Ελλάδα απροετοίμαστη μπροστά στο «αδιανόητο»

 

Του Σταύρου Χριστακόπουλου*

Ένας – όχι και τόσο απροσδόκητος! – πανικός φαίνεται να έχει καταλάβει τους περί κρίσεως (και περί… «Ημέρας της Κρίσεως») «προφήτες» τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Το 2012, σαν επηρεασμένοι από τις προφητείες των Μάγιας για τη συντέλεια του κόσμου, το βλέπουν σαν τη χρονιά καταστροφής του ευρώ, της παγκόσμιας οικονομίας και του ανθρώπινου είδους. Πόσο άδικο έχουν οι «καταστροφολόγοι»; Δεν υπάρχει απάντηση. Καθένας από αυτούς είναι μια ξεχωριστή περίπτωση.

Και ισχύει πάντα η διαπίστωση των «ψύχραιμων»: «Όποιος προβλέψει πρώτος και ακριβέστερα την καταστροφή είναι ο μάγκας του αιώνα. Αλλιώς κανείς δεν θα θυμάται τι έλεγε. Όσο για τους αισιόδοξους, πάντα έχουν χρόνο να επανορθώσουν». Υπ' αυτήν την έννοια μπορούμε να διαβάζουμε με άνεση όλων των ειδών τις προφητείες. «Θετικές» και «αρνητικές».

Αυτό που δεν μπορούμε όμως να κάνουμε είναι να αγνοούμε την… πραγματικότητα. Και δυστυχώς είναι κάτι παραπάνω από σαφή τα στοιχεία που αφορούν και την ευρωζώνη και την Ελλάδα. Άλλωστε, όταν, από την αρχή της κρίσης, επιμέναμε σε μια σειρά από προειδοποιήσεις, δεν παριστάναμε τους προφήτες. Τα δεδομένα ήταν εξ αρχής αδιαμφισβήτητα.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Σήμερα δυστυχώς έχουμε φτάσει στο κρισιμότερο σημείο της ελληνικής κρίσης, με την κυβέρνηση Παπαδήμου να επιχειρεί την εφαρμογή ενός σχεδίου (PSI) που δεν έχει καμιά σχέση με τον αρχικά διαφημιζόμενο ως στόχο της κυβέρνησης Παπανδρέου: τη… «σωτηρία από τη χρεοκοπία».

Για την ακρίβεια μια κυβέρνηση – συνέχεια της προηγούμενης διαπραγματεύεται ένα μοναδικό για την ευρωζώνη σχέδιο «ελεγχόμενης (από τους δανειστές) χρεοκοπίας», η οποία είναι αμφίβολο ακόμη και αν θα παραμείνει «ελεγχόμενη».

Ακόμη χειρότερα, αν… «επιτύχει», θα στερήσει από την Ελλάδα κάθε διαπραγματευτικό όπλο, αφού θα την παραδώσει άοπλη στα χέρια των τοκογλύφων. Με το χρέος, την περιουσία, τους Έλληνες και τα δικαιώματά τους στα χέρια των οικονομικών κατακτητών.

Κοινώς, ό,τι η υπόλοιπη ευρωζώνη απέρριψε ως απαράδεκτο για τις άλλες χώρες με οξύ πρόβλημα χρέους αποφασίστηκε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και μόνο σε αυτήν. Με δεδομένη μάλιστα τη γνωστή προειδοποίηση του Σόιμπλε ότι αυτό που θα συμβεί στη χώρα μας δεν θα θέλει καμιά άλλη χώρα να το υποστεί – ακόμη και αν βρεθεί σε κατάσταση έσχατης ανάγκης.

Οι χυδαίοι και οι έντρομοι

Καθώς όλοι πλέον αντιλαμβάνονται τι περιμένει τον ελληνικό λαό την επόμενη περίοδο, δεν είναι λίγοι οι Ταλιμπάν της τρόικας που εγκαταλείπουν έντρομοι όλα όσα υποστήριζαν μέχρι χθες προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι και είτε να διεκδικήσουν κομματικά αξιώματα είτε απλώς να μην βρεθούν στερημένοι από τη βουλευτική ασυλία. Το τελευταίο οχυρό της προσωπικής τους σωτηρίας.

Δεν εγκαταλείπουν όμως το βυθιζόμενο καράβι όλοι οι Ταλιμπάν και οι μαριονέτες της τρόικας. Μένουν, για παράδειγμα, οι Καρατζαφέρηδες, οι οποίοι (όπως θα δείτε και στο σχετικό βίντεο), με απροσμέτρητη ραγιάδικη χυδαιότητα, για την οποία κανένας χαρακτηρισμός δεν είναι επαρκής, τολμούν να παραλληλίζουν, αν όχι να ταυτίζουν, την Ελλάδα και τους Έλληνες με τη «μάνα» που «προσφέρει» τα ίδια τα παιδιά της στους στρατιώτες του κατακτητή. Για να μην τα δει «νεκρά»…

Όλοι προετοιμάζονται, εκτός από εμάς!

Όμως το είδος και ο χρόνος της ελληνικής πτώχευσης, από όλους προεξοφλημένης, δεν εξαρτάται μόνο από την «επιτυχία» ή όχι του PSI. Αλλά και από την κατάσταση της οικονομίας, η οποία, όπως αναλυτικά έχουμε περιγράψει κατ' επανάληψη, υπάρχει κίνδυνος να καταστεί μη αναστρέψιμη.

Επιπλέον καθορίζεται από την κατάσταση της ίδιας της ευρωζώνης, η οποία, εγκλωβισμένη στη θανάσιμη παγίδα της γερμανικής εμμονής περί λιτότητας και την επιδίωξη για πλήρη έλεγχο του συνόλου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το Βερολίνο, τη Φραγκφούρτη (ΕΚΤ), τις Βρυξέλλες (Κομισιόν) και το ΔΝΤ, βυθίζεται ταχύτατα σε μια κρίση συνολική («συστημική», όπως παραδέχονται ακόμη και κορυφαίοι ευρωπαράγοντες).

Ακόμη και αυτό που πολλοί θεωρούσαν «αδιανόητο» και «ανέφικτο», δηλαδή η αποπομπή μιας πτωχευμένης Ελλάδας από το ευρώ, είναι από καιρό μέρος της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας δημόσιας συζήτησης. Όπως επίσης το άλλο… «αδιανόητο» και «ανέφικτο»: η διάσπαση ή διάλυση της ευρωζώνης. Ενδεχόμενα και τα δύο για τα οποία όλες οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης προετοιμάζονται αναπτύσσοντας εναλλακτικά σενάρια αυτοπροστασίας. Πλήθος τα δημοσιεύματα και οι κινήσεις που καθημερινά το επιβεβαιώνουν.

Όλοι ετοιμάζονται για μια διαφορετική ευρωζώνη. Για μια διαφορετική Ευρώπη. Για μια διαφορετική Ελλάδα. Όλοι, εκτός από… την Ελλάδα!

Παραδομένοι στη «μοίρα» μας

Το τραγικό της υπόθεσης λοιπόν είναι ότι, έως και λίγο πριν αποδεχθούμε τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, η έξοδος ή η αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, σε αμέτρητες δηλώσεις «αρμοδίων» και σε πάμπολλα άρθρα διεθνών και ελληνικών ΜΜΕ, συνδεόταν με… παγκόσμιο οικονομικό Αρμαγεδδώνα.

Ταυτοχρόνως όμως η Ελλάδα εκβιαζόταν με αποπομπή. Να ήθελαν άραγε οι ισχυροί της ευρωζώνης να αυτοκτονήσουν; Είχε μήπως ακόμη κι εκεί εφαρμογή η ελληνική παροιμία «Θύμωσε ο αγάς κι έκοψε τα αχαμνά του»;

Αφού όμως η έξοδος ή η αποπομπή μας από το ευρώ περιλαμβάνεται στους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς, αφού η σχετική προετοιμασία εξελίσσεται, αυτό μάλλον σημαίνει ότι δεν κοστίζει δραματικά στην ευρωζώνη ή τουλάχιστον στις ισχυρές δυνάμεις της. Και ότι, αργά ή γρήγορα, θα είναι εφικτή και υλοποιήσιμη. Τα ερωτήματα που αυτονόητα προκύπτουν είναι πολλά και σοβαρά:

● Ξέρουμε τι κοστίζει στην Ελλάδα μια αποπομπή;

● Υπό ποιες συνθήκες αποτελεί καταστροφή;

● Υπό ποιες προϋποθέσεις μας κοστίζει λιγότερο – και πόσο;

● Πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για να ανακάμψουμε;

● Τι είναι προτιμότερο; Να βγούμε μόνοι μας απαλλασσόμενοι από τα χρέη ή να μας πετάξουν αυτοί, με όλα τα δανεικά στην πλάτη αλλά υπό τη δική τους διαχείριση;

● Πού θα βρούμε τα στηρίγματα επιβίωσης, είτε εντός είτε εκτός του ευρώ, σε κατάσταση πτώχευσης, με δεδομένα τα εθνικά ζητήματα;

Αν υπήρχε ένα σοβαρό λαϊκό κίνημα, μια πιο σοβαρή αντιπολίτευση, πιθανώς θα έβαζε πολύ περισσότερα και ακόμη πιο κρίσιμα ερωτήματα από τα παραπάνω. Είναι όμως τραγικό ότι το πολιτικό σύστημα, κυρίως όσοι κυβερνούν σήμερα ή έχουν τη θεμιτή φιλοδοξία να κυβερνήσουν αύριο, δεν θέτουν… κανένα. Δεν προετοιμάζουν καμιά απάντηση. Δεν διατυπώνουν ούτε καν υποθέσεις ή σενάρια εργασίας.

Το μόνο που ξέρει το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο, αυτό που μπορεί ή έχει επιλέξει, με την αμέριστη συμπαράσταση των εκδοτικών συγκροτημάτων, είναι – ακόμη και στη φάση της κατάρρευσής του – να πρακτορεύει τα διλήμματα και τους εκβιασμούς των δανειστών. Χωρίς έως τώρα να βρίσκει κάποιου είδους αποτελεσματική και επί της ουσίας αντίσταση από την «αντίπερα όχθη». Δεν επιχειρεί καν να ετοιμάσει εναλλακτικά σενάρια για το ενδεχόμενο όλα να πάνε στραβά. Που προφανώς θα πάνε…

Με τον ίδιο τρόπο που παρέδωσαν τη χώρα, έτσι ακριβώς τη διαχειρίζονται από θέσεις… επιτετραμμένων της διεθνούς τοκογλυφίας: Ως οικονομικό, πολιτικό και εθνικό προτεκτοράτο. Ως μια δουλοπαροικία χρέους. Εκτός αν ήδη έχουν συμφωνήσει τα πάντα με το επόμενο (υπερατλαντικό;) αφεντικό τους. Οπότε έχουν τους λόγους τους να είναι… «ανέμελοι».

 

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011, http://topontiki.gr/article/27514

 

* O Σταύρος Χριστακόπουλος είναι διευθυντής σύνταξης στο «Ποντίκι».