Μήπως υπήρξαμε «αντιγερμανοί»;

Του Δημήτρη Μπελαντή*

Η πρόσφατη συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με την γερμανίδα καγκελάριο από μόνη της δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί πρόβλημα. Είναι απολύτως λογικό δύο κράτη, τα οποία μάλιστα ανήκουν στην ίδια ζώνη οικονομικής ολοκλήρωσης, όπως η Ε.Ε. και η ευρωζώνη, να έχουν ομαλές και κανονικές διπλωματικές σχέσεις και να μην υπάρχει ένα τείχος απομόνωσής ανάμεσά τους. Ούτε, από την άλλη πλευρά, υπήρξε θετικό υπόδειγμα μια πολιτική, όπως αυτή των προηγουμένων κυβερνήσεων, να καθορίζεται αυτή η διπλωματική γραμμή επικοινωνίας αποκλειστικά από την πρωτοβουλία και τις ανάγκες του ισχυρότερου μέρους, δηλαδή της Γερμανίας.

Συνέχεια →

Ευρωπαϊκή Διαπραγμάτευση: από τον μύθο στην πραγματικότητα

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Πέρα από τις εύστοχες ή άστοχες κριτικές προς την κυβέρνηση για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, υποβαθμίζεται ή αλλοιώνεται ο ρόλος των Ευρωπαίων «εταίρων» μας.  Επιδιώκουν την υποταγή της κυβέρνησης στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ, χωρίς να αφήνουν περιθώριο για «μονομερείς  ενέργειες» βάζοντας  σφραγίδα σε κάθε νομοσχέδιο με γνώμονα ότι το «κράτος – πρόνοιας» αποτελεί πια έναν φιλολαϊκό αναχρονισμό. Γι’ αυτό κλείνουν τις στρόφιγγες ρευστότητας (περιορισμοί στα ελληνικά ομόλογα – αποκλεισμός από το πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» κ.α.) οδηγώντας την ελληνική οικονομία σε χρηματοδοτικό αδιέξοδο. Επικαλούνται «κανόνες» και «αρχές» που πρέπει να γίνουν σεβαστές από την κυβέρνηση. Μόνο που οι ίδιοι τις εφαρμόζουν επιλεκτικά σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών – μελών και κυρίως της Γερμανίας.

Συνέχεια →

Για ποιόν εργάζεται ο χρόνος;

Του Στάθη Κουβελάκη

Οταν άρχισε να υποχωρεί κάπως το επικοινωνιακό μπαράζ που επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μεταξύ κυβέρνησης και Eurogroup (και την «λίστα μεταρρυθμίσεων» που τη συμπληρώνει) ως περίπου νίκη, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της είναι ότι «αγόρασε χρόνο».

Συνέχεια →

Το bullying ως θρέμμα της νεωτερικότητας

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Με τον όρο νεωτερικότητα χαρακτηρίζουμε την περίοδο από τον 16ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, που σταδιακά οδήγησε σε αλλαγή της φιλοσοφικής θεμελίωσης της επονομαζόμενης Δύσης –ή δημιούργησε τη Δύση–, αν και όλα δείχνουν πως άλλαξε άρδην και τη φιλοσοφική θεμελίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η νεωτερική πρόταση συνοψίζεται στην αποϊεροποίηση του Κόσμου, της ύπαρξης και του ανθρώπου, με την συνακόλουθη αλλαγή της νοηματοδότησης της καθημερινής ζωής και των προτεραιοτήτων της.

Συνέχεια →

Τὸ γεγονὸς τῆς γνώσης ἀπὸ τὴ μονὴ στὴν προσμονὴ

Του Ανδρέα Βιτούλα*

«Ὁ κόσμος ἔχει νόμους καὶ εἶναι βαρετός. Οἱ νόμοι αὐτοὶ δυστυχῶς δὲν παραβιάζονται. […] Νιώθεις τὴν τρομερὴ πλήξη; Ὁ μεσαίωνας θά ’ταν ἐνδιαφέρων. Σπίτι καὶ φάντασμα, ἐκκλησία καὶ Θεός. […] Ἂν ὁ Θεὸς εἶναι τρίγωνο, δὲν ξέρω τὶ νὰ σκεφτῶ». «Ὁ ἄνθρωπος πάντα ἀμυνόταν ἀπέναντι στοὺς ἄλλους καὶ τὴ φύση. Κακοποίησε τὴ φύση, βασίστηκε στὴ βία, στὸ φόβο, στὴν ἐξάρτηση. Ἡ τεχνικὴ πρόοδος μᾶς ἔδωσε μόνο ἄνεση καὶ ὄργανα βίας γιὰ ἐξουσία. Εἴμαστε ἄγριοι. Κάναμε τὸ μικροσκόπιο ρόπαλο. Ὄχι, οἱ ἄγριοι εἶναι πιὸ πολιτισμένοι». Αὐτὰ ποὺ μόλις ἀνέφερα εἶναι τὰ λόγια δύο ἡρώων δύο διαφορετικῶν ταινιῶν τοῦ μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Ἀντρέι Ταρκόφσκι.

Συνέχεια →

Το Aριστείον Μπαλτά

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

Συγκινητικός ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς στις θεσμικές -ως υπουργός- και επιστημονικές παροτρύνσεις τους προς τους καθηγητές και τους μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης για το νόημα της Επανάστασης του 1821 και τους τρόπους εορτασμού της επετείου. Γενναίος ο κ. Υπουργός, επισημαίνει εκ προοιμίου τον κίνδυνο αυτές οι επέτειοι να ’ναι αμφίκοπες, δηλαδή σχολαστικές και στείρες ή ένας ανούσιος πανηγυρικός. Προσέτι, ακόμα πιο γενναίος ο κ. Μπαλτάς, προτρέπει τους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιήσουν τις σκέψεις του κατά την κρίση τους κι όχι υποχρεωτικώς.

Συνέχεια →

Η βούληση για ισχύ και κυριαρχία: η περίπτωση Β. Γιακουμάκη

Του Χάρη Ναξάκη*

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1988 ο Δ. Παπαδόσηφος σκότωσε κατά τη διάρκεια δίκης τον φονιά του γιού του στο εφετείο του Πειραιά αναφωνώντας: «ξαλάφρωσα, αγαλλίασε η ψυχή μου, λευτερώθηκα. Δικάστε με εις θάνατο να τελειώνω». Ο γιος του είχε σκοτωθεί, λέγεται με αιτία μια γυναίκα, από τον Γ. Βενιεράκη σε μια καφετέρια του Ρεθύμνου. Για το όπλο που χρησιμοποιήθηκε, ένα λούγκερ που το είχε πάρει από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης, ο θρύλος λέει ότι το είχε κρύψει στην τεράστια γενειάδα του. Δεν ανασύρω από τη μνήμη μου την παλιά αυτή ιστορία ως μια προτροπή, μια ωδή για τη βεντέτα, για να την εξυμνήσω ως τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης ή για να προβλέψω μια παρόμοια εξέλιξη για τους δολοφόνους του Γιακουμάκη, γιατί για δολοφόνους πρόκειται. Σε μια άδικη ή σε μια αξιοβίωτη κοινωνία η βεντέτα δεν είναι τρόπος απονομής του δικαίου.

Συνέχεια →

Το χρέος είναι του κεφαλαίου, όχι του λαού

Του Θοδωρή Βουρεκά*

«Κανένα τμήμα του χρέους δεν υπηρέτησε ποτέ λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες. Τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις, αντίθετα πληρώνονται από τους κομμένους μισθούς και τις συντάξεις και τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας», λέει στο Πριν ο Θ. Βουρεκάς, μέλος της νεοσύστατης πρωτοβουλίας «Διαγραφή του Δημόσιου Χρέους Τώρα». «Διεκδικούμε τη διαγραφή του χρέους και μάλιστα μονομερώς», τονίζει.

Συνέντευξη στο Γιάννη Ελαφρό

Συνέχεια →

Το μποζόνιο του Φρόυντ 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Οι ακατάλυτοι δεσμοί

του φαίνεσθαι και  του είναι

μοιάζουν στους χημικούς δεσμούς

ενός μορίου

Η διάρρηξή τους καταστρέφει

και το φαίνεσθαι και το είναι

***

Συνέχεια →