Η απάντηση στην ηγεσία του Κόμματος σχετικά με το Πρόγραμμα – Γ΄ Μέρος (τελευταίο) – V (προτελευταίο)
Της «Νέας Σποράς»
9. Η ηγεσία του Κόμματος αποκαλύπτεται
Η ηγεσία του Κόμματος μας αποδίδει την αβάσιμη κατηγορία ότι «ακυρώνουμε το πρόγραμμα του Κόμματος και τη στρατηγική του». Για να έχει άμεσα υπόψη του ο αναγνώστης την κατηγορία που διατυπώνεται σε βάρος μας, την παραθέτουμε: «Η διαστρέβλωση που γίνεται και στο ίδιο το 15ο Συνέδριο και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ από τη συγκεκριμένη αρθρογραφία, προκειμένου να στηριχτεί η άποψη ότι το ΚΚΕ έπρεπε προεκλογικά να διεκδικήσει και να αντιπαραθέσει μιά κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου ως φιλολαϊκή διέξοδο και όχι την εργατική λαϊκή εξουσία, είναι υπονόμευση του Προγράμματος του Κόμματος. Και η θέση τους για διεκδίκηση από το ΚΚΕ «κυβέρνησης του ΑΑΔ Μετώπου», και κάλεσμα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων να συσπειρωθούν σ' αυτήν ως φιλολαϊκή διέξοδο ακυρώνει τη στρατηγική του ΚΚΕ».
Ουσιαστικά, από την απάντηση της ηγεσίας του Κόμματος στη «Νέα Σπορά», διαπιστώνεται ότι η πρόταση για κυβέρνηση του ΑΑΔΜ υπονομεύει το πρόγραμμα του Κόμματος και κατ' επέκταση την εργατική λαϊκή εξουσία. Για μας αυτή και μόνο η τοποθέτηση, που αντιπαραθέτει την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ στην εργατική λαϊκή εξουσία, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό τεκμήριο, που μας παρέχει το επιχείρημα για να υποστηρίξουμε την άποψη ότι η ηγεσία του Κόμματος με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ακυρώνει το πρόγραμμα του Κόμματος και τη στρατηγική του.
Το παραπάνω απόσπασμα δίνει απάντηση στη θέση που περιέχεται στην πρώτη Δήλωση που καταθέσαμε δημόσια, που θα μας επιτραπεί, και με τον κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί, να τη θυμίσουμε για άλλη μια φορά (και για να έχει πλήρη εικόνα ο αναγνώστης της αντιστοιχίας των θέσεων): «Σε μια εποχή που οι προβλέψεις και οι πρόνοιες του 15ου Συνεδρίου δικαιώθηκαν περίτρανα, η ηγεσία του κόμματος εγκατέλειψε την προσπάθεια να εφαρμόσει τη βασική του πρόταση, στο πνεύμα της σύγχρονης περιόδου που διανύουμε, προωθώντας τη δημιουργία του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας, με τη δημιουργία αντίστοιχης κυβέρνησης, που θα έκφραζε και θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τη διανόηση της χώρας μας, που θα συνένωνε αρμονικά την πάλη των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματά τους με την προοπτική του σοσιαλισμού».
Είναι φανερό ότι από τη θέση που παίρνει η ηγεσία του Κόμματος, μπροστά στις εκλογές και όχι μόνο, έσβησε από το χάρτη της την πρόταση του 15ου Συνεδρίου και πρότεινε εργατική λαϊκή εξουσία και, κατά προέκταση, τη μόνη κυβέρνηση που αντιστοιχεί σ' αυτήν, τη σοσιαλιστική κυβέρνηση. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η άρνησή της στη δυνατότητα του ΑΑΔΜ να έχει τη δικιά του κυβέρνηση, έτσι όπως προβλέπει και το πρόγραμμα του Κόμματος.
Το ζήτημα αυτό μπορούμε να το δούμε και από μια άλλη αποκαλυπτική σκοπιά: Η ηγεσία του Κόμματος αρνείται το χαρακτήρα του ΑΑΔΜ, έτσι όπως τον καθορίζει το 15ο Συνέδριο, αφού αρνείται στο ΑΑΔΜ τη δυνατότητα – υποχρέωση να συγκροτήσει κυβέρνηση και αφού κανένα Μέτωπο δεν συγκροτείται για να μείνει στην Ιστορία απλώς ως Μέτωπο και χωρίς να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία και τη συγκρότηση κυβέρνησης. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο αντιπαραθέτει την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ στην εργατική λαϊκή εξουσία και ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση του ΑΑΔΜ υπονομεύει τη στρατηγική του Κόμματος, η οποία εξασφαλίζεται και υλοποιείται από τη δικιά της πρόταση για την εργατική λαϊκή εξουσία.
Η ηγεσία του Κόμματος, δηλαδή, αν πάρουμε υπόψη συνολικά την απάντηση που έδωσε στη «Νέα Σπορά», δεν αρνείται την αναγκαιότητα συγκρότησης του Μετώπου γενικά, αλλά αρνείται τη συγκρότηση του συγκεκριμένου Μετώπου, του ΑΑΔΜ, ειδικά, αφού θεωρεί ότι υπονομεύει τη στρατηγική του. Και μάλιστα το αρνείται σε ώρα μάχης, μπροστά στις πιο κρίσιμες εκλογές για το κόμμα, που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο ως προς την αποδοχή εκ μέρους των εργαζομένων της πρότασης που κατέθεσε.
10. Τι προβλέπει το Πρόγραμμα του Κόμματος
Τι προβλέπει το πρόγραμμα του Κόμματος; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί για να διευκρινιστεί πλήρως η βάση της άρνησης του προγράμματος του Κόμματος από την πλευρά της ηγεσίας. Στο κεφάλαιο «Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ» με υπότιτλο «Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο πάλης και το πέρασμα στο σοσιαλισμό» κατατίθενται οι παρακάτω εκτιμήσεις – θέσεις:
10.1 Ως προς τον χαρακτήρα της εποχής κατατίθεται η εκτίμηση – θέση ότι: «Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική» (Ντοκουμέντα, 15ο Συνέδριο, σελ 113).
Αυτό που έχει σημασία στην παραπάνω παράγραφο είναι να κρατήσουμε ότι «η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας». Επομένως το πρόγραμμα του κόμματος μας μιλάει για μια πορεία που θα κατευθύνεται προς την επίλυση της βασικής αντίθεσης, προς το σοσιαλισμό. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί, αν και οι αντικειμενικές συνθήκες, οι υλικοί όροι είναι ώριμοι για το πέρασμα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι υποκειμενικές συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει ακόμη, γεγονός που επιβάλλει συγκεκριμένα καθήκοντα από την άποψη της τακτικής που θα βοηθήσουν στην ωρίμανσή τους.
10.2 Το πρόγραμμα του κόμματος ορίζει με σαφήνεια και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης: «Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι, η φτωχή αγροτιά και τα πιο καταπιεσμένα λαϊκά μικροαστικά στρώματα της πόλης. Η νεολαία θα παίξει δραστήριο ρόλο στον αγώνα για το σοσιαλισμό και την οικοδόμησή του. Το ΚΚΕ επιδιώκει να πείσει και άλλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων ότι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους δεν υπηρετούνται με τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι πρέπει να σταθούν στο πλευρό των δυνάμεων που παλεύουν για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» (Στο ίδιο, σελ. 113 – 114).
10.3 Στη συνέχεια, όμως, το πρόγραμμα του Κόμματος ορίζει και τις κοινωνικές δυνάμεις που συγκροτούν το ΑΑΔΜ: «Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης εκφράζει αντικειμενικά μια ευρύτερη κοινωνική βάση, τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που δέχεται τις συνέπειες από τη δράση των πολυεθνικών και από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς: Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των κοινωνικών κινημάτων που αγωνίζονται για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος των λαών και της ειρήνης. Συσπειρώνει τους εργαζομένους στον τομέα του πολιτισμού και της επιστήμης, που αντιστέκονται στην υποκουλτούρα, στην εμπορευματοποίηση και στη χειραγώγηση» (Στο ίδιο, σελ. 115)
Με δυο λόγια. Οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης και οι κοινωνικές δυνάμεις του ΑΑΔΜ είναι, σχεδόν, οι ίδιες και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Από εδώ πηγάζει το συμπέρασμα ότι το ΑΑΔΜ είναι το μέσο συγκέντρωσης και ωρίμανσης των δυνάμεων εκείνων που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση, για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Το Μέτωπο, όμως, δεν μπορεί να μείνει μόνο ως τέτοιο αλλιώς δεν θα επιτελέσει το ρόλο του. Πρέπει να πάρει και την εξουσία και να δημιουργήσει κυβέρνηση.
10.4 Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο καταλυτικός ρόλος του ΚΚΕ, που το πρόγραμμα τον προβλέπει σαφώς: «Αναδείχνεται πιο επιτακτικά η ανάγκη το ΚΚΕ με την πολιτική του να συμβάλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για τη σοσιαλιστική επανάσταση» (Στο ίδιο, σελ. 114).
10.5 Και ποια είναι αυτή η πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει το ΚΚΕ ώστε να βοηθήσει στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα; Είναι: «Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης (που – ΣΣ) συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση, και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις που υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της» (Στο ίδιο, σελ. 114 – 115).
10.6 Μ' αυτήν την πολιτική κατεύθυνση και αναπτύσσοντας την πάλη για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων και γενικότερα του ελληνικού λαού αρχίζει και η διαδικασία συγκρότησης του ΑΑΔΜ: «Η διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου πραγματοποιείται στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα, της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου, τους πολύμορφους μηχανισμούς του κράτους της, με τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους. Η δύναμη του Μετώπου βρίσκεται στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματός της, στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που παλεύουν σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση» (Στο ίδιο, σελ. 115 – 116).
10.7 Το πρόγραμμα του Κόμματος, όμως, ξεκαθαρίζει και το πώς θα συγκροτηθεί το ΑΑΔΜ. Και το γεγονός αυτό έχει τη σημασία του, γιατί διευκρινίζεται και η εξ αρχής βάση πάνω στην οποία θα συγκροτηθεί το Μέτωπο, ο ρόλος του ΚΚΕ αλλά και οι στόχοι του: «Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό» (Στο ίδιο, σελ. 116).
10.8 Ειδικότερα, όμως, για το ΚΚΕ και τον πολιτικό του ρόλο το πρόγραμμα ξεκαθαρίζει και τη σχέση του Κόμματος με τα άλλα κόμματα, πάντα σε συνάρτηση με τη δημιουργία και την ανάπτυξη του ΑΑΔΜ: «Το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας. Η συνεργασία μπορεί να εκφραστεί με τη μορφή συντονισμού, πολλαπλών συσπειρώσεων και κοινής δράσης για ορισμένα συγκεκριμένα προβλήματα, στα οποία διαπιστώνεται συμφωνία. Η εμπειρία της κοινής δράσης θα δείχνει κατά πόσο είναι δυνατή η διεύρυνσή της και η συνεργασία και σε άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, κατά πόσο στη συνέχεια μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία» (Στο ίδιο, σελ. 116).
10.9 Παραπέρα, συμπληρωματικά, το πρόγραμμα ξεκαθαρίζει και δύο άλλες πτυχές των πολιτικών συνεργασιών του ΚΚΕ. Με ποιο στόχο γίνονται αυτές οι πολιτικές συνεργασίες και που στηρίζονται: «Οι πολιτικές συνεργασίες για να σταθούν και να στερεωθούν ώστε να δώσουν ώθηση και πολιτικό δυναμισμό στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, πρέπει να στηρίζονται σε υπαρκτές κοινωνικές διεργασίες και συσπειρώσεις, να αναπτύσσουν τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων. Να στηρίζονται στους αγώνες, να αναγνωρίζουν έμπρακτα τη δύναμη του λαϊκού κινήματος. Να αντιμετωπίζουν τα διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της». (Στο ίδιο σελ. 116).
Πρώτο γενικό συμπέρασμα
Το γενικό συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κανείς από τα παραπάνω είναι απόλυτα σαφές:
Το Μέτωπο, ως προς το χαρακτήρα του, είναι αντιιμπεριαλιστικό, γιατί στρέφεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είναι αντιμονοπωλιακό, γιατί στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, είναι δημοκρατικό, γιατί θα αγωνίζεται για αιτήματα δημοκρατίας που αρνείται η αστική τάξη να επιλύσει και γιατί η πάλη για τη δημοκρατία είναι συστατικό μέρος της πάλης για το σοσιαλισμό.
Το Μέτωπο είναι κοινωνικό, γιατί εκφράζει, συσπειρώνει και στηρίζεται στις πιο καταπιεσμένες τάξεις και κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, πάνω απ' όλα, όμως, συσπειρώνει και στηρίζεται στην εργατική τάξη, που είναι η πιο καταπιεσμένη και η πιο επαναστατική τάξη της εποχής.
Παραπέρα, το Μέτωπο είναι εκτός από κοινωνικό και πολιτικό, γιατί εκφράζει, συσπειρώνει και στηρίζεται και σε πολιτικές δυνάμεις, που συμφωνούν στις προγραμματικές κατευθύνσεις και στους στόχους του ΑΑΔΜ, στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπεί. Ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πολιτική συμφωνία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που θα συμμετέχουν και θα στηρίζουν το ΑΑΔΜ δεν θα είναι υποχρεωτικό να αφορά, ταυτόχρονα, και το ζήτημα του σοσιαλισμού, γεγονός που έχει διευκρινιστεί πολλές φορές από την πλευρά του Κόμματος.
11. Το ΑΑΔΜ και το ζήτημα της εξουσίας
Έχει σημασία να εντοπίσουμε, στο αντίστοιχο κεφάλαιο του προγράμματος που διαπραγματεύεται το ζήτημα του Μετώπου και της εξουσίας, ότι ξεκινάει με τη διασάφηση πως στο ΑΑΔΜ συμμετέχουν «…δυνάμεις ανομοιογενείς, από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης», γεγονός που αντανακλά και «διαφορετικές τάσεις, σε ότι αφορά την προοπτική και το σκοπό της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης» (Στο ίδιο, σελ. 122).
Στα απλά ελληνικά τα παραπάνω σημαίνουν ότι δεν θα φτάσουν όλες οι δυνάμεις του ΑΑΔΜ στο σοσιαλισμό, γιατί η προοπτική της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ είναι ο σοσιαλισμός. Ανεξάρτητα, όμως, από το εάν δεν θα φτάσουν όλες οι δυνάμεις του ΑΑΔΜ στο σοσιαλισμό, γεγονός που δεν είναι αναγκαίο να το προσδιορίσει κανείς εκ των προτέρων, η ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης εκ των πραγμάτων θα φέρει το ΑΑΔΜ μπροστά στο ζήτημα της εξουσίας ή, για να το εκφράσουμε όπως ακριβώς το τοποθετεί αυτό το θέμα το πρόγραμμα του Κόμματος, «η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας».
Το καθήκον του ΚΚΕ, κατά το πρόγραμμα, είναι: «Το KKE κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική» (Στο ίδιο, σελ. 122).
Το παραπάνω απόσπασμα τι ακριβώς μας διευκρινίζει; Μας διευκρινίζει ότι η ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης (δηλαδή η πάλη του ΑΑΔΜ) θα μας φέρει μπροστά στο πρόβλημα της εξουσίας, αλλά, ταυτόχρονα, θα βαθαίνει και η κοινωνική και πολιτική συνείδηση των λαϊκών μαζών. Την πάλη αυτήν το ΚΚΕ θα την κατευθύνει «για να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική». Και πως;
Στο πλαίσιο αυτής της πάλης και: «Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της» (Στο ίδιο, σελ. 122 – 123).
Δεύτερο γενικό συμπέρασμα
Αυτό που διαπιστώνουμε, εν πρώτοις, είναι ότι το πρόγραμμα του Κόμματος κάνει λόγο για δημιουργία κυβέρνησης και δεν μιλάει για …ακυβερνησία και «ότι ο λαός δεν πρέπει να φοβάται την ακυβερνησία»!
Επομένως το Μέτωπο, μια και θα έρθει αντιμέτωπο με το πρόβλημα της εξουσίας, τη διεκδικεί και εφ' όσον την κατακτήσει σχηματίζει κυβέρνηση.
Όπως γίνεται φανερό οι πολιτικές εξελίξεις που έχουν πραγματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια, πιο συγκεκριμένα, ιδιαίτερα μετά από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008, δεν οδήγησαν ούτε στη δημιουργία του ΑΑΔΜ ούτε έφεραν το εργατικό κίνημα σε τέτοια θέση που να μπορεί να στηρίξει τα όσα προβλέπονται στο πρόγραμμα του Κόμματος, που με συγκεκριμένα αποσπάσματα εκθέσαμε. Κατά συνέπεια ούτε το ίδιο το Κόμμα ήταν σε θέση να υλοποιήσει τις αντίστοιχες επεξεργασίες του προγράμματος. Δεν μιλάμε για το εάν υπήρχαν οι δυνατότητες να βρεθούμε μπροστά σε μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που βρισκόμαστε τώρα. Μιλάμε για την πραγματικότητα που βρισκόμαστε, ανεξάρτητα από τις ευθύνες του Κόμματος.
Άρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία είναι αδύνατη η δημιουργία σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Επομένως θα ήταν σαφώς απερίσκεπτο από την πλευρά της «Νέας Σποράς» να κατηγορήσει την ηγεσία του Κόμματος για κάτι το οποίο, πολύ φανερά, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί. Και πράγματι δεν την κατηγορήσαμε γι αυτό για το οποίο μας δίνει απαντήσεις. Ούτε επαναστατική κατάσταση υπήρχε, ούτε το ΑΑΔΜ είχε δημιουργηθεί, ούτε το Κόμμα ήταν σε θέση να παίξει τον υψηλό καθοδηγητικό του ρόλο, ούτε το εργατικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα ήταν σε θέση να επιβάλει σοσιαλιστική κυβέρνηση και χωρίς εκλογές. Κανένας από τους απαραίτητους παράγοντες δεν συνέτρεχε για να υλοποιηθούν οι όροι του προγράμματος που παραθέσαμε μέχρι τώρα. Ας δούμε, όμως, για ποιο πράγμα εγκαλέσαμε την ηγεσία του Κόμματος.
«Νέα Σπορά»
ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2012, http://neaspora.blogspot.gr/2012/07/blog-post_23.html
