Πατριωτισμός και Αριστερά

Αναγκαίες αποσαφηνίσεις για έναν σοβαρό διάλογο.

Του Γιώργου Τοζίδη

Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν). Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.

2. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης, ακόμη και αν γίνει δεκτός ως θέση, δεν μπορεί να είναι το επιχείρημα για την αιτιολόγηση της ανάγκης για «ανατροπή σε Ελλάδα και Ευρώπη». Αν η κρίση είναι παγκόσμια, τότε η ανατροπή δεν μπορεί να περιορίζεται στα όρια της Ευρώπης, όταν μάλιστα δεν διευκρινίζεται αν με τον όρο Ευρώπη εννοείται η Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η Ευρώπη ως ήπειρος. Η ανατροπή στην Ελλάδα θα έχει τις ίδιες πολλαπλασιαστικές συνέπειες που είχε η εξέγερση στην Τυνησία για την Αραβική Άνοιξη.

3. Εγκαλείται, από τον Δ.Π.-Α., ο αριστερός πατριωτικός χώρος ότι είτε «σιώπησε, καθηλωμένος στη νοσταλγία του ΕΑΜ, είτε «ψήφισε» μαζί με τη Δεξιά» σε μια σειρά από ζητήματα. Πρόκειται για διαστρέβλωση και παραποίηση των θέσεων στα όρια της συκοφαντίας:

α) Για την ονομασία της πΓΔΜ, η θέση του αριστερού πατριωτισμού ήταν, εδώ και είκοσι χρόνια, η «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για κάθε χρήση». Από την άλλη ο Δ.Π.-Α. με την αποδοχή της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αποδέχεται τον αλυτρωτικό και επεκτατικό χαρακτήρα του συντάγματος της πΓΔΜ και ρίχνει νερό στο μύλο του εθνικιστή Γκρούεφσκι που καταγγέλλεται, πλέον, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και την αλβανική μειονότητα.

β) Πότε ο αριστερός πατριωτικός χώρος «σιώπησε» ή «ψήφισε μαζί με τη Δεξιά» για το μεταναστευτικό; Αντίθετα, οι θέσεις του Δ.Π.-Α. και των «διεθνιστών» συμβαδίζουν απόλυτα τόσο με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα όσο και με τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών που εξασφαλίζουν φθηνό εργατικό δυναμικό.

Επιπλέον, αρνούνται να δουν τις αλλαγές στις μεταναστευτικές ροές την τελευταία δεκαπενταετία και το ρόλο της Τουρκίας σε αυτές και «χλευάζουν» την αναγκαιότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης που είναι το μόνο σχέδιο που οδηγεί στη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και για τους μετανάστες.

γ) Οι θέσεις για την Κύπρο (που εκτός από τους εμπόρους και άλλοι τη μισούνε…) αποδεικνύουν ότι η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους «διεθνιστές» μας είναι επιλεκτική. Μονίμως «ξεχνούν» τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, τον εποικισμό των κατεχομένων ενώ στήριξαν το Σχέδιο Ανάν που στερούσε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην ελεύθερη κυκλοφορία, εγκατάσταση και απόκτηση περιουσίας και μετέτρεπε την Κύπρο σε κράτος υπό διεθνή κηδεμονία. Εστιάζουν την αντιπαράθεσή τους στην, ιστορικά αποδεδειγμένη, ελληνικότητα του νησιού αρνούμενοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (αυτοί οι «λενινιστές»…) στην πλειοψηφία των κατοίκων της.

δ) Ο Δ.Π.-Α. βλέπει κρατικές σκοπιμότητες στη Θράκη και μας καλεί να τις καταδικάσουμε, την ίδια στιγμή που «κλείνει τα μάτια και τα αφτιά» στις καταγγελίες των Πομάκων και των Ρομά για την καταπίεση και την τρομοκρατία που υφίστανται από τους τουρκογενείς της μουσουλμανικής μειονότητας και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.

ε) Ποια είναι, όμως, η θέση του Δ.Π.-Α. για το Αιγαίο; Ο αριστερός πατριωτικός χώρος ζητάει να εφαρμοσθούν οι διεθνείς συνθήκες του Ο.Η.Ε. και το δίκαιο της θάλασσας. Ο Δ.Π.-Α. διαφωνεί;

δ) Υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι στο πλευρό των «διεθνιστών» και αυτό δεν είναι άλλο από το ΕΑΜ. Προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να το αποδομήσουν γιατί τρέμουν τα επιτεύγματά του που στηρίχθηκαν στη σύζευξη του εθνικού με το κοινωνικό. Όσο κι αν προσπαθούν όμως δεν θα επιτύχουν να ξεχασθεί η αντίσταση στην τριπλή κατοχή, η απελευθέρωση των 2/3 της ελληνικής επικράτειας από τον ΕΛΑΣ και η δημιουργία θεσμών άμεσης δημοκρατίας και πολιτισμού στις απελευθερωμένες περιοχές. Πράγματι, η ΕΑΜική παράδοση είναι και σήμερα παρούσα γιατί εμπνέει τον αγώνα ενάντια στην τρόικα και την κυβέρνηση των μνημονίων αλλά και γιατί δείχνει τον δρόμο «για να φέρουμε τη λευτεριά». Επειδή, όμως, ο Δ.Π.-Α. επικαλείται έμμεσα τον Γοργοπόταμο, όταν αναφέρεται στη συνεργασία του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ, θα πρέπει να απαντήσει: Η ανατίναξη της γέφυρας ήταν ύψιστη πράξη αντίστασης που συνέβαλε στην ήττα των ναζί στο μέτωπο της Αφρικής ή καταστροφή δημόσιας υποδομής που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολευθεί η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων;

Κατά τα άλλα, ψυχή βαθιά…

ΠΗΓΗ: 18 Νοέμβριος 2013, "Δρόμος της Αριστεράς". Το είδα: 28-11-2013. http://pontosandaristera.wordpress.com/2013/11/28/tozidis/

Οι «ζυμώσεις» που «ξεφουσκώνουν» μόνες τους…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η οκταήμερη απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τις 16/9 ως και τις 25/9/2013 προκάλεσε μετά από τη λήξη της ποικίλες τοποθετήσεις αναφορικά με την επίτευξη ή μη των στόχων της. Όσοι αποτίμησαν θετικά την απεργία λειτούργησαν κυρίως συσχετιστικά, συγκρίνοντας την τελευταία αυτή κινητοποίηση με προηγούμενες.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 377, 16/10/2013.

Η θετική αποτίμηση συνεκτίμησε τη μαζική κινητοποίηση του κλάδου, ιδίως κατά το πρώτο τριήμερο της απεργίας, τα συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, που υπερέβαιναν το 70%, τις ογκωδέστατες πορείες όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στις επαρχιακές πόλεις – πορείες, μάλιστα, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να επιβάλλει την πλήρη αποσιώπησή τους στα ελεγχόμενα μεγάλα μέσα «ενημέρωσης» -, την αφύπνιση που φάνηκε να δείχνει μετά από πολύ καιρό ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, την έξοδο από την απάθεια και την αδράνεια, τη διαφαινόμενη καθυστέρηση των αρνητικών εξελίξεων στον κλάδο λόγω της αντίδρασης των εκπαιδευτικών, την απόπειρα προσέγγισης της κοινωνίας, εξήγησης σ' αυτήν των δίκαιων αιτημάτων των απεργών, και σύμπλευσης με άλλες ομάδες εργαζομένων. Όσοι αποτίμησαν ως αρνητικά τα απεργιακά αποτελέσματα επισήμαναν τη γρήγορη εγκατάλειψη του αγώνα, ιδίως τη στιγμή που αυτός φαινόταν να προσλαμβάνει τη μορφή απεργίας διαρκείας, καθώς επίσης και την έλλειψη αποτελεσματικότητας, εφόσον τα βασικότερα αιτήματα, μεταξύ των οποίων η επανασύσταση των κλάδων που καταργήθηκαν στα επαγγελματικά λύκεια και η επιστροφή των απολυμένων εκπαιδευτικών στις οργανικές τους θέσεις, δεν ικανοποιήθηκαν.

Αμφότερες οι προσεγγίσεις περιέχουν βάσιμες θέσεις. Η τοποθέτηση καθενός ως προς την επιτυχία ή την αποτυχία μιας απεργίας σχετίζεται με τις προσμονές του από αυτήν και τους στόχους προς επίτευξη που 'χει ορίσει ως πρωταρχική προτεραιότητα. Παράλληλα πάντως με την αρνητική αποτίμηση της συγκεκριμένης απεργίας εμφανίστηκε η παγίως διατυπωμένη τα τελευταία χρόνια αμφισβήτηση κάθε απεργίας ως προς την ικανότητά της να συμβάλει στην ικανοποίηση των εργασιακών διεκδικήσεων. Η μοιρολατρική θέση πως καμιά αντίδραση δεν καρποφορεί, διεκδίκησε για μία ακόμη φορά την κυριαρχική της εγκαθίδρυση, προτείνοντας ουσιαστικά τον συμβιβασμό με τη διάλυση της παιδείας, με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας, με τη μετατροπή των εκπαιδευτικών λειτουργών και των νέων που θα κληθούν στο εγγύς μέλλον να ενταχθούν στον χώρο της εργασίας σε δουλοπάροικους ανασφαλείς, φοβισμένους, υποταγμένους, στερημένους από εργασιακά δικαιώματα.

Είναι άραγε όντως τόσο άσφαιρο το απεργιακό όπλο, όσο παρουσιάζεται; Ασφαλώς, δεν παραγνωρίζεται το γεγονός πως μια σύγχρονη μορφή των εργασιακών διεκδικήσεων απαιτεί κι εκσυγχρονισμό των μεθόδων που μεταχειρίζεται. Ήδη καταδείχτηκε προς τη σχετική κατεύθυνση η ανάγκη να προβάλλονται αποτελεσματικότερα τα δίκαια των εργασιακών κλάδων από τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως εφόσον και οι εκάστοτε εξουσίες τα χρησιμοποιούν ως αιχμή του δόρατός τους για να σπιλώνουν τους εργαζομένους, να ενεργοποιούν τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» και να συντρίβουν εν τη γενέσει της κάθε διεκδίκηση («"Όμηροι" της παραπληροφόρησης· "όμηροι" της "μοίρας"…», Αποικία Ορεινών Μανιταριών, 22/9/2013). Όσες όμως εναλλακτικές δραστηριότητες κι αν επιδείξει κάποιος κλάδος στο πλαίσιο των διεκδικήσεών του, καμιά δεν διαθέτει την ισχύ μιας συντονισμένης απεργίας διαρκείας.

Η ενημέρωση, φυσικά, του κοινωνικού συνόλου, ώστε να αποδεσμευτεί αυτό από την προπαγάνδα της εξουσίας, είναι ύψιστης σημασίας. Η ευόδωση ενός εργασιακού αγώνα παρουσιάζει θετικότερες προοπτικές όταν η κοινωνία κατανοεί τα δίκια του και δεν στέκεται απορριπτική απέναντί του. Ακόμη όμως κι αν η επιζητούμενη κατανόηση συντελεστεί, από μόνη της δεν συνιστά συνθήκη επαρκή προκειμένου να τελεσφορήσει μια κινητοποίηση. Ακόμη, επίσης, κι αν επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα της επικοινωνιακής κινητοποίησης ενός κλάδου, που είναι, πέρα από την κοινωνική κατανόηση, η συμπαράταξη του συνόλου των εργασιακών κλάδων στο ίδιο διεκδικητικό μέτωπο, ούτε τούτη η συμπόρευση είναι από μόνη της αρκετή για να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα. Το κίνημα των «αγανακτισμένων», που συγκέντρωσε σχεδόν την καθολική αποδοχή του κοινωνικού συνόλου και κινητοποίησε για αρκετές εβδομάδες ικανότατο πλήθος πολιτών, φυλλορρόησε κι εξατμίστηκε βράζοντας στο ζουμί της αναποτελεσματικότητάς του. Οι ήπιες διαμαρτυρίες, όπως η προαναφερόμενη, έστω κι αν κοινωνικά είναι καθολικώς αποδεκτές, δεν συγκινούν καμία εξουσία, εφόσον στερούν από τον εαυτό τους κάθε θεμιτό μέσο πίεσης. Όσες πορείες, όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κι αν οργανωθούν από το σύνολο των συνδικάτων, περιορίζονται απλώς στο κυκλοφοριακό τους αντίκτυπο, τη στιγμή που οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν ακάθεκτες τις μεθοδεύσεις τους. Είναι εμφανές πως η συμπόρευση των εργασιακών κλάδων, εφόσον επιτευχθεί, χρειάζεται ένα βήμα παραπέρα: την κήρυξη συντονισμένης πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Η απεργία διαρκείας προτείνεται ως το μόνο αποτελεσματικό μέσο διεκδικήσεων, αφού είναι το μόνο ικανό να ασκήσει πραγματική πίεση. Οι «πολιτικώς ορθές» διαμαρτυρίες, που ευνοούνται από την καθεστωτική προπαγάνδα, προτείνονται ακριβώς επειδή δεν προκαλούν την παραμικρότερη ενόχληση στα συμφέροντα που εκπροσωπούν οι συστημικές κυβερνήσεις. Τι αντίκτυπο, ωστόσο, θα 'χε μια απεργία διαρκείας των αγροτών, που θα συνοδευόταν όχι από αποκλεισμούς των εθνικών οδικών δικτύων, παρά από κατακράτηση της ανθεκτικής, τουλάχιστον, γεωργικής παραγωγής στις αγροτικές αποθήκες; Τι θα σήμαινε, ως άσκηση πίεσης σε μια κυβέρνηση, η ακύρωση της διοχέτευσης μιας ολόκληρης σοδειάς λαδιού στο εξωτερικό; Τι αντίκτυπο θα είχε για την οικονομία μιας τουριστικής χώρας η παράλυση των τουριστικών υπηρεσιών για μια ολόκληρη σεζόν; Πόσο πιεστική θ' αποδεικνυόταν η ακινητοποίηση κάθε αστικού και υπεραστικού μέσου μεταφοράς; Θα επανακτούσε μια κυβέρνηση το ενδιαφέρον της για μια απεργία εκπαιδευτικών, εάν από αυτήν εξαρτιόταν η απώλεια της σχολικής χρονιάς για τους μαθητές;

Τα παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν πως ένας αγώνας θα ελπίζει σε δικαίωση μόνο αν ασκήσει συντονισμένες πιέσεις, θίγοντας συμφέροντα και προκαλώντας δυσλειτουργίες. Οι δυσλειτουργίες τούτες, άλλωστε, συνιστούν το νόημα κάθε απεργιακού αγώνα. Αν η απεργία έχανε το νόημα της συγκεκριμένης πίεσης, δεν θα 'χε λόγο ύπαρξης με την καθιερωμένη μορφή. Θα περιοριζόταν, ίσως, στη διαμαρτυρία του «περιβραχιόνιου» της δυσαρέσκειας στο μπράτσο, ενώ οι εργαζόμενοι θα προσέφεραν αδιαλείπτως τις υπηρεσίες τους. Αμφιβάλλει ωστόσο κανείς πως μια «λάιτ» μορφή διαμαρτυρίας δεν θα συγκινούσε καμιά εξουσία; Οι εξουσίες εξάλλου δεν συγκινούνται ούτε καν από σαρανταοκτάωρες απεργίες με ποσοστά συμμετοχής περί το 90%, όπως κατέδειξε η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών. Το μέγεθος, από την άλλη, του φόβου που προκαλεί στις εξουσίες η στέρηση της παροχής υπηρεσιών, αντικατοπτρίζεται στις υστερικές αντιδράσεις των ελεγχόμενων μέσων «ενημέρωσης», που κραυγάζουν υπερτονίζοντας την «ταλαιπωρία» του «κοσμάκη» ακριβώς από τη στέρηση των υπηρεσιών.

Εδώ ωστόσο κρίνεται αναγκαία η υπενθύμιση πως ένας αγώνας της περιγραφόμενης έντασης δεν αφορά μόνο το πλήγμα που θα δεχτούν οι κυβερνήσεις. Αφορά και τις θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν οι ίδιοι οι απεργοί. Μια μακροχρόνια παράλυση των υπηρεσιών προφανώς σημαίνει για τους απεργούς τη στέρηση των εισοδημάτων τους. Οι ψευδαισθήσεις είναι ανώφελες: δεν νοούνται αγώνες χωρίς θυσίες. Ούτε νοείται η μεταφορά ενός αγώνα στις πλάτες των «άλλων». Για να ευοδωθεί μια απεργία διαρκείας απαιτείται μαζική συμπόρευση. Αν έστω και λίγα μέλη ενός εργασιακού κλάδου δεν προτίθενται να στηρίξουν τον αγώνα, και σκοπεύουν αντιθέτως να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, η όποια αντίδραση είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία. Η απεργία των εκπαιδευτικών ατύχησε επειδή σταδιακά έπαψε να υποστηρίζεται εμπράκτως από έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό εκπαιδευτικών, που εγκατέλειπαν την προσπάθεια.

Η παραπάνω πραγματικότητα σημαίνει προφανώς ότι κάθε μελλοντική πρόθεση κινητοποίησης θα πρέπει να αφουγκραστεί τις διαθέσεις των κοινωνικών μελών να συμμετέχουν σ' έναν αγώνα μέχρις εσχάτων. Αν δεν ανιχνευτεί η σχετική πρόθεση, η έναρξη της όποιας κινητοποίησης θα οδηγήσει απλώς σε παρωδία απεργίας. Η διαπίστωση δε της απουσίας αγωνιστικής διάθεσης επίσης επιβάλλεται να ερμηνευτεί. Τι σημαίνει η αποχή από τους αγώνες; Μήπως ότι όσοι απέχουν δεν θεωρούν τα προβλήματα πραγματικά; Μήπως ότι είναι ικανοποιημένοι από τις μισθολογικές «διορθώσεις» και τα «εξυγιαντικά» μέτρα; Μήπως ότι, παρά τη συντριβή του κλάδου τους, εκείνοι θεωρούν πως θα συνεχίσουν να επιπλέουν κινούμενοι υπογείως σε κομματικές διαδρομές και διαδρόμους; Και τι είδους «επίπλευση» είναι δυνατόν να συντελείται «υπογείως»; Επιπλέον, τους ικανοποιεί το γεγονός πως η δική τους ύπνωση προδιαγράφει την καταστροφή της επόμενης γενιάς, μιας γενιάς ανεργίας και μετανάστευσης ή, στη «θετική» εκδοχή, μιας γενιάς των 350 ευρώ με ελαστική κι ανασφάλιστη εργασία; Τους ικανοποιεί η εδραίωση της χώρας τους ως προτεκτοράτου κι αποικίας δουλοπαροίκων; Μήπως θεωρούν ότι τα μέτρα δεν τους αφορούν, αφού πάντα θα πλήττουν «άλλους»; Μήπως εγκαταλείπουν τον αγώνα υποταγμένοι στον φόβο και την τρομοκράτηση; Μα τούτη την τρομοκράτηση δεν θα 'πρεπε να αποτινάξουν; Μήπως «δεν αντέχουν» οικονομικά; Μα, αν άντεχαν οι εργαζόμενοι πριν από τριάντα χρόνια, υπό συνθήκες ασφαλώς δεινότερες, πώς δεν αντέχουν τώρα; Αντέχουν οι δάσκαλοι στη Βραζιλία αγγίζοντας τους δύο μήνες απεργία διαρκείας, και δεν αντέχουν μόνο στην Ελλάδα; Εντέλει, αν όντως «διαφωνούν» με τη μνημονιακή καταστροφική πολιτική, τι ακριβώς περιμένουν ώστε να το διατρανώσουν εμπράκτως; Αναμένουν πότε θα συντελεστούν οι «κατάλληλες» κοινωνικές «ζυμώσεις», «κοσκινίζοντας» στο μεταξύ ενδεχόμενα που τις «ξεφουσκώνουν»; Ή όποιος δεν θέλει να «ζυμώσει», αενάως «κοσκινίζει»;

Μα περισσότερο από καθετί άλλο, η όποια απεργιακή κινητοποίηση θα πρέπει να απαντήσει προκαταβολικά στο εξής κρίσιμο ερώτημα: αν υποτεθεί ότι εξασφαλίζεται η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, κι ότι κατορθώνει να διανύσει ένα τρίμηνο κινητοποιήσεων, με εμφανή την πρόθεση των εργαζομένων να συνεχίσουν μέχρις εσχάτων, πώς το κίνημα της αντίστασης θα αντιμετωπίσει την πιθανή κυβερνητική ενέργεια της επιστράτευσης; Ίσως εδώ να 'ναι αναγκαία η κατάδειξη του ελλείμματος δημοκρατίας και η πιεστική επιζήτηση της ενεργοποίησης της Δικαιοσύνης απ' τους πολιτικούς σχηματισμούς που αντιπολιτεύονται την ισοπέδωση της χώρας, ενάντια στους καταπατητές του Συντάγματος και τη διαρκή εκ μέρους τους γελοιοποίηση της Βουλής. Εννοείται δε πως η σχετική ενεργοποίηση δύναται να αποκτήσει νόημα μόνο σ' ένα μελλοντικό καθεστώς πραγματικής ελευθερίας και σεβασμού της Δημοκρατίας. Αντίθετα, σ' ένα νομικό περιβάλλον που υπόκειται στις μνημονιακές ορέξεις, οποιοσδήποτε λόγος ή νομική κίνηση αποκατάστασης του κράτους δικαίου θα καταλήξει απλώς σε νέο εμπαιγμό της Δικαιοσύνης και σε περαιτέρω εξευτελισμό των θεσμών και των πολιτών.

Η Αίγυπτος στο δρόμο της Συρίας;

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Στις αρχές του 2011, η Τυνησία μαζί με την Αίγυπτο ήταν τα ‘εναρκτήρια λακτίσματα' σε μια διαδικασία που τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) ονόμασαν κατ' ευφημισμό Αραβική «Άνοιξη» – η οποία αποδείχθηκε τελικά άγριος χειμώνας. Μια διαδικασία, η οποία αποτέλεσε μάλιστα έναυσμα για να ξεκινήσουν και τα «κινήματα» των πλατειών, (Ισπανία, Ελλάδα κ.λπ.), και, στη συνέχεια, τα αντίστοιχα «κινήματα» κατάληψης (ΗΠΑ, Βρετανία) που κατέληξαν στις μαζικές διαδηλώσεις της Τουρκίας και Βραζιλίας. 

Όμως, μέσα σε δυόμισι χρόνια, ολόκληρο το δήθεν «κίνημα» αυτό, οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Πράγμα, βέβαια, αναμενόμενο εφόσον οι κινητοποιήσεις αυτές δεν είχαν καν ενιαία αιτήματα, γεγονός που εξέφραζε την ανομοιογενή κοινωνική τους σύνθεση: από τα λαϊκά στρώματα – κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης – που απαιτούσαν την ικανοποίηση βασικών αναγκών, μέχρι τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που απαιτούσαν διαφάνεια, περισσότερη «δημοκρατία» κ.λπ.. Εντούτοις, στις σημερινές συνθήκες που έχει επιβάλλει παντού η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έχω γράψει επανειλημμένα, μόνο  «λαϊκά μέτωπα για τον 21ο αιώνα» που θα απαιτούσαν κοινωνική αλλά και εθνική απελευθέρωση, με βάση συγκροτημένα προγράμματα και στόχους ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον καταλύτη για ριζικές κοινωνικές αλλαγές. Δηλαδή, αλλαγές που θα οδηγούσαν στη ρήξη με την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία των λαών, σε ένα νέο πραγματικό διεθνισμό, «από τα κάτω».

Οι εξεγέρσεις, επομένως, στις χώρες της Αραβικής «Άνοιξης» (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία), είχαν συνήθως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά με ένα επί πλέον κρίσιμο χαρακτηριστικό: ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν προσχεδιασμένες από την Υ/Ε.  Όχι με την έννοια βέβαια ότι τα εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας το έκαναν με …εντολές των μυστικών υπηρεσιών της Υ/Ε, αλλά με την έννοια ότι η «νεολαία του Facebook» και οι ελεγχόμενες από την ίδια ελίτ ΜΚΟ  έπαιξαν τον ρόλο καταλύτη για τις κοινωνικές εκρήξεις  που σημειώθηκαν στον επιλεγέντα από την ίδια ελίτ χρόνο. Και αυτό, γιατί οι χώρες αυτές ήταν γνωστά ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν, μετά από δεκαετίες άγριας καταπίεσης σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης..

Ο στόχος της Υ/Ε ήταν διπλός. Πρώτον, η αντικατάσταση των χρεοκοπημένων πελατειακών καθεστώτων στη Τυνησία και την Αίγυπτο από  ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού», στον οποίον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έπαιζαν τα συντηρητικότερα στρώματα του πολιτικού Ισλάμ, με επί κεφαλής την γνωστή αντιδραστική οργάνωση Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην άνδρωση της οποίας είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο, ήδη από τον Μεσοπόλεμο, η δυτική αποικιοκρατία, με στόχο τα εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά κινήματα στον Αραβικό κόσμο. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική «περικύκλωση» της Λιβύης και της Συρίας, με στόχο την συντριβή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που στήριζαν τα μη πελατειακά καθεστώτα στις χώρες αυτές, το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία και το Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη.

Αυτή η αριστοτεχνικά στημένη «επιχείρηση», με την αποφασιστική βοήθεια των ελεγχόμενων διεθνών ΜΜΕ, αλλά και της εκφυλισμένης «Αριστεράς», κατάφερε να αποπροσανατολίσει εντελώς την διεθνή κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα ότι δεν οργανώθηκε η παραμικρή μαζική κινητοποίηση ενάντια στις σφαγές στη Λιβύη και τη Συρία. Και, μέχρι πριν λίγους μήνες είχε σημαντική επιτυχία. Έτσι, μετά από την οργανωμένη ψευδό-εξέγερση στη Λιβύη, ανετράπη το εκεί εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς. Παράλληλα, στη Τυνησία και την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν πελατειακά καθεστώτα της Υ/Ε, με επί κεφαλής την Μουσουλμανική Αδελφότητα, που συνέχιζαν να εφαρμόζουν «κανονικά» τις πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Τάξη. Στη Συρία, όμως, η ανάλογη με τη Λιβύη ψευδό-εξέγερση συγκαλύφθηκε κάτω από ένα ψευδό-εμφύλιο πόλεμο, όπου η ντόπια Μουσουλμανική Αδελφότητα, μαζί με τους εισαγόμενους τζιχάντις  της Αλ Κάιντα (που σήμερα ενδιαφέρεται μόνο για την εγκαθίδρυση χαλιφάτων!) και των μισθοφόρων των εγκληματικών καθεστώτων του Κόλπου, διεξάγουν την πιο εκτεταμένη ποτέ τρομοκρατική εκστρατεία, ενάντια στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα που στηρίζει το Μπααθικό καθεστώς.

Όμως, η γιγάντια αυτή επιχείρηση άρχισε να αποτυγχάνει όταν τα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου (σε αντίθεση με τα εξαθλιωμένα στρώματα στις επαρχίες όπου βασιλεύει ακόμη η αγραμματοσύνη) κατάλαβαν τον ρόλο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και στράφηκαν εναντίον της, με αποτέλεσμα τις μαζικές διαδηλώσεις του περασμένου μήνα, που σήμαιναν ότι αυτή είχε χάσει και την οριακή πλειοψηφία που είχε κερδίσει στις τελευταίες εκλογές. Μολονότι σε αυτές τις διαδηλώσεις πάλι συμμετείχαν και μεσαία στρώματα που υποστήριζαν τα όργανα της Υ/Ε, όπως τον Ελ Μπαραντέι, τα αυθόρμητα αιτήματα από κάτω δεν ήταν απλώς τα αποπροσανατολιστικά αιτήματα «να φύγει ο δικτάτορας» (Μουμπάρακ, Μόρσι) αλλά έφθαναν μέχρι να ζητούν κάποιο νέο είδος Νασσερισμού για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το ερώτημα επομένως που μπαίνει σήμερα είναι: μήπως οι ελεύθεροι σκοπευτές που, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, πρωταγωνίστησαν στη σφαγή στο Κάιρο με πάνω από 600 νεκρούς,  είναι ανάλογοι των ελεύθερων σκοπευτών που ξεκίνησαν τον «εμφύλιο» στη Συρία (δηλαδή μισθοφόροι του Κόλπου, τζιχάντις κ.λπ.) με στόχο ένα νέο εμφύλιο στα πρότυπα του Συριακού, αυτή τη φορά στην Αίγυπτο;

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (18 Αυγούστου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_08_18.html

Βραζιλία: "το κίνημα των 20 σεντς" και οι βαθιές ρίζες του

 

Του Franco A.

 

Οι ελίτ της χώρας του ποδοσφαίρου αιφνιδιάστηκαν από την μαζική αντίδραση των Βραζιλιάνων νέων και εργαζόμενων και τις ογκώδεις διαδηλώσεις τους τις περασμένες ημέρες. Την αφορμή έδωσε μια μικρή αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων – καθόλου όμως αμελητέα για τους πολύ χαμηλά αμειβόμενους (242 ευρώ κατώτατος μισθός) που ζούν μακριά απο τις δουλιές τους και αγοράζοουν πολλά εισιτήρια καθημερινά, πράγμμα που σημαίνει οτι ακόμη και μια μικρή αύξηση μπορεί να τους κάνει να κοιμούνται νηστικοί στο τέλος του μήνα.

Κάτω όμως από την αφορμή κρύβονται βαθιές αιτίες που σχετίζονται με το ότι το κράτος λειτουργεί υπέρ της ολιγαρχίας του χρήματος, και όταν ο κόσμος παρεμβαίνει σ' αυτή τη σχέση του επιφυλάσσει την καταστολή. Είναι τόση η λαϊκή δυσαρέσκεια που διαταράσσει ακόμη και την παραδοσιακή βραζιλιάνικη αγάπη για τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, ένα χρόνο πριν τη διεξαγωγή του Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δυτικά ΜΜΕ επικέντρωσαν την προσοχή στη σπατάλη δημοσίου χρήματος και τη διαφθορά που συνοδεύει αυτές τις διοργανώσεις. Όμως η περιγραφή της κατάστασης από έναν φοιτητή είναι πολύ πιο διαφωτιστική.

"Οι εικόνες που παρουσίασαν οι σελίδες των μεγαλύτερων εφημερίδων του κόσμου – κάδοι που καίγονται στους δρόμους του Ρίο ντε Τζανέιρο, μαζικές κινητοποιήσεις στο Σάο Πάολο, δακρυγόνα από την αστυνομία, με εικόνες βίας μόνο – εγείρουν το ερώτημα: όλα αυτά έγιναν για 20 σεντς του ρεάλ; Όχι δεν γίνονται όλα αυτά για 20 σεντς του ρεάλ.

Ο ξεσηκωμός αυτός έχει βαθιές αιτίες, που συσσωρεύονται επί χρόνια …"

Όπως πολλές χώρες σήμερα, η Βραζιλία ζει έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στο κράτος και στο λαό. Αυτός ο πόλεμος, μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, ήταν αθόρυβος, αλλά καθόλου πιο ειρηνικός από όσο είναι σήμερα. Για πάνω από έναν αιώνα, η Βραζιλία κυβερνιόταν από πολιτικούς που έβλεπαν τους φόρους που πλήρωναν οι πολίτες – τους οποίους όφειλαν να εκπροσωπούν – σαν τραπεζικό λογαριασμό. Ολόκληρες Πολιτείες ανήκουν σε έναν όμιλο ή σε μια δυναστεία.

Οικογένειες, πριν ακόμη εκλεγούν σε θέσεις εξουσίας, κατείχαν τεράστια λατιφούντια και το οικογενειακό τους δένδρο έφτανε μέχρι την εποχή που είχαν πρωτοέλθει στη Βραζιλία οι Πορτογάλοι. …

"Η ίδρυση της νέας πρωτεύουσας Μπραζίλια , το 1960, δεν βελτίωσε την κατάσταση. Στην πραγματικότητα η μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ρίο ντε Τζανέιρο στη μέση της χώρας, στη νέα πρωτεύουσα, που σχεδιάστηκε και οικοδομήθηκε σε 5 χρόνια -μια αποθέωση του μοντερνισμού– απλώς επιβεβαίωσε τις απεχθείς τάσεις της βραζιλιάνικης πολιτικής. Το Ρίο ντε Τζανέιρο ήταν το κοσμοπολίτικο κέντρο της εποχής, είχε 1 εκατ. πληθυσμό και ήταν η καρδιά ενός πολύ μαχητικού εργατικού κινήματος και κινημάτων πόλης. Αντίθετα, η Μπραζίλια, μια τεχνητή πρωτεύουσα, δεν κατοικούνταν πριν από την ίδρυσή της. Παρόλο που η κατάσταση άλλαξε συν τω χρόνω, εξακολουθεί να κατοικείται κυρίως από γραφειοκράτες που δεν επικρίνουν την κυβέρνηση πολύ συχνά, καθώς εξαρτώνται απ' αυτήν και είναι καλοπληρωμένοι. Καμιά από τις άλλες μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας δεν έχει την ίδια πολιτική σημασία και οι περισσότερες είναι πολύ μακριά από την Μπραζίλια, κάτι που δεν επιτρέπει να πάει ο κόσμος εκεί και να εκφράσει την αγανάκτησή του στην πρόεδρό μας."

Η Βραζιλία σήμερα ζει μια ειδική στιγμή. Αυτό είναι αλήθεια. Μερικά πολιτικά προγράμματα που εφαρμόστηκαν την περασμένη δεκαετία έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα: η οικονομική ανισότητα – στην οποία η Βραζιλία ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής – έχει μειωθεί σημαντικά.

Το πρόγραμμα Bolsa Família έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία στη μείωση της φτώχειας και οι επενδύσεις στην ανώτατη εκπαίδευση για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών και για τις εθνικές μειονότητες έχουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα. "Το ζήτημα δεν είναι να αμφισβητήσουμε όσα πήγαν καλά. Τα αποτελέσματα των 10 τελευταίων χρόνων υπό τη διακυβέρνηση του Κόμματος Εργαζομένων πρέπει να προστατευθούν και να επεκταθούν, αν θέλει κανείς να δημιουργήσει μια πιο δίκαια κοινωνία, με λιγότερη φτώχεια και εκμετάλλευση από αυτή που είχαν δημιουργήσει οι δυνάμεις του παρελθόντος, όπως οι φεουδάρχες της οικογένειας Σάρνεϊ. Γι' αυτό οι διαδηλώσεις δεν εκφράζουν απλώς τη διαμαρτυρία ενάντια στην κυβέρνηση του Κόμματος Εργαζομένων. Εκφράζουν τη βούληση για απελευθέρωση της χώρας από την αυταρχική, δικτατορική και βάναυση κληρονομιά της."

Αν, στο τέλος αυτών των διαμαρτυριών, η πολιτική τάξη της Βραζιλίας – μια τάξη που ενδιαφέρεται για τον εαυτό της περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον – και ο στρατός της των καπιταλιστών που πλουτίζουν χάρη στις προσωπικές διασυνδέσεις τους, τους δημοσιογράφους της που εκπορνεύονται προς το συμφέρον μιας ελίτ, της αστυνομίας της που σκοτώνει χωρίς δισταγμό, αν όλοι αυτοί οι καταπιεστές απομακρυνθούν από την εξουσία και αναγκαστούν να αναγνωρίσουν ότι έχει φτάσει η εποχή της αληθινής δημοκρατίας, τότε θα πληρώνω πολύ ευχαρίστως 20 σεντς παραπάνω για το εισιτήριο.

Οι μποέμ αστοί επαναστάτες της Βραζιλίας

"Ιδού κάτι περίεργο: Στη Βραζιλία, οι διαδηλώσεις παραδοσιακά θεωρούνται μια διασκέδαση για τα παιδιά των πλουσίων που δεν έχουν να κάνουν κάτι χρήσιμο, μια δικαιολογία για να χρωματίζει κανείς το πρόσωπό του και να φωνάζει στους δρόμους. Και σε ένα βαθμό ισχύει. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις είναι νέοι από πλούσιες οικογένειες (πολύ πλούσιες σε ορισμένες περιπτώσεις) που έχουν ένα μάλλον αριστερό πολιτικό όραμα το οποίο φαίνεται σε ορισμένους ασύμβατο με την κοινωνική τους τάξη.

Ο παράξενος συνδυασμός των συνθημάτων που είναι εμπνευσμένα από τα εργατικά κινήματα του 20ού αιώνα και μη εργατικής καταγωγής των διαδηλωτών συχνά λοιδορείται από τα ΜΜΕ και αυτό τελικά εσωτερικεύεται από μεγάλο μέρος του βραζιλιάνικου πληθυσμού, σε μια χώρα όπου ο μοιρολατρικός κυνισμός έχει φτάσει σε επίπεδα υψηλής τέχνης."

Όμως, ακούστε κάτι ενδιαφέρον: Όταν συμμετείχα σε μια διαδήλωση του "κινήματος για τα 20 σεντς", μας σταμάτησαν μπροστά στο Central do Brasil, τον περίφημο σιδηροδρομικό σταθμό που πιθανώς γνωρίζετε από την ομώνυμη ταινία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η διαδήλωση ήταν απολύτως ειρηνική. Πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς ήμαστε φοιτητές από πλούσιες οικογένειες, αλλά μπορούσε να δει κανείς ότι αυτό το κίνημα είχε μια κοινωνική βάση που ήταν πιο ετερογενής. Συμμετείχαν επαγγελματίες, συνταξιούχοι και φτωχοί εργάτες που είχαν δυσαρεστηθεί με τις αυξήσεις των εισιτηρίων.

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο σπάνια μια διαδήλωση έχει πάνω από 200 ανθρώπους, εκεί όμως ήμαστε 2.000 από αρκετές κοινωνικές τάξεις. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως συνέβαινε κάτι διαφορετικό τούτη τη φορά. Ο λαός της Βραζιλίας αφυπνιζόταν από το μακρύ του ύπνο – και ήταν οργισμένος. "Η ηρεμία δεν διάρκεσε για πολύ. Κατέφτασαν ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, με τις ασπίδες, τις μαύρες στολές, την τρομακτική τους όψη και τα "μη θανάσιμα" όπλα τους και άρχισαν να σχηματίζουν μια σειρά απέναντί μας. Τα τραγούδια και τα συνθήματα σταμάτησαν. Η σκηνή έμοιαζε με μονομαχία, όπως αυτές που βλέπουμε σε ταινίες γουέστερν. Ξαφνικά, κάτι συνέβη. Ο κόσμος που έβγαινε από το Central do Brasil ενώθηκε μαζί μας. Ήταν μικροπωλητές, μητέρες με παιδιά, τα παιδιά των δρόμων, άστεγοι, ζητιάνοι. Οι φτωχοί, οι πιο φτωχοί του Ρίο, μαζεύτηκαν και μπήκαν ανάμεσα σ' εμάς και τους αστυνομικούς. Λίγα λεπτά αργότερα, οι αστυνομικοί μας επιτέθηκαν και συνέλαβαν 40, ανάμεσά τους και ένα φίλο μου. Τρέχοντας και προσπαθώντας να βρω καταφύγιο στην πιο κοντινή στάση του μετρό, είδα έναν άνθρωπο που έκλαιγε και φαινόταν αδύναμος. Αιμορραγούσε – ένα θύμα των "μη θανάσιμων" όπλων.

Καταστολή: ''η μάσκα της δημοκρατίας πέφτει"

Αυτές οι σκηνές επαναλήφθηκαν αμέτρητες φορές όπου οι άνθρωποι είχαν το κουράγιο να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια σε μια απόφαση που επηρεάζει άμεσα την πλειοψηφία και λήφθηκε χωρίς ποτέ να τους ρωτήσουν. Αυτός είναι ο αυταρχικός τρόπος άσκησης της πολιτικής και ο τύπος της πολιτικής που ευνοεί ένα καρτέλ εταιρειών λεωφορείων, με γνωστές διασυνδέσεις με τις εκλογικές καμπάνιες του δημάρχου του Ρίο και άλλων ισχυρών. Κάτω από όλα αυτά: ένα κωφάλαλο ομοσπονδιακό κράτος που καθιστά τους ανθρώπους ομήρους των ιδιωτικών εταιρειών οι οποίες χρηματοδοτούνται με δημόσιο χρήμα.

Τα αποτελέσματα είναι: κακές υπηρεσίες, υψηλά κόμιστρα, ξεσηκωμός. "Στο Σάο Πάολο, οι αστυνομικοί χτύπησαν διαδηλωτές που κρατούσαν λουλούδια. Δυο μέρες αργότερα, απαγόρευσαν να έχει κανείς μαζί του ξίδι, γιατί μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μετριάσει τις επιπτώσεις των δακρυγόνων. Έκαναν σωματικές έρευνες ψάχνοντας για …ξίδι. Στην Πολιτεία Μίνας Σεράις, απαγορεύτηκαν όλες οι διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια του "Κυπέλλου της Συνομοσπονδίας" 2013, μιας διοργάνωσης της FIFA στο πλαίσιο του Μουντιάλ του 2014 που θα γίνει στη Βραζιλία. Στο κοινοβούλιο συζητείται να εισαχθεί νομοσχέδιο που θα χαρακτηρίζει "τρομοκρατικές" όλες τις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ και θα επισύρει ανάλογα βαριές ποινές. …" Με αυτές τις δικτατορικού τύπου αστυνομικές επιδρομές, είναι καθαρό ότι η μάσκα της δημοκρατίας μας πέφτει και οι αυταρχικές ρίζες του πολιτικού κατεστημένου γίνονται για άλλη μια φορά ορατές – ρίζες που βρίσκονται στο συμβιβασμό με τη στρατιωτική δικτατορία των ετών 1964 -1985, η οποία τελείωσε φέρνοντας εκείνους που είχαν παλέψει για τη δημοκρατία πιο κοντά στους παλιούς παράγοντες του αυταρχισμού.

Η συμβολική συμμαχία μεταξύ του Λούλα, του ήρωα του εργατικού κινήματος των δεκαετιών 1970 και 1980, και του Πάουλο Μαλούφ, τελευταίου προεδρικού υποψήφιου του ετοιμοθάνατου δικτατορικού καθεστώτος, δείχνει ότι η πολιτική τάξη ενδιαφέρεται κυρίως για την εξουσία και δεν έχει να προσφέρει ένα πραγματικό πολιτικό σχέδιο. Αλλά χάρη σ' αυτούς και στα μαντρόσκυλά τους μέσα στην αστυνομία, το "κίνημα για τα 20 σεντς" γίνεται ένα μεγάλο κίνημα που μας δίνει τη δυνατότητα να πούμε αυτό που νομίζουμε, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να λέμε ότι θέλουμε να ζήσουμε σε μια πραγματική δημοκρατία".

Το φτηνό ξεπούλημα της ΕΡΤ με την κάλυψη του ΣτΕ

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Πάλι έκανε το θαύμα του το Συμβούλιο της Επικρατείας. Με την απόφασή του, ουσιαστικά καλύπτει την φασιστική ενέργεια της κυβέρνησης να διαλύσει την κρατική ραδιοτηλεόραση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 11ης Ιουνίου. Η απόφαση του ΣτΕ για Προσωρινή Διαταγή αφορά σε δυο ζητήματα:

1. Την αναστολή της εκτέλεσης της προσβαλλόμενης υπ' αριθ. ΟΙΚ.02/11.6.2013 Κοινής Υπουργικής Απόφασης αποκλειστικά ως προς το μέρος της, με το οποίο προβλέπεται α) ότι διακόπτεται η μετάδοση ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και η λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων της ΕΡΤ Α.Ε., και β) ότι οι συχνότητες της ΕΡΤ Α.Ε. παραμένουν ανενεργές (άρθρο 2 παρ. 2 περ. β της παραπάνω Κ.Υ.Α.).

2. Τη λήψη από τους συναρμόδιους Υπουργό Οικονομικών και Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό των αναγκαίων οργανωτικών μέτρων για τη συνέχιση της μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και τη λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων από δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα για το χρονικό διάστημα έως τη σύσταση και λειτουργία νέου φορέα που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όπως προβλέπεται από την παρ. 2 του άρθρου 1 της υπ' αριθ. ΟΙΚ.02/11.6.2013 Κοινής Υπουργικής Απόφασης.

Η απόφαση αυτή, η οποία υπογράφεται από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Κ. Μενουδάκο, αποτελεί κόλαφο για την ελληνική δικαιοσύνη. Μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, που δικαίως σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την ίδια την ύπαρξή τους. Να θυμηθούμε ότι στις 10 Ιουνίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράφει μαζί με τους υπουργούς της ΝΔ Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με βάση την οποία τροποποιεί τις διατάξεις του άρθρου 14Β του ν. 3429/2005. Το συγκεκριμένο άρθρο (14Β) εντάχθηκε στο ν. 3429/2005 με τροπολογία στο άρθρο 66 του νόμου 3002/11 που αναφέρεται στην κατάργηση, συγχώνευση και αναδιάρθρωση Ν.Π.Ι.Δ και δημοσίων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβάνοντας και την ΕΡΤ Α.Ε και καταγράφοντας τις προϋποθέσεις για την κατάργηση και την τύχη των περιουσιακών στοιχείων. Δημοσιεύεται στο ΦΕΚ της 180/Α/22-8-2011 και είναι κατασκεύασμα του Βενιζέλου που σήμερα εμφανίζεται να διαμαρτύρεται.

Το άρθρο 14Β του Βενιζέλου προβλέπει με απλή κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση εποπτεύοντος Υπουργού να καταργείται, συγχωνεύεται και αναδιαρθρώνεται οποιοδήποτε Ν.Π.Ι.Δ. και δημόσια επιχείρηση. Επαναλαμβάνουμε: με μια απλή κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση εποπτεύοντος Υπουργού. Χωρίς νομοσχέδια, ή οτιδήποτε παρόμοιο που απαιτεί την συναίνεση της Βουλής. Μάλιστα στην παράγραφο 2 του συγκεκριμένου άρθρου 14Β αναφέρεται: «Με την απόφαση της προηγούμενης παραγράφου καθορίζεται η τύχη της περιουσίας του νομικού προσώπου που τυχόν καταργείται, ο φορέας που καθίσταται διάδοχος των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του, το καταστατικό ή ο οργανισμός που το διέπει στην περίπτωση συγχώνευσης και κάθε άλλο σχετικό θέμα για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου.»

Με άλλα λόγια με απλή υπουργική απόφαση μπορεί να καταργηθεί ένας οργανισμός ή φορέας του δημοσίου και στην θέση του να στηθεί ένας «διάδοχος των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του», χωρίς καν να τεθεί το όλο θέμα στην Βουλή. Με απλή υπουργική απόφαση.

Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπέγραψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 10/6 και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ τεύχος πρώτο, αριθμ. φύλλου 139/11/6/'13, τροποποιείται το άρθρο 14Β παρ. 2 με σκοπό να δώσει την δυνατότητα στον υπουργό οικονομικών και τον εκάστοτε εποπτεύοντα υπουργό «σε περίπτωση κατάργησης του φορέα, όπως και τυχόν θυγατρικών του, καθορίζεται η διακοπή της λειτουργίας του καθώς και των τυχόν θυγατρικών του, ως και ο χρόνος αυτής, η τύχη της περιουσίας του καταργούμενου νομικού προσώπου, όπως και των τυχόν θυγατρικών του, ρυθμίζονται όλα τα θέματα της διαδοχής των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών τους, όπως και η τύχη των εκκρεμών δικών, της αυτοδίκαιης λύσης των πάσης φύσεως εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων έργου, της αυτοδίκαιης λήξης όλων των αποσπάσεων προσωπικού καθώς και κάθε σχετικό με αυτά θέμα, της αυτοδίκαιης λήξης της θητείας των οργάνων διοίκησης, των διαδικασιών και οργάνων που απαιτούνται για τη διαδοχή καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.» 

Με άλλα λόγια το σύνολο των λεπτομερειών και εκκρεμοτήτων της κατάργησης του φορέα, αλλά και το πέρασμα στο διάδοχο σχήμα αποτελεί αποκλειστικά αρμοδιότητα του υπουργού οικονομικών και του αρμόδιου εποπτεύοντος υπουργού. Η Βουλή δεν παρεμβάλλεται πουθενά, ούτε απαιτείται η έγκρισή της σε καμιά φάση της όλης διαδικασίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε την εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επικαλούμενος τυπικά την παράγραφο 1 του άρθρου 44 του Συντάγματος, η οποία προβλέπει ότι «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.» Ποια είναι η έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης; «Η έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης για την αντιμετώπιση του κατεπείγοντος θέματος της εφαρμογής της παραγράφου 1 του άρθρου 14Β του ν. 3429/2005 που αφορά την εφαρμογή των διατάξεων του ν. 4046/2012 και του ν. 4093/2012, που αποτελούν προαπαιτούμενες ενέργειες στο πλαίσιο του εγκεκριμένου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016.» Γιατί η εφαρμογή της παραγράφου 1 του άρθρου 14Β και όλα τα άλλα αποτελούν κατεπείγον θέμα και μάλιστα έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης; Γιατί έτσι γουστάρει η κυβέρνηση και τα αφεντικά της.

Υπήρξε εισήγηση του Υπουργικού Συμβουλίου, όπως τυπικά απαιτεί το Σύνταγμα; Όχι. Διότι η εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν φέρει την υπογραφή όλων των υπουργών της κυβέρνησης, αλλά μόνο εκείνων που ανήκουν στο κόμμα της ΝΔ.

Με βάση την εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δημοσιεύτηκε κατόπιν η Κοινή Υπουργική Απόφαση Aριθ. OIK.02/11.6.2013 (ΦΕΚ Β' 1414/11-06-2013) με την οποία καταργείται η ΕΡΤ ΑΕ και διακόπτεται η λειτουργία της, ενώ απολύονται όλοι οι συντελεστές της. Την ακριβώς επομένη με την Κοινή Υπουργική Απόφαση Aριθ. OIK 03/12.6.2013 (ΦΕΚ Β' 1423/12-06-2013) προστίθενται επιπλέον η «ειδική διαχείριση του μεταβιβαζόμενου ενεργητικού και παθητικού», η οποία αφορά στο εξής: «Με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό, που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, διορίζεται ειδικός διαχειριστής, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, με σύμβαση έμμισθης εντολής, ο οποίος διαχειρίζεται το σύνολο των στοιχείων του ενεργητικού και παθητικού της ΕΡΤ ΑΕ και των θυγατρικών της που μεταβιβάζονται με το άρθρο 2 στο Δημόσιο μέχρι τη σύσταση του νέου φορέα σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 1.»

Κι όλα αυτά με απλές υπουργικές αποφάσεις. Ακόμη και η σύσταση του νέου φορέα που θα διαδεχθεί την ΕΡΤ ΑΕ είναι στην διακριτική ευχέρεια του υπουργού οικονομικών και του συναρμόδιου υπουργού, χωρίς να υποχρεούνται να καταθέσουν πρόταση νόμου στην Βουλή. Όλα μπορούν να λυθούν με Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις.

Βρήκε τίποτε επιλήψιμο σ' όλα αυτά το ΣτΕ; Τίποτε απολύτως. Έχει αποδεχθεί πλήρως την κατάφωρη παρανομία των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένου και ειδικά της συγκεκριμένης που δεν πληροί ούτε καν τις τυπικές απαιτήσεις του Συντάγματος. Με την απόφασή του το ΣτΕ νομιμοποιεί όλη την πρακτική της κυβέρνησης και δίνει εντολή «μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και τη λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων από δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα για το χρονικό διάστημα έως τη σύσταση και λειτουργία νέου φορέα που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Επιτρέπει έτσι στην κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε ορισμό ειδικού διαχειριστή, φυσικού ή νομικού προσώπου, με σύμβαση έμμισθης εντολής, που θα αναλάβει πλήρως την κυριότητα της ΕΡΤ ΑΕ μέχρι την σύσταση του διάδοχου φορέα. Αν οι εργαζόμενοι αρνηθούν την εγκατάσταση αυτού του ειδικού διαχειριστή, τότε θα βρεθούν να παραβιάζουν και την απόφαση του ΣτΕ.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί τόσο κάποιοι δικηγόροι – από ίδιον συμφέρον, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ή από άγνοια; – όσο και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους και κυρίως τους συνδικαλιστές τους ότι η απόφαση του ΣτΕ είναι θετική γι' αυτούς και ότι τους δίνει την δυνατότητα να ελιχθούν ή να διαπραγματευθούν. Στην πραγματικότητα, τόσο οι νομικοί σύμβουλοι, όσο και τα κόμματα σέρνουν τους εργαζόμενους σε παγίδα προκειμένου να μην αναδειχθεί το κυρίαρχο ζήτημα: Σε ποιον οφείλει ν' ανήκει η ΕΡΤ; Στην κυβέρνηση και το κράτος, ή στους Έλληνες πολίτες που πληρώνουν γι' αυτήν; 

Η ΕΡΤ θα πρέπει να περάσει άμεσα στην κυριότητα των Ελλήνων πολιτών που γενιές επί γενεών πλήρωσαν για τις εγκαταστάσεις και τα δίχτυα της. Θα πρέπει να μετατραπεί σε μια αυτοδιαχειριζόμενη δημόσια ΕΡΤ υπό κοινωνικό έλεγχο στη βάση αυτόνομης χρηματοδότησης απευθείας από την κοινωνία χωρίς κανενός είδους κυβερνητική και κρατική ανάμιξη που γεννά διαφθορά, σκάνδαλα και εγκάθετους. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στην ενημέρωση και πληροφόρηση που δεν θα υπηρετεί την αγορά και τα ιδιωτικά της συμφέροντα.

Αυτό ήταν το κορυφαίο ζήτημα που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να αναδείξει η λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ. Κι αυτό έπρεπε να διεκδικήσει πολιτικά και νομικά το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων της ΕΡΤ μαζί με την συμπαράσταση του ελληνικού λαού. Αντί γι' αυτό η συνδικαλιστική ηγεσία παγιδεύτηκε από νομικές συμβουλές που έφεραν ένα τραγικό αποτέλεσμα με την απόφαση του ΣτΕ. Κανένα κόμμα της συμπολίτευσης ή της αντιπολίτευσης δεν ήθελε να αναδειχθεί ως κορυφαίο ζήτημα το ιδιοκτησιακό της ΕΡΤ, δηλαδή η ανάγκη περάσματος σε μια αληθινά δημόσια ραδιοτηλεόραση ανοιχτή στην κοινωνία και τα προβλήματά της. Έτσι έσπρωξαν με κάθε δυνατό τρόπο – και με την προσφυγή στο ΣτΕ – στην παγίδευση των εργαζομένων προκειμένου να σέρνονται πίσω από τις πρωτοβουλίες και τις ενέργειες της κυβέρνησης. Αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά των κομμάτων. Για άλλη μια φορά ξεπούλησαν την υπόθεση με σκοτεινά ανταλλάγματα, μετατρέποντας μάλιστα τα πλατώ της υπό κατάληψη ΕΡΤ σε πασαρέλα βουλευτάδων και επωνύμων με λογύδρια της δεκάρας.

Από εδώ και μπρος τόσο το μέλλον των εργαζομένων της ΕΡΤ, όσο και της ραδιοτηλεόρασης διαγράφεται μαύρο. Μόνο οι εντεταλμένοι θα την σκαπουλάρουν όπως συνήθως. Μην ξαφνιαστείτε αν αύριο-μεθαύριο δείτε στο γυαλί του νέου φορέα τους ίδιους που «θαυμάζαμε» στο γυαλί της υπό κατάληψη ΕΡΤ. Αλλοίμονο από την πλειοψηφία των εργαζομένων που πίστεψαν σε ηγεσίες και κομματικούς κομπραδόρους. Γι' αυτούς θα μεριμνήσει το σύστημα εξουσίας που τόσο πιστά υπηρετούν δεξιοί και αριστεροί. Τους υπόλοιπους, την μεγάλη πλειοψηφία, θα τους φάει η μαρμάγκα της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Κι έτσι θα χαθεί μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία. Μια μοναδική ευκαιρία να κερδίσει η κοινωνία ένα τρομερό μέσο μαζικής ενημέρωσης στην υπηρεσία της. Και ήταν μοναδική ευκαιρία γιατί αυτή την φορά η μάχη θα μπορούσε να κερδηθεί από την κοινωνία.

Όποιος βρέθηκε από τις πρώτες ημέρες της κατάληψης της ΕΡΤ ξέρει πολύ καλά ότι και οι οργανωμένες δυνάμεις υπήρχαν και η τεχνογνωσία υπήρχε για να κρατηθεί το ραδιομέγαρο και να γίνει πυλώνας αληθινής ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Κανενός είδους κράτος καταστολής ή παρακράτος δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το κτήριο, αν υπήρχε εξαρχής η απόφαση πρώτα και κύρια των εργαζομένων ότι θα διεκδικήσουν την ΕΡΤ για το δημόσιο συμφέρον, για την ίδια την κοινωνία. Αυτό δεν έγινε. Οι εγκάθετοι, κυρίως δημοσιογράφοι και προϊστάμενοι της ροής προγράμματος, δεν πετάχτηκαν έξω. Κάθε προσπάθεια να συγκροτηθούν Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων της υπό κατάληψη ΕΡΤ προκειμένου να εκλεγεί Συντονιστικό Αγώνα και να πάρουν οι ίδιοι εργαζόμενοι τον έλεγχο του χώρου και των εκπομπών, υπονομεύθηκε τόσο από την συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ, όσο κι από τους κομματικούς μηχανισμούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ήθελε κανένας τους να αναδειχθεί ο απλός εργαζόμενος σε κύριο της κατάληψης και γενικά του αγώνα για αληθινά δημόσια ΕΡΤ. Ήθελαν την όλη διαχείριση της υπόθεσης να παραμείνει σε 5-6 κεντρικούς συνδικαλιστές και στους εγκάθετους της ενημέρωσης. Έτσι μπορούσαν να τους παγιδεύσουν εύκολα και να οδηγήσουν τον αγώνα στο ξεπούλημα και τον εκφυλισμό. Όπως κι έκαναν. Αν δεν ξεμπερδέψουν εδώ και τώρα οι εργαζόμενοι από τους εγκάθετους των κομμάτων και δεν πάρουν την υπόθεση οι ίδιοι στα χέρια τους, τότε πρέπει να περιμένουν τα χειρότερα. Κι αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θέλουν να έχουν έστω και την παραμικρή ελπίδα, τότε πρέπει να δράσουν τώρα. Τώρα πριν είναι πολύ αργά. Αν όντως δεν είναι πολύ αργά.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_19.html

Ο Ιησούς και οι μαθητές με φόντο την …αξιολόγηση
 (Για ανοιχτούς Δασκάλους και Δασκάλισσες ελεύθερες)

 

Αγνώστου διασκευαστή συγγραφέα

 

Βλέποντας το πλήθος των ανθρώπων να τους ακολουθεί, ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό. Μόλις κάθισε, οι μαθητές του κάθισαν κι αυτοί γύρω του. Σήκωσε τότε τα μάτια του προς τους ουρανούς και είπε*:

– Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διότι σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών. – Μακάριοι αυτοί που υποφέρουν γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν. – Μακάριοι οι πραείς γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη…

Όταν τελείωσε ο Ιησούς, ο Πέτρος ρώτησε: – Πρέπει να τα γράψουμε όλα αυτά;

Ο Ανδρέας ρώτησε: – Πρέπει να τα μάθουμε όλα αυτά;

Ο Ιάκωβος: – Και πρέπει να τα μάθουμε απέξω;

Ο Φίλιππος πρόσθεσε: – Είναι πολύ δύσκολα.

Ο Ιωάννης είπε: – Δεν έφερα χαρτί.

Ο Θωμάς είπε: – Δεν έφερα στυλό.

Ανήσυχος, ο Βαρθολομαίος ρώτησε: – Την επόμενη φορά θα έχει και τεστ;

Ο Μάρκος ρώτησε χαμηλόφωνα το διπλανό του: – Με ποιο «ι» γράφεται η λέξη «πραείς»;

Ο Ματθαίος σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να περιμένει τους άλλους, λέγοντας δυνατά: – Πάω στην τουαλέτα.

Ο Σίμων κοίταξε το ρολόι του και σχολίασε: – Όπου να ναι, χτυπάει.
Τέλος, ο Ιούδας ρώτησε το Δάσκαλο: – Κύριε, μπορείς να επαναλάβεις αυτό που είπες για τους φτωχούς;

Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει τον Ιησού ένα μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης και τον ρωτά:

– Κύριε, αναρωτηθήκατε μεταγνωστικά για το σημερινό σας μάθημα;
– Ποιος ήταν ο σκοπός και οι επιμέρους στόχοι της σημερινής σας διδασκαλίας;
– Ποιες ήταν οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη μάθησή τους οι μαθητές σας;

– Ποιες ικανότητες και δεξιότητες ανέπτυξαν και ποιες συμπεριφορές υιοθέτησαν οι μαθητές σας με το σημερινό μάθημα;

– Προβληματιστήκατε για την αποχώρηση του μαθητή σας;

– Γιατί δε μοιράσατε εποπτικό υλικό στο σημερινό σας μάθημα;

– Γιατί δε χρησιμοποιήσατε ομαδοσυνεργατική διδασκαλία;

– Γιατί δε χρησιμοποιήσατε τεχνικές εκπαίδευσης ενηλίκων: εργασία σε ομάδες, παιχνίδι ρόλων κλπ;

– Γιατί χρησιμοποιήσατε μετωπική διδασκαλία; Θεωρείτε ότι ήταν η καταλληλότερη;

Σ' αυτό το σημείο, ο Ιησούς γονάτισε σε ένα βράχο και έκλαψε.

 

Διακαινίσιμος 2013

 

*Οι Μακαρισμοί (Ματθαίου κεφ. ε' στίχοι 1-12).

«Ιδών δε ο Κύριος τους όχλους ανέβη είς το όρος, και καθίσαντος αυτού προσήλθον αυτώ οι μαθηται αυτού, και ανοίξας το στόμα αυτού εδίδασκεν αυτούς λέγων Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται. Μακάριοι οί πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται. Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Mακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ'  υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ έδιωξαν τους προφήτας τους προ υμών».

Όταν είδε ο Ιησούς τα πλήθη του λαού, ανέβηκε στο όρος. Και όταν κάθισε, ήλθαν οι μαθητές αυτού κοντά του. Τότε άνοιξε το στόμα του και άρχισε να τους διδάσκει λέγοντας: Μακάριοι είναι οι απλοί και ταπεινόφρονες, γιατί σ' αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είναι εκείνοι, που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν. Μακάριοι είναι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη. Μακάριοι είναι εκείνοι που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη, γιατί αυτοί θα χορτάσουν. Μακάριοι είναι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν. Μακάριοι είναι εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό. Μακάριοι είναι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού. Μακάριοι είναι εκείνοι, που καταδιώκονται για χάρη της δικαιοσύνης, γιατί σ' αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι θα είστε, όταν θα σας βρίσουν και σας καταδιώξουν και πουν εναντίον σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου. Τότε να χαίρεστε και να αγαλλιάστε, γιατί η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη στους ουρανούς. Έτσι ακριβώς κυνήγησαν τους προφήτες, που έζησαν πριν από σας.

Πορτογαλία: Η εξέγερση των αστών

 

Του Άρη Χατζηστεφάνου

 

Η άρνηση του συνταγματικού δικαστηρίου να δεχθεί τα μέτρα λιτότητας αποκαλύπτει μια ρωγμή στις οικονομικές ελίτ αλλά και μια μοναδική ευκαιρία ανατροπής.

Αντιμέτωπη με όλο και περισσότερες ανταρσίες όχι πλέον μόνο από τους λαούς αλλά και από τμήματα των αστικών τάξεων βρίσκεται η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο στις χώρες της Ε.Ε. Μετά το ράπισμα που δέχθηκε από την Ιταλία, με την εκλογική άνοδο των ευρωσκεπτικιστών του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, αλλά και την αναταραχή που προκάλεσε το πρώτο «Όχι» της Κύπρου, ήρθε η σειρά της Πορτογαλίας να απειλήσει την παντοκρατορία του οικονομικού Ράιχ.

Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας να κρίνει αντισυνταγματικά τέσσερα μέτρα που ζήτησε η τρόικα έστειλε ένα σαφές μήνυμα ότι μεγάλο τμήμα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ δεν θα δεχθεί αμαχητί την μετατροπή της χώρας σε αποικία.

Τα μέτρα αφορούσαν το κόψιμο του 14ου μισθού, το δώρο προς τους συνταξιούχους, τη μείωση των μισθών και υποτροφιών καθηγητικού προσωπικού και το ψαλίδισμα του επιδόματος ανεργίας. Η νομική βάση στην οποία στηρίχθηκε το ανώτατο δικαστήριο (και εφαρμόζεται σε όσες χώρες δεν έχει επιβληθεί κάποιου είδους δικαστική δικτατορία) είναι ότι τα μέτρα παραβιάζουν την ισότητα μεταξύ των πολιτών και έχουν αναδρομική ισχύ.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι Βρυξέλλες απάντησαν αρχικά με οργή, προειδοποιώντας την Πορτογαλία ότι οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους συμφωνημένους στόχους θα «παρατείνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα». Πρόκειται για μια ακόμη ευθεία αμφισβήτηση της συνταγματικής νομιμότητας μιας χώρας μέλους της ΕΕ και έμμεσο κάλεσμα σε συνταγματικό πραξικόπημα για την επιβολή της βούλησης του Βερολίνου.

Παρά το γεγονός ότι τα μέτρα αφορούσαν κατά βάση εργασιακά δικαιώματα και θα περίμενε κανείς να γίνουν δεκτά με ενθουσιασμό από το σύνολο του οικονομικού κατεστημένου, όπως συνέβη και στην Ελλάδα, η απόφαση του δικαστηρίου δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η σύγκρουση της δικαστικής εξουσίας με την κυβέρνηση είναι απλώς η ορατή έκφανση μιας συγκρούσεις στο εσωτερικό των πορτογαλικών ελίτ.

Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι η προσφυγή στο ανώτατο δικαστήριο δεν έγινε από κάποια ομάδα συνταγματολόγων ή εκπροσώπους συνδικάτων αλλά από τον δεξιό πρόεδρο της χώρας, Καβάκο Σίλβα. Ο ίδιος δήλωσε ότι «το εξωτερικό χρέος της Πορτογαλίας δεν είναι πλέον βιώσιμο» τοποθετώντας έτσι έναν ορολογιακό μηχανισμό στην καρδιά της μνημονιακής πολιτικής.

Η πορτογαλική κυβέρνηση σαν να ήθελε να τιμωρήσει τους πολίτες για την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου ανακοίνωσε ότι θα αντισταθμίσει τα μέτρα που κρίθηκαν αντισυνταγματικά με περαιτέρω μειώσεις δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση. Είναι όμως πλέον προφανές ότι με διαιρεμένη την αστική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης η πολιτική της λιτότητας μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή συμπαρασύροντας ολόκληρη την κυβέρνηση.

Πρόκειται ουσιαστικά για την ίδια δυσφορία που παρατηρήθηκε μεταξύ των οικονομικών ελίτ της Ιταλίας και η οποία εκφράστηκε από την επιστροφή του Μπερλουσκόνι και σε δεύτερο επίπεδο από την εκλογική εκτίναξη του Γκρίλο.

Στην Πορτογαλία μάλιστα η δεξιά κυβέρνηση του Πέδρο Κοέλιο, πλαγιοκοπείται πλέον όχι μόνο από την προεδρία αλλά και από την εξωνημένη σοσιαλιστική παράταξη, η οποία αφού έριξε τη χώρα στην παγίδα της Τρόικας τώρα φόρεσε τον αντιμνημονιακό μανδύα. Δεν πρόκειται φυσικά για κάποιου είδους φιλολαϊκή στροφή αλλά για μια ακόμη διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό συγκεκριμένων επιχειρηματικών κέντρων.

Ο νέος ηγέτης των Σοσιαλιστών μάλιστα, ο Αντόνιου Σεγούρου, χαρακτήρισε την κυβέρνηση πιόνι της Μέρκελ και του Όλι Ρεν. Σε αντίθεση δηλαδή με τον Έλληνα ομόλογό του, που οδεύει ολοταχώς προς τον κάλαθο των πολιτικών αχρήστων, ο Σεγούρου κατάφερε να δημιουργήσει μια αξία χρήσης για τον εαυτό του και για το κόμμα του.

Η Πορτογαλία μαζί με την Σλοβενία αποτελούν τους επόμενους αδύναμους κρίκους της Ευρώπης από όπου η Γερμανία θα επιχειρήσει μια νέα καταλήστευση του πλούτου, αφού πρώτα διέλυσε κάθε άμυνα των τοπικών οικονομιών με την επιβολή μέτρων τρομακτικής λιτότητας. Στην Πορτογαλία η εσωτερική ζήτηση, οι δημόσιες δαπάνες και οι επενδύσεις καταρρέουν αφήνοντας ως μοναδική σανίδα σωτηρίας της εξαγωγές, οι οποίες όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αναπτυχθούν θεαματικά στο πλαίσιο της ευρωζώνης.

Η πρόσκαιρη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, την οποία ο πορτογαλικός λαός πλήρωσε με ιδρώτα και αίμα, αντιστράφηκε το 2012 επαναφέροντας το χάσμα με τις μεγάλες οικονομίες. Επιτεύχθηκε δηλαδή ακριβώς αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε η ζώνη του ευρώ: κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων του κέντρου και οικονομική υποδούλωση της περιφέρειας.

Η Πορτογαλία εισήλθε στη διαδικασία «διάσωσης» τον Μάϊο του 2011 λαμβάνοντας συνολικά 78 δισεκατομμύρια ευρώ από το ΔΝΤ και την ΕΕ με αντάλλαγμα δρακόντια μέτρα λιτότητας που εξανέμισαν και τις τελευταίες ελπίδες ανάκαμψης.

Να σημειωθεί ότι σε εξίσου τραγική κατάσταση βρίσκεται και η Σλοβενία όπου τα τεράστια χρέη του ιδιωτικού τομέα και η αδυναμία του τραπεζικού συστήματος δίνει τη δυνατότητα στην ΕΕ να δοκιμάσει και πάλι τη καταλήστευση των τραπεζικών καταθέσεων.

Το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή πολιτική προκαλεί τεκτονικές συγκρούσεις στο εσωτερικό των οικονομικών ελίτ των χωρών της περιφέρειας δεν πρέπει φυσικά να εκληφθεί ως ένα γεγονός ξένο προς τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα από αυτές τις συγκρούσεις δημιουργούνταν πάντα οι ρωγμές μέσα στις οποίες φύτρωνε ο σπόρος της ανατροπής.

Αρης Χατζηστεφάνου

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ 14/4/2013. Τι είδα: 15/04/2013, http://info-war.gr/2013/04/…BD/

Habemus Papam!!!

 

Του Χριστόφορου Αρβανίτη*

Η εκλογή του Χόρχε Μάριο Μπεργκολιο στo ανώτατο θεσμικό αξίωμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απετέλεσε όντως έκπληξη για τέσσερεις κυρίως λόγους.

1ον. Για πρώτη φορά εκλέγεται ποντίφηκας της Ρωμαιοκαθολοκής Εκκλησίας ιερωμένος, ο οποίος προέρχεται από την Λατινική Αμερική (έστω και με ιταλικές ρίζες).

2ον Για πρώτη φορά εκλέγεται στη θέση του ποντίφηκα ιερωμένος από το τάγμα των Ιησουιτών.

3ον. Για πρώτη φορά έχουμε Πάπα που επιλέγει για το όνομα που παραπέμπει ευθέως σε ένα από τους μεγαλύτερους αγίους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και τα τρία έχουν βαρύνουσα σημασία και ιδιαίτερο σημαίνοντα συμβολισμό.

 

Το πρώτο ανάγει στο επίπεδο, που πραγματικά της αξίζει, την ιστορική και κοινωνική δυναμική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Λατινική Αμερική. Τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω κυρίως της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, έθεσε πολλές φορές ζητήματα που ανέτρεπαν τις καθεστηκυίες θεολογικές αντιλήψεις της επίσημης ρωμαιοκαθολικής σκέψης. Έχοντας, ως ηγέτες, θεολόγους που συνέθεταν τη θεωρητική προσέγγιση με τον ενεργό παρεμβατικό πολιτικό, κοινωνικό και οικολογικό ακτιβισμό δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στο Βατικανό, αλλά και επέδρασαν σημαντικά στη διαμόρφωση μιας «άλλης» προσέγγισης της εκκλησίας.

Η ανθρωποκεντρική χριστολογία που προώθησαν έδωσε μια άλλη δυνατότητα κατανόησης του πολιτισμού και της ιστορίας ως τόπο και χρόνο της Βασιλείας του Θεού, αναδεικνύοντας το σημαντικό ρόλο των πτωχών και των καταπιεσμένων σε αυτή τη διεργασία. Το Βατικανό υποχρεώθηκε να επαναπροσεγγίσει και να διαλεχθεί υπό την πίεση αυτών των απόψεων, αντιλαμβανόμενο την εξέλιξη των γεγονότων.

Το δεύτερο αποτελεί μια πιό εσωτερική διεργασία στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το τάγμα των Ιησουϊτών παρά την άμεση και ενεργή υποστήριξη που παρείχε πάντα στην Αγία Έδρα, τις τελευταίες δεκαετίας εμφανιζόνταν ως φορέας μιας θεολογικής σκέψης πολύ πιό προοδευτικής και έντονα κοινωνιστικής. Για τους γνωρίζοντες, ήδη από την δεκαετία του 60 και μέσω της Β΄ Βατικανείου, είχαν κατορθώσει να θέσουν πολλά ζητήματα και να επιδράσουν καταλυτικά τις τελικές αποφάσεις της συνόδου. Ουσιαστικά, με πολιτικούς όρους θα λέγαμε ότι αποτελούν την ενεργή αντιπολίτευση έναντι της επίσημης συντηρητικής άποψης που εκφράζεται από το τάγμα των Δομηνικανών και τους νεοθωμιστές θεολόγους.  Εκ των πραγμάτων λοιπόν και ο δεύτερος λόγος προδικάζει επίσης μια θετική αλλαγή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πρός τον κοινωνικό χώρο.

Το τρίτο αποτελεί το κυρίαρχο συμβολικό στοιχείο. Η επιλογή του ονόματος του Φραγκίσκου επαναφέρει συμβολικά στο θεσμικό χώρο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την αγνότητα, την ταπείνωση και την απλότητα του αγίου Φραγκίσκου. Πολλοί αναλυτές έχουν κατά καιρούς επισημάνει το γεγονός ότι η παρουσία του αγίου Φραγκίσκου το 12ο αι. καθυστέρησε για τουλάχιστον 300 χρόνια την εμφάνιση του Προτεσταντισμού λόγο του ότι επανακαθόρισε την ταυτότητα της εκκλησίας ως θεσμό στο πλευρό των πτωχών και των περιθωριακών, ιδρύοντας το τάγμα των Φραγκισκανών, των ελαχίστων αδελφών. Η επιλογή λοιπόν του ονόματος ενός τόσο αγαπητού αγίου, ως όνομα του νέου Πάπα επαναφέρει ιστορικές μνήμες και επανατροφοδοτεί την ελπίδα για μια πιό σημαντική και μια πιό ολοκληρωμένη κοινωνική παρέμβαση της εκκλησίας.

Και οι τρείς επιλογές καταλήγουν σε μία κεντρική συνισταμένη. Από την βεβαιωμένη ασκητικότητα του Ιωάννη Παύλου Β΄ και τη δεδομένη θεολογική και δογματική κατάρτιση του Βενέδικτου Ιστ΄ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επιχειρεί ένα νέο άνοιγμα πρός την κοινωνία με όπλα την απλότητα των μελών της και την αλληλεγγύη προς τον άνθρωπο. Βεβαίως, πίσω από τους λόγους και τους συμβολισμούς υπάρχει η θλιβερή πραγματικότητα του μεγάλου ηθικού σκανδάλου της παιδοφιλίας. Ενός σκανδάλου που έφερε αντιμέτωπη την εκκλησία με το σύγχρονο πολιτισμό.

Ο απερχόμενος Πάπας κατηγορήθηκε, και κατά τη γνώμη αυτό αποτελεί το μελανό σημείο της θητείας του, για προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, χωρίς όμως να τα καταφέρει να το αποτρέψει, λόγο και του προχωρημένου της ηλικίας του. Εδώ βρίσκεται και ο 4ος σημαντικός λόγος αυτής της εκλογής. Για πρώτη φορά μετά από οκτώ αιώνες βρίσκεται στο αξίωμα του ποντίφηκα, πάπας λόγω παραίτησης και όχι λόγω χηρείας. Αυτό ρεαλιστικά σημαίνει ότι ο απερχόμενος έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να παρεμβαίνει σιωπηρώς. Ένα, επίσης, γεγονός επί της ουσίας, πρωτόγνωρο για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά την εποχή της νεωτερικότητας. Κατά πόσο ο νέος Πάπας θα έχει απόλυτη ελευθερία κινήσεων στην προσπάθεια της εκκλησίας να ξεπεράσει το σκάνδαλο της παιδοφιλίας και να δημιουργήσει νέες συνθήκες ανανέωσής της μένει να καταδειχθεί.

Ο Φραγκίσκος ο Α΄ μπορεί να υπολογίζει στο δεδομένο της στήριξης του παπικού θεσμού από εκατομμύρια ρωμαιοκαθολικούς. Μένει να αποδείξει ότι μπορεί αυτή τη δυναμική, έστω και τραυματισμένη, να τη μεταμορφώσει σε ένα νέο παρεμβατικό λόγο και σε μια νέα δράση, πιό ανθρωπιστική και πιό ειλικρινής.

ΠΗΓΗ: 16-03-2013, http://www.facebook.com/harvanitis/posts/621709897855150

* Ο Χριστόφορος Αρβανίτης είναι Επίκουρος Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Ηρακλείου Κρήτης.

Ένας πάπας για την κρίση: Jorge Mario Bergoglio – Φραγκίσκος Α΄

 

Του Κώστα Ράπτη

 

 Ουδείς προφήτης στον τόπον αυτού. Η ανακοίνωση της εκλογής του Αρχιεπισκόπου Μπουένος Άιρες Jorge Mario Bergoglio ως 266ου Πάπα Ρώμης προκάλεσε μεγάλη διαμάχη στην Κάτω Βουλή της Αργεντινής. Το κόμμα της δεξιάς αντιπολίτευσης ζήτησε να διακοπούν οι εργασίες του Σώματος προκειμένου οι βουλευτές να παρακολουθήσουν το πρώτο μήνυμα του νέου ποντίφικα από τον εξώστη του Αποστολικού Ανακτόρου. Ωστόσο το κυβερνών κόμμα ούτε που μπορούσε να διανοηθεί ότι θα παραβιαζόταν η ημερησία διάταξη, που ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του εκλιπόντος προέδρου της Βενεζουέλας Hugo Chavez…

 

 

Η εφημερίδα Clarin η οποία πρωτοστατεί σε επιθέσεις εναντίον της προέδρου της Αργεντινής Christina Fernandes Kirchner δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει τις ενίοτε τεταμένες σχέσεις του καρδιναλίου Bergoglio, νυν Πάπα Φραγκίσκου, με τους κυβερνώντες. Μάλιστα ο μακαρίτης προκάτοχος και σύζυγος της Kirchner, Nestor είχε κάποτε αποκαλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Μπουένος Άιρες ως "τον πραγματικό εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης".
Η εκλογή του πρώτου Λατινοαμερικανού Πάπα στα χρονικά συνοδεύεται από βαριές "αποσκευές", αντίστοιχες της περίπλοκης ιστορίας της κατεξοχήν ρωμαιοκαθολικής ηπείρου του πλανήτη.

Ήδη το 2005, τρεις μέρες πριν την έναρξη του κονκλαβίου που εξέλεξε Πάπα τoν Joseph Ratzinger, ο συγγραφέας Horacio Verbitzsky, ειδικός στο ρόλο της εκκλησίας κατά τον "βρώμικο πόλεμο" με τους 30.000 εξαφανισθέντες που διεξήγαγε η χούντα της Αργεντινής την περίοδο 1976-83, κατηγόρησε τον Bergoglio ότι ως επικεφαλής τότε των Ιησουιτών της Αργεντινής δεν προστάτευσε δύο αδελφούς του τάγματος που έπεσαν στα χέρια των δημίων του καθεστώτος.

Το γεγονός αυτό πάντως δεν εμπόδισε την ανάδυση του Bergoglio στο κονκλάβιο του 2005 ως "αντιπάλου δέους" στον Ratzinger, με την υποστήριξη μάλιστα της λεγόμενης "φιλελεύθερης πτέρυγας" των καρδιναλίων, που του εξασφάλισαν στην προτελευταία ψηφοφορία 40 ψήφους, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν αργότερα στο ιταλικό περιοδικό Limes.

To 2007, η Αργεντινή συγκλονίσθηκε από την δίκη του Christian von Wernichο, ο οποίος ως εφημέριος της αστυνομίας συμμετείχε στα εγκλήματα της χούντας – χωρίς ποτέ να αποσχηματισθεί από τις εκκλησιαστικές αρχές. Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στο Μπουένος Άιρες, το οποίο διέρρευσε μέσω Wikileaks, αποτύπωνε τους φόβους των συντακτών ότι η υπόθεση αυτή θα υπονόμευε το ηθικό κύρος του προέδρου της Συνόδου Αργεντινών Επισκόπων, καρδιναλίου Bergoglio – και την δυνατότητά του να αντιμάχεται τον πρόεδρο Kirchner.

Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1936, ο Jorge Mario Bergogliο, γιος σιδηροδρομικού που είχε μεταναστεύσει από το Πιεμόντε της Ιταλίας στην Αργεντινή, σπούδασε αρχικά χημικός για να στραφεί κατόπιν στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στη θεολογία, φθάνοντας μέχρι την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στη Γερμανία. Μέλος του τάγματος των Ιησουιτών, το οποίο αποθαρρύνει την κατάληψη εκκλησιαστικών αξιωμάτων, βρέθηκε μάλλον απρόσμενα να διορίζεται βοηθός επίσκοπος (το 1993) και κατόπιν Αρχιεπίσκοπος (το 1998) του Μπουένος Άιρες. Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ τον όρισε καρδινάλιο το 2001. Την ίδια χρονιά ο Bergoglio βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής όταν ανέλαβε συντονιστής της Συνόδου των Επισκόπων, αντικαθιστώντας τον καρδινάλιο Egan της Νέας Υόρκης, ο οποίος χρειάσθηκε να επιστρέψει εσπευσμένα στη χτυπημένη από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου πόλη του.

Επιπλέον, ο Bergoglio διακρίθηκε κατά την κρίση της Αργεντινής, όπου η Εκκλησία με τις μετρημένες τοποθετήσεις της υπήρξε ο μόνος φορέας εξουσίας στη χώρα που δεν απαξιώθηκε. Το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος εγκατέλειψε το μεγαλοπρεπές Επισκοπείο για ένα απλό διαμέρισμα και επέμενε να μετακινείται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να ιερουργεί στις παραγκουπόλεις, ενίσχυσε την εικόνα ενός σεμνού και προσηνούς ιεράρχη.
Αυτά τα χαρακτηριστικά προφανώς ενέπνευσαν τους 115 εκλέκτορες που κλήθηκαν να αναδείξουν τον διάδοχο του Βενέδικτου Ιστ΄. Λατινοαμερικανός αλλά και αρκούντως Ευρωπαίος, συντηρητικός δογματικά, απλός στους τρόπους, ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, πεισματικά αποστασιοποιημένος τα προηγούμενα χρόνια από τα τεκταινόμενα στη γραφειοκρατία της Ρώμης, ο Bergoglio εξελέγη σε μία ηλικία κατά την οποία θα έλεγε κανείς ότι οι ευκαιρίες του είχαν παρέλθει. Το γεγονός ότι ο νέος Πάπας ανήκει στο "αριστερό" τάγμα των Ιησουιτών, αλλά παρόλα αυτά καλλιέργησε ιδιαίτερα τις σχέσεις του με το συντηρητικό κληρικολαϊκό κίνημα Comunione e Liberazione καταδεικνύει τις ικανότητές του ως γεφυροποιού. Προφανώς στο πρόσωπό του συμβιβάσθηκαν τόσο οι εκλέκτορες που επιθυμούσαν ένα πρόσωπο με "ποιμαντικά" χαρακτηριστικά, όσο και αυτοί επιθυμούσαν κινήσεις ανανέωσης – αποκαλύπτοντας ότι πολύ περισσότερο από την πολυσυζητημένη κρίση της διακυβέρνησης του Βατικανού, τους απασχολεί η ικανότητα της Εκκλησίας να προβάλλει το μήνυμά της μέσα στην ευρύτερη κοινωνικοοικονομική κρίση.

Και μόνο η επιλογή του ονόματος Φραγκίσκος υποδηλώνει τις προτεραιότητες του νέου Πάπα – αφού ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης υπήρξε κήρυκας της πενίας, ανανεωτής της Εκκλησίας, προστάτης του φυσικού κόσμου και συνομιλητής του Σουλτάνου.

"Αν είχαμε μόνο για τέσσερα χρόνια τον Bergoglio θα άλλαζαν τα πάντα" είχε δηλώσει στις 3 Μαρτίου στον ιταλικό Τύπο ένας μη κατονομαζόμενος καρδινάλιος -νομίζοντας ότι αναφέρεται σε φανταστικό ενδεχόμενο…

Διαβάστε ακόμα: Νέος Πάπας ο Αργεντινός Καρδινάλιος Jorge Bergoglio

ΠΗΓΗ:14-03-2013, www.capital.gr