Περί αλόγων και ίππων…
Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*
Ποιο να είναι άραγε το σημείο, το σημάδι και η φανέρωσις της έσχατης κατάπτωσης ενός κράτους που ίσως κράτος να μην είναι πια;
Να στείλουμε στους Δελφούς να ρωτήσουμε την Πυθία νωρίς – νωρίς με την αυγούλα κι απάνω στη γλυκιά μαστούρα, δεν χρειάζεται. Να στήσουμε αφτί στο μουρμουρητό των φύλλων της ιερής βελανιδιάς στη Δωδώνη, παρέλκει. Να προστρέξουμε στα λημέρια της τρίτης Σίβυλλας, διασχίζοντας την άορνο λίμνη, κινδυνώδες. Άλλωστε δεν χρειάζονται χρησμοί, ούτε η ανάγνωση ωμοπλάτης από καλοσφαγμένο αρνί, ούτε καν καφετζούδες να βάλουν τα δυνατά τους για να μας ορμηνέψουν – το λέν’ στα καφενεία και είναι απλό: η έσχατη κατάπτωση ενός κράτους είναι όταν οι Καίσαρες απευθύνονται σε μη νοήμονες.