ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ, ΜΤΘ, κε΄, 31-46**, 10-03-2013

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην

υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου», Μτθ, κε΄, 34.

Όταν ο άνθρωπος πρόκειται να μεταναστεύσει σε άγνωστη χώρα, εθελοντικά η υποχρεωτικά, αν είναι νουνεχής, θα φροντίσει να μάθει τρία βασικά πράγματα:

1^ον: πότε θα γίνει αυτό,

2^ον: πού θα πάει, και

3^ον: ποιους θα συναντήσει εκεί.

Και επειδή η κοινή μοίρα όλων μας είναι η μετανάστευση, και όχι μόνον των οικονομικών μεταναστών, θα πρέπει να αρχίσουμε -αν δεν αρχίσαμε ήδη- να σκεφτόμαστε σοβαρά πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Συνέχεια →

Ο αναμορφωμένος

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

Τον πήγαν στο τρίτο τάγμα.

– Πιστεύεις στην  μεγάλη Ελλάδα, ρε;

– Πιστεύω.

Τον πλάκωσαν στο ξύλο γιατί έλεγε ψέματα. Αίματα και μύξες σε όλο το πρόσωπο. Μελανιές παντού. Τον γύρισαν τέσσερις και τον πέταξαν στη σκηνή. Ξύπνησε από τις φωνές.

Συνέχεια →

Σκωληκοειδής απόφυση…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

Στον καιρό της κρίσης πολλοί μύθοι καταρρέουν – «αστικούς μύθους» τους λένε όσοι μετέρχονται με ευκολία πιασάρικους κι ενίοτε πονηρούς νεολογισμούς, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται, τις περισσότερες φορές, για μαύρη προπαγάνδα, για πολιτική και πολιτισμική χειραγώγηση, για τη δημιουργία και την καθιέρωση ενός ιδεολογικού εποικοδομήματος, εναρμονισμένου με τον «θαυμαστό, γενναίο κόσμο» που έχει εγκαταστήσει η Νέα Τάξη στο σύνολο σχεδόν του πλανήτη.

Συνέχεια →

ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Μετά από τέσσερα και πλέον έτη σπαραγμού και αιματοχυσίας στη Συρία σε πόλεμο, ο οποίος κακώς χαρακτηρίζεται εμφύλιος, αφού σ’ αυτόν μετέχουν πολεμιστές από πλήθος χωρών του πλανήτη οι ισχυροί της γης, ΗΠΑ και Ρωσία, αποφάσισαν εκεχειρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του θλιβερού ΟΗΕ κάλεσε τους αλληλοσπαρασσόμενους να την αποδεχθούν. Τόσο καιρό δεν βρέθηκε τρόπος να αναπτυχθούν στη χώρα την πολύπαθη δυνάμεις κυανοκράνων για τον περιορισμό της αιματοχυσίας και των καταστροφών! Η εκεχειρία είναι πλασματική, αφού έχουν εξαιρεθεί απ’ αυτή το ισλαμικό κράτος και το μέτωπο Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα.

Συνέχεια →

Η φενάκη του Εθνικού διαλόγου» ή Όσα δεν … ξέρει ο Υπουργός Παιδείας

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Όλοι οι διάλογοι για την εκπαίδευση μέχρι τώρα προβάλλουν το «εθνικό» διαχέοντας την ψευδαίσθηση ότι σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από κοινωνικές ανισότητες και συγκρούσεις μπορεί να υπάρχει «κοινό συμφέρον». Υπηρετήθηκε αλήθεια το κοινό συμφέρον από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά από τόσους «εθνικούς διαλόγους» στις προηγούμενες δεκαετίες ή η αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης; Λήφθηκαν υπόψη οι θέσεις και διαμορφώθηκαν πολιτικές με βάση τις θέσεις και τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας και των κοινωνικών φορέων ή εφαρμόστηκαν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ, όπως αποτυπώνονταν στα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας;

Συνέχεια →

Και όμως θα περάσουν…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή*

Πόσο νόημα θα είχε αλήθεια να κατηγορήσει κάποιος ένα ψάρι επειδή είναι βρεγμένο; Πολύ περισσότερο, με βάση ποιο δίκαιο θα μπορούσε να το καταδικάσει και με  ποια λογική θα το τιμωρούσε,  επειδή έχει τη δυνατότητα να γλιστράει και να ξεφεύγει, τραυματίζοντας το διώχτη του με τα λέπια του;

Ο λόγος αφορά  τους φράχτες που υψώνει η γερασμένη ΕΕ που βρωμάει θάνατο και φαρμακίλα, για να κρατήσει μακριά τις εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων που ζητούν νερό, ψωμί, ζωή.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ, ΛΚ ιε, 11-32, 12-2-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

 «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός έκλεισε όλη την μοίρα της πεσμένης και άρρωστης ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που την ζούμε και στις ημέρες μας.

Το σκηνικό: ένα υποστατικό (αγρόκτημα) της εποχής, που κατοικούσε ένας κτηματίας  με την οικογένεια του και το προσωπικό (μισθίους). Όταν ήταν μικρά τα 2 παιδιά της οικογένειας  η ζωή στο σπίτι  κυλούσε ήρεμα και ευτυχισμένα.

Η οικουμένη είναι το υποστατικό που ο Θεός έκτισε για τον άνθρωπο

Συνέχεια →

Περί πολυπολιτισμικότητας

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Πολλά χρόνια τώρα, όλοι συζητούν για την πολυπολιτισμικότητα και την ανάγκη εγκαθίδρυσής της στη διάρθρωση των κοινωνιών. Βλέποντας το ζήτημα αυτό ως μια πρόσκαιρη συμπεριφορά αλληλεγγύης προς τους βιαίως δημιουργούμενους οικονομικούς μετανάστες και πολεμικούς πρόσφυγες, είναι σωστό και ευκταίο.

Βλέποντάς το όμως ως νέο τρόπο συγκρότησης και εξέλιξης των κοινωνιών είναι ιστορικώς αυθαίρετο – μη ιστορικώς αιτιολογημένο δηλαδή –, ενώ έχει αποδείξει και στην πράξη τα τραγικά αδιέξοδά του.

Συνέχεια →