Ας είμαστε ειλικρινείς: μετά και τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις με το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων και τη μεταμεσονύκτια προκήρυξη του δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό, το θολό τοπίο των προηγούμενων ημερών ξεκαθάρισε και σε μεγάλο βαθμό διαφάνηκαν οι βασικές συντεταγμένες των ημερών.
Το δημοψήφισμα είναι προσφυγή στον λαό, ο οποίος καλείται να αποφασίσει επί σοβαροτάτου πολιτικού ζητήματος, τη λήψη αποφάσεως επί του οποίου αποφεύγει να επωμισθεί η κυβέρνηση. Στη χώρα μας διενεργήθησαν κατά το διάστημα 1920-1974 επτά δημοψηφίσματα, από τα οποία έξι για το πολιτειακό (παλινόστηση ή έκπτωση της μοναρχίας) και ένα για έγκριση συντάγματος (1968 νόθο). Κάθε φορά ο λαός ψήφιζε κατά τον πόθο των κυβερνώντων. Οι κυβερνήσεις δεν θεώρησαν σοβαρά θέματα τα της ένταξής μας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην ΟΝΕ (ζώνη του ευρώου) και δεν ρώτησαν τον λαό μας. Για να είμαστε πραγματιστές, πρέπει να δεχθούμε ότι ο λαός θα ικανοποιούσε την επιθυμία εκείνων, που καταβαράθρωσαν τη χώρα μας.
Τελικώς φαίνεται πως πράγματι «δεν δικαιούμεθα διά να ομιλούμε», όπως έλεγε ο Κουτσόγιωργας τις ένδοξες ημέρες του ΠΑΣΟΚ
. Αν τώρα αυτή την μοίρα μας του προτεκτοράτου την αναμείξουμε με τις ιδιοτέλειες των κομματικών σχηματισμών, τότε το αποτέλεσμα σκοτώνει.
Ας δούμε μερικές αλήθειες, που εντέχνως αποκρύπτονται και διαστρέφονται από τα φιλότιμα εξυπηρετούντα τους χρηματοδότες τους τηλεοπτικά κανάλια:
1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.
Ο Nietzsche στη δική του γενεαλογία της ηθικής σημειώνει πως, υπάρχουν δυο είδη ηθικής στον κόσμο. Η ηθική του αφέντη και η ηθική του σκλάβου. Για τον αφέντη το καλό ορίζεται ως κάτι ευγενές και ισχυρό ενώ το κακό ως αδύναμο, δειλό και αξιολύπητο. Ο ευγενής κύριος, ο ευυπόληπτος αστός είναι αυτός που ορίζει τις αξίες. Οι ορισμοί του δεν χρειάζονται έγκριση, εφόσον κρίνει πως ότι είναι βλαβερό για τον ίδιο είναι βλαβερό για την ανθρωπότητα.
«Ο ευγενής δουλεύει με το μυαλό του και ο αγροίκος με το σώμα του. Αυτός που βάζει να δουλέψει το μυαλό του διατάζει. Αυτός που βάζει να δουλέψει το σώμα του κυβερνιέται. Αυτός που διατάζει, τρέφεται σε βάρος εκείνου που κυβερνιέται, κι ο δεύτερος χρησιμεύει για να τρέφει τον πρώτο.»
(συμβουλές ενός Μανδαρίνου)
Παρόμοιες συμβουλές μ’ αυτές του Μανδαρίνου, όπως αναφέρει ο Κ. Παπαϊωάννου, διατύπωσε πολύ νωρίτερα ένας Αιγύπτιος γραμματικός, ο Ντιάουφ, την εποχή των πρώτων φαραώ, προς τον γιό του Χέτι: έχω παρατηρήσει αυτόν που είναι απαλλαγμένος από την αγγαρεία, άκουσέ με καλά, τίποτε δεν ξεπερνάει τα βιβλία… ο τεχνίτης που χειρίζεται τη σμίλη κουράζεται πιο πολύ απ’ αυτόν που ξεφυλλίζει τα βιβλία… πρόσεξε! Δεν υπάρχει επάγγελμα χωρίς αφεντικό άλλο από του γραμματικού. Εδώ αυτός είναι ο αφέντης.
Χέρια απλωμένα για μια σακούλα τρόφιμα. Αλλά μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας. Σημασία έχει να «Μένουμε Ευρώπη». Ε;
Ουρές εκατοντάδων μέτρων για ένα κομμάτι φαγητό. Και τι πειράζει αφού «Μένουμε Ευρώπη». Ε;
Έφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη… Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης» ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.
Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου
όπως ο κήπος τα λουλούδια του
όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου
Εγώ είμαι τα κομμάτια μου
εγώ είμαι η έρημός μου
Τα μέσα ενημέρωσης του κοινού καθημερινά μας βομβαρδίζουν με πληθώρα ειδήσεων ως επί το πλείστον αντιφατικών, που δεν είναι καν ειδήσεις. Μεταξύ των θεμάτων κυριαρχεί καθημερινά η πορεία των διαβουλεύσεων της κυβέρνησής μας με τους θεσμούς, προκειμένου να οδηγηθούμε σε συμφωνία αμοιβαίως επωφελή. Αυτό συνιστά την πρώτη μεγάλη αντίφαση. Στις συμφωνίες συνήθως το ένα μέρος αποκομίζει κέρδη, ενώ το άλλο ζημιώνεται. Το ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύνατος δεν χρειάζεται να αναλυθεί. Και ενώ από το μέρος της κυβέρνησης διαχέεται η αισιόδοξη εκτίμηση για επίτευξη συμφωνίας (αυτή δεν γεννά εκ προοιμίου αισιοδοξία), οι εταίροι μας διατυμπανίζουν ότι είμαστε ακόμη μακριά από την επίτευξή της!
