Η Μέρκελ ως… Μάρθα Βούρτση

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Τώρα που ο Σαμαράς έγινε χειρότερος πολιτικός δούλος της ακόμη κι από τον Γιωργάκη, η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αποφάσισε – προφανώς καθ'υπόδειξη των "πολιτικών μακιγιέρ" της –  να αρχίσει και "επιχείρηση γοητείας" των Ελλήνων. "Ματώνει η καρδιά μου για τις θυσίες που αναγκάζονται να κάνουν συνταξιούχοι και εργαζόμενοι στην Ελλάδα εφαρμόζοντας τα μέτρα", δήλωσε σε εκδήλωση στο Βερολίνο.

Παράλληλα, η καγκελαρία διοχέτευσε στο χυδαίο ακροδεξιό έντυπο, την εφημερίδα Μπιλντ, τη "φοβερή" είδηση ότι η Μέρκελ δείπνησε με τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε σε ελληνική ταβέρνα! Και πάνω που όλοι σχεδόν οι Έλληνες ετοιμάζουν να φωνάξουν το σύνθημα… "Δώστ' της φόλα, ταβερνιάρη!" – μια ηπιότερη δηλαδή εκδοχή του άκομψου "Φόλα στην σκύλα των Ες-Ες!" κατά παραφθορά του …..

πασίγνωστου στους μεγαλύτερους "Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ!" που φωνάζαμε για τον δικτάτορα Ιωαννίδη– βγήκε ο Έλληνας ταβερνιάρης και δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι η Μέρκελ τρώει εκεί 15 χρόνια και ότι "είναι μια πολύ συμπαθητική γυναίκα"(!) οπότε κατάλαβαν οι πάντες ότι ελπίδα για φόλα δεν υπάρχει. Αντιθέτως, η όρεξη της καγκελαρίου έχει ανοίξει με τις ανθρωποθυσίες που της προσφέρουν οι κατάπτυστοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, οι οποίοι συναποτελούν την "τρόικα εσωτερικού" που κυβερνά τη χώρα σε αγαστή συνεργασία δούλων και αφεντάδων με την "τρόικα εξωτερικού" ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ. Γέροι, ανάπηροι,φτωχοί,άνεργοι, κοινωνικά αδύναμοι- όλοι αυτοί πετάγονται αδίστακτα και ανελέητα στον οικονομικό και κοινωνικό Καιάδα από την άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Τίποτα δεν θα αφήσουν όρθιο στη χώρα αυτά τα πολιτικά καθάρματα. Μέχρι και από τους αγρότες του ΟΓΑ που παίρνουν σύνταξη μόλις 360 ευρώ, σκοπεύουν να κλέψουν δύο συντάξεις το χρόνο! Λεηλασία όλων των μισθών, όλων των συντάξεων, όλων των επιδομάτων. Νέα άλματα προς την κατάργηση της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μέσω της αθλιότητας του ΕΟΠΥΥ που δεν πληρώνει ούτε γιατρούς ούτε φαρμακοποιούς απολύτως εσκεμμένα για να εθίσει τους ασφαλισμένους να πληρώνουν μόνοι τους τα φάρμακα και τις ιατρικές επισκέψεις. Επιστροφή των δημοσίων νοσοκομείων στα χάλια των δεκαετιών του 1960 και 1970,όταν κλαίγαμε προκαταβολικά όποιον έμπαινε τότε σε κρατικό νοσοκομείο, αφού τη θεωρούσαμε… προθανάτια διαδικασία! Επιβολή διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά, ως αρχή της κατάργησης της δωρεάν παιδείας. Αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, του τηλεφώνου, όλων των οργανισμών κοινής ωφέλειας, την ώρα που οι μισθοί καταβαραθρώνονται κατά το 20%, 30% ή και περισσότερο. Αύξηση 25% ακόμα και στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας. Οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι σύγχρονοι Γερμανοτσολιάδες, λεηλατούν τα πάντα, όντας βέβαιοι ότι θα μείνουν ατιμώρητοι όπως και οι όμοιοί τους μετά την Κατοχή.

Ξεπουλάνε αδίστακτα τα πάντα έναντι πινακίου φακής. Δεν θα μείνει τίποτα από τον δημόσιο πλούτο. Σχεδόν 800 εκατομμύρια είχε προσφέρει η Τράπεζα Πειραιώς για να αγοράσει την ΑΤΕ προ ολίγων ετών και η προσφορά είχε απορριφθεί πανηγυρικά ως εξευτελιστικά χαμηλή. Τώρα πήρε μόνο την "καλή ΑΤΕ", χωρίς τις ζημιογόνες δραστηριότητες και αντί να πληρώσει πολύ ακριβότερα, πλήρωσε μόνο… 95 εκατομμύρια!!! Είναι να τρελαίνεται κανείς. Μέχρι το εγκληματικό "κούρεμα" των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ήταν η πρώτη τράπεζα της Ελλάδας και η τρίτη στην Ευρώπη(!) σε επάρκεια κεφαλαίων. Επί δεκαετίες το ΤΤ ήταν το τραπεζικό "διαμάντι" από πλευράς ρευστότητας. Το ρήμαξαν, το καταλήστεψαν, το διάλυσαν, το χρεοκόπησαν. Βγήκε και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας στη Βουλή την Τετάρτη το βράδυ κι είπε επισήμως ότι το ΤΤ είναι "μη-βιώσιμο", χειραγωγώντας πολιτικά τη μετοχή του που την Πέμπτη έχασε…30%(!!!) και ανεστάλη άρον άρον η διαπραγμάτευσή της. Πέρυσι τον Μάρτιο, μέσα στην κρίση, η μετοχή του ΤΤ είχε 3,43 ευρώ. Στα…17 λεπτά(!!!) , 20 φορές κάτω, την έστειλε ο Στουρνάρας την Πέμπτη! Απώλεια της αξίας της μετοχής 95% σε σχέση με πέρυσι τον Μάρτιο. Δεν θα πληρώσει κανείς για το έγκλημα αυτό; Όχι, βέβαια.

Η βεβαιότητα της ατιμωρησίας για τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου με πρωταγωνιστές τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη είναι αυτή που οπλίζει και το χέρι των εμπρηστών. Γι' αυτό κάηκε πάλι φέτος η Ελλάδα. "Εδώ ο Σαμαράς ξεπουλάει τα πάντα, δεν θα νομιμοποιήσει την οικοπεδοποίηση των καμμένων περιοχών;", σκέπτονται οι εμπρηστές και έχουν απόλυτο δίκιο από τη σκοπιά τους. Όσο ο λαός στέκεται απελπισμένος, ζαλισμένος και αδρανής, απολύτως τίποτα δεν θα μείνει όρθιο στην Ελλάδα. Ας μην έχουμε φρούδες ελπίδες και αυταπάτες.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο "ΠΡΙΝ" την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012. Το είδα: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9199:merkel-martha-vourtsi&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ:

Σειρά τώρα έχει η περαιτέρω «θυματοποίηση», το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής – ενώ μετά τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας, η πατρίδα μας θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας.  

Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα» – ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.

Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, έτσι ώστε να κάνει τη δουλειά του – τα υπόλοιπα επιτρέπεται να «αποδημήσουν» είτε με τη βοήθεια της πείνας, είτε αυτοκτονώντας)". 

Προγραμματικές Δηλώσεις

«Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο», ισχυρίσθηκε ο (εκ των πραγμάτων φανατικός υπέρμαχος του μνημονίου της ντροπής και του δόγματος της λιτότητας) συμπαθέστατος νέος υπουργός οικονομικών – «κατ' εντολή αρμόδιος υπουργός εκποίησης της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας», θα λέγαμε καλύτερα, μετά από τις ανάλογες δηλώσεις του.

Εν τούτοις, οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι, η μακροχρόνια ύφεση, η ανεργία, η πτώση των κρατικών εσόδων, η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτόξευση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, το γκρέμισμα όλων των τιμών (ακίνητα, μετοχές κοκ), το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο σκόπιμος «αφελληνισμός» μέσω της λαθρομετανάστευσης και τόσα πολλά άλλα, οφείλονται στο μνημόνιο και όχι στην κρίση – πόσο μάλλον όταν η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη Ελλάδα καταδικάσθηκε από την Τρόικα σε κατακόρυφη μείωση των διαρθρωτικών δαπανών κατά 15% σε τρία χρόνια, παρά το ότι το ανώτατο όριο αντοχής μίας κατεξοχήν εξαγωγικής οικονομίας (η Ελλάδα δεν είναι) δεν ξεπερνάει  το 2% ετήσια. 

Επίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν επακριβώς ότι, οι «εμπνευστές» του μνημονίου δημιούργησαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ελλάδα – με προορισμό την «κατάληψη» της Ευρωζώνης, όπου ατυχώς η πατρίδα μας διαδραμάτισε το ρόλο του Δούρειου Ίππου (κάτι που πιθανότατα δεν θα μας συγχωρήσει ποτέ η Ευρώπη – εύλογα). 

Δυστυχώς για όλους μας, μετά τις προγραμματικές (δια στόματος υπουργού οικονομικών) δηλώσεις οι οποίες, ως συνήθως, δεν έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις, η κατάσταση φαίνεται να είναι πλέον μη ανατρέψιμη – ενώ προβλέπεται πως μετά τον σκόπιμο διεθνή εξευτελισμό (η μέθοδος αυτή εξουδετερώνει θαυμάσια τις υγιείς αντιστάσεις των πολιτών) και τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, τις «θυσίες» δηλαδή στο βωμό των μνημονιακών δόσεων, η χώρα θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας.

Όπως διαπιστώνεται δε, η σιωπή των αμνών που επικρατούσε έως και το Μάιο του 2012, αφού διακόπηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα (πρώτες εκλογές), φαίνεται να έχει επανέλθει – με αποτελέσματα που ο καθένας μας μπορεί να προβλέψει. 

Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε θεατρικά τους δήθεν προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου, ας σκύψουμε το κεφάλι δουλικά και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές επιλογές μας – αφού αυτές μας αξίζουν και αυτή είναι η τιμή της δειλίας. 

Σειρά τώρα έχει προφανώς η περαιτέρω θυματοποίηση, το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής των Ελλήνων – οι οποίοι μάλλον επιβεβαιώνουμε τον ορισμό της ανοησίας που (όπως έχει γραφτεί αρκετές φορές) δόθηκε από τον Einstein:

"Ηλιθιότητα είναι το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από ένα αποτυχημένο πείραμα που διεξάγεις για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά και την ίδια μέθοδο"

Επίλογος

Κλείνοντας τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι, η μέθοδος του διεθνούς διασυρμού (φοροφυγάδες, απατεώνες, τεμπέληδες κλπ.) και της «γκεμπελικής θυματοποίησης», συνεχίζει να χρησιμοποιείται με μαεστρία για την αδιαμαρτύρητη υποταγή όλων μας στα παιδιά του Σικάγου, ενώ υπενθυμίζουμε απλά από προηγούμενο άρθρο στη σελίδα μας (Η λεηλασία της Τουρκίας) τα παρακάτω:

"Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις. Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης – όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ.".  

Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.

Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».

Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία. 

Τέλος, κατά την άποψη μας οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για την πατρίδα τους, αλλά δεν μπορούν – ενώ δυστυχώς δεν «αφουγκράζονται», ως οφείλουν, τους πολίτες της χώρας τους, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τα απίστευτα πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν. Δυστυχώς, όσον αφορά την Ελλάδα, η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου μειώνεται συνεχώς – με το μοιραίο να πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί.

Δευτέρα, 9 Ιουλίου 2012 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2643.aspx#.T_vPTJGHrgl

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 9. Ιουλίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΑΜΑΡΑ ή ΠΩΣ Η ΤΡΟΙΚΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

Είμαστε αυτό που λέμε, δίδασκε ο πολύ γνωστός, αλλά και έντονα αμφιλεγόμενος Λακάν. Οι λέξεις, όταν τους δώσεις προσοχή, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, δίδασκε ο Αντισθένης και ο Πλάτων αναφέρεται λεπτομερώς στις λέξεις στον Κρατύλο.

Γλώσσα και Βούληση

Προ ετών πήρα μια συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό ‘Ελληνα πολιτικό, που μιλάει έξοχα αγγλικά. Δώσαμε ραντεβού με έναν συνεργάτη του να ελέγξουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, πριν δημοσευτεί. Ο συνεργάτης δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο πολιτικός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε. Του ζήτησα το κείμενο, του μετέφρασα το σημείο που τον προβλημάτιζε στα αγγλικά και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Επρόκειτο για έναν τεχνικό όρο που είχε βάλει πρόσφατα σε χρήση η αμερικανική διπλωματία και τον οποίο χρησιμοποιούσε ο πολιτικός μας. Δεν έκανε βέβαια νόημα στα ελληνικά και αμφιβάλλω ότι ο πολιτικός καταλάβαινε τι στα αλήθεια ήθελε να πει. ‘Οπως και ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν καταλάβαινε τι πάνε να πούνε οι «ασύμμετρες απειλές» που άρχισε να χρησιμοποιεί μετά μανίας μόλις ανέλαβε Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δύσκολο να ακούσεις στη Βέροια τέτοιον όρο κι ακόμα πιο δύσκολο να τον σκεφτείς με το δικό σου μυαλό όταν είσαι Υπουργός σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τόσο κάποιες ασύμμετρες, όσο τη «συμμετρικότατη» απειλή της Τουρκίας.

Για τους ίδιους τους Αμερικανούς, όπως και για όλους τους «διεθνείς νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση του Καραμανλή, δεν είναι φυσικά μειονέκτημα να μην καταλαβαίνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί αυτά που λένε ή κάνουν. Σημασία έχει να τα λένε και να τα κάνουν. Ισχύει και για αυτούς αυτό που είπε ο Λόρδος Κρόμερ, αναφερόμενος στον τρόπο που η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε την Αίγυπτο: «Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου»

 

Η επιστολή Σαμαρά**

Η επιστολή που απηύθυνε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ενεχείρισε ο κ. Παπούλιας, με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο του κόμματός του, αλλά επίσης των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την 27^η Ιουνίου έχει βαρύνουσες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές συνέπειες. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχέστατα, κινδυνεύει να εγκαινιάσει τη φάση της τελικής καταστροφής της Ελλάδας, ολοκληρώνοντας πολύ χειρότερα την πορεία που εγκαινίασε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Μάιο 2010 και, πιθανώς, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. ‘Όταν άλλωστε μια εφημερίδα που υποστήριξε με τόσο φανατισμό, όσο η «Καθημερινή», το Μνημόνιο, τιτλοφορεί το σχετικό πρωτοσέλιδο θέμα της «Κατεβάζει τον πήχυ η Αθήνα», μάλλον περιττεύουν τα δικά μας σχόλια.

Εσείς όμως μπορείτε να έχετε την ακριβώς αντίθετη άποψη, να πιστεύετε ότι καλά τα είπε ο κ. Σαμαράς στους Ευρωπαίους. Ακόμα και αν έχετε αυτή τη γνώμη, πιστεύετε βέβαια ότι η επιστολή, δεν μπορεί, θα είναι αποτέλεσμα μακρού προβληματισμού, συσκέψεων με τους συνεργάτες, ζυγίσματος των διαπραγματευτικών περιθωρίων, εξέτασης των συνεπειών που θα έχει αυτή ή η άλλη διατύπωση,  κλπ. κλπ. Δεν έχει ασφαλώς κανείς την απαίτηση από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας να αποδίδει Θουκυδίδη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει όμως την απαίτηση να σκέφτεται πάρα πολύ για λογαριασμό μιας χώρας που απειλείται με ολοσχερή εθνική καταστροφή και της οποίας ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δίνει καθημερινά τέλος στη ζωή του, μην υποφέροντας την ταπείνωση, την απελπισία και την αθλιότητα στην οποία τον έχει σπρώξει η πιθανώς πιο διεφθαρμένη και άπατρις ηγέτις και πολιτική τάξη της όλης Ευρώπης.

 

Η «ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης»

Χειρότερο από την ίδια την επιστολή είναι ότι την υπογράφει μεν ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν μοιάζει όμως να την έχει γράψει ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, τουλάχιστον κάποιος εκ των δημοσίως γνωστών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, κανείς άνθρωπος που σκέπτεται στα ελληνικά δεν μπορεί να γράψει ότι η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», γιατί, απλούστατα, αυτή η φράση δεν κάνει νόημα στα ελληνικά. Αυτός που έγραψε αυτή την επιστολή σκέπτεται σε άλλη γλώσσα, που δεν είναι τα ελληνικά ή χρησιμοποιεί και μεταφράζει όρους που του έχουν υπαγορεύσει. Νοείται ιδιοκτησία πραγμάτων, αντικειμένων, δεν νοείται ιδιοκτησία προγραμμάτων ή διαδικασιών ή μεταρρυθμίσεων. Τα μόνα προγράμματα των οποίων μπορεί να είναι κανείς ιδιοκτήτης είναι προγράμματα υπολογιστών.

Στην πραγματικότητα ούτε στις ευρωπαϊκές γλώσσες είναι συνηθισμένη μια τέτοια έκφραση, γιατί και εκεί η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται για αντικείμενα και όχι για διαδικασίες. Η έκφραση «ιδιοκτησία προγράμματος» υπάρχει μόνο σε ορισμένα εξειδικευμένα αμερικανικά εγχειρίδια μάνατζμεντ, και σημαίνει να καταστήσουμε υπεύθυνους τους εντεταλμένους με την υλοποίηση των προγραμμάτων, να κάνουν δηλαδή ότι χρειάζεται, αντί να έρχονται να μας πρήζουν ότι δεν γίνονται και να αναλάβουν την ευθύνη του αποτελέσματος. Κυρίως όμως, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης στην ειδική τεχνική γλώσσα των αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και ορισμένων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με  τις κατ' ευφημισμό αναπτυσσόμενες, δηλαδή τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σαν τον Νίγηρα της Κυρίας Λαγκάρντ καλή ώρα, ασκώντας τη μεταμοντέρνα μορφή αποικιοκρατίας. Συνήθως, οι οργανισμοί αυτοί «διαπραγματεύονται» με απολύτως διεφθαρμένες και ελεγχόμενες από τους ίδιους και μεγάλα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεις.

Ακόμα χειρότερα. Ο όρος «ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε ακόμα μια φορά για διαδικασία και η περίπτωση αυτή μας ενδιαφέρει. Στις συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ για το κυπριακό, «αρχιτέκτονες» των οποίων ήταν οι γνωστοί ‘Αγγλοι «ειδικοί», επίσης τις ονόμασαν «κυπριακής ιδιοκτησίας», όρο που επίσης δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς φυσιολογικός άνθρωπος ή διπλωμάτης που να σκέφτεται στα ελληνικά ή στα τουρκικά. Οι «ειδικοί» αυτοί ήθελαν να επαναφέρουν μια μορφή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και να πιέσουν τους Ελληνοκυπρίους να βρουν λύση πάση θυσία, ή, πάντως, να μην αποχωρήσουν από αυτές καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά. Για όσους υποπτεύονται ότι οι συντάκτες του Μνημονίου δεν έχουν μόνο οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές επιδιώξεις, ότι το Μνημόνιο είναι δηλαδή μια επίθεση στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία του ελληνικού, όπως το σχέδιο Ανάν ήταν μια επίθεση στην κυριαρχία και ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, η «σύμπτωση» αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει τους φόβους τους.

 

Τι θέλουν τα αφεντικά

Τι θέλουν να κάνουν αυτοί που υπαγόρευσαν στην ελληνική κυβέρνηση τον όρο «ιδιοκτησία»; Να καταστήσουν προκαταβολικά υπεύθυνη την Ελλάδα και για το ότι το Μνημόνιο τελικά δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, γιατί απλώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και για τις καταστροφές που θα συσσωρεύσει. Απεκδύονται έτσι των δικών τους ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή. Αλλά και προσθέτουν ένα νέο επιχείρημα, αν θελήσουν να πιέσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, αφού αυτή και μόνο θα ευθύνεται για την αποτυχία. Δυστυχώς άλλωστε, δεν είναι μόνο μια φράση της επιστολής Σαμαρά. Ολόκληρη η επιστολή δεν είναι παρά μια ελάχιστα τροποποιημένη παραλλαγή του ανακοινωθέντος του Eurogroup, που εξεδόθη μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης, και στο οποίο όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στον απόηχο των εκλογών. Εκεί ακριβώς αναφέρεται ότι «περιμένουμε το σύντομο σχηματισμό μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής».

Με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω εθνικών ερειπίων.

Οι δανειστές βρίσκονται έτσι, με τούτα και με κείνα, στην πολύ ευχάριστη θέση να έχουν να «επαναδιαπραγματευθούν» μόνο με τον εαυτό τους. Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, παραμένει δραματικά επίκαιρο το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963: «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Κι αν η ελληνική κοινωνία κατεστράφη επί της κυβερνήσεως των «σοσιαλιστών», τώρα, επί των ημερών μιας νέας εκδοχής της «εθνικόφρονος δεξιάς». είναι το ελληνικό έθνος που απειλείται με καταστροφή.

 

ΠΗΓΗ: —– Original Message —–

From: Dimitrios Konstantakopoulos

To: undisclosed recipients:

Sent: Tuesday, July 03, 2012 10:40 PM

 

* Konstantakopoulos.blogspot.com, H Eλλάδα αύριο, 1.7.2012

 

 ** Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012, http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4734019

Λοβοτομή

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Για μια ακόμη φορά τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την πάγια τακτική τους, φαίνεται δεν μας είπαν την αλήθεια. Δεν μας είπαν ότι η χώρα, που στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης έχει το άγαλμα της Ελευθερίας, μπορεί να ετοιμάζει για το λαό της την πλέον ατιμωτική σκλαβιά. Τι μας είπαν;

Ότι στη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας αποφάσισαν, επιτέλους, με νόμο, τώρα στα 2012, να παράσχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο λαό.
Και είπαμε: Δόξα σοι ο Θεός! Η αμερικάνικη ηγεσία αποφάσισε να βάλει, μια πινελιά ανθρωπιάς στο, μάλλον, απάνθρωπο διεθνές πορτρέτο της… Έστω και, για να δελεάσει προεκλογικά το λαό για την επανεκλογή του αξιότιμου κ. Ομπάμα.

Αλλά φαίνεται – φευ – πως τα ΜΜΕ δεν μας είχαν πει ολάκερη την αλήθεια…. Μας έδειξαν το προεκλογικό δόλωμα. Αλλά μας έκρυψαν το διαχρονικό αγκίστρι. Που θα πυορροεί δηλητήριο και θα σκοτώνει, όχι μόνο το σώμα του, αλλά και την ψυχή του αμερικάνικου λαού.

Δεν μας είχαν πει ότι το δόλωμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης έκρυβε το αγκίστρι μιας, όπως φαίνεται, μάλλον ατιμωτικής και δολοφονικής συσκευής (τσιπ). Ενός, δηλαδή, χαφιέ, που ο καθένας αμερικανός πολίτης θα είναι υποχρεωμένος να δεχτεί, όπως μας πληροφορεί ο φίλος Αρίσταρχος, να εμφυτευτεί στο δεξί του χέρι, από 1/1/13 μέχρι 31/12/14, αν θέλει να έχει πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη.

Το περίφημο αυτό τσιπάκι, που έχει το μέγεθος ενός…κόκκου ρυζιού, μας εξηγεί ο Πύρινος Λόγιος, σηματοδοτεί και επίσημα την αρχή του σφραγίσματος. Που σημαίνει, μεταξύ πολλών άλλων, ότι όποιος δεν έχει το τσιπάρισμα (σφράγισμα) αυτό δεν θα μπορεί να πιάσει δουλειά πουθενά, να κάνει καμία δικαιοπραξία (αγοραπωλησία ακινήτου κλπ). Να έχει νόμιμα χρήματα. Να ζητήσει περίθαλψη από νοσοκομείο ή ιατρείο!

Και, εν πάση περιπτώσει, υφίσταται ως άνθρωπος και πολίτης – είτε με είτε χωρίς το σφράγισμα – λοβοτομή των ελευθεριών και δικαιωμάτων του… Και, το πλέον εξοργιστικό είναι πως, «υπέρ του νόμου Ομπάμα για την περίθαλψη», τάχθηκε, λέει, και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Και αναλογίζεται κάποιος: Στο όνομα ποιας δικαιοσύνης το Ανώτατο αυτό Δικαστήριο τάχθηκε υπέρ του απαίσιου αυτού νομικού ιδιοσκευάσματος;
Πού, λοιπόν, να στηριχτεί ο πολίτης, πού ν' ακουμπήσει, για ν' αντισταθεί σ' αυτή τη δολοφονική καταδρομή εναντίον του; Από ποιον να ζητήσει και πού να βρει το δίκιο του; Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο συντάσσεται με το γράμμα και το πνεύμα ενός τέτοιου νομικού τερατουργήματος!

Όπως βέβαια συνέβη και στη δική μας περίπτωση, όταν το Σ. τ. Ε. αποφάνθηκε ότι οι διατάξεις του ατιμωτικού για μας μνημονίου είναι συμβατές με το Σύνταγμα!  Και ανάλογα μπορεί να αποφανθούν, αύριο, και για το δικό μας τσιπάρισμα, που, πολύ πιθανόν να θελήσει ύστερα απ' τα δουλοκτητικά μνημόνια να επιβάλει σε βάρος μας η παγκόσμια Νέα Τάξη Κακουργημάτων…

Κάποιοι, στην προκειμένη περίπτωση, θυμήθηκαν και τον Ιωάννη το Θεολόγο ή τον Πατροκοσμά ή τον Γέροντα Παΐσιο, που πριν από δεκάδες ή εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια προειδοποίησαν για το σατανικό αυτό εφεύρημα (χάραγμα). Που μπορεί να μεταβάλλει την ανθρωπότητα σε ένα απέραντο χοιροστάσιο ή ορνιθοτροφείο. Όπου όσοι και όσο και όπως θέλουν οι υπερεξουσίες κάποιου σατανικού διευθυντηρίου θα ζουν σαν τα χοιρινά ή τα κοτόπουλα..

Υπάρχουν, ωστόσο, και μερικοί, που φοβούνται μήπως η πίστη στις προρρήσεις των προαναφερθέντων φωτισμένων αγίων εξυπηρετούν, σε τελική ανάλυση, τα σχέδια των σκοτεινών ανθρωποειδών του ηλεκτρονικού μεσαίωνα.

Γιατί, λένε, εμπνέουν στο λαό τη μοιρολατρική διάθεση και παραλύουν κάθε προσπάθεια αντίστασης. Στην πραγματικότητα όμως, όπως είναι ευνόητο, το τελείως αντίθετο ισχύει. Γιατί οι προρρήσεις αυτές λειτουργούν ως καμπάνες παγκόσμιου εγερτηρίου, μπροστά στην επερχόμενη δουλαγώγηση και καταστροφή των ανθρωπίνων προσωπικοτήτων και υπάρξεων.

Εκείνο, που, από την πλευρά της θρησκείας αποτελεί, στην προκειμένη περίπτωση, θανάσιμο έγκλημα είναι η αδράνεια και η παθητική στάση των εκπροσώπων της.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν, για παράδειγμα, τα πράγματα, στον τόπο μας, αν επικεφαλής της Εκκλησίας μας ήταν κάποιοι άνθρωποι με προφητική διορατικότητα και αποφασιστικότητα! Τότε οι εφιάλτες και οι τοκογλύφοι δεν θα αποτολμούσαν τα όσα δεινά χάλκευσαν σε βάρος της πατρίδας μας… Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ, αλλά και ολάκερη τη Γη: Οι θρησκευτικές και γενικότερα οι πνευματικές, λεγόμενες, ηγεσίες δεν μιλούν, δυστυχώς, εξ ονόματος των λαών και του Θεού.

Αλλά «νίπτουν τας χείρας τους». Και συναινούν στα κακουργήματα των δολοφονικών παρεξουσιών και υπερεξουσιών. Με αποτέλεσμα, οι ίδιοι αυτοί, που, κάποτε, σταύρωσαν το Θεό, να κάμουν την υποκρισία και τη δολιότητά τους παγκόσμιο καθεστώς. Στο όνομα του οποίου δολοφονούν και σταυρώνουν σήμερα – και μελλοντικά – ολάκερη την ανθρωπότητα!…

παπα-Ηλίας, 4-7-2012

Συρία, Ελλάδα και οι επιπτώσεις της επιχειρούμενης «αλλαγής καθεστώτος»

 

Της Αριάδνης Αλαβάνου

 

 

Σε μια Ελλάδα όπου στο δημόσιο βίο βαραίνουν καταθλιπτικά οι συνέπειες της βαθιάς κρίσης της Ευρωζώνης και της κυρίαρχης πολιτικής που στο όνομα της σωτηρίας του ευρώ οδηγεί την εργαζόμενη κοινωνία σε μια καταστροφή που μόνο πόλεμος μπορεί να προκαλέσει, είναι αναμενόμενο σημαντικά γεωπολιτικά θέματα να μένουν στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης και να κρατιέται ο κόσμος απληροφόρητος και απροετοίμαστος.

Σήμερα, το πιο σημαντικό γεγονός στην άμεση περιφέρεια της Ελλάδας είναι η στρατηγική μάχη που διεξάγεται στη Συρία, η οποία φαίνεται να λαμβάνει απότομη όξυνση με την κατάρριψη από τις συριακές δυνάμεις τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους που παραβίασε τον συριακό εναέριο χώρο. Η Τουρκία προσέφυγε στο ΝΑΤΟ, το συμβούλιο του οποίου συγκαλείται έκτακτα την Τρίτη (26/6).

Πλην του ΚΚΕ, που παραδοσιακά έχει στραμμένη την προσοχή στα γεωπολιτικά ζητήματα, η υπόλοιπη αριστερά, ουσιαστικά ανέπαφη μ' αυτά τα θέματα, είναι επίφοβο να βρεθεί ανέτοιμη έναντι σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία αντιθέτως όχι μόνο ασχολούνται, αλλά προδιαγράφουν και τη μοίρα της χώρας μας, σε πολύ πιθανές ανατροπές της ισορροπίας ισχύος στην περιοχή, μέσω των δεσμών εξάρτησης.

Τα κέντρα αυτά δίνουν τις ανάλογες κατευθύνσεις, οι οποίες στη συνέχεια θα εσωτερικευτούν από τις κυρίαρχες εγχώριες δυνάμεις και θα μετουσιωθούν σε εξωτερική πολιτική, που στρέφεται κατά των συμφερόντων της χώρας και του λαού της πλην όμως είναι βολική για τα δυτικά συμφέροντα. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, απ' αυτή την άποψη, είναι το κόστος που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός [και ο ιταλικός επίσης] και συνολικά η ελληνική οικονομία λόγω του εμπάργκο ιρανικού πετρελαίου που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα αρχίσει να εφαρμόζεται από την 1η Ιουλίου, ακολουθώντας τις αμερικανικές γεωπολιτικές επιδιώξεις.

Ο Ρόμπερτ Κάπλαν, Αμερικανός αναλυτής, γράφοντας στο γνωστό Stratfor, που συνδέεται με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ασχολείται ειδικά με την Ελλάδα στην περίπτωση "αλλαγής καθεστώτος" στη Συρία. Ίσως το παρακάτω απόσπασμα μπορεί εξηγήσει το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τις ελληνικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Αφού επισημαίνει τη "διχασμένη κληρονομιά" της Ελλάδας ως χώρας ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, επισημαίνει εν κατακλείδι:

"Το δυτικό συμφέρον απαιτεί τώρα ακόμα κι αν αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη – ένα μεγάλο "εάν" – να παραμείνει προσδεμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Διότι είτε εγκαταλείψει το ευρώ είτε όχι αντιμετωπίζει πολλά χρόνια σοβαρής οικονομικής δυσπραγίας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένης της γεωγραφικής της θέσης, ο πολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδας δεν μπορεί να θεωρείται ποτέ δεδομένος. Επί παραδείγματι οι Κινέζοι έχουν κάνει μεγάλες επενδύσεις στο λιμάνι του Πειραιά, οι Ρώσοι έχουν αναπτύξει οικονομικούς και δεσμούς πληροφοριών με την ελληνική περιοχή της Κύπρου. Στα ΜΜΕ εμφανίστηκαν εικασίες ότι με την ένδεια μετρητών της Ελλάδας και με το πλεόνασμα της Ρωσίας, εάν οι Ρώσοι εκδιωχθούν από τα λιμάνια της Συρίας, σε περίπτωση αλλαγής καθεστώτος, η Μόσχα θα βρει τρόπο τελικά να χρησιμοποιήσει τις ελληνικές ναυτικές εγκαταστάσεις. Πρέπει να θυμάται κανείς ότι η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία κυρίως επειδή διεκδικήθηκαν από δυτικές δυνάμεις για στρατηγικούς σκοπούς. Με άλλα λόγια, από την άποψη της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα θα είναι στο παιχνίδι για τα ερχόμενα χρόνια".

Προειδοποίηση προς Ευρωπαίους ότι το παιχνίδι εξακολουθεί να έχει ισχυρές γεωπολιτικές πλευρές; Ναι, αλλά και υπόμνηση ότι σε μια καταρρακωμένη Ελλάδα, με εκπτωχευμένο πληθυσμό, επαρχία του γερμανικού ιμπέριουμ, δεν θα πρέπει να επιτραπεί ο πειρασμός της ανεξαρτησίας.

Πώς εξελίσσεται το ευρύτερο παιχνίδι

Είναι γνωστοί οι παίκτες που συγκρούονται στη Συρία. Μια δυτική συμμαχία υπό τις ΗΠΑ, τα αντιδραστικά κράτη του Περσικού Κόλπου, την Τουρκία και το Ισραήλ, επιδιώκει ανατροπή της ελίτ των Αλεβιτών που κυβερνούν τη Συρία. Η "αλλαγή καθεστώτος", όπως έχει αποδείξει η πολύ πρόσφατη ιστορία τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στο Ιράκ και τη Λιβύη, συνοδεύεται πάντα με στρατιωτικό σχεδιασμό. Υπάρχει ένας "στρατιωτικός οδικός χάρτης" που χαρακτηρίζεται από τη συνέχεια των πολεμικών θεάτρων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Επί αρκετά χρόνια, γίνονται πολεμικές προετοιμασίες για την επίθεση σε Συρία και Ιράν, με πλαίσιο τις "ανθρωπιστικές επεμβάσεις". Η Τουρκία περιγράφεται ως βασικός παράγοντας σ' αυτό το σχεδιασμό. Η επέκταση της πολεμικής αναταραχής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας θεωρείται άμεσο παρεπόμενο. Βάσει αυτού, η Ρωσία και η Κίνα, όπως και το άμεσα πληττόμενο Ιράν, αντιτίθενται στην ένοπλη ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ από φανατικούς ισλαμιστές.

Ας σημειώσουμε εδώ ότι το δημοκρατικό κίνημα κατά του βάναυσου καθεστώτος Άσαντ, η συριακή αραβική άνοιξη, όπως και στη Λιβύη εξάλλου, έχει μπει στη γωνία από τους ένοπλους ισλαμιστές που χρηματοδοτούν, εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τα κράτη του Περσικού Κόλπου και του ΝΑΤΟ, με προεξάρχοντες τους αμερικανούς, τους Τούρκους, τους Βρετανούς και τους Γάλλους.

Η όλη κατάσταση υποδεικνύει ότι βρισκόμαστε ενώπιον της εκτύλιξης ενός νέου "Ψυχρού Πολέμου" που μπορεί να μη φέρει σε άμεση σύγκρουση τις παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά διεξάγεται με ''θερμούς'' πολέμους κυρίως στην περιοχή του άμεσου ενδιαφέροντός τους, δηλαδή εκεί όπου υπάρχουν τα πιο πλούσια ενεργειακά αποθέματα.

Η δημιουργία ενός συνεχούς από την ανατολική Κασπία μέσω Ιράν, το σιιτικό Ιράκ, τη Συρία υπό τους Αλεβίτες και τον Λίβανο όπου ισχυρός παράγοντας είναι η Χεζμπολάχ θα παράσχει τις διαδρομές μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, παρακάμπτοντας τα αμερικανικά σχέδια των αγωγών μέσα από το έδαφος του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας. Γεωπολιτικά, μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει τις προοπτικές της Ρωσίας στο ενεργειακό παιχνίδι. Επιπροσθέτως, η Ρωσία ενδιαφέρεται διακαώς να μην αλλάξει περαιτέρω το τοπίο στη Μέση Ανατολή, με την ανάδειξη φανατικών ισλαμικών κυβερνήσεων και τη μετατροπή των κοινωνιών σε αντιμαχόμενες θρησκευτικές φατρίες, μια τάση που αν εξαπλωθεί στις γειτονικές της χώρες της Κεντρικής Ασίας μπορεί να την εμπλέξει σε μακροχρόνιες συρράξεις με συνέπειες στον διεθνή της ρόλο. Πιθανώς, μια  πτυχή της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής και στη Συρία (όπως στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980) είναι ακριβώς αυτή.

Η Κίνα, από την άλλη, εισάγει το 14% του πετρελαίου της από το Ιράν και μια ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση ή πόλεμος στην περιοχή θα έχει γι' αυτήν συνέπειες τόσο οικονομικές όσο και γεωπολιτικές. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι οι ΗΠΑ μεθοδεύουν επί αρκετά χρόνια τον έλεγχο των θαλάσσιων διαδρομών της ενέργειας προς την Κίνα και υποδαυλίζουν συγκρούσεις με τις γειτονικές της χώρες.

Σε άρθρο που έγραψε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σ. Λαβρόφ, στο  Huffington Post (15/6), αναφέρει: "… είναι εμφανές ότι η υποδαύλιση της ενδοσυριακής διαμάχης μπορεί να προκαλέσει διαδικασίες που θα επηρέαζαν μια μεγάλη περιοχή που περιβάλλει τη Συρία με τον πιο αρνητικό τρόπο, έχοντας καταστροφικό αντίκτυπο στην περιφερειακή και διεθνή ασφάλεια. Στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνονται η απώλεια ελέγχου των συρο-ισραηλινών συνόρων, η επιδείνωση της κατάστασης στον Λίβανο και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπλα που θα πέσουν σε "λάθος χέρια", και σε τρομοκρατικές οργανώσεις, και πιθανώς το πιο επικίνδυνο απ' όλα μια επιδείνωση των θρησκευτικών εντάσεων και αντιπαραθέσεων μέσα στον ισλαμικό κόσμο".

Σε σχέση μ' αυτό, οι διεθνείς αναλυτές συγκεντρώνουν την προσοχή στο ταξίδι του Β. Πούτιν στο Ισραήλ και στην Ιορδανία, που άρχισε στις 25/6. Επίσημος σκοπός τα εγκαίνια μνημείου για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά των ναζί, στη Νετάνια. Υποτίθεται ότι ο Νετανιάχου θέλει να τιμήσει Ισραηλινούς που προέρχονται από τη Ρωσία και είχαν πολεμήσει στις τάξεις του σοβιετικού στρατού. Ουσιαστικός σκοπός: η Συρία και το Ιράν. Το Ισραήλ βρίσκεται στην εξής αντιφατική θέση: από τη μια θέλει να πλήξει μέσω Συρίας το Ιράν, από την άλλη γνωρίζει ότι μια ισλαμική κυβέρνηση στη Δαμασκό και ένα πιθανό ντόμινο που θα περιλάβει και την Ιορδανία είναι μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη για τα συμφέροντά του, ιδίως για το καθεστώς των Υψωμάτων του Γκολάν, όταν ήδη, στην Αίγυπτο ανακηρύχθηκε πρόεδρος ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Γνωρίζει επίσης ότι ο μεγάλος προστάτης του, οι ΗΠΑ, δεν είναι στην ακμή τους και ότι οι Δυτικοί δεν μπορούν πλέον να ενεργούν χωρίς περιορισμούς. Το ταξίδι του Πούτιν υπογραμμίζει ότι, παρά την άβυσσο που χωρίζει Ρωσία-Ισραήλ στα ζητήματα Συρίας και Ιράν, ζούμε σε μια εποχή που μπορεί να συμβούν και οι πιο απροσδόκητες συγκλίσεις.

Θα γίνει πόλεμος;

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Συρία ήδη έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα και το επεισόδιο με την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις.

Αληθεύει επίσης ότι ένας πόλεμος μπορεί να θεωρηθεί διέξοδος στην οικονομική κρίση που μαστίζει τον δυτικό καπιταλισμό, επίσης γνωρίζουμε πως όταν οξύνονται στο έπακρο οι ανταγωνισμοί, όταν συσσωρεύονται τεράστιες ποσότητες όπλων ο πόλεμος δεν είναι μακριά. Λογικά επιχειρήματα υποδεικνύουν ότι ένας γενικευμένος περιφερειακός πόλεμος στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία δεν είναι εύκολο να περάσει από τα σχέδια επί χάρτου στο πραγματικό πεδίο, όσο αντιδρούν η Ρωσία και η Κίνα και όσο ο συσχετισμός δεν είναι σε εκείνο το επίπεδο που να εγγυάται μια συμφέρουσα έκβαση γι' αυτές. Στη Συρία ακόμη και μια στρατιωτική επέμβαση με έγκριση του ΟΗΕ δεν είναι πιθανή στην παρούσα κατάσταση. Μια αυθαίρετη επέμβαση του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών είναι πολύ πιθανή, αν και η Τουρκία από την οποία θα ζητηθεί να παίξει τον πρώτο ρόλο αντιμετωπίζει δυσκολίες, ιδίως με το Κουρδικό ζήτημα, και ένας πόλεμος μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο τους στρατιωτικούς, την εξουσία των οποίων προσπαθεί να εξασθενήσει καίρια τα τελευταία χρόνια το κυβερνών κόμμα του Ρ. Τ. Ερντογάν.

Τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται ενώπιον μεγάλων προβλημάτων λόγω της οικονομικής κρίσης, της κατάρρευσης των τραπεζών και των τεράστιων δημόσιων χρεών. Το αντιδραστικό Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου έχει τα αποθεματικά για να χρηματοδοτήσει την πολεμική μηχανή, αλλά είναι αμφίβολο αν, εν όψει μια γενικευμένης πολεμικής αναταραχής, τα κράτη του θα μείνουν αλώβητα. Και το Ισραήλ αντιμετωπίζει διλήμματα. Συνεπώς, το πιο πιθανό είναι, προς το παρόν, να ενταθεί η επέμβαση με τα ήδη χρησιμοποιούμενα μέσα και να κλιμακώσουν την αποσταθεροποίηση και την "αλλαγή καθεστώτος" στη Συρία μέσω ενός γενικευμένου εμφυλίου ή θρησκευτικού πολέμου. Και σ' αυτή την περίπτωση όμως, οι συνέπειες θα είναι πολύ ευρύτερες, αν κρίνει κανείς από ό,τι επακολούθησε στη Λιβύη και τις συνέπειες σε όλη την περιοχή του Σαχέλ, μετά την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, από τους εισβολείς.

Η τρομερή χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ σχετικά με τα τεκταινόμενα στη Συρία φανερώνει ότι γίνεται προετοιμασία πολεμικού κλίματος και υπογραμμίζει για άλλη μια φορά τον στρατηγικό τους ρόλο στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Ενώ, ο βυθισμένος στα οξύτατα οικονομικά προβλήματά του κόσμος και εθισμένος επί χρόνια να περιορίζει τον ορίζοντά του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην πρόσληψη των γεωπολιτικών προβλημάτων μόνο από μια κίβδηλη, πολλές φορές, και υποτιθέμενα ανθρωπιστική, άποψη – κάτι για το οποίο φέρουν ακέραια ευθύνη και ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις -, αδυνατεί να κατανοήσει βαθύτερα την κατάσταση και να αντιδράσει.

Μόνο κάποιες αντι-ιμπεριαλιστικές, αριστερές και αντιπολεμικές δυνάμεις προσπαθούν να αναλύσουν τα γεγονότα, να πληροφορήσουν με ακρίβεια και να διεγείρουν τις αντιπολεμικές αντιστάσεις. Κι αυτό όχι με μεγάλη επιτυχία, για λόγους που εξηγεί εύστοχα, όσον αφορά τη Βρετανία, ο Richard Seymour, στην εφημερίδα The Guardian, 27/2/2012 ("The anti-war movement's dilemma – and how to resolve it").

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 26 Ιούνιος 2012, http://www.tometopo.gr/home/news/814-2012-06-26-18-00-11.html

 Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

"Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε", είπε ο Πύρρος μετά τη δύσκολη επικράτηση του αποδεκατισμένου στρατού του επί των Ρωμαίων, το 281 π.Χ. Παρόμοια συναισθήματα συνόδευαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των αστικών επιτελείων για τη σημαντική επιτυχία τους να αποτρέψουν τον σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στον Δυτικό κόσμο μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του 1936.

Η Νέα Δημοκρατία και το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν με κλειστή τη μύτη, υπό το κράτος του τρόμου που είχαν διαχύσει στην κοινωνία οι ωμές, άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και τα συγκροτήματα της κατ' ευφημισμόν "ενημέρωσης". Ο Τσίπρας δεν είχε να αντιμετωπίσει σ' αυτή τη μάχη τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, αλλά τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα, που έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή προεκλογική εκστρατεία από τα δελτία των οκτώ. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε μέσα σε ένα μήνα από το 4.5% στο 27%, ενώ στο σύνολό της η Αριστερά (συμπεριλαμβάνοντας το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) ψηφίστηκε από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, πολύ περισσότερο από το ιστορικό 24% της ΕΔΑ, το 1958.

Όσοι, μικρόψυχοι ή λιπόψυχοι, σπεύδουν να μιλήσουν για ευκαιριακή, εκλογική φούσκα, που μοιραία θα συρρικνωθεί με την ίδια ταχύτητα που διογκώθηκε, παραγνωρίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της συγκυρίας. Ο διπολισμός Δεξιά- Αριστερά που εκδηλώθηκε στο πολιτικό επίπεδο είχε σαφέστατο κοινωνικό περιεχόμενο. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά γεωγραφική περιοχή και κοινωνική κατηγορία αναδεικνύει κυριολεκτικά τη σύγκρουση δύο κόσμων. Η Νέα Δημοκρατία συσπείρωσε τη μεγάλη, μεσαία και μικρή αστική τάξη, την πλειονότητα των εκτός παραγωγής στρωμάτων, συνταξιούχων και νοικοκυρών, της υπαίθρου που έχει πληγεί λιγότερο από την κρίση και των μεγάλων ηλικιών, όπου ο φόβος κυριαρχεί ευκολότερα έναντι της ελπίδας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως ένα βαθμό το ΚΚΕ) κυριάρχησε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (την κοινωνική κατηγορία όπου είχε την πιο θεαματική εκτόξευση μεταξύ των δύο εκλογών), τους ανέργους, τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, τους εργατικούς  Δήμους της Β' Αθήνα, της Β' Πειραιά, της Α' Θεσσαλονίκης και τη νεολαία – τα πιο δυναμικά, στην παραγωγή και στον αγώνα, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Δύο εκατομμύρια Έλληνες που στήριξαν την Αριστερά, αψήφισαν την τρομοκρατική υστερία των συστημικών περί επιστροφής στη Λίθινη Εποχή από την "αναπόφευκτη", σε περίπτωση σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης, έξοδο από το ευρώ. Αυτό ισχύει όχι μόνο για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρόβαλαν χωρίς ταλαντεύσεις μια γραμμή εξόδου από την ευρωζώνη, αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριζε μεν ότι η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν επιλογή του, κατέστησε όμως σαφές τις τελευταίες ημέρες – ιδιαίτερα με τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα – ότι το ευρώ δεν αποτελεί φετίχ και ότι η πραγματική κόκκινη γραμμή είναι η ακύρωση του μνημονίου και η επιβίωση του εργαζόμενου έθνους. Με δυο λόγια, η τρομοκρατική εκστρατεία του συστήματος που είχε ως πολιορκητικό κριό το ευρώ, ναι μεν κατάφερε να αποτρέψει τη νίκη της Αριστεράς σ' αυτή τη φάση, αλλά είχε ως τίμημα μια ορισμένη ριζοσπαστικοποίηση των ευρύτατων στρωμάτων που μετατοπίστηκαν από τα κόμματα του κατεστημένου (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) προς την Αριστερά. Αυτός ο κόσμος έχει αναπτύξει πλέον κάποια πολιτικά αντισώματα απέναντι στους νέους εκβιασμούς του μέλλοντος. Θα τον βρουν μπροστά τους!

Τίποτα δεν εγγυάται ότι η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που ανακοινώθηκε σήμερα, θα έχει καλύτερη τύχη από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Παντελώς απαξιωμένος στον ελληνικό λαό με τις ταπεινωτικές κωλοτούμπες του κάτω από τα προστάγματα των Γερμανών, ο νέος πρωθυπουργός έχει καταντήσει ξένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα, όμηρος των Μητσοτακικών εσωκομματικών αντιπάλων του, αναγκαστικός συνεταίρος με το κατεξευτελισμένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Γνωρίζοντας ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση, τα αστικά κέντρα επέβαλαν στην πρόθυμη για όλα ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην κυβερνητική πλειοψηφία εν είδει φερετζέ, διακινδυνεύοντας να κάψουν μια από τις τελευταίες πολιτικές εφεδρείες του συστήματος. Προκαλεί θλίψη να βλέπει κανείς ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί να καλούν προεκλογικά τον κόσμο να τους ψηφίσει ως κόμμα-"μπαλαντέρ", που θα "κολλήσει" σ' όποιον παίχτη χρειάζεται ένα ακόμα φύλλο για να κλείσει κυβέρνηση, κι ύστερα από τις εκλογές να παίζουν ασμένως το ρόλο που έπαιζε το ΛΑΟΣ στην προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση. Όσο για την επιλογή της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να στηρίξουν την κυβέρνηση χωρίς να πάρουν υπουργεία, πέραν της πολιτικής δειλίας και μιας κάποιας ντροπής που προδίδει, παραπέμπει στον αντιήρωα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο οποίος, αν και είχε βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στα βρωμόνερα, αγωνιούσε να σώσει τη χωρίστρα του.

Δεν εννοούμε με όλα αυτά ότι η νέα κυβέρνηση είναι σάπιο μήλο, έτοιμο να πέσει όπου νάναι από μόνο του. Αντίθετα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα στηριχτεί αποφασιστικά από το σύνολο της αστικής τάξης, με όλη τη δύναμη πυρός των μέσων μαζικής πλύσης εγκεφάλου – κανάλια, εφημερίδες, εταιρείες δημοσκοπήσεων. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αποκαλυπτικά: Οι ίδιοι άνθρωποι που ανακάλυψαν ξαφνικά, στις 7 Μαίου, ότι αδειάζουν τα ταμεία, δεν υπάρχουν φάρμακα, καταρρέουν οι τράπεζες, τέλειωσαν τα λεφτά για τις συντάξεις, οργιάζει η εγκληματικότητα, διαλύεται το σύμπαν και πάει λέγοντας, από την Κυριακή το βράδυ τα έκαναν όλα γαργάρα, λες και με τη νίκη της Νέας  Δημοκρατίας η τάξη, η ασφάλεια και η αισιοδοξία επέστρεψαν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα.

Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά ασταθής και απρόβλεπτη, με τις συστημικές δυνάμεις υποχρεωμένες να ασκούν μια ευάλωτη "κυριαρχία χωρίς ηγεμονία". Η τρικομματική κυβέρνηση θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί για κάποιο διάστημα μόνο αν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε.- και κυρίως η Γερμανία- ανακρούσουν πρύμναν από τη γραμμή της ακραίας λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, κάτι που δεν φαίνεται για την ώρα, ούτε καν ως πιθανότητα, στον ορίζοντα. Το μόνο που φαίνονται διατεθειμένοι να "προσφέρουν" στη νέα κυβέρνηση είναι η επιμήκυνση του μνημονίου, χωρίς καμία υπαναχώρηση από τις ουσιαστικές δεσμεύσεις. Σ' αυτή την περίπτωση, θα πρόκειται για καθαρό εξευτελισμό των τριών εταίρων, οι οποίοι προεκλογικά υπόσχονταν "σταδιακή απαγκίστρωση" από το μνημόνιο και μετεκλογικά θα κληθούν να το… επιμηκύνουν!

Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση Σαμαρά, έστω με τους δωρητές σώματος της "υπεύθυνης Κεντροαριστεράς", είναι ένα απολυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης, για το οποίο μας έχει ήδη προετοιμάσει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με την πιο αντικομμουνιστική, ξενοφοβική, αυταρχική προεκλογική εκστρατεία της Δεξιάς ύστερα από τη μεταπολίτευση. Πέρα από κάποιες, κυρίως διακοσμητικές "διορθώσεις", το βάρος θα πέσει στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, τις απολύσεις – εφεδρεία δημοσίων υπαλλήλων, τις νέες περικοπές στις συντάξεις και τις κοινωνικές ασφαλίσεις, εν ολίγοις στη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης με άλλα μέσα.

Επομένως, ένας νέος γύρος σύγκρουσης με τα λαϊκά στρώματα είναι απλώς θέμα χρόνου. Εδώ θα κληθεί να παίξει το ρόλο της και η Χρυσή Αυγή, η οποία, ακολουθώντας το ναζιστικό της αρχέτυπο, πολύ εύκολα θα μεταμορφωθεί από "αντισυστημική, λαϊκή" δύναμη σε εταιρεία σεκιούριτι του συστήματος εναντίον των κοινωνικών αγωνιστών. Άλλωστε, αυτός ο ρόλος είναι εγγεγραμμένος στα κοινωνικά γονίδια της ακροδεξιάς συμμορίας, εκφραστή της κατεστραμένης μικροαστικής τάξης που παθαίνει αμόκ και των πιο λούμπεν, καθυστερημένων εργατικών στρωμάτων. Είναι αυτός ο υπόκοσμος των θρασύδειλων, που στέκονται σούζα απέναντι στο κεφάλαιο όταν δεν στελεχώνουν τους κρατικούς και παρακρατικούς, κατασταλτικούς μηχανισμούς του, για να βγάλουν όλη την "παλικαριά" τους απέναντι στους αδύνατους, όταν μαχαιρώνουν μετανάστες ή χαστουκίζουν γυναίκες – σαν τον θρασύδειλο λοχία που τρέμει μπροστά στον λοχαγό και κάνει καψόνια στους νεοσύλλεκτους μέχρι να βρει το δάσκαλό του και να μαζευτεί στα αβγά του.

Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, η χάραξη στρατηγικής από την πλευρά της μαχόμενης Αριστεράς απαιτεί μια σωστή εκτίμηση των συσχετισμών και του πολιτικού χρόνου. Δύο λάθη πρέπει, πιστεύουμε, να αποφευχθούν: Πρώτον, η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα σπριντ, ότι απέχουμε ελάχιστα από την κατάκτηση της εξουσίας κι ότι με μια υπερένταση προσπαθειών θα το καταφέρουμε σύντομα – κάτι που θα οδηγήσει είτε σε τυχοδιωκτισμούς, είτε, το πιθανότερο, σε δεξιόστροφες λογικές "γρήγορης, περαιτέρω διεύρυνσης με την υιοθέτηση μιας πιο υπεύθυνης, μετριοπαθούς αντιπολιτευτικής στάσης". Και δεύτερον, η αδικαιολόγητη αίσθηση της συντριβής, του "όλα ξεκινάνε από την αρχή", που είναι ισχυρή, μετά το εκλογικό σοκ, στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά και ωθεί σε μια μακρόχρονη ενδοσκόπηση, με απόσυρση από την καυτή πολιτική συγκυρία.

Η μαχόμενη Αριστερά στο σύνολό της – και κάθε πολιτική της δύναμη με το δικό της τρόπο – οφείλει, κατά τη γνώμη μας, να προετοιμαστεί για έναν "αγώνα δρόμου ημιαντοχής" με στόχο όχι μόνο την κυβερνητική, αλλά και την πραγματική εξουσία σε ορίζοντα αρκετών μηνών ή λίγων χρόνων. Το άμεσο ζητούμενο δεν είναι επικοινωνιακού τύπου πρωτοβουλίες "διεύρυνσης" (ή πολύ περισσότερο δεξιόστροφες μετατοπίσεις που θα φέρουν αναπόφευκτα τη διάσπαση και την αποθάρρυνση), αλλά η πολιτική και οργανωτική εμπέδωση αυτού που έχει προσωρινά κατακτηθεί στο εκλογικό και το κινηματικό επίπεδο. Το εκλογικό αποτέλεσμα και ο σχηματισμός μνημονιακής κυβέρνησης θα φέρουν ένα προσωρινό μούδιασμα σε μερίδα του κόσμου που μετατοπίστηκε προς την Αριστερά χωρίς να ταυτίζεται ιδεολογικά με κάποιο από τα κόμματά της. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά και ανατρέψιμο. Αρκεί να αξιοποιήσουμε τον – λίγο, ίσως μόνο μέχρι το φθινόπωρο – χρόνο που μας προσφέρεται για τον αναγκαίο στρατηγικό επανεξοπλισμό, κάνοντας κάμποσα βήματα πίσω ώστε να πάρουμε φόρα και την επόμενη φορά να πηδήσουμε μακρύτερα.

Στη σημερινή συγκυρία, η πρώτη ευθύνη για την πολιτική και οργανωτική άρθρωση της σκόρπιας, εκλογικής Αριστεράς μοιραία πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο λόγω εκλογικής δύναμης, αλλά και γιατί αποτελεί τη λιγότερο πολιτικά συνεκτική, κινηματικά ισχυρή και οργανωτικά αρθρωμένη – επομένως ευάλωττη – πτέρυγα της Αριστεράς. Ήδη, οι λυσσαλέες επιθέσεις που δέχτηκαν οι εκπρόσωποι των πιο αριστερών απόψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Στρατούλης κ.α.) στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και η προκλητική προβολή των δεξιότερων έδειξαν καθαρά τις προθέσεις των συστημικών δυνάμεων και τις αντιφάσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο τόσο είναι αλήθεια, όμως, ότι στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε έναν ηγέτη ο οποίος όχι μόνο δεν ελέγχεται από το σύστημα (όπως δεν ελεγχόταν και ο προκάτοχός του Αλέκος Αλαβάνος, πληρώνοντας το σχετικό τίμημα), αλλά και έχει αποκτήσει σταθερό βάδισμα και ευρύτερο κύρος, που θα του επιτρέψουν, αν το επιλέξει, να πάρει θαρραλέες πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του ευρύτερου αριστερού, λαϊκού, δημοκρατικού χώρου. Ακόμη κι αν αυτές οι πρωτοβουλίες προκαλέσουν αποχωρήσεις κάποιων στελεχών ή ευκαιριακών συνοδοιπόρων (κάτι που συνέβη σε όλα τα δυναμικά ανερχόμενα πολιτικά ρεύματα), το προσωρινό κόστος θα είναι διαχειρίσιμο και το στρατηγικό όφελος πολύ μεγαλύτερο.

Οι πρωτοβουλίες για τις οποίες κάνουμε λόγο δεν μπορεί να αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση των "συνιστωσών" του. Κυρίως αναφέρονται στην ανάγκη να συγκροτηθεί ενιαίο λαϊκό μέτωπο, με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά όχι περιορισμένο στα στενά πολιτικά της όρια. Ένα μέτωπο που δεν θα αποτελεί συνεύρεση "πολιτικών γραφείων", αλλά θα οικοδομηθεί κυρίως στη βάση, με τη συγκρότηση ενός δικτύου επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, της αλληλοβοήθειας, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της λαϊκής αυτοάμυνας (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους βεντέτας) απέναντι σε εγκληματικές και φασιστικές συμμορίες.

Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο οι αριστερές δυνάμεις, υπερβαίνοντας λογικές τυφλής διάσπασης, να πάρουν άμεσα συντονισμένες πρωτοβουλίες για ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα με έκτακτα συνέδρια, αξιοποιώντας την κοινωνική δυναμική των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία ζητούμενο της στιγμής είναι, πιστεύουμε, η άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για να σπάσει το μονοπώλιο των μνημονιακών δυνάμεων στην ενημέρωση. Το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά καθιστά απολύτως αναγκαία τη δημιουργία μιας μαζικής κυκλοφορίας, ημερήσιας εφημερίδας και ενός έστω μικρού προϋπολογισμού ενημερωτικού, τηλεοπτικού καναλιού. Είναι βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, που νοιώθει παντελώς αποξενωμένο από τα υπάρχοντα μέσα ενημέρωσης, θα αγκάλιαζε πολύ γρήγορα παρόμοιες πρωτοβουλίες.

 

Η ΗΜΕΡΑ ΔΕΛΤΑ:

Ο κατακτητής αγαπάει πάντα την ειρήνη στις σχέσεις του με τους κατακτημένους – ενώ τα μνημόνια και οι «αποικίες του ευρωπαϊκού Νότου» που ακυρώνουν την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία των κρατών αυτών, είναι ο τρόπος και η μεθόδευση της Γερμανικής επικυριαρχίας – Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Η ΦΙΛΑΝΔΙΑ

Σύμφωνα με πολλούς η κρίση χρέους της Ευρωζώνης θα φτάσει στο ανώτατο σημείο της, υποχωρώντας μετά, όταν κάποια χώρα αποφασίσει να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα – γεγονός στο οποίο ίσως να οφείλονται οι συνεχείς πιέσεις εναντίον της χώρας μας, καθώς επίσης τα διάφορα μνημόνια που της επιβάλλονται από τη Γερμανία, παρά το ότι είναι εμφανές πως την οδηγούν στην καταστροφή.

Κάτι τέτοιο όμως οφείλει να συμβεί πριν είναι ακόμη πολύ αργά – αφού είναι προφανές ότι, η Ιταλία δεν θα συνεχίσει να δανείζει την Ισπανία με 3% επιτόκιο, όταν η ίδια δανείζεται με 6,5%, ενώ εγγυάται επί πλέον για το 22% του πακέτου στήριξης. Με δεδομένο δε το ότι, η έξοδος της Ιταλίας θα προκαλούσε ένα τεράστιο χάος σε όλο τον πλανήτη, θεωρείται προτιμότερη η έξοδος οποιασδήποτε άλλης μικρότερης χώρας, αφού πιστεύεται πως κάτι τέτοιο θα συνέβαλλε στην εκτόνωση της κρίσης.

Επειδή τώρα δεν είναι εύκολο να πειστεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες της Γερμανίας, των οπαδών της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας και του αγγλοσαξονικού μετώπου (άρθρο μας), η Φιλανδία θεωρείται ως ο ιδανικότερος υποψήφιος – επειδή είναι μία μικρή χώρα με ισχυρή οικονομία, για την οποία η έξοδος θα ήταν μάλλον ωφέλιμη (κρίνοντας από το παράδειγμα της Εσθονίας, η οικονομία της οποίας αναπτύχθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την κατάργηση του ρουβλιού).

Περαιτέρω, το εθνικιστικό κόμμα της Φιλανδίας απαιτεί ήδη την έξοδο από το ευρώ  – ενώ η χώρα ζητάει εγγυήσεις από την Ισπανία, όπως ακριβώς και από την Ελλάδα προηγουμένως. Εάν λοιπόν η Ισπανία δεν δώσει εγγυήσεις, η Φιλανδία δεν θα συμφωνήσει και πιθανότατα θα προτιμήσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – πόσο μάλλον μετά την πρόσφατη υποτίμηση των Ολλανδικών τραπεζών, η οποία για τη Φιλανδία ήταν ένα καμπανάκι κινδύνου.  

Όταν όμως η πόρτα της εξόδου ανοίξει για πρώτη φορά, τότε θα είναι πιο εύκολο να ακολουθήσουν και άλλες χώρες – στην αρχή οι μικρότερες και μετά οι μεγαλύτερες αφού, με εξαίρεση τη Γερμανία, κανένας δεν φαίνεται να επιθυμεί τη δεύτερη λύση (πολιτική και δημοσιονομική ένωση, η οποία προϋποθέτει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας). Όπως έχουμε όμως τονίσει πολλές φορές, οι αγορές απαιτούν είτε τη διάλυση της Ευρωζώνης, είτε την πολιτική ένωση της – ενώ θα επιμένουν μέχρι τελικής πτώσης.

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Αν και δεν φαίνεται να δίνει κανένας την απαιτούμενη σημασία στις χώρες της Α. Ευρώπης, οι οποίες μαστίζονται από την κρίση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, εάν θα συνειδητοποιούσε ότι, πολλές τράπεζες της δυτικής Ευρώπης είναι σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένες εκεί (κυρίως οι Αυστριακές), θα καταλάβαινε ότι τα προβλήματα μπορούν να μεταφερθούν εύκολα.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα και τις τράπεζες της, οι οποίες δραστηριοποιούνται στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στην Τουρκία και αλλού, τυχόν ενδυνάμωση των προβλημάτων μας θα μπορούσε να προκαλέσει μία μεγάλη έκρηξη στην περιοχή, ανυπολόγιστων διαστάσεων – με πρώτο υποψήφιο θύμα την ίδια την Αυστρία, μέσα από τις τράπεζες της, οι οποίες διατηρούν αρκετά υποκαταστήματα στην περιοχή.    

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΞΟΔΟΥ

Ως «Ημέρα Δέλτα», η οποία ορίζεται από την μία ελεγχόμενη πυρηνική έκρηξη, όπως φαίνεται να είναι η προσχεδιασμένη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (η Φιλανδία ανήκει μάλλον στο σχέδιο Β), τοποθετείται η ημερομηνία των ελληνικών εκλογών – με το σενάριο να έχει ως εξής:  

Όπως έχουμε αναφέρει, το αμερικανικό χρηματιστήριο έστειλε στις εισηγμένες επιχειρήσεις του S&P500 ένα πληροφοριακό γράμμα (newsletter) με την ένδειξη «άκρως εμπιστευτικό» και με τον τίτλο «Η διάλυση της Ευρωζώνης».

Στο γράμμα αυτό επισυνάπτεται ένα ερωτηματολόγιο, σχετικό με την προετοιμασία των επιχειρήσεων για μία τέτοια περίπτωση – για το ποια συμβόλαια υφίστανται με τους προμηθευτές τους και σε ποιο νόμισμα, για το ποιοι τραπεζικοί λογαριασμοί υπάρχουν, για το εάν οι τράπεζες αυτές κινδυνεύουν, σε περίπτωση διάλυσης της Ευρωζώνης κοκ. Η ενέργεια αυτή χαρακτηρίστηκε εντελώς ασυνήθιστη από τις διοικήσεις των μεγαλύτερων επιχειρήσεων του πλανήτη – οι οποίες όμως έχουν τεθεί σε κατάσταση συναγερμού, εν όψει των ελληνικών εκλογών! 

Παράλληλα, όλοι οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης είναι αποφασισμένοι, όπως λέγεται, να μην ανεχθούν έναν ενδεχόμενο «εκβιασμό» εκ μέρους των αντιμνημονιακών κομμάτων της Ελλάδας – τα οποία πιθανόν να εκλεγούν την Κυριακή.

Έχουν συμφωνήσει λοιπόν για τη διεξαγωγή μίας τηλεδιάσκεψης, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή το βράδυ, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ελληνικών εκλογών – έτσι ώστε να λάβουν τις απαραίτητες αποφάσεις, πριν ακόμη ανοίξουν οι αγορές στο Τόκυο.  Ανάλογες προετοιμασίες κάνουν και οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης, οι οποίες προσπαθούν να προβλέψουν όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν – με πρώτη από όλες την ΕΚΤ.

Ως υψηλότερο ρίσκο θεωρείται η εκροή μεγάλων ποσών κεφαλαίων από τις τράπεζες της Ελλάδας, των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου ή όποιων άλλων χωρών της Ευρωζώνης – γεγονός που, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και τη νύχτα προς τη Δευτέρα, με τη βοήθεια του internet banking. Η λύση είναι η επιβολή διασυνοριακών και λοιπών ελέγχων, όσον αφορά της διακίνηση των κεφαλαίων, έτσι ώστε να προστατευθεί το σύστημα από τυχόν επιπλοκές – επιθέσεις εναντίον των τραπεζών (bank run), κατάρρευση χρηματιστηρίων κλπ.

Στο παραπάνω πλαίσιο λοιπόν, τα μεσάνυχτα της Κυριακής, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών, με βάση τα οποία υποθετικά κερδίζουν οι αντίθετες του μνημονίου πολιτικές δυνάμεις, οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης αποφασίζουν να θέσουν σε λειτουργία το σχέδιο που έχουν προετοιμάσει – κυρίως όταν διαπιστώνουν τη ραγδαία πτώση του ευρώ στις αγορές της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, οι οποίες έχουν ήδη ανοίξει. 

Έτσι υπενθυμίζουν στο εξιλαστήριο θύμα ή/και πειραματόζωο, στην Ελλάδα δηλαδή, τις υποχρεώσεις της απέναντι στις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, ενώ παράλληλα διαβεβαιώνουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν τις αγορές, οι οποίες έχουν ανοίξει με έντονα πτωτικές τάσεις ότι, θα κάνουν ότι μπορούν για να διατηρήσουν τη σταθερότητα της Ευρωζώνης.

Εν τούτοις οι αγορές, οι οποίες έχουν χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη τους στον περιπλανώμενο Ευρωθίασο, καταρρέουν απότομα – με τα επιτόκια για τα ομόλογα της Ισπανίας και της Ιταλίας να εκτοξεύονται στα ύψη. Η ΕΚΤ όμως, η οποία ήταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, σε συνεργασία με τη Fed και κάποιες άλλες κεντρικές τράπεζες, αρχίζει να αγοράζει μαζικά ομόλογα των δύο αυτών χωρών, οπότε σταθεροποιεί τις αποδόσεις τους (επιτόκια) κάτω από το απειλητικό 7%.

Παράλληλα, οι εμπορικές τράπεζες επεμβαίνουν στα χρηματιστήρια με μεγάλες εντολές αγορών – έτσι ώστε να ανακόψουν την πτωτική πορεία των μετοχών παγκοσμίως. Το ίδιο απόγευμα εισέρχονται στη μάχη και οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες του S&P500, επίσης με μεγάλες εντολές αγοράς μετοχών – ενέργειες που συνεχίζονται από της ιαπωνικές εταιρείες, μετά τα μεσάνυχτα. 

Από την άλλη πλευρά όμως έχουν ξεκινήσει οι επιθέσεις εναντίον των τραπεζών από Έλληνες καταθέτες, οι οποίοι φοβούνται την επιστροφή στη δραχμή και τη χρεοκοπία της πατρίδας τους – πόσο μάλλον όταν ανακοινώνεται η προσφυγή της Κύπρου στο μηχανισμό στήριξης, η οποία το αποφασίζει βιαστικά, φοβούμενη τις παρενέργειες της Ελλάδας και το αντίστοιχο αίτημα της Ισπανίας.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα νέα κάνουν το γύρο της Ευρώπης – με αποτέλεσμα να αδειάσουν τα μηχανήματα ανάληψης (ΑΤΜ) πολλών τραπεζών σε όλες τις χώρες. Εν τούτοις, η ΕΚΤ είναι πολύ καλά προετοιμασμένη και οι τράπεζες ανταπεξέρχονται με την αυξημένη ζήτηση μετρητών, χωρίς να δημιουργηθεί πανικός στους Έλληνες και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες – οπότε η ηρεμία επιστρέφει, αν και οι πολίτες παραμένουν έντονα επιφυλακτικοί.

Μία εβδομάδα αργότερα, κατά τη σύσκεψη κορυφής, οι Ευρωπαίοι ανακοινώνουν στην νέα Ελληνική κυβέρνηση ότι, θα υπάρξει με κάποια χαλάρωση των μέτρων, υπό την προϋπόθεση να υπογραφεί η βασική συμφωνία (μνημόνιο ΙΙ, δανειακή σύμβαση) ως έχει. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως, αποφασισμένη να τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους ψηφοφόρους της, δεν το αποδέχεται και επιστρέφει πίσω στη χώρα της.

Αμέσως μετά την αναχώρηση των Ελλήνων ο πρόεδρος της ΕΚΤ απαιτεί τη συμφωνία των υπολοίπων κυβερνήσεων της Ευρωζώνης σε μέτρα στήριξης του Ευρώ – υπό την απειλή να ανακοινώσει το κλείσιμο τραπεζών και χρηματιστηρίων για μερικές ημέρες, εάν δεν αποφασίσουν αμέσως. Κατά τον ίδιο, οι χώρες πρέπει να εγγυηθούν η μία τα δάνεια της άλλης, χωρίς καμία επιφύλαξη και περιορισμό, έτσι ώστε να μη χάσουν την πρόσβαση στις αγορές η Ιταλία και η Ισπανία.

Στη συνέχεια, αφού οι προσχεδιασμένες φυσικά προτάσεις του προέδρου της ΕΚΤ γίνονται ομόφωνα αποδεκτές, η ΕΚΤ αποφασίζει να σταματήσει αμέσως την τροφοδοσία της Ελλάδας με χρήματα – έτσι ώστε να την υποχρεώσει να υιοθετήσει τη δραχμή, οπότε να παραβεί de facto τους κανόνες της Ευρωζώνης και να αποβληθεί.

Οι αγορές καταρρέουν ακόμη μία φορά, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες όλης της δύσης – κάτι που έχει προβλεφθεί, στα πλαίσια μίας ελεγχόμενης χρηματοπιστωτικής πυρηνικής έκρηξης, η οποία όμως πιστεύεται ότι τελικά θα εκτονώσει και θα επιλύσει ριζικά τη δυτική κρίση χρέους, πριν ακόμη οξυνθεί σε σημείο που δεν θα μπορεί πλέον να ελεγχθεί. 

Έτσι λοιπόν, όταν ο καινούργιος πρωθυπουργός της Ελλάδας επισκέπτεται ξανά τις Βρυξέλλες για τη συμμετοχή του σε μία έκτακτη σύσκεψη, οι υπόλοιποι ηγέτες της Ευρωζώνης του ανακοινώνουν ότι, τα κοινοβούλια των χωρών τους δεν συμφωνούν με την περαιτέρω στήριξη της Ελλάδας, έτσι όπως αυτός την επιθυμεί. Ο Έλληνας πρωθυπουργός όμως, θεωρώντας ότι παίζεται ένα παιχνίδι, όπου ο ίδιος συνεχίζει να έχει τα καλύτερα χαρτιά, παραμένει ανένδοτος.

Το ίδιο βράδυ η Ευρωζώνη ανακοινώνει τη δημιουργία ενός κοινού τραπεζικού συστήματος, την εγγύηση όλων των καταθέσεων και την εισαγωγή των βραχυπρόθεσμων ευρωομολόγων (Euro-Bonds) – ενώ η ΕΚΤ την τρίτη ποσοτική διευκόλυνση κατά 500 δις € (τριετής δανεισμός των τραπεζών) και τη μείωση του βασικού επιτοκίου στο 0,5%.

Παράλληλα, ανακοινώνεται το σταμάτημα της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας, καθώς επίσης η έξοδος της από την Ευρωζώνη, εάν τυχόν υιοθετήσει τα δραχμή – κάτι που δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί, αφού έχει αποφασιστεί ομόφωνα να διακοπεί εντελώς η τροφοδοσία της με χρήματα.

Στο τέλος της σύσκεψης, η Γερμανίδα καγκελάριος ανακοινώνει επίσημα, με ένα «μειλίχιο» χαμόγελο πως η Ελλάδα αποτελεί μία ιδιάζουσα και μοναδική περίπτωση – ενώ οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης εξετάζουν πλέον πολύ σοβαρά τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση τους.

Επίσης ότι, η ΕΚΤ εγγυάται για όλες τις καταθέσεις των Πολιτών των χωρών-μελών της ζώνης (7,6 τρις €), ότι κανένας δεν πρέπει να φοβάται για τα χρήματα του, ότι η Τρόικα είναι προετοιμασμένη για την απώλεια των δανείων της Ελλάδας (225 δις €), ότι επιτρέπει την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και, τέλος, ότι είναι έτοιμη να την βοηθήσει να ανταπεξέλθει με τα προβλήματα της – αρκεί να αποφασίσει να εγκαταλείψει με τη θέληση της το κοινό νόμισμα (δεν υπάρχει άλλος τρόπος).       

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται από τη ανάλυση των προβλημάτων της Ευρωζώνης, καθώς επίσης από το φανταστικό σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα, οφείλουμε να είμαστε υπομονετικοί, πάρα πολύ προσεκτικοί και σταθερά άφοβοι στις επιλογές μας – γνωρίζοντας όμως όλους τους κινδύνους και παραμένοντας προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών μας οδήγησαν σε ένα δύσκολο, στενό και δύσβατο μονοπάτι, το οποίο ευρίσκεται στην άκρη του γκρεμού – με έναν θανατηφόρο κίνδυνο να χάσουμε ανά πάσα στιγμή, με το παραμικρό λανθασμένο βήμα, το έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

Απαιτείται λοιπόν σταθερή θέληση και μία απίστευτα μεγάλη ψυχραιμία, καθώς επίσης η γνώση ότι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πατρίδα μας δεν είναι οι επιλογή μας στις εκλογές, αλλά η τεράστια εκροή των καταθέσεων και ιδιαίτερα η μαζική επίθεση (bank run) εναντίον των τραπεζών – αμέσως μετά τις πιέσεις που θα ασκήσει στη νέα κυβέρνηση μας η Γερμανία, είτε για την πλήρη υποταγή της στο μνημόνιο (εάν εκλεγούν μνημονιακά κόμματα), είτε για την εθελούσια επιστροφή μας στη δραχμή (εάν εκλεγεί η αντίθετη τάση).

Κατά την υποκειμενική μας άποψη, η μοναδική λύση είναι η άρνηση της λήψης των υπολοίπων δόσεων του δανείου (δεν πρέπει να παίρνει ποτέ κανείς δάνεια, τα οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να εξοφλήσει), χωρίς να προβούμε σε αντιευρωπαϊκές ενέργειες (εκτύπωση εθνικού νομίσματος κλπ.), με την παθητική αποδοχή μίας πιθανής χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης – μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία, η οποία όμως είναι σήμερα (στο παρελθόν είχαμε απείρως περισσότερες και πολύ λιγότερο επώδυνες λύσεις) κατά πολύ προτιμότερη, από κάθε άλλη.

Παράλληλα, απαιτείται η άμεση επιβολή περιορισμών στις αναλήψεις από τις ελληνικές τράπεζες για μερικούς μήνες, ο διασυνοριακός έλεγχος των κινήσεων των κεφαλαίων, η αλληλεγγύη μεταξύ όλων μας, καθώς επίσης μία σταθερή αμυντική πολιτική καθυστερήσεων, από οποιαδήποτε κυβέρνηση εκλεγεί – έτσι ώστε να προηγηθούν οι ενέργειες εκ μέρους της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Φιλανδίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, η οποία θα θελήσει και θα μπορέσει να εγκαταλείψει πρώτη την Ευρωζώνη.      

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 16. Ιουνίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2623.aspx

Η ΗΜΕΡΑ ΔΕΛΤΑ:

Ο κατακτητής αγαπάει πάντα την ειρήνη στις σχέσεις του με τους κατακτημένους – ενώ τα μνημόνια και οι «αποικίες του ευρωπαϊκού Νότου» που ακυρώνουν την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία των κρατών αυτών, είναι ο τρόπος και η μεθόδευση της Γερμανικής επικυριαρχίας – Μέρος Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Στην Ευρώπη φαίνεται να προετοιμάζεται μία επανάσταση εκ των άνω, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους και του παραδειγματικού βιασμού της Ελλάδας – ο οποίος προκαλεί τρόμο και πανικό στους Ευρωπαίους Πολίτες, οι οποίοι θέλουν φυσικά να αποφύγουν τα δεινά των Ελλήνων. Εξυφαίνεται λοιπόν ένα πραξικόπημα – όπως αποκαλούνται πολύ σωστά οι «επαναστάσεις» της μειοψηφίας και οι δικτατορίες που συνήθως εγκαθιστούν. Ειδικότερα, δεν φαίνεται να ευρίσκεται «προ των πυλών» η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπως θα μπορούσε καλοπροαίρετα να υποθέσει κανείς – ακούγοντας τα περί δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης που συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αντίθετα, φαίνεται να προωθείται η εκ των άνω πραξικοπηματική κατασκευή μίας ιδιόμορφης «Ευρωσοβιετικής Ένωσης», υπό την απολυταρχική επίβλεψη της πρωσικής Γερμανίας και την σκιώδη επικυριαρχία των Η.Π.Α. – μία πιθανότητα, η οποία επεξηγεί κάπως καλύτερα την ανεμπόδιστη εισβολή του ΔΝΤ στις χώρες της Ευρωζώνης, μετά το γκρέμισμα του προστατευτικού τείχους, την είσοδο του Ελληνικού Δούρειου Ίππου και την, δυστυχώς σχεδιαζόμενη, θυσία της Ιφιγένειας.

Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πολύ προσεκτικοί, εάν θέλουμε να αποφύγουμε το ρόλο της Ιφιγένειας – για τον οποίο μας προορίζουν οι μελλοντικοί δυνάστες της Ευρώπης. Κυρίως βέβαια επειδή, όπως φαίνεται, η «νέα τάξη πραγμάτων» έχει αποφασίσει είτε την πλήρη υποδούλωση της Ελλάδας, εάν εκλεγεί το λόμπυ του μνημονίου, είτε την εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, εάν εκλεγούν οι αντίθετες δυνάμεις – με απώτερο στόχο την πλήρη υποταγή των υπολοίπων κρατών, λαμβάνοντας ταυτόχρονα όλα τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, ο φόβος ενός σεισμού με απρόβλεπτα αποτελέσματα, σε μια περιοχή που δεν έχει συμβεί ποτέ (όπως η έξοδος μίας χώρας από το ευρώ), προκαλεί μεγαλύτερο πανικό, από το ίδιο το γεγονός – ενώ μετά το σεισμό, αφενός μεν γίνονται γνωστές οι συνέπειες του, αφετέρου συνηθίζεται. Στα πλαίσια αυτά η Ευρωζώνη, με στόχο την εκτόνωση της κρίσης (το άνοιγμα του καπακιού της κατσαρόλας με το νερό που βράζει, προτού εκραγεί), φαίνεται να σχεδιάζει την έξοδο μίας οποιασδήποτε χώρας από το κοινό νόμισμα – με την Ελλάδα να αποτελεί την πρώτη υποψήφια".     

Ανάλυση

Ή Ισλανδία, λόγω μεγέθους, υψηλού πολιτιστικού επιπέδου και αδιάφορης γεωπολιτικής θέσης, δεν διαθέτει στρατό, ναυτικό ή πολεμική αεροπορία – μόνο μία μικρή αστυνομική δύναμη για ώρα ανάγκης, την οποία η κυβέρνησή της ήθελε να καταργήσει στις αρχές του 2009. Εκείνη ακριβώς την εποχή όμως το μικρό νησιωτικό κράτος πλήγηκε από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε με όλη την καταστροφική της δύναμη.  

Η περιορισμένη αστυνομική δύναμη της Ισλανδίας ήταν λοιπόν η μοναδική ομάδα, η οποία θα μπορούσε να προστατέψει την κυβέρνηση της χώρας από το λαό της, εάν αυτός απειλούσε να την λυντσάρει – γεγονός που σημαίνει ότι η κυβέρνηση, από τη μία ημέρα στην άλλη, αντιμετώπιζε ως εχθρούς τους ίδιους τους Πολίτες της.

Αφού τώρα η αστυνομία κατάφερε να διασώσει τον τότε πρωθυπουργό από το αυτοκίνητο του, τον οποίο απειλούσε ένα συγκεντρωμένο πλήθος με λυντσάρισμα, ο πολιτικός συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πόσο μισητός ήταν στον ίδιο του το λαό – κάτι που είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σύντομα σε αρκετούς άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, όταν ξεσπάσει ο προβλεπόμενος Αρμαγεδδώνας: μαζικές χρεοκοπίες τραπεζών, κραχ χρηματιστηρίων, ύφεση, κρατικοποίηση πολλών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και υπερπληθωρισμός – με το οριστικό τέλος του κοινωνικού κράτους.

Ελάχιστοι ίσως μπορούν να φανταστούν τι ακριβώς θα προκαλέσει η ριζική μείωση των συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των δαπανών για την παιδεία, για την υγεία και για την ασφάλεια. Εν τούτοις, η εικόνα σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι παρόμοια και σχεδόν ολοκάθαρη: στην Ελλάδα οι Πολίτες εξοπλίζονται, στην Αυστρία οι αστυνομικοί πηγαίνουν με τη συγκοινωνία στους τόπους εγκλήματος, το Βέλγιο είναι ακυβέρνητο, στην Ολλανδία δεν υπάρχουν αρκετά νοσοκομειακά αυτοκίνητα, λόγω έλλειψης χρημάτων, ενώ ακόμη και το Βερολίνο περιόρισε τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο, απολύοντας 2.629 άτομα. 

Είναι προφανές λοιπόν ότι, ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη έχει προσβληθεί από μία εξαιρετικά επικίνδυνη «γάγγραινα» – ενώ η μοναδική υγιής χώρα, η Γερμανία, δεν φαίνεται να θέλει να υποβληθεί σε μία εγχείρηση, η οποία θα θεραπεύσει μεν όλες τις άλλες χώρες, αλλά θα αφήσει και την ίδια μη αρτιμελή.

Είναι όμως η Γερμανία πράγματι αρτιμελής και, το σημαντικότερο, θα μπορούσε να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, χωρίς να καταστραφεί, εάν βέβαια υποθέσουμε ότι θα το ήθελε; Είναι μία κρίσιμη ερώτηση την οποία θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε επιγραμματικά στη συνέχεια – διευρύνοντας την ανάλυση μας στα υπόλοιπα μέτωπα της μάχης της Ευρώπης και ολοκληρώνοντας με την περιγραφή της Ημέρας Δέλτα: της ελεγχόμενης πυρηνικής έκρηξης δηλαδή, με «σημείο τήξης» την Ελλάδα.         

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ο μεγαλύτερος επενδυτής στην παγκόσμια αγορά ομολόγων, η Pimco, έχει πουλήσει σχεδόν το σύνολο των γερμανικών ομολόγων δημοσίου, τα οποία είχε στην ιδιοκτησία της – προφανώς δε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία είχε αγοράσει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατά την άποψη της Pimco, η Γερμανία απειλείται από τα πακέτα σωτηρίας εκατοντάδων δις €, καθώς επίσης από άλλα ρίσκα – γεγονός που δεν συμβαδίζει με τα κριτήρια ποιότητας και ασφάλειας των τοποθετήσεων της επενδυτικής εταιρείας (θυγατρικής της γερμανικής Allianz – κάτι από το οποίο συμπεραίνεται ότι, πράγματι τα χρήματα δεν έχουν πατρίδα). 

Περαιτέρω, ακόμη και στην περίπτωση που η Γερμανία θα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, ένα «θεμιτό σενάριο» για όλα τα κράτη-μέλη σήμερα, η κατάσταση της δεν θα μπορούσε να διορθωθεί – ενώ κατά πολλούς θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από τη σημερινή.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πρόσφατες εκτιμήσεις του κέντρου μελετών ευρωπαϊκών πολιτικών (CEPS), το γερμανικό κράτος, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις του έχουν απαιτήσεις απέναντι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης ύψους 2 τρις € – ίσες δηλαδή με το 80% του ΑΕΠ της Γερμανίας. Επί πλέον αυτών, οι απαιτήσεις της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας απέναντι στην ΕΚΤ (Target II) ήταν 699 δις €, με ημερομηνία καταγραφής τα τέλη Μαΐου – ενώ προστίθενται μηνιαία 50 έως 100 δις €. Τέλος, η συμμετοχή της Γερμανίας στα πακέτα στήριξης (28%) είναι ήδη αρκετά μεγάλη. 

Ουσιαστικά λοιπόν, οι γερμανικές εξαγωγές εξοφλούνται με γερμανικά δάνεια – γεγονός που σημαίνει ότι, η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε μία θανατηφόρα παγίδα, αφού απειλείται ταυτόχρονα από δύο μεγάλους κινδύνους: από την απώλεια των πάσης φύσεως δανείων της και από την κατάρρευση των εξαγωγών της (το 75% κατευθύνεται εντός της Ευρώπης).

Εάν τώρα η Γερμανία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, θα έχανε τουλάχιστον ένα μέρος των δανείων της – ενδεχομένως δε το σύνολο αφού, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, "Εάν η Γερμανία εξέλθει, τότε παρανομεί απέναντι στη σύμβαση της Ευρωζώνης, οπότε δεν μπορεί να εγείρει κανενός είδους απαιτήσεις".

Εν τούτοις, όλα τα παραπάνω θεωρούνται από πολλούς αμελητέα, συγκρινόμενα με το πρόβλημα των τραπεζών, με το οποίο η Γερμανία θα ερχόταν αντιμέτωπη. Η απώλεια των χορηγήσεων τους θα απαιτούσε εκατοντάδες δις € για αποσβέσεις και για διορθώσεις της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ομόλογα κλπ.), τα οποία θα ήταν αδύνατον να διαθέσουν οι τράπεζες – οπότε θα έπρεπε να επέμβει το δημόσιο, κρατικοποιώντας τες.      

Τα ποσά αυτά θα επιβάρυναν προφανώς τον προϋπολογισμό της Γερμανίας (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ισπανία, στην Ιρλανδία κλπ.), με αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση του δημοσίου χρέους της, σε επίπεδα που θα ξεπερνούσαν ίσως το 120% του ΑΕΠ της – γεγονός που, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες (ανατίμηση του νομίσματος, ραγδαία πτώση των εξαγωγών κλπ.)  θα την οδηγούσε αναμφίβολα στη χρεοκοπία.

Η ΙΣΠΑΝΙΑ

Μετά από μία βραχυπρόθεσμη φάση ευφορίας, οι αγορές κατανόησαν γρήγορα την απύθμενη ανοησία των πακέτων διάσωσης της Ισπανίας. Ειδικότερα η ΕΚΤ, με τον τριετή δανεισμό των εμπορικών τραπεζών, τον οποίο αποφάσισε το Δεκέμβριο και το Φεβρουάριο, βοήθησε τις τράπεζες της Ισπανίας (της Ιταλίας κλπ.) να αγοράσουν ομόλογα του δημοσίου της χώρας τους – έτσι ώστε να μπορέσει να διευκολυνθεί το κράτος.

Πρόσφατα τώρα, η Ευρωζώνη ενέκρινε τη δανειοδότηση της Ισπανίας με 100 δις €, για να μπορέσει η χώρα να διασώσει τις τράπεζες της – οι οποίες προηγουμένως διέσωσαν το ισπανικό δημόσιο. Στις χρηματαγορές, οι δύο αυτές ενέργειες παρομοιάζονται με δύο μεθυσμένους σε μία ταβέρνα, οι οποίοι στηρίζουν ο ένας τον άλλο για να μην πέσουν και οι δύο μαζί.

Αμέσως μετά οι αγορές, οι οποίες διαπίστωσαν ότι, η προθυμία της Γερμανίας να εγκρίνει τα 100 δις € οφείλετο στα δάνεια των τραπεζών της στις ισπανικές τράπεζες (περί τα 145 δις €), αύξησαν τα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας στο 7% – εν μέσω ύφεσης και ανεργίας, η οποία πλησιάζει το 30%.

Είναι λοιπόν θέμα χρόνου να οδηγηθεί τελικά η Ισπανία στο «μηχανισμό διάσωσης» (Τρόικα) – πόσο μάλλον αφού, σύμφωνα με την JP Morgan, οι ανάγκες δανεισμού της είναι της τάξης των 350 δις € έως και το 2014. Εάν δε προσθέσει κανείς τα 100 δις €, τα οποία της έχουν ήδη δοθεί, τότε τα κεφάλαια του μηχανισμού (ESM) έχουν ήδη εξαντληθεί – ενώ ενδεχομένως υπάρχει μία ακόμη μικρή θέση κάτω από την «ομπρέλα προστασίας», η οποία χωράει μόνο την Κύπρο.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο το μέγεθος του νέου μηχανισμού (ESM), αλλά και η δομή του – επειδή για όλες τις χώρες που ευρίσκονται εντός του, εγγυώνται όλες όσες είναι εκτός. Όταν λοιπόν η Ισπανία μπαίνει κάτω από την «ομπρέλα», συμβαίνουν ταυτόχρονα δύο πράγματα:

Οι συνολικές εγγυήσεις εκτοξεύονται στα ύψη, ενώ παράλληλα μειώνονται οι χώρες, οι οποίες τις παρέχουν. Επομένως, δεν μπορεί να επιλύσει κανείς το πρόβλημα αυξάνοντας ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε νεοεισερχόμενης χώρας τα διαθέσιμα ποσά, αφού ταυτόχρονα μειώνονται οι εγγυητές – οι οποίοι εγγυητές, αργά ή γρήγορα, λόγω ακριβώς των αυξημένων εγγυήσεων που αναλαμβάνουν για τις άλλες χώρες, υποτιμούνται από τις εταιρείες αξιολόγησης και γίνονται οι ίδιοι υποψήφιοι για το μηχανισμό: ένας φαύλος κύκλος και μία παγίδα, η οποία μοιάζει με το χορό του Ζαλόγγου.     

Η ΙΤΑΛΙΑ

Όπως αναφέραμε προηγουμένως, η Ισπανία χωράει κάτω από την ομπρέλα προστασίας – ενώ μένει μία ακόμη θέση για την Κύπρο. Η Ιταλία όμως δεν χωράει σε καμία περίπτωση, οπότε δεν μπορεί να περιμένει ευρωπαϊκή λύση στα προβλήματα της. Με τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της να πλησιάζουν το 7%, με δημόσιο χρέος που ξεπερνάει το 120% του ΑΕΠ της και με μία διαρθρωτική ύφεση, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπισθεί, η Ιταλία είναι μάλλον αδύνατον να διατηρήσει τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη.

Αυτό που χρειάζεται απαραίτητα η Ιταλία είναι τα Ευρωομόλογα – δηλαδή, τη μείωση του κόστους χρηματοδότησης της, με τη βοήθεια της έκδοσης κοινών ομολόγων, για τα οποία θα εγγυόταν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται με χαμηλότερα επιτόκια. Ενδεχομένως δε μία μικρή διαγραφή του δημοσίου χρέους της (επί πλέον), καθώς επίσης μία στρατηγική για την καλυτέρευση της ανταγωνιστικότητας της.  

Δυστυχώς για την Ιταλία ο διορισμένος πρωθυπουργός της, παρά την αρχική ευφορία, δεν κατάφερε να εφαρμόσει αυτά που είχε ανακοινώσει, όπως για παράδειγμα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις – πιθανόν επειδή δεν είχε την απαιτούμενη πολιτική ισχύ. Εν τούτοις, το πρόβλημα της Ιταλίας δεν είναι ο πρωθυπουργός της, αλλά η ελλιπής προετοιμασία πριν από την είσοδο της στην Ευρωζώνη, εντός της οποίας δεν κατάφερε, όπως και η Ελλάδα, να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα της.

Σύμφωνα τώρα με την JP Morgan, η Ιταλία θα χρειαστεί έως και το 2014 το ποσόν των 670 δις €, το οποίο θα πρέπει να δανεισθεί από τις αγορές. Επομένως, η Ιταλία και η Ισπανία θα χρειαστούν μαζί περί το 1 τρις € από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης, αφού δεν θα είναι δυνατόν να απευθυνθούν στις αγορές – πόσο μάλλον όταν τα επιτόκια δανεισμού θα ξεπεράσουν σύντομα το 7% και για τις δύο χώρες.

Για να γίνει εφικτό όμως κάτι τέτοιο, το ποσόν του μηχανισμού θα έπρεπε να διπλασιαστεί, με το μεγαλύτερο μέρος του να επιβαρύνει τη Γερμανία και τη Γαλλία – γεγονός που εύλογα θεωρείται ως αυτοκτονία για τις δύο αυτές χώρες και ιδιαίτερα για τη Γαλλία, η οικονομική κατάσταση της οποίας είναι πάρα πού προβληματική.

Αυτό που απομένει λοιπόν στην Ιταλία η οποία, σε αντίθεση με την Ισπανία, παρά το ότι έχει υψηλό δημόσιο χρέος, δεν έχει μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της (οπότε δεν της είναι απαραίτητος ο νέος δανεισμός, γεγονός που την καθιστά σχετικά ανεξάρτητη από τις αγορές), δεν είναι άλλο από την έξοδο της από την Ευρωζώνη – κάτι που, σε συνδυασμό με ένα μικρό PSI, θα τη βοηθούσε να βγει πρώτη από την κρίση, πριν ακόμη η κατάσταση επιδεινωθεί από το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αυστρία κλπ.

Μία τέτοια κίνηση όμως εκ μέρους της Ιταλίας θα ήταν καταστροφική για την υπόλοιπη Ευρωζώνη – αφού, αμέσως μετά, ένα μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος (31,3 τρις €) θα ήταν αντιμέτωπο με το χάος. Μεταξύ άλλων, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας και της Γαλλίας θα εκτοξευόταν στα ύψη, επειδή θα έπρεπε να ανακεφαλαιοποιηθεί μία σειρά τραπεζών, οι οποίες θα απειλούταν με χρεοκοπία – ενώ θα υπήρχαν επί πλέον ζημίες, προερχόμενες από το ευρωπαϊκό σύστημα διακανονισμού πληρωμών (Target II).  

Συμπερασματικά λοιπόν, η έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη θα ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη για την ίδια, αλλά απολύτως καταστροφική για όλες τις υπόλοιπες χώρες – ειδικά για τις μεγαλύτερες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Το γεγονός αυτό είναι προφανώς γνωστό στο γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος κατανοεί ότι, είναι απόλυτα εκβιάσιμος από την Ιταλία – οπότε υποχρεωμένος να συμβιβαστεί με όλες τις απαιτήσεις της.  

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 16. Ιουνίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2623.aspx

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

 

Karlgroup ή Euromagnum;

 

Του Στέργιου Ζυγούρα

 

Ενώ ο εκφερόμενος από τις Βρυξέλλες λόγος για τους προσερχόμενους στις κάλπες Έλληνες έχει αποκαλύψει τμήμα των προθέσεων όσων κατέχουν την εξουσία (πίσω δηλαδή από τους εκλεγμένους έμμεσα ή άμεσα Προέδρους), στο εσωτερικό της χώρας, ο κομματικός λόγος "Ιονέσκο" των μνημονιακών κομμάτων (σκληρού πυρήνα και ρεαλιστικής περιφέρειας) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αλλαγή της γνωστής, σκόπιμα υπεραπλουστευμένης, εγκλωβιστικής, τρομο-διλημματικής ατζέντας.

Η κατάδειξη ορισμένων ιστορικών αντιφάσεων και η ανάδειξη ενταφιασμένων ερωτημάτων είναι – ίσως – ο συντομότερος δρόμος γι' αυτή την αλλαγή. Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που μείναμε (Βρυξέλλες ή Άαχεν;), ας θέσουμε τα νέα σατιρικά διλήμματα, συμβατά και με τη γλωσσοπλαστική τάση της εποχής (Merkozy, Hollandreou, flexicurity / ευελφάλεια).

 

Α. Ο Καρλομάγνος μέσα από τη σημερινή Ε.Ε.

 

Το πολυπολιτισμικό εγκώμιο (laudatio) του βραβευθέντα Βολφ Σόιμπλε έπλεξε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Επιδοκιμάζοντας την προσφορά του στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τον προσφώνησε "Γερμανό και Ευρωπαίο Πατριώτη", υπενθυμίζοντάς μας τον ευρω-ενοποιητικό κανόνα. Ο Σόιμπλε από την πλευρά του τόνισε ότι "Η Ευρώπη είναι ζήτημα καρδιάς και εσωτερικού φρονήματος" (!).

Ζήτησε ενδυνάμωση των θεσμών και προώθηση της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης μέσω της άμεσης εκλογής Προέδρου από τους Ευρωπαίους πολίτες (…λέτε;). Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας που έχει στο παρελθόν δεχθεί χορηγία από λομπίστα όπλων, είπε ακόμη ότι "Ευρώπη δεν σημαίνει μόνον οικονομία", ότι η Ευρώπη πρέπει να έχει "ανθρώπινο πρόσωπο". Διαπίστωσε δηλαδή κάποια καθυστέρηση στο τρένο του ουμανισμού, ενώ θα ήταν ευχής έργο να μας εξηγούσε γιατί στα χαρτονομίσματα του ευρώ δεν κατάφερε η Ευρώπη να αποτυπώσει αυτό το πρόσωπο. Δεν βρήκαν 5-6 προσωπικότητες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και προτίμησαν πύλες και γέφυρες; Τα κεντρικά ΜΜΕ πρόβαλαν ιδιαίτερα την "κρίση του ευρώ" ως ευκαιρία προώθησης της πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως βλέπουμε το δόγμα του σοκ σε νέα εφαρμογή;

 

Β. Ο Καρλομάγνος μέσα από το Δ.Ν.Τ.

 

"Κάθε αποδέκτης του βραβείου "Καρλομάγνος" έχει κατανοήσει κάτι θεμελιώδες: Όταν τα έθνη συνενώνονται κάτω από πνεύμα αλληλεγγύης προκειμένου να αντιμετωπίσουν κοινές προκλήσεις, τότε απολαμβάνουμε μια περίοδο ειρήνης και ευημερίας, ενώ ταυτόχρονα αποφεύγουμε και ένα φαύλο κύκλο συγκρούσεων και αποτελμάτωσης." Christine Lagarde – Aachen, 16.5.2012

Γιατί άραγε το Δ.Ν.Τ. επικροτεί και επαυξάνει με άξονα τον στεφθέντα προ 1212 ετών Κάρολο ως αυτοκράτορα των Ρωμαίων; Επειδή, όπως λέει, ο Wolfgang γεννήθηκε ακριβώς 1200 χρόνια μετά τον Κάρολο;

 

Γ. Η Ελλάδα μέσα από την τελετή βράβευσης

Το "ελληνικό ζήτημα" θίχτηκε επαρκώς γύρω από την τελετή της βράβευσης. Στην Ελλάδα αποδόθηκε ο ρόλος του ευρωαμφισβητία που πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της έναντι όλων των υπολοίπων μελών που την δανειοδοτούν και την θέλουν στην οικογένειά τους (μια μέρα μετά ο Σουλτς θα ξεκαθαρίσει στην Αθήνα εν μέσω απειλών ότι "θέλω" σημαίνει κυρίως "ανέχομαι έναν κακό μαθητή").

Στο βραβείο Καρλομάγνου για νέους 2012, η Ελλάδα είχε την τιμητική της. Οι βραβευθέντες Έλληνες έδειξαν αξιοσημείωτη πολιτική αντοχή στον πόλεμο κολακείας, στο καρότειο δηλαδή τμήμα της μαστιγοκαρότειας γιουνκεροσουλτσοσοϊμλικής τακτικής. Ταυτόχρονα δεν παρασύρθηκαν και από τις παγίδες α) της ευρω-αγάπης που καταλογίζει έμμεσα την ευθύνη για ένα πιθανό διαζύγιο στην ελληνική πλευρά, β) της ταύτισης των (ανενημέρωτων) ευρωπαϊκών λαών με τις πολιτικές του Γιούρογκρουπ και της Κομισιόν.

 

Δ. Η Ευρώπη δεν γνώριζε, τώρα έμαθε…

 

Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί μια Ευρωζώνη που "αγνοούσε" την Goldman Sachs, το τρίο S&P, Moody's, Fitch, την τακτική των "αγορών" και αδυνατούσε να προβλέψει την ύπαρξη "άτακτων μαθητών" και το κακό που αυτοί μπορούσαν να προξενήσουν στο κοινό νόμισμα, πήρε όντως ασφαλή μέτρα αυτή τη φορά, όπως την κρατική δανειοδότηση των κρατών-μελών μέσω EFSF – ESM. Αν το δούμε ως αγνωσία, τότε οι ευρω-καπετάνιοι πρέπει επειγόντως να παρακολουθήσουν μαθήματα καπιταλισμού.

Αν το κρίνουμε ως διαχειριστικό μέτρο, αυτό δείχνει χειρότερο από την προσπάθεια ενός τρύπιου πλοίου μεσοπέλαγα, που αδειάζει μόνο τα νερά με τους κουβάδες, αντί να προσπαθεί να κλείσει την τρύπα. Κι αφού η πρόβλεψη και η ίαση δείχνουν ανεξήγητα ερασιτεχνικές, μένει η περίπτωση μιας σκοπιμότητας. Ενώ διαφαίνονται οι πραγματικοί υπεύθυνοι, εμείς βλέπουμε ήδη, τις φωνές των "αγανακτισμένων" υπουργών / πρωθυπουργών των χωρών που δανειοδοτούν την Ελλάδα, να διεγείρουν τα ένστικτα των "ενημερωμένων" από το Bild και το Focus πολιτών, σπέρνοντας τα αντίστοιχα διαλυτικά μηνύματα στην Ευρωζώνη. Μήπως πρόκειται να φορτωθούν οι Έλληνες και την ευθύνη της διάλυσης του ευρώ; Μήπως τα EFSF – ESM φτιάχτηκαν μόνο για να λειτουργούν ως μηχανισμοί πολιτικής πίεσης; Ακόμα κι αυτοί όμως που καθημερινά τα υποστηρίζουν, αναγκάζονται κάτω από την πίεση των αδιεξόδων που δημιουργούν, να παραδεχθούν ότι δεν είναι μόνον οι "κακοί Έλληνες" υπεύθυνοι για την κρίση δανεισμού, κάποια συνεισφορά είχαν οι δυναστείες "Καραμανλή" και "Παπανδρέου".

 

Ε. "Ένας Ευρωπαίος Πατριώτης". Ελάχιστες σκέψεις και ερωτήματα περί της Πατρίδας του

 

1. Eurogroup και βραβείο "Καρλομάγνος" κάθε άλλο παρά κρύβουν τη στενή τους σχέση. Το απλοϊκό ερώτημα που προκύπτει είναι τι δουλειά έχει η Ελλάδα, αλλά και κάθε κράτος, σε μια Ένωση που συμβολίζεται και νοηματοδοτείται από τον Κάρολο το Μέγα

– Ηγέτη της βίαιης ένωσης των γερμανικών φύλων υπό τη θρησκευτική ομπρέλα του χριστιανισμού

– Ηγέτη της διάσπασης του Ρωμαϊκού κράτους, θεμελιωτή της αντιπαλότητας και της προσπάθειας υποκατάστασης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με όχημα τον χριστιανισμό του filioque.

Ποια ενότητα της σημερινής Ευρώπης σηματοδοτεί ο Καρλομάγνος, σύμβολο του διχασμού, σύμβολο του εχθρικού δίπολου Κωνσταντινούπολη – Ακυίσγρανον (Άαχεν-Εξ λα σαπέλ); Οι Ρωμαίοι επαναστάτες που μετά το 1821 κατήντησαν οι "Έλληνες" εθνικοί ενός εθνικού κράτους, όχι μόνον παραμένουν για την Κομισιόν οι γνωστοί "Γραικοί" δηλαδή οι αιρετικοί χριστιανοί της εποχής του Καρλομάγνου, αλλά ετεροπροσδιορίζονται και ως "Έλληνες = Γραικοί" δηλαδή "μη Ρωμαίοι", δηλαδή όχι οι πολιτιστικοί απόγονοι του πολυεθνικού ευρωπαϊκού πολιτικού φορέα που επί χίλια χρόνια ονομαζόταν "Ρωμαϊκή αυτοκρατορία" και είχε ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η σκηνή του 2012 δείχνει τον κύριο "the game is over" να μιλά το στο Άαχεν για πολυεπίπεδους (multi level) πατριώτες. Στο φόντο βρίσκεται ο φέρων το σύμβολο του οικουμενικού χριστιανισμού, ο ηγέτης που υπέταξε τον δυτικό ρωμαϊκό κόσμο προτάσσοντας τη δική του πολιτισμική πρόταση και διεκδικώντας μέσω αυτής τον τίτλο και την κυριαρχία επί των χριστιανικών εθνοτήτων. Ερώτημα: ποιαν ακριβώς πατρίδα εννοεί σήμερα ο κ. Juncker;

2. Σε ποιο λεξικό είπαμε ότι περιγράφονται οι νέες ερμηνείες των όρων "αλληλεγγύη", "σταθερότητα", "συνεργασία"…; Ο διαφωτισμός υποτίθεται ότι κατοχύρωσε από αιώνες τα δικαιώματα του πολίτη και κατήργησε την επάρατη φεουδαρχία και την "ελέω Θεού μοναρχία". Μια επιλεκτική / ανατρεπτική εικόνα του Μοντεσκιέ, του Ρουσσώ και του Βολτέρου βλέπουμε σήμερα στην μανιωδώς επαναλαμβανόμενη δήλωση "Η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα, όμως η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της". Μέσω αυτής της δήλωσης, η λαϊκή κυριαρχία, η διάκριση των εξουσιών, τα κοινωνικά συμβόλαια και το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη δείχνουν άγνωστες λέξεις για το Eurogroup, την Commission και το (ευρω-ευαίσθητο) I.M.F. Μέσω αυτής της δήλωσης ξορκίζεται ακόμα και ένα ελαφρώς "αντιμνημονιακό-ευρωαμφισβητικό" αποτέλεσμα εκλογών. Πολιτική ισχύ και νομιμοποίηση για την Ε.Ε. φαίνονται να έχουν μόνον πράξεις όπως η προσυνεννόηση του Γ.Α.Π. με το Δ.Ν.Τ., το φούσκωμα του ελλείμματος από τον Παπακωνσταντίνου, ο ωμός εκβιασμός των βουλευτών, η "εκλεγμένη" πρωθυπουργία Παπαδήμου, το "κούρεμα" ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, μικροομολογιούχων, η "ελεύθερη βούληση" της χώρας να μη δανείζεται από τη Ρωσία, την Κίνα, τις αραβικές χώρες ή το εσωτερικό, η μονοκρατορία των Μ.Μ.Ε. και η εξαθλίωση, η οικονομική μετανάστευση, ο θάνατος που προκαλούν τα CDS. Δικαίωμα στο λαό να διαμορφώνει την πολιτική μέσω της εντολής του ΔΕΝ αναγνωρίζεται από αυτή την Ε.Ε. Κι ας μην αναλύσουμε κα

θόλου την κατασκευασμένη κρίση δανεισμού. Σημαντικό είναι να δούμε την ανάδειξη του δυτικού αστικού κοινοβουλευτισμού σε νομισματικό πολίτευμα προαποφασισμένης πολιτικής με ευθύνες πολιτών και ανευθυνότητα πολιτικών.

Τι είδους Ευρωπαϊκή Ένωση, τι είδους Ευρωζώνη είναι αυτή που σφόδρα υποστηρίζουν άπαντα τα φιλοευρωπαϊκά-μνημονιακά ελληνικά κόμματα (ναι, και το σοσιαλιστικό) επισείοντας τον κίνδυνο για μεγαλύτερα δεινά στους πολίτες; Ας αποκηρύξουν τουλάχιστον τα κόμματα αυτά τον ουμανισμό-διαφωτισμό, αφού στην ουσία μόνον έναν γαργαλιστικό -ως προς τη βιτρίνα- βάρβαρο καπιταλισμό υπηρετούσαν οι πολιτικές τους. Τι είδους ανθρωπιστικό μήνυμα εκπέμπουν τα σημερινά σχολεία, τα σημερινά νοσοκομεία; Ποιος ευθύνεται για τη φοροδιαφυγή; Και γιατί την ανακάλυψε τώρα η Ε.Ε.; Οι απαντήσεις σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να είναι δογματισμοί ή συνθήματα και -κακά τα ψέματα- χρόνος δεν φαίνεται να διατίθεται ούτε από τα φιλοευρωπαϊκά-αντιμνημονιακά κόμματα, ούτε από το κόμμα που επικαλείται ακατάπαυστα τη "συνειδητοποίηση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων". Από την άλλη πλευρά όμως, ποια ανταλλαγή απόψεων, ποιος ελεύθερος διάλογος θα οδηγήσει το χέρι του πολίτη στην επόμενη κάλπη;

 

Συνοψίζοντας

 

Αυτή η Ε.Ε. δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Εδώ και πολλά χρόνια. Το μαρτυρούν τα γενικευμένα αποτελέσματα του πολέμου σε καιρό ειρήνης (αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοσλαβία) για τα οποία οι διοικούντες κραυγάζουν ανεύθυνοι και ενώ παραδέχονται έμμεσα την κυριαρχία του χρήματος, ενοχοποιούν τους πολίτες. Οι συμβολισμοί δίνουν και παίρνουν και πολλοί δηλώνουν Ευρωπαϊστές σε μια Ευρώπη που αποφεύγει να διασαφηνίσει ακόμα και το σύμβολό της, τη σημαία της. (Ποιος θα το πρόσεχε και θα το έκανε θέμα την εποχή της ακατάσχετης ροής δανείων και πλαστικού χρήματος;). Η Ελλάδα που σήμερα φαίνεται να αμφισβητεί την προσφερόμενη από τα δώδεκα αστέρια "ευημερία", νουθετείται από τους ευρωπαίους αξιωματούχους, οι οποίοι ως φιλεύσπλαχνοι Καρλομάγνοι εργάζονται για τη "σωτηρία" της παρά τη θέλησή της. Ίσως δεν άλλαξαν και τόσο οι καιροί. Ίσως η σημερινή Ελλάδα είναι η Σαξωνία του 8^ου αιώνα. Το ερώτημα σ' αυτή την περίπτωση διατυπώνεται ως εξής: ποιον χριστιανισμό και ποια πολιτική ενοποίηση "προσφέρουν" στην Ελλάδα οι σημερινοί Καρλομάγνοι; Ένα μνημονιακό ευρωσύνταγμα ως Ευαγγέλιο με το ευρώ ως δημοκρατικώς εκλεγμένο Αυτοκράτορα και τα δώδεκα αστέρια ως έμβλημα ελεύθερης / πολλαπλής ερμηνείας;

Στις 28 Μαΐου είχαμε την επέτειο της επίσημης ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ (1979). Ας τη θυμηθούμε, μαζί με την προ μηνών δήλωση του Κων. Καραμανλή (βραβείο "Καρλομάγνος", 1978). Σήμερα έχουμε την επέτειο της Άλωσης. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η το Ζάππειο είχε αρχικά οριστεί γι' αυτή την ημέρα, στη συνέχεια, υπήρξε ελληνική παρέμβαση και μεταφέρθηκε η τελετή μια μέρα νωρίτερα. Αφού οι γλώσσες είναι κακές, ας τις αγνοήσουμε. Κάποιοι άλλοι όμως (και μάλιστα Βρετανοί) βλέπουν αντίστοιχες σκοπιμότητες, καταγγέλλοντας και επίθεση κατά των συμφερόντων του Βρετανικού λαού. Κι αυτοί μας καλούν να εξετάσουμε μήπως ο γιαλός ήταν εξ αρχής στραβός, μήπως το πολυπολιτισμικό μοντέλο της απελευθέρωσης είναι πρόφαση, αφού η Ευρώπη πρώτα αποδυναμώνει το εθνικό κράτος, καίει δηλαδή το Γιάννη (κατακερματισμός Γιουγκοσλαβίας-ενίσχυση μειονοτήτων-μεταναστευτική πολιτική), ύστερα τον αλείφει με το πολυεπίπεδο πατριωτικό λάδι, συνοδευμένο από τα σχετικά δάνεια. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία η κρίση αυτή, για να εξετάσουμε χωρίς προκαταλήψεις τι έγινε, τι γίνεται, που βαδίζουμε; Ναι! Οι νέοι της Ελλάδας  έδωσαν με τη στάση τους μήνυμα ελπιδοφόρο. Ας μην αφήσουμε τους πολιτικάντηδες-φερέφωνα που βούλιαξαν το έθνος-κράτος να θέτουν και τα διλήμματα των εκλογών. Αφού δεν τόλμησαν να μιλήσουν για την ΑΟΖ και επιχειρούν ακόμα και σήμερα να διχάσουν και να αποπροσανατολίσουν επικαλούμενοι κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς συνασπισμούς, αυτοί είναι άξιοι να απαντούν μόνον σε ερωτήματα σαν αυτά που θέτουν: "Βρυξέλλες ή Άαχεν", "Karlgroup ή Euromagnum;". Ο πολίτης θα δει καθαρότερα, θα τραβήξει μπροστά και η κίνηση αυτή θα τους αναγκάσει σε αναμόρφωση, κάπως μεγαλύτερη από την "επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου" που πρόσφατα ανακάλυψαν. Τα προβλήματα στις οικονομίες προκύπτουν με παράλληλη επίθεση στον πολιτισμό, τη βάση της κοινωνικής συνοχής. Γιατί να πιστέψουμε ότι είναι "συστημικά";

 

29.5.2012 – Στέργιος Ζυγούρας

 

ΠΗΓΗ: http://karavaki.wordpress.com/2012/05/29/karlgroup-or-euromagnum/. Εκεί θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και 8 σχετικά βίντειο…