Απειλείται η ηγεμονία των ΗΠΑ στο δυτικό ημισφαίριο;

 

Του Federico Fuentes [μετάφραση inprecor]

 

Μια σύνοδος κορυφής τεράστιας σπουδαιότητας πραγματοποιήθηκε στη Βενεζουέλα στις 2-3 Δεκεμβρίου. Διακόσια χρόνια αφότου οι μαχητές ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής ξεκίνησαν την μάχη με το σύνθημα για μια ενωμένη Λατινική Αμερική, 33 αρχηγοί κρατών από την μία ακρη ως την άλλη της περιοχής ενώθηκαν  για να διαμορφώσουν την Κοινότητα των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC).

Για τη Λατινική Αμερική, αυτή η σύνοδος κορυφής αποτέλεσε ένα περαιτέρω βήμα απομάκρυνσης από τον παραδοσιακό ρόλο της ως  η «πίσω αυλή» των ΗΠΑ και την εμφάνισή της ως αυτόνομο παίκτη στη διεθνή πολιτική.

Πόροι

Η σημασία αυτού του νέου οργανισμού στην παγκόσμια πολιτική σκηνή δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ο συνδυασμός του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος – ΑΕΠ – των χωρών που συμμετέχουν στην  CELAC την  καθιστά τον τρίτο μεγαλύτερο οικονομικό πόλο στον κόσμο.

Οι χώρες αυτές, επίσης, όλες μαζί, κατέχουν την πρώτη θέση στα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και την τρίτη θέση, παγκοσμίως, στην παραγωγή των τροφίμων και ενέργειας.

Η CELAC στηρίζεται επίσης στους υπάρχοντες διαπεριφερειακούς οργανισμούς και στις πειραματικές συμμαχίες που έχουν δημιουργηθεί.

Αυτοί περιλαμβάνουν την ένωση του νότου – αμερικανικά έθνη (UNASUR), το αμυντικό Συμβούλιο UNASUR, την τράπεζα του νότου (που αναμένει μόνο την έγκριση του Κοινοβουλίου της Ουρουγουάης προκειμένου να πάρει σάρκα και οστά και να γίνει μια τράπεζα που θα διαθέτει 20 δισεκατομμύρια αμερικανικά δολάρια για αναπτυξιακά προγράμματα), και την καθιέρωση των εμπορικών μηχανισμών μεταξύ μερικών χωρών που αντικαθιστούν το αμερικανικό δολάριο με τα τοπικά και νέα περιφερειακά νομίσματα. 

Μια άλλη σημαντική πρωτοβουλία ολοκλήρωσης είναι η Μπολιβαριανή  συμμαχία των λαών της Αμερικής  (ALBA), μιας αντι-ιμπεριαλιστικής ομάδας εννέα  κρατών που διαμορφώθηκε αρχικά το 2004 από τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Κούβας και της Βενεζουέλας.

Η CELAC αποκλείει ρητά τις ΗΠΑ και τον Καναδά

Εντούτοις, η Κούβα, που έχει αποκλειστεί από την Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (OAS) γιατί τόλμησε  να προκαλέσει την  αμερικανική αυτοκρατορία και να κάνει μια επανάσταση, όχι μόνο συμμετέχει αλλά επιλέχθηκε και να φιλοξενήσει τη Σύνοδο Κορυφής της  CELAC το 2013. Η Χιλή επιλέχθηκε, ήδη, ως οικοδεσπότης της ανάλογης Συνόδου Κορυφής για το 2012.

Μερικοί υποστηρίζουν ήδη ότι η σταθεροποίηση της  CELAC θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Οργάνωσης των Αμερικανικών Κρατών (OAS), ενός οργανισμού όπου κυριαρχούν παραδοσιακά παραδοσιακά οι ισχυροί γείτονες από το Βορρά της αμερικανικής ηπείρου.

Ο Πρόεδρος  του Εκουαδόρ Rafael Correa είπε στις 29 Νοεμβρίου: «Πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε μια βαθιά αλλαγή στο διαμερικανικό, βασικά λατινοαμερικάνικο, σύστημα επειδή η αμερικανική δύναμη βαρύτητας  [μέσα στο OAS] είναι σαφής.»

«Χρειαζόμαστε ένα άλλο σύστημα… όπου θα συζητάμε τα προβλήματά μας στην περιοχή, όχι στην Ουάσιγκτον [που είναι η έδρα του OAS], όπου δεν θα επιβάλλονται σε μας οι οργανισμοί που δεν συμμερίζονται το όραμά μας, τις παραδόσεις, τις τιμές και τις  ανάγκες μας.»

Την ίδια μέρα, βολιβιανός αντιπρόεδρος Alvaro Garcia Linera είπε ότι η σύνοδος κορυφής εκπροσωπεί «μια συνάντηση των λαών, που υπερασπίζει το πεπρωμένο μας χωρίς κηδεμονία, χωρίς προστασία, έτσι ώστε μαζί να μπορούμε να βρούμε μια λύση στα προβλήματά μας, χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ».

Αποδυνάμωση της αυτοκρατορίας

Το βήμα αυτό έρχεται σε μία εποχή που η αμερικανική οικονομική/πολιτική δύναμη είναι σε πτώση και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. «Η Λατινική Αμερική είναι μια ήπειρος σε κίνηση  αντιμέτωπη με έναν κόσμο που βρίσκεται σε κρίση,» είπε ο Garcia Linera. «Η Λατινική Αμερική είναι η εμπροσθοφυλακή του κόσμου όσον αφορά τις ιδέες, όσον αφορά τους μετασχηματισμούς, όσον αφορά τις προτάσεις στην υπηρεσία των ανθρώπων και της ανθρωπότητας.»

Ο Luis Bilbao, συντάκτης του περιοδικού America ΧΧΙ, που απευθύνεται σε όλη την Λατινική Αμερική, υποστήριξε σε άρθρο του στις 28 Νοεμβρίου ότι η CELAC αντιπροσωπεύει «μια, άνευ προηγουμένου, ευκαιρία  για να γίνει η περιοχή αφετηρία σε μια νέα φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Η Λατινική Αμερική είναι σε μοναδική θέση δεδομένης της  διεθνούς κατάστασης. Πρόκειται για μια θέση που χαρακτηρίζεται από τρία κύρια γνωρίσματα: «Βρίσκεται σε δυναμική περιφερειακής σύγκλισης ενώ όλες οι άλλες ήπειροι βιώνουν φυγόκεντρες τάσεις, μέχρι τώρα έχει υποφέρει τις μικρότερες συνέπειες από την οικονομική ύφεση που παρατηρείται στα ιμπεριαλιστικά κέντρα [και] μέσα σε αυτό το ετερογενές συγκλίνον σύνολο βρίσκεται ένας, ζωτικής σημασίας, πυρήνας , ο οποίος απέναντι στην κατάρρευση του καπιταλισμού … έχει σηκώσει  το λάβαρο του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα.»

Οι ΗΠΑ προσπάθησαν τα πάντα για να εμποδίσουν τη δημιουργία της CELAC. Ο πρώην κολομβιανός Πρόεδρος, Alvaro Uribe, μια αμερικανική μαριονέτα, έκανε την πιο πρόσφατη προσπάθεια.

Ένα άρθρο του Venezuelanalysis.com στις 28 Νοεμβρίου ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για να συναντηθεί με τη δεξιά αντιπολίτευση της Βενεζουέλας, ο Uribe τους παρότρυνε να εκδώσουν «δημόσια» δήλωση που θα κατήγγειλε την ολοένα πιο στενή σχέση μεταξύ Κολομβίας και Βενεζουέλας.

Υπό τον Uribe, (όταν αυτός ήταν πρόεδρος της Κολομβίας) οι σχέσεις μεταξύ της Βενεζουέλας και της Κολομβίας χειροτέρευσαν τόσο που σχεδόν έφτασαν σε πόλεμο. Επίσης, ο Uribe προσπάθησε να υπονομεύσει από μέσα την πρόοδο της UNASUR.

Παρά το γεγονός ότι στο εσωτερικό της χώρας ο νέο κολομβιανός Πρόεδρος Manuel Santos συνεχίζει, σε μεγάλο βαθμό, τη νεοφιλελεύθερη και κατασταλτική πολιτική του  Uribe,  το Venezuelanalysis.com επισημαίνει ότι «έχει υιοθετήσει μια καταφανώς διαφορετική θέση όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, που στοχεύει στην ενσωμάτωση της Κολομβίας στις περιφερειακές οργανώσεις και στην αποκατάσταση των διμερών σχέσεων με άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι η κολομβιανή κυβέρνηση, ή πολλές άλλες λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις έχουν πάψει να ακολουθούν την  εξωτερική πολιτική που υπαγορεύουν οι ΗΠΑ στην περιοχή, ή ότι όλες συμφωνούν ότι η  η CELAC πρέπει αυτόματα να αντικαταστήσει την  OAS.

Ούτε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στο πώς αντιμετωπίζει η κάθε λατινοαμερικανική κυβέρνηση την παγκόσμια  οικονομική κρίση και τους  ιμπεριαλιστικούς  πολέμους, όπως η πρόσφατη επίθεση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Ο Bilbao υποστηρίζει ότι δεν μπορεί ν’ αναμένεται από τη CELAC μια μοναδική ενιαία απάντηση σε αυτές τις τεράστιες προκλήσεις, «αλλά  αυτό που είναι δυνατό είναι να βρεθεί ένας κοινός ελάχιστος παρονομαστής».  Η ιδέα και μόνο ότι η «αυλή των ΗΠΑ» δημιουργεί τη δική της γειτονιά για να επιλύσει συλλογικά τα προβλήματα της, χωρίς εξωτερική επέμβαση, είναι μια σημαντική αφετηρία.

Η Βενεζουέλα ανοίγει το δρόμο

Το γεγονός ότι η σύνοδος κορυφής για τη δημιουργία της CELAC πραγματοποιήθηκε στη Βενεζουέλα αποτέλεσε διπλό πλήγμα κατά των αμερικανικών συμφερόντων. Το γεγονός αυτό από μόνο του έπληξε σοβαρά την ανηλεή εκστρατεία καταστροφής της Μπολιβαριανής επανάστασης στη Βενεζουέλα που έχουν χρηματοδοτήσει οι ΗΠΑ καθώς και τα ψέμματα που τόσο η Ουάσινγκτον όσο και τα ΜΜΕ που ελέγχει στις λατινοαμερικανικές χώρες διαδίδουν περί απομόνωσης της Βενεζουέλας από τις άλλες χώρες της περιοχής.

Επιπλέον, η παρουσία του Προέδρου Hugo Chavez, ο οποίος εμφανίστηκε να έχει ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του μετά από την μάχη που έδωσε με τον καρκίνο στις αρχές του χρόνου – γι’ αυτό και είχε αναβληθεί η σύνοδος που είχε αρχικώς προγραμματιστεί για τον Ιούνιο – αποτέλεσε ένα ακόμη πλήγμα για τις ΗΠΑ, που ήλπιζαν ότι τα προβλήματα υγείας του Chavez θα μπορούσαν να πετύχουν εκεί που τα μεθοδευμένα σχέδιά τους και τα πλήγματά τους με στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησής του είχαν αποτύχει.

Επιπλέον, ο Chavez δήλωσε έτοιμος να διεκδικήσει την επανεκλογή του στις προεδρικές εκλογές της 7ης Οκτωβρίου του επόμενου χρόνου. Απαντώντας στο κάλεσμα του Chavez για τη διαμόρφωση ενός «μεγάλου πατριωτικού Πόλου» στήριξης της υποψηφιότητάς του για επανεκλογή από κόμματα και κοινωνικά κινήματα στη βάση μιας πλατφόρμας εμβάθυνσης της επανάστασης, περισσότερες από 32.000 οργανώσεις αντέδρασαν θετικά και δήλωσαν ότι τον στηρίζουν κατά τη διάρκεια μόνο των πρώτων τεσσάρων εβδομάδων της περιόδου διατύπωσης στήριξης που ξεκίνησε στις αρχές Οκτωβρίου.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 50% του βενεζουελάνικου λαού υποστηρίζει τον Chavez. Η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ αντιπολίτευση  παραμένει ανίκανη να παρουσιάσει τον οποιοδήποτε υποψήφιο που θα τον απειλήσει σοβαρά. Ως απάντηση, οι ΗΠΑ πολλαπλασιάζουν τις προσπάθειες για μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του επιχειρώντας  να αποτρέψουν μια νέα νίκη για τις αντικαπιταλιστικές πολιτικές του Chavez.

Η ερευνήτρια δημοσιογράφος Eva Golinger έγραφε σε άρθρο της Chavezcode.com στις 11 Αυγούστου ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη εγκρίνει προϋπολογισμό ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων για να χρηματοδοτήσουν την αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα τον επόμενο χρόνο.

Ένα άλλο σημαντικό μέσο πίεσης που χρησιμοποιείται ήδη είναι η κερδοσκοπία που οδηγεί σε αύξηση των τιμών των τροφίμων έτσι ώστε να προκληθούν  ελλείψεις και να αυξηθεί  ο  πληθωρισμός, που ήδη κυμαίνεται επάνω από22%  για φέτος.

Η συγκεκριμένη τακτική χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία από τις μεγάλες επιχειρήσεις το 2007, όταν ο Chavez πρότεινε σειρά συνταγματικών μεταρρυθμίσεων και τις έθεσε σε δημοψήφισμα.  Οι προτάσεις του δεν εγκρίθηκαν. Ήταν η μοναδική εκλογική νίκη των καπιταλιστών εναντίον του τα τελευταία 12 χρόνια.

Στις 27 Νοεμβρίου, ο  Chavez  ανακοίνωσε ότι τα προηγούμενα 24ώρα, η Βολιβαριανή Εθνική Φρουρά κατέσχεσε 127.000 κιλά του ρυζιού, 132.000 κιλά του αλευριού καλαμποκιού, 256.000 κιλά γάλακτος σε σκόνη, 85.000 λίτρα φυτικού ελαίου, 246.000 κιλά  ζάχαρης και 10.500 κιλά καφέ, τα οποία παράνομα κρατούσαν σε αποθήκες ιδιωτικές εταιρείες και δεν τα προωθούσαν στην αγορά, προκειμένου να δημιουργηθούν ελλείψεις.

Μια  από τις εμπλεκόμενες εταιρείες, που ανήκει στην ιταλική Parmalat, προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις δημοσιοποιώντας ανακοίνωση σε διάφορες εφημερίδες στις 26 Νοεμβρίου. Χαρακτήριζε «περίεργο» το γεγονός ότι  η κυβέρνηση κατάσχεσε  210.000 κιλά γάλακτος σε σκόνη από τις αποθήκες εμπορευμάτων της, καθώς  αυτό το γάλα προοριζόταν, όπως ισχυριζόταν, για την εταιρεία  κρατικής διανομής τροφίμων, CASA, σύμφωνα με σχετική υπογεγραμμένη σύμβαση.

Ο Chavez αποκρίθηκε η επόμενη ημέρα: «Βρήκαμε το γάλα Parmalat αποθηκευμένο και δεν δινόταν στον κόσμο… αυτό είναι χαρακτηριστικό της αστικής τάξης… νομίζει ότι είμαστε ανόητοι ή ηλίθιοι… κύριοι της Parmalat, δεν είμαστε ηλίθιοι!» Διέταξε μια μεγάλης κλίμακας έρευνα σχετικά με την εταιρεία  και υπενθύμισε στην Parmalat ότι η κυβέρνησή του έχει τη δύναμη να απαλλοτριώσει την επιχείρηση εάν επιμείνει σε τέτοιου είδους ενέργειες.

Εθνικοποιήσεις

Άρθρο του Reuters στις 14 Οκτωβρίου, επικαλούμενο στοιχεία στης ομοσπονδίας επιχειρήσεων της Βενεζουέλα, της  Conindustria, ανέφερε ότι φέτος η κυβέρνηση Chavez  έχει εθνικοποιήσει 459 επιχειρήσεις. Κατά προσέγγιση 1045 επιχειρήσεις έχουν εθνικοποιηθεί απ’ όταν  ο Chavez ανήλθε στην εξουσία.

Οι εθνικοποιήσεις αυτές διασφαλίζουν στο κράτος κυρίαρχο ρόλο σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας όπως το πετρέλαιο, η ηλεκτρική ενέργεια, το τσιμέντο, ο χάλυβας, οι τηλεπικοινωνίες, η παραγωγή προϊόντων και η διανομή.

Μία ημέρα μετά από την απάντηση του Chavez, η Parmalat προχώρησε σε δημοσιοποίηση δεύτερης δημόσιας επιστολής στην οποία εξέφραζε «την πλέον ειλικρινή της συγνώμη» για την αποτυχία της να «εξηγήσει επαρκώς τι είχε συμβεί» σχετικά  με το γάλα σε σκόνη.

Δεσμεύτηκε να υποστηρίξει την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αναγκών του λαού της Βενεζουέλας.

Η Parmalat δεν είναι η μόνη επιχείρηση που ο  Chavez  έθεσε υπό έλεγχο. Το ίδιο έχει γίνει, επίσης, με τις  Colgate Palmolive, Pepsi, Heinz, Nestle, Coca Cola, Unilever, Glaxo Smith Kline, και Polar,την  μεγαλύτερη επιχείρηση τροφίμων της Βενεζουέλας. Οι επιχειρήσεις αυτές συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων που επηρεάζονται από τους ελέγχους τιμών που η βενεζουελάνικη κυβέρνηση καθιέρωσε για 18 προϊόντα τροφίμων, υγιεινής και πρώτης ανάγκης στα νοικοκυριά, και άρχισαν από τις 22 Νοεμβρίου.

Από το 2003, η κυβέρνηση έχει θεσπίσει ελέγχους τιμών σε διάφορα βασικά προϊόντα διατροφής.

Βάσει του νέου νόμου περί Δίκαιου Κόστους και Τιμής, οι τιμές στα 18 αυτά αγαθά, που εντάχθηκαν στους ελέγχους προσφάτως, είναι «παγωμένες» μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου. Το Εθνικό Ανώτατο Συμβούλιο περί Δίκαιου Κόστους και Τιμής, που δημιουργήθηκε πρόσφατα, ανέλαβε το καθήκον να ελέγχει τις επιχειρήσεις που παράγουν  αυτά τα αγαθά για να πιστοποιήσει πόσο κοστίζει η παραγωγή των προϊόντων και να αποφανθεί για το ποια θα ήτα μια λογική τιμή να πουληθούν.

Από τις 15 Δεκεμβρίου, αυτή η τιμή θα πρέπει να τυπωθεί στο προϊόν. Θα ισχύσουν κυρώσεις για εκείνους που δεν θα συμμορφωθούν με τον νόμο.

Η ίδια τακτική θα εφαρμοστεί, σε δεύτερη φάση, από τον Ιανουάριο με τα ιατρικά προϊόντα.

Στις 7 Νοεμβρίου, ο  Chavez δήλωνε στο κρατικό τηλεοπτικό κανάλι VTV: «Δεν μπορούμε στους μεγάλους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων  και στις μεγάλες εταιρίες  να δίνουμε την ελευθερία να συνεχίσουν να αδειάζουν τις τσέπες  των Βενεζουελάνων.» Ο νέος νόμος, είπε ο  Chavez, «ήταν απαραίτητος και αποτελεί μέρος της στρατηγικής κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, η οποία εντάσσεται στη διαδικασία μετάβασης από τον καπιταλισμό … προς το σοσιαλισμό».

Δεν υπάρχει  αμφιβολία ότι αυτή η μάχη μεταξύ της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και της δικτατορίας της αγοράς  θα συνεχίσει και θα ενταθεί καθώς οι προεδρικές εκλογές πλησιάζουν.

Η έκβαση αυτής της μάχης θα είναι σημαντική, όχι μόνο για το μέλλον της Βενεζουέλας, αλλά  και της CELAC και τον κόσμο.

 

ΠΗΓΗ: δημοσιεύτηκε στο Global Research, στις 5 Δεκεμβρίου 2011, http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=28035. Το είδα: 12 Δεκεμβρίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/143495

ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Πως η φαντασίωση του Δ’, «οικονομικού» Ράιχ, καταστρέφει την Ελλάδα, την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η Γερμανία βρίσκεται σήμερα στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας της. Θεωρητικώς τουλάχιστον, έχει ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε «δημοκρατικό», «καλό» Ηγεμόνα της ηπείρου, ηγούμενη των ευρωπαϊκών λαών στην προσπάθεια να σωθεί η ιδέα της Ευρώπης, της συνεργασίας των λαών της και, μαζί, τα ιστορικής, πανανθρώπινης σημασίας δημοκρατικά, κοινωνικά, πολιτιστικά επιτεύγματα των ευρωπαϊκών λαών μετά τον πόλεμο, από τον επελαύνοντα «ολοκληρωτισμό» των Αγορών.

Με τον τρόπο όμως που χειρίζεται μέχρι τώρα την κρίση, το Βερολίνο κινδυνεύει να επαναλάβει τον χειρότερο ιστορικό εαυτό του, οδηγώντας την ‘Ενωση στη διάλυση, το ευρώ σε εξαφάνιση, την Ευρώπη σε ιστορική οπισθοδρόμηση, προάγγελο παγκόσμιας βαρβαρότητας, τη διεθνή οικονομία σε κρίση χειρότερη από αυτή του 1929 και, την ίδια τη Γερμανία, σε μια ήττα, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά πολιτική, ηθική, γεωπολιτική, στρατηγική, σημαντικότερη από αυτή του 1945.

Μόνο η αδράνεια του μυαλού και η άρνησή μας να αποδεχθούμε οδυνηρές αλήθειες, μας εμποδίζει να αντιληφθούμε πλήρως και να ενσωματώσουμε τις συνέπειες του γεγονότος ότι βρισκόμαστε πιθανώς ενώπιον ενός ενδοευρωπαϊκού «τρίτου παγκόσμιου πολέμου», πολιτικο-οικονομικού και όχι στρατιωτικού (τουλάχιστον αρχικά), που κινδυνεύει να εμπεδώσει την παγκόσμια κυριαρχία των «Αγορών», μιας αυτοκρατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, εν συμμαχία με τα αμερικανικά όπλα, οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση της οποίας έχουν τεθεί οικονομικά με την επέλαση της απορρύθμισης επί 40 χρόνια και τη «χρηματιστική μετάλλαξη» του καπιταλισμού που προκάλεσε, γεωπολιτικά και ιδεολογικά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

O θρίαμβος των αγορών

Το 2008, ο Πρόεδρος της Goldman Sachs Lloyd Blankfein, γνωστός για τη φράση του «κάνω το έργο του Θεού», δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδυα, τρέμοντας για την τύχη των τραπεζών. Ο προκάτοχός του στην Goldman, που είχε στο μεταξύ «μεταγραφεί» στην κυβέρνηση, Πόλσον, Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μπους, παρακαλούσε γονατιστός το Κογκρέσσο να σώσει τις Τράπεζες με τα λεφτά των φορολογουμένων.

Τρία χρόνια αργότερα, όχι μόνο σώθηκαν οι Τράπεζες και τα φανταστικά τους κέρδη, αλλά είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας που, λέγεται, το πρώτο πράγμα που ρωτάει κάθε πρωϊ, δεν είναι η υγεία του νεογέννητου παιδιού του, αλλά τι έκαναν οι οίκοι με το γαλλικό ΑΑΑ! Οι τράπεζες συντάσσουν τα ευρωπαϊκά σχέδια «σωτηρίας που καταστρέφει» την Ελλάδα δια του International Institute of Finance, oι «αγορές» στοίχειωσαν το μυαλό των πολιτικών κι αντί να «ρυθμίζονται» από τα κράτη τα «ρυθμίζουν» αυτές. Αποφασίζουν το μέγεθος και την πολιτική τους, το ύψος κοινωνικών δαπανών, σε πόσο βαθιά ύφεση θα πέσουν και αν, τελικά, θα πάρουμε κάποια σύνταξη ή θα πεθάνουμε φτωχοί και αβοήθητοι, έχοντας να διαλέξουμε μεταξύ τροφής και φαρμάκων. Η Wall Street Journal δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για την κατάρρευση της ιδέας ενός ευρωπαϊκού «υπερέθνους» και την ιστορική ευκαιρία, όπως εκτιμά, για την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Αυτοκρατορία και Ευρώπη

Ακόμα κι αυτά όλα δεν είναι όμως τίποτα μπροστά σε αυτό που, πλέον, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» αποκτά την πρακτική δυνατότητα να κάνει, να κυριαρχήσει δηλαδή στην Ευρώπη, αλλάζοντας ίσως, αν χρειαστεί, το πολίτευμά της, και ενδεχομένως διαλύοντας την ‘Ενωση αν αυτή δεν υποταγεί πλήρως, κάτι που θα απαλλάξει και τις ΗΠΑ από τη σοβαρή αμφισβήτηση της παγκόσμιας νομισματικής κυριαρχίας του δολλαρίου, χωρίς την οποία δεν είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Οι «αγορές» ποτέ δεν πολυσυμπάθησαν την ΕΕ γιατί εμπεριέχει τη δυνατότητα πολιτικής ολοκλήρωσης, κι αυτές δεν συμπαθούν κανενός είδος κράτος, πολύ περισσότερο μεγάλο κράτος και μάλιστα υπό γερμανική επιρροή! Πάντα άλλωστε, η κυριαρχία εξωευρωπαϊκών δυνάμεων επί της Ευρώπης επιτεύχθηκε με την εκμετάλλευση των αντιθέσεών της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έβγαλαν ο ένας τα μάτια του άλλου, όπως ακριβώς αρχίζουν να κάνουν και τώρα, οικονομικά και πολιτικά. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο η ήπειρος που γέννησε όλες τις ιδέες της νεώτερης εποχής καταστράφηκε και κυριαρχήθηκε, με αποκορύφωμα τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αυτό το πρότυπο κινδυνεύει να επαναλάβει τώρα.

Τη βασική ευθύνη έχει η Γερμανία, στην οποία επετράπη μεν να αναπτυχθεί οικονομικά μετά το 1945, της επεβλήθη ιδιόμορφη «λοβοτομή» από τους νικητές και της φορτώθηκαν περισσότερες από τις αμαρτίες που της αναλογούσαν. Το Βερντέν προηγήθηκε του Νταχάου και του Γκουλάγκ και οι Βερσαλλίες του Χίτλερ, ούτε ήταν μικρά εγκλήματα η ισοπέδωση των γερμανικών και ιαπωνικών πόλεων άνευ στρατιωτικού λόγου. Αυτή η «λοβοτομή» την εμποδίζει, ακόμη και σήμερα, να «μεταβολίσει» την ιστορία της, καθιστάμενη εκ νέου «κανονική χώρα», σε συνδυασμό βέβαια με την ιδιοτέλειά της, την ανασφάλειά της, την εσωτερική της υπονόμευση από τους ανθρώπους των αγορών, τους ‘Ισσινγκ και τους ‘Ακερμαν. Το έθνος που παρήγαγε Χέγγελ, Μαρξ, Κλαούζεβιτς, Χαουζχόφερ, αδυνατεί και φοβάται να σκεφθεί με ιστορικούς-στρατηγικούς όρους, τρέμοντας μήπως ξανακατηγορηθεί. Σε μια αντιστροφή που θα άφηνε κατάπληκτο τον Φρόιντ, εφαρμόζει σήμερα στην Ελλάδα ακριβώς την πολιτική που άσκησαν οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Διακινδυνεύει να προκαλέσει καταστροφές ανάλογες με εκείνες που τότε προκλήθηκαν και να πραγματοποιήσει τελικά τους χειρότερους φόβους της. Το Βερολίνο έχει ίσως τη δύναμη να καταστρέψει την Ελλάδα, όχι τη δύναμη να αποφύγει το τεράστιο, όχι μόνο οικονομικό, κυρίως πολιτικό και γεωπολιτικό fall out. Τότε, οι πάντες θα σκεφτούν και πολλοί θα πουν: «Οι Γερμανοί δεν άλλαξαν. Παραμένουν οι ίδιοι. Δεν μπορεί να τους εμπιστεύεται κανείς». Αυτό θα είναι ένα νέο, ιδεολογικό 1945.

Μια τέτοια κατάληξη, που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, θα συνιστά ιστορικό, παγκόσμιας εμβέλειας θρίαμβο της Αυτοκρατορίας που, Βρετανική παληότερα, Αμερικανική μετά το 1947, όλο και περισσότερο χρηματοπιστωτική σήμερα, παρά τις διαδοχικές μεταλλάξεις της, εκφράζεται πάντα από την ιστορική φράση του Λόρδου Ισμέι, γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας, που συνόψισε σε δέκα λέξεις την αποστολή του ΝΑΤΟ: «Nα κρατάει τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω, τους Γερμανούς κάτω».

Γερμανία και Ευρώπη

Σε αντίθεση με το 1914 και το 1939, όταν τα γερμανικά σχέδια κυριαρχίας αφορούσαν μόνο τον γερμανικό λαό και οδηγούσαν σε ευθεία σύγκρουση με όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, σήμερα, η ιδέα της σωτηρίας όλης της Ευρώπης από τη οπισθοδρόμηση και τη διάλυση που ετοιμάζει η παγκόσμια «Αυτοκρατορία του Χρήματος» είναι μια ιδέα που μπορεί να δώσει τεράστια πολιτική ισχύ σε όποιον την ενστερνισθεί. Οι επιτυχείς ηγεμονίες δεν έχουν μόνο «μπαστούνι», αλλά και «καρότο», κάποιο όφελος για τους ηγεμονευόμενους. ‘Ηταν ένας Πρώσσος, ο Κλαούζεβιτς, που είδε, πίσω από τις νίκες του Ναπολέοντα, την ισχύ των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης. Η Ρωσία έπαιξε έναν τελείως δυσανάλογο παγκόσμιο ρόλο καθιστάμενη φορέας του «σοσιαλισμού», «κοσμικής θρησκείας» του 20ού αιώνα για εκατομμύρια ανθρώπους. Η αμερικανική αυτοκρατορία στηρίχτηκε στη δύναμη του φιλελεύθερου παραδείγματος, του ιδεώδους του «ελεύθερου, αυτεξούσιου ατόμου».

Παραμένοντας εγωϊστικά και επαρχιακά κλεισμένος στο δικό του έθνος ο γερμανικός εθνικισμός απέτυχε και αυτοκαταστράφηκε όχι γιατί υπήρξε, αλλά γιατί το «σχέδιό» του παρέμεινε «μπαστούνι χωρίς καρότο» για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, γιατί βασίστηκε στην υπερεκτίμηση της στρατιωτικής άλλοτε, της οικονομικής σήμερα ισχύος του, γιατί οι Γερμανοί νομίζουν τους άλλους Ευρωπαίους ως «αποτυχημένους ή ατελείς Γερμανούς», δεν μπορούν να αντιληφθούν την αναποτελεσματικότητα της μονομερούς έμφασης στη στρατιωτική ή την οικονομική βία για την «πειθάρχηση» της ηπείρου. Οι ηγεμονίες που διήρκεσαν και είχαν αποτελέσματα ήταν αυτές που είχαν καρότο, περιλαμβάνοντας κάποιο όφελος και για τους ηγεμονευόμενους.

Με όραμα «καταστραφείτε για να πληρώσετε τα χρέη σας», ούτε Ευρώπη θα υπάρξει και αν υπάρξει θα είναι θνησιγενής. Με όραμα επανέλεγχος του χρήματος, επιστροφή στον Κέινς, προστασία του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων, οικολογία και ανεξαρτησία, ίσως θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα, μοιάζει τώρα να πιστεύει ένας αυξανόμενος αριθμός Ευρωπαίων διανοουμένων. Αρκεί η ωρίμανση των ιδεών να μην γίνει πιο αργά από ανεπίστρεπτες καταστροφές.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 28 Οκτωβρίου 2011

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 30 Οκτωβρίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/10/blog-post_30.html

ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΣΥΡΡΑΞΕΩΝ:

… η αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι ΟΙ Η.Π.Α.

Το έλλειμμα του ετήσιου προϋπολογισμού των Η.Π.Α. ανήλθε στα 134,2 δις $ τον Αύγουστο του 2011 – αυξημένο κατά 48% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του προηγουμένου έτους (2010). Το δημόσιο χρέος της υπερδύναμης ξεπέρασε το 92% του ΑΕΠ της το 2010. Εάν προσθέσει κανείς τα χρέη των επί μέρους Πολιτειών, θα φτάσει ίσως στο 120% του ΑΕΠ – με συνεχώς αυξητική πορεία ενώ, όταν σε μία χώρα το δημόσιο χρέος ξεπερνάει το 80% του ΑΕΠ της, οι κίνδυνοι ύφεσης πολλαπλασιάζονται.  

Περίπου 43,8 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες ζουν ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας – «μόλις» 39,8 εκ. το 2010 και 34,2 εκ. το 2009, γεγονός που σημαίνει ότι, ο απόλυτος αριθμός τους αυξάνεται ραγδαία. Όσο για τα υπόλοιπα προβλήματα της χώρας, καθώς επίσης για τους κινδύνους που εμπερικλείουν, έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στο άρθρο μας «Η μητέρα των κρίσεων». Το σημαντικότερο ίσως όλων είναι το ότι, ακόμη και όταν αναπτύσσεται η οικονομία της, η ανεργία δεν υποχωρεί (ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας). Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη δημοσίου χρέους σε τρις $, Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρις $

 

* Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης. Πηγή: Spiegel. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του ’70. 

Από τον Πίνακα ΙΙ τεκμηριώνονται, μεταξύ άλλων, τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, του κυρίαρχου δόγματος καλύτερα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. – από τον τότε πρόεδρο Ronald Reagan, για τον οποίο το κράτος δεν αποτελούσε τη λύση για τα προβλήματα, αλλά ήταν το ίδιο πρόβλημα (ως γνωστόν, «απελευθέρωσε» τις αγορές, άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, αποκρατικοποίησε ακόμη και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, ενίσχυσε τα μέγιστα το Κεφάλαιο, το οποίο σήμερα προσπαθεί να διαφύγει στην Ασία από την «έξοδο κινδύνου», μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% κλπ.). Στην εποχή του δόθηκε τεράστια σημασία στον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος διπλασίασε έκτοτε την κερδοφορία του – ενώ πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, το 40% των κερδών όλων των αμερικανικών επιχειρήσεων προερχόταν από τον τραπεζικό τομέα.

Η ΚΙΝΑ

Από την άλλη πλευρά, η Κίνα έχει ξεκινήσει έναν συναλλαγματικό πόλεμο σε δύο μέτωπα, εναντίον του αμερικανικού δολαρίου (ήδη το γουάν αποκαλείται Redback, σε αντιπαράθεση με το δολάριο, το οποίο ονομάζεται από πολλούς Greenback): Στο πρώτο μέτωπο, η Κίνα επιταχύνει την ανατίμηση του δικού της νομίσματος (γουάν), ενώ στο δεύτερο τη διεθνοποίηση του. Ο ρυθμός δε με τον οποίο οι Κινέζοι προωθούν το νόμισμα τους σαν εναλλακτική λύση για τις παγκόσμιες συναλλαγές, λόγω των προβλημάτων των δύο βασικών ανταγωνιστών τους (ευρώ και δολάριο), είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός – ενώ πρόσφατα συμφώνησε με τη Μ. Βρετανία να χρησιμοποιήσει το Λονδίνο σαν «offshore» κέντρο για την διεύρυνση των συναλλαγών με το γουάν. Περαιτέρω, οι κεντρικές τράπεζες της Ταϊλάνδης και των Φιλιππίνων αναφέρουν ήδη αγορές ομολόγων, τα οποία εκδίδονται στο Χονγκ Κονγκ σε γουάν – ενώ οι Κινέζοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, η αγορά ομολόγων είναι απαραίτητη για τη διεθνοποίηση ενός νομίσματος (η αύξηση των γουάν-ομολόγων το 2011 είναι της τάξης του 200%). Από την πλευρά της ανατίμησης του γουάν (7% εντός ενός έτους, σε  σχέση με το δολάριο), η Κίνα δεν φαίνεται να φοβάται ότι η υψηλότερη ισοτιμία του θα μειώσει τις εξαγωγές της – αφού, παρά την αδύναμη οικονομική ανάπτυξη παγκοσμίως, οι εξαγωγές της αυξήθηκαν κατά 24,5% τον Αύγουστο, δηλαδή κατά 4% περισσότερο σε σχέση με τον Ιούλιο.

Παράλληλα δε με την ανατίμηση του γουάν εντείνεται και η χρησιμοποίηση του για τις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές. Στο πρώτο τετράμηνο του 2007 το 7% των παγκοσμίων συναλλαγών της Κίνας (24 δις $), διαπεραιώθηκαν σε γουάν – από 0% το τετράμηνο του προηγουμένου έτους. Χωρίς να επεκταθούμε λοιπόν σε περισσότερες λεπτομέρειες, η Κίνα σχεδιάζει την ανάδειξη του νομίσματος της σε παγκόσμιο αποθεματικό, για τις επενδύσεις και το εμπόριο – σε μία εποχή κατά την οποία οι επενδυτές αναζητούν εναγωνίως εναλλακτικές λύσεις για το δολάριο. Η ανατίμηση δε του γουάν έχει τεράστια πλεονεκτήματα για την οικονομία της, αφού περιορίζει τις πληθωριστικές πιέσεις – επειδή οι εισαγωγές καυσίμων και πρώτων υλών γίνονται συνεχώς φθηνότερες. Ταυτόχρονα αυξάνεται η αγοραστική δύναμη των πολιτών της, οι οποίοι καταναλώνουν περισσότερο, με αποτέλεσμα να μην επηρεάζεται η χώρα από τη χαμηλή, παγκόσμια ανάπτυξη. Περαιτέρω, η Κίνα έχει τοποθετήσει το 60% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της (συνολικά 3.300 δις $) σε δολάρια των Η.Π.Α. – με αποτέλεσμα, κάθε υποτίμηση του δολαρίου κατά 1%, η οποία προκαλείται από την «αύξηση της ρευστότητας» εκ μέρους της Fed (τύπωμα χρημάτων), να κοστίζει στην Κίνα ζημίες ύψους 20 δις $. Επομένως, όσο πιο γρήγορα η Κίνα μειώσει τις τοποθετήσεις σε δολάρια, τόσο λιγότερο θα ζημιωθεί – αφού δεν φαίνεται να αλλάζει πολιτική η Fed για τα επόμενα έτη, ενώ η πρώτη εκτύπωση χρημάτων, μετά την κρίση του 2008, είχε δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην ανερχόμενη υπερδύναμη (άρθρο μας). 

Κλείνοντας, το πόσο σύντομα θα μπορούσε το γουάν να αντικαταστήσει το δολάριο, με τρομακτικές συνέπειες για την Αμερικανική οικονομία (αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της κλπ.), είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Εάν όμως κρίνει κανείς με βάση την ιστορία, το δολάριο αντικατέστησε τη βρετανική στερλίνα, δέκα χρόνια μετά την ανάκτηση της οικονομικής «πρωτοκαθεδρίας» εκ μέρους των Η.Π.Α. (από τη Μ. Βρετανία τότε). Εν τούτοις, επειδή η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από υψηλότερους ρυθμούς, θα μπορούσε να συμβεί σε λιγότερο από πέντε χρόνια – αν και πολύ δύσκολα, αφού το δολάριο αποτελεί το 85% των νομισματικών συναλλαγών παγκοσμίως, το ευρώ το 40% και το γουάν μόλις το 1% (οι συναλλαγές αυτές υπολογίζονται στο 200%, επειδή μετρούν και οι δύο θέσεις – αγορές 100% και πωλήσεις 100%, σύνολο 200%). Σε κάθε περίπτωση, όποτε και εάν τελικά συμβεί, μάλλον δεν πρόκειται να το επιτρέψει η υπερδύναμη, χωρίς να αντισταθεί – οπότε η πολεμική (στρατιωτική) αντιπαράθεση μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α. δεν θα μπορούσε να αποκλεισθεί, ενδεχομένως πριν καν απειληθεί σοβαρά το δολάριο, καθώς επίσης πριν προλάβει η Κίνα να εξοπλισθεί στρατιωτικά.   

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΚΑΡΤΕΛ

Πρόκειται για ένα ακόμη μέτωπο του πολέμου, αν και από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Χωρίς όμως καμία αμφιβολία, η κρίση χρέους της Ευρωζώνης έχει τεκμηριώσει το γεγονός ότι, η Πολιτική έχει ηττηθεί κατά κράτος από τις αγορές – έχει κατά κάποιον τρόπο αποκρατικοποιηθεί, αφού υποτάσσεται σχεδόν ολοκληρωτικά στις απαιτήσεις του «χρηματοπιστωτικού καρτέλ». Είναι άλλωστε εμφανές πως, όταν το συγκεκριμένο «καρτέλ» απαιτεί έκτακτα δάνεια, διασώσεις κρατών ή αγορές επικίνδυνων ομολόγων από τις κεντρικές τράπεζες ή από τις διάφορες χώρες, με τη βοήθεια των φορολογουμένων πολιτών τους, κανένας δεν φέρνει αντίρρηση – ενώ τα όποια μέτρα ανακοινώνονται από την Κομισιόν, λειτουργούν αυξητικά στην κερδοφορία των επενδυτικών κεφαλαίων (επομένως ανάλογα αυξητικά στη φορολόγηση των πολιτών), τα οποία χρεώνουν όλο και υψηλότερα επιτόκια (πρόσφατα, 5,6% στην Ιταλία). Ο πόλεμος αυτός λοιπόν, στον οποίο εμπλέκεται η Πολιτική από τη μία πλευρά και το «χρηματοπιστωτικό καρτέλ» από την άλλη, φαίνεται να έχει ήδη τελειώσει εις βάρος την πολιτικής – παρά το ότι κάποιοι πολιτικοί ηγέτες έχουν προσπαθήσει να ελέγξουν το τέρας, το οποίο οι ίδιοι εξέθρεψαν. Ειδικότερα, ο κανόνας που δυστυχώς επικράτησε μετά το 1980, όταν τα παιδιά του Σικάγου ανέλαβαν την εξουσία, ήταν η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Στα πλαίσια αυτά, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ υπέγραψε το 1994 έναν νόμο, ο οποίος επέτρεπε στα χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα να δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα του. Ο ίδιος (B.Clinton), το 1999, κατάργησε την υφιστάμενη από εξήντα χρόνια πριν νομοθεσία, η οποία απαγόρευε την ένωση των επενδυτικών με τις εμπορικές τράπεζες (Glass–Steagall Act). Παράλληλα, από την αρχή της δεκαετίας του 1990 η κεντρική τράπεζα της χώρας (Fed) καθιέρωσε μία νομισματική πολιτική,  η οποία πλημμύρισε τις «αγορές» με φθηνό χρήμα. Το ίδιο συνέβη και στη Γερμανία, καθώς επίσης σε πολλές άλλες χώρες της Δύσης, με αποτέλεσμα να γίνει τόσο μεγάλο το τέρας, ώστε να ελέγχει πλέον αυτό την πολιτική – ζητώντας στη συνέχεια, μετά την χρεοκοπία της Lehman Brothers, να τρέφεται από τις σάρκες των φορολογουμένων πολιτών.

Περαιτέρω, γνωρίζοντας ότι οι αγορές δεν έχουν καμία απολύτως ηθική (πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού αποτελούνται από ένα σύνολο ατόμων, τα οποία έχουν σαν αποκλειστικό στόχο το κέρδος;), δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα συμπεριφερθούν με καλοσύνη στα όποια θύματα τους – σε υπερχρεωμένες χώρες, σε ανήμπορους οφειλέτες ή όπου αλλού. Είναι λοιπόν ανόητο να τις κατηγορεί κανείς, αντί να απαιτεί από την πολιτική να τις ελέγξει – με τη βοήθεια του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου. Για να το επιτύχει όμως η πολιτική, θα έπρεπε να κερδίσει πίσω την εξουσία που παρέδωσε η ίδια στο «νεοφιλελεύθερο κτήνος» – κάτι που μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί, κρίνοντας από το ότι, ακόμη και η αποφασισμένη, ελάχιστη συμμετοχή των αγορών στη διαγραφή μέρους των χρεών της Ελλάδας, περιορίσθηκε ήδη στο 8,3% (από 21%). Η αιτία είναι ότι οι τιμές των εγγυημένων από την Ευρώπη ομολόγων, τα οποία εκδίδονται από το μηχανισμό σταθερότητας EFSF, με σκοπό τη χρηματοδότηση των υπερχρεωμένων κρατών (θα δίνονται σε αντάλλαγμα για τα παλαιά ομόλογα της κάθε χώρας), έχουν ήδη εμφανίσει άνοδο της τιμής τους! Παράλληλα, η χρηματοδότηση άλλων κρατών, όπως της Ιταλίας, της Ισπανίας κλπ., τα οποία δεν έχουν υπαχθεί ακόμη στο μηχανισμό στήριξης, έχει αυξηθεί σε βαθμό που όχι μόνο υπερκαλύπτει το 8,3% που θα κοστίσει η Ελλάδα αλλά, επί πλέον, αποδίδει τεράστια κέρδη. Επομένως, ο αγώνας είναι ήδη τελειωμένος, ενώ η σημερινή τουλάχιστον πολιτική έχει ηττηθεί κατά κράτος – παρά τα μεγάλα λόγια περί απαγόρευσης των ανοιχτών πωλήσεων, περιορισμού της μόχλευσης (leverage), «τεμαχισμού» των υπερβολικά μεγάλων τραπεζών (too big to fail), φορολόγησης των συναλλαγών κλπ.

Ακόμη περισσότερο, τα όπλα μαζικής καταστροφής του χρηματοπιστωτικού κτήνους γίνονται όλο και ισχυρότερα – όπως το «Delta One», με τη «βοήθεια» του οποίου ζημίωσε ένας τριαντάχρονος, μαύρος χρηματιστής από την Γκάνα την UBS, ένα από τα δύο μεγαλύτερα «αεροπλανοφόρα» της Ελβετίας, με περίπου 2 δις φράγκα (ενδεχομένως το πρώτο «χτύπημα» των Hedge funds, μετά την δέσμευση του φράγκου στο ευρώ – μία αναγκαστική ενέργεια της κεντρικής τράπεζας της χώρας για να μην καταστραφεί η πραγματική οικονομία της, η οποία όμως θα κοστίσει τεράστια ποσά, με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα). Το «αστείο» σε όλη την υπόθεση, εάν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο, είναι ότι η ζημία προκλήθηκε (εάν ισχύουν οι πληροφορίες των ΜΜΕ), από κερδοσκοπική τοποθέτηση, χωρίς ασφάλεια (hedging) στο ελβετικό φράγκο – πριν ανατιμηθεί ξαφνικά κατά 10%. Πρόκειται λοιπόν για μία ακόμη απόδειξη της διαπίστωσης ότι, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε ηθικούς ενδοιασμούς – γεγονός που τα καθιστά πολύ πιο επικίνδυνα, από όσο όλοι εμείς πιστεύουμε. Οι αποφάσεις λοιπόν των (σκιωδών) κυβερνήσεων, με βάση τις οποίες οι πολίτες τους οφείλουν να φορολογούνται περισσότερα για να εξοφλείται το «κτήνος», όσο έντιμες και αν ακούγονται, είναι μάλλον «παραπλανητικές» – αφού έτσι δεν τιμολογείται το ρίσκο, ενώ εκτρέφεται το χρηματοπιστωτικό θηρίο με τις σάρκες των θυμάτων του.             

ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ

Όπως φαίνεται, οι πλούσιοι στον πλανήτη γίνονται αφενός μεν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι, αφετέρου πολύ λιγότεροι. Ταυτόχρονα, οι φτωχοί περισσεύουν, μεταξύ άλλων λόγω της καταστροφής της μεσαίας τάξης στις χώρες που δραστηριοποιούνται οι σύνδικοι του διαβόλου – ενώ γίνονται ακόμη φτωχότεροι. Αργά ή γρήγορα λοιπόν έχουμε την άποψη ότι θα ξεσπάσει η μάχη των μαχών – αφού προηγηθούν όλες όσες έχουμε ήδη αναφέρει, ή κάποιες από αυτές.  Εάν μέχρι τότε η παγκόσμια ελίτ (το Καρτέλ δηλαδή, καθώς επίσης το χρηματοπιστωτικό κτήνος) έχει καταφέρει να κατασκευάσει όπλα, ικανά να αποτρέψουν την εξέγερση των πεινασμένων, χωρίς να αυτοκαταστραφεί η ίδια ή/και να οχυρώσει τις περιοχές διαμονής της με τρόπο που να εξασφαλίζει την επιβίωση της, σε συνδυασμό με την υποταγή των υπηκόων της, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το προβλέψει.  Η πιθανότητα να προηγηθεί η Ελλάδα και σε αυτήν τη μάχη, πριν ακόμη συμβούν όλες όσες αναφέραμε στο κείμενο μας, δεν είναι εντελώς αμελητέα – αν και θα ήταν άδικο για τη χώρα μας, αφού οδηγείται χωρίς «αναπόφευκτη» αιτία στη χρεοκοπία, μέσα από απίστευτα λανθασμένες πολιτικές, καθώς επίσης από τον εχθρό της Ευρώπης (εάν όχι ολόκληρου του πλανήτη). «Οι Θεοί διψούν», όπως έγραψε ο Anatole France, υπενθυμίζοντας ότι η πλέον αιματηρή λαϊκή εξέγερση στη σύγχρονη Ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση, ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας – από τους Πολίτες της.   

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 18. Σεπτεμβρίου 2011,viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, με πολλά συγγράμματα και μελέτες, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2429.aspx

ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΣΥΡΡΑΞΕΩΝ:

Η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των εσωτερικών αιματηρών επαναστάσεων… – Μέρος Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Περίληψη: Μετά από ορισμένες, σχετικά ανησυχητικές αναφορές των διεθνών ΜΜΕ, αναλύεται η απόφαση των κεντρικών τραπεζών σε σχέση με την αύξηση της ρευστότητας στο σύστημα, η βόμβα της Ανατολικής Ευρώπης, ειδικά για τις τράπεζες στην Αυστρία, τα τεράστια προβλήματα των Η.Π.Α., οι επιθέσεις της Κίνας, οι οποίες θα μπορούσαν να καταλήξουν σε παγκόσμια πολεμική σύρραξη, οι αντιπαραθέσεις της πολιτικής με το χρηματοπιστωτικό κτήνος, καθώς επίσης η μάχη των μαχών: οι φτωχοί εναντίον των πλούσιων.

Η ελπίδα μας είναι να μην ξεκινήσει από την Ελλάδα, αν και δυστυχώς ενέργειες όπως η χθεσινή (διακοπή ταξιδιού του πρωθυπουργού) «δηλώνουν» το αντίθετο – αφού δημιουργούν συνθήκες πανικού στους πολίτες, πολύ επικίνδυνες για τις τράπεζες (Bank run), την κοινωνική γαλήνη, την ειρήνη και τη Δημοκρατία. “Οι μεγάλες πολιτικές αδυναμίες της Ευρώπης, όπως η ανικανότητα λήψης άμεσων αποφάσεων για την αποφυγή κινδύνων, πόσο μάλλον η εφαρμογή τους στην πράξη, συνιστούν μεγάλη απειλή για τη διεθνή ανάπτυξη, καθώς επίσης για την οικονομική σταθερότητα. Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με την επιταχυνόμενη διάλυση της, με τον προστατευτισμό, όπως επίσης με μία επιδείνωση της κρίσης στον τραπεζικό τομέα” (E. Nielsen-ΜΜ).  “Η Ολλανδία, σε συνεργασία με την Αυστρία, προετοιμάζονται μυστικά για το ενδεχόμενο μίας Ελληνικής χρεοκοπίας, αφού θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί, εάν δεν διαγραφούν χρέη ύψους 50%” (die Presse.com). “Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης ανησυχεί, λέγοντας ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν λαϊκές εξεγέρσεις στην πόλη του, ανάλογες με αυτές που απειλούν την Ευρώπη, καθώς επίσης τη Βόρεια Αφρική και την εγγύς Ανατολή, εάν δεν καταπολεμηθεί άμεσα η αυξανόμενη ανεργία” (CNNmoney).  “Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους κλιμακώνεται συνεχώς, μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, απειλούνται επίσης με χρεοκοπία, οι τράπεζες είναι αντιμέτωπες με πιέσεις λόγω της μείωσης της αξίας των ομολόγων, ενώ ο διατραπεζικός δανεισμός έχει σταματήσει εντελώς. Όλο και περισσότερες τράπεζες υποτιμούνται από τις εταιρείες αξιολόγησης, η εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών στην Ευρωζώνη περιορίζεται συνεχώς, η Ελλάδα δεν έχει πλέον ελπίδες να αποφύγει τη στάση πληρωμών, το ευρώ χάνει διαρκώς, τα δημόσια χρέη αυξάνονται αντί να μειώνονται και τα χρηματιστήρια «κλυδωνίζονται». Η ΕΚΤ αγοράζει όλο και περισσότερα επικίνδυνα ομόλογα, τα πακέτα στήριξης αυξάνονται διαρκώς, ο πληθωρισμός επίσης, η απαισιοδοξία των ευρωπαϊκών λαών επιδεινώνεται, οι κοινωνικές αναταραχές πολλαπλασιάζονται, οι λαοί φτωχαίνουν, ενώ η πρόσφατη συνάντηση των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης, με τον Αμερικανό συνάδελφο τους, κατέληξε σε πλήρη αποτυχία” (Tagesschau.de). “Η φαρμακοβιομηχανία Roche σταμάτησε την τροφοδοσία των νοσοκομείων της Ελλάδας με φάρμακα – λόγω προβλημάτων πληρωμής εκ μέρους τους, συνολικού ύψους 1,9 δις €. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει στην έλλειψη σημαντικών φαρμάκων, με καταστροφικά επακόλουθα για πολλούς ασθενείς. Αντίστοιχες ενέργειες απειλούν και την Ισπανία – ενώ πολλά κρατικά νοσοκομεία της Πορτογαλίας και της Ιταλίας δεν πληρώνουν επίσης τους λογαριασμούς τους” (Spiegel).           

Ανάλυση

Όπως έχουμε περιγράψει στην ανάλυση μας «υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας», μετά την ανακοίνωση της στάσης πληρωμών από την Ελλάδα, επικρατεί το χάος στις χρηματαγορές, ενώ: “μάταια προσπαθεί η ΕΚΤ να ελέγξει την κατάσταση, από κοινού με τη Fed, με την Τράπεζα της Αγγλίας, με την Τράπεζα της Ιαπωνίας, με την Τράπεζα των Τραπεζών κλπ. – αφού η ευαίσθητη δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος καταστρέφεται, όταν παύει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Παράλληλα η Γερμανία κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει – υποσχόμενη ποσά που ξεπερνούν κατά δεκάδες φορές το δάνειο που κάποτε αρνήθηκε στην Ελλάδα, πριν ακόμη εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα, αφού στις αγορές η ποσότητα των χρημάτων που απαιτούνται για την εξυγίανση ενός κράτους (ή μίας επιχείρησης), είναι ανάλογη με την επιλογή της σωστής χρονικής στιγμής (timing) – η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί”. Ευτυχώς για όλους μας, δεν χρειάσθηκε να φτάσουμε σε αυτό το «κρίσιμο» σημείο, για να καταλάβουν όλοι οι εμπλεκόμενοι την τεράστια καταστροφή που θα προκαλούσε μία τέτοια εξέλιξη. Έτσι λοιπόν, αφενός μεν η Γερμανία αναγκάσθηκε να συναινέσει στη μη χρεοκοπία της Ελλάδας, από κοινού φυσικά με τη Γαλλία, αφετέρου όλες μαζί οι σημαντικές κεντρικές τράπεζες της Δύσης αποφάσισαν, μετά από την απαιτητική «προτροπή» των Η.Π.Α., να επέμβουν στις αγορές – αυξάνοντας τη ρευστότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο J.  C. Trichet, από τις πρωτοβουλίες του οποίου συμπεραίνουμε την, μη δημοκρατική φυσικά, «Αρχή ενός ανδρός» στην Ευρωζώνη (αγορά ομολόγων Ιταλίας, Ισπανίας χωρίς την ανάγκη καμίας έγκρισης των Ευρωπαίων πολιτικών, γραπτές «εντολές» προς τους πρωθυπουργούς των χωρών του Νότου κλπ.), ήταν από τους βασικούς συντελεστές της απόφασης – η οποία προφανώς λήφθηκε κατά τη διάρκεια της σύσκεψης των κεντρικών τραπεζιτών στη Βασιλεία (Global Economy Meeting), στην έδρα δηλαδή της τράπεζας των τραπεζών, η οποία διενεργείται ανά δύο μήνες με απόλυτη μυστικότητα, αφού δεν μαθαίνει κανείς ποτέ τι ακριβώς συζητήθηκε.  Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν φαίνεται ότι οι τραπεζίτες πήραν και εδώ τα ηνία από την πολιτική, αφού επιλέχθηκε από τις κεντρικές τράπεζες ο πληθωρισμός για την επίλυση του προβλήματος της υπερχρέωσης, αντί της λιτότητας που είχε «προκρίνει» η πολιτική – με κύριο «εισηγητή» τη Γερμανία (άρθρο μας). Η ανάπτυξη, ο βασιλικός δρόμος δηλαδή σε σχέση με την επίλυση της υπερχρέωσης, θεωρήθηκε σαν ένα επόμενο στάδιο, το οποίο προϋποθέτει την αύξηση της ρευστότητας στην αγορά – εφόσον όμως οι τράπεζες «μεταφέρουν» τα νέα χρήματα στην πραγματική οικονομία, δανείζοντας τις επιχειρήσεις. Είναι όμως εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο ή, μήπως, πρόκειται για μία ακόμη «ένεση κορτιζόνης»; Στο άρθρο μας «το ελιξίριο του καπιταλισμού» είχαμε αναφέρει τα εξής: “Όταν χορηγείς σε κάποιον αυξημένες ενέσεις κορτιζόνης, ο πόνος εξαφανίζεται «ως δια μαγείας» και δεν αισθάνεται πλέον καμία ενόχληση. Επίσης, όταν ένας αθλητής παίρνει «διεγερτικά», η απόδοση του πολλαπλασιάζεται και μπορεί να επιτύχει απίστευτες επιδόσεις. Αντίστοιχα, όταν σε μια υπερχρεωμένη επιχείρηση, στην Οικονομία ευρύτερα, «προσθέσεις» αφειδώς ρευστότητα, δημιουργείς μία απατηλή εικόνα ευφορίας, η οποία εξαφανίζει αμέσως όλα τα συμπτώματα της αρρώστιας. Το κοινό σημείο και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις είναι το ότι η μαγική «θεραπεία», αφενός μεν διαρκεί όσο και η «επίδραση» των φαρμάκων, αφετέρου δε επιδεινώνει την «ασθένεια», η οποία ενίοτε γίνεται θανατηφόρα. Έτσι λοιπόν, ο «ασθενής» θεραπεύεται βραχυπρόθεσμα, ενώ ουσιαστικά τοποθετείται  στον «ορό» – αφού δεν μπορεί πια να «λειτουργήσει», χωρίς τη συνεχώς αυξανόμενη ποσότητα των χορηγουμένων φαρμάκων. Στο τέλος, δεν πεθαίνει από την αρρώστια, αλλά από τα ίδια τα φάρμακα που υποχρεώθηκε να καταναλώσει”.

Σε επόμενο κείμενο μας δε (Ο μεταλλαγμένος ιός σε πορεία αυτονόμησης), είχαμε τονίσει, σε σχέση με την τότε διοχέτευση επί πλέον ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες, μέσω των εμπορικών, τα παρακάτω: “Δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την επιτυχία του σχεδίου αύξησης της ρευστότητας (τύπωμα νέων χρημάτων), πολύ περισσότερο αφού οι προηγηθείσες προσπάθειες της Ιαπωνίας δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας, μεταξύ των ετών 2001 και 2006, επένδυσε 25 τρις γεν σε κρατικά ομόλογα, χωρίς να καταφέρει να ξεφύγει από την ύφεση. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο της Nomura, όταν η κεντρική τράπεζα μίας χώρας, η οποία έχει ήδη μηδενίσει τα επιτόκια της, καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους, «μοιάζει με έναν μανάβη, ο οποίος δεν μπόρεσε να πουλήσει τα 100 μήλα που είχε στο κατάστημα του και τα έκανε 1.000 για να τα καταφέρει». Οι εμπορικές τράπεζες δηλαδή δεν έχουν κανέναν εμφανή λόγο να πάρουν την επί πλέον ρευστότητα που τους προσφέρεται από τις κεντρικές τράπεζες, αφού δεν πήραν ούτε την προηγούμενη. Για παράδειγμα, ένα κατάστημα που δεν μπόρεσε να πουλήσει τα προϊόντα του (η κεντρική τράπεζα εν προκειμένω), δεν πρόκειται να τα πουλήσει αυξάνοντας τα, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουν συμπεριφορά οι πελάτες του (οι εμπορικές τράπεζες εδώ), βλέποντας ότι διαθέτει μεγαλύτερες ποσότητες”. Η εξέλιξη έκτοτε (αρχές του 2009) μάλλον δικαίωσε τις προβλέψεις μας, αφού όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκε η κρίση «Lehman Brothers» του συστήματος αλλά, αντίθετα, επεκτάθηκε από τις τράπεζες στα κράτη – ενώ τα διάφορα προβλήματα (ανάπτυξη κλπ.), μετά από μία μικρή περίοδο απατηλής «νηνεμίας», επανήλθαν επαυξημένα. Επομένως, είναι καλύτερα να αποφύγουμε τα βιαστικά συμπεράσματα και την υπέρμετρη αισιοδοξία, περιμένοντας υπομονετικά να δούμε τις εξελίξεις – ειδικά όσον αφορά τη χώρα μας, για τις δυσκολίες της οποίας είναι μεν θετικός ο πληθωρισμός, αλλά όχι αρκετός. Περαιτέρω, αν και υποθέτει κανείς με σχετική βεβαιότητα ότι η ανθρωπότητα έχει ωριμάσει, έχοντας διδαχθεί αρκετά από τους πολέμους του παρελθόντος, ειδικά από τους δύο τελευταίους (παγκόσμιους), δεν μπορεί να μην διακρίνει κάποια απειλητικά σύννεφα – τόσο επάνω από την Ευρώπη, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη. Ο «σχηματισμός» τους φαίνεται να οφείλεται στη συνεχώς επιδεινούμενη κρίση χρέους, αφού οι εντελώς ερασιτεχνικές λύσεις, οι λύσεις «με μισή καρδιά» καλύτερα που υιοθετούνται κάθε φορά, όχι μόνο δεν έχουν αποτέλεσμα αλλά, αντίθετα, λειτουργούν «διεγερτικά» – «ντοπάροντας» κατά κάποιον τρόπο τόσο τις αγορές, όσο και τις αντιπαλότητες μεταξύ κρατών και πολιτών. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί αποτυπώνει τα χρέη των κρατών της Ευρωζώνης, έτσι όπως διαμορφώθηκαν το Μάιο του 2001:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Δημόσιο χρέος, σε σχέση με το ΑΕΠ

Πηγή: Eurostat, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Το μέσο ποσοστό των χρεών της Ευρωζώνης, σε σχέση με το ΑΕΠ, διαμορφώθηκε στο 87,7% – αρκετά υψηλότερα από το προηγούμενο έτος. Αν και στον Πίνακα Ι διακρίνει κανείς κάποια κράτη με χαμηλό χρέος, η εικόνα είναι μάλλον απατηλή – αφού δεν εμφανίζεται ούτε το ιδιωτικό χρέος, ούτε ενδεχόμενες διασώσεις τραπεζών. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας ήταν της τάξης του 30% πριν τη διάσωση των τραπεζών της –  φτάνοντας σήμερα στο 112% (μετά από τη διάσωση). Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, ίσως να είναι σκόπιμη μία ανάλυση, σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει στα διάφορα πεδία των οικονομικών μαχών ανά τον κόσμο, αφού δεν είναι εντελώς απίθανο να καταλήξουν σε επαναστάσεις ή/και σε στρατιωτικές συρράξεις – αν και δύσκολα πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβούν όλα αυτά  στη σημερινή, σύγχρονη και πολιτισμένη εποχή.

ΔΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Όλος ο πλανήτης ασχολείται σχεδόν καθημερινά με την διαρκώς κλιμακούμενη, ανατροφοδοτούμενη δυστυχώς κρίση χρέους της Ελλάδας, δίνοντας την εντύπωση ότι ευρίσκεται πραγματικά στο κέντρο των παγκοσμίων εξελίξεων – μία πολύ μικρή χώρα, της οποίας τόσο το ΑΕΠ, όσο και το δημόσιο χρέος είναι ένα ελάχιστο ποσοστό αυτού της Ευρωζώνης, πόσο μάλλον του πλανήτη. Η μεγάλη αυτή «δημοσιότητα», όπως επίσης οι εσφαλμένοι τρόποι επίλυσης των προβλημάτων της Ελλάδας εκ μέρους της κυβέρνησης της, των «εταίρων» της και του ΔΝΤ, αφενός μεν «επιδεινώνουν» υπερβολικά τους βασικούς δείκτες της οικονομίας της (έλλειμμα προϋπολογισμού, έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου, χρέος, ύφεση, ανεργία, χρηματιστηριακές αποτιμήσεις, τράπεζες κλπ.), αφετέρου τρομοκρατούν τους δανειστές της – ενώ παράλληλα δημιουργούν συνθήκες πανικού στους πολίτες της, προφανώς με καταστροφικά αποτελέσματα.  Τυφλωμένος λοιπόν ο πλανήτης από την Ελληνική «πυρκαγιά», η οποία είναι μάλλον αδύνατον να μην επεκταθεί στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο κλπ., παρασύροντας τελικά ολόκληρη τη Δύση, δεν συνειδητοποιεί αυτά που συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως για παράδειγμα στην Αυστρία – στην ευρύτερη περιοχή της οποίας, όπως και στην ίδια, «εγκυμονεί» η επόμενη χρηματοπιστωτική καταστροφή. Η αιτία είναι τα δάνεια των αυστριακών τραπεζών προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, κυρίως αυτά σε ελβετικό φράγκο και σε ευρώ (άρθρο μας). Όπως φαίνεται, σχεδόν το 70% των ιδιωτών, οι οποίοι έχουν συνάψει αυτού του είδους τα δάνεια σε συνάλλαγμα από τις αυστριακές τράπεζες, δεν είναι σε θέση να πληρώνουν τις δόσεις τους – με αποτέλεσμα οι μετοχές των τραπεζών να καταρρέουν.  Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση της Ουγγαρίας (στην οποία οι αυστριακές τράπεζες έχουν δανείσει περί τα 5 δις € σε ιδιώτες – περίπου σε 1,3 εκ. ανθρώπους, εκ των οποίων ήδη οι 800 χιλ. δεν πληρώνουν τις δόσεις τους), προωθεί την ψήφιση ενός νόμου, ο οποίος ουσιαστικά καταλύει την ελεύθερη αγορά. Ειδικότερα, οι αυστριακές τράπεζες είχαν δανείσει τους Ούγγρους σε ελβετικά φράγκα (λιγότερο σε ευρώ), όταν η ισοτιμία του φράγκου, σε σχέση με το ευρώ, ήταν πολύ χαμηλή (1,50:1,00). Όταν όμως το ελβετικό φράγκο ανατιμήθηκε κατά περίπου 40% σε σχέση με το ευρώ (πολύ περισσότερο σε σχέση με το φιορίνι), η κατάσταση για τους δανειολήπτες έγινε εκρηκτική. Έτσι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, με στόχο να διευκολύνει την αποπληρωμή των δανείων στους πολίτες της, θέλησε να επιβάλλει σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος της τόσο με το φράγκο (180 φιορίνια αντί 240), όσο και με το ευρώ (250 φιορίνια αντί 280), καθώς επίσης σταθερά χαμηλά επιτόκια – φυσικά μόνο για τα υφιστάμενα δάνεια των πολιτών της. 

Το κόστος στην περίπτωση αυτή θα επιβάρυνε τις αυστριακές τράπεζες, ενώ φυσικά θα κατέλυε τους (καπιταλιστικούς) κανόνες που διέπουν την ιδιοκτησία (οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι πρόκειται για τη «δήμευση» της περιουσίας τους από το κράτος). Με αυτόν τον παράδοξο τρόπο λοιπόν, η Ουγγαρία «οπισθοδρομεί» στην κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία (κομμουνισμός), τρομάζοντας στο έπακρο τους ξένους επενδυτές και καταργώντας τους νόμους τους – ενώ η απόφαση θα ληφθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο έχουν καταφύγει οι αυστριακές τράπεζες. Ουσιαστικά λοιπόν φαίνεται να έχει ξεκινήσει η «μάχη του χρέους» στην Ευρώπη, αφού την Ουγγαρία θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες της Α. Ευρώπης, στις οποίες δραστηριοποιούνται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα «δυτικές» τράπεζες. Η πυρκαγιά δε μάλλον θα κλιμακωθεί, αφού ήδη επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα των δανειοληπτριών χωρών της Ευρωζώνης, οι πολίτες των οποίων αδυνατούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους, αφού οι χώρες τους έχουν καταδικαστεί σε υφεσιακές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες παράγουν φτώχεια, ανεργία κλπ.  – όπως στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και σε όλες τις άλλες.  Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι πολίτες της μίας χώρας της Ευρώπης θα θέλουν τα χρήματα τους από κάποια άλλη, η οποία τους τα οφείλει (διακρατικά δάνεια, πιστώσεις ξένων τραπεζών σε ιθαγενείς ιδιώτες κλπ.), αλλά δεν θα τα παίρνουν – είτε επειδή η χώρα χρεοκοπεί, είτε επειδή οι επιχειρήσεις της κλείνουν, είτε επειδή οι ιδιώτες δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν από τις ξένες τράπεζες. Επομένως, οι κυβερνήσεις των χωρών-δανειστών θα αυξάνουν υπερβολικά τους φόρους, επιβαρύνοντας τους δικούς τους πολίτες με τα χρέη των άλλων χωρών. Το αποτέλεσμα θα είναι να τεθεί σε λειτουργία ένας εξαιρετικά καταστροφικός σπειροειδής κύκλος βίαιων εθνικών αντιπαραθέσεων, ο οποίος πολύ εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις των επί μέρους λαών, καθώς επίσης σε μεταξύ τους πολεμικές συρράξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι, η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των αιματηρών επαναστάσεων, ήταν ανέκαθεν η αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους. Όταν παύουν δηλαδή να υπάρχουν χρήματα για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ενέργεια (θέρμανση, κίνηση, ηλεκτρισμός) και για τα δημόσια έργα, τότε καταστρέφονται όλα όσα έχουν απομείνει σε ένα κράτος (ή σε μία ήπειρο) με τη διεξαγωγή πολέμων – οπότε, αφού τελειώσει ο πόλεμος, επικρατεί η νηφαλιότητα, γίνεται αποδεκτό το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και όλα ξεκινούν από την αρχή. Όσον αφορά δε τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η τάξη και η υποταγή στις ασθενέστερες χώρες από τις ισχυρότερες, οι καταστάσεις στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Τουρκία, στην Κύπρο κλπ. είναι αρκετά «εύγλωττες» – ενώ, όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Καναδός οικονομολόγος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της τότε Γιουγκοσλαβίας, “Όταν σε μία χώρα εμποδίζεται η εισβολή του ΔΝΤ, τότε ακολουθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ”. 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 18. Σεπτεμβρίου 2011,viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, με πολλά συγγράμματα και μελέτες, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com). ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2429.aspx

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

Τέως Μουτζαχεντίν ο Διοικητής της Τρίπολης

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

«Η Αλ Κάιντα επιστρέφει στη Λιβύη». Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για προπαγανδιστικό πυροτέχνημα του Μουαμάρ Καντάφι, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, αλλά για ρεπορτάζ της – κάθε άλλο φιλικής προς το παλιό καθεστώς – Liberation.

Όπως πρώτη αποκάλυψε η γαλλική εφημερίδα, στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης μετά την άλωσή της από τους εξεγερμένους ορίστηκε ο 35χρονος Αμπντελχακίμ Μπελχάτζ (γνωστός και ως Αμπντελχακίμ Αλ Ασάντι), ο οποίος διετέλεσε εμίρης της Λιβυκής Οργάνωσης Ισλαμικού Αγώνα (LFIG), πολέμησε στο Αφγανιστάν και συνελήφθη από τη CIA ως τρομοκράτης. Η περιπετειώδης διαδρομή του Μπελχάτζ έχει πολλά να διδάξει για τις διαρκείς ανατροπές στις σχέσεις των μεγάλων δυτικών δυνάμεων με τον ισλαμικό παράγοντα, αλλά και για τους κινδύνους που στοιχειώνουν τη μετακανταφική Λιβύη.

Αφού ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές σπουδές του με δίπλωμα πολιτικού μηχανικού, ο Μπελχάτζ πήγε το 1988 στο Αφγανιστάν για να πολεμήσει μαζί με τους μουτζαχεντίν – συμμάχους τότε των Αμερικανών – εναντίον των Σοβιετικών. Το 1994 επέστρεψε στη Λιβύη. Η μετεκπαίδευσή του στα βουνά του Αφγανιστάν και στις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν του επέτρεψε να γίνει ιδρυτικό στέλεχος του LFIG, το οποίο εξαπέλυσε ένοπλο αγώνα εναντίον του Καντάφι τη δεκαετία του '90, όταν ο συνταγματάρχης ήταν ακόμη μαύρο πρόβατο της Δύσης.

Ωστόσο, το καθεστώς Καντάφι κατάφερε να συντρίψει την ισλαμική εξέγερση, που είχε επίκεντρο τη Βεγγάζη και κυρίως την Ντέρνα, στην ανατολική Λιβύη, με αποτέλεσμα ο Μπελχάτζ να πάρει ξανά τον δρόμο για το Αφγανιστάν. Υπάρχουν αντιφατικές πληροφορίες για τις σχέσεις του Μπελχάτζ με την Αλ Κάιντα του Οσάμα μπιν Λάντεν, η οποία, μετά την εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στη Σαουδική Αραβία, είχε μεταστραφεί εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Δυτικές πηγές, αλλά και το νούμερο 2 της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ Ζαουάχρι, υποστήριζαν ότι το LFIG συνεργαζόταν οργανικά με την τρομοκρατική οργάνωση, ενώ αραβικά δίκτυα βεβαιώνουν σήμερα ότι τουλάχιστον ο Μπελχάτζ κρατούσε πάντα αποστάσεις.

Το βέβαιο είναι ότι ο  Μπελχάτζ  βρισκόταν  στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ το 2001, για να καταφύγει στη συνέχεια στη Μαλαισία, όπου τον συνέλαβε η CIA το 2003. Ήδη, το LFIG έχει κηρυχθεί από τις ΗΠΑ τρομοκρατική οργάνωση, ενώ ο Καντάφι, βλέποντας τη μοίρα του Σαντάμ Χουσεΐν, έχει σπεύσει να προσφέρει γη και… πετρέλαιο στη Δύση, για να γίνει δεκτός με ανοιχτές αγκάλες από τους Μπλερ και Μπερλουσκόνι. Αποτέλεσμα: Η CIA ανακρίνει επί μήνες τον Μπελχάτζ στην Μπανγκόκ και τον παραδίδει στον Καντάφι το 2004.

«Μετεκπαίδευση»

Στις διαβόητες φυλακές του Αμπού Σαλίμ, στην Τρίπολη, ο Μπελχάτζ περνάει ένα νέο γύρο «μετεκπαίδευσης». Το 2009, το LFIG του εμίρη Μπελχάτζ δημοσιοποιεί τις «Διορθωτικές Μελέτες» του, ένα ντοκουμέντο με το οποίο αποκηρύσσει τον ιερό πόλεμο στη Λιβύη. Η δήλωση μετανοίας ανοίγει τον δρόμο για την απελευθέρωση του Μπελχάτζ και άλλων 214 ισλαμιστών τον Μάρτιο του2010. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η παρέμβαση του γιου του Καντάφι, Σαΐφ αλ Ισλάμ, ο οποίος εκείνη τη στιγμή –  οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο δεν υπήρχαν τότε ούτε στην πιο προχωρημένη φαντασία – ένιωθε απολύτως βέβαιος για τη σταθερότητα του καθεστώτος (μήπως δεν είχε συμφάγει με τη βασίλισσα Ελισάβετ στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ;).

Oταν ξέσπασε η λιβυκή εξέγερση, τον Φεβρουάριο του 2011, ο Μπελχάτζ δεν έπαιζε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο. Oπως δεν έπαιζε στην πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου, όταν οι εξεγερμένοι προσπαθούσαν να πορευθούν προς την Τρίπολη εξ ανατολών, με στρατιωτικό διοικητή τον παλιό σύντροφο του Καντάφι στην επανάσταση του 1969 και διώκτη των εξτρεμιστών ισλαμιστών, στρατηγό Γιούνις. Η ώρα του Μπελχάτζ και πολλών ομοίων του ήρθε τον Ιούλιο, όταν ο μεν Γιούνις δολοφονήθηκε στη Βεγγάζη (οι υποψίες πέφτουν σε ισλαμική πολιτοφυλακή αγνώστων διασυνδέσεων), οι δε ΝΑΤΟϊκοί μετέφεραν το κύριο μέτωπο από την ανατολική Λιβύη  στα βουνά Ναφούζα. Από εκεί κατέβηκε στην πρωτεύουσα η λεγόμενη «Ταξιαρχία της Τρίπολης», η οποία επέβαλε τον Μπελχάτζ  ως στρατιωτικό διοικητή, χωρίς καμία απόφαση της πολιτικής ηγεσίας της εξέγερσης.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής στις 4/9/2011. Το είδα: Δευτέρα, 5 Σεπτεμβρίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/09/blog-post_3172.html

ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η επιχείρηση στη Λιβύη φαίνεται να τερματίζεται με τον “θρίαμβο” των ειρηνοποιών δυνάμεων του ΝΑΤΟ που στήριξαν τους “εξεγερμένους” κατά του δικτάτορα Καντάφι πολίτες της χώρας.

Ο Καντάφι είναι αναμφισβήτητα ψυχοπαθολογική προσωπικότητα. Το μαρτυρεί περίτρανα η άκρως εντυπωσιακή εκκεντρικότητά του. Ασφαλώς όμως διαθέτει και ικανότητες. Χάρη σ’ αυτές κατάφερε νεαρός ακόμη αξιωματικός να αρπάξει την εξουσία από τον βασιλιά που ανέτρεψε. Όπως κάθε δικτάτορας έτσι και αυτός κατάφερε να διχάσει τον λαό που κυβέρνησε. Άλλοι θεώρησαν ικανοποιητικά το ότι στάθηκε αγέρωχος απέναντι στους ηγέτες των ισχυρών χωρών, τους οποίους κατά καιρούς προκάλεσε κατά τρόπο εντυπωσιακό για ηγέτη φτωχής και ανίσχυρης χώρας, και το ότι με την εθνικοποίηση των πετρελαίων είδαν επί τέλους μέρος του πλούτου της χώρας να διατίθεται για έργα προς όφελος του λαού. Άλλοι, πιστοί στον εκπεσόντα βασιλιά και αμετάπειστοι δεν είδαν με καλό μάτι τη μετατροπή της χώρας τους σε “σοσιαλιστική λαϊκή δημοκρατία”. Και δεν ήσαν αφελείς οι μεγάλοι της Δύσης, ώστε να μην ενισχύσουν κατά το διάστημα των σαράντα ετών που διέρρευσε τους πυρήνες των αντικαθεστωτικών, οι οποίοι διψούσαν για εκδίκηση, καθώς ο δικτάτορας είχε φονεύσει μέλη της οικογενείας τους κατά τη διαρκή επιχείρηση απαλλαγής από επίδοξους ανατροπείς του.

Οι ισχυροί της Δύσης ενοχλημένοι από την προκλητική στάση του τον χαρακτήρισαν τρομοκράτη, για να τον αποκαταστήσουν κατά τρόπο πανηγυρικό πριν από λίγα έτη, όταν εμφανίστηκε να αναθεωρεί την ώς τότε πολιτική του και να εκδηλώνει τη διάθεση για συνεργασία προς πάταξη της “τρομοκρατίας”. Στην τηλεόραση είδαμε πλήθος σκηνών από επισκέψεις και θερμούς εναγκαλισμούς με όλους τους δυτικούς ηγέτες. Βέβαια ακόμη και κατά την περίοδο των ψυχρών σχέσεων δεν τον είχαν αποπέμψει από τη “σοσιαλιστική διεθνή”! Απλά εμείς οι καλά ενημερωμένοι από τα αμερόληπτα ΜΜΕ πληροφορηθήκαμε και την ιδιότητα αυτή του Καντάφι μόλις πρόσφατα, όταν δηλαδή ξέσπασαν οι ταραχές στις αραβικές χώρες της Αφρικής. Μάλιστα και εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους Ιταλούς, τους οποίους ο εκπεσών τιμούσε ιδιαίτερα με την ανάμειξη του στα ποδοσφαιρικά πράγματα της χώρας τους, καυχόμασταν, επειδή ένας από τους γυιούς του ήταν συχνότατος επισκέπτης της Μυκόνου, η οποία χάρη στον τουρισμό της “δοξάζει” τη χώρα μας διεθνώς!

Ο Καντάφι σπούδασε στη σχολή Ευελπίδων της χώρας μας και είχε φίλους συμπατριώτες μας. Όμως η εξωτερική μας πολιτική δεν επωφελήθηκε διόλου από αυτό. Το θέμα της ΑΟΖ με τη Λιβύη δεν ετέθη προς συζήτηση και ο Καντάφι ταυτίστηκε με τις τουρκικές θέσεις για τη Γαύδο. Μήπως γι’ αυτό και εμείς λησμονήσαμε τη “σοσιαλιστική αλληλεγγύη” και προσφέραμε διευκολύνσεις στους νατοϊκούς “συμμάχους” μας, προκειμένου να διευκολυνθούν να πλήξουν στόχους, με τις συνηθισμένες πλέον παράπλευρες απώλειες αμάχου πληθυσμού;  Επί εξάμηνο ο λαός της Λιβύης αιμορραγεί και εμείς αδιαφορούμε για το αν μετέχουμε σε μία ακόμη άγρια επίθεση κατά κυρίαρχης χώρας επιβαρυνόμενοι οικονομικά για αλλότρια συμφέροντα. Εμείς για ένα μόνο νοιαζόμαστε: Για το αν τελικά θα αποτραπεί η πτώχευση που θα μας στερήσει τον καταναλωτισμό, στον οποίο έχουμε εθισθεί!

Τότε, στην αρχή της κρίσης, είδαμε να καταφθάνουν στην Κρήτη χιλιάδες Κινέζοι εργαζόμενοι σε εταιρείες που είχαν αναλάβει την κατασκευή έργων στη Λιβύη. Τώρα πληροφορούμαστε ότι οι “επαναστάτες” δηλώνουν πως οι Κινέζοι δεν έχουν θέση στη χώρα τους. Η Κίνα υπέστη πρόσφατα και άλλη απώλεια. Αφού οι ισχυροί επέτρεψαν το αιματοκύλισμα του Σουδάν επί εικοσαετία στον άγριο πόλεμο μεταξύ των Αράβων του Βορρά και των Μαύρων του Νότου, που προβάλλονται ως χριστιανοί, για να διεγείρουν τη συμπάθεια της χριστιανικής Δύσης, με συνοπτικές διαδικασίες επέτυχαν την αναγνώριση από τον ΟΗΕ του αποσχισθέντος Νότου, του πλουσίου σε πετρέλαια. Έτσι η Κίνα, που τόσο διψά για ενέργεια, προκειμένου να διατηρήσει τους γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, υποχωρεί σημαντικά στο αφρικανικό έδαφος.

Δεν συμπαθώ διόλου το κινεζικό καθεστώς του κομμουνιστικού καπιταλισμού. Το κομμουνιστικό κόμμα (έτσι αυτοαποκαλείται)  εφαρμόζει τη γνωστή ωμή και άκρως στερητική της ελευθερίας του κινεζικού λαού πολιτική επιτρέποντας παράλληλα στο αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο να εξασφαλίζει σημαντικά κέρδη εκμεταλλευόμενο το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό της χώρας με συνέπεια τη διάλυση των εθνικών οικονομιών των χωρών της Ευρώπης κυρίως. Είναι η Κίνα που στήριξε με την αγορά αμερικανικών ομολόγων την επιχείρηση των ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Μήπως οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και κατά καιρούς “θαυμαστές” της κινεζικής ανάπτυξης άρχισαν να ανησυχούν, καθώς δεν διαθέτουν πλήρη τον έλεγχο του καθεστώτος της αχανούς χώρας; Πάντως ένα είναι βέβαιο: Η επίθεση κατά του Καντάφι δεν έγινε για να γευθούν επί τέλους την δημοκρατία οι συμπαθείς Λίβυοι, τους οποίους είδαμε πολλές φορές σε επίδειξη δυνάμεως με κατασπατάληση των σφαιρών σε πυροβολισμούς στον αέρα, σφαιρών τις οποίες αφειδώς παρείχαν σ’ αυτούς οι έμποροι του θανάτου με το αζημίωτο. Το νέο καθεστώς ασφαλώς θα προβεί στην αποεθνικοποίηση των πετρελαίων της χώρας και στην παραχώρησή τους στις πετρελαϊκές εταιρείες της Δύσης. Οι πρωτεργάτες της ανατροπής θα αμειφθούν με σημαντικές θέσεις στη νέα κατάσταση, κάποιοι άλλοι θα αρκεστούν στην ικανοποίηση ότι ο αγώνας τους δεν ήταν μάταιος και οι πολλοί θα συρθούν σε μεγαλύτερη φτώχια, ώστε να μετανοιώσουν για το εγχείρημα τους.

Το νέο καθεστώς δεν θα μας ευχαριστήσει για τις διευκολύνσεις προς τους καταστροφείς της χώρας του ούτε θα μεταβάλει πολιτική στο θέμα της Γαύδου. Ποιά είναι η Ελλάδα, ώστε να την υπολογίσουν; Μας γνωρίζουν όλοι πλέον!            

 

                                                                        “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 29-8-2011

Οι ΝΑΤΟϊκοί «επαναστάτες» και η άθλια «Αριστερά»*

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

 Η NATOϊκή εγκληματική εκστρατεία εναντίον της Λιβύης ήδη φαίνεται  (να) πετυχαίνει τον στόχο της: την «αλλαγή καθεστώτος» που οδηγεί στην καταστροφή ενός ακόμη λαού, όπως προηγουμένως των λαών της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Το  «πεζικό» του ΝΑΤΟ είναι οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης (των οποίων ηγούνται στελέχη της CIA [1]!), οι οποίοι, όχι μόνο δεν κάνουν βήμα αν δεν τους ανοίξει πρώτα τον δρόμο το ΝΑΤΟ που με τα Απάτσι του κ.λπ. ξεπαστρεύει τους λαϊκούς αγωνιστές που μάχονται, όχι για τον Καντάφι, αλλά για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, αλλά και έχουν εκπαιδευθεί και καθοδηγούνται στις χερσαίες επιχειρήσεις από τις ειδικές δυνάμεις του.[2]

Φυσικά, το γεγονός ότι και αυτή η αλλαγή καθεστώτος, όπως και οι προηγούμενες,  θεμελιώνεται στη διαίρεση του λαού και σε εξοντωτικό εμφύλιο πόλεμο δεν απασχολεί την υπερεθνική ελίτ, αρκεί να μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας.

Η κρίσιμη διαφορά όμως αυτής  της εκστρατείας είναι ότι εξασφάλισε ένα πρωτόγνωρο βαθμό συναίνεσης της «διεθνούς κοινότητας» ακόμη και της αυτό-αποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής Αριστεράς»! Έτσι, σε αντίθεση με την εισβολή στο Ιράκ, τώρα είναι ενωμένη σύμπασα η υπερεθνική ελίτ, με επικεφαλής μάλιστα  την Γαλλία, που τότε είχε θυμηθεί τα ιδανικά της Γαλλικής επανάστασης! Ακόμη, χάρη στην ανοχή του φιλοδυτικού τμήματος της Ρωσικής ελίτ, η υπερεθνική ελίτ εξασφάλισε και  τυπική νομιμοποίηση από τον ΟΗΕ, που βλέπει απαθώς να βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σχολεία και άμαχοι πληθυσμοί, χάριν της «προστασίας» τους – έστω και αν πρόκειται για την… αυτο-προστασία τους, όπως στη περίπτωση της Σύρτης που βομβαρδίζεται, παρά το ότι όλοι ομολογούν ότι δεν υπάρχουν εκεί «εξεγερμένοι»! Και φυσικά πρωτοστατούν στην εκστρατεία αυτή τα Αραβικά πελατειακά καθεστώτα, με επι κεφαλής την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που, με την Αλ Τζαζίρα του, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης της διεθνούς κοινής γνώμης. Το νέο στοιχείο είναι η προσθήκη των μεταλλαγμένων, (δήθεν «επαναστατικών»), καθεστώτων της Αιγύπτου και της Τυνησίας, που ελέγχονται από τον στρατό (και μέσω αυτού από την υπερεθνική ελίτ), τα οποία τώρα επιδίδονται στη συντριβή των ριζοσπαστικών τάσεων που είχαν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια των μαζικών εξεγέρσεων στην αρχή του χρόνου.

Ακόμη πιο κρίσιμο στοιχείο στη συναίνεση αυτή είναι η συμμετοχή του μη-πελατειακού Ισλαμικού Ιρανικού καθεστώτος, καθώς και των παρακλαδιών του (Χεζμπολλά – που έμμεσα ελέγχει τη Λιβανική κυβέρνηση – Χαμάς κ.λπ.), που υποστηρίζει τους Λιβύους «επαναστάτες» και έμμεσα την ΝΑΤΟϊκή εκστρατεία (που καταδικάζει!). Την μυωπική αυτή πολιτική που θεμελιώνεται στον θρησκευτικό σκοταδισμό θα πληρώσουν οι ίδιοι, σύντομα, πολύ ακριβά, εφόσον είναι οι επόμενοι στόχοι της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι άλλωστε περίεργο  ότι η «νίκη» αυτή της υπερεθνικής ελίτ ήδη άνοιξε την όρεξη σε σημαντικά τμήματά της να μιλούν για την χρησιμοποίηση του ίδιου επιτυχημένου τεχνάσματος (της υπόθαλψης εικονικών εξεγέρσεων, αλλά στη πραγματικότητα εμφύλιων πολέμων, π.χ. Λιβύη & Συρία), ή ακόμη και της εκμετάλλευσης πραγματικών εξεγέρσεων, (π.χ. Αίγυπτος), με στόχο την επιβολή πελατειακού καθεστώτος όχι μόνο στα μικρά «κράτη-παρίες», αλλά ακόμη και σε μεγάλες δυνάμεις (π.χ. Ρωσία) που δεν έχουν πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». [3]

Καταλυτικό ρόλο όμως στην όλη εγκληματική εκστρατεία έπαιξαν τα διεθνή ΜΜΕ, που ελέγχονται απόλυτα από την υπερεθνική ελίτ, καθώς και τα «κοινωνικά μίντια» (Facebook, Twitter. You Tube, Podcasts κ.λπ.)[4] που κατασκέυασαν τους μύθους  για τις αεροπορικές «σφαγές» των διαδηλωτών από τον Καντάφι,[5] τους μαζικούς βιασμούς,[6]  τους μισθοφόρους[7] κ.λπ. – οι οποίοι αποδείχθηκαν όλοι Γκεμπελικά ψέματα. Εντούτοις, αυτό δεν εμπόδισε την εκφυλισμένη «Αριστερά» να υιοθετήσει όλη αυτή τη τερατώδη μυθολογία, σε αυτό που έχει ήδη ονομαστεί ο «μιντιακός πόλεμος», ώστε να υποστηρίξει  την κατάπτυστη θέση πως η «εξέγερση» της Λιβύης ήταν άλλη μια λαϊκή εξέγερση όπως αυτές της Τυνησίας και της Αιγύπτου και όχι ένας προσχεδιασμένος από την υπερεθνική ελίτ εμφύλιος πόλεμος που θα έδινε την ευκαιρία στο ΝΑΤΟ, κατόπιν έκκλησης των… ΝΑΤΟϊκών «επαναστατών και των πελατειακών Αραβικών καθεστώτων,  να επιβάλλει αλλαγή καθεστώτος’. Και αυτό, διότι όπως έδειξα στο παρελθόν[8], το καθεστώς Καντάφι στην πραγματικότητα δεν ήταν φιλο-ιμπεριαλιστικό, ακόμη και μετά την οπορτουνιστική μεταστροφή του, που ακολούθησε τα γεγονότα της 9/11, όπως τώρα ομολογεί ακόμη και η «προοδευτική» εφημερίδα της υπερεθνικής ελίτ, η Γκάρντιαν, που την ερμηνεύει ως στρατηγικό τέχνασμα του Καντάφι για να μην έχει η Λιβύη την τύχη του Ιράκ![9] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τώρα ακόμη και Αμερικανοί γερουσιαστές, όπως ο Dennis Kucinch, [10] μιλούν για την ανάμιξη της CIA στην «εξέγερση» της Λιβύης.

Η ευρεία αυτή συναίνεση είχε σημαντικότατες επιπτώσεις σε σχέση με τη στάση της Αριστεράς (κρατικιστικής, ελευθεριακής, Πράσινης, κ.λπ.), ακόμη και της «αντισυστημικής» που, στο μεγαλύτερο μέρος της, συντάχθηκε με τους «επαναστάτες», δηλαδή το συνονθύλευμα μεσοαστών, Ισλαμιστών, ζιχαντιστών της Αλ Κάιντα, τοπικών φυλών κ.λπ. που «επαναστάτησαν» κατά του καθεστώτος, όχι βέβαια γιατί ήθελαν αληθινή δημοκρατία (την οποία πράγματι δεν είχαν, ούτε βέβαια θα έχουν τώρα — βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.) αλλά γιατί δεν συμφωνούσαν είτε με τον κοσμικό χαρακτήρα του καθεστώτος (Ισλαμιστές), είτε με το πλήρες κοινωνικό κράτος που είχε δημιουργήσει για την κάλυψη των βασικών αναγκών κάθε Λιβύου (δωρεάν υγεία, Παιδεία, στέγαση, ελάχιστο εισόδημα $1.000)[11] και τη συνακόλουθη διανομή του πλούτου, (νεοφιλελεύθεροι μεσοαστοί)[12] κ.λπ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι γειτονιές της Τρίπολης, όπου γίνονται οι μεγαλύτερες μάχες των ΝΑΤΟϊκών «επαναστατών» με την λαϊκή αντίσταση, που ακόμη και μετά την «ανατροπή» του Καντάφι συνεχίζεται αμείωτη ενάντια στη μεγαλύτερη (και κτηνωδέστερη!) πολεμική μηχανή του κόσμου, είναι οι εργατικές.[13] Ούτε άλλωστε είναι τυχαίες οι μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του καθεστώτος όλους αυτούς τους μήνες, (παρά τους μαζικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ), που τις έκρυβαν επιμελώς τα κατάπτυστα διεθνή ΜΜΕ.

Ο συστημικός ρόλος που παίζει, στην πραγματικότητα, η εκφυλισμένη αυτή  «Αριστερά»[14]  έγινε φανερός όταν υποκριτικά στράφηκε κατά της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης, (υποστηρίζοντας όμως τους «επαναστάτες» που το προσκάλεσαν!), ενώ κάποιοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασαν να επικρίνουν την πιο ξενόδουλη ίσως κυβέρνηση στην Ελληνική Ιστορία γιατί δεν αναγνώρισε άμεσα την ψευτο-κυβέρνηση των «επαναστατών» που διόρισε το ΝΑΤΟ.[15] Ο ευτελισμός της «Αριστεράς», στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, που όχι μόνο δεν οργάνωσε ένα τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα να σταματήσει την εγκληματική ΝΑΤΟϊκη εκστρατεία κατά της Λιβύης, αλλά ούτε καν μια μαζική διαδήλωση στην Ευρώπη ή την Αμερική,  είναι η πιο αδιάψευστη απόδειξη της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας της. Το γεγονός αυτό εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους για την διεθνή ειρήνη και αυτή στην περιοχή μας, εφόσον είναι βέβαια φανερό ότι η εκστρατεία αυτή, που έμμεσα υποστήριξε το μεγαλύτερο τμήμα της διεθνούς Αριστεράς, αποτελούσε απλά τη γενική δοκιμή για τις προετοιμαζόμενες παρόμοιες εγκληματικές εκστρατείες στην Συρία, το Ιράν και το Λίβανο που στοχεύουν όχι μόνο στην ενσωμάτωση κάθε μη πελατειακού καθεστώτος στην Νέα Διεθνή Τάξη αλλά και στην τελειωτική «λύση» στο Παλαιστινιακό, με την ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων που μαίνεται εδώ και πάνω από 60 χρόνια. Και όχι μόνο! Η ολοκληρωτική παντοδυναμία της υπερεθνικής ελίτ που θα σηματοδοτήσει η τυχόν επιτυχία των στόχων αυτών προμηνύει και την συντριβή κάθε αντίστασης εναντίον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία θα παγιωθεί σαν η Νέα Διεθνής Τάξη για πολλούς αιώνες, στον νέο Μεσαίωνα που ανατέλλει, μπροστά στον οποίο ο παλιός Μεσαίωνας θα φαντάζει σαν παραδεισιακός…

 

* Μια μικρότερη εκδοχή του άρθρου, λόγω των περιορισμών χώρου της εφημερίδας, δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της 27/8/2011: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=304622

 

Παραπομπές

 

[1] Patrick Cockburn, “The shady men backed by the West to displace Gaddafi,” The Independent (3/4/2011).

[2] Richard Norton-Taylor, “SAS troopers help co-ordinate rebel attacks,” The Guardian (24/8/2011).

[3]  “Russia needs democracy just like Libya does- McCain,” RT (25/8/2011): https://rt.com/news/russia-democracy-senator-mccain-091/

[4] Βλ. για τον ρόλο των κοινωνικών μίντια  και το μανιπουλάρισμα τους από το Αμερικάνικο Πεντάγωνο: http://www.youtube.com/watch?v=W3LPyZhvGNg

[5] Βλέπε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ : “Tripoli under fire in media information war,” RT (8/3/2011) : http://rt.com/news/libya-tripoli-media-war/; βλ. και “Air strikes in Libya did not take place,” RT (01 March, 2011, 18:24) :  http://rt.com/news/ ; βλέπε επίσης BBC Live news on Libya (3/3/2011, 18:21) : www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12307698

[6] Βλ.π.χ. Patrick Cockburn, “ Amnesty questions claim that Gaddafi ordered rape as weapon of war,” The Independent (24/6/2011).

[7] David D. Kirkpatrick and Rod Nordland, “Waves of Disinformation and Confusion Swamp the Truth in Libya,” The New York Times (23/8/2011).

[8] Βλ T. Fotopoulos, “The pseudo-revolution in Libya and the Degenerate ''Left'',” Part I, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 7, No. 1 (April 2011): http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol7/vol7_no1_takis_Libya_part1_pseudo_revolution.html

[9] Simon Tisdall, “Vicious, sinister, duplicitous despot driven out on tidal wave of hatred,” The Guardian (24/8/2011).

[10] “Was the CIA behind the Gaddafi oust?,” RT (25/8/2011) : http://rt.com/usa/news/cia-gaddafi-rice-libya-936-087/

[11] Ian R. Crane entitled, “US cloaks lies with bigger lies,” RT (12/5/2011) : http://rt.com/news/us-lies-libya-laden-crane/

[12] Βλ. και James Petras and Robin E. Abaya, “The Euro-US War on Libya: Official Lies and Misconceptions of Critics,” The James Petras Website (25/3/2011) : http://petras.lahaine.org/articulo.php?p=1847&more=1&c=1

[13] Mohamed Madi, BBC News (24/8/2011) : http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14654001#story_continues_2

[14] Βλ T. Fotopoulos, “The pseudo-revolution in Libya and the Degenerate ''Left'',” Part II, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 7, No. 1 (April 2011):  http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol7/vo7_no1_takis_Libya_part2_degenerate_left.html

[15] Βλ. Ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ (22/8/2011).

 

ΠΗΓΗ: 27-8-2011, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_08_27.html

Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ [του ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ]

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και οι τηλεοπτικοί σταθμοί βρήκαν άφθονη τροφή στην υπόθεση σύλληψης του επικεφαλής του διεθνούς νομισματικού Ταμείου για σεξουαλική παρενόχληση της υπαλλήλου καθαριότητας του ξενοδοχείου πολυτελείας της Νέας Υόρκης, στο οποίο διέμενε. Η ανάλυση της είδησης κυμάνθηκε περί τα ίδια φτωχά, ως συνήθως, επίπεδα και η προσοχή εστράφη στη διαδοχολογία, καθώς ο συλληφθείς θεωρήθηκε “καμμένο χαρτί”.

Μάλιστα έχουμε να παρατηρήσουμε ότι τα ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν όλη τη διαφθορά της αστικής κοινωνίας με περισσή καύχηση ως απελευθερωμένα από ηθικά “ταμπού” διαπόμπευσαν τον συλληφθέντα προβάλλοντας κατ’ επανάληψη σκηνές από τη μεταφορά του με χειροπέδες στον τόπο κράτησής του. Ας εξετάσουμε κάπως βαθύτερα το συμβάν και τα περί αυτό.

Ο άγνωστός μας μέχρι πρότινος Γάλλος πολίτης εβραϊκής καταγωγής έγινε κατά το παρελθόν έτος πρόσωπο της καθημερινότητάς μας, καθώς υπαχθήκαμε υπό καθεστώς επιτήρησης από τον διεθνή οργανισμό του συστήματος, στον οποίο προεδρεύει. Ως τότε με το πρόσωπο ασχολούνταν οι λαοί που είχαν τεθεί υπό επιτήρηση πριν από μας χωρίς εμείς να πολυενδιαφερόμαστε για το δράμα τους. Αναλογίζομαι, αν υπήρξε τηλεοπτικός σταθμός της χώρας, ο οποίος μετέδωσε το άκρως εντυπωσιακό ντοκουμαντέρ το σχετικό με την κατάσταση στην Αργεντινή, τον σιτοβολώνα της Νότιας Αμερικής, μετά την υποταγή της στο ΔΝΤ. Ο άγνωστος λοιπόν Στρος Καν έγινε πολύ οικείος μας, αφού έφθασαν να μας προβάλουν σκηνές από την ενασχόλησή του με μαγείρεμα. Δεν εννοώ το μαγείρεμα των οικονομικών, ώστε να ξεζουμιστούν οι λαοί, των οποίων οι κυβερνήσεις, αφού διαλύσουν με την άθλια πολιτική την οικονομία προβάλλουν στη συνέχεια την προσφυγή στο ΔΝΤ ώς τη μοναδική λύση για τη διέξοδό από την κρίση. Και όντως είναι διέξοδος, αφού στο τέλος τόσο το Κράτος όσο και οι πολίτες καταντούν πάμπτωχοι, όπως ακριβώς κατά τή λήξη μακροχρονίου πολέμου! Μάθαμε ότι ο επιτυχημένος αυτός κύριος πέρα από τις ικανότητές του στα μαγειρέματα πάσης φύσεως διακρίνεται για τις επιδόσεις του επί του άλλου φύλλου.

Όμως τί λένε οι γυναίκες επί αυτού και μάλιστα οι λαλίστατες πλην με αισθητή πλέον την απουσία τους από διαμαρτυρία για την προβολή φαλλοκρατών φεμινίστριες; Με τα γνωστοποιηθέντα για τη “δράση” του πριν από το τελευταίο συμβάν, γεννάται εύλογο το ερώτημα: Υπήρξε η καμαριέρα που τον κατήγγειλε η πρώτη που δέχθηκε την παρενόχληση του; Πόσες και πόσες άραγε στο παρελθόν δεν υπέστησαν την ίδια προσβολή από τον “σωτήρα” των οικονομιών πλήθους χωρών, αλλά σιώπησαν. Σιώπησαν ίσως επειδή δεν τόλμησαν να αναφέρουν καν το συμβάν ή το ανέφεραν μεν, πλήν όμως έλαβαν την απάντηση ότι τα “εξέχοντα” πρόσωπα, τα οποία διαμένουν σε σουΐτες πολυτελείας καλύπτοντας τη δαπάνη είτε από το προσωπικό βαλάντιο, που διογκώνεται συνεχώς με τη μετακίνηση του πλούτου των λαών, είτε από κοινό βαλάντιο, στο οποίο καταθέτουν τον ιδρώτα των λαών οι ίδιες οι “δημοκρατικά” εκλεγμένες κυβερνήσεις τους δικαιούνται ιδιαιτέρων εξυπηρετήσεων, μεταξύ των οποίων και η ικανοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου;

Το δεύτερο αξιοσημείωτο είναι η ταχύτητα δράσης των διωκτικών αρχών των ΗΠΑ προς σύλληψη του διαπράξαντος το αδίκημα. Πρόλαβαν την απογείωση του αεροπλάνου καθηλώνοντάς το στο αεροδρόμιο. Στη συνέχεια συνέλαβαν τον Στρος Καν με ιδιαίτερα έντονη την παρουσία των τηλεοπτικών μέσων και έδειξαν ότι αδιαφορούσαν για τη διαπόμπευσή του. Μείναμε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι από τις βαρειές ποινές, που προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία για τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις! Μας είναι γνωστό ότι η κοινωνία των ΗΠΑ και ιδιαίτερα το τμήμα της των διαφόρων προτεσταντικών ομολογιών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη γύρω από τη σεξουαλική ζωή των δημοσίων προσώπων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι περιορισμένα στις ΗΠΑ τα σκάνδαλα αυτού του είδους, απλώς όταν δημοσιοποιούνται δρουν καταστροφικά για την πολιτική σταδιοδρομία των εμπλεκομένων σ’ αυτά. Σε αντίθεση στην Ευρώπη, η οποία έχει αποβάλει από αιώνες τον πουριτανισμό, οι επιπτώσεις δεν είναι τόσο οδυνηρές για τους σκανδαλίζοντες (αφού δεν σκανδαλίζουν) πολιτικούς.

Βέβαια δεν εξετάζεται η ουσία του θέματος σε κάθε περίπτωση: Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθεί ένας λαός τις τύχες του σε πρόσωπο, το οποίο είναι δέσμιο πάθους, που τον οδηγεί στο να προδώσει την οικογένειά του, σύζυγο και παιδιά; Αν τελικά το εμπιστεύεται είναι, επειδή έχει καταστεί, με τον εκμαυλισμό της συνείδησης από το σύστημα, “ομοϊδεάτης” του ισχυρού προσώπου. Ανέχεται αυτό να κλέβει, να εξαπατά, να αποβάλει την οικογενειακή του τιμή, επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ζωής θέλει να ζήσει και ο λαός. Και στη συνέχεια τίθεται το ερώτημα: Πού πάμε; Την απάντηση τη γνωρίζουμε, πλην όμως δεν θέλουμε να την αποδεχθούμε και στηρίζουμε τις ελπίδες μας, φρούδες ελπίδες, στα ίδια πρόσωπα, τα κατά γενική ομολογία αποτυχημένα!

Η ταχύτητα σύλληψης θέτει εύλογα το ερώτημα: Μήπως, γνωστού όντος του ότι ο Στρος Καν είναι ερωτύλος, κάποιοι εξύφαναν συνωμοσία σε βάρος του; Είναι πολύ πιθανό να συνέβη κάτι τέτοιο. Σημαντικότερο όμως είναι το επόμενο ερώτημα: Ποιοί την εξύφαναν; Γράφηκε ότι ίσως είναι πολιτικοί του αντίπαλοι στη Γαλλία. Όμως πώς αυτοί θα κινητοποιούσαν αστραπιαία τις αμερικανικές διωκτικές αρχές; Είναι πολύ πιθανότερο η συνωμοσία, αν υπήρξε, να εξυφάνθη στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Έτσι κάποιοι άλλοι έσπευσαν να υποστηρίξουν την άποψη ότι αμερικανικοί οικονομικοί κύκλοι επιθυμούν να σπάσουν την “παράδοση” που θέλει επικεφαλής του ΔΝΤ Ευρωπαίο.

Φαίνεται αυτό πολύ πιό πειστικό από το πρώτο, αλλά και αποπροσανατολιστικό συνάμα, καθώς δίνει την εντύπωση ότι κεφαλαιούχοι ΗΠΑ και Ευρώπης (γιατί σε επίπεδο κεφαλαίου “παίζεται το παιχνίδι”) βρίσκονται σε σύγκρουση λόγω συμφερόντων. Είναι όμως αυτό αλήθές; Οι οίκοι Ρότσιλντ και Ροκφέλλερ, που δραστηριοποιούνται επί αιώνες στην ευρωπαϊκή και αμερικανική ήπειρο αντίστοιχα και τόσοι άλλοι βρίσκονται σε οξύ ανταγωνισμό; Και ο γνωστός μας Σόρος, ο “μάγειρος” των Βαλκανίων, δεν συνεργάζεται με τον οίκο Ροκφέλλερ; Είναι καλό ώς προπαγάνδα προς απόκτηση ευρωπαϊκής “συνείδησης” πόσο όμως πειστικό; Τέλος γράφηκε και το ότι ο συλληφθείς διώκεται ως εκ της εβραϊκής του καταγωγής. Μήπως η κίνηση σηματοδοτεί την αφύπνηση του αμερικανικού αντισημητισμού; Μόνο όσοι αγνοούν παντελώς τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, μπορούν να το υποστηρίξουν. Το σιωνιστικό παρασκήνιο (λόμπυ στα ελληνικά) ελέγχει απόλυτα κυβέρνηση, πανεπιστήμια και πλείστους άλλους φορείς. Οι εκδηλώνοντες αισθήματα αντισιωνιστικά (προσοχή όχι αντισημητικά) υφίστανται οδυνηρές τις συνέπειες.

Τί λοιπόν συμβαίνει και ο Στρος Καν αποκαθηλώθηκε; Θα το μάθουμε ίσως κάποια ημέρα. Βέβαιο πάντως είναι το ακόλουθο: Το μέτωπο του κακού δεν είναι αρραγές, όπως πιστεύουν οι τρομοκρατημένοι λαοί. Έχει τα αδύνατα σημεία του με πλέον αδύνατο τη διαφθορά των απλήστων για χρήμα και εξουσία. Ανθρωπίνως φαίνεται αδύνατο να βγούμε από την παγκόσμια οικονομική κρίση, παρά τα περί του αντιθέτου διαλαλούμενα. Ανθρωπίνως μόνο. Είναι ο Θεός παρών στην ανθρώπινη ιστορία ή όχι; Αυτό είναι το πλέον ουσιώδες ερώτημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε και όχι να περιμένουμε να λάβουμε την απάντηση από άλλους.

 

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 22-5-2011 

Οι τρεις “Δον Κορλεόνε” της παγκόσμιας διακυβέρνησης

Με αφορμη τη συλληψη Στρος Καν θυμιζουμε το παρακατω αρθρο του Δεκεμβριου του 2010

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Ποιοι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν ολόκληρους λαούς με τέτοια περιφρόνηση; Από πού κρατά η σκούφια του κ. Στρος Καν, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν τι θα γίνει με την ελληνική νεολαία τώρα που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα της, απάντησε με χαρακτηριστική αναλγησία: «Το ενδεχόμενο να φύγει η νεολαία είναι ένα ζήτημα που αναπτύσσεται σε πολλές χώρες. Είναι σημαντικό να τους δημιουργήσεις κίνητρα, γιατί, όταν επιστρέψουν στη χώρα τους, θα έχουν αποκτήσει εμπειρία. Κατανοώ την απελπισία τους που μπορεί να αποφασίσουν να φύγουν για το εξωτερικό. Καλώς, όταν αποκατασταθεί η ομαλότητα και υπάρξει ανάπτυξη, θα επανέλθουν»;

Ο σκανδαλιάρης Ντομινίκ

 

Ποιος είναι όμως αυτός ο κύριος που μιλά έτσι για τη νεολαία και τις αγωνίες της; Ο Ντομινίκ Στρος – Καν αναδείχθηκε πρώτη φορά όταν το 1981 τέθηκε επικεφαλής του Κέντρου Μελετών και Έρευνας Αποταμιεύσεων του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας, που ήταν ένα ίδρυμα κρατικά χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση της Γαλλίας.

Εκεί συνδέθηκε με το μεγάλο αφεντικό της ιδιωτικής ασφάλισης στη Γαλλία, τον Ντενις Κεσλερ, ο οποίος τον εισήγαγε νια πρώτη φορά στον μυστικό κόσμο της γαλλικής ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων. Μαζί του οργάνωσε μια από τις πρώτες επιθέσεις στην κοινωνική ασφάλιση της Γαλλίας και ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για την ανάγκη κατάργησης της.

Η στάση του αυτή εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στους κύκλους των ισχυρών επιχειρηματιών και πολιτικών της Γαλλίας και έτσι σύντομα αναρριχήθηκε στην πολιτική για να γίνει υφυπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου το 1991 επιλεγμένος από τον ίδιο τον Φρανσουά Μιτεράν. Τη θέση κράτησε έως το 1993 και έφυγε με καλά εδραιωμένη τη φήμη του στους βιομηχανικούς και άλλους επιχειρηματικούς κολοσσούς ως ο «δικός τους άνθρωπος» στο σοσιαλιστικό κόμμα και τις κυβερνήσεις του.

Προσπαθώντας να εξαργυρώσει τη φήμη του αλλά και τις πολύ στενές διασυνδέσεις του με τις κορυφές των επιχειρήσεων και της πολιτικής, στήνει το 1994 μαζί με τον Ρεϊμόντ Λεβί, αφεντικό της Renault, τον Κύκλο της Βιομηχανίας. Πρόκειται για μια εταιρεία λόμπι με έδρα τις Βρυξέλλες και βασικό αντικείμενο την προώθηση των συμφερόντων των γαλλικών πολυεθνικών στα όργανα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Πρακτορεύει τα συμφέροντα των μεγαλύτερων ονομάτων της βιομηχανίας και του εμπορίου στη Γαλλία.

Όπως ήταν φυσικό, η υπηρεσία του αυτή δεν πήγε χαμένη, και το 1997, στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, ορίζεται υπουργός Οικονομικών. Το πρώτο πράγμα που απασχόλησε τον Στρος – Καν ήταν το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα της Γαλλίας. Εγκαινιάζει ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της Γαλλίας, ενισχύοντας ξεδιάντροπα τα πιο μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια της χώρας.

 

«Η μεγαλύτερη έρευνα απάτης»

 

Ήταν τόσο ανοιχτοχέρης προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ώστε ο Ερνστ-Αντουάν Σελιέρ, πρόεδρος τότε της μεγαλύτερης εργοδοτικής οργάνωσης στη Γαλλία, της MEDEF, είχε πει για τον Στρος – Καν τον Ιούλιο του 1998: «Μπορεί ο υπουργός των Οικονομικών μας να μην είναι ο ιδανικότερος του κόσμου, αλλά σίγουρα κάνει ό,τι του είναι δυνατόν για να μη δημιουργήσει προβλήματα στους επιχειρηματίες».

Όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιους τύπους, το όνομα του συνδέεται με ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα στην ιστορία της Γαλλίας. Πρόκειται για το σκάνδαλο της γαλλικής πολυεθνικής Elf Aquitaine, η οποία χρηματοδοτούσε αδρά το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, αλλά και πολιτικούς άλλων χωρών, όπως στη Γερμανία. Η έρευνα για το σκάνδαλο αυτό χαρακτηρίστηκε από την «Guardian» (12.11.2007) ως η «μεγαλύτερη έρευνα απάτης στην Ευρώπη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου… Η EIF είχε μετατραπεί σε ιδιωτική τράπεζα για αξιωματούχους που ξόδευαν 200 εκατ. λίρες σε πολιτικές εκδουλεύσεις, ερωμένες, υψηλή τέχνη, βίλες και διαμερίσματα».

Στο σκάνδαλο αυτό φιγουράριζαν πολλά κυβερνητικά στελέχη, μαζί τους και ο κ. Στρος – Καν, ο οποίος είχε αφήσει όνομα για την ιδιαίτερη αδυναμία του στο γυναικείο φύλο και τις απολαύσεις της ζωής.

Όπως ήταν φυσικό, κανένας πολιτικός δεν βρέθηκε ένοχος, αν και η έρευνα αποκάλυψε μίζες εκατομμυρίων. Παρά την επίσημη αθώωση του, το σκάνδαλο αυτό θα συνεχίσει να κυνηγά τον Στρος – Καν μέχρι τη στιγμή που θα επιλεγεί να γίνει διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ το 2007. Η υπηρεσία σε τέτοιους οργανισμούς επιτρέπει σε τύπους σαν τον Στρος -Καν αφενός να γλιτώνουν από τα δύσκολα και αφετέρου να μη δίνουν λογαριασμό για τα πάθη και τις εξαρτήσεις τους. Έτσι, μπορεί ελεύθερα να υπηρετεί τα συμφέροντα που υπηρετούσε πάντα και να ασκείται στα βίτσια του, κυρίως στο κυνήγι του πλούτου και του ωραίου φύλου, δίχως να νοιάζεται για το αν θα κληθεί κάποτε να δώσει λογαριασμό.

Οι οργανισμοί σαν το ΔΝΤ εξασφαλίζουν πλήρη ασυλία για τους ανώτατους αξιωματούχους τους.

 

Ο Μανουέλ των αγορών γκρέμισε την Πορτογαλία

 

Μήπως όμως είναι καλύτερος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο; Αυτός ο κύριος εξασφάλισε την τωρινή του θέση οδηγώντας τη χώρα του στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση στην ιστορία της, η οποία σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία. Ο Μπαρόζο έγινε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας στις 6 Απριλίου 2002. Ως πρωθυπουργός δήλωσε ότι πάνω απ’ όλα προέχει η μείωση του κρατικού ελλείμματος, για το οποίο, όπως πάντα, ευθύνεται η διαφθορά όχι της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά των δημοσίων υπαλλήλων και της κοινωνίας. «Ποτέ άλλοτε από την εποχή της ίδρυσης της Πορτογαλίας τον 12ο αιώνα δεν είχε τεθεί στο κέντρο της προσοχής σε τέτοιο βαθμό το έλλειμμα και η ανάγκη περιορισμού της κρατικής σπατάλης. Επιτέλους απαλλασσόμαστε από την ιδέα ότι το κράτος είναι πιο σημαντικό από την ιδιωτική πρώτοβουλία» δήλωνε ο Μπαρόζο το 2004.

 

Τους χρεοκόπησε!

 

Και το «Economist» (25.5.2004), εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη των διεθνών αγορών, έγραφε διθυραμβικά: «Στα δυο χρόνια της διακυβέρνησης του, ο κ. Ντουράο Μπαρόζο έχει διακηρύξει δυο “μεγάλες νίκες” στην πάλη του για υγιή δημοσιονομικά. Το 2002 περιέκοψε το έλλειμμα του προϋπολογισμού που κληρονόμησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις από το 4,4% στο 2,7% του ΑΕΠ, μόνο μέσα σε οκτώ μήνες. “Αμφιβάλλω αν κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο” υπερηφανεύεται. Τον περασμένο χρόνο κράτησε το έλλειμμα μόλις στο 2,8%. Πιστεύει επίσης ότι έχει εισαγάγει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης με πιο υγιείς οικονομίες».

Όλα αυτά φυσικά συνοδεύονταν από μια άγρια περικοπή μισθών και λαϊκών εισοδημάτων, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην Ε.Ε. Κι όλα αυτά για να τηρηθεί αυστηρά το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ευρωζώνης. Σας θυμίζει τίποτε; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η πορτογαλική οικονομία να βυθιστεί σε μια ύφεση, από την οποία δεν έχει βγει ακόμη, ενώ σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία και τον μηχανισμό στήριξης.

Η επίσημη ανεργία από το 4,1% το 2002 εκτινάχθηκε στο 6,4% το 2004, για να φτάσει σήμερα να είναι γύρω στο 10%. Η φτώχεια από το 13% του πληθυσμού έφτασε σε τρία χρόνια στο 18%, ενώ σήμερα υπερβαίνει το 20%.

Ακόμα και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας από 78% της Ε.Ε. των 27 το 2000 βυθίστηκε στο 75% το 2004, επίπεδο στο οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα. Αλλά και η μείωση των κρατικών ελλειμμάτων αποδείχτηκε ότι ήταν υπόθεση εντελώς προσωρινή, παρά την άγρια λιτότητα, και προϊόν μαγειρέματος στοιχείων. Όταν το 2005 ανατράπηκε η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο και αναδείχθηκε νέα, αποκαλύφθηκε ότι το κρατικό έλλειμμα, αντί να μειωθεί, είχε εκτιναχθεί σε πάνω από 6% του ΑΕΠ.

Η κοινωνικά ανάλγητη και καταστροφική πολιτική του Μπαρόζο για να στηριχθεί το «ισχυρό» ευρώ οδήγησε πολύ γρήγορα στην πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης του.

 

Τον έσωσε ο Μπους…

 

Όμως, πριν συμβεί αυτό, ο εν λόγω κύριος φρόντισε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ΗΠΑ και να εκλεγεί πρόεδρος της Κομισιόν το 2004 εγκαταλείποντας την πρωθυπουργία της χώρας του. Βλέπετε, είχε πρωτοστατήσει στη «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους και, παρά την άγρια λιτότητα, βρήκε τα αναγκαία κονδύλια για να στείλει στρατό στο Ιράκ.

Φυσικά η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους κυβερνήσεις, πνίγηκε στα σκάνδαλα. Το χειρότερο όμως απ’ όλα, που ακόμη και σήμερα κατατρέχει τον εν λόγω κύριο, είναι το σκάνδαλο παιδεραστίας το 2004 σε ένα κρατικό ίδρυμα της Λισσαβώνας. Την εποχή που δραπέτευσε ο Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν, ο πορτογαλικός Τύπος έβριθε από ιστορίες που συνέδεαν πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη του κόμματος του, αλλά και τον ίδιο, με ένα τεράστιο κύκλωμα παιδεραστίας, που είχε μετατρέψει τα κρατικά ιδρύματα και γενικά την Πορτογαλία σε παράδεισο αυτού του είδους. Ο κύριος αυτός δεν λογοδότησε ποτέ για όλα αυτά.

 

Ο κύριος Τρισέ

 

Μήπως είναι καλύτερος ο Ζαν Κλοντ Τρισέ; Πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας; Ο εν λόγω κύριος είναι γέννημα θρέμμα της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος από κούνια. Το 1987 έγινε μέλος – υπό συνθήκες περίεργες για ανώτερο στέλεχος της γαλλικής δημόσιας διοίκησης – μιας από τις πιο ισχυρές οργανώσεις στον κόσμο των διεθνών χρηματαγορών, της Ομάδας των Τριάντα (Group of Thirty) με έδρα την Ουάσιγκτον. Η οργάνωση αυτή εμφανίζεται ως ιδιωτικό ίδρυμα, «δεξαμενή σκέψης», που υποστηρίζεται από τα πιο ισχυρά ιδιωτικά και κρατικά πιστωτικά ιδρύματα του κόσμου. Σ’ αυτήν ανήκουν οι περισσότεροι από τους διατελέσαντες υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου και του τωρινού, ακαδημαϊκοί και τραπεζίτες, θεωρείται στον χώρο των κεφαλαιαγορών πολύ πιο ισχυρή από την Τριμερή Επιτροπή και τη Μπίλντερμπεργκ.

Είναι αυτή που κατά κύριο λόγο προώθησε το άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών αγορών που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στο κραχ του 2008. Όπως ήταν φυσικό, η συμμετοχή του κ. Τρισέ σ’ αυτήν την οργάνωση του άνοιξε τις πόρτες για να αναδειχθεί σε διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας το 1993 και αργότερα το 2003 να διαδεχθεί τον Βιμ Ντούιζενμπεργκ στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όμως το γεγονός που σφράγισε την καριέρα του κ. Τρισέ είναι η εμπλοκή του στο σκάνδαλο της γαλλικής κρατικής τράπεζας Credit Lyonnais, το οποίο δικαίως ονομάστηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά σκάνδαλα στη γαλλική ιστορία, αλλά και διεθνώς.

 

Ξέπλυμα χρήματος

 

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ξεπλύματος χρήματος, αλλά και δοσοληψιών με ύποπτα επιχειρηματικά κυκλώματα, ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα. Το σκάνδαλο ξέσπασε ενόσω ο Τρισέ ήταν διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας και εν γνώσει του. Κατηγορήθηκε για συγκάλυψη και συμμετοχή, αλλά αθωώθηκε τον Ιούνιο του 2003 λόγω έλλειψης στοιχείων. Τα στοιχεία είχαν καεί σε πυρκαγιά που κατέκαψε το αρχηγείο της Credit Lyonnais το 1998 στο Παρίσι. Η γαλλική κυβέρνηση, προκειμένου να χαθούν μια για πάντα τα ίχνη του σκανδάλου που οδηγούσαν σε πολιτικούς και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, σαν τον Τρισέ, διασώζουν την τράπεζα με 31 δισ. ευρώ και την ιδιωτικοποιούν. Έτσι κανείς δεν βρήκε ποτέ τίποτε για να ενοχοποιήσει κάποιον υψηλά ιστάμενο γι’ αυτό το σκάνδαλο, ενώ ο Τρισέ εξασφάλισε τη δική του ασυλία πηγαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.

Αυτά είναι τα κεντρικά πρόσωπα του διεθνούς μηχανισμού που έχει στηθεί για να βοηθήσει, υποτίθεται, τη χώρα. Αυτοί είναι που τολμάνε να μιλούν για διαφθορά και αναξιοπιστία της Ελλάδας. Πρόκειται για τους Δον Κορλεόνε της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» των διεθνών αγορών, όπου διακαώς θέλει να ενταχθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας. Μπροστά τους οι αληθινοί Δον Κορλεόνε της μαφίας δεν είναι παρά ερασιτέχνες του είδους.

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 17 Μαΐου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/05/blog-post_0.html