Των αγγέλων το ένα φτερό είναι η λογική και το άλλο η ποίηση…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Ένωση Ανθρακος και Χάλυβα. Κοινή Αγορά. Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση. Η μεταπολεμική πορεία της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου. Η άνοδος της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς. Ο Μάης του 1968 και η επακολουθήσασα συρρίκνωση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Η παράλληλη άνοδος και ο επακολουθήσας εκφυλισμός των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ανά την υφήλιο. Η αντεπανάσταση του Ρηγκανοθατσερισμού. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η μετεξέλιξη του Ρηγκανοθατσερισμού σε παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού στην Κίνα. Η ολική επαναφορά του πολέμου ως μέσου επίλυσης των διεθνών διαφορών. Η αποτυχία της εναλλακτικής Αριστεράς, κυρίως στη Λατινική Αμερική, αλλά και παντού αλλού. Η καθιέρωση της ομογενοποιημένης σκέψης. Το αντισύστημα ως διέξοδος τυραννικότερη από το σύστημα. 

Συνέχεια →

Ο ελληνικός παραλογισμός

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Άποψη

Το 2009 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 299,7 δις € (από 263,3 δις € το 2008 λόγω των διογκωμένων από το ΔΝΤ ελλειμμάτων), το ΑΕΠ 231,1 δις €, οπότε το χρέος ως προς το ΑΕΠ στο 129,7% (από 112,9% το 2008). Το ιδιωτικό χρέος ήταν ελάχιστο, τα κόκκινα δάνεια στις τράπεζες κάτω από το 10%, τα μη εξυπηρετούμενα χρέη των Ελλήνων προς το δημόσιο πολύ χαμηλά, στους λοιπούς οργανισμούς όπως η ΔΕΗ επίσης, η ανεργία ήταν στο 9,5% περίπου, οι μισθοί και οι συντάξεις σε ικανοποιητικά επίπεδα, οι καταθέσεις στα 260 δις €, το ασφαλιστικό ήταν σχετικά βιώσιμο, ενώ ο τραπεζικός τομέας δεν είχε καθόλου προβλήματα.

Εν τούτοις η Ελλάδα «αναγκάσθηκε» να καταφύγει στο ΔΝΤ το 2010, κυρίως επειδή αντιμετώπιζε προβλήματα ρευστότητας, λόγω της μαζικής λήξης ομολόγων –τα οποία δεν είχαν ανανεώσει έγκαιρα οι ανεύθυνες κυβερνήσεις της. Ένα χρόνο δε αργότερα, στα τέλη του 2011, η Ελλάδα χρεοκόπησε (άρθρο) –έχοντας την ανοησία να θεωρήσει ότι, η διαγραφή των χρεών της (α) δεν θα ήταν συνδεδεμένη με υπέρογκα ανταλλάγματα και (β) θα την απέφευγαν οι δικές της τράπεζες, οι εγχώριοι ομολογιούχοι, καθώς επίσης οι οργανισμοί του δημοσίου.

Συνέχεια →

Η Αρχή της Διαψευσιμότητας στα Θρησκευτικά

Ο «Θρίαμβος του Θωμά Ακινάτη», Benozzo Gozzoli, 1471 (Αριστοτέλης και Πλάτων)

Του Γιάννη Σπυράλατου*

Ο Πλάτωνας περίμενε στη στάση της Ακαδημίας. Το 221 για τα Ιλίσια πεδία αργούσε. Ψιλόβρεχε, και το μποτιλιάρισμα επέτεινε την προσμονή στην Αφετηρία της Γνώσης. Φθινοπώριασε είπε ο Αυγουστίνος, άλλαξε ο Καιρός, έρχονται μπόρες. Καιρός να στρωθούμε για την εξεταστική. Εποχή που φθίνουν οι οπώρες έπεσαν όλες μαζί οι εξεταστικές και οι αξιολογήσεις…

Στο περίπτερο της στάσης, οι ειδήσεις κρεμασμένες στα μανταλάκια, διέδιδαν το κλίμα των ημερών: «Ιερός πόλεμος για τα Θρησκευτικά». «Ο Ιερώνυμος έφαγε τον Φίλη».

Συνέχεια →

Ο αργός θάνατος της Νέας Τάξης

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η υπό αμερικανική ηγεμονία παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κάποια «διόρθωση πορείας», ήταν το κεντρικό μήνυμα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας Ομπάμα στην Ευρώπη. Η ΕΕ, δηλαδή η περιφερειακή υποστασιοποίηση της παγκοσμιοποίησης, είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κι αυτή κάποιες διορθώσεις, υποστήριξαν στο ίδιο μήκος κύματος οι Ευρωπαίοι αμφιτρύονες του Αμερικανού προέδρου. «Δεν μας φτύνουν, απλώς ψιχαλίζει» ήταν σαν να έλεγαν και ο μεν και οι δε, κλείνοντας τ’ αυτιά τους στα εκκωφαντικά μηνύματα του βρετανικού δημοψηφίσματος και των αμερικανικών εκλογών.

Στην πραγματικότητα, τόσο η ψήφος των Βρετανών υπέρ του Brexit όσο και η απροσδόκητη ήττα της Κλίντον υποδηλώνουν όχι κάποιες παροδικές αρρυθμίες, αλλά την πλήρη αποσταθεροποίηση του κόσμου που υπερασπίζονται ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι ελάσσονες υποτελείς τους, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Τσίπρα.

Συνέχεια →

Η αρρώστια της εξουσίας

Του Περικλή Κοροβέση

Όποιος έχει δημόσιο αξίωμα ή δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχθεί την κριτική ή τον αντίλογο. Αλλιώτικα δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά. Στη θεωρία βέβαια. Στην ουσία είναι ένας δικτάτορας που, ανάλογα με την εξουσία του, επιβάλλει όχι μονάχα την άποψή του, αλλά και την ποινή στον βλάσφημο που αμφισβήτησε την αυθεντία της εξουσίας του. Είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής είτε και τα δύο μαζί.

Πότε όμως η εξουσία δέχθηκε κριτική ή αντίλογο και απάντησε με επιχειρήματα, στοιχεία, ντοκουμέντα, έτσι που να δημιουργηθεί ένας διάλογος, να προκύψει μια νέα σκέψη και να δούμε την υπάρχουσα πραγματικότητα όπως είναι, με τα σωστά της και τα λάθη της και, από κει και πέρα ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του; Σχεδόν ποτέ. Η εξουσία, εξ ορισμού, είναι ένα μεταφυσικό φαινόμενο, άσχετα αν δρα στην πραγματικότητα. Θέλει γύρω της πραίτορες, να υποστηρίζεται από πιστούς που δεν έχουν δική τους σκέψη. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας. Μόνο αυτή την παράγει.

Συνέχεια →

Εγώ κι εσύ

Του Χρήστου Σκανδάμη* 

Εν αρχή ην το χάος;

Όλα έγιναν σε εφτά μέρες;

πάντως κάποια στιγμή

γίναμε εγώ κι εσύ.

Συνέχεια →

Ἡ τέχνη καί τό πρόσωπο

Του Φώτη Σχοινᾶ*

Ὁ Φιλίπ Νεμό ἰσχυρίζεται πώς ἡ ρωμαϊκή λογοτεχνία καί τέχνη μαζί βέβαια μέ τό ρωμαϊκό ἰδιωτικό δίκαιο ὑπῆρξαν ἡ μήτρα πού κυοφόρησε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο (Βλ. τό ἄρθρο μας Τό ρωμαϊκό ἰδιωτικό δίκαιο καί τό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού ἀναρτήθηκε στό Ἀντίφωνο στίς 5 Ἀπριλίου 2016).

Ἐμεῖς στό παρόν ἄρθρο θά δείξουμε ὅτι καθοριστική γιά τήν γέννηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἦταν ἡ ἑλληνική λογοτεχνία καί τέχνη. Τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀναδύθηκε ἀπό τήν ἑλληνική ἐπική ποίηση, τήν ἑλληνική λυρική ποίηση, τήν ἑλληνική τραγική ποίηση καί γενικώτερα ἀπό τό τραγικό πνεῦμα, βέβαια καί ἀπό τήν χριστιανική ἀποστολική καί πατερική σκέψη.

Συνέχεια →