ΔΙΧΟΝΟΙΑ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο τραγικός θάνατος δύο νεαρών και ο βαρύς τραυματισμός τρίτου  προκάλεσαν έντονη την ανησυχία στην κοινή γνώμη. Σε αντίθεση προς την προηγούμενη περίπτωση με θύμα άλλον νεαρό, τόσο οι δημοσιογράφοι, όσο και οι πολιτικοί φάνηκαν πολύ πιο συγκρατημένοι, χωρίς όμως να λείψουν και οι μεγαλοστομίες.

«Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν μία από τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Βέβαια αυτή είχε ισχύ επί προσωπικών αντιπαραθέσεων. Τώρα φαίνεται να έχει εξαπλωθεί η ισχύς της και επί των ομάδων ή συνόλων. Επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα θα μπορούσε να θεωρήσει το φονικό ως πράξη αντεκδίκησης. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Ο πρώτος φονιάς δι' ασήμαντον αφορμήν υπό το ιδεολογικό πάθος ενήργησε παρουσία πλήθους μαρτύρων και συνελήφθη αμέσως. Ας μη γελοιοποιούμαστε υποστηρίζοντας ότι η «δημοκρατία» μας έδρασε τάχιστα και αποτελεσματικά. Στη φαινόμενη ως πράξη αντεκδίκησης έχουμε ενέργεια επαγγελματιών δολοφόνων άριστα εκπαιδευμένων στον χειρισμό όπλων, οι οποίοι έδρασαν με βάση σχέδιο έχοντας λάβει όλες τις προφυλάξεις ώστε να μην αναγνωρισθούν. Εδώ θα δώσει εξετάσεις η «δημοκρατία» μας. Όπως ακριβώς έδωσε τότε που η «17η Νοέμβρη» δολοφονούσε ακόμη και πρόσωπα, τα οποία ελάχιστα ή διόλου είχαν προκαλέσει με ενέργειές τους την κοινή γνώμη. Η επιτυχία της «δημοκρατίας» συνίστατο στην τυχαία (;) εκπυρσοκρότηση εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια (αφελούς;) μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης, ο οποίος έφερε μαζί του πλήθος αποδεικτικών στοιχείων! Η αμερικανοποίηση της δημόσιας ζωής σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο στην Ελλάδα έχει καταστήσει απλή την παραμυθίαση. Όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής Γουώρρεν για τη δολοφονία του Κέννεντυ (1963), η κοινή γνώμη της ευρωπαϊκής ηπείρου ανεξάρτητα από ιδεολογικές απόψεις κατήγγειλε τα μέλη της επιτροπής ως σκευωρούς. Σήμερα καταντήσαμε να αποδεχόμαστε ότι μας «σερβίρει» η δοτή εξουσία!

Τα συμβάντα θα δώσουν άφθονη τροφή στους υποταγμένους στο σύστημα. Θα προβάλλουν αυτοί το δόγμα της δαιμονοποίησης των δύο άκρων και θα καλέσουν τους πολίτες να αποδεχθούν την υγιή θεωρία του μέσου, αυτού που υπερτονίζεται με τον αγγλικό όρο politically correct (πολιτικώς ορθό)! Είναι αναμφισβήτητο ότι διαχρονικά στην πολιτική ιστορία ανοικτή βία υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τα λεγόμενα πολιτικά άκρα. Οι λαοί έχουν γευθεί κατ' επανάληψη τις συνέπειες από την άσκηση της εξουσίας από αυτά, τα «αγαθά» δηλαδή του ολοκληρωτισμού! Το σύστημα, όπως γράψαμε σε άλλα άρθρα, ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει και τα άκρα, τα οποία αφελώς θεωρούμε μη ελεγχόμενα και μάλιστα εχθρικά προς αυτό! Μέσω των άκρων δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να θέτει σε λειτουργία βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής, η οποία απειλεί το «υγιές» και εμφανώς πλήρως υποταγμένο στο σύστημα πολιτικό μέσον των κομμάτων εξουσίας. Έτσι το μέσον δεν ενοχοποιείται για την καταβαράθρωση του κράτους δικαίου με την κατασπατάληση των κρατικών πόρων από τους ημετέρους, την εκποίηση της περιουσίας του λαού στο αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, τον ενταφιασμό των ονείρων της νέας γενιάς. Απεναντίας το μέσον που ασκεί την εξουσία προβάλλεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας και ελευθερίας και εγγυητής της ασφάλειας και ειρήνης των πολιτών, οι οποίες απειλούνται από τα δύο άκρα! Με απλά λόγια αθωώνεται ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος και προβάλλει αλαζονικά ως τιμητής αυτού!

Κάθε εχέφρων δεν είναι δυνατόν παρά να αποδέχεται την ανάλυση που προηγήθηκε. Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Ποια στάση να τηρήσουμε ενώπιον της τραγικής καταστάσεως που βιώνουμε; Να μετακινηθούμε στα άκρα, ώστε να βοηθήσουμε στην ανατροπή ή να συσπειρωθούμε γύρω από το πολιτικό μέσον, το οποίο μας παρέχει στοιχειώδεις, έστω, εγγυήσεις ασφάλειας και διαβίωσης; Θαυμάσιο το δίλημμα αυτό, το οποίο συνιστά απαρχή ενός βαθέως ρήγματος, καθώς άλλοι θα επιλέξουν το πρώτο και άλλοι το δεύτερο.

Είναι όλοι οι υποστηρικτές των άκρων οπαδοί της βίας; Ασφαλώς όχι. Τα άκρα όμως είναι θεμελιωμένα στην αρχή της βίας. Η ιδεολογία τους δεν την απορρίπτει, αλλά απεναντίας υπερτονίζει την ανάγκη της χρήσης της. Από το πλήθος των οπαδών η ισχυροί του ολοκληρωτισμού θα επιλέξουν εκείνους που ρέπουν προς τη χρήση ανιδεολογικής βίας (των αθλητικών χώρων, των καταγωγίων, των συνοριακών διαφορρών κλπ), για να σχηματίσουν τα «τάγματα εφόδου». Οι πολλοί θα υποταχθούν ναρκώνοντας τη συνείδησή τους με τον ισχυρισμό ότι τα συμβαίνοντα συντελούν στο καλό της πατρίδας ή της ιδεολογίας! Ένα εγκληματικής ροπής πρόσωπο ίσως από τυχαίους παράγοντες βρεθεί στο ένα ή στο άλλο άκρο, τα υποτιθέμενα ως τρομακτικά διιστάμενα. Να αμφιβάλουμε ότι οι κατ' «επάγγελμα» καταδότες με την ίδια άνεση προθυμοποιούνται να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους σε ιδεολογίες εκ διαμέτρου αντίθετες;

Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα της ανθρώπινης συμπεριφοράς να θεωρήσουμε ως αθώες «περιστερές» και συνετούς ή, ακόμη φοβερότερο, υπέρμαχους της ελευθερίας και της δημοκρατίας, εκείνους που σαν στρείδια είναι κολλημένοι στα κόμματα εξουσίας, ενώ το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να διασώσουν τις όποιες αποταμιεύσεις διαθέτουν ακόμη, αν και διαβλέπουν πλέον ότι το αδηφάγο τέρας θα τις καταβροχθίσει σταδιακά και με τον νόμο; Εκείνους, που έχουν υιοθετήσει την «παραπληγία του καναπέ» και καλλιεργούν στα παιδιά τους την υποταγή ως το προσφορότερο μέσο για την επιτυχή στον βίο σταδιοδρόμηση; Εκείνους που δειλοί όντες τρέμουν τον ίσκιο τους;

Σπεύδω, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι διατρέχω άμεσο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: Δεν είμαι οπαδός των άκρων. Η ορθόδοξη πίστη μου καταδικάζει σαφέστατα τη χρήση βίας για οποιονδήποτε λόγο. Σε καμμιά περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Σήμερα τα άκρα εμφανίζονται ανίσχυρα σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολιτικό μέσον της νέας τάξης πραγμάτων φαίνεται να θριαμβεύει και είναι υπεύθυνο για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αν κάποτε οι λαοί ξυπνήσουν, το σύστημα θα γιγαντώσει τα άκρα, για να ματώσουν οι λαοί και να εξέλθουν και πάλι κερδισμένοι οι κρατούντες μετατρέποντας σε κέρδη το χυμένο αίμα και τα ερείπια.

Ποια λοιπόν είναι η λύση; Λύση στα βιοτικά προβλήματα είναι ο Χριστός, τον οποίο έχουμε εκτοπίσει από τον βίο μας και περιφρονούμε την Εκκλησία Του, καθώς, αναμφισβήτητα, πολλές αφορμές δίνουν και οι διοικούντες αυτήν. Δεν είχαν ευθύνη οι διοικούντες την Εκκλησία, που δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49); Δεν έχουν ευθύνη σήμερα, καθώς, πλην ελαχίστων, παραμένουν αφωνότεροι ιχθύος σχεδόν ανύπαρκτοι στο πολιτικοκοικωνικό γίγνεσθαι συρόμενοι ως αθύρματα όπισθεν των κρατούντων;

Δεν γνωρίζω το πιστεύω της μάνας, ο γυιός της οποίας χαροπαλεύει τις στιγμές που γράφω το άρθρο. Όμως με τις δηλώσεις κατασυγκίνησε το πανελλήνιο. Τέτοιες μάνες χρειαζόμαστε. Αφού οι «μεγάλοι» δεν συνειδητοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ας αναλάβουν οι μάνες, που τη φέρνουν στον κόσμο, πρωτοβουλία κατά των διχαστικών κινήσεων, που εντέχνως εκδηλώνονται, για να αλληλοσκοτωθούμε, όταν άλλοι αποφασίσουν.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

4-11-2013

Οι δολοφόνοι των λαών

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Οι πολιτικοί της Αφρικής, αποφασισμένοι πλέον να σταματήσουν τη λεηλασία των κρατών τους, έχουν θέσει στο στόχαστρο τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών – με πρώτο στόχο την απαγόρευση της χρησιμοποίησης των φορολογικών παραδείσων από τις ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες είναι εγκαταστημένες στις χώρες τους.

Το «τραγικό αστείο» στην όλη υπόθεση είναι το ότι, το ΔΝΤ πρότεινε να τους βοηθήσει – όταν ήταν αυτό ακριβώς που υποχρέωσε τις αφρικανικές χώρες να αλλάξουν τη φορολογική τους νομοθεσία, εκβιάζοντας με τα δάνεια που ήταν υποχρεωμένες να λάβουν, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.

«Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, οι οποίες επικρατούν στη χώρα μου, χωρίς να αναφερθεί σε αυτήν την οδυνηρή ιστορία», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας βουλευτής της Τανζανίας, συνεχίζοντας: «Η πατρίδα μου υποχρεώθηκε τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την Παγκόσμια τράπεζα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990, να υιοθετήσει φορολογικούς νόμους, οι οποίοι διευκόλυναν τη λεηλασία της εκ μέρους των πολυεθνικών – στερώντας από την Τανζανία έσοδα, τα οποία είχε απόλυτη ανάγκη».

Ο πολιτικός επιδιώκει τη φορολόγηση των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα του, καταργώντας τους νόμους για την ειδική φορολόγηση τους, τους οποίους είχε επιβάλλει το ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν θα είναι κατά πολύ υψηλότερα, από τα πακέτα βοήθειας που λαμβάνει η Αφρική από τη Δύση.

Ειδικότερα υπολογίζει ότι, στην Αφρική η φοροαποφυγή των πολυεθνικών είναι της τάξης των 50 δις $ ετήσια – όταν τα δάνεια που λαμβάνουν οι αφρικανικές χώρες από το εξωτερικό δεν ξεπερνούν τα 30 δις $.

Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνει τις καταστροφές από την «αρπαγή γης» (ανάλυση μας), στα πλαίσια της σύγχρονης «οικονομικής αποικιοκρατίας», οι οποίες είναι ιδιαίτερα μεγάλες στην Αφρική – αποτελώντας πλέον μία από τις πλέον κερδοφόρες δραστηριότητες των επενδυτικών κεφαλαίων (hedge funds) και των μεγάλων τραπεζών.

Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ΔΝΤ, κυρίως δε στην ιστορία του αλλά και στο ότι, εάν δεν εκδιωχθεί από την πατρίδα μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά την κριτική, την οποία του άσκησε ο J. Stieglitz – ο οποίος το 1999 όχι μόνο απολύθηκε από τη θέση του, ως ο υπεύθυνος οικονομολόγος του ταμείου, αλλά και του απαγορεύθηκε η είσοδος στο κτίριο (από τις υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τον εμπόδισαν να λάβει μέρος στη σύσκεψη της Παγκόσμιας τράπεζας με το ΔΝΤ). Σύμφωνα τώρα με τον κ. Stieglitz, το ΔΝΤ ακολουθεί πιστά την παρακάτω στρατηγική των πέντε φάσεων:

(α) Πρώτη φάση, Αποκρατικοποιήσεις: Η διεθνής ελίτ καλωσορίζει ότι πέφτει στα χέρια της – χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιλεκτική, αρκεί να αγοράζει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά κύριος στόχος της είναι οι κοινωφελείς επιχειρήσεις – αφού, μέσω αυτών, έχει τη δυνατότητα αφενός μεν να κερδοσκοπεί ασύστολα, αφετέρου να ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία (καθώς επίσης τις εργατικές τάξεις, έχοντας καταστρέψει ήδη τη μεσαία).

Συνήθως συμμαχεί με την εκάστοτε τοπική ελίτ, στην οποία παρέχει κάποια ψίχουλα από τη λεία του – ενώ τη διορίζει τις περισσότερες φορές ως ύπαρχο, παραμένοντας στο παρασκήνιο.

(β) Δεύτερη φάση, Απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου: Αν και η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται θετικά στα κράτη, στα οποία εισβάλλει το ΔΝΤ, με την έννοια της προσέλκυσης επενδύσεων, μέσω των οποίων θα εξασφαλισθούν νέες θέσεις εργασίας κλπ., ουσιαστικά εξυπηρετεί την έξοδο των κεφαλαίων- αφού λεηλατηθεί εντελώς μία χώρα και ρευστοποιηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της.

(γ) Τρίτη φάση, Πτώση των τιμών των καταναλωτικών και λοιπών προϊόντων: Πρόκειται για ένα από τα εξυπνότερα τεχνάσματα-παγίδες του ΔΝΤ, το οποίο απελευθερώνει δήθεν την αγορά – με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τιμές των προϊόντων, λόγω της καλύτερης λειτουργίας του ανταγωνισμού.

Εν τούτοις, η εμπειρία στις χώρες που εισέβαλε το ΔΝΤ έχει τεκμηριώσει ότι, οι τιμές των βασικών προϊόντων, όπως των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας, εκτοξεύονται στα ύψη – σκόπιμα συνήθως, για να διευκολυνθεί η επόμενη φάση.

(δ) Τέταρτη φάση, Κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις: Αναφέρονται χαρακτηριστικά ως ΔΝΤ-αναταραχές, οι οποίες διευκολύνουν την απορρύθμιση του εκάστοτε συστήματος – μία ύπουλη παγίδα στην οποία, παρά τα όσα λέγονται εναντίον των Ελλήνων, δεν έχουν μέχρι στιγμής πέσει.

Εν τούτοις, οι κίνδυνοι απορρύθμισης σήμερα, μετά τις διαδοχικές πρόσφατες δολοφονίες των νεαρών Ελλήνων, είμαι μεγαλύτεροι από ποτέ – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να  καταφέρει η Ελλάδα, μέσα στους επόμενους δύο μήνες, να αποφύγει την παγίδα,

Συνεχίζοντας, ο οικονομολόγος περιγράφει την τέταρτη φάση με την εξής πρόταση: «Όταν μία χώρα έχει πέσει στο καναβάτσο, το ΔΝΤ πιέζει να βγει και η τελευταία σταγόνα αίματος από το σώμα της. Γυρίζει το διακόπτη του φούρνου, στον οποίο την έχει τοποθετήσει, μέχρι το τέρμα – έτσι ώστε να πυρακτωθούν και να εκραγούν τα πάντα». Αναφέρει ως παραδείγματα τη Βολιβία, την Ινδονησία και το Εκουαδόρ – όπου, ακριβώς στο σημείο της υπερθέρμανσης, ξέσπασαν οι αιματηρές κοινωνικές αναταραχές.

Η αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «Newsnight» έχει επιβεβαιώσει ότι, είδε ένα έγγραφο στην Παγκόσμια τράπεζα, το οποίο προέβλεπε ακριβώς τα παραπάνω: τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές δηλαδή, στα πλαίσια της στρατηγικής του ΔΝΤ για το Εκουαδόρ (Ισημερινός) – με ψυχρή, προμελετημένη ακρίβεια.

Οι κοινωνικές αναταραχές, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα για αυτούς που σχεδιάζουν τη λεηλασία μίας χώρας: οι τιμές των μετοχών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στο οποίο έχει εισβάλλει το ΔΝΤ, καταρρέουν – με αποτέλεσμα η εξαγορά τους από τις πολυεθνικές εταιρείες της διεθνούς ελίτ να είναι μία εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία.

(ε) Πέμπτη φάση, το ελεύθερο εμπόριο: Η δημιουργία ελευθέρων ζωνών εμπορίου, κάτω από την εποπτεία του ΠΟΕ – η οποία παρομοιάζεται με τους πολέμους του οπίου. Ειδικότερα, το 19ο αιώνα, οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν έναν σκληρό αποικιοκρατικό πόλεμο – με στόχο την ανάπτυξη του παγκοσμίου εμπορίου.

Πρακτικά, ο πόλεμος αυτός έμοιαζε με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων – όπου οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα σύνορα τους, με στρατιωτικά μέσα, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη λειτούργησαν προστατευτικά, διατηρώντας κλειστές τις αγορές τους.

Σήμερα βέβαια δεν χρειάζεται κανείς στρατιωτικές επεμβάσεις – αφού αρκούν οι επιθέσεις με τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, σε συνδυασμό με την εισβολή του ΔΝΤ.

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΕΚΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

Από τις αρχές Οκτωβρίου έχουν αποσυρθεί καταθέσεις περίπου 1,29 τρις γουάν (154,2 δις €), μόνο από τις τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες της Κίνας – με τους περισσότερους αναλυτές της χώρας να υποψιάζονται ότι, η τεράστια αυτή επίθεση των αποταμιευτών στις τράπεζες, θα αποτελέσει την αφετηρία της έκρηξης της φούσκας στην αγορά ακινήτων. Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, οι ομοιότητες με την αμερικανική κρίση ακινήτων, κυρίως όμως με την ιαπωνική, είναι πάρα πολύ μεγάλες.

Περαιτέρω, ο υπερχρεωμένος σκιώδης τραπεζικός τομέας της χώρας, καθώς επίσης τα τεράστια χρέη των κινεζικών «δήμων», εντείνουν ακόμη περισσότερο τους φόβους μίας απότομης κατάρρευσης – πόσο μάλλον όταν οι Κινέζοι πολίτες «αποσύρονται» επίσης από τις μετοχές και το χρυσό.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια των περασμένων τεσσάρων εβδομάδων, μετοχές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων γουάν «εξαργυρώθηκαν» στα χρηματιστήρια της Σαγκάης και του Shenzhen – ενώ οι ρευστοποιήσεις χρυσού ήταν τόσο μεγάλες, ώστε στις 29. Οκτωβρίου η τιμή της ουγγιάς ήταν, για πρώτη φορά στην Κίνα, χαμηλότερη από τη διεθνή, κατά 2 $ (τον Απρίλιο-Μάιο του 2013 ήταν 30 $ υψηλότερη, από τη διεθνή τιμή).

Εν τούτοις, οι εισαγωγές χρυσού εκ μέρους του κινεζικού κράτους αυξήθηκαν σημαντικά, όπως φαίνεται από το παρακάτω διάγραμμα – γεγονός που συνηγορεί στο ότι, η Κίνα σχεδιάζει τη σύνδεση του γουάν με το δολάριο, μεταξύ άλλων για να καταπολεμήσει τον εισαγόμενο από τις Η.Π.Α. πληθωρισμό.

Περαιτέρω, οι πρώτοι δέκα αγοραστές χρυσού (top 10), αγόρασαν 65,91 τόνους, όταν οι πρώτοι δέκα πωλητές, ρευστοποίησαν 83,86 τόνους – με το νούμερο ένα, την Τράπεζα της Κίνας, να αγοράζει 13,84 τόνους, πουλώντας ταυτόχρονα 18,92 τόνους.

Η ερώτηση στην προκειμένη περίπτωση είναι το που θα τοποθετηθούν οι τεράστιες ποσότητες μετρητών, από την απόσυρση των καταθέσεων, από την ρευστοποίηση μετοχών, καθώς επίσης από την πώληση χρυσού.

Η πιθανότερη απάντηση είναι στις αγορές ακινήτων στο Χονγκ Κονγκ (ένα μέρος τους στο εκεί χρηματιστήριο), καθώς επίσης  στη Ευρώπη – ειδικά σε χώρες, όπως η Πορτογαλία, η οποία αμείβει την αγορά ακινήτου αξίας τουλάχιστον 500 χιλιάδων €, με την παροχή υπηκοότητας στον αγοραστή.

Χρήματα θα σταλούν επίσης στις Η.Π.Α., όπου αρκετοί Κινέζοι έχουν συγγενείς, γεγονός που σημαίνει ότι, θα αυξηθούν οι τοποθετήσεις σε αμερικανικά αξιόγραφα ή σε άλλα προϊόντα. Το γεγονός αυτό θα βοηθήσει σε κάποιο βαθμό τόσο το δολάριο, όσο και τις αμερικανικές μετοχές.

Κλείνοντας, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τους φόβους κατάρρευσης της Βόρειας Κορέας – κάτι που, εάν τελικά συμβεί, δεν θα επηρεάσει μόνο τη γύρω της περιοχή, λόγω του πυρηνικού της οπλοστασίου.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 3, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/03/3933/ και http://www.analyst.gr/2013/11/03/3933/2/

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

Κυριακάτικη αργία – Ο Μισθός της Κυριακής

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

Η  Βίβλος αναφέρει ότι την έβδομη ημέρα της δημιουργίας ο Θεός αναπαύτηκε. Την ημέρα της ανάπαυσης οι Χριστιανοί την αντάλλαξαν με την Μία του Σαββάτου που συμπίπτει με την ανάσταση του Κυρίου και ονομάστηκε Κυριακή ενώ η επόμενη συνεχίζει να ονομάζεται Δευτέρα.

Ο Πατροκοσμάς έλεγε ότι ο μισθός της Κυριακής δεν φτουράει και τελικά χάνεται σε κακοτυχίες και αρρώστιες. Πριν από μερικές δεκαετίες μας επέβαλαν την αργία του εβραϊκού Σαββάτου που την δεχθήκαμε σαν φιλολαϊκό δήθεν μέτρο. Τώρα προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα και θέλουν να επιβάλουν την Κυριακή ως εργάσιμη πλέον ημέρα αναιρώντας κάθε υποστατική ιδιότητα  της ανθρώπινης φύσης για την απαραίτητη εναλλαγή δημιουργίας και ανάπαυσης που ανανεώνει όχι μόνο τις δυνάμεις αλλά και ανακατατάσσει τη σκέψη συμβάλλοντας στην αυτοσυνειδησία του είναι. Κάτι σαν την εναλλαγή ξύπνιου και ύπνου που αν διαταραχθεί διαταράσσεται όλος ο οργανισμός.

Η δικαιολογία που προτάσσει η υπάρχουσα ετερογενής κυβέρνηση, προεξάρχοντος του εκποιητή της ελληνικής περιουσίας και νυν ενεργούντος ως εκπορνευτή  και της ελληνικής ψυχής κ. Κωστή Χατζηδάκη, είναι η ανάγκη κυκλοφορίας του χρήματος για τη δημιουργία ρευστότητας στην αγορά. Είναι η μεγαλύτερη ανοησία που έχουν το θράσος να προτείνουν  αποκαλώντας μάλιστα  ο υπουργός "μουρμούρηδες" όσους διαμαρτύρονται  για αυτή την ιεροσυλία.

Καταρχήν υπό κανονικές συνθήκες  το χρήμα, που αντιπροσωπεύει κάποια αξία, δημιουργείται  από την ύπαρξη παραγωγής και ανάλογα με το πόσα πολλά  χάρτινα νομίσματα τυπώνουν οι αρχές εξαρτάται και η αγοραστική αξία κάθε χαρτιού. Η κυκλοφορία του χρήματος δημιουργείται όταν ο κατέχων το χαρτί δεν το φυλάει στο σεντούκι του αλλά είτε το ξοδεύει με την αγορά αγαθών και υπηρεσιών ή το καταθέτει στην τράπεζα με μικρό επιτόκιο ώστε η τράπεζα να το δανείσει στον επιχειρηματία με μεγαλύτερο και αυτός να παράγει πολλαπλάσια αγαθά. Με αυτή την παραγωγή ο επιχειρηματίας  θα αγοράσει πρώτες ύλες, θα πληρώσει μισθούς, θα ξεπληρώσει τα δάνεια, και θα δημιουργήσει την αξία που για αυτόν είναι το κέρδος, που συνιστά και την κινητήριο δύναμη του, είτε αυτός είναι ιδιώτης είτε το κράτος. Προσωπικά  βέβαια δεν γνωρίζω να έχει υπάρξει κράτος ως  επιτυχημένος επιχειρηματίας.

Όμως το ζητούμενο  εν προκειμένου είναι η δημιουργουμένη ψεύτικη αντίληψη ότι η κατάργηση της Κυριακής αργίας θα αυξήσει την κυκλοφορία του χρήματος. Όπως είπαμε η κυκλοφορία του χρήματος επιτυγχάνεται με την αγορά αγαθών και υπηρεσιών ή με την κατάθεση του στις τράπεζες εφόσον βέβαια αυτές το χρησιμοποιούν για την χρηματοδότηση παραγωγικών  επενδύσεων και όχι για να τζογάρουν σε μολυσμένα τραπεζικά προϊόντα (π.χ. CDS).  Αυτά είναι μία από τις   αιτίες που έχει εξαφανιστεί το χρήμα από την αγορά.

Τώρα, το που και το πότε ο κατέχων το τυπωμένο νόμισμα θα το καταναλώσει, και με ποιόν από τους τρόπους που ήδη αναφέραμε, εξαρτάται από το ποσό που κατέχει και την προτεραιότητα των αναγκών του για τροφή, ένδυση, στέγη, υγεία, μόρφωση, διασκέδαση ή και ικανοποίηση εκκεντρικών επιθυμιών του. Εάν χρειάζομαι παπούτσια και έχω τα χρήματα τίποτε δεν με εμποδίζει να τα αγοράσω από Δευτέρα μέχρι και το Σάββατο που οι περισσότεροι δεν εργάζονται και έχουν τον χρόνο να το κάνουν.

Από την μεριά των καταστηματαρχών, που κατά πλειονότητα είναι οικογενειακές επιχειρήσεις με μικρό αριθμό υπαλλήλων, η κατάργηση της αργίας της Κυριακής σημαίνει αφενός εξουθένωση αφετέρου μία αύξηση των δαπανών χωρίς να αυξηθεί ο συνολικός εβδομαδιαίος τζίρος αφού οι πελάτες της εβδομάδος θα είναι οι ίδιοι. Επομένως όσοι δεν ανοίγουν την Κυριακή θα χάνουν ένα μέρος του τζίρου, που θα έχει κατανεμηθεί σε επτά αντί για έξι ημέρες. Όσοι πάλι ανοίγουν την Κυριακή θα έχουν συνολικά τον ίδιο εβδομαδιαίο τζίρο αλλά με έξοδα επτά αντί έξι ημερών εργασίας. Κανείς δεν θα αγοράσει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια επειδή είναι ανοικτά την Κυριακή.

Με μαθηματική ακρίβεια το προβλεπόμενο αποτέλεσμα είναι αφενός να χάσουμε την ανθρωπιά και τον πολιτισμό μας και αφετέρου να ζημιωθούν και να κλείσουν πολλοί μικρομεσαίοι έμποροι προς όφελος των  μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων που τα περισσότερα είναι ξένα και έχουν τη δυνατότητα να εναλλάσσουν το ίδιο προσωπικό σε επτά αντί για έξι ημέρες. Η κυκλοφορία του χρήματος και η παραγωγή δεν πρόκειται να αυξηθούν  και αυτό που θα γίνει είναι να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αφού όλοι οι άνεργοι που θα δημιουργηθούν θα αυξήσουν τον ανταγωνισμό στην εύρεση εργασίας, που ήδη επιβαρύνεται καθημερινά από την εισροή παράνομων μεταναστών.

Δυστυχώς ο λαός αυτός είναι τόσο εκμαυλισμένος και αποπροσανατολισμένος που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα το πολυσκεφθεί το ένα ευρώ που έχει να το καταναλώσει την Κυριακή αντί για οποιαδήποτε άλλη ημέρα με την ψευδαίσθηση ότι συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος. Δεν αποκλείεται μάλιστα να αισθάνεται και ελεύθερος πλέον που δεν θα δεσμεύεται ούτε νοητικά  από την παράδοση που του συνιστά να πάει την Κυριακή στην εκκλησία. Αυτό είναι η πρόοδος που οδηγεί τους λαούς στη υποδούλωση με χαρές και με τραγούδια μέσα από τους ανθόσπαρτους δρόμους που οδηγούν στην κόλαση. Εάν κάποια μειοψηφία τολμήσει να αντισταθεί είδατε πως δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να περάσουν έναν δήθεν αντιτρομοκρατικό νόμο που θα μας δέσει όλους χειροπόδαρα. Ένα είναι το καθήκον μας προς την πατρίδα που υπερέχει παντός άλλου. Να τους ανατρέψουμε!

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης  είναι Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης, 2/11/2013

ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ συναντιούνται στο Viva la muerte!

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

Με όποια ταμπέλα και αν εμφανιστούν, όποια ταυτότητα και αν επικαλεστούν οι εκτελεστές των μελών, φίλων, οπαδών της Χ.Α. στο Νέο Ηράκλειο είναι ομογάλακτοι, ομόσταβλοι και ομοτράπεζοι υπηρέτες της ίδιας χυδαίας, αποκρουστικής, φασιστικής εξουσιαστικής βίας και τρομοκρατίας όπου εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί για λογαριασμό του συστήματος η Χρυσή Αυγή.

Το σύνθημα τους είναι το ίδιο με αυτό της Χ.Α. Το Φράνκικο «Viva la muerte -ζήτω ο θάνατος» και αυτό καθορίζει τις σχέσεις τους με την κοινωνία και το ανθρώπινο είδος ως αναλώσιμο υλικό της εξουσίας.

Όμως οι εκτελεστές των μελών και στελεχών της Χ.Α. στο Νέο Ηράκλειο δεν είναι οι αποκλειστικοί οι μοναδικοί και ίσως οι κυρίως υπεύθυνοι των τρομοκρατικών δολοφονιών.

Το «Νέο Ηράκλειο» είχε προκλητικά προαναγγελθεί και πολιτικά επιδιωχθεί από την επαύριον κιόλας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από τα ενδότερα του Μεγάρου Μαξίμου, τον υπουργό Δένδια και τα συστημικά μίντια.

– Ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού του μεγάρου Μαξίμου Χ. Λαζαρίδης εμπνευστής της θεωρίας των δύο άκρων, δήλωνε πριν ακόμη στεγνώσει το αίμα του Παύλου  Φύσσα στις τσιμεντένιες πλάκες των πεζοδρομίων της Αμφιάλης ότι θα ακολουθήσει κι άλλο αίμα!!! από το άλλο άκρο φυσικά.

– Ο υπουργός Δένδιας ανακάλεσε από την αφάνεια τον Μαζιώτη, για να τον "λοιδορήσει" ουσιαστικά για την αδράνεια του την στιγμή που δολοφονούνται οι "δικοί" του!

– Τα γνωστά κρατικοδίαιτα μίντια με προσωπογραφία του χάρου ως σήμα, της «οργάνωσης ανώνυμους» να καλύπτει όλη την οθόνη της τηλεόρασης πρόβαλλαν σε μετάφραση από την αγγλική προκήρυξη κάλεσμα για την δολοφονία φασιστών και ναζιστών!!

Τα μέλη και τα στελέχη της Χ.Α. χρησιμοποιήθηκαν έτσι από το σύστημα μαζί και την ηγεσία τους, ως αναλώσιμα υλικά για την επανένταξη της Χ.Α. στο εξουσιαστικό σύστημα, την αποκατάσταση των πολιτικών γεφυρών με την Ν.Δ. και την ακροδεξιά πτέρυγα της, για να καρατομηθεί κάθε φωνή διαφωνίας στο μέτωπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ., για να προσαρμοστεί ολοκληρωτικά το νομικό οπλοστάσιο του συστήματος σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες ενάντια σε κάθε διαμαρτυρία, αμφισβήτηση, αντίσταση.
Το εξουσιαστικό σύστημα κήρυξε  δήθεν σε ιδεολογική παρανομία την Χρυσή αυγή για να ενσωματώσει πολιτικά την ίδια και την πολιτική της τρομοκρατία στον πολιτικό συνασπισμό εξουσίας που βρίσκεται υπό διάλυση και με τεράστιες εσωτερικές συγκρούσεις που βάζουν σε άμεσο κίνδυνο τον λαό και τη χώρα.

Οι δολοφονικές εκτελέσεις στο Νέο Ηράκλειο μπορεί να συμβάλλουν στην διεύρυνση της αποσταθεροποίησης, όμως δεν την παράγουν. Αντίθετα οι ίδιες είναι παράγωγα της αποσταθεροποίησης, που δημιουργεί η οικονομική, κοινωνική και πολιτική διαλυτικότητα του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού η οποία έχει εξελιχθεί σε καθολική κρίση ταυτότητας με την διαχείριση της κρίσης από τις συμμοριακές ομάδες της ιθύνουσας τάξης.

Η αποσταθεροποίηση είναι στρατηγική και η τακτική της άρχουσας τάξης και του κοινωνικοπολιτικού μπλοκ που διαχειρίζεται την εξουσία, γιατί αυτή η αποσταθεροποίηση είναι όπλο και μέσο να διατηρείται στην εξουσία.

Οι ηθικοί αυτουργοί και οι ένοχοι έχουν αυτοαποκαλυφθεί και είναι γνωστοί.
Ο αφοπλισμός τους, η εξουδετέρωση και η καταδίκη της δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από τα ενωτικά μαχητικά δημοκρατικά αντιιμπεριαλιστικά κύματα της μαχόμενης εργατικής τάξης και του λαού.

Ο αμυνιτισμός και ο κατευνασμός του πολιτικού ολοκληρωτισμού του συστήματος και των φασιστικών παραγώγων του στη συγκυρία είναι απόλυτη προδοσία του λαού, της αγωνιστικής του ιστορίας και της ίδιας της χώρας.

2/11/13

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης  είναι γραμματέας του EAM, www.eamgr.wordpress.com

28 Οκτώβρη 1940, 2011 και 2013

​​

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Πριν δύο χρόνια ακριβώς, η εφημερίδα αυτή περιέγραφε ως εξής την λαϊκή μίνι-εξέγερση με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου: «Σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής των Μνημονίων και του στραγγαλισμού της κοινωνίας, μετατράπηκαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αποκορύφωμα, η ματαίωση της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο χώρο της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, υπό τις αποδοκιμασίες πολλών συγκεντρωμένων!»

H φετινή όμως επέτειος  γιορτάστηκε ανενόχλητα στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκανε και την αξιομνημόνευτη δήλωση: «ο ελληνικός λαός… αυτό που έπρεπε να δώσει, το έδωσε»!

Όμως, στην αντίστοιχη θέση, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Olafur Ragnar Grimmson της Ισλανδίας, αρνήθηκε να υπογράψει το αντίστοιχο μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή (που δεν συγκρινόταν σε αγριότητα με τα Ελληνικά μνημόνια) για να ξεπεραστεί η χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος που ξέσπασε το 2008. Δηλαδή, ένα νόμο που θα μετέφερε τα βάρη της χρεοκοπίας όχι βέβαια στους Τραπεζίτες που ήταν οι άμεσα ωφελημένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην οποία είχαν ενσωματώσει την οικονομία, αλλά στα λαϊκά στρώματα που απλώς είχαν εισπράξει κάποια ψίχουλα από το τραπέζι. Κάτι που πολύ θυμίζει την Ελληνική περίπτωση όπου η ενσωμάτωσή μας στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης στην ΕΕ, μετέφερε τα βάρη της διαρθρωτικής κρίσης, την οποία ενέτεινε η ένταξη αυτή και  κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας, όχι βέβαια στους ωφελημένους από αυτή, αλλά στα θύματά της.

Χαρακτηριστικά, όταν δημοσιογράφοι ρώτησαν πριν μερικούς μήνες τον Ισλανδό Πρόεδρο πώς τόλμησε να οδηγήσει την Ισλανδία σε μια μίνι-επανάσταση κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ), η απάντησή του (που θάφτηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ήταν διαφωτιστική: «Ήμασταν αρκετά σώφρονες να μην ακολουθήσουμε τις επικρατούσες ορθοδοξίες τα τελευταία 30 χρόνια στον δυτικό χρηματοπιστωτικό κόσμο. Υιοθετήσαμε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου, αφήσαμε τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε στήριξη στα φτωχά στρώματα και απορρίψαμε τα μέτρα λιτότητας που βλέπετε παντού στην Ευρώπη.»

Το ερώτημα επομένως είναι, αν απορρίψουμε τις ανόητες «εξηγήσεις» περί καλής και κακής Ηγεσίας, πώς εξηγείται η στάση αυτή του Ισλανδού Προέδρου που λειτούργησε σαν καταλύτης για την άμεση ανάμιξη των λαϊκών στρωμάτων σε μια διαδικασία που τα έσωσε κυριολεκτικά από τα νύχια της Υ/Ε -η οποία δεν είναι κάποια συνωμοσία, (όπως υποστηρίζουν αφελείς ή καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι της), αλλά θεωρητικά και εμπειρικά στοιχειοθετημένη έννοια για τις ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ. Η απάντηση είναι ότι η Ισλανδία, παρόλο το λιλιπούτειο μέγεθός της, αντίθετα με την Ελλάδα, απολάμβανε οικονομική και εθνική κυριαρχία, γιατί δεν ήταν πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, με το δικό της νόμισμα κλπ. Φυσικά, η Ισλανδία δεν είναι κανένας σοσιαλιστικός παράδεισος, αλλά, χάρη στην οικονομική κυριαρχία, τα λαϊκά στρώματα μπόρεσαν και επέβαλλαν τέτοιες πολιτικές στις ελίτ και τους επαγγελματίες πολιτικούς-όργανά τους, οι οποίες δεν είναι νοητές στην Ελλάδα. Γι' αυτό, στην Ισλανδία, δεν ψάχνουν οι πολίτες της τροφή στα σκουπίδια, ούτε αυτοκτονούν μαζικά, ούτε αντιμετωπίζουν κατεστραμμένα νοσοκομεία και σχολεία, ούτε καλπάζουσα ανεργία, φτώχεια και ανισότητα.

Με άλλα λόγια, ο Ισλανδός Πρόεδρος είπε ένα «όχι» στον αληθινό σημερινό φασισμό που εκπροσωπεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι στον…ιστορικό φασισμό που σήμερα, για τους λόγους που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα, είναι αδύνατος σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και χρησιμοποιείται απλώς σαν περισπασμός από την καταστροφική κρίση. Όχι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι που αδυνατώντας να καταλάβουν ότι π.χ. η μετανάστευση έγινε πρόβλημα από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, ξεσπούν στα θύματά της, αντί στους πραγματικούς θύτες: τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυρίως ωφελούνται από αυτή. Όμως, θα αρκούσε το κράτος να εφαρμόζει αυστηρά την ισχύουσα νομοθεσία για να είναι αδύνατο σε οποιονδήποτε ανεγκέφαλο να επιδίδεται σε παρόμοιες  πράξεις. Φυσικά, οι ελίτ έχουν κάθε λόγο να περισπούν την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων από τους πραγματικούς εχθρούς τους. Κάτι που κάνει ιδιαίτερα εύκολο το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της «Αριστεράς» παίζει (επιεικώς) τον ρόλο των «χρήσιμων ηλίθιων» των ελίτ, με τον «αντιφασιστικό» αγώνα της, στον οποίο ενώνονται θύτες και θύματα, λες και είμαστε στον Οκτώβρη του 1940!

Το ερώτημα όμως είναι  γιατί άραγε το 2011, όταν ακόμη η κρίση μόλις άρχιζε, τα λαϊκά στρώματα πλημμύριζαν τους δρόμους ενώ, τώρα που έχει πάρει τις διαστάσεις οικονομικής καταστροφής, οι ελίτ αφήνονται ήσυχες να κάνουν την δουλειά τους; Κατά την γνώμη μου, γι'αυτό ευθύνεται πρωταρχικά η Αριστερά. Και αυτό, γιατί η μεν εκφυλισμένη «αριστερά» εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι ακόμη και χωρίς οικονομική  κυριαρχία, θα μπορούσαν να βγουν από την σημερινή καταστροφή, ή τα αποπροσανατολίζει με «αντιφασιστικούς» αγώνες αντί για πραγματικούς αγώνες κατά της Υ/Ε και των ντόπιων παρακλαδιών της. Από την άλλη μεριά, η αντισυστημική Αριστερά, αντί να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και ένα, ακόμη χειρότερο, είδος «Αριστεράς» που ανθεί κυρίως μεταξύ δήθεν «ελευθεριακών» (που δεν έχουν σχέση με τους κλασικούς αναρχικούς) οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικό «φαντασιακό» το αίτημα για οικονομική και εθνική κυριαρχία -απαραίτητη προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, εξαπατούν τους νέους που εμπνέονται από ελευθεριακά ιδανικά ότι δήθεν και χωρίς πρόταγμα και αποδέσμευση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε, μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (που προφανώς δεν έχουν σχέση με την καπιταλιστική ανισότητα!) στην Ευρώπη της άμεσης δημοκρατίας. Αρκεί να υιοθετήσουμε το παραμύθιασμα για τη Συνέλευση του Δήμου των «νέων ανθρωπολογικών τύπων» …

Αλλά θα επανέλθω για την επιτακτική ανάγκη ενός παλλαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: ​​    Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (3 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_03.html 

Οι «ζυμώσεις» που «ξεφουσκώνουν» μόνες τους…*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η οκταήμερη απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τις 16/9 ως και τις 25/9/2013 προκάλεσε μετά από τη λήξη της ποικίλες τοποθετήσεις αναφορικά με την επίτευξη ή μη των στόχων της. Όσοι αποτίμησαν θετικά την απεργία λειτούργησαν κυρίως συσχετιστικά, συγκρίνοντας την τελευταία αυτή κινητοποίηση με προηγούμενες.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 377, 16/10/2013.

Η θετική αποτίμηση συνεκτίμησε τη μαζική κινητοποίηση του κλάδου, ιδίως κατά το πρώτο τριήμερο της απεργίας, τα συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, που υπερέβαιναν το 70%, τις ογκωδέστατες πορείες όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στις επαρχιακές πόλεις – πορείες, μάλιστα, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να επιβάλλει την πλήρη αποσιώπησή τους στα ελεγχόμενα μεγάλα μέσα «ενημέρωσης» -, την αφύπνιση που φάνηκε να δείχνει μετά από πολύ καιρό ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, την έξοδο από την απάθεια και την αδράνεια, τη διαφαινόμενη καθυστέρηση των αρνητικών εξελίξεων στον κλάδο λόγω της αντίδρασης των εκπαιδευτικών, την απόπειρα προσέγγισης της κοινωνίας, εξήγησης σ' αυτήν των δίκαιων αιτημάτων των απεργών, και σύμπλευσης με άλλες ομάδες εργαζομένων. Όσοι αποτίμησαν ως αρνητικά τα απεργιακά αποτελέσματα επισήμαναν τη γρήγορη εγκατάλειψη του αγώνα, ιδίως τη στιγμή που αυτός φαινόταν να προσλαμβάνει τη μορφή απεργίας διαρκείας, καθώς επίσης και την έλλειψη αποτελεσματικότητας, εφόσον τα βασικότερα αιτήματα, μεταξύ των οποίων η επανασύσταση των κλάδων που καταργήθηκαν στα επαγγελματικά λύκεια και η επιστροφή των απολυμένων εκπαιδευτικών στις οργανικές τους θέσεις, δεν ικανοποιήθηκαν.

Αμφότερες οι προσεγγίσεις περιέχουν βάσιμες θέσεις. Η τοποθέτηση καθενός ως προς την επιτυχία ή την αποτυχία μιας απεργίας σχετίζεται με τις προσμονές του από αυτήν και τους στόχους προς επίτευξη που 'χει ορίσει ως πρωταρχική προτεραιότητα. Παράλληλα πάντως με την αρνητική αποτίμηση της συγκεκριμένης απεργίας εμφανίστηκε η παγίως διατυπωμένη τα τελευταία χρόνια αμφισβήτηση κάθε απεργίας ως προς την ικανότητά της να συμβάλει στην ικανοποίηση των εργασιακών διεκδικήσεων. Η μοιρολατρική θέση πως καμιά αντίδραση δεν καρποφορεί, διεκδίκησε για μία ακόμη φορά την κυριαρχική της εγκαθίδρυση, προτείνοντας ουσιαστικά τον συμβιβασμό με τη διάλυση της παιδείας, με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας, με τη μετατροπή των εκπαιδευτικών λειτουργών και των νέων που θα κληθούν στο εγγύς μέλλον να ενταχθούν στον χώρο της εργασίας σε δουλοπάροικους ανασφαλείς, φοβισμένους, υποταγμένους, στερημένους από εργασιακά δικαιώματα.

Είναι άραγε όντως τόσο άσφαιρο το απεργιακό όπλο, όσο παρουσιάζεται; Ασφαλώς, δεν παραγνωρίζεται το γεγονός πως μια σύγχρονη μορφή των εργασιακών διεκδικήσεων απαιτεί κι εκσυγχρονισμό των μεθόδων που μεταχειρίζεται. Ήδη καταδείχτηκε προς τη σχετική κατεύθυνση η ανάγκη να προβάλλονται αποτελεσματικότερα τα δίκαια των εργασιακών κλάδων από τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως εφόσον και οι εκάστοτε εξουσίες τα χρησιμοποιούν ως αιχμή του δόρατός τους για να σπιλώνουν τους εργαζομένους, να ενεργοποιούν τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» και να συντρίβουν εν τη γενέσει της κάθε διεκδίκηση («"Όμηροι" της παραπληροφόρησης· "όμηροι" της "μοίρας"…», Αποικία Ορεινών Μανιταριών, 22/9/2013). Όσες όμως εναλλακτικές δραστηριότητες κι αν επιδείξει κάποιος κλάδος στο πλαίσιο των διεκδικήσεών του, καμιά δεν διαθέτει την ισχύ μιας συντονισμένης απεργίας διαρκείας.

Η ενημέρωση, φυσικά, του κοινωνικού συνόλου, ώστε να αποδεσμευτεί αυτό από την προπαγάνδα της εξουσίας, είναι ύψιστης σημασίας. Η ευόδωση ενός εργασιακού αγώνα παρουσιάζει θετικότερες προοπτικές όταν η κοινωνία κατανοεί τα δίκια του και δεν στέκεται απορριπτική απέναντί του. Ακόμη όμως κι αν η επιζητούμενη κατανόηση συντελεστεί, από μόνη της δεν συνιστά συνθήκη επαρκή προκειμένου να τελεσφορήσει μια κινητοποίηση. Ακόμη, επίσης, κι αν επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα της επικοινωνιακής κινητοποίησης ενός κλάδου, που είναι, πέρα από την κοινωνική κατανόηση, η συμπαράταξη του συνόλου των εργασιακών κλάδων στο ίδιο διεκδικητικό μέτωπο, ούτε τούτη η συμπόρευση είναι από μόνη της αρκετή για να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα. Το κίνημα των «αγανακτισμένων», που συγκέντρωσε σχεδόν την καθολική αποδοχή του κοινωνικού συνόλου και κινητοποίησε για αρκετές εβδομάδες ικανότατο πλήθος πολιτών, φυλλορρόησε κι εξατμίστηκε βράζοντας στο ζουμί της αναποτελεσματικότητάς του. Οι ήπιες διαμαρτυρίες, όπως η προαναφερόμενη, έστω κι αν κοινωνικά είναι καθολικώς αποδεκτές, δεν συγκινούν καμία εξουσία, εφόσον στερούν από τον εαυτό τους κάθε θεμιτό μέσο πίεσης. Όσες πορείες, όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κι αν οργανωθούν από το σύνολο των συνδικάτων, περιορίζονται απλώς στο κυκλοφοριακό τους αντίκτυπο, τη στιγμή που οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν ακάθεκτες τις μεθοδεύσεις τους. Είναι εμφανές πως η συμπόρευση των εργασιακών κλάδων, εφόσον επιτευχθεί, χρειάζεται ένα βήμα παραπέρα: την κήρυξη συντονισμένης πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Η απεργία διαρκείας προτείνεται ως το μόνο αποτελεσματικό μέσο διεκδικήσεων, αφού είναι το μόνο ικανό να ασκήσει πραγματική πίεση. Οι «πολιτικώς ορθές» διαμαρτυρίες, που ευνοούνται από την καθεστωτική προπαγάνδα, προτείνονται ακριβώς επειδή δεν προκαλούν την παραμικρότερη ενόχληση στα συμφέροντα που εκπροσωπούν οι συστημικές κυβερνήσεις. Τι αντίκτυπο, ωστόσο, θα 'χε μια απεργία διαρκείας των αγροτών, που θα συνοδευόταν όχι από αποκλεισμούς των εθνικών οδικών δικτύων, παρά από κατακράτηση της ανθεκτικής, τουλάχιστον, γεωργικής παραγωγής στις αγροτικές αποθήκες; Τι θα σήμαινε, ως άσκηση πίεσης σε μια κυβέρνηση, η ακύρωση της διοχέτευσης μιας ολόκληρης σοδειάς λαδιού στο εξωτερικό; Τι αντίκτυπο θα είχε για την οικονομία μιας τουριστικής χώρας η παράλυση των τουριστικών υπηρεσιών για μια ολόκληρη σεζόν; Πόσο πιεστική θ' αποδεικνυόταν η ακινητοποίηση κάθε αστικού και υπεραστικού μέσου μεταφοράς; Θα επανακτούσε μια κυβέρνηση το ενδιαφέρον της για μια απεργία εκπαιδευτικών, εάν από αυτήν εξαρτιόταν η απώλεια της σχολικής χρονιάς για τους μαθητές;

Τα παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν πως ένας αγώνας θα ελπίζει σε δικαίωση μόνο αν ασκήσει συντονισμένες πιέσεις, θίγοντας συμφέροντα και προκαλώντας δυσλειτουργίες. Οι δυσλειτουργίες τούτες, άλλωστε, συνιστούν το νόημα κάθε απεργιακού αγώνα. Αν η απεργία έχανε το νόημα της συγκεκριμένης πίεσης, δεν θα 'χε λόγο ύπαρξης με την καθιερωμένη μορφή. Θα περιοριζόταν, ίσως, στη διαμαρτυρία του «περιβραχιόνιου» της δυσαρέσκειας στο μπράτσο, ενώ οι εργαζόμενοι θα προσέφεραν αδιαλείπτως τις υπηρεσίες τους. Αμφιβάλλει ωστόσο κανείς πως μια «λάιτ» μορφή διαμαρτυρίας δεν θα συγκινούσε καμιά εξουσία; Οι εξουσίες εξάλλου δεν συγκινούνται ούτε καν από σαρανταοκτάωρες απεργίες με ποσοστά συμμετοχής περί το 90%, όπως κατέδειξε η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών. Το μέγεθος, από την άλλη, του φόβου που προκαλεί στις εξουσίες η στέρηση της παροχής υπηρεσιών, αντικατοπτρίζεται στις υστερικές αντιδράσεις των ελεγχόμενων μέσων «ενημέρωσης», που κραυγάζουν υπερτονίζοντας την «ταλαιπωρία» του «κοσμάκη» ακριβώς από τη στέρηση των υπηρεσιών.

Εδώ ωστόσο κρίνεται αναγκαία η υπενθύμιση πως ένας αγώνας της περιγραφόμενης έντασης δεν αφορά μόνο το πλήγμα που θα δεχτούν οι κυβερνήσεις. Αφορά και τις θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν οι ίδιοι οι απεργοί. Μια μακροχρόνια παράλυση των υπηρεσιών προφανώς σημαίνει για τους απεργούς τη στέρηση των εισοδημάτων τους. Οι ψευδαισθήσεις είναι ανώφελες: δεν νοούνται αγώνες χωρίς θυσίες. Ούτε νοείται η μεταφορά ενός αγώνα στις πλάτες των «άλλων». Για να ευοδωθεί μια απεργία διαρκείας απαιτείται μαζική συμπόρευση. Αν έστω και λίγα μέλη ενός εργασιακού κλάδου δεν προτίθενται να στηρίξουν τον αγώνα, και σκοπεύουν αντιθέτως να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, η όποια αντίδραση είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία. Η απεργία των εκπαιδευτικών ατύχησε επειδή σταδιακά έπαψε να υποστηρίζεται εμπράκτως από έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό εκπαιδευτικών, που εγκατέλειπαν την προσπάθεια.

Η παραπάνω πραγματικότητα σημαίνει προφανώς ότι κάθε μελλοντική πρόθεση κινητοποίησης θα πρέπει να αφουγκραστεί τις διαθέσεις των κοινωνικών μελών να συμμετέχουν σ' έναν αγώνα μέχρις εσχάτων. Αν δεν ανιχνευτεί η σχετική πρόθεση, η έναρξη της όποιας κινητοποίησης θα οδηγήσει απλώς σε παρωδία απεργίας. Η διαπίστωση δε της απουσίας αγωνιστικής διάθεσης επίσης επιβάλλεται να ερμηνευτεί. Τι σημαίνει η αποχή από τους αγώνες; Μήπως ότι όσοι απέχουν δεν θεωρούν τα προβλήματα πραγματικά; Μήπως ότι είναι ικανοποιημένοι από τις μισθολογικές «διορθώσεις» και τα «εξυγιαντικά» μέτρα; Μήπως ότι, παρά τη συντριβή του κλάδου τους, εκείνοι θεωρούν πως θα συνεχίσουν να επιπλέουν κινούμενοι υπογείως σε κομματικές διαδρομές και διαδρόμους; Και τι είδους «επίπλευση» είναι δυνατόν να συντελείται «υπογείως»; Επιπλέον, τους ικανοποιεί το γεγονός πως η δική τους ύπνωση προδιαγράφει την καταστροφή της επόμενης γενιάς, μιας γενιάς ανεργίας και μετανάστευσης ή, στη «θετική» εκδοχή, μιας γενιάς των 350 ευρώ με ελαστική κι ανασφάλιστη εργασία; Τους ικανοποιεί η εδραίωση της χώρας τους ως προτεκτοράτου κι αποικίας δουλοπαροίκων; Μήπως θεωρούν ότι τα μέτρα δεν τους αφορούν, αφού πάντα θα πλήττουν «άλλους»; Μήπως εγκαταλείπουν τον αγώνα υποταγμένοι στον φόβο και την τρομοκράτηση; Μα τούτη την τρομοκράτηση δεν θα 'πρεπε να αποτινάξουν; Μήπως «δεν αντέχουν» οικονομικά; Μα, αν άντεχαν οι εργαζόμενοι πριν από τριάντα χρόνια, υπό συνθήκες ασφαλώς δεινότερες, πώς δεν αντέχουν τώρα; Αντέχουν οι δάσκαλοι στη Βραζιλία αγγίζοντας τους δύο μήνες απεργία διαρκείας, και δεν αντέχουν μόνο στην Ελλάδα; Εντέλει, αν όντως «διαφωνούν» με τη μνημονιακή καταστροφική πολιτική, τι ακριβώς περιμένουν ώστε να το διατρανώσουν εμπράκτως; Αναμένουν πότε θα συντελεστούν οι «κατάλληλες» κοινωνικές «ζυμώσεις», «κοσκινίζοντας» στο μεταξύ ενδεχόμενα που τις «ξεφουσκώνουν»; Ή όποιος δεν θέλει να «ζυμώσει», αενάως «κοσκινίζει»;

Μα περισσότερο από καθετί άλλο, η όποια απεργιακή κινητοποίηση θα πρέπει να απαντήσει προκαταβολικά στο εξής κρίσιμο ερώτημα: αν υποτεθεί ότι εξασφαλίζεται η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, κι ότι κατορθώνει να διανύσει ένα τρίμηνο κινητοποιήσεων, με εμφανή την πρόθεση των εργαζομένων να συνεχίσουν μέχρις εσχάτων, πώς το κίνημα της αντίστασης θα αντιμετωπίσει την πιθανή κυβερνητική ενέργεια της επιστράτευσης; Ίσως εδώ να 'ναι αναγκαία η κατάδειξη του ελλείμματος δημοκρατίας και η πιεστική επιζήτηση της ενεργοποίησης της Δικαιοσύνης απ' τους πολιτικούς σχηματισμούς που αντιπολιτεύονται την ισοπέδωση της χώρας, ενάντια στους καταπατητές του Συντάγματος και τη διαρκή εκ μέρους τους γελοιοποίηση της Βουλής. Εννοείται δε πως η σχετική ενεργοποίηση δύναται να αποκτήσει νόημα μόνο σ' ένα μελλοντικό καθεστώς πραγματικής ελευθερίας και σεβασμού της Δημοκρατίας. Αντίθετα, σ' ένα νομικό περιβάλλον που υπόκειται στις μνημονιακές ορέξεις, οποιοσδήποτε λόγος ή νομική κίνηση αποκατάστασης του κράτους δικαίου θα καταλήξει απλώς σε νέο εμπαιγμό της Δικαιοσύνης και σε περαιτέρω εξευτελισμό των θεσμών και των πολιτών.

Προσοχή! Διχασμός!

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινό δολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως – επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο – απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείους και τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ.

Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκανε η 17 Νοέμβρη στο παρελθόν και η Χρυσή Αυγή προσφάτως.

Αυτοί που νομίζουν ότι μπορεί να είναι τιμωροί, κάτι σέχτες μέχτες ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κουκουλοφόροι και μπάχαλοι, απ' τη στιγμή που σηκώνουν το όπλο και παίρνουν μια ανθρώπινη ζωή είναι φασισταράδες του κερατά και τίποτε άλλο.

Αυτοί οι αυτόκλητοι Σούπερμαν και Μπάτμαν δεν είναι τίποτα υπερήρωες, πρόμαχοι του λαού – έστω αυτόκλητοι – αλλά διαταραγμένα παλιόπαιδα που νομίζουν ότι παίζουν τον δικαστή Ντρεντ. Κομπλεξικές και σκοτεινές ψυχές που τη βρίσκουν με τακουμπούρια και τον φόνο, όπως την έβρισκαν οι ναζήδες.

Όποιος πειράζει έστω και μια τρίχα απ' το κεφάλι ενός Χρυσαυγίτη δεν είναι καλύτερος απ' τους δήμιους των Ες Ες κι έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση οι Νεάντερταλ με τα μαθηματικά.

Οι φόνοι που έγιναν χθες θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί από ανθρώπους της νύχτας για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ή από φασίστες μεταξύ τους για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ή από φασίστες βαλτούς, ώστε να ενοχοποιηθεί η Αριστερά και να θυματοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Να ανακοπεί το φυλλορρόημά της και μάλιστα να ξαναφουντώσει.

Μπορεί να είναι ένα τυφλό χτύπημα ή ένα προμελετημένο χτύπημα. Μπορεί την ευθύνη να αναλάβει κάποια μαύρη ομάδα, αντιεξουσιαστική (που αμαυρώνει αυτόν τον χώρο) ή κάποια ομάδα ακόμα πιο πονηρή, απ' αυτές που η εξουσία παρουσιάζει ως αντιεξουσιαστικές.

Ο,τι και να είναι αυτό το χτύπημα, είτε οι έρευνες το διαλευκάνουν είτε όχι, είναι ένα προβοκατόρικο χτύπημα. Και ως τέτοιο κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Στόχος του είναι η Αριστερά, προκειμένου να ενοχοποιηθεί, οι ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις, η δημοκρατία η ίδια.

Η θεωρία των δύο άκρων τρέφεται από τέτοιες καταστάσεις, πίνει το χυμένο αίμα και θεριεύει. Οι διαχειριστές του φόβου παίρνουν το πάνω χέρι. Η διάχυση της πόλωσης στην κοινωνία γίνεται πιο εύκολη, η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα καλλιεργείται, η βεντέτα οπλίζει τη λογική της, ο παραλογισμός γίνεται η χαρά του ανορθολογισμού – η κατατρομοκράτηση των πολιτών βρίσκει εύκρατο περιβάλλον.

Πολλά χρόνια τώρα έχουν ταλαιπωρήσει το λαϊκό κίνημα ανεγκέφαλοι και φασίστες τύπου Μαρφίν – σήμερα που ο κόμπος όσων διαπράττουν τα τροϊκανά ανδρείκελα έχει φθάσει στο χτένι, τι πιο χρήσιμο για το σύστημα από έναν τρομώδη αποπροσανατολισμό;

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι προφανές ως προς τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί, δεν πτοεί τους διαχειριστές του σοκ και του δέους. Διότι έχει αποδειχθεί ότι όσο πιο ψεύτικος είναι ένας κίνδυνος, τόσο πιο πιστευτός γίνεται, «όσο πιο χοντρά είναι τα ψέματα που λες, τόσο πιο πιστευτά γίνονται», δίδασκε ο Χίτλερ τον Γκαίμπελς.

Η συγκυρία βοά.

Με την υπόθεση της Μαρφίν εξουδετερώθηκαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον των Μνημονίων, όταν ήταν ακόμα απαλά τα νύχια τους. Σήμερα επιχειρείται να αντιμετωπισθούν εκ προοιμίου ενδεχόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις πριν καν εκδηλωθούν. Η έγκαιρη αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ εναντίον των δύο στυγερών δολοφονιών και του τραυματισμού ενός ακόμα ανθρώπου, μόνον και μόνον για τις ιδέες τους, βοηθάει τη δημοκρατική άμυνα. Το κακό πρέπει να σταματήσει εδώ.

Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να συμβάλει σε αυτό, διότι δεν είναι φτιαγμένη για αυτό. Είναι μία ναζιστική οργάνωση, εφεδρεία του συστήματος ή προφυλακή, αναλόγως αν το σύστημα χρειάζεται προβοκάτορες ή  τάγματα εφόδου.

Συνεπώς το βάρος αυτή τη στιγμή της διατήρησης της νομιμότητας πέφτει πάνω στους ώμους της Αριστεράς και όλων, των δημοκρατικών δυνάμεων της Δεξιάς. Όπως επίσης και η περιφρούρηση της ομαλότητας, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράζεται δημοκρατικά και κατά την κρίση του. Πρόκειται για καθήκοντα πρώτης γραμμής, που πρέπει να ασκηθούν νηφάλια αλλά και δυναμικά χωρίς κανέναν συμψηφισμό συμπαράταξης με τις δυνάμεις εκείνες των οποίων οι πολιτικοί όχι μόνον εξέθρεψε τον φασισμό, αλλά διέλυσε την οικονομία, αποσάθρωσε την κοινωνία  και μετέτρεψε τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη που πάει για νεκρή ζώνη. Ο εύκολος αντιφασισμός, τα διάφορα «συνταγματικά τόξα» δεν έχουν κανένα νόημα, και διότι είναι παράλογα (δεν μπορείς να συνασπισθείς εναντίον του φασισμού με εκείνους που τον παράγει η πολιτική τους) και διότι (ως εκ τούτου) είναι ανήθικα.

Ο φασισμός των τραπεζών και των πολυεθνικών, ο αυταρχισμός του δουλικού πολιτικού προσωπικού που τις υπηρετεί, η καταστολή, η προπαγάνδα, είναι που ωφελούνται απ' την ανωμαλία και τον διχασμό. Η θυματοποίηση (ηρωοποίηση) της Χρυσής Αυγής ταιριάζει γάντι στο σκηνικό που διαμορφώνεται. Ηδη η ρητορική της Χρυσής Αυγής στρέφεται κατά της κυβέρνησης, ώστε να μπορέσει να εμφανισθεί και πάλι στα μάτια όσων επηρεάζει ως αντισυστημική δύναμη.

Κάτι που δεν είναι, ενώ την ίδια στιγμή απαρνείται μετά βδελυγμίας αυτό που είναι – μια ναζιστική συμμορία.

Είναι άθλιο να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές – δύο νεαρά παιδιά νεκρά, εκτελεσμένα εν ψυχρώ – για ένα παιχνίδι που παίζεται επί μακρόν ήδη, που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει, και όμως συνεχίζεται…

ΥΓ.: Είδα τη φωτογραφία τού ενός απ' τα δολοφονημένα παιδιά στην οθόνη μου, με κοιτούσε στα μάτια και έσπασε η καρδιά μου…

* stathis@enikos.gr enikos.gr

ΠΗΓΗ: 02/11/2013, http://www.enikos.gr/stathis/187311,Prosoxh!_Dixasmos!.html

Μπόχα Μαρφιν-έζικης προβοκάτσιας

Της Νίνας Γεωργιάδου

Σαν έτοιμοι από καιρό, αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών, ο Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει, «το ‘ανύπαρκτο' άκρο δολοφόνησε δύο υπαρκτότατους νέους ανθρώπους» και ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος συμπληρώνει, «οι δολοφόνοι που σκότωσαν πριν από λίγο δύο χρυσαυγίτες δεν αποτελούν άκρο; Δεν πρέπει η ‘ιδεολογία' τους να απαγορευθεί από το νέο αντιρατσιστικό νόμο, όπως απαγορεύεται ο ναζισμός;»

Στα δελτία μαζικής λοβοτομής των 8, όλες οι παραδουλεύτρες των τροϊκανών ξεσάλωσαν περί των «δύο άκρων», με την εκφωνήτρια του Αντένα να κραυγάζει, «έχουν δίκιο οι βουλευτές της Χ.Α. να είναι οργισμένοι» και το Τρεμο-Πρετεντέρικο δίδυμο να κόβει και να ράβει περί περιφρούρησης του συνταγματικού τόξου.

Μέσα σ' αυτό το αιματοβαμμένο σκηνικό και τα προπαγανδιστικά παραληρήματα, οι ουσιαστικά θλιμμένοι είναι ο κόσμος της Αριστεράς γνωρίζοντας, από ιστορική εμπειρία, πως το παρακράτος της Καρφίτσας και των Γκοτζαμάνηδων είναι εδώ, αειθαλές και φονικό, στην υπηρεσία κάθε βρωμιάς που εξυπηρετεί τους στόχους της οικονομικής εξαθλίωσης και του ολοκληρωτικού αυταρχισμού. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό στο σχεδιασμό και την υλοποίηση κάθε άγριας προβοκάτσιας, ξεκινώντας από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, φτάνοντας στη Μαρφίν, στο Α.Τ. Ιερισσού και στις τωρινές δολοφονίες. 

Η δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν, στην πιο μεγαλειώδη διαδήλωση για το ξεπούλημα της χώρας, μούδιασε τις κινηματικές αντιστάσεις και έβαλε τους θύτες ενός ολόκληρου λαού σε ρόλο υπερασπιστή της δημόσιας ασφάλειας. Τέσσερα χρόνια μετά, η αποτρόπαια δολοφονία παραμένει «ανεξιχνίαστη», από τις, κατά τα άλλα, αποτελεσματικότατες μυστικές υπηρεσίες που, κατά Πάγκαλο, παρακολουθούν τους Αμερικάνους και διαγκωνίζονται σε μαγκιά με τη CIA. Η καταγγελία που αφορά στη χρήση ειδικού υλικού στις εμπρηστικές βόμβες της Μαρφίν, άγνωστης προέλευσης και καταλυτικά θανατηφόρας αποτελεσματικότητας, είναι χωμένη στο συρτάρι της υπόθεσης. Το τριπλό έγκλημα ανασύρεται μόνο όποτε βολεύει στην επιχειρηματολογία των θιασωτών των δύο άκρων, χωρίς καμιά αιδώ για την τυμβωρυχία και χωρίς καμιά απολογία για την έλλειψη απόδοσης δικαίου.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι «αντίφα» θεατρικές παραστάσεις από το σκυλολόι που εκτρέφει το νεοναζισμό και συνεργάζεται μαζί του, είχαν διπλό στόχο: να ανοίξει ο κύκλος του αίματος που θα δρομολογούσε την προστυχιά των δύο άκρων, και να σταλεί το μήνυμα πως οι καθεστωτικοί φασίστες κάνουν κουμάντο, κόβοντας την κάνουλα της επίσημης και ανεπίσημης χρηματοδότησης στα μαντρόσκυλά τους όταν το κρίνουν απαραίτητο.

Η διπλή δολοφονία των νεαρών νεοναζί, αυτών των αποπλανημένων άτυχων, έρχεται να εδραιώσει το μήνυμα: ή μνημόνια ή αίμα. 

Σε μια συγκυρία όπου το νέο ασφαλιστικό δρομολογείται με όρους συντριβής, η δημόσια υγειονομική περίθαλψη κονιορτοποιείται, ο φόρος ακινήτων προοιωνίζει χιλιάδες άστεγους, οι παραδουλεύτρες της Τρόικας έπρεπε να εκτρέψουν τη λαϊκή οργή, να αποτρέψουν αντιστάσεις και να ολοκληρώσουν το καταγέλασμα περί συνταγματικού τόξου. 

Το αίμα έγινε πολύ φτηνό μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα του αμύθητου πλούτου που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας. Οι «παράπλευρες απώλειες» αυτού του αδυσώπητου οικονομικού πολέμου θα εξυφαίνονται σε εγχώρια και μη υπόγεια και θα υλοποιούνται χωρίς κανένα δισταγμό.

ΠΗΓΗ: 2-11-2013, https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10151963590658695&id=779738694