Περιγραφική ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ και ΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Του Γιώργου Μαυρογιώργου

Μας ετοιμάζουν σιγά-σιγά κι αθόρυβα με μη τιμωρητικές και μη βίαιες αξιολογήσεις για την αγορά. Πώς να σας το πω: πολύ αθώες, οικείες και προσιτές. Σειρά έχουν οι μαθητές. Οι δάσκαλοί τους, για την ώρα, ως περιγραφικοί αξιολογητές! Θα παρακολουθήσουν ειδικά επιμορφωτικά σεμινάρια από ειδικούς, εξωνημένους επιμορφωτές του είδους (με κονδύλια ΕΣΠΑ), που περιφέρονται με όλες τις κυβερνήσεις σε αυτού τύπου τα σεμινάρια, ώστε το εγχείρημα να έχει δημόσια αξιοπιστία και εγκυρότητα: Με λίγα λόγια η επιμόρφωση από πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών έχει καταντήσει εργαλείο χειραγώγησής τους! Γι αυτό να προσέχουμε τα αιτήματα που διεκδικούμε. Χρειάζεται να είναι προστατευμένα από τον εξουσιαστικό προσεταιρισμό για να μη μας «αλλάζουν τα φώτα» και μας κάνουν, αντί για επιμόρωση, ρεκτιφιέ για την άνευ όρων αποτελεσματικότερη υποδοχή πολιτικών ΟΟΣΑ.

Για να επιστρέψουμε στο θέμα της περιγραφικής αξιολόγησης των μαθητών μας. Όπως ξέρετε, η περιγραφή, σε αντίθεση με την αριθμητική αποτίμηση ή τη συμβολική της απεικόνιση που ιεραρχούν και κατατάσσουν τους μαθητές αυθαίρετα, αναφέρεται σε συγκεκριμένες και εξειδικευμένες ικανότητες, δεξιότητες, στάσεις,συμπεριφορές, ενδείξεις, αντενδείξεις, ανεπιθύμητες ενέργειες, επεισόδια, περιστατικά, μειονεκτήματα, πλεονεκτήματα, δείκτες βελτίωσης, δείκτες υποχώρησης, κ.ο.κ.

Συνέχεια →

Όταν πεθαίνω, κινδυνολογώ;

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Χρόνια τώρα, σχεδόν από την πρώτη αρχή (κοινώς πρώιμη εποχή) των μνημονίων, η στήλη έχει φάει τη γλώσσα της, όπως η γάτα στη λίμα με το λάδι, λέγοντας ότι το χρέος ήταν (είναι) εργαλείο για να στηθεί η κρίση και ότι η κρίση ήταν (είναι) εργαλείο για να κατασκευασθεί μια χώρα προτεκτοράτο, μια ειδική οικονομική ζώνη και, εν τέλει, ένας ζωτικός χώρος για τη Γερμανία.

Στο τελευταίο του βιβλίο λοιπόν ο κ. Σημίτης, ένας από τους πρωτομάστορες εκείνους που εισήγαγαν τη χώρα στην τελική ευθεία για το φρενοκομείο των μνημονίων, λέει για το χρέος: «Οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν άμεση περικοπή του χρέους για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο το οποίο θα επικαλεσθούν κι άλλες οφειλέτριες χώρες».

Συνέχεια →

Θα νικήσουμε…

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

Πρώτη μέρα του χρόνου ξύπνησα με την αγωνία αν ήρθε. Κατέβηκα τις σκάλες  και τουρτουρίζοντας προσπάθησα να ανάψω το τζάκι. Κοίταξα γύρω. Όλα ήταν όπως την προηγούμενη. Τίποτα δεν έδειχνε παρουσία.

«Κρίμα», είπα, «πάλι θα παίξω σε θέατρο». Τα παιδιά κατέβηκαν, πήγαν και άνοιξαν τα δώρα. Με τα πρώτα χαμόγελα ησύχασα. Ο μύθος παραμένει ακέραιος. «Κατασκευές και παραμύθια…».

Συνέχεια →

Θα ξυπνήσουν οι ιθαγενείς το 2017;

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Ανάλυση

Κατά την άποψη μας, το σημαντικότερο γεγονός του 2015 για την Ελλάδα, ήταν η μοναδική στην ιστορία κυβίστηση του πρωθυπουργού –η υπογραφή του τρίτου μνημονίου που επικύρωσε τα υπόλοιπα, σε πλήρη αντίθεση με την επιθυμία των Ελλήνων, υπό τον ανόητο φόβο της απώλειας ενός νομίσματος που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επιβιώσει (άρθρο).

Όπως έχουμε αναφέρει, δεν ήταν δική του δουλειά να αποφασίσει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν κτηνωδώς οι δανειστές σε όλες τις κυβερνήσεις-υποχείρια τους, μετά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

Συνέχεια →

Τα μυστικά των Ημερολογίων

(Κριτικά αποσπάσματα και υπογραμμίσεις από τΜτΒ)

Του Γιώργου Τσαγκρίνου*

Η αρχιχρονιά, ή Πρωτοχρονιά, όπως έχουμε περισσότερο συνηθίσει να την λέμε, είναι μια από τις πιο αγαπημένες γιορτές των Ελλήνων, αλλά και ολόκληρης σχεδόν της ανθρωπότητας. Έχει καθιερωθεί στους περισσότερους λαούς του κόσμου να γιορτάζουν σαν πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου και είναι γεγονός πλέον η ύπαρξη δορυφορικών εκπομπών από όλες τις χώρες προς όλες τις χώρες της γης, για μια όσο το δυνατόν πιο «συντονισμένη» αλλαγή του χρόνου, παρ’ όλη τη διαφορά της ώρας. Από την Αυστραλία και την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία και την Ισλανδία, έως τις χώρες της Μεσογείου, οι άνθρωποι γιορτάζουν με χαρά και πανηγυρισμούς την Πρωτοχρονιά, ίσως γιατί κάθε νέος χρόνος φέρνει μαζί του την ελπίδα για καλύτερες μέρες.

Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ. 

Συνέχεια →

Το ελληνικό τραύμα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Υπάρχουν ήδη αρκετοί στην επιστημονική κοινότητα που υποστηρίζουν ότι το «φάρμακο» –και η ψυχιατρική ειδικότερα– δεν θα πρέπει να έχουν ρόλο στη θεραπεία του Τραύματος. Κι αυτό γιατί, καθώς εντοπίζουμε το Τραύμα στο σώμα, διαρρηγνύουμε σιωπηρά τις συσχετίσεις του ανθρώπινου πόνου με τις απάνθρωπες συνθήκες που τον προκαλούν. Ο ρατσισμός, η καταπίεση, η βία, η φτώχεια, η παιδική κακοποίηση και η παραμέληση αποσιωπώνται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» (Burstow, 2003 και Wilkerson, 1998).

Με την ίδια έννοια, οι συνθήκες που προκαλούν το νεοελληνικό Τραύμα, η εξάρτηση, ο παρασιτισμός, η φτωχοποίηση, ο εις βάρος της χώρας διεθνής καταμερισμός της εργασίας, ο διεθνικός ρατσισμός, ο ρόλος μας ως περιφέρειας του καπιταλισμού, εν τέλει ο ίδιος ο διεθνής καζινοκαπιταλισμός, αποσιωπάται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» menoumeuropex!

Συνέχεια →

Ο Ακάθιστος Ύμνος του Χατζατζάρη

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Καλημέρα σας! Η στήλη έχει την υπερηφάνεια (η έννοια της λέξης είναι, στις μέρες μας, σχετική) να φέρει στη δημοσιότητα για χάρη σας ένα ευρύ φάσμα αλληλογραφίας με τις γερμανικές Αρχές, το οποίον λαμβάνει χώραν κατ’ αυτάς σε κλίμα μυστικότητας και συνωμοτικότητας. Στην γκάμα αυτής της αλληλογραφίας ανιχνεύονται πολλά από τα είδη του γραπτού λόγου:

η επιστολή, η προσευχή, ο όρκος, το ξόρκι, η εγκύκλιος, τα κάλαντα, η στιχοπλοκή, το εγκώμιον, το επίγραμμα, ο θρήνος, οι ψαλμοί, τα δοξαστικά, η ερωτική άμα τε και λυρική ποίηση, οι συνταγές μαγειρικής και άλλα, ενώ δι’ όλων αποτυπώνονται στάσεις και συμπεριφορές που αποδεικνύουν την αδιάσπαστη συνέχεια του έθνους μας από τους γραικύλους ως τους γενίτσαρους κι από τους γενίτσαρους ως τους μνημονιακούς, όπως:

Συνέχεια →

Προλεγόμενα καλάντων Πρωτοχρονιάς 2017

Του Χρίστου Σκανδάμη*

Παραμονές Χριστούγεννα

προτού η αυγή να φέξει

βγήκα να πω τα κάλαντα

μαζί με τον Αλέξη˙

Συνέχεια →

Οι δημαγωγικοί όροι «δεξιά» και «αριστερά» και η αναρχία ως κορύφωση του νεο-φιλελευθερισμού

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Ζούμε σε περίοδο σχεδόν απόλυτης έλλειψης πολιτικής σκέψης. Η κυριαρχία των εικόνων και των εύπεπτων συνθημάτων έχει αντικαταστήσει τη σκέψη και την ουσιαστική συζήτηση. Το χειρότερο είναι πως παλαιοί όροι χρησιμοποιούνται με τρόπο σκοπίμως αποπροσανατολιστικό ή απλώς ανόητο. Με τον τρόπο αυτόν θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο οτιδήποτε η τηλεόραση, με τρόπο δήθεν βαθυστόχαστο ή με τρόπο infotainment, μας πληροφορεί για το οτιδήποτε, διαβεβαιώνοντάς μας περί της αληθείας του.

Συνέχεια →