Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση με τα μάτια του ΟΟΣΑ

Του Ανδρέα Παπαδαντωνάκη*

Έχουν περάσει περίπου τρία χρόνια από τότε που ο πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήλωνε: «Αποτελεί παραλογισμό και απόλυτη στρέβλωση της μεταρρύθμισης ως έννοιας να πιστεύει κάποιος ότι, στη διαλυμένη Ελλάδα, την ανάπτυξη θα φέρει η περίφημη “εργαλειοθήκη” του ΟΟΣΑ». (12/2/2014).

Η μεταστροφή έγινε σχετικά γρήγορα: Σε πρώτη φάση, τον Μάρτιο του 2015 υπεγράφη συμφωνία, με την οποία «ο ΟΟΣΑ αναλαμβάνει να παράσχει τεχνογνωσία στην ελληνική πλευρά για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».

Συνέχεια →

ΟΟΣΑ και PISA: Εκδοχές μονοπωλιακού υπερεθνικού «επιθεωρητισμού» στην εκπαίδευση

Του Γιώργου Μαυρογιώργου*

Εισαγωγικό Σημείωμα:

(O OOSA και το PISA εισβάλλουν συχνά και συστηματικά με δημόσια  δαπάνη των χωρών-μελών στα κοινωνικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά τους πράγματα. Πουλούν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε μια κερδοφόρα για αυτούς αγορά σε πελάτες-κράτη που με τη συμμετοχή τους αναγνωρίζουν την ανύπαρκτη εγκυρότητα και αξιοπιστία των «εργαλειοθηκών» που παράγουν. Πώς είναι δυνατόν, άραγε, να συγκρίνονται οι επιδόσεις 15χρονων μαθητών «δείγματος» από 72 χώρες  και να κατατάσσονται σε σειρά  επιτυχίας, με  εργαλείο ένα «εξεταστικό παράδειγμα» παγκόσμιας εμβέλειας, που παρακάμπτει τα σχολικά τους προγράμματα και αγνοεί τις συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες των επιμέρους χωρών-μελών;

Η υπόθεση που κάνουμε είναι ότι η επινόηση PISA συνιστά  μονοπωλιακή οργανωμένη και εφαρμοσμένη πολιτική παρέμβαση που με εργαλείο  μια σύγκριση ανυπόστατης εγκυρότητας και αξιοπιστίας εντάσσει τα εκπαιδευτικά συστήματα που συμμετέχουν σε μια διεργασία ελέγχου της παγκοσμιοποίησης και ομοιογενοποίησης ακόμη και των καθημερινών σχολικών πρακτικών (σχολικά προγράμματα, βιβλία, διδασκαλία, εξετάσεις, κ.α.) με σκοπό την άνευ όρων υπαγωγή της εκπαίδευσης (εκπαιδευτικών, μαθητών, διδακτικού υλικού, περιεχομένου, κ.α.) στις ανάγκες και τις δυνάμεις  μιας παγκοσμιούμενης καπιταλιστικής αγοράς. Δεν έχουν σημασία τόσο οι επιδόσεις και οι κατατάξεις των χωρών όσο η συμμετοχή τους σε ένα project παγκόσμιας εμβέλειας, που με τις τακτές και οργανωμένες διεργασίες του εντάσσει τα σχολεία των χωρών-μελών σε μια προσαρμοστική-συμμορφωτική διεργασία αθέατης ακραιφνούς νεοφιλελεύθερης επιτήρησης. Οι θιασώτες της αξιολόγησης, του ανταγωνισμού, της σύγκρισης και της λογοδοσίας πολύ εύκολα παρακάμπτουν τους προβληματισμούς που θέτει η συγκεκριμένη υπόθεση που κάνουμε, διότι, απλούστατα, υποβιβάζουν την υπόθεση της αξιολόγησης σε απλό τεχνικό, μεθοδολογικό και εκπαιδευτικό θέμα, χωρίς τις υπαρκτές κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές.

Συνέχεια →

Σχόλιο για το ηχηρό Ιταλικό ΟΧΙ

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία, ήταν τελικά ένα ηχηρό ΟΧΙ (*). Όλοι οι αναλυτές θεωρούν  πώς μια νίκη του ΟΧΙ θα δημιουργήσει μεγάλους τριγμούς στην ήδη κλονισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το BREXIT.

Μα έχει σχέση το ερώτημα του δημοψηφίσματος που εισηγήθηκε ο πρωθυπουργός Ρέντσι, με τις προοπτικές της ευρωζώνης και της ΕΕ; Θεωρητικά, καμία απολύτως!

Συνέχεια →

Μεγαλολογήματα και κενολογήματα

Του Περικλή Κοροβέση

Εχθρός του κάθε παραδοσιακού γραφιά που δεν έχει ενδώσει στις νέες τεχνολογίες είναι το αρχείο του. Με τον καιρό μαζεύει χιλιάδες αποκόμματα που του χρησιμεύουν ελάχιστα έως καθόλου.

Και φτάνει κάποια στιγμή που πια δεν υπάρχει χώρος να τα αποθηκεύσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία. Κατά κανόνα οι γραφιάδες δεν έχουν μεγάλο σπίτι.

Συνέχεια →

Η τουρκική απειλή

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Ανάλυση

Είναι γνωστό από πολλές περιπτώσεις στην ιστορία, όπως από τη Βραζιλία, από την Αργεντινή, από τη Ν. Κορέα κοκ. ότι, ένα από τα βασικά συστατικά του πικρού φαρμάκου που επιβάλλει στις χώρες που ζητούν τη βοήθεια του το ΔΝΤ, είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας τους – συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων.

Συνέχεια →

Η επιστροφή της Αξιολόγησης

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Η «αξιολόγηση» αναδεικνύεται ως η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της περιόδου. Η κυβέρνηση για τη «σωτηρία της πατρίδας» περιμένει τη 2^η αξιολόγηση στο βωμό της οποίας θυσιάζονται τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που μετατρέπονται στου σύγχρονους δούλους του 21^ου αιώνα, ενώ τα κοινωνικά δικαιώματα μετατρέπονται σε προνόμιο των προνομιούχων τάξεων και στρωμάτων.

Συνέχεια →

Προς πολιτικά κόμματα και ψηφοφόρους: Η σοφία του συνθήματος «ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Βρισκόμαστε σε περίοδο διεθνών πολιτικών ζυμώσεων και αλλαγών. Τα κόμματα εξουσίας δυσκολεύονται σήμερα να προστατευτούν από το υφιστάμενο κλειστό σύστημα πολιτικής και χρηματιστηριακής εξουσίας, στο οποίο και ανήκουν. Πρόκειται περί συστήματος που έχει πλέον δείξει τα όριά του, έχοντας δημιουργήσει μια παγκόσμια διαφθορά και βαρβαρότητα. Η παγκόσμια φτώχεια ολοένα και εξαπλώνεται, ενώ ο πλούτος και η εξουσία μαζεύεται σε ολοένα και μικρότερο αριθμό ατόμων και ολιγομελών ομίλων, με περιουσίες μεγαλύτερες του ΑΕΠ αρκετών κρατών. Η αντίδραση των λαών έχει ήδη ξεκινήσει, έστω αδέξια και αδόκιμα, έστω ενίοτε οδεύοντάς τους, αποπροσανατολισμένους από επιτήδειους του πολιτικού μάρκετινγκ, προς άλλους εφιάλτες.

Συνέχεια →

Η επερχόμενη επικαιροποίηση της έκθεσης του ΟΟΣΑ ως εργαλείο προετοιμασίας νέων αντιεκπαιδευτικών μέτρων

Του Γιάννη Βαρδαλαχάκη*

Με πράξη που αναρτήθηκε στη Διαύγεια στις 25/11, ανατέθηκε στον ΟΟΣΑ η εκπόνηση νέας, επικαιροποιημένης με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, έκθεσης για την ελληνική εκπαίδευση, κάτι που προβλεπόταν άλλωστε στο τρίτο Μνημόνιο ως ενδιάμεσο στάδιο πριν την ευθυγράμμιση  της ελληνικής αναλογίας μαθητών ανά τάξη και εκπαιδευτικό με τις «βέλτιστες πρακτικές των χωρών του ΟΟΣΑ» έως τον Ιούνιο του 2018. Πρώτα «επικαιροποίηση», λοιπόν, για να δούμε πόσοι εκπαιδευτικοί και πόσα σχολεία περισσεύουν και στη συνέχεια αξιολόγηση για να δούμε «ποιος θα φαγωθεί» (και ας διαβεβαιώνει ο Κος Γαβρόγλου ότι δεν θα επιτρέψει αυτή να έχει τιμωρητικό χαρακτήρα –άλλαι, ωστόσο, αι βουλαί των δανειστών). Πρόκειται στην ουσία για ένα πληρωμένο συμβόλαιο θανάτου της ελληνικής εκπαίδευσης έναντι του, διόλου ευκαταφρόνητου, ποσού των 90.000 ευρώ, το οποίο έχει σχεδιαστεί εδώ και καιρό, αλλά φαίνεται σαν να περίμενε την υπουργοποίηση του, κατά τον πρόεδρο του ΕΣΥΠ Νίκο Θεοτοκά, εργολάβου των διαρροών προς τον ΟΟΣΑ για να τεθεί σε άμεση εφαρμογή.

Συνέχεια →

ΑΘΕΟΙ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΙ

Του Χάρη Ναξάκη*

   «Ο θεός είναι νεκρός… παραμένει νεκρός… τον έχουμε σκοτώσει. Πως θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ότι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας. Ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας … Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε θεοί, ώστε να φανούμε αντάξιοι;»

(Φ. Νίτσε).

Η τρέχουσα συζήτηση στην Ελλάδα για το θρησκευτικό φαινόμενο συνήθως εξαντλείται στις εγκόσμιες εκφάνσεις του: διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, σχέσεις εκκλησιαστικής ιεραρχίας  με τις ελίτ του πλούτου, τα προνόμια της ιεραρχίας αυτής, η πρόσφατη διαμάχη για την διδασκαλία των θρησκευτικών, η αντίληψη ότι η εκκλησία είναι βασικός πυλώνας του ελληνικού έθνους-κράτους, το  εύλογο  ερώτημα γιατί υπάρχουν 10.000 δημόσιοι υπάλληλοι κληρικοί, ενώ οι δημόσιοι γιατροί είναι  8.000, η συνθηκολόγηση μέρους των εκπροσώπων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας με κατακτητές (βλέπε την επιστολή των πατέρων του Άγιου Όρους που καλωσόριζαν τον Χίτλερ στην Ελλάδα), κ.λ.π..

Συνέχεια →