Οι βασικοί άξονες των αλλαγών στην Τεχνική εκπαίδευση ευθέως αντίθετοι στα συνέδρια της ΟΛΜΕ

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Μετά το 3^ο μνημόνιο του Αυγούστου 2015, με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, είναι πλέον καθαρό ότι αποτελούν βάση των σχεδιασμών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την εκπαίδευση. Ομοίως το πλαίσιο χρηματοδότησης μέσω των ΕΣΠΑ της ΕΕ για την Τεχνική εκπαίδευση, συνδέεται κεντρικά με την κατάρτιση (ενιαίος χώρος) και τις επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα και οι κατευθύνσεις του χθεσινού (9-5-2016) Eurogroup, προσπαθούν να συνδέσουν μακροχρόνια τη χώρα με το «υπερμνημόνιο» της ΕΕ.

Επομένως είναι αφέλεια να πιστεύει και να εκτιμά κανείς ότι οι σχεδιασμοί και αποφάσεις του Υπ. Παιδείας μέσω των τροπολογιών  «Ν. Φίλη» για την Τεχνική Εκπαίδευση μπορούν να έχουν την παραμικρή σχέση με τις αντίστοιχες αποφάσεις των συνεδρίων της ΟΛΜΕ. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ δημιουργήθηκε μιά συγκυριακή πλειοψηφία 6 μελών του ΔΣ της ΟΛΜΕ την Παρασκευή 6-5-2016 (2 Παρεμβάσεις, 2 ΠΑΜΕ Εκπ/ικών, 1 ΜΕΤΑ και 1 (από 3) ΣΥΝΕΚ) για την απόσυρση της εν λόγω τροπολογίας, αυτή δεν περιλαμβάνεται στα σημεία αιχμής του ΔΣ της ΟΛΜΕ (http://olme-attik.att.sch.gr/new/?p=10058) για τις κινητοποιήσεις στο Υπ. Παιδείας και Περιφερειακές Δ/νσεις Εκπ/σης!!!

Εδώ ταιριάζει  η αποστροφή της απόφασης της συνόδου των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 8/6/2006, που επικυρώθηκε στο 13^ο Συνέδριο /Ιούνης 2007 και στο 14^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ/Ιούνης 2009: «…Κάθε πολιτική που προσπαθεί, όπως οι πολιτικές της σημερινής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, να αποκόψει την Τ.Ε.Ε. από τη γενική φιλοσοφία και πρακτική των μεταγυμνασιακών σπουδών ή σφάλλει ή έχει συνειδητή στόχευση…»!

Συνέχεια →

P a n a m a   p a p e r s

(Η ηθική των ‘‘αγορών’’ και off shore εταιριών)

Του Χρήστου Σκανδάμη*

Εις τας νήσους των παρθένων 

                  και μακράν των Αζορών

καταφύγανε κοπέλες

                  ελευθέριων ηθών

μετά μεγαλοκυράδων

                  ελευθέρων ‘‘αγορών’’

τους υμένες τους να ράψουν

                  και σε πείσμα των καιρών

τις πομπές τους να σκεπάσουν                  

                  κι έτσι ‘‘άσπιλες κι αγνές’’

 από την αρχή να κάνουν

 βίζιτες και αρπαχτές.

  Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ – ΘΩΜΑ, 

Ιω, κ’, 19-31**, 22-04-2012.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

                   «Σήμερον έαρ μυρίζει  και καινή κτίσις  χορεύει…»

Σήμερα εορτάζομε τα Εγκαίνια της αναστάσεως του Χριστού, δηλαδή την αρχή της παρουσίας του αναστάντος Χριστού μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητος.

Αυτό  το ίδιο το γεγονός  της Αναστάσεως κανείς δεν το είδε ποτέ είναι γεγονός της όγδοης ημέρας, εκτός ΧΡΟΝΟΥ. Οι μόνοι άλλωστε παριστάμενοι στο μέρος αυτό, δηλαδή οι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο κεραυνοβολήθηκαν: «εσείσθησαν οι τηρούντες και εγένοντο ωσεί νεκροί».

Και όμως ο Αναστάς  δεν μας άφησε άγευστους της ασύλληπτης, για την παρούσα ζωή, Χαράς που πηγάζει από την ανάσταση και κατακλύζει τα σύμπαντα: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γή και τα καταχθόνια».

Συνέχεια →

Είμαστε τυφλοί;

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Τι λέει η Ιστορία; Ότι όπου πήγε το ΔΝΤ έκαψε, κατέστρεψε, λεηλάτησε.

Τι λέει η (οποιαδήποτε) οικονομική θεωρία, δεξιά ή αριστερή; Ότι το «πρόγραμμα» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, α) σκοτώνει, β) δεν βγαίνει.

Τι λέει η λογική; Ότι μόνον παράφρονες ή εγκληματίες εφαρμόζουν και ξαναεφαρμόζουν και ξαναματαεφαρμόζουν ένα πρόγραμμα που δεν βγαίνει.

Γιατί λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση με προεξάρχουσα τη Γερμανία, γιατί το ΔΝΤ υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα) επιμένουν στην εφαρμογή του «ελληνικού προγράμματος» με αλλεπάλληλα μνημόνια, το ένα χειρότερο από το άλλο; Παράφρονες δεν είναι, ούτε ηλίθιοι.  Σκοπίμως δολοφονούν τη χώρα, είναι εγκληματίες.

Συνέχεια →

Σαπίλα ή αλάτι;

Του Βασίλη Αργυριάδη*

Σπάνια επικαλούμαι τη θεολογική μου ιδιότητα. Δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαι θεολόγος. Όχι γιατί δεν τιμώ τη θεολογία – το αντίθετο, την τιμώ τόσο, ώστε να μην την ευτελίζω ασύνετα πλάι στο όνομά μου. Και δεν είναι ότι μου αρέσουν εκείνα τα ευσεβοφανή που λένε διάφοροι συνάδελφοι ότι «μόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός ήταν “θεολόγοι” (άντε κι ο Άγιος Συμεών…), όχι εμείς». Προσωπικά, αρνούμαι να αυτοπροσδιορίζομαι θεολόγος, διότι ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω πραγματικούς θεολόγους της εποχής μας, με γνώση και σπουδή, με διάκριση και κύρος, ανθρώπους που έχουν μελετήσει τη Βίβλο και την πατερική παράδοση κι έχουν μάθει να διακρίνουν την ουσία από το περίβλημά της.

Συνέχεια →

Βοριάς δημιουργός κυμάτων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Σχισμένη σε σχήμα σταυρού

η Ευρώπη της ιστορίας.

Από τα βάθη της μια διαγώνιος,

της οροσειράς των Βαλκανίων,

χιλιετίες μένει ασάλευτη.

Συνέχεια →

Η Εικόνα της «Εις Άδου Καθόδου». Από την Αρπαγή της Περσεφόνης, στην απόκρυφη γραμματεία και την λειτουργική

Εικόνα 1 Εις Άδου Κάθοδος, τοιχογραφία Αγ. Γεωργίου Kurbinovo F.y.r.o.m., 1192 μ.Χ.

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

  1. Εισαγωγή

Αφορμή για να επιχειρήσω να προσεγγίσω την εικόνα της «Εις Άδου καθόδου», απετέλεσε ένα αρνητικό γεγονός: πολλές μελέτες επί του θέματος και η πλειοψηφία των σχετικών αρθογραφιών, έχουν σημαντικές βασικές ελλείψεις. Φαινόμενο το οποίο οφείλεται ενίοτε σε κενά επιστητών, είτε σε προβληματικές εξ αρχής μεθόδους και αντιμετωπίσεις των πηγών. Έτσι το αποτέλεσμα είναι, συχνά,  προδιαγεγραμμένο.

Στο πρώτο μέρος θα παραθέσουμε σχετικά ελληνικά νεκρικά έθιμα, τα οποία αφορούν το θέμα μας. Παράλληλα, θα αναφερθούμε συνοπτικά στον εικονογραφικό τύπο της αρπαγής της Περσεφόνης. Στην συνέχεια θα αναφερθούμε σε αντίστοιχα παλαιοχριστιανικά ταφικά έθιμα, καθώς και την απόκρυφη διήγηση της «Εις Άδου Καθόδου». Στο δεύτερο μέρος, θα ασχοληθούμε με τον ίδιο τον εικονογραφικό τύπο της «Εις Άδου Καθόδου», τονίζοντας καίρια σημεία, πηγές και επιρροές. 

2. Ερμηνευτικό υπόβαθρο του εικονογραφικού τύπου.

Συνέχεια →

Είδηση: μεταξύ τραγωδίας και παρωδίας*

Του Γιάννη Στρούμπα

            Είδηση: η ανακοίνωση πρόσφατων γεγονότων, η γνωστοποίησή τους σ’ ένα ευρύ κοινό, με στόχο την ενημέρωσή του επί των εξελίξεων της τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Λέξη παραγόμενη από το ρήμα «οἶδα» της αρχαίας ελληνικής, που σημαίνει «γνωρίζω», η «είδηση» στο σύγχρονο νεοελληνικό σκηνικό θα μπορούσε να αποτελεί και το παράδειγμα της πιο ακραίας, χοντροκομμένης ειρωνείας, εφόσον σαν όρος χρησιμοποιείται πια από ένα πολιτικό, οικονομικό, μιντιακό κατεστημένο, με απροκάλυπτες σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των σκελών του, προκειμένου όχι να προωθήσει τη γνώση και να υπηρετήσει την αλήθεια, παρά με στόχο να συσκοτίσει, να διαστρεβλώσει, να παραπλανήσει, να προπαγανδίσει, να ενοχοποιήσει, να ανασυστήσει έναν ζοφερό, τρομακτικό μεσαίωνα ανελευθερίας και υποταγής.

Συνέχεια →