Μετά το κούρεμα έρχεται η φάπα

Δημήτρη Μαγριπλή*

Από μικρός είχα αντιπάθεια στο κούρεμα. Αυτό ξεκίνησε με την πρώτη τάξη του δημοτικού. Όσο κι αν προσπάθησε η μάνα μου να το παρακάμψει, η διαταγή ήταν ρητή. «Με την ψιλή». Τι να κάνουμε λοιπόν, επήγαμε στον μπαρμπέρη της γειτονιάς.

Έκλεισα τα μάτια και άκουγα το μονότονο ήχο της μηχανής. Όπως στο γήπεδο, ένοιωθα να ανοίγουν διάδρομοι στην επιφάνειά μου. Μετά από λίγο κάποιες λεπτομέρειες και να σου έτοιμος. Με την έξοδο γύρισα και  αποχαιρέτησα τα μαλλάκια μου. Τα έβλεπα να πέφτουν στον κάδο. Ήταν  σαν την βιβλική περικοπή. Έχασα την δύναμή μου. Άσε που κρύωνα κιόλας.

Συνέχεια →

Δυϊκός αριθμός

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Μα πόση ανοησία να αφήσω πάλι εκτός ύλης

το δυϊκό αριθμό.

Να μην τον προτείνω ούτε σαν σπουδή προαιρετική.

Συνέχεια →

Αλήθειες και ψέματα

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ανέδειξε εμφατικά ότι εκείνο που κυριάρχησε στον λαό δεν ήταν τη φορά αυτή το παραδοσιακό  δίλημμα ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, υπαρξιακής υφής, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. Οι δύο αυτές έννοιες ενέχουν αφεαυτού τις έννοιες της ηθικής ή της ανηθικότητας, της εντιμότητας ή της ανεντιμότητας, της αλαζονείας ή της ταπεινότητας. Η διαρκής διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας και ουσιαστικά πρόκειται περί ψεύδους.

Συνέχεια →

Περί τοῦ τραγικοῦ

Τοῦ Φώτη Σχοινᾶ*

Τό τραγικό ἐμπεριέχει ἀφεύκτως τό στοιχεῖο τῆς ρήξης, τῆς σύγκρουσης.  Ὁ τραγικός ἥρωας συγκρούεται μέχρις ἐσχάτων μέ τόν Θεό, τήν Μοῖρα ἤ τήν Κοινωνία. Οὐσία τοῦ τραγικοῦ εἶναι ἡ σύγκρουση τῶν ἐναντίων προθετικοτήτων, τῶν ἐναντίων ἀξιῶν καί προκύπτει ἀπό τήν παραβίαση τῆς ἱεραρχίας διαφορετικῶν δικαίων – τοῦ θείου καί τοῦ ἀνθρωπίνου, τοῦ μητριαρχικοῦ καί τοῦ πατριαρχικοῦ, τοῦ ἐθιμικοῦ καί τοῦ κρατικοῦ. Κατά τόν κλασσικό ὁρισμό τοῦ Hegel τραγικό εἶναι «ἡ σύγκρουση ἀνάμεσα σέ δυό δυνάμεις, πού καθεμιά ἔχει τό δικαίωμα νά πραγματώσει τήν οὐσία της, ἀλλά δέν τό κατορθώνει ἀλλιῶς παρά καταπατώντας τά ἐπίσης σεβαστά δίκαια τῆς ἄλλης». Ἡ καθηγήτρια Χαρά Μπακονικόλα-Γεωργοπούλου προλογίζοντας τό ἔργο τοῦ Μάξ Σέλερ Τό φαινόμενο τοῦ  τραγικοῦ γράφει: «ὁ Σέλερ ἐπιγκεντρώνει τό τραγικό φαινόμενο στό σημεῖο   ἀντιπαράθεσης δύο ἀξιῶν, ἀπό τίς ὁποῖες ἡ μία προορίζεται νά “καταστραφεῖ”». Μάλιστα κατά τόν Μ. Σέλερ «τό τραγικό εἶναι μᾶλλον ἕνα οὐσιῶδες στοιχεῖο στό ἴδιο τό σύμπαν».

Συνέχεια →

ΜΕΡΑ25: Διεκδικώντας μια γωνίτσα στο νέο πολιτικό σκηνικό

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η έκπληξη των ευρωεκλογών ήταν το ποσοστό του ΜΕΡΑ 25 (Μετώπου Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής), που αν κι έφτασε σχεδόν το 3% δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή μόλις για 400 ψήφους. Αυτή η επίδοσή του ωστόσο το καθιστά πλέον υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας την υποχώρηση της Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της: από τη συστημική νεοφιλελεύθερη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την εξωκοινοβουλευτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Συνέχεια →

Βιαστής, όχι πελάτης

Του Κώστα Κάππα*

“Δεν αντέχω άλλο την τηλεόραση. Χρυσές αντανακλάσεις, ρουζ σε υπέροχα χείλια, αρώματα, αεροπλάνα, δερμάτινα καθίσματα σε γρήγορα κόκκινα αυτοκίνητα, άντρες, πραγματικοί gentlemen. Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά δεν βγάζουν ούτε 8500 Riel τον μήνα (ή 200 ευρώ για να καταλαβαίνετε και εσείς οι Ευρωπαίοι). Ο Ponlok μου προτείνει να έρθω με δικά του έξοδα στην Ελλάδα (θα του τα δώσω όποτε μπορώ) να δουλέψω σε καφετέρια με 800 ευρώ τον μήνα, φιλοδωρήματα άλλα τόσα, σπίτι δωρεάν πάνω από την δουλειά και ωράριο πρωινό. Ζάχαρη!

Συνέχεια →

Για μια πολιτική της συνύπαρξης

Του Νίκου Προσκεφαλά*

Αυτή που συνεχώς ηττάται στον τόπο είναι η πολιτική. Κι από κοντά ο λαός ως μέτοχος και εκφραστής της. Η πολιτική όχι ως συστημική υποταγή σε προκαθορισμένες κομματικές ντιρεκτίβες, αλλά ως άθλημα κοινωνικό που λειτουργεί με προϋποθέσεις γνώσης κι ευθύνης και καλεί διαρκώς σε εγρήγορση και πορεία εσωτερικής αναδιάταξης. Μια εγρήγορση που ως λαός δε φαίνεται ούτε να αποδεχόμαστε, ούτε να επιζητούμε. Και κάπου εδώ ξεκινά η μελαγχολία.

Συνέχεια →

Ψευδαισθήσεις δημοκρατίας

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

A.

Χαρακτηριστικό της ψευδαίσθησης δημοκρατίας την οποία καλλιεργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Γράψε πριν ακόμα σκεφτείς, βρίσε, τσαμπουκαλέψου, χυδαιολόγησε…

Στον άσκεφτο χρήστη φτάνει και περισσεύει η δυνατότητα να εκφράσει τα πιο ανεπεξέργαστα ορμέμφυτά του μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Του δημιουργεί γαρ την αίσθηση ότι έτσι «συμμετέχει»! Και το μαστούρωμα αυτό το επιδεινώνει το γεγονός ότι οι λέξεις έχουν από καιρό λεηλατηθεί. Δεν έχει κόστος η άρθρωσή τους. Όλοι μπορούν να χρησιμοποιούν όλες, δίχως να τους χρεώνει κάτι η χρήση τους. Αν συλλεγούν τα συνθήματα των δημοτικών κινήσεων από όλη τη χώρα, θα διαπιστωθεί πόσο εύκολα διάφορες μοδάτες μεγαλοστομίες σε μια περιοχή βρίσκονται στο στόμα δεξιών και σε άλλη περιοχή οι ίδιες βρίσκονται στο στόμα αριστερών. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις όπου ο λόγος ζυγίζεται όπως κάθε τι πολύτιμο, και πληρώνεται με στάση ζωής.

Συνέχεια →