ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ – Μέρος ΙΙΙ – Τελευταίο
Των ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΝΑΡ ΑΛ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΧΡ. ΚΑΥΚΙΑ, ΠΑΝ. ΚΟΣΜΑ, Κ. ΜΑΡΚΟΥ & ΠΑΝ. ΦΡΑΝΤΖΗ.
Προς κορύφωση της αναμέτρησης
Ωριμάζει μια κορυφαία καμπή στην ιστορία των ταξικών αγώνων. Μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα. Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια αδύνατον να υπολογιστεί σήμερα καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.
Η Αριστερά, και ειδικά οι επαναστατικές της δυνάμεις, είναι υποχρεωμένες να επανατοποθετήσουν σε νέες αφετηρίες μια διπλή αλληλένδετη προσπάθεια σύνδεσης της επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής με την αντικαπιταλιστική τακτική.
Η προσπάθεια αυτή απαιτεί μια πιο συγκεκριμένη συλλογική πολιτική αποσαφήνιση του άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος (από το μεροκάματο, τα δημόσια αγαθά ως τα μεγάλα ζητήματα της ανατροπής, της επανάστασης και της «άλλης κοινωνίας» στο νέο αιώνα) που θα επιδιώκει υλικά τακτικά ρήγματα στη συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Θα σχεδιάζει και επιδιώκει ρήγματα ειδικά στο νόμο της σχετικής και απόλυτης σήμερα εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Απαιτεί τον αποδεικτικό και εκλαϊκευτικό λόγο που θα συνδέει το σήμερα με το αύριο. Το σήμερα με την κοινωνία των ανεπανάληπτων ξεχωριστών προσωπικοτήτων, των κοινωνικά ίσων και συλλογικά ελεύθερων ανθρώπων. Την κομμουνιστική κοινωνία της αρμονικής σχέσης ανθρώπου – φύσης και της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στην οποία ο εργάτης δημιουργός θα εργάζεται σύμφωνα με το χρόνο που απελευθερώνει η επιστήμη σε μια απελευθερωμένη και δημιουργική εργασία. Την κοινωνία της εργατικής Δημοκρατίας, του εργατικού κράτους των εκλεγμένων και διαρκώς ανακλητών εκπροσώπων που θα αμείβονται με το μέσο μισθό του εργάτη. Της ειρήνης και της δημιουργίας. Διαφορετικά κάθε ανατροπή, κάθε επανάσταση θα φαντάζει ως θελκτική περιπέτεια σύγχρονων δονκιχότιδων και όχι ως πανεργατικό λαϊκό αίτημα, ως Αναγκαιότητα και μόνη Δυνατότητα εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η νικηφόρα αναμέτρηση με την προωθούμενη κανιβαλική αντεπανάσταση σε βάρος του κόσμου της εργασίας απαιτεί μια πολιτική τεράστιας συγκέντρωσης και συστράτευσης εργατικών και διανοητικών δυνάμεων που θα αντληθούν από τη σημερινή εργατική τάξη και τα πληττόμενα μεσαία λαϊκά στρώματα. Συνεπάγεται επομένως την πιο πλατιά αγωνιστική ενότητα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, προκειμένου το εργατικό και λαϊκό κίνημα να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό.
Η συνολική ενωτική πολιτική σε κάθε επίπεδο πρέπει να καθορίζεται από την επίγνωση του βάθους, της έκτασης, της διάρκειας και της επικινδυνότητας της ασκούμενης αστικής πολιτικής για το αντιδραστικό ξεπέρασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Δεν μπορεί επομένως παρά να απευθύνεται προς όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις εναντίον της ασκούμενης πολιτικής – και στο ΣΥΡΙΖΑ- με ταυτόχρονη οξύτατη διαπάλη για ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πολιτικής «μέσα από την αγωνιστική ενότητα» σ' ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. Η άποψη, εκπορευόμενη κυρίως από το ΚΚΕ, πως το επαναστατικό κίνημα ανδρώνεται κυρίως στη διαπάλη με τον οπορτουνισμό στο όνομα μάλιστα του Λενινισμού – του μισού λενινισμού θα λέγαμε εμείς- δεν επαληθεύεται ιστορικά.
Τα παραπάνω συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο:
– Ενίσχυση της αυτοτέλειας (οργανωτικής και προγραμματικής) των επαναστατών, οργάνωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τον μεταρρυθμισμό και ευκαιριασμό που αναπαραγάγεται διαρκώς στο εργατικό κίνημα και στην Αριστερά!
– Εργατικό, λαϊκό αντικαπιταλιστικό μέτωπο απέναντι στην αστική επίθεση.
– Διαρκής επιδίωξη κοινής δράσης – επαφής με τα ευκαιριακά, οπορτουνιστικά ρεύματα.
Κάθε κόμμα κρίνεται όχι με βάση την ιδέα που έχει το ίδιο για τον εαυτό του, ή τις επιθυμίες εκείνων που το κρίνουν. Κρίνεται πρωτίστως από το πρόγραμμά του, το ιστορικό του φορτίο και την οργανωτική του δομή. Για το ΣΥΡΙΖΑ, τα δυο τελευταία τώρα διαμορφώνονται και το πρόγραμμά του είναι σε εξέλιξη.
Σήμερα περικλείει δυνάμεις του κλασικού οπορτουνισμού και του αστικού εκσυγχρονισμού, αλλά και δυνάμεις κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αναφοράς. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πολλές συνιστώσες αλλά η συνισταμένη πολιτική που διακηρύσσει. Σε αυτή την πολυμορφία πορευόμενος στη διαμόρφωσή του ως κόμμα (;) κυρίαρχη είναι η τάση του αστικού εκσυγχρονισμού για έναν καπιταλισμό με κοινωνικό πρόσωπο, της θετικής στάσης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Εντυπωσιάζει επίσης η υποχώρηση του Αριστερού ρεύματος και συνιστωσών.
Μετά τις εκλογές, στο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται η άποψη μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», που θα προσπαθήσει «να μην κάνει αριστερά λάθη» και να περιμένει τη φθορά της κυβέρνησης, οπότε και θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την «αριστερή κυβέρνηση». Μια τέτοια γραμμή έχει αρνητικές επιπτώσεις στο λαϊκό κίνημα.
Ο δρόμος της επαναστατικής Αριστεράς, ο δρόμος στον οποίο η εργατική τάξη παίρνει μαζί της τη μάζα των μισοπρολεταριακών στοιχείων του πληθυσμού για την απόκρουση και συντριβή της αντιλαϊκής επίθεσης και της αστικής βίας, για τη θετική εξουδετέρωση της αστάθειας των μικροαστών, με επιδίωξη να οδηγήσει το εργατικό κίνημα ως την επανάσταση και τον κομμουνισμό και ο δρόμος ενός καλύτερου καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι «δυο διαφορετικές τακτικές» που δεν συμψηφίζονται.
Η στάση όμως των επαναστατικών δυνάμεων της Αριστεράς δεν είναι απλά να «ξεσκεπάζουν» το ΣΥΡΙΖΑ, και, με τη σειρά τους, να περιμένουν πότε θα κατολισθήσει ώστε να μοιραστούν τα διαμελισμένα ιμάτια. Οφείλουν πρωτίστως να παλέψουν ώστε με την αυτοτελή παρουσία και δράση, να επιδράσουν και να ανατρέψουν, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για ανακατατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς.
Είκοσι τρία χρόνια τώρα, τα οποία περικλείουν διαφορετικές και ανόμοιες συγκυρίες και φάσεις, και δεν καταφέραμε να σηκώσουμε το κεφάλι από το μηδέν και κάτι, με εξαίρεση τις περιφερειακές εκλογές και την 6η Μάη. Άλλοτε ήσαν οι καταρρεύσεις, η υποστολή των σημαιών, η υποχώρηση του κινήματος, που μας καθήλωναν. ΄Ηταν το ΚΚΕ που διέβαλε μεν το κομμουνιστικό όραμα, αλλά ήταν η ορατή πολιτική δύναμη που το πρόβαλλε. Τώρα αυτά έχουν αλλάξει. Οι καταρρεύσεις εξακολουθούν να βαρύνουν, αλλά ο καπιταλισμός εξελίχθηκε, το κίνημα είναι σε κίνηση, το ΚΚΕ σε πτώση. Και εμείς το ακολουθούμε. Τη στιγμή μάλιστα που είχαμε γίνει ορατοί. Γεγονός που κάνει πιο σοβαρή την υποχώρησή μας. Πού είναι το λάθος;
Το παρόν είναι πολύ πιο δύσκολο και το άμεσο μέλλον πολύ πιο σκληρό. Η διεθνής κατάσταση επιδεινώνεται. Οι δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης βρίσκονται στις κύριες καπιταλιστικές χώρες, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων, στο επίπεδο του στατιστικού λάθους. Στην Ευρώπη η ισπανική κρίση δεν έχει ακόμα κορυφωθεί και η Ιταλία είναι στην αναμονή.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση φαίνεται πως κινείται:
α. Στη δημιουργία, τη συνοδεία προσελκυστικών φοροαπαλλαγών, ειδικών ταμείων ιδιωτικοποιήσεων στα πρότυπα της Treuhand, η οποία είχε αναλάβει την πώληση κρατικών επιχειρήσεων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. β. Στην παγιοποίηση του αντιδραστικού μοντέλου περιορισμένης και επισφαλούς απασχόλησης, μόνιμης και υψηλής ανεργίας με βάση την εκσυγχρονισμένη νεοφιλελεύθερη αρχή «ανάπτυξη με ανεργία, μίνι απασχόληση, μίνι αμοιβή, χαλαροί όροι για απολύσεις». γ. Τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) για εγκατάσταση βιομηχανικών επιχειρήσεων στο πρότυπο που χρησιμοποίησε η Κίνα. δ. Την περιορισμένη χρηματοδότηση μικρής έως και μεσαίας κλίμακας επενδύσεων.
Το όλο σύστημα θα επιτεθεί με σφοδρότητα στο κίνημα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα δοξαστούν και η Χρυσή Αυγή θα χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως εναντίον του κινήματος και εναντίον μας ιδιαιτέρως.
Το σύστημα έχοντας «κάψει» τις εφεδρείες του θα στηρίξει με κάθε τρόπο αυτή την κυβέρνηση, η οποία ήδη φθείρεται. Το μέλλον της θα εξαρτηθεί πλέον από την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα.
Η κατάσταση μπορεί πολύ σύντομα να βρεθεί εκτός ελέγχου.
Το πιθανό ενδεχόμενο της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα και θα επιφέρει δραματικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στη συνείδηση. Οπότε θα κληθούμε να παίξουμε έναν ρόλο που είχαμε κάποτε φανταστεί και ο οποίος δεν θα έχει σχέση με τη φαντασία. Η πιθανότητα δημιουργίας επαναστατικής κατάστασης δεν είναι τώρα όνειρο. Συνεπώς στο παρόν χρειάζεται να μπούμε μπροστά με σωστή ενωτική γραμμή, στρατηγική και τακτική.
Μεσοπρόθεσμα, η ρεαλιστική προοπτική που ανοίγεται είναι η συγκρότηση, με πυρήνα μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση – συμβολή στο κομμουνιστικό κόμμα στον εικοστό πρώτο αιώνα, ενός μαζικού αριστερού, αντικαπιταλιστικού πόλου με τη συμβολή των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το διάσπαρτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό, το αντικαπιταλιστικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜΑΑ που θα υπερνικούν το δέος απέναντι στην ΕΕ και θα διαχωρίζονται από τη λογική ενός δήθεν καλύτερου καπιταλισμού, καθώς και με δυνάμεις του ΚΚΕ που κατανοούν το αδιέξοδο της ασκούμενης πολικής του. Ένας τέτοιος μαζικός πόλος μπορεί να συμπαρασύρει και την υπόλοιπη Αριστερά.
Δύσκολο αλλά αναγκαίο εγχείρημα. Άμεσα αναγκαία βήματα είναι:
Η προκήρυξη και διοργάνωση του προγραμματικού συνεδρίου κομμουνιστικής μετεξέλιξης και μετονομασίας του ΝΑΡ, ισότιμα με δυνάμεις ανάλογης στόχευσης. Με επιδίωξη την ουσιαστική συμμετοχή όλων όσων συμφωνούν στην αναγκαιότητα μιας επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης – σταθμό στη δημιουργία του σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος και κινητήρια δύναμη στην ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Η συλλογική οργάνωση της κρίσιμης δεύτερης πανελλαδικής συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το φθινόπωρο.
Η άμεση συλλογική επεξεργασία πολιτικής παρέμβασης στο εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερα μαζικό κίνημα. Κορυφαίο ζήτημα είναι η σύνδεση με την εργατική τάξη και τους μετανάστες, το μεταναστευτικό πρόβλημα.
Η παρέμβαση στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές για την προώθηση λαϊκών οργάνων δημοκρατίας, αλληλεγγύης και αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης.
Η Ενότητα – Aνάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας με συγκεκριμένα βήματα για μια αντικαπιταλιστική κίνηση αναγέννησης του εργατικού μαζικού κινήματος.
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012
