Η δήμευση εργατικού εισοδήματος και λαικής περιουσίας και η αναγκαία απάντηση

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Λογικό είναι να…. ξεκινήσουμε από αυτό το θέμα, καθώς το πρώτο πράγμα που μετράει κανείς είναι ‘’τι μπαίνει στην τσέπη’’. Να λοιπόν τι συντελείται διαχρονικά με την εφαρμογή των ‘’μνημονιακών πολιτικών’’: Μια τεράστια μεταφορά εισοδήματος, μια μεγάλη αφαίμαξη της εργατικής τάξης, που σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς για το σύνολο της μνημονιακής περιόδου, συνίσταται σε μια μείωση περίπου 40% του συνολικού εργατικού εισοδήματος, με μια ταυτόχρονη ανατροπή στη σχέση εργατικών μισθών και επιχειρηματικών κερδών. Πρόκειται για μια ποιοτική μεταβολή, η συζήτηση για την οποία είναι υποτιμημένη, με ευθύνη και της αριστεράς, καθώς κυριαρχεί το στοιχείο της συνολικής μείωσης της πίτας με τη μεγάλη πτώση του ΑΕΠ.

Συνέχεια →

ΝΑΤΟΪΚΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΨΥΧΡΟΣ-ΘΕΡΜΟΣ (;) ΠΟΛΕΜΟΣ

Του Ανδρέα Ζαφείρη*

Τις τελευταίες μέρες τα δυτικά ΜΜΕ έχουν εξαπολύσει ένα πόλεμο παραπληροφόρησης γύρω από την υποτιθέμενη παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στην Ανατολική Ουκρανία. Βασικό «αποδεικτικό» στοιχείο της προπαγάνδας τους είναι οι δορυφορικές φωτογραφίες φάλαγγας αρμάτων μάχης στις γραμμές του Λαϊκού Στρατού. Το συμπέρασμα είναι σχεδόν αυτονόητο:πως είναι δυνατόν ανταρτικές ομάδες να διαθέτουν άρματα μάχης; Άρα τα άρματα είναι ρωσικά, άρα η Ρωσία έχει εισβάλει στο Ουκρανικό έδαφος. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει δορυφορική εικόνα που να δείχνει το σημείο κα τη στιγμή εισόδου, δε φαίνεται να αποδυναμώνει το επιχείρημα.

Είναι όμως έτσι;

Συνέχεια →

Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο δυτικός άνθρωπος έχει παγιώσει κατά τους τελευταίους αιώνες την κυριαρχία του στον πλανήτη. Με την ισχύ που απέκτησε επέβαλε και τις θεωρούμενες από αυτόν αξίες σε όλους τους λαούς, οι οποίοι πορεύονται υποταγμένοι εν πολλοίς στον δυτικό τρόπο ζωής, παρά τις διαφορετικές θρησκευτικές πίστεις, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τις διαφορετικές παραδόσεις. Κορύφωση του δυτικού τρόπου βιωτής αποτελεί στην εποχή μας το «αμερικανικό όνειρο», το οποίο αποδέχονται με εκδηλώσεις λατρείας πλείστοι όσοι όχι μόνον Αμερικανοί αλλά και πολίτες πολλών άλλων χωρών.

Συνέχεια →

Ο ΥΜΝΟΣ ΜΙΑΣ ΧΩΡΙΑΤΙΣΣΑΣ

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δεκαπενταύγουστος…

Ώρα, φίλοι, να στήσουμε αυτί στον ύμνο που ξεστόμισε μια χωριάτισσα, εργάτρια (μπορεί και καθαρίστρια). Μια δοξολογία των οραμάτων απελευθέρωσης από κάθε σκλαβιά, παιάνας για έναν ελευθερωτή Θεό που δεν είναι ουδέτερος, αλλά παλεύει με το μέρος των κατατρεγμένων.

Από το ευαγγέλιο του Λουκά το απόσπασμα που ακολουθεί, από τον ύμνο που ανέπεμψε η Παναγία ανταποκρινόμενη στο μαντάτο ότι θα γεννήσει τον Χριστό (1: 46-53):

Συνέχεια →

Χωρίς της σιωπής τους κρότους

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

 Του ήλιου αχτίνες, χωρίς φειδώ

επί δικαίων και αδίκων και πτωχούς,

ζωές πλημυρίζουν ενέργεια,

ορατής, απαλής και αόρατης,

με της σιωπής τους κρότους.

Συνέχεια →

Η Αίρεση των Καθαρών

Του Χάρη Ναξάκη*

Οι καθαροί ως μεσαιωνική αίρεση εμφανίστηκαν το 12^ο αιώνα και εξαπλώθηκαν γρήγορα κυρίως στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, γιατί είχαν απέναντί τους άπληστους ευγενείς, διεφθαρμένους βασιλείς και φεουδάρχες και κυρίως μια εκκλησιαστική ιεραρχία πλούσια και εξαγορασμένη. Η εκκλησία των καθαρών περιελάμβανε δύο ομάδες: τους πιστούς (λαός) και τους τέλειους (ιερείς). Κύρια στοιχεία της διδασκαλίας τους, όπως άλλωστε και του επίσημου χριστιανισμού, με ορισμένες βέβαια παραλλαγές, ήταν το δυιστικό κοσμοείδωλο και η εσχατολογία. Η δυϊστική αντίληψη είναι κληροδοτημένη, όπως επισημαίνει ο… J. Gray, από τους πέρσες προφήτες Ζωροάστρη και Μάνη και πρεσβεύει ότι η ζωή είναι μια μάχη μεταξύ φωτός και σκότους, καλού (θεός- πνεύμα) και κακού (σατανάς- ύλη). Η εσχατολογική δε διάσταση είναι η πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα ζει τις έσχατες μέρες της και ένας νέος τέλειος κόσμος θα αναδυθεί μέσα από την καταστροφή του παλιού. Επειδή όμως το κακό υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, από τότε που ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο, αυτό δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα αλλά σε ένα άλλο κόσμο (ουράνιο παράδεισο).

Συνέχεια →

Το γράμμα ενός φιλολόγου προς τον υπουργό Παιδείας

Από τον Θεόδωρο Πούλια*

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ Παιδείας

  Ένας φιλόλογος της γενιάς μου σπούδασε σε σχολή υψηλόβαθμη και θεωρούσε δεδομένη την αναμονή στη λεγόμενη «επετηρίδα» της εποχής, αν είχε βλέψεις να εργαστεί στο δημόσιο σχολείο. Μια αναμονή πολυετή που, παράλληλα, του εξασφάλιζε την αξιοπρέπεια να μη μεταχειριστεί δόλια μέσα για να καταλάβει μια θέση που – ούτως ή άλλως – θα καταλάμβανε, όταν θα ερχόταν η σειρά του, με βάση την ημερομηνία κτήσης πτυχίου του.

   Έκτοτε, ένας Υπουργός αποφάσισε πως η συγκεκριμένη επετηρίδα έπρεπε να υποκατασταθεί από ένα διαγωνισμό ανά διετία, που – όπως αποδείχθηκε – δεν επιβράβευε μόνο την αξία αλλά και την τύχη και την επιλογή της «κατάλληλης» προετοιμασίας και άλλα πολλά. Το χειρότερο, δεν έμεινε ως μόνο κριτήριο διορισμού αλλά επελέγη ένας σύνθετος τρόπος με ποσοστό διοριστέων από το διαγωνισμό και με ποσοστό από τη συγκεντρωθείσα προϋπηρεσία, που άλλοι τη συγκέντρωναν με βάση την επιτυχία τους στον πρόσφατο ή παλιότερο διαγωνισμό και άλλοι με πλάγια μέσα / «παράθυρα», που το σύστημα εσκεμμένα επέτρεψε για τη συντήρηση των πελατειακών σχέσεων στις οποίες τόσο αρέσκεται.

Συνέχεια →

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Του Πέτρου Πετράτου

Επιτρέψτε μου να κάνω μια σύνδεση με όσα μόλις πριν ακούστηκαν από το φίλο Δημήτρη Κουσουρή. Στο πρωτοσέλιδο του πρώτου μετά την Απελευθέρωση και την αναχώρηση των Γερμανών, το Σεπτέμβριο του 1944, από την Κεφαλονιά  φύλλου της εφημερίδας του ΕΑΜ Κεφαλονιάς και Ιθάκης «Ελεύθερη Κεφαλονιά» παρουσιαζόταν ο συνδυασμός τριών σημαντικών γεγονότων της Κεφαλονιάς, της Επανάστασης του 1821, στην οποία υπήρξε σημαντική η κεφαλονίτικη συμμετοχή, του ριζοσπαστικού κινήματος, που ήταν πρωτοπόρα η Κεφαλονιά, και της Εθνική Αντίστασης, που το κίνημά της στο νησί είχε σημαντικές μοναδικότητες. Αυτή η παρουσίαση δήλωνε ότι εκείνοι οι αγωνιστές της Κατοχής είχαν συνείδηση της σχέσης του ριζοσπαστικού κατά της Αγγλοκρατίας αγώνα με τον αντιστασιακό κατά της ιταλογερμανικής Κατοχής αγώνα. Κοντολογίς, γνώριζαν ότι ο δικός τους αγώνας συνδεόταν με τον αγώνα των Ριζοσπαστών προγόνων τους. Γνώριζαν ότι ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία πρέπει να συμβαδίζει με τον αγώνα για την εδραίωση της δημοκρατίας και την κοινωνική αλλαγή, όπως διακήρυτταν και οι Ριζοσπάστες.

Συνέχεια →

Πολυσήμαντος κυματισμός*

Του Γιάννη Στρούμπα

«Ύπνος διά βίου, πρόβα του θανάτου.» Ο αιώνιος ύπνος, ο θάνατος, επικύρωση της πιο μαύρης και βαθιάς νύχτας, δεν προοιωνίζεται καμία συνέχεια. Εκτός κι αν ο επικείμενος θάνατος αποτελεί έξοδο «στο μέγα ξύπνημα»· εκτός κι αν ο θάνατος προκαλέσει την αποτίμηση μιας αξιολογότατης δημιουργίας, η οποία θα χαρίσει στον αποθανόντα, χάρη στην ποιότητά της, το ρίζωμα στη μνήμη και την παντοτινή ανάμνηση. Ακριβώς η λειτουργία αυτή ενεργοποιείται στην περίπτωση του κορυφαίου Έλληνα διηγηματογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με την αποχώρησή του από τα εγκόσμια. Τον δίκαιο έπαινο στον άξιο λογοτέχνη αναλαμβάνει να τον αποδώσει ο ποιητής Δημήτρης Κοσμόπουλος στη συλλογή του «Κρυπτόλεξο». Ο Κοσμόπουλος επικεντρώνεται στην τελευταία νύχτα του Παπαδιαμάντη, το βράδυ της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου του 1911, γεγονός που ερμηνεύει την «παραδοξότητα» να συνιστά το εναρκτήριο ποίημα της συλλογής («Προοίμιο Ι») όχι έναν χαιρετισμό, παρά έναν αποχαιρετισμό.

Συνέχεια →

Η εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος

Της Εύης Βουλγαράκη -Πισίνα*

Η ιστορική μνήμη είναι σημαντική για την αυτογνωσία των λαών και για τον αυτοπροσδιορισμό τους στο εκάστοτε παρόν. Ιδιαίτερα οι ιστορικοί λαοί, όπως οι αρχέγονοι λαοί της Μεσογείου, φέρουν με ιδιαίτερο τρόπο το βάρος της ιστορικής τους συνείδησης.

Η ιστορική σπουδή στο βάθος της δεν είναι όμως παρά ενασχόληση με ερωτήματα και ζητήματα του παρόντος, στα οποία το παρελθόν είναι οδηγός επίγνωσης, πείρα πολύτιμη.

Συχνά έχει απασχολήσει το ζήτημα στα καθ’ ημάς. Οι σφοδρότατες και πολυεπίπεδες διαμάχες για την ιστορική μας αυτοσυνειδησία, για τον τρόπο που το παρελθόν φωτίζει το παρόν, είναι διαφωτιστικές για τους κινδύνους από την εργαλειοποίηση της Ιστορίας.

Μια μνήμη που σε προσδιορίζει διαρκώς στη βάση των πληγών του παρελθόντος σε οδηγεί σε τραυματική ύπαρξη, σε ανάπηρο παρόν. Η ιστορία ως μνήμη, προσωπική ή συλλογική, δεν μπορεί να είναι ένα διαρκές αναμάσημα της «αδικίας που μας έχει γίνει».

Ο,τι ισχύει για έναν ελληνικό εθνικισμό, ισχύει απαράλλαχτα και για τον ιουδαϊκό.

Συνέχεια →