ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Του π. Ανδρέα Κονάνου*
Κύριε,
κάνε μια ρωγμή
στη μάσκα
που ισόβια
φοράω.
Υπάρχει ένας πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για τον πόλεμο κατά των μετρητών. Διεξάγεται σε όλο τον κόσμο, ενώ στην χώρα μας έχει λάβει μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή. Οι πολιτικοί μαζί με τους τραπεζίτες, υποστηρίζουν ότι αυτό θα κάνει πιο ασφαλή την κοινωνία μας. Όμως τίθεται το ερώτημα, μήπως πρόκειται για ακόμη μια προπαγάνδα; Μήπως αφορά στον απόλυτο έλεγχο των πολιτών και των χρημάτων τους από το κράτος και τις τράπεζες; Μπορεί η κατάργηση των μετρητών να σημαίνει κατάλυση της Δημοκρατίας και των προσωπικών μας ελευθεριών;
Όλο και περισσότεροι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι η κατάργηση των μετρητών στη φυσική τους μορφή, μας οδηγεί σ΄έναν ολοκληρωτισμό όπου η ιδιωτικότητα και τα δικαιώματα των πολιτών θα περιοριστούν δραματικά και όλοι μας θα είμαστε ανυπεράσπιστοι, υπό τον έλεγχο και την παρακολούθηση του κράτους, των μυστικών υπηρεσιών, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τους συλλογείς προσωπικών δεδομένων από τον κλάδο της πληροφορικής.
Αυτό υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Häring), αρθρογράφος στη μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας, τη Handelsblatt, στο πιο πρόσφατο βιβλίο με τίτλο: «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα ακόμη βιβλίο του ιδίου, με τίτλο Okonomie 2.0 έγινε μπεστ σέλερ και βραβεύθηκε ως το καλύτερο οικονομικό βιβλίο για το 2007.
Αν μας γδάρουν και βγάλουμε 3,5% πλεόνασμα («ματωμένο πλεόνασμα» το έλεγε ο Τσίπρας), δεν θα χρειασθεί να ενεργοποιηθεί ο Κόφτης (αφού θα μας έχουν ήδη γδάρει). Αριστα!
Πάμε τώρα παρακάτω. Αν αντί για 3,5% πλεόνασμα μας ξεκοιλιάσουν τόσον πολύ, ώστε να βγάλουμε 5% πλεόνασμα, τότε το 1,5% θα μπορεί να αναδιανεμηθεί σε ανακουφιστικά αντίμετρα! Όπως, επί παραδείγματι, για λουλούδια στους τάφους των νεκρών.
… «ούτε ένα ευρώ επιπλέον λιτότητα». Αυτό είναι το σύνθημα της επικοινωνιακής εκστρατείας της συγκυβέρνησης με το οποίο κηρύσσουν το «τέλος της λιτότητας» μέχρι την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και το κλείσιμο της αξιολόγησης. Και όμως η επιδιωκόμενη συμφωνία σημαίνει «νέα μέτρα» στο 2% του ΑΕΠ, δηλαδή στα 4,2-4,5 δις ευρώ, συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας και της ραγδαίας φτωχοποίησης μέχρι την … επόμενη διαπραγμάτευση.
Έτσι οι ψευδαισθήσεις ανακυκλώνονται, η κυβέρνηση θριαμβολογεί, με ευφημισμούς και σχήματα λόγου που αλλοιώνουν την πραγματικότητα, ενώ το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δείχνει τον μονόδρομο ενός δουλικού συμβιβασμού ότι, δηλαδή, ο λαός είναι καταδικασμένος να καταδυναστεύεται από τα ξένα αφεντικά και τη ντόπια ολιγαρχία.
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η έννοια της σχολικής αυτονομίας έγινε κεντρική στον εκπαιδευτικό λόγο και στην πρακτική τόσο των διάφορων υπερεθνικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΕ) όσο και των ποικίλων αστικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο που επιδιώκουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Το παρόν άρθρο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εξετάζουμε τη σχολική αυτονομία στο πλαίσιο των ευρύτερων αλλαγών στη δομή του κοινωνικού κράτους και ειδικότερα της επιβολής των αρχών του δημόσιου μάνατζμεντ στη λειτουργία όλου του δημόσιου τομέα και της δημόσιας εκπαίδευσης ειδικότερα. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουμε παραδείγματα προώθησης της σχολικής αυτονομίας σε διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα και τις κοινωνικές και μορφωτικές συνέπειες των προωθούμενων αλλαγών. Τέλος, πραγματευόμαστε, με βάση τα παραπάνω, την εμφάνιση της σχολικής αυτονομίας στα πορίσματα του σημερινού Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία που διεξάγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝ.ΕΛΛ. Η κεντρικότητα της έννοιας ως καθοδηγητικής μεταρρυθμιστικής αρχής του δημόσιου σχολείου στις ποικίλες εκθέσεις των Επιτροπών του Διαλόγου είναι ενδεικτική της προσαρμογής της κυβέρνησης στο κυρίαρχο καπιταλιστικό πρότυπο εκπαιδευτικής αλλαγής.
Εισαγωγή
Στην κοινωνία της κρίσης που ζούμε, τα τραυματικά βιώματα που γεννούν οι καταστροφικές συνέπειες της στη ζωή των ανθρώπων τείνουν να γίνουν στοιχεία της καθημερινότητας.
Σ’ αυτά τα βιώματα της απώλειας του στοιχειώδους αισθήματος βεβαιότητας που δίνει η καθημερινή εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών και πνευματικών όρων ύπαρξης, έχουν τη ρίζα τους πολύπλοκα και οδυνηρά συναισθήματα, με κυρίαρχα ανάμεσά τους τον φόβο και τη ντροπή. Ο φόβος ενσταλάζεται συστηματικά από τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας στον ψυχισμό των ανθρώπων και τον διαβρώνει, τον δηλητηριάζει, πολλαπλασιάζοντας τα καταστροφικά αποτελέσματά του. Κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο που είναι απρόβλεπτο, για το σήμερα που σφραγίζεται από μια απόλυση απ’ τη δουλειά, μια κατάσχεση του σπιτιού, τη φτώχεια και τη δυστυχία.
Καρτ ποστάλ που εκδόθηκε από την εταιρεία Ασπιώτη το 1910 περίπου. Αναπαραγωγή ζωγραφικού πίνακα του Βικέντιου Μποκατσιάμπη (1856-1933)
Ήταν γιος του Αναστάσιου Στριφτόμπολα και ανιψιός του αγωνιστή του 1821 Αναγνώστη Στριφτόμπολα από την Κέρτεζη Καλαβρυτών. Αδέλφια του ήταν ο Περικλής, ο Επαμεινώνδας η Ασπασία, η Ελένη και η Πραξιθέα. Σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πάτρα όπου τελείωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές. Στην συνέχεια η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα λόγω διορισμού του πατέρα του ως διευθυντής αστυνομίας. Εκεί ο Αλέξιος λόγω της δουλειάς του πατέρα του συναντήθηκε με τον Όθωνα κι έγινε οπαδός του.
Ξεκίνησε με απόφαση του υπουργείου Παιδείας η λειτουργία του τέταρτου έτους μαθητείας των ΕΠΑΛ. Η απόφαση εφαρμόζει το νομικό πλαίσιο που έχει ψηφιστεί απ’ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και απ’ τις προηγούμενες κυβερνήσεις, στη βάση των μνημονιακών υποχρεώσεων και των κεντρικών επιλογών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η προώθηση της μάθησης με βάση την εργασία, η μετάβαση της εκπαιδευτικής διαδικασίας απ’ το σχολείο στην επιχείρηση, και η «εκπαίδευση» της νέας εργατικής βάρδιας στην εκμετάλλευση χωρίς φραγμούς, αποτελούν κεντρικές στρατηγικές επιδιώξεις της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εκπαίδευση –ειδικά την τεχνική επαγγελματική- αλλά και την εργασία. Σε αυτή την κατεύθυνση, κομβικής σημασίας είναι η υλοποίηση του προγράμματος μαθητείας, με το οποίο θα φορέσουν σε μεγάλο κομμάτι νεολαίας φόρμα εργασίας για να πιάνει δουλειά σε Δημόσιο και ιδιωτικές επιχειρήσεις, με πενιχρά εργασιακά – ασφαλιστικά δικαιώματα και μηδενικά συνδικαλιστικά.
Στο κυριακάτικο φύλλο της Αυγής στις 12/2 έχουμε δημοσιευμένη, κατά αποκλειστικότητα, μια πρόγευση του τι θα περιλαμβάνει η περιβόητη επαναεπικύρωση της έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αν και η εφημερίδα δεν μας ενημερώνει για την πηγή της, ο αναγνώστης αποκτά ωστόσο μια ουσιαστική ενημέρωση για τις πολιτικές και εκπαιδευτικές κατευθύνσεις των προτάσεων ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Θα ήταν ενδιαφέρον ασφαλώς να ενημερωθούν οι αναγνώστες της εφημερίδας για την ικανότητα του ιστορικού εντύπου της Αριστεράς να έχει μια τόσο διεισδυτική πρόσβαση στους μηχανισμούς ενός υπερεθνικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού, όπως ο ΟΟΣΑ (1).