ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

( Να προσέξουμε τις κρίσιμες ομοιότητες)

 

Του Δημήτρη Λαβατσή*

 

ΤΟΤΕ…

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος η μεγαλύτερη παγκόσμια σύρραξη,  που για την Ελλάδα ξεκίνησε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, δεν ήταν πόλεμος μεταξύ εθνών γενικώς και αορίστως. Ήταν πόλεμος για την επικράτηση του φασιστικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών.

Δεν υπήρξε σαν μια τρέλα κάποιων φανατικών ηγετών. Προϋπόθεση και αιτία του  υπήρξε η άνοδος του φασισμού στην Γερμανία και Ιταλία.

Η άνοδος του φασισμού  ήταν  πρώτα από  όλα  μεγάλη ήττα των ίδιων των λαϊκών τάξεων στο εσωτερικό της Γερμανίας και της Ιταλίας.

Το εργατικό κίνημα που είχε αναπτυχθεί ήδη από τον 19ο αιώνα και ειδικά στην Γερμανία διεκδίκησε την κοινωνική απελευθέρωση την περίοδο 1919-1923 για μια σειρά από λόγους δεν κατάφερε να εμποδίσει αποτελεσματικά αυτήν την εξέλιξη.

Αποτέλεσμα αυτής της ήττας λοιπόν ήταν η εξαγωγή του φασισμού με τον πόλεμο.

Τον φασισμό τον πλήρωσαν όλοι οι λαοί. Όλες οι κατώτερες τάξεις που κυρίως αυτές κλήθηκαν να πολεμήσουν. Και από τις επιτιθέμενες χώρες… Και ο Χάνς ο εργάτης από το Μόναχο και ο Τζιάνι ο αγρότης από την Καλαβρία και ο Γιάννης από το Αιγαίο και ο Τζώνυ από το Μάντσεστερ. Και βεβαίως ο  Ιβάν  ο Σοβιετικός πολίτης. Ισοπεδώθηκε όλη η Ευρώπη

Χωρίς την επικράτηση του φασισμού δεν θα είχε υπάρξει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος…..

Γιατί ο φασισμός ήταν και είναι η έσχατη, η πιο επιθετική μορφή  εξουσίας της εκμετάλλευσης. Ο φασισμός δεν αναγνώρισε και δεν αναγνωρίζει σύνορα όπως  δεν αναγνωρίζει δικαιώματα.

Ο φασισμός είναι ο ολοκληρωτισμός του κεφαλαίου. Βασίζεται και χρηματοδοτεί τους χρήσιμους ηλίθιους που στρέφονται εναντίον των διπλανών τους: τότε ήταν οι Εβραίοι και οι κατώτερες φυλές, τώρα οι πρόσφυγες, οι  μετανάστες, ο «ανάξιος» διπλανός μου  που δουλεύει και μου πήρε τη δουλειά! Ο φασισμός βασίστηκε και βασίζεται στον κανιβαλισμό  μιας μερίδας απεγνωσμένων ανθρώπων.

Σε μια μερίδα ανθρώπων που αποδέχονται την παντοδυναμία των ισχυρών, των αφεντικών  και προσπαθούν να γίνονται αρεστοί  σ' αυτούς.

Γι' αυτό τα τάγματα εφόδου εξυπηρετώντας τα αφεντικά τους στρέφονται εναντίον όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων χωρίς διακρίσεις, για  την κοινωνική απελευθέρωση. Για την πραγματική Δημοκρατία.

ΤΩΡΑ:

Στην σύγχρονη Ελλάδα, της κρίσης και των μνημονίων ο φασισμός υπέστη μια πολιτική ήττα.

Μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα η κυβέρνηση προχώρησε στην αποκαθήλωση της Χρυσής Αυγής όχι βεβαίως ανυστερόβουλα αλλά για να ελέγξει και να καναλιζάρει την αντιφασιστική διάθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

ΟΜΩΣ: Η ίδια η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί στην κατεύθυνση του εκφασισμού της κοινωνίας μας

Η Κυβέρνηση  αυτή:

– Φιμώνει για μια ακόμη φορά (από χθες το απόγευμα) την ΕΡΤ για να μην ακούγεται  κανένας δημοκρατικός αντίλογος στα αίσχη της.

– Παρακολουθεί με όλα τα σύγχρονα μέσα όλο και περισσότερους -ες αγωνιστές και αγωνίστριες

– Καταργεί όλα τα στοιχειώδη κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, κλείνοντας νοσοκομεία, ακριβαίνοντας τα φάρμακα, υποβαθμίζοντας έως την διάλυση   όλη την παιδεία από τα Νηπιαγωγεία έως τα Πανεπιστήμια,

– Διαλύει την οικονομία και αντί για θέσεις εργασίας «παράγει» ανεργία (1.500.000 οι άνεργοι πλέον)και  έλληνες μετανάστες όπως  κατά την πέτρινη δωδεκαετία 53-64.

– Ειρωνεύεται τον ανασφάλιστο, και αποδίδει δικαιοσύνη με την ισοπέδωση και  την μετατροπή των συντάξεων και των μισθών σε προνοιακά επιδόματα και χαρτζιλίκια

– Επιτίθεται, για να δυσφημίσει! σε δομές αλληλεγγύης όπως στα κοινωνικά ιατρεία του Ελληνικού  και τους Γιατρούς του Κόσμου. (Αυτό κι αν είναι μίσος προς τους ανθρώπους. Αυτό κι αν δείχνει τον φόβο της κυβέρνησης απέναντι στην Αλληλεγγύη που αναπτύσσεται)

– Σαρκάζει τους ανασφάλιστους δια στόματος  Γεωργιάδη.

– Πουλάει το νερό  και την ενέργεια σαν να είναι δικά της

– Θεωρεί υπεύθυνους για την ανεργία που αυτή γιγαντώνει τους πρόσφυγες των πολέμων και τους μετανάστες!

– Εκφωνεί δια στόματος Σαμαρά σε σύσκεψη Ευρωπαίων ηγετών στην Μάλτα την άποψη του γάλλου φασίστα Λεπέν πριν από 30 χρόνια: Είχε πει τότε ο φασίστας "1 εκατομμύριο άνεργοι σημαίνει 1 εκατομμύριο μετανάστες. Πάει πολύ. Η Γαλλία και οι Γάλλοι μπροστά". Και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς το επικαιροποίησε: «Έχουμε τόσους ανέργους όσους και παράνομους μετανάστες!»

Η κυβέρνηση αυτή επιτίθεται σε όλες τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και αντιστάσεις. Μπορεί να δηλώνει πολέμια των φασιστών αλλά την ίδια στιγμή με όλες τις πράξεις της μας θυμίζει τον θαυμασμό του Τσόρτσιλ που κάποτε, πριν ξεσπάσει ο Β΄ παγκόσμιος είχε πει επιδοκιμάζοντας την πολιτική καταστολής κάθε κοινωνικού δικαιώματος από τους Ναζί, ότι στη Γερμανία του Χίτλερ τα τρένα φτάνουν στην ώρα τους! Αυτός ο επικίνδυνος για την κοινωνία μας για την Δημοκρατία και τα κοινωνικά Δικαιώματα τρόπος σκέψης και πράξης δεν επιδιορθώνεται. Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με τους ανθρωποφάγους!

Πολεμάμε τον φασισμό σήμερα σημαίνει πολεμάμε την εξαθλίωση της κοινωνίας μας και τις πολιτικές  της κυβέρνησης.

 

ΑΓΩΝΕΣ-ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ!

                                                                                                                                             25/10/2013

 

* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι Μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ  Χίου

Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά (α)

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Πρόκειται για μία θεωρία οργάνωσης ενός κράτους, η οποία στην κυριολεξία «κατακρεουργήθηκε» από το εγκληματικό, απάνθρωπα ρατσιστικό και αποτρόπαιο ναζιστικό καθεστώς – με αποτέλεσμα να αποτελεί ταμπού για όλους τους οικονομολόγους.

Ο J. M. Keynes, κατά τη διάρκεια της διεθνούς συνόδου των Βερσαλλιών το 1919, με αντικείμενο τον τρόπο που θα έπρεπε να συμπεριφερθούν οι νικήτριες δυνάμεις του πρώτου παγκοσμίου πολέμου απέναντι στην ηττηθείσα Γερμανία, είπε τα εξής:

«Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα.

Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας». Κανένας δεν τον άκουσε δυστυχώς, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το κραχ του 1929 και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος».

Με κριτήριο τα παραπάνω υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές της άποψης ότι, η Γερμανία υποχρεώθηκε να κηρύξει τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο – κυρίως επειδή είχε γίνει αντικείμενο διεθνών προσβολών, είχε απομονωθεί και περιθωριοποιηθεί, αδυνατώντας εύλογα να ανταπεξέλθει με την εξόφληση των τεραστίων υποχρεώσεων της.

Επειδή βέβαια η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν θέλει να κηρύξει ανάλογα τον πόλεμο, αυτό που πρέπει να απαιτήσει από τους πιστωτές της, δεν είναι τόσο η διαγραφή των χρεών της. Αντίθετα, οφείλει να διεκδικήσει έναν τρόπο, με τον οποίο θα μπορεί να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της – χωρίς να εξευτελίζεται, να περιθωριοποιείται, να θυσιάζει τη ζωή των πολιτών της, τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της, την εθνική της ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και το μέλλον των παιδιών της.

Ανάλυση

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μία οικονομική θεωρία οργάνωσης ενός κράτους, η οποία στην κυριολεξία «κατακρεουργήθηκε» από το εγκληματικό, απάνθρωπα ρατσιστικό και αποτρόπαιο ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας – με αποτέλεσμα να αποτελεί ταμπού για όλους τους οικονομολόγους.

Εμείς όμως έχουμε την άποψη ότι, δεν είναι ένοχες οι οικονομικές θεωρίες, δεν είναι αυτές δηλαδή που εγκληματούν – ενώ οι περισσότερες κρίνονται δυστυχώς από το άτομο που τις εφαρμόζει, από τον τρόπο που «μεταφράζονται», από τον τόπο που λειτουργούν, καθώς επίσης από το χρόνο που επιλέγεται.

Για παράδειγμα, ο Marx ανέλυσε όσο κανένας άλλος τον καπιταλισμό, προβλέποντας το επώδυνο τέλος του. Εν τούτοις, δεν εμβάθυνε όσο έπρεπε, ενώ δυστυχώς δεν εφάρμοσε ο ίδιος την κομμουνιστική θεωρία του, αλλά ο Lenin – κυρίως δε ο Stalin, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του πλανήτη, μαζί με τον Hitler και τον Mao (φυσικά, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας).

Το ίδιο έχει συμβεί και με τον «πατέρα» του καπιταλισμού, με τον A. Smith – ο οποίος δεν μπόρεσε να προβλέψει τη μονοπωλιακή εξέλιξη του, πιστεύοντας εσφαλμένα στο «Trickledown effect» (δηλαδή στο ότι, «Όταν ο πλούτος φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο «κορεσμού», υπερικανοποίησης δηλαδή των αναγκών των πλουσίων, τότε η αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς ακολουθεί αυτόματα – ο πλούτος μοιράζεται»).

Όσον αφορά δε τον Keynes, ο οποίος επίσης δεν εφάρμοσε ο ίδιος τη θεωρία του στο σύνολο της, το κράτος πρέπει να επεμβαίνει σε εποχές ύφεσης (αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες, αναθερμαίνοντας τη ζήτηση, μειώνοντας τους φόρους και επενδύοντας στην παραγωγή), αλλά να αποσύρεται μετά – μειώνοντας τις δαπάνες, αυξάνοντας τους φόρους, πουλώντας τις επενδύσεις του κλπ. (έτσι ώστε αφενός μεν να μην εμποδίζει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, αφετέρου να αυξάνει τα έσοδα του, για να μπορεί να βοηθήσει την οικονομία, όταν επιστρέψει ξανά η ύφεση).

Εάν εφαρμοσθεί μόνο το πρώτο σκέλος και δεν ακολουθήσει το δεύτερο, όπως πραγματικά συνέβη μετά το 1945, τα αποτελέσματα, εάν δεν είναι καταστροφικά, δεν είναι σίγουρα τα αναμενόμενα.

Σε σχέση τώρα με τον τόπο, είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να εφαρμοσθεί ο κομμουνισμός σε μία χώρα, όπως η Γαλλία, η οποία ζει από τον πλούτο των άλλων – δηλαδή, από τη μόδα, από τα καλλυντικά, από τους φορολογικούς παραδείσους (Μονακό), από τα καζίνο (Μόντε Κάρλο), από τον τουρισμό κοκ.

Τέλος, όσον αφορά το χρόνο, ήταν προφανώς πολύ διαφορετικές οι συνθήκες της τσαρικής Ρωσίας και του πεινασμένου τότε προλεταριάτου, σε σχέση με τις σημερινές στην ίδια χώρα – λόγω αύξησης των τιμών του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των παγκόσμιων ενεργειακών αναγκών κοκ.

Όσον αφορά τα πολιτεύματα ισχύει προφανώς κάτι ανάλογο – αφού, για παράδειγμα,  είναι πολύ δύσκολο να κυβερνηθεί δημοκρατικά μία χώρα του 1,5 δις πληθυσμού, όπως η Κίνα. Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνα τα κράτη, οι λαοί των οποίων ευρίσκονται ακόμη σε προηγούμενα στάδια εξέλιξης, με περιορισμένη παιδεία – όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη κοκ.

ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Οφείλουμε να σημειώσουμε στην εισαγωγή μας ότι, η απομόνωση και η περιθωριοποίηση της Γερμανίας, σε συνδυασμό με τους συνεχείς διεθνείς εξευτελισμούς μετά την ήττα της στον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς επίσης με τον υπερπληθωρισμό και με τη χρεοκοπία του 1923-25, αύξησε επικίνδυνα τον εθνικισμό και το φυλετισμό στους πολίτες της – οι οποίοι δεν μπορούσαν διαφορετικά να αφομοιώσουν τις προσβολές και τα γεγονότα (ας ελπίσουμε ότι δεν θα προκληθεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα).

Ο ναζισμός ενέτεινε σκόπιμα αυτήν την ιδιαιτερότητα και, δημιουργώντας έναν «εθνικό εχθρό», τους Εβραίους, κατόρθωσε να επαναφέρει την εθνική υπερηφάνεια – επίσης, κατάφερε να συσπειρώσει τη γερμανική κοινωνία, προσφέροντας κίνητρα δραστηριοποίησης και προοπτικές στους ανθρώπους. Ακολούθησε βέβαια η κλιμάκωση του αντισημιτισμού, οι γνωστές θηριωδίες, το ολοκαύτωμα και ο καταστροφικός παγκόσμιος πόλεμος.

Ανεξάρτητα τώρα από αυτά ο εθνικοσοσιαλισμός, από πλευράς κοινωνικής οργάνωσης, στηρίζεται εν μέρει στη θεωρία του Πλάτωνα, στην κυριαρχία των εκλεκτών – ενώ έχει αρκετά κοινά (πειθαρχία κλπ.) με την αρχαία Σπάρτη. Ειδικότερα, ο Πλάτωνας χωρίζει την Πολιτεία σε τρείς τάξεις:

(α) Στην άρχουσα τάξη των φυλάκων, οι οποίοι έχουν την ευθύνη να διοικούν την πολιτεία – άτομα με υψηλού επιπέδου μόρφωση, σε κάθε τομέα της γνώσης, σωστά εκπαιδευμένα για τις ευθύνες που θα αναλάβουν. Αναγκαία αρετή είναι εδώ η σωφροσύνη.

(β) Στο στρατό και στην αστυνομία, οι οποίοι έχουν την ευθύνη της τήρησης της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας. Αναγκαία αρετή η ανδρεία.

(γ) Στους απλούς πολίτες, οι οποίοι ασχολούνται με την εξασφάλιση της τροφής, με το εμπόριο και με τις υπόλοιπες εργασίες – με αναγκαία αρετή την αυτοσυγκράτηση.

Συμπληρώνει δε ότι, η τέταρτη κύρια αρετή, η Δικαιοσύνη, συμπεριλαμβάνει όλες τις υπόλοιπες – οπότε αφορά όλες τις τάξεις, ρυθμίζοντας την αλληλεγγύη και τις αμοιβαίες σχέσεις των αρετών, καθώς επίσης των οικονομικών τάξεων.

Όσον αφορά τις δύο πρώτες τάξεις, ο Πλάτωνας θεωρεί δεδομένο το ότι τα αγαθά, οι γυναίκες και τα παιδιά, ανήκουν σε όλους από κοινού. «Αποκηρύσσει» δηλαδή την ιδιοκτησία στις δύο άρχουσες τάξεις, έχοντας την άποψη ότι, η «κτητικότητα» είναι η αιτία των συγκρούσεων – οι οποίες δεν πρέπει να υπάρχουν.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η θεωρία του εφαρμοσθεί ελλιπώς, εάν για παράδειγμα οι δύο πρώτες τάξεις έχουν ιδιόκτητα αγαθά, το σύστημα δεν λειτουργεί. Επίσης εάν δεν υπάρχουν οι αρετές, τις οποίες συγκεκριμενοποίησε – ένα από τα μεγαλύτερα σημερινά προβλήματα των κρατών, της πολιτικής και των κοινωνιών τους.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Στην κεντρική οικονομική ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού κυριαρχούν οι έννοιες του ζωτικού χώρου, της αυτάρκειας, καθώς επίσης της πραγματικής οικονομίας – με πλήρη απέχθεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού επιδιώκεται «η απελευθέρωση των πολιτών από τη δουλεία των τόκων».

Οι δύο σημαντικότεροι οικονομολόγοι, οι οποίοι στήριξαν θεωρητικά τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία ήταν ο B.Koehler, ο οποίος πέθανε το 1939, καθώς επίσης ο Heinrich Hunke – ο οποίος τον διαδέχθηκε, διαφοροποιώντας «ναζιστικά» την εθνικοσοσιαλιστική θεωρία και συγκεντρώνοντας την στα εξής οκτώ βασικά σημεία:

(α) Η εθνικοσοσιαλιστική οικονομία είναι μία οικονομία συνδεδεμένη με το λαό. Πρόκειται για μία πολιτικά κατευθυνόμενη οικονομία (πρωτοκαθεδρία της πολιτικής), στην οποία προέχει το συνολικό συμφέρον του ατομικού.

(β) Η οικονομική πολιτική είναι μέρος της συνολικής πολιτικής. Αποφασίζεται ανάλογα με τις ανάγκες του πληθυσμού, ενώ προέχει το συνολικό όφελος – επομένως, πηγάζει από τα ενδιαφέροντα του συνόλου των πολιτών και όχι από αυτά της «άρχουσας» επιχειρηματικής τάξης.

(γ) Το σημαντικότερο όλων είναι η αποτελεσματική σύνθεση των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες καθοδηγούν την οικονομία. Όπως ισχυριζόταν ο οικονομολόγος, δεν πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις με τη βοήθεια των αριθμών και των στατιστικών – αλλά με τη λεπτομερή παρατήρηση όλων εκείνων των αναγκών της κοινωνίας και των δυνάμεων, οι οποίες επιτρέπουν μία βαθύτερη γνώση των σχέσεων μεταξύ όλων των οικονομικών συντελεστών.

(δ) Η οικονομική πολιτική πρέπει να στηρίζει τους λαϊκούς συνολικούς στόχους – να εξασφαλίζει την εργασία, την αμοιβή, την ασφάλεια και την ιδιοκτησία σε ολόκληρο το λαό.

(ε) Οι οικονομικές τεχνικές, καθώς επίσης οι χρησιμοποιούμενες τακτικές, δεν καθορίζουν τη μορφή της οικονομικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού – αποτελούν δηλαδή απλά εργαλεία.

(στ) Οι σχέσεις έθνους, πολιτικής και οικονομίας οφείλουν να είναι σαφείς. Ειδικότερα, η οικονομική πολιτική δεν συνιστά ένα αστυνομικό σύστημα για τις επιχειρήσεις. Στόχος της είναι η «γέννηση» και η σωστή διαπαιδαγώγηση ενός καινούργιου οικονομικού ανθρώπου (Homo Economicus).

Ο πυρήνας αυτού του στόχου είναι η δημιουργία μίας οικονομικοπολιτικής ηγετικής ομάδας, η οποία να έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί τις κατάλληλες πολιτικές προϋποθέσεις επίτευξης των οικονομικών στόχων (διαδικασία μετασχηματισμού). Σκοπός δηλαδή δεν είναι η «υπεξαίρεση» και η «νομή» της πολιτικής εξουσίας, αλλά η διαπαιδαγώγηση του λαού.

(ζ) Οι οικονομικοί στόχοι τοποθετούνται από την οικονομική πολιτική και όχι από την οικονομική θεωρία – η οποία είναι απλά ένα μέσον επιστημονικής έρευνας των στατιστικών και των τεχνικών.

(η) Η οικονομία είναι ο υπηρέτης της πολιτικής, με στόχο, μεταξύ άλλων, την εξυπηρέτηση των διαρκών γεωπολιτικών ενδιαφερόντων του έθνους.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Σημαντική είναι επίσης η τοποθέτηση του οικονομολόγου, σε σχέση με το μέλλον της Ευρώπης – όπου τόνισε ότι, ενώ η Βρετανία στηρίζει την οικονομία της στη θεωρία της ελεύθερης αγοράς, η Γερμανία έχει επιλέξει το μοντέλο του ζωτικού χώρου, το οποίο χωρίζει στα τέσσερα παρακάτω σημεία:

(α) Μετατροπή της Ευρώπης σε έναν «κλειστό οικισμό», ο οποίος να αποτελεί μία περιοχή αυτάρκη, επαρκή για τη ζωή και την εξέλιξη των κατοίκων της.

(β) Η ζωή του καθενός πρέπει να είναι πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητη. Την οικονομία της αγοράς, θα πρέπει να αντικαταστήσει η εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνάμεων των εθνών – με την ελευθερία της εργασίας να παίρνει τη θέση της ελευθερίας των αγορών.

Δεν πρέπει να παράγονται μόνο προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές, σε σχέση με την παγκόσμια αγορά, αλλά και κάποια που επιτρέπουν οι δυνάμεις των ανθρώπων και της εκάστοτε περιοχής, ανεξαρτήτως κόστους παραγωγής. Απώτερος στόχος η εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης, για όλα τα κράτη και τους Πολίτες τους.

(γ)  Θα πρέπει να εξασφαλισθεί η αναγνώριση και η εξέλιξη μίας ηπειρωτικής ευρωπαϊκής οικονομικής αγοράς, η οποία να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις – με χώρες που θα εκμεταλλεύονται αμοιβαία τα πλεονεκτήματα τους.

Στα πλαίσια αυτά, τα μικρά έθνη θα πρέπει να γνωρίζουν ότι, στηρίζονται στους ισχυρούς γείτονές τους, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν αγορές για να πουλούν τα προϊόντα τους – κάτι που δεν μπορούν να επιτύχουν, στηριζόμενα στις δικές τους δυνάμεις.

(δ) Οφείλει να δημιουργηθεί ένας χώρος ολοκλήρωσης της γερμανικής οικονομίας, με αποικιακή μορφή – όπως συνηθίζεται στον πλανήτη. Στόχος πρέπει να είναι η επέκταση προς τις χώρες της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης (Ευρασία), όπου μπορούν να κατασκευασθούν πολλά και κερδοφόρα έργα.

Απώτερος σκοπός η δημιουργία μίας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, με θεμέλιο τη Γερμανία – η οποία (αυτοκρατορία) θα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός και καταναλωτής παγκοσμίως.

Ολοκληρώνοντας, ο οικονομολόγος τάχθηκε εναντίον μίας τελωνειακής ένωσης των χωρών της Ευρώπης, επειδή κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ισοδύναμες οικονομίες – κάτι που φυσικά δεν συνέβαινε, ούτε ήταν πιθανόν ότι θα συμβεί. Αφού ήταν εναντίον μίας απλής τελωνειακής ένωσης, θα ήταν προφανώς ακόμη πιο αρνητικός σε μία νομισματική ένωση, όπως η σημερινή Ευρωζώνη – για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ 25 ΣΗΜΕΙΩΝ

Τα σημεία 9-17 της τότε γερμανικής κυβέρνησης, τα οποία αφορούσαν τις οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ήταν τα εξής:

(9) Υποχρεωτική εργασία για όλους,  

(10) Κατάργηση των εισοδημάτων που δεν προέρχονται από την εργασία,

(11) Απελευθέρωση από τη δουλεία των τόκων,

(12) Είσπραξη όλων των πολεμικών κερδών,  

(13) Εθνικοποίηση των ήδη κοινωνικοποιημένων τραστ,  

(14) Συμμετοχή στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων,

(15) Δημιουργία υγιών μικρομεσαίων επιχειρήσεων και διατήρηση τους,  

(16) Κοινωνικοποίηση των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων και ενοικίαση τους σε μικρές εταιρείες,  

(17) Δήμευση γης χωρίς αποζημίωση για κοινωφελείς σκοπούς, κατάργηση των ενοικίων των αγροκτημάτων και απαγόρευση κάθε κερδοσκοπίας με τις ιδιοκτησίες.

Ενδιαφέροντα σημεία της οικονομικής πολιτικής του δεύτερου κυρίαρχου οικονομολόγου, του αμιγώς ναζιστή, ήταν η μη οριοθέτηση των συνόρων της Γερμανίας από την ίδια, στα πλαίσια της αναζήτησης του άριστου ζωτικού χώρου, καθώς επίσης η ανακήρυξη της πολεμικής οικονομίας, ως απαραίτητο συστατικό της ευρύτερης οικονομικής πολιτικής – δύο σημεία τα οποία υιοθέτησε παραδόξως, ως έχουν, αργότερα το Ισραήλ. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η σχέση της γερμανικής κεντρικής τράπεζας με την τράπεζα των τραπεζών, με την BIS, η οποία έχει έδρα την Ελβετία (ανάλυση μας).

ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκίνησε στα τέλη Οκτωβρίου του 1929, τη «Μαύρη Παρασκευή», όπου κατέρρευσε το χρηματιστήριο των Η.Π.Α. – κυρίως λόγω της υπερβάλλουσας παραγωγής μετά τον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς επίσης της τεράστιας κερδοσκοπίας. Οι αγορές μετοχών είχαν εκτοξευθεί στα ύψη με αποτέλεσμα, η πτώση των τιμών τους που ακολούθησε, επειδή χρηματοδοτούνταν με δάνεια, να μετατρέψει την χρηματιστηριακή κρίση σε τραπεζική, η οποία διευρύνθηκε σε ολόκληρη την οικονομία.

Ειδικότερα, σημειώθηκαν πολυάριθμες χρεοκοπίες, απότομος περιορισμός της ρευστότητας και κατακόρυφη πτώση των τιμών – οδηγώντας την οικονομία στον κύκλο του διαβόλου, επειδή η μείωση της παραγωγής δημιούργησε ανεργία, η οποία με τη σειρά της προκάλεσε περιορισμό της αγοραστικής δύναμης, μείωση της ζήτησης, περαιτέρω περιορισμό της παραγωγής κοκ. (ουσιαστικά κάτι ανάλογο, με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια).

Επειδή τώρα οι Η.Π.Α. ήταν ο «χρηματοδότης του πλανήτη», οι δασμοί που επέβαλλε η τότε κυβέρνηση τους για να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία, προκάλεσαν μία μεγάλη κρίση στο παγκόσμιο εμπόριο. Παράλληλα, η βραχυπρόθεσμη απόσυρση των δανείων εκ μέρους των αμερικανικών τραπεζών, συντέλεσε στο να μεταφερθεί η κρίση σχετικά γρήγορα στην Ευρώπη.

Η διαδικασία επιδεινώθηκε σημαντικά, λόγω του ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες δάνειζαν μακροπρόθεσμα τα χρήματα που δανείζονταν για βραχυπρόθεσμο διάστημα, από τις αμερικανικές τράπεζες (οι ομοιότητες με το σήμερα, όπου οι δείκτες των αμερικανικών χρηματιστηρίων έχουν «απογειωθεί», ενώ η πραγματική οικονομία ευρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης και η υπερδύναμη κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές).

Η κρίση είχε πολύ χειρότερα αποτελέσματα για τη Γερμανία, λόγω των τότε δυσμενέστερων συνθηκών στην οικονομία της – κυρίως λόγω του σχετικά πρόσφατου υπερπληθωρισμού, ο οποίος είχε εξανεμίσει τις καταθέσεις, με αποτέλεσμα οι τράπεζες της να έχουν δανεισθεί μεγάλα ποσά από το εξωτερικό, για να καλύψουν τις ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας. Η εκλογική νίκη δε των εθνικοσοσιαλιστών το 1930, προκάλεσε την απώλεια της εμπιστοσύνης των άλλων κρατών – όσον αφορά τα σταθερότητα της γερμανικής πολιτικής και οικονομίας.

Ακολούθησε μία μαζική εκροή χρημάτων, η οποία δημιούργησε τεράστια προβλήματα στις γερμανικές τράπεζες – με αποτέλεσμα να «καταγγείλουν» πρόωρα και βιαστικά τα δάνεια προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να ενισχύσουν την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Επειδή τώρα οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν παράλληλα πιέσεις εκ μέρους των δανειστών τους από το εξωτερικό, χρεοκοπούσαν η μία μετά την άλλη.

Η κατάρρευση των τραπεζών που ακολούθησε, είχε σαν αποτέλεσμα την πανικόβλητη απόσυρση τόσο των εγχωρίων, όσο και των ξένων κεφαλαίων – έως εκείνη τη στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες για μερικές ημέρες, για να αποφύγει την ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος του διαβόλου (μείωση της παραγωγής, αύξηση της ανεργίας, περιορισμός της κατανάλωσης κοκ.) ο οποίος, μεταξύ των πολλών άλλων δεινών που προκαλεί, περιορίζει και τα έσοδα του δημοσίου, συνέχισε την τρομακτική πορεία του στη Γερμανία, φτάνοντας στο ζενίθ του το 1932 (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη του πραγματικού ΑΕΠ της Γερμανίας, σε όρους διεθνούς δολαρίου (Geary-Khamis-Dollar). Για παράδειγμα, το κατά κεφαλή εισόδημα της Γερμανίας σε δολάρια το 2009 ήταν 40.800 ενώ σε όρους διεθνούς δολαρίου 36.499.

Έτος*	**Ποσόν	Διαφορά με προηγούμενο
1928	263.367	4,37%
1929	262.284	-0,41%
1930	258.602	-1,40%
1931	238.893	-7,62%
1932	220.917	-7,52%
1933	234.778	6,27%
1940	377.284	0,72%
1944	425.041	2,49%
1945	302.457	-28,84%

* Η ανάπτυξη από το 1934 έως το 1939 ήταν διαδοχικά 9,13% / 7,52% / 8,80% / 6,01% / 7,73% / 9,41% . Μετά το 1940 ήταν 6,33% / 1,34% / 1,99% (πηγή)

** Για σύγκριση, το ΑΕΠ της Γαλλίας το 1928 ήταν 181.912 (102.154 το 1945), της Μ. Βρετανίας 244.160 (347.035 το 1945) και της Ελλάδας 13.864 (6.865 το 1945).

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η συνολική ύφεση στη Γερμανία ήταν -16,11%, όταν η αντίστοιχη σήμερα στη Ελλάδα είναι της τάξης του -25%. Από εδώ και μόνο φαίνεται το πόσο εγκληματική είναι η πολιτική που επιβάλλεται στην πατρίδα μας – η οποία, για 6^η συνεχή χρονιά, είναι βυθισμένη στον κύκλο του διαβόλου, έχοντας ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στον πλανήτη. Εάν δε η τότε ύφεση της Γερμανίας ήταν υπεύθυνη για την άνοδο του ναζισμού, τι θα έπρεπε αλήθεια να προκαλέσει η δική μας;

Συνεχίζοντας στη Γερμανία, ο τότε καγκελάριος της προσπάθησε να αντιμετωπίσει την κρίση, με μία μεθοδική «αποπληθωριστική πολιτική» – δηλαδή, με την αύξηση των εξαγωγών, με τη μείωση των εισαγωγών, με την κλιμάκωση των φόρων, καθώς επίσης με νέους φόρους (με μία πολιτική λιτότητας λοιπόν, όπως ακριβώς η σημερινή ελληνική κυβέρνηση).

Όπως ήταν όμως φυσικό, η πολιτική αυτή ήταν καταστροφική, αφού κλιμάκωσε την κρίση, αντί να την καταπολεμήσει – με αποτέλεσμα να «εγκαταλείψουν» πλέον εντελώς οι πολίτες τη Δημοκρατία, επιλέγοντας τον εθνικοσοσιαλισμό. Όταν λοιπόν η κατάσταση σταθεροποιήθηκε (το καλοκαίρι του 1932), ήταν πλέον πολύ αργά για τη Δημοκρατία.

Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να σημειώσει κανείς ότι, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, οι Γερμανοί Πολίτες τότε θεωρούσαν ότι οι Εβραίοι ήταν αυτοί που προκάλεσαν την κρίση, λόγω του ότι ορισμένοι από αυτούς ήταν ιδιοκτήτες των τοκογλυφικών κεφαλαίων – πίστευαν δηλαδή ότι οι Εβραίοι «ενσάρκωναν» το χρηματοπιστωτικό τέρας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ήταν επομένως εύκολο για το φασιστικό καθεστώς να ενοχοποιήσει τους Εβραίους για όλα τα δεινά της Γερμανίας – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν οι γνωστές θηριωδίες και το ολοκαύτωμα.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1933 – 1939

Συνεχίζοντας, μεταξύ των ετών 1933 και 1936, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης (διάγραμμα Ι) εκτοξεύθηκε στο 9%, ενώ η πορεία συνεχίσθηκε και τα δύο επόμενα χρόνια. Η βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε σημαντικά, το 1936 στο 137% της αντίστοιχης του 1913 – με τον αριθμό των ανέργων (πίνακας ΙΙ) να μειώνεται από τα 4,2 εκ. πριν την ανάληψη της κυβέρνησης από τους εθνικοσοσιαλιστές, στους 1,6 εκ. ανέργους τρία χρόνια αργότερα.

Οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 20-25% την περίοδο 1933-39, φτάνοντας στα επίπεδα του 1928 (επίσης, του 1913) – ενώ ο πληθωρισμός ήταν της τάξης του 1%, γεγονός που σημαίνει ότι υπήρξε μεγάλη σταθερότητα. Η ανάπτυξη στηρίχθηκε από την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία διατήρησε τους φόρους σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα – κατά τη συνταγή του Keynes.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη ανεργίας 1932 – 1937 σε εκατομμύρια

Έτη	1932	1933	1934	1935	1936	1937
Άνεργοι	6,02	4,80	2,71	2,15	1,59	0,91

Περαιτέρω, η μεγάλη εσωτερική ανάπτυξη δημιούργησε αυξημένες ανάγκες σε εισαγωγές ενέργειας και πρώτων υλών – για την χρηματοδότηση των οποίων η Γερμανία εξήγαγε βιομηχανικά προϊόντα. Οι εξαγωγές όμως δυσκολεύονταν, επειδή τα γερμανικά προϊόντα ήταν ακριβά – αφενός μεν λόγω της αύξησης των τιμών των πρώτων υλών, αφετέρου λόγω της υποτίμησης των νομισμάτων των σημαντικότερων εμπορικών εταίρων της (υποτίμηση εκ μέρους της Μ. Βρετανίας το 1931 και των Η.Π.Α. το 1933).

Ως εκ τούτου, τα συνήθη εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας μειώθηκαν σημαντικά, στερώντας της το ξένο συνάλλαγμα για την πληρωμή των εισαγωγών της.

Η βασική δυνατότητα της ήταν η υποτίμηση του νομίσματος, η οποία θα λειτουργούσε θετικά, αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και τις εξαγωγές της. Όμως, η χώρα είχε ήδη από το 1920 μεγάλα εξωτερικά χρέη – οπότε, τυχόν υποτίμηση του νομίσματος της, θα αύξανε δυσανάλογα τα χρέη της (σε μάρκα). Θα αυξανόταν επίσης οι τόκοι των χρεών της, γεγονός που θα προκαλούσε ελλείμματα τόσο στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όσο και στον προϋπολογισμό της.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση αποφάσισε εν πρώτοις να «αναστείλει» τις πληρωμές τόκων και δόσεων, όσον αφορά τα εξωτερικά χρέη της (Ιούνιος του 1933). Αργότερα, το 1934, μετέτρεψε όλες τις εξωτερικές απαιτήσεις της σε απαιτήσεις στο εθνικό νόμισμα – μία κίνηση, η οποία ήταν στη διακριτική της ευχέρεια (σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις, οι οποίες απαιτούν τη συμφωνία και των δύο συναλλασσομένων).

Το γεγονός αυτό σήμαινε ότι, οι ξένοι έπρεπε να αγοράζουν τα προϊόντα της από την εγχώρια αγορά, από το εσωτερικό της δηλαδή, αφού μόνο εκεί αναγνωριζόταν το μάρκο ως νόμισμα για τη διενέργεια συναλλαγών. Επομένως, θα έπρεπε προηγουμένως να ανταλλάσσουν το νόμισμα τους με μάρκα, σαν να ήταν το μάρκο «αποθεματικό νόμισμα» – με αποτέλεσμα να μην είναι η Γερμανία εκτεθειμένη στις συναλλαγματικές διακυμάνσεις των άλλων.

Επειδή όμως οι τιμές των γερμανικών προϊόντων ήταν 30-40% υψηλότερες από τις τιμές στην παγκόσμια αγορά, μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να μειωθεί το εξωτερικό χρέος της χώρας. Εκτός αυτού, οι ακριβές τιμές των προϊόντων υποχρέωσαν ουσιαστικά τις επιχειρήσεις να τα τελειοποιούν – γεγονός που σημαίνει ότι, ως συνήθως, το συγκεκριμένο μειονέκτημα ήταν η αιτία της αριστοποίησης των γερμανικών προϊόντων και της φήμης του «Made in Germany».

Περαιτέρω, εκείνη την εποχή έμαθαν πιθανότατα οι Γερμανοί όχι μόνο να κατασκευάζουν προϊόντα υψηλής ποιότητας, αλλά και να επιβιώνουν με ένα ισχυρό νόμισμα – στοιχεία που τους βοήθησαν σημαντικά, μετά το τέλος του πολέμου. Εν τούτοις, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπισθούν τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – με αποτέλεσμα να μειωθούν τα γερμανικά συναλλαγματικά αποθέματα (κατά 1 δις μάρκα, στα 84 εκ.)

Στα πλαίσια αυτά, η Γερμανία αναγκάσθηκε να υιοθετήσει ένα νέο σχέδιο – με στόχο τη ρύθμιση των εμπορικών συναλλαγών της με το εξωτερικό. Τα βασικότερα στοιχεία του ήταν τα εξής: Περιορισμός των εισαγωγών πρώτων υλών και τροφίμων, ενίσχυση των εξαγωγών με διάφορους τρόπους (επιδοτήσεις κλπ.), ανταλλαγή προϊόντων χωρίς την ανάγκη συναλλάγματος, καθώς επίσης μετατόπιση του εμπορίου από την δυτική Ευρώπη και τις Η.Π.Α., προς τη νότια Ευρώπη και τη λατινική Αμερική.

Το 1935 άρχισε να αποδίδει το σχέδιο, με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας να εμφανίζει ξανά πλεόνασμα – στα 111 εκ. μάρκα. Εκτός αυτού, μέσω του κρατικού ελέγχου, μπόρεσαν να επικεντρωθούν οι εισαγωγές στις απαραίτητες για την εξοπλιστική βιομηχανία πρώτες ύλες, ενώ περιορίσθηκαν σημαντικά οι συναλλαγές σε ξένα νομίσματα.

Ένα επί πλέον εργαλείο εξοικονόμησης συναλλάγματος ήταν η αύξηση της εγχώριας παραγωγής πρώτων υλών – 416% στο αλουμίνιο, 167% στο σιδηρομετάλλευμα, 123% στην ενέργεια και 44% στο λιθάνθρακα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως διαπιστώνουμε από τα παραπάνω υπάρχουν λύσεις, ακόμη και όταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μία χώρα είναι εξαιρετικά μεγάλα – αρκεί να υιοθετήσει ένα δικό της πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, βασισμένο στις δικές της και μόνο δυνάμεις.

Αυτό ακριβώς θα πρέπει να κάνει και η Ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρέπει να σταματήσει τις υποκλίσεις, καθώς επίσης τη διεθνή επαιτεία, κατά τα πρότυπα της αμέσως προηγούμενης – αυτής που είχε πρωθυπουργό τον Εφιάλτη του Καστελόριζου. Θα πρέπει επίσης να σταματήσει να λειτουργεί «φασιστικά», καλυμμένη πίσω από ένα ψεύτικο πέπλο δημοκρατίας – αναλαμβάνοντας η ίδια τα ηνία και εκδιώκοντας την Τρόικα.

Απαιτούνται βέβαια εθνική υπερηφάνεια, ικανότητες, θέληση και πειθώ – ενώ με τη βοήθεια ενός ολόκληρου λαού, εάν βέβαια πεισθεί ότι βαδίζει στο σωστό δρόμο, μπορούν να γίνουν πραγματικά θαύματα.

Εάν όμως η κυβέρνηση εξακολουθήσει να μην έχει κανένα δικό της σχέδιο για την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μόνο το μνημόνιο των ξένων και οι ανόητες, άκαρπες, κουτοπόνηρες προσπάθειες της να το καταστρατηγήσει όπου μπορεί, τότε η πατρίδα μας θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμη δέσμια των δανειστών της.

Όσον αφορά τώρα το θέμα του εθνικοσοσιαλισμού, θα επανέλθουμε με τη συνέχεια της ανάλυσης, με το δεύτερο και το τελευταίο της μέρος δηλαδή (μέθοδοι χρηματοδότησης του εθνικοσοσιαλισμού, οικονομικά του πολέμου κλπ.), σε επόμενο κείμενο μας, έτσι ώστε να μην κουράσουμε περισσότερο.

 

*  Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Οκτωβρίου 12, 2013, http://www.analyst.gr/2013/10/12/3008/ και http://www.analyst.gr/2013/10/12/3008/2/ και http://www.analyst.gr/2013/10/12/3008/3/ και  http://www.analyst.gr/2013/10/12/3008/4/

Συνέχεια στο Μέρος (β): Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά (β):

Διαφωνείς με την Ε.Ε.; Φυλακή

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Την ψήφισαν τελικά προχτές οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την επαίσχυντη τροπολογία, το άκρον άωτον της ευρωδουλείας: θα χώνουν στη φυλακή όποιον διαφωνεί με την εξωτερική πολιτκή της ΕΕ! Όχι δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Από την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου ο Ποινικός Κώδικας της Ελλάδας περιλαμβάνει και το άρθρο 485Α με τίτλο: "Παραβάσεις Κανονισμών της ΕΕ" βάσει του οποίου τιμωρείται με φύλακιση μέχρι δύο ετών όποιος παραβιάζει κυρώσεις εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων που έχει επιβάλει η …ΕΕ!

Απίστευτο, εξωφρενικό, αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινό. Η σφοδρότατη κοινοβουλευτική αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο ανέδειξε την αισχρή κοινοβουλευτική στάση και μέσω του Ριζοσπάστη που προχτές έκανε κεντρικό πρωτοσέλιδο θέμα του την αποκρουστική τροπολογία της κυβέρνησης καθιστώντας την ευρύτερα γνωστή, ξεγύμνωσε ακόμη περισσότερο τους αδίστακτους ευρώδουλους Σαμαρά και Βενιζέλο. Δεν απέτρεψε την υπερψήφισή της από τους κυβερνητικούς σύγχρονους "γερμανοτσολιάδες" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Yποχρέωσε όμως την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το "μπαλαμούτι", την απάτη δηλαδή χρησιμοποίησης και του ΟΗΕ προκειμένου να συγκαλύψει την προσπάθεια εξόντωσης μέσω φυλάκισης οποιουδήποτε Έλληνα αντιστέκεται στις αποφάσεις της ΕΕ εναντίον χωρών ή οργανώσεων που δεν υποκύπτουν στη γραμμή του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ και των υποτελών του στην ΕΕ! Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες από την αρχή τάχθηκαν εναντίον της κυβερνητικής τροπολογίας και την καταψήφισαν. Η ΔΗΜΑΡ στην αρχή είχε ταχθεί υπέρ, αλλά βλέποντας στη συνέχεια το θόρυβο που ξεσηκώθηκε και τον αυτοεξευτελισμό που υπέστη, προτίμησε στο τέλος να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και να μην πάρει μέρος στην ψηφοφορία προκειμένου να διασώσει ό,τι ήταν δυνατό να σωθεί.

Είναι πραγματικά κατάπτυστη η στάση του Σαμαρά και του Βενιζέλου και πρέπει σίγουρα να δόσουν λόγο και για την τροπολογία αυτή, όταν θα απομακρυνθούν από την εξουσία. Αυτονόητο είναι πως το άρθρο του Ποινικού Κώδικα πρέπει να καταργηθεί αμέσως από την επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας, αν φυσικά αυτή δεν είναι γερμανόδουλη όσο η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η αρχική τροπολογία που έφεραν τα δύο κόμματα, πέρα από την προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά συμπεριλαμβάνοντας και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καλύψουν το γεγονός πως η εξόντωση των αντιπάλων της ΕΕ τους ενδιέφερε, ήταν ως εξής:

«Όποιος με πρόθεση παραβιάζει κυρώσεις ή περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων ή οργανισμών ή φυσικών ή νομικών προσώπων, με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή με κανονισμούς της ΕΕ, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών εκτός αν από άλλη διάταξη προβλέπεται βαρύτερη ποινή. Οι διατάξεις του προηγούμενου εδαφίου εφαρμόζονται και όταν οι προβλεπόμενες σε αυτό πράξεις δεν είναι αξιόποινες κατά τους νόμους της χώρας στην οποία τελέστηκαν».! Τελικά είναι τόσο ξετσίπωτοι που αφαίρεσαν εντελώς το μπαλαμούτι του ΟΗΕ, άλλαξαν την τουλάχιστον εξάμηνη φυλάκιση με κατ'ανώτατο όριο δύο χρόνια φυλάκισης και τελικά την ψήφισαν αδίστακτα μόνοι τους.

Εξόφθαλμος στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου και των ποταπών βουλευτών τους είναι να ποινικοποιήσουν κάθε είδους πολιτική δράση που με λόγια ή πράξεις αρνείται να υποταχθεί στη γραμμή της ΕΕ στην εξωτερική πολιτική. Αν για παράδειγμα η ΕΕ χαρακτηρίσει οριστικά και αμετάκλητα "τρομοκρατική οργάνωση" οργανώσεις της Χεζμπολάχ στο Λίβανο ή το PKK στο τουρκικό Κουρδιστάν, όποιος Έλληνας συμπαραστέκεται στις οργανώσεις αυτές από εδώ και πέρα να.. φυλακίζεται! Ακόμη και η Χούντα των συνταγματαρχών είναι συζητήσιμο αν σε έστελνε εξορία ή σε βασάνιζε για θέματα εξωτερικής πολιτικής – αλλά ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να φυλακίζουν όποιον Έλληνα διαφωνεί με την πολιτική της ΕΕ εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων! Είναι προφανές ότι λειτουργούν ως τυφλά όργανα του Τέταρτου Ράιχ.

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε μετατραπεί ολόκληρη σε μια απέραντη φυλακή, πολύ χειρότερη από εκείνη της χούντας, αν ο εμετικός αυτός νόμος του Σαμαρά και του Βενιζέλου ίσχυε π.χ. την εποχή του πολέμου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, αφού σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις εκείνης της εποχής έως και το…97%(!) των Ελλήνων τάσσονταν και ντε φάκτο εναντίον της γραμμής της ΕΕ στο θέμα αυτό.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουμε να ισχύσει στην πράξη ο κατάπτυστος νόμος του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Είχε απόλυτο δίκιο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης, όταν έλεγε στη Βουλή: "Η απειθαρχία και η ανυπακοή εδώ είναι επιβεβλημένες. Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που θέλει την πρόοδο της κοινωνίας και δεν μπορεί να υποταχθεί στη λογική του να μπει στο γύψο όλη η ανθρωπότητα" ή έστω ολόκληρη η Ευρώπη, να αντιταχθεί στην εκδοχή που τελικά ψήφισαν οι βουλευτές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

ΠΗΓΗ: Σάβ, 26/10/2013, ΠΡΙΝ.

Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά (β):

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία καταλήγει αργά ή γρήγορα στη δικτατορία κάποιας ελίτ – ενώ η χρυσή μεσότητα είναι πιθανότατα η άμεση Δημοκρατία, σε καθεστώς φιλελεύθερης μεν, αλλά ελεγχόμενης οικονομίας

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος (α): Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά (α)

"Ολόκληρη η φορολογική νομοθεσία μας είναι και θα παραμείνει να είναι, για όσο χρονικό διάστημα δεν έχουμε απαλλαγεί από τη δουλεία των τόκων, «απότιση φόρου τιμής» απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Δυστυχώς δεν πρόκειται για μία εθελοντική θυσία με σκοπό την πραγματοποίηση κοινωφελών έργων, όπως φανταζόμαστε οι περισσότεροι.

Επομένως, η απαλλαγή μας από τη δουλεία των τόκων των χρημάτων, είναι ο μοναδική λύση – ο στόχος μίας παγκόσμιας επανάστασης, για την απελευθέρωση της δημιουργικής εργασίας από τα σφιχτά δεσμά των υπερεθνικών, μεγάλων δυνάμεων του κεφαλαίου" (G. Feder).    

Σημείωση: Πολλά νέα κείμενα στο www.analyst.gr  και στο www.viliardos.analyst.gr 

Ανάλυση

Στο πρώτο μέρος του κειμένου μας για την οικονομική πλευρά του εθνικοσοσιαλισμού, είχαμε αναλύσει τις βασικές αρχές του, παρουσιάζοντας τους δύο από τους τρείς οικονομολόγους, οι οποίοι επηρέασαν καταλυτικά την πορεία του  – αν και δυστυχώς ο δεύτερος ήταν ναζί. Αναφερθήκαμε επίσης στα ευρωπαϊκά σχέδια του τότε γερμανικού καθεστώτος, όπου έγινε η προσπάθεια εφαρμογής του συγκεκριμένου πολιτεύματος, στην εξέλιξη της γερμανικής οικονομίας μεταξύ των ετών 1933 και 1939, καθώς επίσης στο πρόγραμμα των 25 σημείων.

Το πρόγραμμα αυτό προετοιμάσθηκε ουσιαστικά από έναν άλλο οικονομολόγο, τον G. Feder, ο οποίος είχε σπουδάσει μηχανικός – ενώ είχε εκδώσει το "Μανιφέστο για την καταπολέμηση της δουλείας των τόκων". Η στάση του οικονομολόγου ήταν μεν αντικαπιταλιστική, αλλά σε καμία περίπτωση αντισημιτική – ενώ διορίσθηκε γραμματέας του υπουργείου οικονομικών το 1933, μετά την ανάληψη της εξουσίας από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα.

Ο όρος «δουλεία των τόκων» χρησιμοποιήθηκε αρχικά από το γερμανικό εργατικό κόμμα, το οποίο απαιτούσε με το νέο του πρόγραμμα (1913), την καταπολέμηση του βασικότερου «εργαλείου» του χρηματοπιστωτικού συστήματος: του επιτοκίου.

Σύμφωνα δε με τον G. Feder, η «καταστολή» της δουλείας των τόκων θα είχε σαν αποτέλεσμα το μηδενισμό των περισσότερων άμεσων και έμμεσων φόρων του κράτους – το μεγαλύτερο μέρος των οποίων εξυπηρετούσε τότε (σήμερα δεν είναι καθόλου διαφορετικά) τους τόκους του χρέους. Οι εννέα βασικές αρχές του προγράμματος του ήταν οι εξής:

(α) Μετατροπή όλων των χρεών της Γερμανίας «υπό καθεστώς» αναστολής της υποχρέωσης καταβολής τόκων. Πληρωμή τους με το εθνικό νόμισμα, στην ονομαστική τους αξία (χωρίς τόκους).

(β) Για τους τίτλους σταθερού εισοδήματος,  στους οποίους είχαν υπολογισθεί ήδη οι τόκοι, έπρεπε η υποχρέωση καταβολής τόκων, να συνδυαστεί με την υποχρέωση επιστροφής τους.

(γ) Επιστροφή με δόσεις όλων των χρεών στα ακίνητα και στις υποθήκες    

(δ) Υπαγωγή ολόκληρου του νομισματικού συστήματος στον έλεγχο του κράτους – στα κεντρικά του ταμεία. Λειτουργία όλων των ιδιωτικών τραπεζών σαν υποκαταστήματα του κράτους – παραμένοντας στους ιδιώτες.

(ε) Παροχή πραγματικών δανείων, δανείων δηλαδή απόκτησης κατοικίας, μόνο από την κρατική τράπεζα. Οι ιδιωτικές τράπεζες θα επιτρεπόταν να δίνουν μόνο καταναλωτικά και εμπορικά δάνεια, μετά από άδεια του κράτους.

(στ) Πληρωμή των μερισμάτων με τον ίδιο τρόπο, όπως με τους τίτλους σταθερού εισοδήματος.

(ζ) Όλοι οι πολίτες, οι οποίοι δεν θα ήταν σε θέση να κερδίσουν τα προς το ζην, θα δικαιούνταν να παίρνουν, έναντι των τόκων που δεν θα επιτρεπόταν πλέον από τα χρεόγραφα που διέθεταν, μία σύνταξη εφ όρου ζωής – με την προϋπόθεση της παράδοσης των αξιόγραφων τους.    

(η) Με κριτήριο την περιουσιακή κατάσταση των ανθρώπων, θα δημιουργούνταν κλίμακες κατάσχεσης των πολεμικών ομολόγων ή άλλων τίτλων του δημοσίου. 

(θ) Δημόσιο διάγγελμα για να ανακοινωθεί σε όλους ότι, τα χρήματα δεν θα ήταν και δεν θα επιτρεπόταν πλέον να είναι τίποτα άλλο, από την αμοιβή πραγματοποιηθείσας εργασίας. 

Ολοκληρώνοντας την αναφορά μας στα εννέα σημεία οφείλει να σημειωθεί εδώ πως, όταν οι ναζί ανήλθαν στην εξουσία, δεν υιοθέτησαν την παραπάνω διαδικασία καταπολέμησης της δουλείας των τόκων – αφού υπουργός έγινε ο H.Schacht (ο Feder απολύθηκε το 1934), ο οποίος δεν ήταν οπαδός της συγκεκριμένης θεωρίας, έχοντας την άποψη ότι ήταν ανόητη και επικίνδυνη για το σύστημα.         

Συνεχίζοντας, οι απίστευτες θηριωδίες των ναζί, τα εγκλήματα του Hitler, το ολοκαύτωμα, ο αιματηρός πόλεμος και όλα όσα τον συνόδευσαν, έχουν «περιθωριοποιήσει» πολλές άλλες απόψεις  – μεταξύ των οποίων αυτές που αφορούν τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού. Ειδικότερα, όπως λέγεται, δεν επρόκειτο στην αρχή για ρατσιστικά συναισθήματα, με στόχο τους Εβραίους – έως εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον που «εφευρέθηκε» ο φυλετισμός (Άρια φυλή), από την εγκληματική ομάδα που κυβερνούσε, με στόχο την κοινωνική συσπείρωση για τη διεξαγωγή του πολέμου.

Ο αρχικός εχθρός λοιπόν δεν ήταν ο εβραϊκός λαός, αλλά οι χρηματοπιστωτικές αγορές και το αδρανές, κερδοσκοπικό κεφάλαιο – το οποίο δυστυχώς «ενσάρκωναν» οι Εβραίοι τότε, έχοντας στην ιδιοκτησία τους τα περισσότερα χρήματα, πολλές και μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις (περί τις 100.000, εκ των οποίων το 1938 είχαν απομείνει μόλις 40.000, αφού είχαν κατασχεθεί από τους ναζί οι υπόλοιπες, με τη μέθοδο της «αριοποίησης» τους), ενώ κατείχαν τις σημαντικότερες διευθυντικές θέσεις στις τράπεζες, καθώς επίσης στα χρηματιστήρια.          

Συνεχίζοντας τώρα την αναφορά μας στον εθνικοσοσιαλισμό, θεωρούμε σωστό να ξεκινήσουμε με τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης – η οποία ακολούθησε αμέσως μετά την αναστολή πληρωμών, εκ μέρους της ναζιστικής κυβέρνησης της Γερμανίας, το 1933, η οποία την απομόνωσε από τις αγορές.

Το χρηματοπιστωτικό θηρίο «δάγκωνε» από τότε, όταν κάποιο κράτος τολμούσε να αθετήσει τις πληρωμές του – με το δάγκωμα να γίνεται θανατηφόρο, όταν μία χώρα σχεδίαζε να αγγίξει κάποιο από τα μέλη του (εθνικοποιήσεις εμπορικών, πόσο μάλλον κεντρικών τραπεζών) ή, σήμερα, να περιορίσει την ελευθερία του (διαχωρισμός επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών, εμπόδια στην ελευθερία κινήσεων του κεφαλαίου, επιβολή υψηλών φόρων στις χρηματιστηριακές συναλλαγές κλπ).  

Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ 1933

Δύο χρόνια πριν, το 1931, είχε καταργηθεί ουσιαστικά ο κανόνας του χρυσού, ο οποίος βοηθούσε στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού – με αποτέλεσμα να έχει ξεσπάσει ένας «αιματηρός» συναλλαγματικός πόλεμος μεταξύ πολλών κρατών, τα οποία υποτιμούσαν ανταγωνιστικά τα νομίσματα τους.

Ο τότε πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας λοιπόν, μη έχοντας τη δυνατότητα να δανεισθεί από το εξωτερικό, έθεσε στην κυκλοφορία τα «ειδικά γραμμάτια» – τα οποία ήταν καλυμμένα από την κεντρική τράπεζα και εγγυημένα από το κράτος. Όλα όσα αφορούσαν τα συγκεκριμένα γραμμάτια διατηρήθηκαν αρχικά κρυφά από τη δημοσιότητα – έτσι ώστε να μην υπάρχει καθαρή εικόνα, για τις μελλοντικές επενδύσεις της χώρας σε εξοπλιστικά προγράμματα (τα οποία δεν επιτρεπόταν από τη συνθήκη ειρήνης των Βερσαλλιών που καθόριζε τις υποχρεώσεις της Γερμανίας, μετά την ήττα της στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο). 

Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν θα έπρεπε να δημιουργηθούν ανησυχίες στις αγορές χρήματος, όσον αφορούσε το μάρκο – με στόχο να αποφευχθεί τυχόν υποτίμηση του, ως εύλογο αποτέλεσμα της αύξησης της ποσότητας χρήματος, μέσω των παραπάνω γραμματίων. Για να επιτευχθούν και οι δύο στόχοι της κυβέρνησης, ιδρύθηκε μία πλασματική επιχείρηση – η «Μεταλλουργική Εταιρεία Έρευνας» (Mefo Ε.Π.Ε.), μέτοχοι της οποίας ήταν τέσσερις γνωστές βιομηχανίες της χώρας: η Siemens, η Krupp, η Rheinmetall και η Guttehoffnungshuette.

Το αντικείμενο της Mefo ήταν απλά και μόνο η δεύτερη υπογραφή, για να μπορέσει να γίνει νομικά εφικτή η προεξόφληση των ειδικών γραμματίων, εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας – η οποία, με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούσε χρήματα από το πουθενά. Περίπου 11,9 δις μάρκα διατέθηκαν για εξοπλιστικά προγράμματα, από το 1934 έως το 1938, τα οποία καλύφθηκαν από τα ειδικά γραμμάτια «Mefo» – το 30% δηλαδή των συνολικών πολεμικών προγραμμάτων ή περισσότερα από χίλιες φορές τα ίδια κεφάλαια της πλασματικής εταιρείας (1 εκ. μάρκα). Ουσιαστικά λοιπόν, με 1 εκ. μάρκα δημιουργήθηκαν από το πουθενά και δαπανήθηκαν 11,9 δις – γεγονός που τεκμηριώνει τις εξαιρετικές ικανότητες του τότε προέδρου της κεντρικής τράπεζας.

Παράλληλα, εκδίδονταν άτοκα κρατικά ομόλογα, ενώ από το Μάιο του 1939 ξεκίνησε η έκδοση των «πιστωτικών φορολογικών κουπονιών» – με τα οποία πληρώνονταν οι λογαριασμοί που χρωστούσε το κράτος (το 40% εξοφλούταν με μετρητά χρήματα, ενώ για το υπόλοιπο 60% το κράτος έδινε τα παραπάνω κουπόνια, τα οποία μείωναν κατά το αντίστοιχο ποσόν τις φορολογικές υποχρεώσεις των πολιτών). 

Περαιτέρω, την ίδια ακριβώς ημέρα που ενώθηκε η Γερμανία με την Αυστρία, στις 12 Μαΐου του 1938, μεταβιβάσθηκε ο αυστριακός χρυσός προς τη γερμανική κεντρική τράπεζα. Εκείνη την εποχή η Αυστρία είχε στην κατοχή της τριπλάσιες ποσότητες χρυσού από τη Γερμανία – περί τους 78,3 τόνους, αξίας τότε 8,5 εκ. μάρκων (33,9 εκ. ευρώ). 

Μεταβιβάσθηκαν επίσης συναλλαγματικά αποθέματα, αξίας 1,1 εκ. μάρκων (4,4 εκ. ευρώ), τα οποία ήταν απολύτως αναγκαία, λόγω της αποκοπής της Γερμανίας από τις διεθνείς αγορές συναλλάγματος – ενώ έκτοτε η Γερμανία στόχευε πάντοτε το χρυσό των χωρών που κατακτούσε.

Η αύξηση της ποσότητας χρήματος από την κεντρική τράπεζα της Γερμανίας θεωρήθηκε επικίνδυνη από τους τότε οικονομολόγους της, οι οποίοι φοβούνταν την επανεμφάνιση του πληθωρισμού – γνωρίζοντας πολύ καλά τις καταστροφικές συνέπειες του, από την σχετικά πρόσφατη εμπειρία τους (1923). Εν τούτοις, το οικονομικό σύστημα λειτούργησε σωστά και δεν προκλήθηκε αύξηση του πληθωρισμού – παρά το ότι η ανεργία μειωνόταν συνεχώς, οπότε αυξανόταν τα διαθέσιμα εισοδήματα.

Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να αναφερθούμε στη μεγάλη διαφορά μεταξύ της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας του κομμουνισμού (όπου το κράτος αντικαθιστά πλήρως την ελεύθερη αγορά, δίνοντας ακριβείς οδηγίες για το ποιό προϊόν και σε ποιές ποσότητες οφείλει να παραχθεί), με την ελεγχόμενη οικονομία του εθνικοσοσιαλισμού – στον οποίο η ελεύθερη αγορά δεν υποκαθίσταται, αλλά ελέγχεται αυστηρά από το κράτος. Βέβαια και τα δύο συστήματα είναι αντίθετα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς – όπου όμως ο εθνικοσοσιαλισμός την αποδέχεται, ως αναγκαίο κακό.  

Συνεχίζοντας, παρά την αύξηση της ποσότητας χρήματος από την κεντρική τράπεζα, ο κρατικός έλεγχος της αγοράς, όσον αφορά τις τιμές των προϊόντων και τα επιτρεπόμενα ποσοστά εμπορικού κέρδους, εκ μέρους των υπεύθυνων «επιθεωρητών» της χώρας, λειτούργησε εξαιρετικά αποτελεσματικά – εξουδετερώνοντας τις βασικές αρχές της ελεύθερης αγοράς, αφού οι τιμές καταναλωτή, παρά την μεγαλύτερη ρευστότητα, αυξάνονταν μόλις κατά 1% ετήσια.

Εν τούτοις, επειδή η σταθερότητα του νομίσματος οφειλόταν στην καταναγκαστική πολιτική που ακολουθήθηκε και όχι στις δυνάμεις της ελεύθερης οικονομίας, οι διεθνείς αγορές δεν εμπιστεύονταν το μάρκο – με αποτέλεσμα να μην γίνεται κανενός είδους επένδυση στη Γερμανία, από ξένους επενδυτές.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε μία χρόνια έλλειψη συναλλάγματος στη χώρα, η οποία απομονωνόταν όλο και περισσότερο από το εξωτερικό – παρά τις προσπάθειες της να διατηρήσει σταθερό τόσο το νόμισμα, όσο και την οικονομία της. Η ενοχοποίηση των Εβραίων εδώ ήταν αναμενόμενη, ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους παράγοντες (ναζιστικές πεποιθήσεις κλπ.) – επειδή θεωρούταν ότι, ήταν οι κύριοι «εκπρόσωποι» των διεθνών κεφαλαίων. 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΟΣ

Σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, οι κατακτητικοί πόλεμοι της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας είχαν παράλληλα στόχο την απόκτηση συναλλαγματικών αποθεμάτων – ενδεχομένως δε τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο θεωρούταν εχθρικό για τη χώρα. Κατά τους ίδιους, η ναζιστική κυβέρνηση χρησιμοποίησε στην αρχή μη σοβαρούς τρόπους χρηματοδότησης του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού.

Στη συνέχεια, οι μέθοδοι έγιναν εγκληματικοί – άποψη την οποία τεκμηριώνουν από το ότι, μετά το 1935 η κυβέρνηση δεν δημοσίευε τον εκάστοτε προϋπολογισμό, με στόχο να συγκαλύψει την άσχημη οικονομική θέση της χώρας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, "Οι ηγέτες των ναζί, προπαγανδίζοντας, υπερηφανεύονταν ότι τοποθετούσαν τα θεμέλια μίας μεγάλης αυτοκρατορίας – όταν στην πραγματικότητα δεν ήξεραν πως θα πλήρωναν τους λογαριασμούς της επόμενης ημέρας".

Περαιτέρω, ο απόλυτος έλεγχος των τραπεζών αποτελούσε ένα σημαντικότατο εργαλείο, για τη χρηματοδότηση της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Στα πλαίσια αυτά, όταν ο υπουργός οικονομικών ανέλαβε τη διοίκηση της κεντρικής τράπεζας το 1938, παράλληλα με τον έλεγχο του παραδοσιακά ισχυρού δημόσιου τραπεζικού τομέα (ακόμη και σήμερα, οι περισσότερες τράπεζες στη Γερμανία είναι κρατικές), εξασφάλισε την πρόσβαση του στη διεύθυνση μίας σειράς από ιδιωτικές τράπεζες.

Εν τούτοις, δεν τις εθνικοποίησε κατά τα πρότυπα των κομμουνιστικών καθεστώτων, ενώ οι μεγάλες τράπεζες προσπάθησαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους – αναγκάσθηκαν όμως να υποταχθούν το 1942/43, μετά από ένα νομοσχέδιο που ψηφίσθηκε από την κυβέρνηση. Στο τέλος βέβαια του πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών (ενεργητικό) αποτελούταν από ομόλογα, καθώς επίσης από διάφορες απαιτήσεις απέναντι στο δημόσιο – προφανώς, μηδενικής τότε αξίας. 

Ουσιαστικά, το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς αντιπαθούσε τις ελεύθερες αγορές, θέλοντας όμως ταυτόχρονα να εκμεταλλεύεται τα αδιαφιλονίκητα πλεονεκτήματα τους – έχοντας τη άποψη ότι, δεν μπορούσαν να αντικατασταθούν από κάποιο αποτελεσματικότερο σύστημα. Η θέση αυτή φαίνεται καθαρά από τον τρόπο αντιμετώπισης των χρηματιστηρίων – τα οποία ήταν «ύποπτα» για τους εθνικοσοσιαλιστές.

Ειδικότερα, από τη μία πλευρά τα απέρριπταν για ιδεολογικούς λόγους – αφού πίστευαν ότι τα χρήματα δεν έπρεπε να παράγουν χρήματα, ότι ο τόκος ήταν συνώνυμος με τη δουλεία, πως έπρεπε να υπάρχει μόνο η πραγματική οικονομία, καθώς επίσης ότι, τα μοναδικά έντιμα χρήματα, ήταν αυτά που κερδίζονταν με την εργασία. Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι συμμετέχοντες στις χρηματιστηριακές συναλλαγές ήταν Εβραίοι – τους οποίους αντιμετώπιζε εχθρικά το ναζιστικό καθεστώς.  

Όμως, τα χρηματιστήρια ήταν απολύτως απαραίτητα για τη χρηματοδότηση του κράτους και της οικονομίας – οπότε, η μοναδική δυνατότητα που απέμενε, ήταν η απομάκρυνση των Εβραίων από τη διοίκηση όλων των χρηματιστηρίων. Αυτό ακριβώς επελέγη, ενώ εφαρμόσθηκε ο ίδιος τρόπος ελέγχου τους, με αυτόν που εφαρμοζόταν στην ελεύθερη αγορά – αυστηρός και μεθοδικός.

Για να αποφευχθεί τώρα ο ανταγωνισμός μεταξύ των διαφόρων χρηματιστηρίων, ψηφίσθηκε το 1934 ένας νόμος, ο οποίος υποχρέωνε τις εισηγμένες επιχειρήσεις να διαπραγματεύονται τους τίτλους τους μόνο στο χρηματιστήριο της περιοχής τους. Εκτός αυτού, μειώθηκε ο αριθμός των χρηματιστηρίων από 21 στα 9 – έτσι ώστε να είναι εφικτός ο έλεγχος τους από το κράτος.

Συνεχίζοντας, για να ενισχυθεί η εσωτερική χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, περιορίσθηκαν με νόμο τα μερίσματα, τα οποία διανέμονταν – κάτι που όμως μείωσε σημαντικά την ελκυστικότητα των μετοχών των εισηγμένων επιχειρήσεων, ενώ σχεδόν μηδενίσθηκαν οι αιτήσεις εισαγωγής νέων εταιρειών. Παρά το ότι η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 50% μεταξύ των ετών 1933 και 1938, τα κεφάλαια των εισηγμένων επιχειρήσεων δεν αυξήθηκαν – ενώ ο αριθμός τους μειώθηκε.

Το 1933 υπήρχαν 10.000 εισηγμένες επιχειρήσεις στη Γερμανία – ενώ το 1941 είχαν απομείνει μόλις 5.000 (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η Αυστρία και οι καινούργιες περιοχές που κατακτήθηκαν). Μειώθηκαν επίσης οι εκδόσεις ομολόγων από τις επιχειρήσεις – από 3,4 δις μάρκα το 1933, στα 2,9 δις μάρκα το 1938. Αντίθετα, αυξήθηκαν οι εκδόσεις δημοσίων ομολόγων από την κυβέρνηση – στα 24,1 δις μάρκα το 1938, από 10,8 δις μάρκα το 1933.

Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παρά της τεράστιες προσπάθειες των εθνικοσοσιαλιστών, με στόχο την αυτάρκεια, η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, στην αρχή του πολέμου, ήταν σημαντική – αν και στον τομέα των τροφίμων, η αυτάρκεια έφτασε στα επίπεδα του 83%. Σε εκείνους τους τομείς όμως, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι για τους επεκτατικούς πολέμους (πετρέλαιο, σίδηρος, μέταλλα, ρουχισμός κλπ.), υπήρχαν αρκετά προβλήματα – τα οποία δεν έγιναν αισθητά έως τις αρχές του 1942, επειδή η χώρα είχε συγκεντρώσει αρκετά αποθέματα (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξάρτηση ως ποσοστό επί της συνολικής ζήτησης το 1939

Προϊόν	Εξάρτηση
Σιδηρομεταλλεύματα	75%
Χαλκός	70%
Πετρελαιοειδή	65%
Καουτσούκ	85%
Λίπη και έλαια (τρόφιμα)	50%

Ακριβώς για το λόγο αυτό οι ναζί διεξήγαγαν αστραπιαίους πολέμους μικρής διάρκειας όπως, για παράδειγμα, εναντίον της Γαλλίας και της Πολωνίας – έτσι ώστε να προλαβαίνουν να ανεφοδιάζονται. Όταν αργότερα η διεξαγωγή αστραπιαίων εισβολών έγινε αδύνατη, η Γερμανία έχασε τον πόλεμο.

Το 1939 η παραγωγή εξοπλισμού ήταν μόλις της τάξης του 12% του ΑΕΠ της χώρας – ενώ αυξήθηκε στο 19% το 1941, χωρίς να μειωθεί σημαντικά η υπόλοιπη παραγωγή. Αυτό σημαίνει ότι, ο λαός δεν αντιμετώπισε αρχικά προβλήματα, όσον αφορά την κατανάλωση – αφού η «πολιτική παραγωγή» μειώθηκε μόλις κατά 5%.  Επίσης δεν αυξήθηκε σημαντικά ο χρόνος εργασίας των πολιτών στη βιομηχανία – ο οποίος, από 47,8 ώρες την εβδομάδα το 1939, έφτασε μόλις στις 49,1 ώρες το 1943. 

Αντίθετα με την «πολιτική οικονομία», η οικονομία του πολέμου, κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών, ήταν χαοτική – ενώ διορθώθηκε μετά το 1940, όπου οι πολιτικές βιομηχανίες, οι οποίες μετατράπηκαν σε βιομηχανίες παραγωγής εξοπλισμού, ανέλαβαν παράλληλα την οργάνωση της όλης διαδικασίας. Άλλαξαν όμως όλα το Δεκέμβριο του 1941, όπου οι Η.Π.Α. μπήκαν στον πόλεμο – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει με τον απαιτούμενο εξοπλισμό η βιομηχανία της χώρας.

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, το κόστος του πολέμου ανήλθε στα 510 δις μάρκα στη Γερμανία – ενώ οι υπόλοιπες δαπάνες της πολιτικής οικονομίας δεν ξεπέρασαν τα 185 δις μάρκα. Το συνολικό κόστος πάντως, ύψους περί τα 695 δις μάρκα, ήταν σχεδόν εξαπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας το 1938.

Η κάλυψη του κόστους προήλθε κατά 5% από φόρους, από τα κέρδη των κρατικών επιχειρήσεων (σιδηρόδρομοι, ταχυδρομεία, κεντρική τράπεζα), από τις εγκληματικές ληστείες των κατεχομένων κρατών, καθώς επίσης από τη σύναψη δανείων ύψους 350 δις μάρκων.

Ουσιαστικά λοιπόν το 50% του συνολικού κόστους (το 70% του πολεμικού) καλύφθηκε από το δανεισμό – ενώ, σε αντίθεση με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αυξήθηκαν σημαντικά οι φόροι. Ήδη από το Σεπτέμβριο του 1939 νομοθετήθηκε 50% αύξηση φόρων στους μισθούς, στα εισοδήματα και στα κέρδη των επιχειρήσεων, ως «επιδότηση πολέμου» – καθώς επίσης μία αύξηση 20% στα ποτά και στον καπνό. Η φορολόγηση αυτή έμεινε σταθερή κατά τη διάρκεια του πολέμου, με μοναδική εξαίρεση τη φορολογία των κερδών των επιχειρήσεων – ενώ το κόστος του πολέμου σχεδιαζόταν να επιβαρύνει τους «εχθρούς».

Ο τεράστιος δανεισμός (σχεδόν το τριπλάσιο του ΑΕΠ του 1938) επετεύχθη αθόρυβα – μέσω των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες αγόραζαν ομόλογα του δημοσίου. Ειδικότερα, επειδή οι καταναλωτικές δαπάνες του πληθυσμού είχαν μειωθεί σημαντικά, οι αποταμιεύσεις των Γερμανών κατέληγαν στις τράπεζες – όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, αφού οι καταθέσεις παραμένουν το αγαπημένο «αποταμιευτικό εργαλείο» των πολιτών της χώρας.

Από εδώ φαίνεται καθαρά πόσο εύκολα μπορεί να χρηματοδοτηθεί ένα κράτος από τους ίδιους τους πολίτες του – αφού, στην περίπτωση της Γερμανίας, χρηματοδοτήθηκε μόνο από τους πολίτες ένα χρέος της τάξης του 300% του ΑΕΠ της. Εάν κατανοήσει κανείς δε ότι, στο παράδειγμα της Ελλάδας σήμερα, αναζητείται η κάλυψη ενός χρηματοδοτικού κενού ύψους περί τα 10 δις €, ενώ έχουν «αποδράσει» καταθέσεις άνω των 100 δις €, θα καταλάβει το μέγεθος της ανοησίας μας (οι καταθέσεις δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα δάνεια που παρέχουν οι τράπεζες – ανάλυση). Φυσικά η συγκεκριμένη χρηματοδότηση προϋποθέτει είτε το φόβο των πολιτών, όπως επί εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία, είτε την εμπιστοσύνη τους στην Πολιτεία – προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν σήμερα στην πατρίδα μας.    

Συνεχίζοντας, οι καταθέσεις από τις γερμανικές τράπεζες μεταφέρονταν στα ταμεία του κράτους, με στόχο τη χρηματοδότηση του πολέμου – εν αγνοία φυσικά των καταθετών. Η προπαγάνδα του καθεστώτος, το οποίο παρότρυνε τους πολίτες να αποταμιεύουν, βοήθησε αρκετά – οπότε ο πόλεμος, σε τελική ανάλυση, χρηματοδοτήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του από τον ιδιωτικό τομέα.

Το υψηλό δημόσιο χρέος όμως είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί πολύ η ποσότητα χρήματος, όπως ακριβώς συνέβη και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο – ενώ απέναντι στην ποσότητα αυτή δεν υπήρχε η ανάλογη παραγωγή αγαθών (όπως παρατηρείται σήμερα στην Ιαπωνία, στις Η.Π.Α. κλπ.).

Ολοκληρώνοντας, η κατά κεφαλήν ποσότητα χρήματος αυξήθηκε από τα 86 μάρκα το 1932 στα 812 μάρκα τον Απρίλιο του 1945 – γεγονός που σημαίνει ότι, ο πληθωρισμός ήταν πλέον εκτός ελέγχου. Η αληθινή αξία των χρημάτων όμως ήταν έως το 1944 φανερή μόνο στη μαύρη αγορά – αφού οι τιμές των προϊόντων στην κανονική οικονομία διατηρούταν σε λογικά επίπεδα, λόγω των κρατικών ελέγχων και των αυστηρών ποινών, για τυχόν παραβάσεις.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Δημοκρατία είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα πολιτεύματα που «εφηύρε» ποτέ ο άνθρωπος, όταν υποχρεώθηκε να δημιουργήσει τις κοινωνίες – χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στην άγρια Φύση, πόσο μάλλον να καλυτερεύσει την ποιότητα της ζωής του. Εν τούτοις, αποτελώντας μία μορφή κοινωνικής οργάνωσης, όπως πολλές άλλες, δεν έχει μόνο προτερήματα, αλλά και ελαττώματα.

Το κυριότερο είναι ίσως το ότι χωρίζει και δεν ενώνει τους ανθρώπους, αφού στηρίζεται στο σεβασμό, στην αποδοχή καλύτερα των απόψεων της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι η μειοψηφία, η οποία πολύ συχνά έχει ποσοστά υψηλότερα του 50%, είναι υποχρεωμένη να υποτάσσεται στην πλειοψηφία (η οποία έχει ποσοστά χαμηλότερα του 50%, πάντοτε επί του κοινωνικού συνόλου).    

Περαιτέρω η Δημοκρατία, σε καθεστώς φιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής οικονομίας, προσβάλλεται με την πάροδο του χρόνου από μία πολύ σοβαρή ασθένεια: από το «πελατειακό κράτος», το οποίο ουσιαστικά διορίζει και δεν ψηφίζει δημοκρατικά την εκάστοτε κυβέρνηση. Η «δικτατορία του πελατειακού κράτους» εν προκειμένω παρομοιάζεται με μία γάγγραινα, η οποία μολύνει αργά ή γρήγορα ολόκληρο το κοινωνικό σώμα – με αποτέλεσμα να το οδηγεί σε έναν επώδυνο θάνατο, με τη διαδικασία της σήψης.

Από την άλλη πλευρά η Δημοκρατία, στο καθεστώς της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της σχολής του Σικάγου, μεταβάλλεται σε μία, δικομματική συνήθως, δικτατορία της ελίτ – η οποία διορίζει με τη σειρά της την εκάστοτε κυβέρνηση, ελέγχοντας τα ΜΜΕ και χρηματοδοτώντας τις προεκλογικές εκστρατείες και των δύο κομμάτων εξουσίας. Χωρίζει λοιπόν και αυτή τις κοινωνίες οδηγώντας τες, μετά από απανωτές χρηματοπιστωτικές εκρήξεις, στην απόλυτη καταστροφή.

Τα 54.540 άστεγα νοικοκυριά στην Αγγλία σήμερα (αύξηση 31% μέσα σε δύο μόλις χρόνια), τα 30 εκ. αμερικανών που αντιμετώπισαν την αναγκαστική έξωση από τις κατοικίες τους, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, τα 50 εκ. αμερικανών που ζουν με κουπόνια διατροφής, οι 20.000 άστεγοι στην Ελλάδα, η εκρηκτική άνοδος της ακροδεξιάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, καθώς επίσης πολλά άλλα επί μέρους γεγονότα, τεκμηριώνουν αναμφίβολα ότι, θα είμαστε σύντομα αντιμέτωποι με ριζικές εξελίξεις.   

Στην αντίπερα όχθη τώρα ευρίσκονται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα – τα οποία, αν και ενώνουν τις κοινωνίες, το πετυχαίνουν δυστυχώς με καταναγκαστικά, με βίαια. με αστυνομικά και, πολύ συχνά, με σκληρά μέτρα – καθώς επίσης με απάνθρωπα βασανιστήρια ή με πειθαναγκασμούς. Ειδικά όσον αφορά τα κομμουνιστικά καθεστώτα και την κεντρική κατεύθυνση της οικονομίας, την οποία επιβάλλουν, φαίνεται ότι εξασφαλίζουν απλά και μόνο την επιβίωση – έχοντας πλήρη αδυναμία να εκμεταλλευθούν σωστά τα ατομικά και συλλογικά πλεονεκτήματα των ανθρώπων, ενώ χαρακτηρίζονται επίσης ως «δικτατορία της (κομματικής) ελίτ».

Η χρυσή μεσότητα είναι πιθανότατα η άμεση Δημοκρατία, σε καθεστώς φιλελεύθερης μεν, αλλά ελεγχόμενης οικονομίας – όπου τόσο το κράτος, όσο και οι ιδιώτες, θα μοιράζονται εξ ίσου τα μέσα παραγωγής και την ίδια την εξουσία. Εν τούτοις, η συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης απαιτεί συνειδητούς πολίτες, οι οποίοι οφείλουν να συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα – κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί.

Είναι όμως απαραίτητο, απόλυτα αναγκαίο καλύτερα, αφού η κοινοβουλευτική Δημοκρατία καταλήγει, αργά ή γρήγορα, σε κάποιας μορφής δικτατορία – επειδή είναι αδύνατον να διατηρήσει μακροπρόθεσμα την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική συνοχή. Η όλη διαδικασία δε είναι σήμερα σε εξέλιξη στις Η.Π.Α., στην Ιαπωνία και στην Ευρώπη – όπου το μαύρο πέπλο του φασισμού πλανάται ήδη στο σκοτεινό ουρανό της Δύσης, αναγγέλλοντας την «τέλεια καταιγίδα» που φαίνεται στην άκρη του τούνελ.

* Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2982.aspx

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου στάθηκε ένα κείμενο που έλαβα μέσω του διαδικτύου. Στο κείμενο απομυθοποιείται ο δυτικός ορθολογισμός, ο οποίος, υποτίθεται, ότι διδάσκεται ως «ευαγγέλιο» στα πανεπιστήμια, στους «ναούς» της λογικής, η οποία σάρωσε κατά την εποχή του «διαφωτισμού» όλες τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες του Μεσαίωνα. Οι οπαδοί του υλιστικού «διαφωτισμού» εξυπονοούν ως δεισιδαιμονία την πίστη στον Θεό!

Ο λόγος για τα μεγάλα πανεπιστήμια, στα οποία φοιτούν επίλεκτοι σπουδαστές απ' όλον τον κόσμο. Πολλοί από τους αποφοίτους των πανεπιστημίων αυτών θα αναδειχθούν διαπρεπείς πολιτικοί και οικονομολόγοι, ως επιλεγμένοι από το σύστημα, το οποίο στη συνέχεια θα υπηρετήσουν με «ζήλο»! Άλλοι πάλι θα διαπρέψουν σε ερευνητικούς τομείς, με τη χρηματοδότηση του συστήματος και υπό τις εντολές αυτού, και θα δρέψουν δάφνες επιστημονικής καταξίωσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη βιτρίνα; Είναι όλα όμορφα και λογικά (αντί του αγγελικά) πλασμένα;

Στα πανεπιστήμια αυτά έχουν από ετών σχηματιστεί μυστικές λέσχες. Στο γαλλικό περιοδικό "Nouvel observateur" (12.10.2013) δημοσιεύεται έρευνα με τίτλο «Πίσω από τις μυστικές θύρες του Harvard». Το πασίγνωστο πανεπιστήμιο καυχάται για τους αποφοίτους του, εκ των οποίων 44 τιμήθηκαν με το βραβείο Nobel, 46 με το βραβείο Pulitzer και 8 εχρημάτισαν πρόεδροι των Η.Π.Α. Στην έρευνα γίνεται αναφορά και σε βιβλίο που εξέδωσε Γαλλίδα κοινωνιολόγος με τίτλο «Το κρυμμένο πρόσωπο του Harvard». Εκεί προβάλλονται ο εκλεκτισμός, οι δοκιμασίες και οι μυστικές τελετουργίες, που «ανθίζουν» στο εν λόγω πανεπιστήμιο, αλλά όχι μόνο σ' αυτό. Μυστικές εταιρείες επιλέγουν μεταξύ των επιλέκτων τους «εκλεκτότερους»! Οι φοιτητές γνωρίζουν την ύπαρξη κλειστών λεσχών, δεν γίνονται όμως όλοι μέλη αυτών. Γνωρίζουν ότι το κλίμα που επικρατεί σ' αυτές είναι μυστικιστικό – εσωτεριστικό. Στο πανεπιστήμιο Yale, διαπρεπές επίσης, η λέσχη φέρει την ονομασία " Skull and Bones" (κρανίο και οστά). Ο τίτλος είναι αρκετός να μας μεταφέρει όχι στον σκοτεινό Μεσαίωνα, αλλά στα άδυτα της μαγείας και του σατανισμού. Μέλη αυτής υπήρξαν οι Τζώρτζ Μπους και Τζών Κέρρυ!  

Οι λέσχες λειτουργούν υπό άκρα μυστικότητα. Ο κατάλογος των μελών είναι θεωρητικά απόρρητος. Τα υποψήφια μέλη υφίστανται δοκιμασίες όχι επί γνωστικών αντικειμένων και αυτό είναι το άκρως εντυπωσιακό! Υπόκεινται σε μυητικά τελετουργικά. Όλα αυτά «μυρίζουν» προφανώς μασονία! Στο  Harvard μόλις το 1,5% των φοιτητών εισέρχεται στη μυστική λέσχη. Συνήθως προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της «κληρονομικής δημοκρατίας»! Υπάρχουν χορηγοί των λεσχών, ώστε αυτές να διαθέτουν άφθονο χρήμα προς χάρη των μελών τους. Η διοίκηση των πανεπιστημίων εποπτεύει, μέσω επιτροπής, τις κλειστές λέσχες, συνεπώς κλειστή λέσχη είναι και η ίδια στο κάθε «ανοικτό» και «δημοκρατικό» αμερικανικό πανεπιστήμιο. Έτσι εξηγείται η ενορχηστρωμένη φιλοϊσραηλινή πολιτική των αμερικανικών πανεπιστημίων, τα οποία θέτουν αμέσως εκτός «παιχνιδιού» τον όποιο τολμήσει να εκφράσει άποψη κατά του φασιστικού Ισραήλ και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Σπάνια εξαίρεση ίσως αποτελεί ο Νόαμ Τσόμσκυ, ο οποίος, αν και εβραϊκής καταγωγής, διασώζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με την θαυμαστή ελευθερία του λόγου που τον διακρίνει. Φυσικά απαγορευμένη στα πανεπιστήμια αυτά είναι και η ομολογία χριστιανικής πίστεως.  

Εύλογο είναι να αναρωτηθεί κάποιος. Είναι το ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό ή το πάθος για ανέλιξη που οδηγεί τους εκκολαπτόμενους ηγέτες να εισέλθουν στις λέσχες αυτού του τύπου; Ας μη σπεύσουμε να δεχθούμε αποκλειστικά και μόνο το δεύτερο. Ο αποκρυφισμός κατακτά έδαφος με ραγδαίους ρυθμούς. Ο υλισμός του 19ου αιώνα γέννησε τον μηδενισμό κατά τον 20ο. Στα τέλη αυτού είχαμε πλέον έκδηλη τη στροφή προς το μεταφυσικό, καθώς «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»! Και καθώς ο «ορθολογισμός» της Δύσης έχει ποινικοποιήσει την πίστη προς τον Θεό, η διψασμένη ψυχή καταφεύγει σε υποκατάστατα της. Αναφέρουμε συγκεκριμένα την αστρολογία, την οποία η άνευρη, αν όχι υποταγμένη επιστημονική κοινότητα αποφεύγει να καταγγείλει! Και δεν απασχολεί η κίνηση των άστρων μόνο τις «γυναικούλες», όπως διατείνονται κάποιοι. Ακόμη και «σοβαρά» περιοδικά και «σοβαρές» και «προοδευτικές» εφημερίδες έχουν στήλη ωροσκοπίου. Δεν λησμονώ ολοσέλιδη διαφήμιση διαμέσου (μέντιουμ στα ελληνικά) των Αθηνών σε «προοδευτική» εφημερίδα. Τόνιζε σ' αυτήν ότι διαπρεπείς πολιτικοί, καλλιτέχνες και επιστήμονες έχουν τον προσωπικό τους αστρολόγο και λαμβάνουν καθημερινά το προσωπικό τους ωροσκόπιο! Καλλιτέχνες και πολιτικοί είναι ινδάλματα του σύγχρονου κόσμου. Οι πρώτοι αιχμαλωτίζουν τους νέους και απονευρώνουν την επαναστατικότητά τους. Οι δεύτεροι διακυβεύουν, μέσω των ωροσκοπίων, τις τύχες του λαών, επί των οποίων ασκούν εξουσία! Τέλος οι επιστήμονες κατεξευτελίζουν την επιστήμη, την οποία, υποτίθεται, υπηρετούν. Μεταξύ των αναφερομένων είναι ο διαπρεπής Γάλλος βιολόγος François Jacob, τιμημένος με το βραβείο Nobel και συγγραφέας πολυσελίδου βιβλίου, στο οποίο υμνεί τον «επιστημονικό» υλισμό! Δεν αντιλαμβάνεται άραγε ότι αυτοαναιρείται και εξευτελίζεται με το να προσφεύγει σε αστρολόγους;

Δεν θέλουμε πάντως να παραβλέψουμε και το πάθος για τιμές, δόξα και χρήμα. Αυτά πολλούς οδήγησαν στο να πουλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο, στην ύπαρξη του οποίου, υποτίθεται, δεν πιστεύουν. Το κακό όμως δεν σταματά εκεί. Όλοι αυτοί χωρίς ενοχλητικές τύψεις συνειδήσεως πουλούν στη συνέχεια τους λαούς και την ανθρωπότητα. Καλλιτέχνες ολοένα και πιο προκλητικά προβάλλουν μέσα από την τέχνη τους τον σατανισμό! Πολιτικοί εκποιούν τις πατρίδες τους στα οικονομικά συγκροτήματα, τα οποία ελέγχουν και χρηματοδοτούν τα «μεγάλα» πανεπιστήμια! Επιστήμονες πειραματίζονται «αξιοποιούντες» τα κονδύλια, τα οποία οι πλουτοκράτες αφαίμαξαν από τους λαούς, σε έρευνες, που θέτουν πλέον σε άμεσο κίνδυνο το ανθρώπινο είδος!

Πολλοί προοδευτικοί, πολέμιοι δήθεν του συστήματος της πλουτοκρατίας, αδιαφορούν για τα συμβαίνοντα, συντονίζονται με τους δήθεν πολέμιους της «συνομωσιολογίας», τα παπαγαλάκια δηλαδή του συστήματος, και εξακολουθούν να πολεμούν με πάθος την πίστη των ανθρώπων στον Θεό! Και όσοι απόμειναν ακόμη πιστοί στον Θεό τρέμουν τον ίσκιο τους και λουφάζουν! ΚΙ ύστερα διερωτώμαστε, γιατί πάνε έτσι τα πράγματα του κόσμου.

 

21-10-2013

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Παγκοσμιοποίηση και το δίπολο Αριστερά-Δεξιά

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κοινοβουλευτικής Χούντας, στην οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο, είναι η ουσιαστική κατάργηση του παλαιού πολιτικού δίπολου που καθιέρωσε και τυπικά η Γαλλική επανάσταση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.

Του δίπολου, δηλαδή, όπου στην μεν Δεξιά ανήκαν όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριζαν την συνέχιση και αναπαραγωγή του ‘κατεστημένου', είτε αυτό ήταν κάποτε η μοναρχία, είτε κατόπιν η αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, στην δε Αριστερά εκείνες που υποστήριζαν την ανατροπή του κατεστημένου με την παραπάνω έννοια, από αντιμοναρχικούς μέχρι Μαρξιστές, αναρχικούς, αντισυστημικούς οικολόγους (σε αντίθεση με τους σημερινούς ‘γιαλαντζί' Πράσινους) κ.λπ.. Εξ ορισμού, επομένως, η μεν Δεξιά υποστήριζε τον «Νόμο και την τάξη» και ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε ανισότητα, ιεραρχία, προνόμια των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων κ.λπ., ενώ η Αριστερά αγωνιζόταν ουσιαστικά για την ανατροπή της «καθεστηκυίας τάξης» και την – σε διάφορους βαθμούς – ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας/δύναμης.

Το βασικό πεδίο όπου διεξαγόταν ο αγώνας μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ήταν το κράτος-έθνος, έστω και εάν η Αριστερά, ιδιαίτερα η Μαρξιστική (αλλά και η ελευθεριακή), ήταν παραδοσιακά διεθνιστική, μέχρις ότου, εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών, υιοθέτησε στην πράξη τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», ακόμη και εάν στη θεωρία και στις διακηρύξεις της παρέμεινε διεθνιστική. Όμως, αυτό ακριβώς το πεδίο εξαφανίζει η σημερινή ΝΔΤ, κυριολεκτικά «τραβώντας το χαλί» κάτω από το δίπολο της παραδοσιακής Δεξιάς-Αριστεράς. Οι συνέπειες είναι οι σεισμικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό φάσμα που βλέπουμε σήμερα.

Όσον αφορά στην Αριστερά, πρώτα, αναμφισβήτητο σύμπτωμα του φαινομένου αυτού είναι η πολιτική χρεοκοπία της παραδοσιακής Αριστεράς, τόσο με την στενή έννοια των εκλογικών ποσοστών της, όσο και, το κυριότερο, με την ευρύτερη έννοια του μαζικού ανατρεπτικού κινήματος που προσελκύει κυρίως τα λαϊκά στρώματα και όχι, όπως σήμερα, τους βολεμένους «αριστερούς» της αστικής τάξης που επιδιώκουν μικρο-μεταρρυθμίσεις μέσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά». Ακόμη, δηλαδή, και αν εξακολουθεί να επιβιώνει πολιτικά η «Αριστερά» αυτή, δεν παύει να είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ, όταν τα αιτήματά της κάθε άλλο παρά ανατρεπτικά είναι. Από την άλλη μεριά, το τμήμα της που ανήκει στην κομμουνιστογενή Αριστερά,  μολονότι προβάλλει ανατρεπτικά αιτήματα στην θεωρία, παραμένει στην θεωρία, εφόσον δεν τα συνοδεύει με μεταβατικό πρόγραμμα και πολιτική δράση ανατροπής. Και αυτό ισχύει για οποιοδήποτε κόμμα ή οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται σήμερα αριστερή, κομουνιστική, αναρχική, «Πράσινη» κ.λπ., εφόσον δεν αμφισβητεί τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, την ίδια τη ΝΔΤ, την παγκοσμιοποίηση (που στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι) και τους εκφραστές της, όπως η ΕΕ, περιμένοντας την επανάσταση για να απαιτήσει την έξοδο από την ΕΕ και να επιβάλλει την οικονομική αυτοδυναμία. Γι' αυτό και όλη αυτή η «Αριστερά» δεν μπορεί πια να προσελκύσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά στην Δεξιά, επίσης, σημειώνονται σεισμικές αλλαγές, όπως φανερώνει το γεγονός ότι τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα σήμερα διατηρούνται μόνο χάρη στα σαφώς ευνοούμενα από την παγκοσμιοποίηση στρώματα που τα στηρίζουν, ενώ χάνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που είχαν «αστικοποιηθεί» στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας και σήμερα φτωχοποιούνται λόγω της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας που φέρνει η παγκοσμιοποίηση! Έτσι, σήμερα, τα συντηρητικοποιημένα αυτά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από την παγκοσμιοποίηση φεύγουν μεν από την καθεστωτική Δεξιά αλλά δεν πάνε ούτε στην πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ εκφυλισμένη «Αριστερά», ούτε στη κομμουνιστογενή ή την ψευτο-«ελευθεριακή» Αριστερά που αγωνίζεται δήθεν για αυτοδιαχείριση και δεν «βλέπει» δίπλα της τον στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ κ.λπ.!

Αυτά είναι τα λαϊκά στρώματα που σήμερα κινούνται μαζικά προς εθνικιστικά κόμματα, όπως π.χ. το κόμμα Ανεξαρτησίας στην Βρετανία, σε σημείο που ακόμη και η πιο έγκυρη εφημερίδα του οικονομικού κατεστημένου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, να τονίζουν ότι ένας άνεμος Ευρωσκεπτικισμού, που φθάνει μέχρι την απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ, σαρώνει την Ευρώπη (15/10/2013). Αντίθετα με την άθλια προπαγάνδα της Υπερεθνικής Ελίτ, που στηρίζει σύσσωμη η χρεοκοπημένη Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που στρέφονται κατά της ΕΕ, και έμμεσα κατά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, έγιναν ξαφνικά… εθνικοσοσιαλιστές, λες και είμαστε στην δεκαετία του 1930. Ούτε σημαίνει ότι το 1/3 σχεδόν των Ευρωπαίων που εκτιμάται ότι θα στείλουν Ευρωσκεπτικιστές στο Ευρωκοινοβούλιο έγιναν ξαφνικά ρατσιστές. Απλά εκφράζουν, όπως γράφουν οι ΦΤ, την λαϊκή αγανάκτηση για την «οικονομική αθλιότητα και την μεγάλη ανεργία που μαστίζουν την Ευρώπη». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο τα κόμματα αυτά αποβάλλουν ρατσιστικά ή ακροδεξιά στοιχεία, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά τους (π.χ. Λεπέν στην Γαλλία).

Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική καμπή, που θα κριθεί αν θα υποδουλωθούμε όλοι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Υπερεθνική ελίτ, είναι επομένως επιτακτική ανάγκη η δημιουργία  ενός παλλαϊκού Μετώπου σε κάθε χώρα που θα συμπεριλάβει όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τις σημερινές κομματικές τοποθετήσεις τους. Στην Ελλάδα, που τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή, ένα τέτοιο Μέτωπο (σε αντίθεση με τα αποπροσανατολιστικά «αντιφασιστικά» Μέτωπα που ενώνουν θύτες και θύματα!) θα μπορούσε να προσελκύσει την μεγάλη πλειοψηφία του Λαού που θα αγωνιζόταν για την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που την διαχειρίζεται  το Ευρωπαϊκό τμήμα της  Υπερεθνικής Ελίτ, και για την οικονομική αυτοδυναμία, σε ρήξη με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, θα μπορούσε να χτιστεί ένας νέος πραγματικός διεθνισμός από τα κάτω, ενώ παράλληλα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να αποφασίσει ο λαός, δημοκρατικά, τι είδους κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς θέλει για την λαϊκή εξουσία. Αλλά θα επανέλθω.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (20 Οκτωβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_10_20.html 

Το άλλοθι των δολοφόνων…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή*

 

Χαμός και χαλασμός! Μέγα θέμα πολιτικό, νομικό, κοινωνικό, ηθικό: Εξαιτίας της πρωτοφανούς σπουδής, με την οποία έγιναν οι συλλήψεις σε βάρος βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής. Προκειμένου να αποδειχθεί, αν το κόμμα τους είναι εγκληματική οργάνωση. Γεγονός για το οποίο θα αποφανθεί αρμοδίως η λεγόμενη, Δικαιοσύνη.  Αν βέβαια είναι ζωντανή και ανεξάρτητη και όχι εξαρτημένη και αποθαμένη.

Επιτρέψτε όμως σε μας – το φτωχό προλεταριάτο – που δεν γνωρίζουμε τα άρθρα και τους νόμους, αλλά διαθέτουμε το στοιχειώδες κοινό περί δικαίου αίσθημα, να αναρωτηθούμε και να ρωτήσουμε: Τα μνημονιακά κόμματα και οι κυβερνήσεις τους, δεν συνιστούν εγκληματικές οργανώσεις και μάλιστα του χειρίστου είδους;

Ή μήπως, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ δεν δολοφονούν την πατρίδα μας; Και δεν υπονομεύουν τη θρησκεία μας! Και δεν πλαστογραφούν  την ιστορία μας! Και δεν εξευτελίζουν-κατ' εικόνα και ομοίωσή τους-την παιδεία μας;  Και δεν δολοφονούν μυριοτρόπως τα παιδιά μας! Και παράλληλα την οικογενειακή και οικονομική και ηθική μας υπόσταση. Κάνοντας θεσμικό και νομικό καθεστώς το έγκλημα και την κακουργία. Και κηρύσσοντας απηνή διωγμό ενάντια σε κάθε έννοιας δικαιοσύνης και δικαιωμάτων του λαού!

Αλλά, θα μας αντιτείνουν κάποιοι: Μα, επιτέλους, δεν έχουν κι αυτοί δικαίωμα στα ανθρώπινα λάθη; Το όργιο όμως της κακουργίας τους φωνάζει πως δεν κάνουν κανένα λάθος. Και ότι αυτοί και οι πάτρωνές τους συμμετέχουν σε ένα, μέχρι την παραμικρότερη λεπτομέρεια, προμελετημένο σατανικό σχέδιο, που αποσκοπεί στην πολύτροπη καταστροφή της πατρίδας και εξαθλίωση του λαού μας. Έτσι ώστε η υποδούλωση μας να είναι, όχι μόνο σε πλάτος, αλλά και σε βάθος ολοκληρωτική.

Και προωθούν το δολοφονικό τους σχέδιο, ακάθεκτοι. Χωρίς καθόλου αναστολές. Το 2007 και το 2009 έκαψαν  τη μισή Ελλάδα και θυσίασαν στην πυρά της ιερής τους εξέτασης ένα σωρό αθώους, προκειμένου, όπως φαίνεται, να προωθήσουν το σχέδιό τους. Αλλά και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου φαίνεται να υπαγόταν στην ίδια αυτή δολοφονική προοπτική. Όπως και τώρα η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Που και αυτή δείχνει να εντάσσεται στο ίδιο πρόγραμμα. Αφού το μνημονιακό καθεστώς διερχόταν περίοδο κάμψης. Και είχε ανάγκη απ' τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης: Σε τρόπον ώστε να ξεχάσουμε τις τέσσερις, περίπου χιλιάδες αυτοκτονίες, που, σε τελική ανάλυση είναι δολοφονίες. Το πογκρόμ των  καταιγιστικών και κανιβαλικών απολύσεων απ' τα σοκολατόπαιδα του τεμπελχανίου της αμαρτωλής οικογενειοκρατίας. Και όλο το όργιο της επιδρομής εναντίον μας. Και να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τηλεοπτικό πηγαινέλα των συλληφθέντων, πέρα από κάθε νομική και ηθική δεοντολογία, χρυσαυγιτών. Και την ακατάσχετη προπαγανδιστική φλυαρία κάποιων εξωνημένων δημοσιοκάφρων…

Αν, λοιπόν, υπήρχε ζωντανή και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, όλος αυτός ο εσμός των δωσιλόγων θα έπρεπε πρώτοι και καλύτεροι να έχουν συλληφθεί και λογοδοτήσει για τα πρωτοφανή τους εγκλήματα. Και όχι  να φτάσουμε στο κατάντημα να παρουσιάζονται οι άτιμοι ως τιμητές και υπερασπιστές της δημοκρατίας και Ηρακλείς της δικαιοσύνης. Όταν  εκ θεμελίων τις κατεδαφίζουν και τις καταποντίζουν….

Μα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα – θα πουν κάποιοι – τη διέπραξε, αποδεδειγμένα, χρυσαυγίτης. Ναι, αλλά ο κοινός νους, σ' αυτές τις περιπτώσεις, λέει ότι στα τέτοιου είδους εγκλήματα πρέπει να προσέχουμε, πρωταρχικά, όχι στο ποιοι φαίνονται ότι τα διέπραξαν, αλλά στο ποιοι ωφελούνται από αυτά. Και αυτοί, που, προφανέστατα, ωφελήθηκαν είναι η δικομματική συμμορία και οι εντολοδότες τους. Ενώ οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής φάνηκαν, όπως ήταν επόμενο, αιφνιδιασμένοι και  πανικόβλητοι. Γεγονός, που δείχνει ότι, όχι μόνο δεν είχαν σκηνοθετήσει το έγκλημα, αλλά τους προέκυψε και ως εφιάλτης και πισώπλατη μαχαιριά.

Ποιοι και πώς το σκηνοθέτησαν; Ο Χίτλερ είχε πει ότι σε κάθε τόπο θα βρούμε κάποια καθάρματα, που θα είναι διατεθειμένα να υπηρετήσουν τους σκοπούς μας. Κι ακόμη πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξουδετερώνουμε τους αντιπάλους μας. Που σημαίνει ότι οι μαφιόζοι του ντόπιου και του διεθνούς κατεστημένου θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν κάποιον απ' αυτούς τους πολλούς τρόπους, για να φτάνουν στο σκοπό τους. Έτσι ώστε να συνεχιστεί η δολοφονία του λαού. Βγάζοντας την ουρά τους απέξω και δείχνοντας, ως ΑΛΛΟΘΙ τους, κάποιους ως αποδιοπομπαίους.

Ενισχύεται δε η άποψη αυτή από το γεγονός ότι στην αναξιοπιστία των πολιτικών απατεώνων, προστέθηκαν και οι ομοβροντίες κατευθυνόμενης προπαγάνδας των εκ περισσού αναξιόπιστων ΜΜΕ. Που σημαίνει ότι, όσο περισσότερο ξεσαλώνουν όλοι αυτοί οι εξωνημένοι, τόσο περισσότερο πρέπει όλοι μας να υποπτευόμαστε ότι περισσεύει το σκοτάδι της δολοφονικής σκοπιμότητας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι παγκόσμιοι αρχιρατσιστές και αρχισυνωμότες επαναφέρουν την αξίωσή τους να ψηφιστεί ο διαβόητος αντιρατσιστικός νόμος…

Αξιοσημείωτο επίσης είναι και το ότι σ' όλο αυτό το δολοφονικό ντελίριο έρχεται να προστεθεί και η οξύμωρη  συμπεριφορά κάποιων, λεγόμενων, χριστιανών. Οι οποίοι, ενώ καταδικάζουν τον παγανισμό και τον ρατσισμό του χρυσαυγιτισμού, υποστηρίζουν, το δολοφονικό μνημονιακό καθεστώς. Το οποίο, ως πληρωμένος δολοφόνος, υπηρετεί τον σιωνιστικό σατανισμό και τον ναζιστικό κανιβαλισμό.

 

* παπα-Ηλίας, 08-10-2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/10/08/…bd/, yfantis.ilias@gmail.com

Κάτι λείπει από το "κάδρο"

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

 

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί – μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό. Μήπως υπερβάλουμε;

Αντί άλλης απόδειξης ας ανατρέξουμε (και) στα καθ' ημάς: Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής…) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής…), συνέπραξαν. Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής:

«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…».

Ο φασίστας Μεταξάς δέχεται τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των ομοϊδεατών του.

Παρατήρηση δεύτερη: Στον αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο μας 737 πολυεθνικά μονοπώλια κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου.  Εντούτοις ο Λένιν, εκατό σχεδόν χρόνια από την διαπίστωσή του ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, δηλαδή στην πλήρη επικράτηση του μονοπωλίου στην οικονομία, δεν έχει κληθεί ακόμα για να παραλάβει το… Νόμπελ Οικονομίας. Μήπως υπερβάλουμε;

Αν η πρόταση να αποδοθεί στον Λένιν το Νόμπελ είναι υπερβολική, πάντως δεν έχει διατυπωθεί από εμάς. Πρωτοδιατυπώθηκε  το 2010. Και  μάλιστα διατυπώθηκε από κάποιον πέραν πάσης υποψίας  για ενδεχόμενη ροπή του προς τον «μπολσεβικισμό»:  Από τον Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρήγκαν…

Παρατήρηση τρίτη:  Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού.

Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. Πράγματι. Με μια «μικρή» διαφορά: το σύστημα των μονοπωλίων, στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  του καπιταλισμού. Στην περίπτωση του φασισμού, το σύστημα των μονοπωλίων,  γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός – υπό όρους και προϋποθέσεις – ταυτίζεται. Μήπως υπερβάλουμε;

Δεν υπάρχει πιο ισχυρή (για την ακρίβεια: αδιάσειστη) απόδειξη για τις σχέσεις του καπιταλισμού με τον φασισμό, που αναπτύσσονται στο έδαφος ή στο υπέδαφος και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στο φασισμό και στα (οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχα στο καπιταλιστικό σύστημα) μονοπώλια.

Ο H. Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75^α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ'Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

Για παράδειγμα:

– Η «Ζήμενς»  του Χριστοφοράκου είναι  η ίδια «Ζήμενς»  που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της  στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

– Η  «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ»  που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.

– Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ»  που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ  και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε  το 1934:  «Ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

– Είναι η «Φαρμπεν»  που το βιομηχανικό συγκρότημα της κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς . Είναι η «Φάρμπεν»  που κατασκεύασε το Zyklon B, το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στα ναζιστικά κρεματόρια.  Η «Φάρμπεν» σήμερα κυκλοφορεί με άλλο όνομα. Τη λένε «Μπάγερ». 

– Είναι η «ΙΒΜ» που μηχανοργάνωσε τα  78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που ο πρόεδρός της, ο  T. Watson τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.

– Είναι η «ITT» που σχεδίασε τις βόμβες «Wulfs» του χιτλερικού στρατού.

– Είναι η «General  Motors» που κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό.

– Είναι η «Ford» εκείνη που κατασκεύασε για λογαριασμό του Χίτλερ τα μισά σχεδόν φορτηγά της Βέρμαχτ και  που ο πρόεδρός της,  ο κύριος H.Ford, τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» του στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1938.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων δεν τιμωρήθηκε για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν. Φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ηταν ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Αλλά βασικά ο κύριος  McCloy  ήταν τραπεζίτης. Από το 1947  ήταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας  «Chase Manhattan». 

Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

Παρατήρηση τέταρτη:  Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, από το οποίο θα απουσιάζουν εκείνοι  που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί. 

Και που για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν  και να ξεριζωθούν ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του '30: «… ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός  στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». 

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 06/10/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati_leipei_apo_to_kadro.html