Μια μεγάλη αρετή, στην πολιτική σκέψη και πράξη, άρα και στη ζωή γενικά, είναι η διαύγεια. Άλλη είναι το θάρρος. Ακόμα και όταν το ηθικό δεν είναι ακμαιότατον, ακόμα και όταν ο θυμός, η οργή, η ανησυχία, η απογοήτευση, η διάψευση ελπίδων (το ξεγέλασμα στην καθομιλουμένη), αναδύονται, το θάρρος σε συνδυασμό με τη διαύγεια ανοίγουν δρόμο για να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Και να βρούμε το κουράγιο να πούμε: γελαστήκαμε!
1. Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.
Το άρθρο του Μ. Γλέζου, όπου ασκούσε κριτική στη κυβέρνηση για τη μη τήρηση βασικών προεκλογικών δεσμεύσεων, προκάλεσε πλήθος, είτε θετικών είτε αρνητικών αντιδράσεων. Πολλές όμως ξεπέρασαν το όριο της κριτικής και πολλές επίσης άγγιξαν το χώρο της ύβρης.
Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25-1-2015 δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στην μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων και ανέργων. Ο άμεσος σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θόλωσε το προφίλ της «αριστερής κυβέρνησης», αλλά και μόνο η σκέψη ότι δεν υπήρχε ξανά στη θέση του Πρωθυπουργού ο Αντώνης Σαμαράς
, και μόνο η εικόνα του Βαρουφάκη να λέει στον Ντάισεμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητάει με την τρόικα, εξακολουθούσε να γεννά αισθήματα χαράς στην ταλαιπωρημένη, περιφρονημένη και ταπεινωμένη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν συνέπεια της μεγάλης καταστροφής που έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, αλλά και αποτέλεσμα-έμμεσο- των κοινωνικών αγώνων. Γιατί υπήρξε έντονη και γενικευμένη η αίσθηση ότι μπαίνουμε σε νέα φάση, ότι το πολιτικό σκηνικό τροποποιείται ριζικά και ότι η νέα Κυβέρνηση με Κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, βάζει νέες παραμέτρους στο «πολιτικό παιχνίδι» με την ΕΕ, τις αγορές, το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί σε αστρονομικά ποσοστά η δημοτικότητά της.
.jpg)
Για να διαβάσει κανείς το πρόσφατο ανακοινωθέν του Euro group (20/2/15) χρειάζεται στοιχειωδώς να έχει «διαβάσει» το Τι παίζεται τα τελευταία χρόνια. Αυτό βέβαια γίνεται δύσκολο γιατί media και πολιτικές δυνάμεις συσκοτίζουν συστηματικά το πεδίο. Προκαταβολικά να πω ότι ο αληθινός συμβιβασμός που προέκυψε δεν συνιστά αρνητικό φαινόμενο αλλά ευκαιρία να συζητήσουμε και να επιχειρήσουμε σε πραγματικό έδαφος, ώστε να ωριμάσουν και οι αναγκαίες πολιτικές για την αλλαγή του. Επίσης δεν μπορεί να αποτιμηθεί με βάση τους πρόσφατους εξυπνακισμούς που επιχειρήθηκαν. Άλλωστε ένα «πρόγραμμα γέφυρα» έχει (τουλάχιστον) δυο όψεις. Εκτός της γεφύρωσης των «ελληνικών θέσεων» με τις «ευρωπαϊκές», επιχειρεί να γεφυρώσει και το λαϊκιστικό χθες με το ζόρικο κυβερνητικό σήμερα. Επίσης με όρους «νίκης – ήττας» ή «καλό –κακό» δύσκολα βγάζουμε κάποιο νόημα εκτός και αν αφορά το …. πρωτάθλημα.
Στα βασικά και κρίσιμα.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα των Προτύπων Σχολείων σίγουρα δεν είναι χωρίς σημασία και αναδεικνύει σοβαρά ζητήματα που αφορούν το πώς βλέπουμε τη δημόσια εκπαίδευση. Αρκεί να προσπαθήσουμε να δούμε τα πραγματικά ερωτήματα και να μη μείνουμε απλώς στο επιφαινόμενο.
Η συμφωνία που υπέγραψε η Ελληνική Κυβέρνηση στο eurogroup καταργεί το μνημόνιο η το συνεχίζει με άλλο όνομα; Καταργεί την τρόικα η την συνεχίζει κάτω από την ταμπέλα «θεσμοί»; Καταργεί τη λιτότητα ή την συνεχίζει; Εγκαταλείπει την θέση για διαγραφή του χρέους η απλά κερδίζει χρόνο για να την διαπραγματευτεί με άλλο τρόπο ( σταδιακή απομείωση); Να μερικές από τις αντιπαραθέσεις στις οποίες ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να εμπλακούν οι εργαζόμενοι, αφού οποιαδήποτε κι αν είναι η απάντηση, οποιαδήποτε από τις αντιπαρατιθέμενες απόψεις κι αν δικαιώνει, συνεχίζει να τους κρατά θεατές των εξελίξεων ή στην καλύτερη περίπτωση χαρτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και πάντως όχι πρωταγωνιστές των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας.
Δεξιές και αριστερές ιδεοληψίες
Πολύς λόγος έγινε για την, περιβόητη πια, αποστροφή του λόγου του Αριστείδη Μπαλτά, όσον αφορά τις θεσμοθετημένες δομές αριστείας στη μέση εκπαίδευση. Το μοτίβο τής αντιπαράθεσης ήταν πάντα το ίδιο: ισοπέδωση. Μερικοί μάλιστα προσέθεταν δίπλα στο ουσιαστικό «ισοπέδωση» και το επίθετο «επαναστατική», με ειρωνικές συνδηλώσεις. Υπήρξε όμως και ο εξ αριστερών αντίλογος στους επικριτές, με βασικό επιχείρημα ότι αυτή η κριτική προς τη θέση του Μπαλτά εκφράζει ελιτίστικες και αριστοκρατικές αντιλήψεις.
Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν έχει ολοκληρωθεί, εν μέρει γιατί δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες ‘μεταρρυθμίσεις’ θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση σήμερα (Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου) και ποιες από αυτές θα γίνουν δεκτές. Όσοι όμως έχουμε εκλεγεί στη βάση του προγράμματος του Σύριζα και θεωρούμε τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης ως δέσμευση που έχουμε αναλάβει προς τον ελληνικό λαό, έχουμε βαθιές ανησυχίες. Είναι υποχρέωσή μας να τις καταγράψουμε.
Το γενικό περίγραμμα της συμφωνίας έχει ως εξής:
«Δελφικός χρησμός» το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων κατά τον Πωλ Κρούγκμαν. Μόνο που δεν περιορίζεται σε 2 με 5 λέξεις όπως τα αποφθέγματα της εκστατικής Πυθίας, αλλά έχει μπόλικο περιεχόμενο, ικανό να το ράψει και να το κόψει όποιος θέλει κατά το δοκούν. Δεν απαιτείται, εξάλλου, να είναι κανείς μάντης ώστε να προβλέψει πως η κάθε πολιτική δύναμη θα ερμηνεύσει την προσωρινή αυτή έκβαση (γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν τελειώνει εδώ, αλλά ίσα ίσα τώρα αρχίζει αυτή η διαπραγμάτευση), όπως τα είχε από πριν σχεδιάσει και κατά πως την βολεύει.
