Λίγες μόλις ημέρες μετά τις εκλογές και στο ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργούν οι διαπραγματεύσεις και οι εκβιασμοί της Ε.Ε, μια ομάδα οικονομολόγων, νομικών, πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και blogger δημιουργούν μια πρωτοβουλία για την άμεση διαγραφή του χρέους.
Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της Ορθοδοξίας είναι η ευλάβεια της για τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν υπήρξαν μόνο υποδείγματα αγιότητας, αλλά και οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι της εποχής τους. Τα κείμενα αγίων όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Θεολόγος ή ο Μάξιμος Ομολογητής, αποτέλεσαν, και θα συνεχίσουν να αποτελούν, απαραίτητους οδηγούς στη χριστιανική πίστη και ζωή.
Το Avaaz είναι το παγκόσμιο κίνημα που, όπως δηλώνουν οι πρωτεργάτες του, φέρνει την φωνή των πολιτών στο επίκεντρο των πολιτικών αποφάσεων. Κάθε πολίτης του κόσμου έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στο Avaaz, να εκθέσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα γενικού ενδιαφέροντος, για όσους βέβαια δεν έχουν χάσει ακόμη την ανθρωπιά τους και δεν έχουν βυθιστεί στο τέλμα της αδιαφορίας. Το κίνημα κάνει ακολούθως εκκλήσεις προς τους ανθρώπους καλής θέλησης απανταχού της γης και συγκεντρώνει υπογραφές, τις οποίες θέτει υπ’ όψη των αρμοδίων, προκειμένου αυτοί να λάβουν μέτρα, ώστε να επιτευχθεί κάποιο καλό ή να αποτραπεί κάποιο κακό.
Φτώχεια της γλώσσας σημαίνει φτώχεια της φαντασίας και φτώχεια της εσωτερικής μας ζωής. Η γλώσσα μιλιέται, γράφεται, νιώθεται. Η γλώσσα ξεσπά. Όλοι οι έρωτες εξαρτιούνται απ’ τη γλώσσα. Η γλώσσα τους χτίζει κι η γλώσσα τους γκρεμίζει ξανά και ξανά.
Ο έρωτας για τη ζωή είναι ο έρωτας για την αλήθεια. Και αλήθεια είναι αυτό που θέλεις να είσαι κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να γίνεις για να τους αρέσεις.
Ελπίδα, πίστη, αφοσίωση. Αρρώστιες που τις κουβαλάμε δια βίου. Αρρώστιες που δε γιατρεύονται με σιρόπια και χάπια. Στον κόσμο μας οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς και οι άρρωστοι τρέχουν στους άρρωστους για θεραπεία.
Η σύγκρουση την οποία μόνο αιθεροβάμονες φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί βρίσκεται μπροστά μας. Ύστερα από το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με την «απόλυση» της τρόικα και μια δέσμη εξαγγελιών που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν το ξήλωμα του Μνημονίου, ήρθε η απολύτως προβλέψιμη απάντηση του ευρωσυστήματος.
«Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει,
Όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό»
T. S. Eliot
Όχι πια άλλα κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση στην πρόσφατη θεομηνία του ιστορικού μονότοξου και απαράμιλλης ομορφιάς γεφυριού της Πλάκας στην Ήπειρο. Τα μανιασμένα νερά από τα αγέρωχα βουνά μ’ ένα παρατεταμένο βουητό (λυγμό) εκδικήθηκαν τον υβριστή άνθρωπο, εν ονόματι της φύσης, για τα φαραωνικά έργα του (φράγματα της ΔΕΗ στον Αώο ποταμό στα Γιάννενα και στον Άραχθο στην Άρτα). Ο λυγμός των νερών δεν λογάριασε την μαστορική τέχνη των κτιστάδων και ο απαιτούμενος φόρος τιμής στους μαστόρους της πέτρας δεν είναι απλώς το ξαναχτίσιμο του γεφυριού, αλλά η αλλαγή προτύπου ζωής, η αρμονική συμφιλίωση με τη φύση. Γιατί έπεσε το γεφύρι; Επειδή δεν εκπονήθηκαν μελέτες; Δεν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για τη συντήρησή του; Σπαταλήθηκαν τα χρήματα σε έργα βιτρίνας ή μούχλιασαν στα συρτάρια της γραφειοκρατίας ή γιατί έβρεξε πολύ ο θεός; Συνέβαλλαν σίγουρα και τα παραπάνω.
Θυμάστε το περίφημο video του Ν. Μαστοράκη με την ανάκριση των φοιτητών στη χούντα; Θυμάστε τον πρώην υπουργό Υγείας, Α. Γεωργιάδη, να φωνάζει ναζιστικά συνθήματα με αναφορές στον Γκέμπελς ή τον Α. Σαμαρά να κατακεραυνώνει το μνημόνιο; Πως θα ήταν η ζωή μας αν ένα πρωί ξυπνούσαμε και ήταν πρακτικά αδύνατο να εντοπίσουμε σχετικά βίντεο και πληροφορίες στο Ιντερνετ; Και κυρίως πως θα ήταν η συνείδησή μας εάν ο σημαντικότερος σύμμαχός μας σε μια τέτοια δυστοπική κοινωνία ήταν ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές των ΗΠΑ όπως η Google, η Amazon;
Το δίλημμα «Τσίπρας η Τανκς», η καλύτερα ΣΥΡΙΖΑ ή Χ.Α., έχει τεθεί από πριν τις εκλογές. Ένα πλήθος ανθρώπων της «αριστεράς» πήγαν στην κάλπη με αυτό το σκεφτικό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μας έλεγαν και μας λένε, αποτύχει, τότε θα έρθει η άκρα-δεξιά. Αφού το πρόγραμμά του είναι συνταγή αποτυχίας τους έλεγες, πώς θα τα καταφέρει; Oχι! εκείνοι, επέμεναν, έβαζαν (και βάζουν) το συναίσθημα, πάνω από την λογική.
«Το υποταγμένο πνεύμα δεν καταλαμβάνει τη θέση του με τη λογική αλλά με τη συνήθεια». Αυτή η ρήση του F. Nietzsche φανερώνει με όλη της την ενάργεια τα συμβαίνοντα στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει εθιστεί στη δημοκρατία των ατομικών δικαιωμάτων, χωρίς συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική θέσμιση της αντιπροσωπευτικότητας. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, από την άλλη, έχει ενστερνιστεί τις πολιτικές επιλογές της παγκόσμιας ολιγαρχίας των «αγορών», πραγματοποιώντας μια ασύμμετρη φυγή προς το παρελθόν, στο οποίο αναγνωρίζει τον εαυτό του. Στο όνομα της «δημοκρατίας» έχει ιδιοποιηθεί το Σύνταγμα και έχει κάνει δυσδιάκριτη τη διαφορά μεταξύ νομιμότητας και ανομίας, λειτουργώντας μέσα σε ένα αθέσμητο και προσωποπαγές περιβάλλον.
Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;
