Ανανεωμένος μυστικισμός*

Του Γιάννη Στρούμπα

Αποξένωση. Μαραμένο συναίσθημα. Ψυχικές πληγές. Άνθρωποι «Πιο ξένοι κι απ’ τις στάλες της βροχής στην έρημο./ Πιο ξένοι όμως κι απ’ το μεγάλο πέσιμο/ στην καρδιά που μας πληγώνει παντοτινά». Σ’ αυτήν τη βαρυχειμωνιά, «Ο κήπος που άφησες φεύγοντας από δω/ θέλει πολλή δουλειά για να γίνει σαν πρώτα», διαπιστώνει ο Βασίλης Ζηλάκος στην ποιητική του συλλογή «Το κελαηδιστό πουκάμισο». Την απαιτητική δουλειά, τη μαρτυρική ανηφορική πορεία, τη σύγκρουση με ό,τι σαθρό καταδυναστεύει τον κόσμο ο Ζηλάκος τις αναθέτει στους ποιητές: «οι ποιητές ανέβαιναν στο βουνό κι έθαβαν τη χελώνα». Οπλισμένοι με πείσμα, αφοσίωση, προσωπικό μεράκι, λεπτουργήματα των χεριών τους, μακριά από τις χοντροκοπιές των μηχανών, οι ποιητές επιβάλλεται να τα καταφέρουν, παλεύοντας με του κόσμου τα δαιμόνια και υπερασπίζοντας τη «χελώνα», κάθε αδύναμο κι αναγκεμένο.

Συνέχεια →

Πλειστηριασμοί: Ο κ. Τσίπρας το ‘’τερμάτισε”…

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Ο κ.Τσίπρας, προεκλογικά, έλεγε αυτά:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά, έλεγε αυτά:

Συνέχεια →

Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροπλάνου και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Περίληψη: Στο άρθρο αυτό αναλύεται η σημασία της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου–πιθανότατα από τρομοκρατική ενέργεια,– και της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, σε σχέση με το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για την ενσωμάτωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της πιθανής διαίρεσης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» και «πατριωτών/ εθνικιστών».

Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου: τρομοκρατική ενέργεια;

Συνέχεια →

Παρίσι 2015: Το σύνορο πέφτει, οι «νεοβάρβαροι» εφορμούν

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η Ευρώπη έζησε τους Δίδυμους Πύργους της, σε μια έκταση πολύ σημαντικότερη από τα χτυπήματα της Αλ Κάιντα στην Μαδρίτη και το Λονδίνο το 2004. Η 14η Νοεμβρίου 2015 ήταν μια ιστορική ημέρα. Ιδίως, το Παρίσι, η μητρόπολη των αξιών της δυτικής Ευρώπης και της Δύσης συνολικότερα, η πόλη των Φώτων, της μάθησης, του φιλελευθερισμού, της διανοητικής και ερωτικής ελευθερίας, της διανοητικής ανοχής και της διανοητικής πρόκλησης, η πόλη της Libération και του Charlie Hebdo, ήταν η πόλη που δέχτηκε το πλήγμα. Όλη η πόλη αυτή έχει υπάρξει ένα κεντρικό Σημαίνον για τον Διαφωτισμό και για την όποια φιλελεύθερη συνέχισή του στην ύστερη νεοτερικότητα και την μετανεοτερικότητα.

Συνέχεια →

ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΣΕΣ, ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Αποσβολωμένη έμεινε η Ευρώπη από το τετραπλό τρομοκρατικό κτύπημα φανατικών ισλαμιστών στο Παρίσι! Τα μέσα ενημέρωσης επί μακρόν είχαν αναμεταδόσεις ειδήσεων, από τις οποίες οι νεότερες γνωστοποιούσαν αυξημένο αριθμό θυμάτων. Η Γαλλία ευθύς έκλεισε τα σύνορά της και κάποιοι «θερμόαιμοι» πυρπόλησαν καταυλισμούς προσφύγων στο έδαφός της. Αρκετοί δικοί μας πολιτικοί, με την αμετροέπεια που τους χαρακτηρίζει, καυτηρίασαν τις τρομοκρατικές δράσεις υπερτονίζοντας ότι αυτές συνιστούν ενέργειες κατά του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Μάλιστα κάποιοι υπερφίαλα δήλωσαν ότι δεν φοβούνται τους εχθρούς της ελευθερίας, σαν να ήθελαν να προκαλέσουν και να προσκαλέσουν στη χώρα μας τους τρομοκράτες.

Συνέχεια →

Πόλεμος πολιτισμών; Αν ναι, για τί;

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Επιτρέψτε μου ως μη ειδικός διεθνολόγος και γεωπολιτικός επιστήμων, αλλά ως  πολίτης που θέλει να βλέπει τα πράγματα χρησιμοποιώντας την απλή λογική, να αναφερθώ στις τελευταίες τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι. Θεωρείστε το κείμενο αυτό ως διατύπωση ερωτημάτων, παρά τις όποιες προσωπικές απόψεις παρεισφρήσουν, ερωτημάτων που  νομίζω όλοι θέτουμε ή πρέπει να θέσουμε.

Πρώτ’ απ’ όλα, όσοι διαβάζαμε τα παλιά καλά αστυνομικά μυθιστορήματα, που κατ’ ουσίαν ήταν αφηγήματα εγκλημάτων και έτσι εμβάθυναν σε αυτά ως προς τις αιτίες τους και τις συνέπειές τους, μάθαμε πως το προφανές δεν φανέρωνε ποτέ αμέσως   την αιτία, πολλές μάλιστα φορές ευφυώς έκρυβε και το δράση. Όταν λέμε   δράστη, εννοούμε τόσο τον αυτουργό του εγκλήματος, όσο και αυτόν που όπλισε τον αυτουργό -και έτσι στην περίπτωση αυτή το έγκλημα που διέπραττε ήταν διπλό.

Συνέχεια →

Ομιλία εις την Κυριακή Η΄ Λουκά – Καλού Σαμαρείτη, ΛΚ., Ι΄, 25-37**,  13-11-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

Κάθε άνθρωπος που έρχεται εις τον κόσμο μετά την πτώσιν, είναι άρρωστος βαριά, είναι ημιθανής. Και ας αρχίσομε από τον πρώτον άνθρωπο τον Αδάμ. Τι είναι ο Αδάμ Ζωντανός η νεκρός;

Ζωντανός θα πει κάποιος αφού τρώγει, πίνει, κυνηγάει, συνέρχεται με την Εύα, κάνει παιδιά, υιούς και θυγατέρες, (60 κατά  μιαν  παράδοση). Έζησε επί 930 χρόνια, το λέει και η γραφή: «και εγένοντο πάσαι αι ημέραι Αδάμ ας έζησε, τριάκοντα και εννιακόσια έτη και απέθανε», Γέν, Ε΄, 5.

Νεκρός θα πει άλλος, γιατί; Γιατί το λέει ο Θεός και ο Θεός δεν λέει ψέματα,  δεν μπλοφάρει ο Θεός. Πέθανε αυθημερόν: «ή δ’ αν ημέρα φάγετε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε», Γεν. Β΄, 17. Tώρα τι είναι ο Αδάμ, ζωντανός η νεκρός;

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Το λέει το σημερινό Ευαγγέλιο: ΗΜΙΘΑΝΗΣ. 

Συνέχεια →

Η επιστήμη ως… ποντιακό ανέκδοτο

Του Βασίλη Ξυδιά

Είναι επιστημονική, λέει, η διάκριση μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Εννοείται! Τόσο επιστημονική όσο ήταν και η διάκριση μεταξύ τρόικας και «θεσμών», «παλαιού» που φεύγει και «νέου» που έρχεται κ.ο.κ.! Το υπονόησε ο Όργουελ πως η Νέα Γλώσσα θα ήταν αριστερής κοπής, αλλά εμείς δεν τον πήραμε στα σοβαρά. Έτσι το κατάπιαμε κι αυτή τη φορά, αμάσητο: άλλο γενοκτονία, άλλο εθνοκάθαρση!

Η κοινή λογική λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει εθνοκάθαρση χωρίς κάποια μορφή γενοκτονίας. Πως δεν είναι νοητό το ξεκαθάρισμα μιας περιοχής από τον επί χιλιετίες αυτόχθονα πληθυσμό (=εθνοκάθαρση) χωρίς τη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, εξόντωση ολόκληρου αυτού του πληθυσμού ή τμήματός του (=γενοκτονία).

Συνέχεια →