ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ (+) ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΝΗ

(1913-2004)  – ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-41

(σελ. 15-23, 58-74, 82-84 του πρωτοτύπου, γραφθέντα το 1983)

[Ανάμεσα στους 206 νεκρούς των απομνημονευμάτων του, περίπου 40 Καλαβρυτινοί – ο ένας Κερτεζίτης, ο Σταθόπουλος Χρήστος του Ανδρέα]

Ο πατέρας μου είχε τρία παιδιά, τον Όθωνα, Παναγιώτην και εγώ ο Αναστάσιος, είχε και ένα μεγαλήτερον της κλάσεως 1921, (1) ο οποίος εφονεύτηκε εις τον πόλεμο τον Μικρασιατικόν εις την Προύσα της Μικράς Ασίας, η δε οικογενειά μας αποσχολείτο με γεωργία και κτηνοτροφεία, είχαμε 450-500 γιδοπρόβατα. Και το 1940-41 τα εγκαταλείψαμε όλα διότι επήγαμε στρατιώτες και οι τρείς, εγώ έφυγα πρώτος εις τας 28-10-40, καθώς και ο Παναγιώτης, ο δε Όθωνας ο οποίος ήταν και μεγαλήτερος έφηγε και αυτός μετά λίγες ημέρες. Eγώ παρουσιάστηκα αυθημερόν εις το 6ον σύνταγμα της Κορίνθου, εκεί όπου είχα εκπαιδευτεί. Ο Παναγιώτης εις το σύνταγμα Ευζώνων εις το Μεσολόγγι και ο Όθωνας εις τα Γιάννενα ως νοσοκόμος (2), ο οποίος ήταν δευτέρα σειρά εφεδρίας. Εκτός από εμάς τους τρείς, έφυγε και υπερέτης όπου είχαμε και αυτός για τον πόλεμον τον Ελληνοϊταλικόν, καθώς και δύο παιδιά του θείου μου του Παναγιώτη Ριζόγιαννη(3), ο Δημήτριος και ο Μιχάλης και αυτοί είχαν πρόβατα τα οποία τα άφισαν εις το έλεος του Θεού.

Συνέχεια →

Γιατί είπαμε ΟΧΙ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όλοι οι Έλληνες σε στιγμές περισυλλογής και αυτοκριτικής οδηγούμαστε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι έχουμε γίνει στο έπακρο ενδοτικοί και υποκύπτουμε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις των ισχυρών με συνέπεια να έχουμε καταστεί περίγελως των πάντων. Τότε όμως αναζητούμε ελαφρυντικά για τον εαυτό μας και επιρρίπτουμε την ευθύνη για το κατάντημα της πατρίδας μας στους ιθύνοντες, τους ασκούντες την εξουσία, τους οποίους και «στολίζουμε» με πλήθος «κοσμητικών» επιθέτων της γλώσσας μας. Για να είναι ορθή η κριτική ασφαλώς δεν πρέπει να έχει ως σκοπό την αποποίηση της προσωπικής ευθύνης, μερίδιο της οποίας βαρύνει άπαντες. Αν στο παρελθόν αυτή βάρυνε αποκλειστικά τους ηγήτορες, στις ημέρες μας βαρύνει και τον λαό, καθώς η αλλοτρίωση έχει συντελεστεί σε βάθος σ’ όλα τα στρώματά του.

Συνέχεια →

Αφήστε ρε τους Ανθρώπους!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει.  «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει…» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.

Συνέχεια →

Ομιλία  Ε΄Λουκά – Πλουσίου & Λαζάρου, ΛΚ. Ιστ΄ 19-31, 30-10-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Και εν τω Άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού», ΛΚ ις΄, 22**.

Η παραβολή περιλαμβάνει δυο ακραίες καταστάσεις, (πολύ πλούσιος-πολύ φτωχός), για να περιλάβει έτσι όλους τους ανθρώπους. Το θέμα μας είναι ότι ανατρέπει όλη την όντως μεγαλοφυώς ανεπτυγμένη διαβολική στρατηγική, για την μετά θάνατον ζωή: Διδάσκουν δηλαδή ότι ο άνθρωπος μετά θάνατον επιστρέφει στην ανυπαρξία (στο 0). Έτσι πιστεύουν ότι με την αντισύλληψη, τις εκτρώσεις και την ομοφυλοφιλία σε βάθος χρόνου θα εξαφανίσουν το ανθρώπινο γένος που το μισούν, και θα εκδικηθούν τον  Θεό που το δημιούργησε.

Γι’ αυτό η σημερινή παραβολή είναι από τις πιο κρίσιμες στη ζωή του ανθρώπου, διότι δίνει  ισχυρά επιχειρήματα, ισχυρές αποδείξεις για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής του  ανθρώπου, για όσους  βέβαια θέλουν να  μην μπλεχτούν στα δίχτυα  τους.

Συνέχεια →

Δολοφόνοι!

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Αυτό που συνέβη χτες στη Λέσβο δεν ήταν ναυάγιο. Ήταν εν ψυχρώ δολοφονία. Ό,τι παρακολουθούμε βδομάδες, μήνες, χρόνια τώρα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο δεν είναι ατύχημα. Είναι ένα έγκλημα διαρκείας.

Εκείνοι που πνίγουν μωρά, γυναίκες, παιδιά, γέροντες κάθε μέρα στις ελληνικές θάλασσες είναι οι ίδιοι που «πνίγουν», που εξοντώνουν, που ρημάζουν τον ελληνικό λαό. Και ο λόγος είναι πάντα ο ίδιος: Τα φράγκα!

Συνέχεια →

Οι λέξεις, ο λόγος και ο Δήμος Αβδελιώδης

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Ιδιαίτερη πρόταση στο διεθνές πολιτισμικό γίγνεσθαι υπήρξε η ελληνική πρόταση για το θέατρο: «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας…» [1]. Δηλαδή μίμηση πράξεως αρχετύπου, πράξεως με υπαρξιακή διάσταση. Κύριο μέσο προς τούτο ο λόγος, ο λόγος ως φορέας υπαρξιακών νοημάτων προς ικανοποίηση της ζωτικής ανάγκης άρθρωσης των ανθρώπων με αυτό που θεωρείτο κάθε φορά ως κοσμική και ιστορική πραγματικότητα ή Αλήθεια, της ζωτικής  ανάγκης απόκτησης υπαρξιακού νοήματος ζωής και  αντίστοιχου όλου. Προς ολοκλήρωσή τους.

Ο Δήμος Αβδελιώδης συνεχίζει την ελληνική αυτή πρόταση. Αδιαφορεί για την εμπορικότητα της σημερινής ελαφρότητας. Μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να στερείται νοήματος ζωής, αλλά και που καταδήλως το αναζητά, το θέατρο δείχνει παραιτημένο από τις ελληνικές καταβολές του, έχει μετατραπεί και αυτό σε προϊόν   κατανάλωσης χωρίς άλλες προεκτάσεις.

Συνέχεια →

ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΚΩΝ: Μια ψυχοκοινωνική ανάλυση της νεοελληνικής κρίσης

Του Αντώνη Ανδουλιδάκη*

Να δηλώσω εξ’ αρχής ότι οι θέσεις που ακολουθούν δεν είναι οριστικές. Τις καταθέτω, μάλλον, ως προσωρινές ψηλαφίσεις των κατευθύνσεων που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία από δω και πέρα.

Παρ’ όλα αυτά, ίσως να μπορούν να αποτελέσουν μια βάση για αποτελεσματικότερες προσεγγίσεις στο μέλλον, παρ’ εκτός και αν στο αναμεταξύ επαληθευθούν, με σφοδρότητα, οπότε θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για άλλα πράγματα, παρά, και πάλι, για το «πως φτάσαμε ως εδώ».

Κάθε μορφή συλλογικότητας, από την πιο μικρή παρέα ως τα μεγάλη έθνη, διακρίνεται από κρίσιμους παράγοντες που ευνοούν ή υποθηκεύουν την εν γένει συνεκτικότητα, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της. Κάποιους από τους παράγοντες αυτούς, τους πιο καίριους, και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στην νεοελληνική κοινωνία, επιχειρούμε να αναλύσουμε παρακάτω.

Συνέχεια →

Ομιλία εις την Εορτή της Αγίας Σκέπης, ΚΥΡΙΑΚΗ, 28-10-2012, ΛΚ. Ι. 38-42, ΙΑ.27-28.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

(της Σκέπης σου Παρθένε ανυμνούμεν τας χάριτος ην ως  φωτοφόρον νεφέλην εφαπλείς υπέρ έννοιαν).

Ελευθερώτρια

Στην Αθήνα, στην Κηφισιά, στον Κοκκιναρά, υπάρχει ένα προσκύνημα: η Παναγία η (Ελευθερώτρια), και στο προαύλιο έχει στηθεί ένα Ηρώο πέτρινο με πέτρες από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει είναι η εικόνα του προσκυνήματος. Είναι η εικόνα της Παναγίας  που  την αγιογράφησε όπως την είδε ο ιδιοκτήτης του προσκυνήματος, το1940 που ήταν  αξιωματικός του ελληνικού Στρατού,  στα βουνά της Αλβανίας.

Συνέχεια →

ΟΗΕ 70 ΕΤΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η 24^η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα του ΟΗΕ από τον διεθνή αυτόν οργανισμό, στον οποίο μετέχουν 193 κράτη σε σύνολο 237. Είναι η ημέρα της ίδρυσής του (1945) λίγους μόνο μήνες μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20^ού αιώνα. Σκοπός του ήταν η διάσωση των μελλοντικών γενεών από την ερήμωση, που προκαλούν οι διεθνείς συγκρούσεις. Όλοι οι οργανισμοί ξεκινούν με όνειρα απατηλά και πομπώδεις διακηρύξεις. Έτσι οι αντιπρόσωποι των κρατών ενέκριναν την οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις 10 Δεκεμβρίου του 1948.

Συνέχεια →