Αγκάθια και τριβόλια στο δρόμο μας πάλι.
Άμορφες μάζες δήθεν συγκινούν ιεράρχες,
ούτ’ εθνοφυλετιστές τους αποτρέπουν.
Τι κι αν κυκλοφορούν ανάμεσά τους σώφρωνες,
ο Ιούδας τώρα δεν είναι ένας.
Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;
Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.
Ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἔχει θεσπισθεῖ ἤδη ἀπό τό ἀκαδημαϊκό ἔτος 1843/44 ἀπό τή Σύγκλητο τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας ὡς ἡ ἑορτή τῆς παιδείας. Ἡ καθιέρωση αὐτή ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἐπεχείρησαν καί ἐπέτυχαν τή σύζευξη τοῦ χριστιανικοῦ σωτηριολογικοῦ μηνύματος μέ τήν ἑλληνική παιδεία, τή χριστιανική Πίστη μέ τόν ἑλληνικό Λόγο. Οἰ ἑλληνομαθεῖς χριστιανοί Πατέρες ἔδωσαν καινές, χριστιανικοῦ περιεχομένου, ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα – θεολογικά, ὀντολογικά, κοσμολογικά, γνωσιοθεωρητικά, ἠθικά καί ἀνθρωπολογικά – πού ἀπασχολοῦσαν τήν ἑλληνική ἀπορητική διανόηση.
Όταν γεννιόμαστε είμαστε προφανώς γυμνοί. Όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο μυαλό. Η μόνη μας προίκα είναι το DNA και οι εγγραφές του, εγγραφές από το παρελθόν και από το περιβάλλον, τίποτα όμως για το οποίο το νεογέννητο μπορεί να φταίει ή να έχει συνεισφέρει θετικά ή αρνητικά. Δεν τα επιλέγει. Άλλοι του τα εμφύτευσαν.
Με την πρώτη ανάσα μας, αρχίζουμε σε αλλεπάλληλα στρώματα να οχυρωνόμαστε έναντι του περιβάλλοντος. Για το σώμα μας, με εσώρουχα, ρούχα και παλτά. Για την συνείδηση της ύπαρξής μας (το είναι μας; την ψυχή μας; πέστε το όπως θέλετε), η ‘οχύρωση’ αρχίζει να μοιάζει με τα αλλεπάλληλα φύλλα της αγκινάρας. Ξεκινάμε από το εσώρουχο, ένα συμπαγές αδιαίρετο και αυθαίρετο σύνολο (“άνθρωπος, λευκής φυλής, έλληνας το γένος και χριστιανός ορθόδοξος το θρήσκευμα”) και συνεχίζουμε την οχύρωση αναπτύσσοντας δεξιότητες επιβίωσης, μαθαίνουμε γράμματα και τέχνες.
Η μεγάλη αποτυχία των προγραμμάτων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, χάρην της διάσωσής της από την κρίση του 2010, είναι η δραματική μείωση των Εργατικών Δικαιωμάτων.
Αυτό αναφέρει σε ανάλυσή του ο οικονομολόγος και διδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας στο Varna Free University of Cyprus, Λεωνίδας Βατικιώτης, η οποία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Defend Democracy Press του Delphi Initiative.
Το κύριο ερώτημα που επικράτησε στην Ελλάδα μέχρι το 2015, πριν από τα χρόνια του κυνισμού που ξεκίνησε μαζί με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και του εθνικιστικού δεξιού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων στην εξουσία, ήταν το κατά πόσον τα προγράμματα προσαρμογής είχαν πετύχει ή όχι.
Συχνά, ζώντας στην μακαριότητά μας, αισθανόμαστε πως, δεν βαριέσαι, καλά πορευόμαστε. Χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, αρκούμαστε στο να διεκπεραιώνουμε απλά τις προσωπικές μας υποθέσεις.
Πολλές φορές μάλιστα, προσαρμόζουμε τα πράγματα στα δικά μας μέτρα έτσι που να μην αφήνουμε περιθώρια άλλης εναλλακτικής πορείας ή έστω αμφισβήτησης πως θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις στα έως τώρα.
Η εξαίρετη reporter Μαγδαληνή Χατζοπούλου εισάγει στην εκπομπή από τους νοτιοανατολικούς πρόποδες στο Κοκκινάδι. Μπροστά μας το μεγαλύτερο μέρος της Κέρτεζης.
ΙΙ. Εισαγωγικά
Είδα χθες την εκπομπή σε δημόσιο χώρο στην τοπική μου πατρίδα, την Κέρτεζη. Η αλήθεια είναι ότι είχα μια κάποια αγωνία για το τι θα δείξει μιάμιση ώρα εκπομπή, τι όχι και τι θα μοντάρει-κοπεί. Η τηλεόραση είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί «να πας για μαλλί και να βγεις κουρεμένος».
Μετά από λίγες κουβέντες με κοντινούς μου ανθρώπους, που γνωρίζουν την Κέρτεζη ή ζουν μόνιμα εκεί, δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη. Προκαταβολικά θα πω ότι, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν αρνητική, αλλά είχε σημαντικές ελλείψεις. Σήμερα θα κάνω λίγα σχόλια συνοπτικά και θα αναρτήσω και όλη την εκπομπή για όσες ή όσους δεν τα κατάφεραν να την δούν ή θέλουν να την δούν κι άλλη φορά από ενδιαφέρον.
ΙΙ. Ποικιλία – θετικά
«…Μα κείνος δεν μιλάει πολύ του είναι μεγάλη η στολή και βάσανο οι αρβύλες. Το εμβατήριο που τού ‘μαθαν να λέει είναι μονότονο και ντρέπεται να κλαίει..»
Κάνοντας κανείς μια επιτομή στην ιστορία του ανθρώπινου γένους θα διαπιστώσει ότι η μοίρα του είναι να προχωρά συνεχώς σε όλο και μεγαλύτερη μεταξύ του διαφοροποίηση, φυλές, έθνη, γλώσσες, τάξεις, θρησκείες, κράτη και όλο και περαιτέρω διάσπαση, αλλά και μίξεις, δημιουργία νέων υποσυνόλων, νέων ομαδοποιήσεων σε κάθε επίπεδο, όλο και περισσότερων, όλο και πιο σύνθετων. Η εποχή μας δείχνει ότι όσο μεγαλώνει η επικοινωνία, τόσο μεγαλώνει και η διαφοροποίηση.
Μια αντίρροπη τάση είναι η αναζήτηση της ενότητας. Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμικής παραγωγής έχει διακινηθεί από αυτή την ανάγκη να μη γίνει η διαφοροποίηση διάλυση. Θρησκείες, Τέχνη, Φιλοσοφία, Κοινωνικά Συστήματα, Οικουμενικές Ιδεολογίες, Κράτος και Δίκαιο, Μηχανισμοί Χειραγώγησης, Εξουσίας και Εκμετάλλευσης των πολλών, ή αντίθετα κανόνες Εξισορρόπησης, Αναδιανομής εισοδημάτων και Κοινωνικής Συμμετοχής έχουν υπάρξει για να συνταυτιστούν η ροπή μας για διαφοροποίηση και η ανάγκη μας για ενότητα.
Ορισμένες φορές κάποιες ειδήσεις που περνάνε στα “ψιλά” στην πραγματικότητα είναι πιο εύγλωττες και αποκαλυπτικές από χίλιες αναλύσεις. Διαβάσαμε, λοιπόν, προ ημερών ότι ο υπουργός Οικονομικών, στην κοινοβουλευτική συζήτηση του πρόσφατου πολυνομοσχεδίου, κατέθεσε «νομοτεχνική βελτίωση»(!), με την οποία απαλλάσσονται τα εκτελεστικά μέλη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), που ελέγχει τις τράπεζες, από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες.
Μάζεψαν χρυσάφι κι ασημικά,
ομόλογα και καταθέσεις
οι άνθρωποι της Δύσης,
σ’ ανατολή και δύση.
Στα όρη της τεχνιτής νοημοσύνης η επιστήμη τους,
κι η τεχνολογία τους στ’ άστρα φτάνει.
