Το καλοκαίρι του 2011, καθώς διάβαζα μερικά από τα πάμπολλα αφιερώματα, περιοδικών και εφημερίδων, που κυκλοφόρησαν με την ευκαιρία των εκατό χρόνων από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, σταμάτησα συχνά μπροστά στους ενδοιασμούς κάποιων αρθρογράφων σχετικά με την ικανότητα των σημερινών παιδιών να προσλάβουν το έργο του.
Αφού ενημερώθηκε για τα εθνικά θέματα ο Α. Τσίπρας, τη Δευτέρα (1/12), από τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε: «Είχα την ευκαιρία να ενημερωθώ για την πορεία των ελληνοτουρκικών και για το Κυπριακό. Είναι θέση αρχής ότι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης».
Παράλληλα, ο Ευ. Βενιζέλος τόνιζε ότι «πρέπει να υπάρχει αρραγές εσωτερικό μέτωπο» και ότι «…θα πρέπει να έχουμε μια συναντίληψη για τα θέματα αυτά και νομίζω ότι η συνάντηση με τον κ. Τσίπρα βοήθησε στην κατεύθυνση αυτή».
Μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες** της ανθρωπότητας ήταν η λέπρα. Το σώμα των λεπρών γέμιζε εξανθήματα και έλκη, από τα οποία έτρεχε δυσώδες πρασινοκίτρινο υγρό. Τα κόκκαλα των χεριών ατροφούσαν η νεκρώνονταν, τα δάκτυλα κόβονταν. Το πρόσωπό τους, με φαγωμένα μάγουλα, με μάτια ζαρωμένα στην κόγχη τους η γουρλωμένα, με χείλη σκισμένα η σάπια, με πεσμένα τα φρύδια, τα ματόκλαδα και τα δόντια, ήταν σαν φρικιαστική μάσκα τραγωδίας. Η λέπρα τους οδηγούσε στο θάνατο αργά, βασανιστικά.
Με μια νεόκοπη ελίτ και με ένα ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης πάνω από 10%, το περιβάλλον έχει πάρει μια από τις τελευταίες θέσεις στην Κίνα, η μεγαλύτερη παγκόσμια με μεγάλο πληθυσμό χώρα. Η ανάπτυξη της ρύπανσης έχει οδηγήσει στις ακατάλληλες προς χρήση υδάτινες οδούς, την αυξανόμενη επίπτωση των γεννετικών προβλημάτων, μια χώρα απ’ αυτές με τον πιό βρώμικο αέρα στη γη. Είναι τόσο δυσάρεστο που υπάρχει τώρα μια λέξη για το: «smogpocalypse».
[Επιμέλεια: Σοφία Δ. Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση]
Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής.
Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα.
Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.
Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας.
«…απαντάω με ΑΓΩΝΑ
ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ…»
«Xορεύοντας με τον θάνατο για 24 μέρες
Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.
Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως.
Στη συνέχεια του αφιερώματος που κοινοποιήσαμε, στις 5 Νοεμβρίου 2014, με τη συμπλήρωση 50 χρόνων, από την ανακάλυψη του μυθικού Σπηλαίου ″Των Λιμνών″, παραθέτουμε εδώ το δεύτερο μέρος αυτού, που αφορά το οδοιπορικό της αξιοποίησής και τους συντελεστές της. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το Σπήλαιο ″Των Λιμνών″ Καστριών είναι ένα σπάνιο μνημείο της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο του και την ασύλληπτη ομορφιά του. Η ανακάλυψή του, το 1964, προκάλεσε συγκίνηση στα Καστριά, στην πρώην επαρχία Καλαβρύτων, στην Αχαΐα και όχι μόνο. Η τουριστική αξιοποίησή του αποτέλεσε καθολικό αίτημα όλων των Καλαβρυτινών, για την ανάπτυξη της περιοχής, η οποία χαρακτηριζόταν, τότε, ως προβληματική. Καθυστέρησε όμως η αξιοποίηση του μαγευτικού Σπηλαίου! Η ανθρώπινη επέμβαση στο μοναδικό αυτό και ιδιόρρυθμο μνημείο της φύσης δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκαν είκοσι έξη ολόκληρα χρόνια, αγώνων και αγωνιών, με πολλές επιπλοκές, αναβολές και καθυστερήσεις, για να ολοκληρωθούν οι έρευνες οι εξειδικευμένες μελέτες, να εξασφαλιστούν οι απαιτούμενες χρηματοδοτήσεις και να εκτελεστούν τα αναγκαία έργα, ώστε να ανοίξουν οι πύλες του και ″να ανάψουν τα φώτα″!
Σχολείο & εκπαιδευτικό ζήτημα στην εποχή της κρίσης & των μνημονίων
“Οι εξετάσεις είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Συγκρατούν τους κοινωνικά αδυνάτους και αφήνουν τους δυνατούς να περνούν”, γιατί….
“Το μυαλό δεν είναι δοχείο για γέμισμα, αλλά φωτιά για άναμμα”.
Στο ίδιο στόχαστρο κυβέρνησης και όσων εκπονούν εκπαιδευτική πολιτική έχουν μπει μαθητές και εκπαιδευτικοί. Η ελληνική κυβέρνηση, με την συνεργασία της εγχώριας αστικής τάξης, λειτουργεί ως πειθήνιο όργανο των εταίρων της Ε.Ε, Ε.Κ.Τ, Δ.Ν.Τ και προχωρεί με γοργούς ρυθμούς και μεθοδικότητα στην διάλυση του κοινωνικού κράτους και στην ενίσχυση του αυταρχικού/αντιδραστικού χαρακτήρα του δημοσίου τομέα. Ένας από τους απώτερους της στόχους είναι η μετάλλαξη της εκπαίδευσης σε εργαλείο εξυπηρέτησης της συγκεκριμένης πολιτικής. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, χρησιμοποιούνται από τους κρατούντες τα εξής εργαλεία:
Επικρατεί η αντίληψη ότι πολλές απ’ τις περιπέτειες της ζωής μας ή της ιστορίας μας οφείλονται στα αμαρτήματά μας. Πράγμα που ίσχυσε, για παράδειγμα, στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας. Όπως και για τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου. Και ασφαλώς για την, κατά τεκμήριο, χριστιανική βυζαντινή αυτοκρατορία. Αλλά εκείνο, που δεν έχει τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι, με βάση την ευαγγελική δεοντολογία, το μέγιστο μεταξύ των αμαρτημάτων, και για τις ιστορικές αλλά και για τις προσωπικές μας περιπέτειες, είναι η αδικία. Η οποία είναι, σε μεγάλο βαθμό και η γενεσιουργός αιτία όλων των άλλων αμαρτημάτων και εγκλημάτων.
Ένα ακόμη κολοσσιαίο οικονομικό σκάνδαλο έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πρόσφατα: Η καλοστημένη επιχείρηση τεραστίων φοροαπαλλαγών των πολυεθνικών εταιριών, η οποία έλαβε διεθνώς το όνομα LuxLeaks. Έδρα της απάτης το μικροσκοπικό Λουξεμβούργο! Τί ακριβώς συμβαίνει δεν είναι εύκολο εμείς οι αδαείς να περιγράψουμε, καθώς πρόκειται για οργανωμένο οικονομικό και λογιστικό έγκλημα σε βάρος των λαών του πλανήτη. Σε γενικές γραμμές πάντως περιγράφεται ως η δυνατότητα των πολυεθνικών εταιριών να αποφεύγουν την καταβολή των φόρων επί των κερδών τους σε διάφορες χώρες με μεταφορά αυτών σε θυγατρικές τους, που έχουν ως έδρα τους το Λουξεμβούργο, το οποίο αποτελεί φορολογικό «παράδεισο» προσφέροντας τρομακτικές εκπτώσεις φόρων στις επιχειρήσεις!
