Με το πρόσωπο δεμένο για πανί
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Το καράβι είναι ιστιοφόρο
και στο κατάρτι του δεμένο για πανί
το πρόσωπό μου
να κοιτάζει κατάματα την καταιγίδα
με προσμονή και δέος
Κάθε ταξίδι απαιτεί πέτρινο βωμό
θυσία απ’ το συκώτι σου
και στο χώμα σπονδή με αίμα και κρασί
Αλλιώς με το πανί σου ξεφούσκωτο
προσμένεις
και ποθείς το δειλινό
για ψεύτικο ταξίδι στ’ άστρα
Έτσι ακριβώς, αντί για προσμονή η θυσία
με τίμημα συκώτι κι αίμα
και πάλι αν σου τύχει το ταξίδι,
αφού ταξίδι
είναι ο στροβιλισμός των πόθων
στο κεφάλι σου
Κι όπως κάθε στρόβιλος εκτροχιάζει
τα τραίνα απ’ τις γραμμές
εξοκέλλει τα πλοία απ’ τις πορείες τους
Και βέβαια τα όρια!
Το ταξίδι αναθεωρεί τα όρια και τις πορείες,
αμφισβητεί τους ορισμούς
αναδιατυπώνει τα ερωτήματα
Ψάχνει στη κρυφή γλώσσα των πουλιών
τα μυστικά τους σμήνους
Το καράβι είναι ιστιοφόρο
και το πρόσωπό μου
δεμένο στο κατάρτι για πανί
κοιτάζει κατάματα την καταιγίδα
Ο πόθος και φόβος για τα όρια
Ας παίρνει ο καπετάνιος όλες τις ευθύνες
το ταξίδι είναι δικό μου,
κι οι άνεμοι δικοί μου
και τα νησιά που θα συναντήσω,
και τα βράχια που θα πέσω δικά μου
Για το πουλί σας μιλάω
που θέλει ν’ αφήσει τη φωλιά του
που φοβάται και ποθεί την άνοιξη
που περιμένει να ταξιδέψει
στις χώρες του Βορρά
Για τα πουλιά σας μιλάω, για το σμήνος
και τη μυστική του γλώσσα
που ετοιμάζεται επιτέλους να πετάξει
15 Φλεβάρη 2014, Γιάννης Ποταμιάνος
