμία. Η στροφή μάλιστα του Α. Σαμαρά σε φιλομνημονιακές θέσεις, όσο κι αν του έδωσε ανέλπιστο «μπόνους» την μεταγραφή των Μ. Βορίδη και Ά. Γεωργιάδη, ροκανίζει μακροπρόθεσμα την καρέκλα του στην αρχηγία του κόμματος, καθώς η ισχύς του τον πρώτο ένα – ενάμισι χρόνο μετά την εκλογή του δεν απέρρεε από πουθενά αλλού πέρα από του δεσμούς που είχε δημιουργήσει με την λαϊκή, αντιμνημονιακή Δεξιά.

Σε αυτό το πλαίσιο το νέο Μνημόνιο και το νέο δάνειο εξελίσσονται σε σημείο τομής όχι μόνο για την κοινωνία και την οικονομία αλλά και την πολιτική.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο NEXUS, Μάρτιος 2012. Το είδα: 09/03/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/03/09/…b1/ 

Επιζήμια κι εξευτελιστική η συμφωνία δανεισμού των 130 δισ. ευρώ – Μέρος Ι

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Σημείο τομής θα αποτελέσει πιθανότατα το νέο, έβδομο στη σειρά μνημόνιο που ψηφίσθηκε στη Βουλή την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου για να ανοίξει ο δρόμος για το δεύτερο δάνειο των 130 δισ. ευρώ που μετά από τα συνηθισμένα καψώνια ψηφίσθηκε στο Eurogroup τα ξημερώματα της Τρίτης 21 Φεβρουαρίου. Σημείο τομής για τους εργαζόμενους καθώς τα δικαιώματα τους επιστρέφουν στον 19ο αιώνα, σημείο τομής για την οικονομία καθώς μπαίνει στην τελική ευθεία της επίσημης χρεοκοπίας κι επίσης σημείο τομής για το πολιτικό σύστημα.

Μεγαλύτερη σημασία ωστόσο έχουν οι δραματικές αλλαγές που δρομολογούνται με βάση το μνημόνιο στη ζωή εκατομμύριων ανθρώπων. Αξίζει να υπενθυμίσουμε τα μέτρα που περιλαμβάνει το Μνημόνιο: Σημαντική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, αύξηση της χρήσης γενόσημων φαρμάκων, μείωση των επικουρικών συντάξεων, μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων μέσω της κατάργησης των ειδικών μισθολογίων, μείωση της υπερωριακής αμοιβής των νοσοκομειακών γιατρών, μείωση τού προσωπικού στο δημόσιο τομέα κατά 150.000 μέχρι το 2015 και κατά 15.000 φέτος, μείωση των μισθών που προβλέπει η συλλογική σύμβαση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα κατά 22% και σε ό,τι αφορά τους νέους κατά 32%, κατάργηση του καθεστώτος μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, φιλοεργοδοτικη αναθεώρηση του καθεστώτος διαιτησίας στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, κλείσιμο του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, μείωση των χρηματοδοτήσεων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, νέο φορολογικό νόμο στο πλαίσιο του οποίου οι αντικειμενικές αξίες της ακίνητης περιουσίας θα αυξηθούν και τέλος ντελίριο ιδιωτικοποιήσεων.

Τα νέα αυτά μέτρα θα βυθίσουν την κοινωνία στη φτώχεια. ΠΑΣΟΚ πρώτα και κύρια, αλλά επίσης ΝΔ και ΛΑΟΣ επωμίζονται την ιστορική ευθύνη της κατεδάφισης της κοινωνικής προόδου που καταγράφηκε τις τελευταίες δεκαετίες κι εκφραζόταν με την βελτίωση του βιοτικού και μορφωτικού επίπεδου. Πλέον, το 2012 περνάει στην ιστορία ως το έτος που η δυστυχία και η ανέχεια θα γίνουν καθημερινός σύντροφος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Η μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καθώς επίσης και των συντάξεων, θα προκαλέσει την μετάσταση της φτώχειας από τα κοινωνικά στρώματα στα οποία κατά βάση απαντιόταν (για παράδειγμα στους ανέργους ή στο πρεκαριάτο, όπως λέγεται η συνεχώς διευρυνόμενη ζώνη της επισφαλούς εργασίας) προς το σύνολο της κοινωνίας, ακόμη και στους δημόσιους υπαλλήλους ή τους στρατιωτικούς που μέχρι πρόσφατα απολάμβαναν ένα σταθερό και αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Μείωση πάνω στη μείωση

Η πτώση που θα έλθει θα είναι ακόμη πιο βίαιη απ’ όσο περιγράφει ο στόχος μείωσης του ελάχιστου μισθού κατά 22% ή κατά 32% για τους νέους, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια μισθοί και ημερομίσθια βρίσκονται ήδη σε ελεύθερη πτώση. Για παράδειγμα, έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου και διενεργήθηκε από την KPMG με βάση δείγμα 241 ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων έδειξε ότι το 2011 οι μισές επιχειρήσεις μείωσαν μισθούς και θέσεις εργασίας.

Η έκταση της μείωσης μισθών και ημερομισθίων υπολογίσθηκε με μεγαλύτερη ακρίβεια από τον  Σταύρο Γαβρόγλου στο πλαίσιο έρευνας με τίτλο «Το κόστος εργασίας στην Ελλάδα πριν και μετά το μνημόνιο» που εκδόθηκε απo το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού (Αθήνα, Ιανουάριος 2012). Το συμπέρασμα είναι πως από το πρώτο τρίμηνο του 2010 μέχρι το τρίτο τρίμηνο του 2011 το συνολικό εργατικό κόστος στην οικονομία μειώθηκε κατά 14,3%. Υπήρχαν δε κλάδοι που η μείωση ήταν πολλαπλάσια, όπως για παράδειγμα στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια όπου η μείωση στη διάρκεια των δύο αυτών ετών έφθασε το 32,5%. Φαίνεται επομένως πως η σχεδιαζόμενη μείωση που στόχο έχει όπως περιγράφεται στο Μνημόνιο «την μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% στο διάστημα 2012 – 2014» δεν ξεκινάει από μηδενική βάση, άλλα επάνω σε ένα έδαφος ήδη κατεστραμμένο.

Ταυτόχρονα η μείωση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα θα λειτουργήσει σαν λάδι στη φωτιά της ανεργίας που ήδη καίει ανεξέλεγκτη. Αρχικά να υπενθυμίσουμε ότι η μείωση των δημόσιων υπαλλήλων κατά 150.000 μέχρι το τέλος του 2015  θα προστεθεί στην μείωση προσωπικού που έχει ήδη συντελεστεί στον δημόσιο τομέα από τον Οκτώβριο του 2009, σύμφωνα με δήλωση στη βουλή του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Δημήτρη Ρέππα, κατά 200.000 άτομα. Επάξια το ΠΑΣΟΚ επομένως μετά απ’ αυτόν τον …άθλο μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του Εξολοθρευτή των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι πολύ αμφίβολο αν ακόμη κι η Θάτσερ ή ο Ρέιγκαν κατάφεραν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διώξουν τους μισούς δημόσιους υπαλλήλους… Ως αποτέλεσμα των απολύσεων στον δημόσιο τομέα και των μέτρων λιτότητας που μείωσαν την ιδιωτική κατανάλωση αυξάνοντας τις απολύσεις και την ανεργία και στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία έχει φτάσει ήδη σε επίπεδα ρεκόρ πλήττοντας στην πραγματικότητα 1 εκ. άτομα ή το 20% του πληθυσμού.

Ποιοί είναι οι πραγματικοί τεμπέληδες;

Η πολύ άσχημη κατάσταση στην οποία ήδη βρίσκονταν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, πριν δηλαδή την έλευση των Ούνων, αποκαλύπτεται κι από ένα ακόμη μέγεθος: τις ώρες εργασίας ανά έτος στις χώρες του ΟΟΣΑ. Όπως φαίνεται και στον πίνακα που παραθέτουμε, προς διάψευση των όσων αβίαστα λέγονται για τους Έλληνες, οι εργαζόμενοι στη χώρα μας κρατούν το αργυρό μετάλλιο στις ώρες εργασίας μεταξύ των 35 χωρών του ΟΟΣΑ. Μόνο οι Νοτιοκορεάτες μας ξεπερνούν. Οι Έλληνες δούλευαν το 2010 πιο πολλές ώρες όχι μόνο από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, αλλά ακόμη κι από τους ανατολικοευρωπαίους όπου η αγορά εργασίας είναι πλήρως απελευθερωμένη, ακόμη κι από τους υποτιθέμενους φιλεργατικούς και φιλόπονους Γερμανούς, οι οποίοι βάσει της τρέχουσας φιλολογίας δουλεύουν πιο πολύ απ’ όλους τους Ευρωπαίους. Μεγαλοστομίες και κοινοτοπίες, γεμάτες σκοπιμότητες…

Μέσος όρος ωρών εργασίας ετησίως ανά εργαζόμενο στις χώρες του ΟΟΣΑ, το 2010

Ένα ακόμη παράδειγμα που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για να καταλάβουμε το μέγεθος των ανατροπών που θα φέρει στην καθημερινότητα των πιο φτωχών στρωμάτων το νέο μνημόνιο αφορά την κατάργηση των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εστίας. Ειδικά ο πρώτος, ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, που το ιστορικό του κοσμεί η ανέγερση 50.000 σπιτιών τα οποία διανεμήθηκαν στα πιο φτωχά στρώματα έχει αυτή τη στιγμή υπό ανέγερση πανελλαδικά 20 οικισμούς με 1.300 κατοικίες, ενώ πρέπει να αναφερθεί ότι δεν στηρίζεται στον κρατικό προϋπολογισμό αλλά σε χρήματα των εργαζομένων. Ένας αντίστοιχος αριθμός οικογενειών θα στερηθεί επομένως αυτά τα σπίτια, ένας πολύ μεγαλύτερος την επιδότηση ενοικίου και το σύνολο σχεδόν των μισθωτών και συνταξιούχων τις απολαβές που είχε με τη μορφή δωρεάν βιβλίων και θεατρικών εισιτηρίων ή επιδοτούμενων διακοπών. Μαζί με αυτούς πλήγμα θα δεχτούν και 2.700 περίπου μικρές και μεσαίες ξενοδοχειακές μονάδες που συμμετείχαν στα σχετικά προγράμματα και δεκάδες θεατρικές επιχειρήσεις που είχαν από την Εστία ένα σταθερό έσοδο.

Εφαρμόζονται ή όχι τα Μνημόνια;

Το καμένο κοινωνικό έδαφος της τελευταίας διετίας στο πεδίο της ανεργίας και της μείωσης μισθών και ημερομισθίων απαντάει με τον καλύτερο τρόπο στην λυσσώδη επιμονή του Βερολίνου και των Βρυξελλών για την ολιγωρία των ελληνικών αρχών να κάνουν πράξη όσα έχουν υπογραφεί με τα προηγούμενα μνημόνια. Σε αυτή την μάλιστα την αιτία, την μη εφαρμογή των όσων έχουν ψηφιστεί, αποδίδει η Τρόικα την δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία δύο σχεδόν χρόνια μετά την υιοθέτηση του πρώτου Μνημονίου, τον Μάιο του 2010. Ενοχοποιώντας την ελληνική πλευρά προσπαθούν να αποκρύψουν τις τεράστιες δικές τους ευθύνες που εντοπίζονται σε δύο κατευθύνσεις. Αρχικά, στο γεγονός ότι το πρώτο δάνειο «διάσωσης» των 110 δισ. όπως και το δεύτερο φυσικά των 130 δισ. ευρώ δεν στόχευε να σώσει την Ελλάδα αλλά τις τράπεζες και, δεύτερο, πως η συνταγή λιτότητας που επέβαλλαν αποδείχθηκε καταστροφική.

Το που πήγαν τα χρήματα της ελληνικής διάσωσης το απέδειξε με τον πιο παραστατικό τρόπο στην βρετανική εφημερίδα The Telegraph στις 8 Φεβρουαρίου ο Ντάνιελ Χάναν, βρετανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και ευρωβουλευτής. Το άρθρο του με τίτλο «Που πάνε τα λεφτά της διάσωσης» αποτελούταν από πέντε αράδες, κυριολεκτικά κι ένα σχήμα! Έλεγε σε αυτές τις πέντε αράδες: «Αν απορείτε γιατί η Ελλάδα συμπεριφέρεται τόσο ατίθασα με τα λεφτά που της προσφέρονται, εστιάστε σε αυτό το σχήμα». Ακολουθεί μια «στατιστική πίτα» όπως λέγεται που παρουσιάζει την κατανομή των χρημάτων της διάσωσης: Το 40%, δηλαδή η μερίδα του λέοντος πάει σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού, το 23% σε ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, το 18% στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μόνο το 19% δαπανάται από την Ελλάδα! Συνέχιζε λοιπόν το άρθρο του: «Για κάθε ευρώ που δίνεται στην “Ελλάδα”, οι ελληνικές αρχές δαπανούν 19 σεντς, τα υπόλοιπα πηγαίνουν στη διάσωση των τραπεζών και των ομολογιούχων από τις συνέπειες των κακών τους επενδύσεων. Για μια ακόμη φορά οι φτωχοί διασώζουν τους πλούσιους». Να τονιστεί μάλιστα πως ο συγγραφέας του άρθρου ανήκει στο Συντηρητικό Κόμμα της Αγγλίας. Παρόλα αυτά δεν διστάζει να αποδείξει ότι η διάσωση της Ελλάδας δεν ήταν παρά ένας καλά συγκαλυμμένος τρόπος για να διασωθούν οι τράπεζες. Την ίδια ώρα περιττό να ειπωθεί ότι το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδας που έχουν στη διάθεσή τους τα σχετικά στοιχεία, ποτέ δεν μας έχουν προσφέρει μια σχετική ενημέρωση ενώ αντίθετα κατόπιν οδηγιών των πολιτικών του ηγεσιών (Β. Βενιζέλος και Γ. Προβόπουλος) κάνουν ότι μπορούν για να δυσφημούν την Ελλάδα, δίνοντας άλλοθι στους Τροϊκανούς για νέες, πιο αφόρητες πιέσεις!

Που πάνε τα χρήματα της διάσωσης;

Μη ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα:    40%

ΕΚΤ:                                                                          18%

Ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα:           23%

Ελληνικές δαπάνες:                                               19%

Πηγή: The Telegraph, 8 Φεβρουαρίου 2012

 Ο καταστροφικός χαρακτήρας των μέτρων λιτότητας φαίνεται αν ρίξουμε μια ματιά σε όσα συμβαίνουν και στις άλλες χώρες που δέχθηκαν τον Αρμαγεδδώνα των προγραμμάτων διάσωσης από ΔΝΤ και ΕΕ. Αποδεικνύεται έτσι ότι δεν αποτελεί ίδιον της Ελλάδας το ναυάγιο των Μνημονίων. Απλώς, στην Ελλάδα το φιάσκο είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία επειδή η χώρα μας προηγήθηκε και στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. «Οι Πορτογάλοι λίγο – πολύ εφαρμόζουν τα τεχνάσματα από το βιβλίο που τους δόθηκε, λέει ένας ευρωπαίος αξιωματούχος», στην εφημερίδα Wall Street Journal της 6ης Φεβρουαρίου 2012. «Ίσως όμως να υπάρχει πρόβλημα με το βιβλίο… Οι επενδυτές είναι σκεπτικοί. Τα επιτόκια στο σημαδιακό δεκαετές ομόλογο έχουν αυξηθεί από χαμηλότερα του 10% που ήταν τον Μάη όταν συμφωνήθηκε η διάσωση της χώρας, σε περίπου 14%, ένα επίπεδο που υποδεικνύει ανησυχία για ενδεχόμενη χρεοκοπία… Το πακέτο βοήθειας, το οποίο διαπραγματεύθηκαν με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και το ΔΝΤ τον Μάιο του 2011, υποθέτει ότι η Πορτογαλία θα είναι σε θέση να αντλήσει 10 δισ. ευρώ σε μακροχρόνιο δανεισμό γύρω στο Σεπτέμβρη του 2013. Ένας αριθμός οικονομολόγων αμφιβάλει ότι αυτό μπορεί να συμβεί». Το πρόβλημα επομένως πράγματι βρίσκεται στην εφαρμογή ή όχι των μέτρων που προτείνουν ΔΝΤ – ΕΕ κατ’ αντίστροφο όμως τρόπο απ’ αυτόν που υποστηρίζουν οι αρχιτέκτονες της λιτότητας: Στα πρόθυρα της καταστροφής δεν βρίσκονται οι χώρες που δεν εφαρμόζουν με σχολαστικότητα το βιβλίο των οδηγιών, αλλά αυτές που το εφαρμόζουν απαρέγκλιτα.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο NEXUS, Μάρτιος 2012. Το είδα: 09/03/2012, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/03/09/…b1/ 

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

PSI: στο φως της επόμενης μέρας

 

Του Γιάννη Βαρουφάκη

 

Αν έπρεπε να έχουμε μάθει ένα πράγμα όλοι μας τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό είναι το εξής απλό μάθημα: Όλες οι ως τώρα επίσημες εκτιμήσεις, οι θριαμβευτικές ανακοινώσεις, οι προβλέψεις ανάκαμψης, όλη η συζήτηση που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εδώ και δύο χρόνια, τελικά προσκρούουν στον κυματοθραύστη της πραγματικότητας, ακυρώνονται εκ των πραγμάτων, ξεπερνιόνται από την ιστορία. Μαζί με όλους, θέλω να ελπίζω ότι, αν όχι τώρα, σύντομα, αυτός ο θλιβερός κύκλος θα κλείσει και μαντάτα που διαφημίζονται ως καλά να αποδειχθούν ότι είναι όντως καλά. Έως τότε, όσο και να διαφωνούμε ως προς το τι πρέπει να γίνει, τι προκρίνει το συμφέρον της πατρίδας, σε ένα πρέπει να συμφωνήσουμε: Δεν δικαιολογείται πλέον σε κανέναν μας η άκριτη αποδοχή της «επίσημης εκδοχής» των πραγμάτων.

Στις γραμμές που ακολουθούν προτείνω μια οπτική γωνία από την οποία μπορούμε, και πρέπει, να ερμηνεύσουμε τις τελευταίες εξελίξεις για το PSI και την νέα δανειακή συμφωνία ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε με την πολιτική που ακολουθεί ή πρέπει να ακολουθεί η κυβέρνηση (ή ακόμα και η Ευρώπη στο σύνολό της). Δεν θα  συμφωνήσουμε για το τι πρέπει να γίνει. Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε για το τι «παίζεται».

Σύντομο βιογραφικό του κουρέματος

Από τον Μάρτιο του 2010 και για ενάμιση χρόνο, σε αυτές τις σελίδες και αλλού, επιχειρηματολογούσα ότι, εφόσον η Ευρώπη δεν επανασχεδιάζει το ευρωσύστημα, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αναδιαρθρωθεί, θα «κουρευτεί», θα διαγραφεί μερικώς. Δεν ήταν θέμα επιθυμίας ή επιλογής. Απλά, το «κούρεμα» δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθεί. Εκείνη την εποχή η οποιαδήποτε συζήτηση περί «κουρέματος» αντιμετωπιζόταν από κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδας, ΕΚΤ, ΕΕ και τα «σοβαρά» μέσα ενημέρωσης ως αιρετική, επικίνδυνη, δημαγωγική.

Όταν η μακρά άρνηση της πραγματικότητας κάποια στιγμή υποχώρησε υπό το βάρος της αλήθειας, η αναδιάρθρωση (ή, επί το λαϊκότερον, το «κούρεμα») έγινε αποδεκτή από τους ισχυρούς της Ελλάδας και της Ευρώπης σε δύο δόσεις. Τον περασμένο Ιούλιο την αποδέχθηκαν επί της αρχής, με την πρώτη πρόταση μιας πολύ μικρής αναδιάρθρωσης που δεν θα άγγιζε την ονομαστική αξία των ομολόγων (αλλά που θα επιμήκυνε τις αποπληρωμές και για μείωνε το επιτόκιο). Κατόπιν ήρθε το κυρίως πιάτο, τον Οκτώβριο του 2011, με την ιδέα ενός «κουρέματος» τουλάχιστον 50% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους (που δεν είχε ήδη περάσει στην τρόικα). Από τότε, η πάλαι ποτέ «απαγορευμένη» αναδιάρθρωση, το «κούρεμα»-ταμπού, έχει αναχθεί σε  εθνική και ευρωπαϊκή υπόθεση και η κοινή γνώμη ταλαιπωρείται με τη φιλολογία περί ποσοστών «εθελοντικής» συμμετοχής, ενεργοποίηση CAC, πυροδότηση CDS κλπ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Πλην ενός: Κατά πόσον την «επόμενη μέρα» το ελληνικό χρέος θα είναι βιώσιμο. Επειδή τις τελευταίες μέρες η συζήτηση τείνει να γίνει γελοιωδώς περιπεπλεγμένη, επιτρέψτε μου να προσπαθήσω μια απλοποίηση (χωρίς καμία υπεραπλούστευση).

Η διαφορά ενός «καλού» κι ενός «αποτυχημένου» κουρέματος

Έστω ένα «κούρεμα» της τάξης του Χ% ενός συγκεκριμένου χρέους το οποίο το αποδέχεται ο δανειστής επειδή συνειδητοποιεί ότι ο υπόχρεος αδυνατεί να  αποπληρώσει το συνολικό ποσό όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά. Πότε λέμε ότι το «κούρεμα» πέτυχε τον στόχο του; Όταν το εναπομείναν χρέος (100-Χ)% μπορεί να εξυπηρετηθεί από τον πτωχευμένο. Δηλαδή, το Χ πρέπει να είναι παράλληλα (α) το ελάχιστο δυνατόν (από την πλευρά του δανειστή) και (β) αρκετά μεγάλο για να είναι βιώσιμο το χρέος που απομένει μετά το «κούρεμα». (*)

Ας εξετάσουμε την σημερινή συγκυρία μέσω μιας αλληγορίας: Έστω ότι ο Λουκάς χρωστά €100 χιλιάδες στην τράπεζα. Το χρέος αυτός συσσωρεύεται χρόνια τώρα και πρόσφατα, λόγω μείωσης των εισοδημάτων του, όλοι κατανοούν ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Έρχεται λοιπόν το «κούρεμα» στο οποίο η τράπεζα συναινεί επειδή προτιμά να εισπράξει κάποιο μέρος των εκατό χιλιάρικων παρά τίποτα. Έτσι Λουκάς και τράπεζα συμφωνούν ότι:  

– ο Λουκάς θα καταβάλει στην τράπεζα €15 χιλιάδες μετρητά,

– ο Λουκάς θα δώσει στην τράπεζα έντοκα γραμμάτια (με επιτόκιο μεταξύ 3% και 4,5%) των €32 χιλιάδων (τα οποία δεσμεύεται να αποπληρώσει σε βάθος χρόνου)

– η τράπεζα δέχεται να διαγράψει τα υπόλοιπα €53 χιλιάδες χρέους.

Για να γίνουν τα παραπάνω, ο Λουκάς θα πάρει νέο μεγάλο δάνειο από δεύτερη τράπεζα για να μπορεί: (α) να δώσει τις €15 χιλιάδες στην πρώτη τράπεζα, (β) να εξυπηρετεί τα νέα γραμμάτια των €32 χιλιάδων και (γ) να καλύπτει όπως-όπως κάποια από τα λειτουργικά του έξοδα τα οποία δεν μπορεί, προς το παρόν, να καλύψει μέσα από τα πενιχρά του εισοδήματα.

– Ερώτημα: Κατέστη το χρέος του Λουκά βιώσιμο μετά από αυτό το κούρεμα;

– Απάντηση: Εξαρτάται από το εάν τα επόμενα χρόνια το εισόδημά του επαρκεί για να επιβιώνει ώστε να εργάζεται ώστε να έχει εισοδήματα ώστε και να επιβιώνει και να αποπληρώνει τα δανεικά του (στην πρώτη και στην δεύτερη τράπεζα).

Ως εδώ νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να συμφωνήσουμε, ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την σύναψη της εν λόγω δανειακής συμφωνίας. Η διαφωνία μας έγκειται στο εάν η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι εν δυνάμει καταφατική ή αρνητική. Ας μην αφεθούμε όμως ακόμα στην διαφωνία. Ας προσπαθήσουμε για λίγο ακόμα να παραμείνουμε στο πλαίσιο του «κοινού τόπου», της κοινής ανάλυσης της κατάστασης.

Στην υποθετική περίπτωση του Λουκά, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ένδειξη για το κατά πόσον το χρέος τους κατέστη βιώσιμο ή όχι από την συμφωνία κουρέματος. Είναι η εξής: Η αξία των νέων γραμματίων των €32 χιλιάδων (που ανέλαβε ο Λουκάς ως μέρος της συμφωνίας του με την αρχική τράπεζα)!  Αυτά τα γραμμάτια αποτελούν, μην ξεχνάμε, περιουσιακό στοιχείο για την τράπεζα που τα κατέχει. Έχουν αξία καθώς ο κάτοχος ενός τέτοιου γραμματίου έχει «λαμβάνειν» από τον Λουκά. Εφόσον η «αγορά» πιστεύει πως το χρέος του Λουκά έχει καταστεί βιώσιμο, η τράπεζα θα μπορούσε να τα πουλήσει σε ιδιώτες επενδυτές άμεσα σε τιμή πολύ κοντά στην ονομαστική τους αξία. Γιατί να τα αγοράσουν οι επενδυτές; Επειδή δίνουν, σε μια εποχή ελάχιστων επιτοκίων, επιτόκιο πάνω από 3%. Αν οι επενδυτές πίστευαν ότι το χρέος του Λουκά είναι πλέον βιώσιμο, κάθε ένα από αυτά τα γραμμάτια ονομαστικής αξίας π.χ. €100 θα έπρεπε να πωλείται προς €100 (ίσως και περισσότερο αν οι επενδυτές δεν μπορούν να βρουν επιτόκια πάνω από 3% σε άλλες μορφές «σίγουρων» επενδύσεων). Με άλλα λόγια, κι εδώ δεν χωρά η μεταξύ μας διαφωνία, μια ένδειξη του πόσο βιώσιμο είναι πλέον το χρέος του Λουκά δεν είναι άλλη από την απόκλιση της τιμής που είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν οι ιδιώτες για ένα από αυτά τα γραμμάτια των €100 από τα… €100. Όταν αυτή η απόκλιση είναι μηδενική τότε συμπεραίνουμε ότι η «αγορά», οι ιδιώτες, κρίνουν συλλογικά πως ο Λουκάς μπορεί να εξυπηρετήσει το μετά το «κούρεμα» χρέος του. Αν όμως τα γραμμάτια των €100 δεν μπορούν να πωληθούν για πάνω από €50, τότε έχουμε ένα δεύτερο ντε φάκτο «κούρεμα» που προκύπτει, ουσιαστικά, από την εκτίμηση των ιδιωτών ότι η πιθανότητα μη αποπληρωμής των νέων γραμματίων του Λουκά φτάνει το 50%.

Έως εδώ συμφωνούμε όλοι. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν οι διαφορετικές ερμηνείες. Η κυβέρνηση λέει ότι το επιχειρούμενο κούρεμα (εφόσον ευοδωθεί πλήρως) θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Το ίδιο λένε (επισήμως) και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας (αν και κανείς τους δεν το πιστεύει, ούτε και επαναλαμβάνει αυτή την πρόβλεψη όταν οι κάμερες και τα μικρόφωνα είναι σβηστά). Οι αγορές τι λένε; Δηλώνουν ότι οι πιθανότητες αποπληρωμής του νέου χρέους δεν ξεπερνούν το 20%! Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Τα νέα γραμμάτια (ή ομόλογα), του αγγλικού μάλιστα Δικαίου (το οποίο υποτίθεται ότι εξασφαλίζει καλύτερα του δανειστές του ελληνικού δημοσίου), αυτή την στιγμή αξιολογούνται στις διεθνείς αγορές σε τιμές που βρίσκονται κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας.

Ποιος νομίζετε ότι έχει δίκιο; Οι αγορές ή ο κ. Βενιζέλος; Προσωπικά, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κρίση των αγορών (μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα αξιολογούσαν το ελληνικό χρέος ως περίπου αξιόπιστο). Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να πω ότι μάλλον οι αγορές έχουν δίκιο. Γιατί; Επειδή ο κ. Βενιζέλος, για να βγει σωστός, θα πρέπει να πετύχει έναν άθλο που κανείς υπουργός οικονομικών στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει πετύχει: την αναστροφή της μεγέθυνσης του ΑΕΠ από το -7,5% στο +2% εντός μηνών και μάλιστα σε μια περίοδο βάναυσης μείωσης των δημόσιων δαπανών και εσόδων.

Προς τι η μακρά διαπραγμάτευση;

Κυβέρνηση και ΕΕ αναφέρθηκαν χτες στην ικανοποίησή τους που οι μακρές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της ελληνικού κράτους κατέληξαν σε συμφωνία και στην «αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας». Πρόκειται περί ενδιαφέροντος πειράματος με τα όρια της γλώσσας, με την ικανότητα των πολιτικών να ωθούν στα άκρα την έννοια των λέξεων. Με το αζημίωτο βέβαια. Επιτρέψτε μου μερικά σχόλια που ελπίζω να είναι διαφωτιστικά:

Πρώτον, η χρεοκοπία είναι γεγονός. Αυτό δεν το λέω επιτιμητικά. Οι αναγνώστες των άρθρων μου γνωρίζουν ότι δεν έχω κάποια φετιχιστική απέχθεια προς την χρεοκοπία. Την θεωρώ ένα δυσάρεστο μεν αλλά απαραίτητο (σε κάποιες στιγμές) φαινόμενο στο πλαίσιο των κοινωνιών της αγοράς. Το μόνο που λέω είναι ότι όταν κάτι μοιάζει με πτώχευση, μυρίζει σαν πτώχευση, έχει όλα τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και την γεύση της πτώχευσης, τότε μπορεί και να είναι… πτώχευση. Στην περίπτωσή μας, οι ιδιώτες που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο έχασαν περί το 85% της διαχρονικής αξίας των χρημάτων που είχαν λαμβάνειν από το κράτος μας. (**) Ακόμα και οι δανειστές της Lehman έλαβαν από την πτωχευμένη εταιρεία μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό. Το ίδιο και οι δανειστές της Αργεντινής μετά την πτώχευσή της. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ελληνικού δημοσίου η ΕΕ αποφάσισε ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει αλλά ότι δεν θα επιτραπεί να ειπωθεί ότι πτώχευσε. Τόσο απλά και Οργουελιανά.

Δεύτερον, αυτή η απόφαση να ονομαστεί δια «νόμου» το κρέας (βλ. πτώχευση) ψάρι (βλ. PSI) είχε ως σκεπτικό την μη ενεργοποίηση των ασφαλίστρων CDS που είχαν αγοράσει όσοι ήθελαν είτε να ποντάρουν στην πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, είτε να διασφαλίσουν τα νώτα τους αφού επένδυαν σε ελληνικά ομόλογα. Η αγωνία των «αρχών», Ευρώπης αλλά και Αμερικής, ήταν ότι η πυροδότηση των CDS θα έθετε σε κίνδυνο τις ανόητες τράπεζες που τα εξέδωσαν (χωρίς να έχουν τα χρήματα να τα καλύψουν εφόσον ενεργοποιηθούν). Όμως σήμερα διαβάζουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής στο «κούρεμα», στο PSI, θα ξεπεράσει το 95% με την ενεργοποίηση των ρητρών εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου – δηλαδή τον «εξαναγκασμό στην εθελοντική συμμετοχή» όσων δεν συμμετείχαν εθελοντικά. (Ο Orwell κάπου εδώ ετοιμάζεται να αναστηθεί για να μας πάρει στο κυνήγι!) Αν αυτό δεν πυροδοτήσει τα CDS τότε αυτό σημαίνει ότι η επιτροπή που αποφασίζει την πυροδότησή τους απλά δεν θα την αποφασίσει ποτέ, καθώς αποτελείται από τους ίδιους τραπεζίτες που θα πληγούν αν πυροδοτηθούν τα CDS!

Άρα, προς τι όλη η πολύμηνη διαπραγμάτευση; Γιατί η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου να αποτελέσει αντικείμενο συνομιλιών, διαβουλεύσεων, και ατελείωτων συζητήσεων με τον κ. Dallara (τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών); Ποιος ο λόγος να αντιμετωπιστούν τα ασφαλιστικά ταμεία που ήταν υποχρεωμένα να δανείζουν το κράτος μας ως ίσα κι όμοια με τους ανόητους τραπεζίτες (ιδίως της Βόρειας Ευρώπης) που επέλεγαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα; Από την στιγμή που και το «κούρεμα» ήταν μεγάλο, επιπέδου παταγώδους πτώχευσης, και τα CDS θα πυροδοτηθούν (ή όχι) ανεξάρτητα από τις συνομιλίες αυτές, δεν υπήρχε κανένας λόγος διαπραγματεύσεων με τους τραπεζίτες. Τρόικα και ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να αποφασίσουν ερήμην των δανειστών του ελληνικού δημοσίου το βάθος και την κατανομή του κουρέματος ανά περίπτωση (από μεγάλο κούρεμα για hedge funds μέχρι μηδενικό για το ΙΚΑ). Το ότι δεν το έκαναν έχει μόνο μια εξήγηση: την αγωνία των πολιτικών μας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να διατηρήσουν ανέπαφες τις πολύ καλές τους σχέσεις με τους (πτωχευμένους) τραπεζίτες, ιδίως της Εσπερίας.

Επίλογος

Ένα «κούρεμα» το οποίο πριν δύο χρόνια θα ήταν λυτρωτικό, σήμερα αποτελεί μέρος όχι της λύσης αλλά του προβλήματος. Παρατείνει την ήδη αδυσώπητα μακρά περίοδο στην διάρκεια της οποίας η οικουμένη βάζει στο ελληνικό κράτος την ταμπέλα «Προσεχώς Πτώχευση». Πολλοί αφήνουν να εννοηθεί ότι το «κούρεμα» που επετεύχθη ναι μεν αφήνει πολλά προβλήματα άλυτα αλλά τουλάχιστον κερδίζουμε, ελέω PSI, λίγο περισσότερο χρόνο μέχρι να αλλάξει πολιτική η ΕΕ (πιθανόν με μια ήττα Σαρκοζύ στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία). Τους απαντώ ότι  πλανώνται.

Η ανταλλαγή ομολόγων δεν είναι παιχνίδι. Τα νέα ομόλογα αγγλικού δικαίου βάζουν την χώρα μας σε μια απίστευτη περιπέτεια: Αποτελούν χρέος το οποίο δεν θα μπορούμε να αποπληρώσουμε και το οποίο δεν θα δικαιούμαστε να μην αποπληρώσουμε. Αντ’ αυτού θα έπρεπε να εισηγηθούμε στην ΕΕ μια απλή εναλλακτική λύση: Να διαγραφεί το 100% αυτών των χρεών (αντί για το 85% που μόλις «κουρεύτηκε») και, σε αντάλλαγμα, το ελληνικό δημόσιο να μην πάρει ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας για κάλυψη των τρεχουσών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, η δημοσιονομική προσαρμογή θα ήταν πιο ήπια από την λαίλαπα που έρχεται, το χρέος μας θα ήταν λιγότερο αβάστακτο απ’ ότι με το PSI, και ο χρόνος που θα δινόταν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (έως ότου η τελευταία επανασχεδιάσει το ευρωσύστημα) περισσότερος.

(*) Ένα παράδειγμα «καλού» κουρέματος χρέους ήταν εκείνο της General Motors το 2009: 90% των δανείων διαγράφηκαν, νέα αναπτυξιακά δάνεια δόθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για επενδύσεις σε νέες μονάδες παραγωγής και, έτσι, η General Motors όχι μόνο επιβιώνει αλλά και αναπτύσσεται γοργά. Ένας από τους πιστωτές της, το συνδικάτο των εργαζόμενων (που έγινε ντε φάκτο πιστωτής καθώς  η εταιρεία χρώσταγε συντάξεις και μισθούς στα μέλη του), έχοντας αποδεχθεί αυτό το «γενναίο κούρεμα», τελικά βγήκε κερδισμένο (σε σχέση με το τι οφέλη θα λάμβανε αν απόρριπτε το κούρεμα του 90%) επειδή δέχθηκε να αποπληρωθεί με μετοχές της εταιρείας.

(**) Το επίσημο κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας συμφωνήθηκε τελικά στο 53%. Ένα ακόμα 32% επαναδανείστηκε στο κράτος με επιτόκια όμως χαμηλότερα από τα αρχικά. Έτσι, η επί πλέον απώλεια αυτών των τόκων ανεβάζει το ποσοστό του «κουρέματος» στο 75% της διαχρονικής αξίας των δανείων. Τώρα που τα νέα ομόλογα (ή γραμμάτια) που πήραν οι δανειστές του δημοσίου χάνουν μέχρι και το 85% της διαχρονικής τους αξίας (καθώς μεταπωλούνται σε τιμές κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας), το συνολικό ποσοστό πραγματικού «κουρέματος» αγγίζει το 85%.

 

ΠΗΓΗ: 10/03/2012, http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=13354