Περί αριστείας και παιδείας. Περί σημαίας και σημασίας…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η αντιπαράθεση περί αριστείας και σημαίας είναι πολύ παλιά. Δεν είναι καθόλου  τυχαίο το γεγονός, ότι  αυτή η συζήτηση  γίνεται ενιαία.

Κατά την κυρίαρχη άποψη,  η ουσία στην παιδεία, το κίνητρο και η επιβράβευση ταυτόχρονα,  είναι η «αριστεία» και η απόδοση τιμής σε αυτήν. Μια μορφή της τιμής είναι και το κράτημα της σημαίας. Το τελευταίο -τι σύμπτωση!- εμφανίζεται στενότατα συνδεδεμένο με  τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και τις εθνικές στρατιωτικές παρελάσεις. Αν μη τι άλλο, είναι μια συζήτηση καθόλου αθώα.

Στην πιο χυδαία εκδοχή της, η περίφημη «αριστεία», σχετίζεται με κάποια βαθμολογική επίδοση:  Άριστος είναι αυτός με το μεγαλύτερο βαθμό.

Πότε ακριβώς όμως  κρίνεται κάποιος ως άριστος;

Συνέχεια →

Φιλοσοφία καί πρόσωπο (Ἀριστοτέλης καί πρόσωπο) Μέρος Γ

Του Φώτη Σχοινά

Στό παρόν τρίτο μέρος τῆς τριλογίας μας, μετά τόν Σωκράτη καί τόν Πλάτωνα, θά ἐξετάσουμε τήν συμβολή τοῦ Ἀριστοτέλη στή διαμόρφωση τῆς ἐννοίας τοῦ προσώπου. Σημειωτέον ὅτι οἱ ὅροι  «ἄτομο» καί «πρόσωπο» ἐκλαμβάνονται καί στήν παροῦσα ἐργασία ὡς ταυτόσημοι. Θά ἐξετάσουμε τήν ἀριστοτελική θεωρία περί ψυχῆς καί καθ̉ ἑαυτήν καί σέ ἀντιπαραβολή μέ τήν ἀντίστοιχη θεωρία περί ψυχῆς τοῦ Πλάτωνα.

Συνέχεια →

Ο Κώστας Πελετίδης και η Ιστορική δικαίωση

Του Γιάννη Δημογιάννη

Oι ζωές μας διασταυρώθηκαν ένα βροχερό Σάββατο του Γενάρη, και από τότε έσμιξαν για πάντα. 300 περίπου εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες, που αναγκάστηκαν, παρά τη θέλησή τους, να ζουν σε δύο εγκαταλειμμένα εργοστάσια – ποντικότρυπες, την Αβέξ και το Λαδόπουλο. Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση και το ενδιαφέρον καμίας εξουσίας. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα και δικαιώματα. Όσο για το «αμάρτημά» τους, φαντάζει τραγικό… Ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους βίαια, επειδή απλά πίστεψαν σε κάποιες κάλπικες υποσχέσεις, κι ύστερα διέσχισαν τη μισή Υφήλιο, μέχρις ότου εγκλωβιστούν στον τόπο μας, αναγκασμένοι να ζουν ξεχασμένοι, σαν ρακοσυλλέκτες και τρωγλοδύτες. Δίπλα ακριβώς στις καλό-σιδερωμένες μας ζωές!

Συνέχεια →

Η ΚΥΠΡΟΣ και ο ΑΤΤΙΛΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Πλησιάζει πεντηκονταετία από την εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και η πληγή παραμένει χαίνουσα και δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική να κλείσει. Το πρωτίστως θλιβερό δεν είναι η διλωματική στάση των γειτόνων μας ούτε η άλλη των «συμμάχων» και «ετέρων» μας. Είναι η για μία ακόμη φορά εκδήλωση έλλειψης εθνικής ομοψυχίας στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όσο και αν κατά καιρούς διατυμπανίζεται η αραγής ενότης του ελληνισμού Ελλάδος και Κύπρου! Ο λαός τόσο στη νήσο, όσο και στην Ελλάδα έχει διασπαστεί σε υπέρμαχους της όποιας λύσης προτείνουν οι ισχυροί κατά το ανάλογο του «φέρτε οποιοδήποτε μνημόνιο να ψηφίσομε».

Συνέχεια →

Ανάπτυξη

Του Χρήστου Σκανδάμη*

Οι καλοί μας οι εταίροι,

Σόιμπλε και συνεταίροι,

τραπεζών οι στυλοβάτες

και των αγορών προστάτες,

Συνέχεια →

Γυναίκες ενός ανατρεπτικού Χριστιανισμού

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Το συναξάρι της αγίας Μαρίνας ανήκει στα κείμενα τα οποία μαρτυρούν την ανατροπή που έφερε η Βιβλική πίστη στις κοινωνίες της ύστερης αρχαιότητας. Η ανατροπή ήταν ο έμπρακτος ισχυρισμός ότι κάθε άνθρωπος έχει την ευθύνη να επιλέξει και να εγκολπωθεί την Αλήθεια που θα πείσει την ύπαρξή του, ακόμα κι αν αυτή η επιλογή τον φέρει σε ρήξη με τα πατρώα – με την παράδοση της κοινότητας μέσα στην οποία γεννήθηκε.

Συνέχεια →

Η Ηριάννα στην εποχή της εικόνας

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Συχνά λέμε ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας και των σόσιαλ μίντια, ότι χωρίς εικόνα δεν υπάρχει είδηση ή ότι αν δεν σε ξέρουν στα σόσιαλ μίντια, δεν σε ξέρουν πουθενά.

Να όμως που ένα μικρό όνομα, το Ηριάννα, λέει πολλά σε πολλούς, όχι τόσο για ό,τι η ίδια έκανε, δηλαδή για τις εντυπωσιακές ακαδημαϊκές της επιδόσεις, αλλά για ό,τι «της» έκαναν, για την παράλογη στέρηση της ελευθερίας της. Μια 29χρονη γυναίκα γίνεται σύμβολο μιας κραυγαλέας «νόμιμης» αδικίας.

Συνέχεια →

Η βελανιδιά, ο παραθεριστής και τα φωτοβολταϊκά

Του Βασίλη Καραποστόλη*

Αυτό το καλοκαίρι δεν μπορούμε να ‘μαστε απλώς παραθεριστές. Δεν μπορούμε να περάσουμε ξώφαλτσα δίπλα στη φύση. Είναι ανάγκη να πάρουμε κάποια διδάγματα απ’ ό,τι μας ξεπερνάει και μας αγκαλιάζει ταυτόχρονα. Είμαστε μέρος της φύσης. Αυτά δεν λένε στους μαθητές τα βιβλία; Όμως, τι είδους μέρος του όλου είμαστε, αφού δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μέσα στο όλον;

Συνέχεια →

«Υπόθεση Ηριάννα» και άλλα υπερβολικά σενάρια – Χειρότερα και από σενάριο μυθοπλασίας

Του Παναγιώτη Τσερόλα*

Η ταινία «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουρθ», βασισμένη σε μια μικρή νουβέλα του Stephen King με τίτλο «The Shawshank redemption» παραμένει μέχρι και σήμερα η κορυφαία ταινία στις προτιμήσεις του κοινού σύμφωνα με τις βαθμολογίες του IMDB (εδώ μπορείτε να δείτε και την σχετική λίστα).  Το συμβατικά καλογυρισμένο δράμα φυλακής του Frank Darabont, που αντέγραψε τον εαυτό του μερικά χρόνια μετά το επίσης αγαπητό «Πράσινο Μίλι» (The Green Mile, ξανά από βιβλίο του Stephen King) είναι μια ταινία που βασίζεται σε ένα μάλλον προσφιλές αμερικάνικο θέμα: Τα πάθη ανθρώπων που κατηγορήθηκαν άδικα για κάποιο έγκλημα (συνήθως την δολοφονία συζύγου) και την επιμονή τους να μην το βάζουν κάτω και να διεκδικούν την ελευθερία και εξιλέωσή τους. Η αδικία άλλωστε είναι ένα μυθοπλαστικό υλικό σχεδόν συνυφασμένο με την γέννηση του δράματος, ένας καμβάς πάνω στον οποίο έχουν στηθεί δεκάδες ταινίες, βιβλία, θεατρικά έργα, μικρές και μεγάλες ιστορίες.

Συνέχεια →

Οι θύελλες της προόδου: Δεν υπάρχει ανθρωπολογικό εμπόδιο για μια κοινωνία ειρήνης, κοινής προσπάθειας και αλληλεγγύης…

Συνέντευξη του Ευτύχη Μπιτσάκη στον Δημήτρη Κούλαλη

Ξεκινώντας, ας κάνουμε μια αναγνωριστική προσέγγιση του βιβλίου. Ποια η θεματική που το διέπει;

O τίτλος του βιβλίου μου είναι σαφής: «Οι θύελλες της προόδου». Δηλαδή, οι καταστροφικές συνέπειες του σημερινού, κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Δύο έννοιες αποτελούν βασικά στοιχεία της προπαγάνδας και της στρατηγικής των κυρίαρχων τάξεων των σημερινών κοινωνιών: Ανάπτυξη και πρόοδος. Η πρώτη αντιστοιχεί κυρίως στην οικονομική- τεχνολογική ανάπτυξη, ως συνέπεια της προόδου των φυσικών επιστημών. Η δεύτερη, αντιστοιχεί στη συνολική πρόοδο της κοινωνίας. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα του σημερινού κόσμου, αντίθετα με τον κόσμο της προπαγάνδας; Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής αναδύθηκε ως η ιστορική άρνηση των μεσαιωνικών κοινωνιών, σε οργανική σχέση με την ανάπτυξη των φυσικών επιστημών και της τεχνολογίας. Οι ιδεολόγοι της ανερχόμενης αστικής τάξης, υποστήριζαν ότι με την ανάπτυξη των επιστημών, με τη γνώση των φυσικών νόμων,ο άνθρωπος θα γίνει κύριος και αφέντης της φύσης. Ως συνέπεια, οι ιδεολόγοι οραματίζονταν μια μελλοντική κοινωνία της αφθονίας, μια κοινωνία στην οποία ο ορθός λόγος θα διέλυε τα σκοτάδια του παρελθόντος και ένα κράτος δικαίου, σε αντίθεση με τον αυταρχισμό των προηγούμενων κοινωνιών.

Συνέχεια →