ΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο τηλεοπτικός δίαυλος της Βουλής παρουσίασε τις αγορεύσεις των βουλευτών κατά τη σύνοδο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου της 6^ης Οκτωβρίου με θέμα την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Σε κάθε βουλευτή παρεχόταν μόλις ένα λεπτό, για να αναπτύξει την άποψή του, ήταν όμως αυτό αρκετό για να συναχθεί συμπέρασμα για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα. Και φάνηκε ξεκάθαρα ότι υπάρχει πληθώρα προσεγγίσεων και, κατά συνέπεια, εξαιρετικά δύσκολο να χαραχθεί κοινή πολιτική επί του θέματος. Κάθε βουλευτής τοποθετείτο με βάση τη σχέση της χώρας του με την Τουρκία αλλά και την κομματική ομάδα, στην οποία είναι ενταγμένος.

Συνέχεια →

Θρησκευτικά: πέρα από τις απαλλαγές

Του Γιώργου Μάλφα*

Κατά τη Σ. Αναγνωστοπούλου ο σεβασμός της ελευθερίας της συνείδησης επιβάλλει την απάλειψη της προβλεπόμενης δήλωσης εκ μέρους των γονέων ότι το παιδί τους «δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος», προκειμένου να απαλλαγεί από το μάθημα. Είναι διάχυτη η υποψία ότι η σπουδή της αναπληρώτριας υπουργού δεν ήταν πολιτικώς αθώα. Από κάποιους η πρωτοβουλία της ερμηνεύτηκε ως κίνηση ανέξοδου πολιτικού εντυπωσιασμού (και αποπροσανατολισμού)  μιας «αριστερής» κυβέρνησης, που μόλις αναβαπτίστηκε στο τρίτο μνημόνιο από το οποίο αναδύθηκε παντελώς αγνώριστη. Αυτό συμβαίνει, όταν καταπίνεις την κάμηλον! Ξοδεύεις την επαναστατικότητά σου σε ψιλοδουλειές και μερεμέτια στις παρυφές του… εποικοδομήματος.

Συνέχεια →

«Eκπαίδευση ίσων ευκαιριών»: Από τους μύθους στην πραγματικότητα

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Τη «μεγάλη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση»  διατυμπανίζει ο πρωθυπουργός, την «εκπαίδευση ίσων ευκαιριών για όλους και όλες» προβάλλει ο υπουργός παιδείας. Σχήματα λόγου για να καλύψουν μια πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου. Πρώτα από όλα γιατί σε μια κοινωνία με τις κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, «η εκπαίδευση ίσων ευκαιριών» δεν είναι απλά ένα σύνθημα, αλλά συνιστά πολιτική αγυρτεία. «Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τα παιδιά ξεχωρίζονται, όπως και οι μεγάλοι, σε δύο κατηγορίες, σ’ εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν τη συνέχεια της κυρίαρχης τάξης και σ’ εκείνα που πρόκειται να αποτελέσουν το μεγάλο στρατό της δουλειάς που δεν πλη­ρώνεται όλη». Τόνιζε εύστοχα ο Δημήτρης Γληνός.

Συνέχεια →

Για την «αυτοκριτική» μιας Αριστεράς που μιλάει δίχως να  ακούει

Το έλλειμμα εθνικού σχεδίου είναι έλλειμμα δημοκρατίας

Του Νίκου Λάϊου*

Ζούμε μια ήττα μεγαλύτερη σε σημασία από τους μικρόκοσμους των οργανώσεων ή των αγωνιστών της Αριστεράς, μια ήττα που ρίχνει την κοινωνία και τη χώρα ακόμα βαθύτερα στην καταστροφή, υπό το αναβαπτισμένο μνημονιακό καθεστώς. Μέσα στην περιδίνηση ανοίγει μια συζήτηση που οι αρετές της πολύ γρήγορα θα φανούν στην πράξη, στις αυξημένες απαιτήσεις των καθημερινών αγώνων.

Το άρθρο αυτό δεν κάνει άλλο, απ’ το να επιμένει σε ορισμένες όψεις, που δείχνουν την απόσταση από το ειπωμένο μέχρι το καμωμένο, όσον αφορά τις δυνατότητες συμβολής της Αριστεράς στη λαϊκή υπόθεση του ξεκολλήματος του τόπου απ’ τη γωνιά, όπου έχει στριμωχτεί και σφυροκοπείται.

Συνέχεια →

Η μεγάλη απάτη για τις τράπεζες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ                                       ΣΑΝ ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ… ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ!

Ένα από τα ελάχιστα σημεία των προγραμματικών δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα που προκάλεσε χειροκροτήματα των κυβερνητικών βουλευτών ήταν η αναφορά του στις τράπεζες. Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση- την οποία θα φορτωθεί και πάλι ο ελληνικός λαός, μέσω της αύξησης του χρέους- ως τελευταία ευκαιρία διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Για να προλάβει τη δικαιολογημένη δυσφορία των φορολογουμένων, υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά, όποιες τράπεζες χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του δημοσίου, θα έχουν το αντίστοιχο management.

Συνέχεια →

Οι προβιομηχανικές βιοτεχνίες-οικοτεχνίες της Κέρτεζης και τρεις μεταβιομηχανικές απόπειρες

Υφαντική και Ραπτική στην Κέρτεζη – Μέρος VI

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Συνέχεια από το μέρος Μέρος V

Χ)  Οι αργαλειοί

Η υφαντική στην προβημιοχανική εποχή στην επαρχία ήταν μια πολύ συνηθισμένη οικοτεχνία. Οι αργαλειοί, αυτό το σύνθετο εργαλείο ήταν το κυρίως μέσο για την υφαντική. Υπήρχαν όμως και άλλα συμπληρωματικά εργαλεία, κυρίως για την προεργασία της ύφανσης.

Για τους αργαλειούς της Κέρτεζης δεν χρειάζεται να κάνουμε κατ’ αρχήν αποκλειστική μνεία επιμέρους προσώπων. Σε όλα σχεδόν τα σπίτια της Κέρτεζης, τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του 1970, ο αργαλειός δούλευε σε δευτερεύοντες χώρους, λίγο πριν το Χειμώνα μέχρι την Άνοιξη, όταν δηλαδή σταματούσαν οι πολλές αγροτικές εργασίες.

Συνέχεια →

Δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος με τον εαυτό μου

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ε, όχι λοιπόν, όχι, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος από τις πράξεις μου. Και σ’ αυτό δεν μου φταίει κανένας Σύριζας και κανένας Τσίπρας. Καμία Μέρκελ και κανένας τρισκατάρατος Σόϊμπλες.

Και πρέπει να το πω καθαρά, πριν απ’ όλα για να το ακούσω εγώ: δεν είμαι ικανοποιημένος με τον κόσμο που έχω δημιουργήσει, με αυτό που «κάνω» στους άλλους, με τον τρόπο που διαμορφώνω τη γνώμη των άλλων για μένα και,τελικά, με τον τρόπο που χτίζω τη γνώμη που έχω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν έχω λόγο να κρύβω πια την προσωπική μου δυσαρέσκεια.

Συνέχεια →

Η ευστάθεια της αβεβαιότητας*

Του Γιάννη Στρούμπα

Είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε ένας και μοναδικός ή μήπως υπάρχουν κι άλλα, παράλληλα σ’ αυτόν σύμπαντα; Ο τρόπος ύπαρξης των πραγμάτων είναι ο αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις ή κάποιος διαφορετικός, δεδομένου πως οι αισθήσεις υπόκεινται σε πλάνες; Τα ερωτήματα απασχολούν την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την τέχνη. Από μια μικτή σκοπιά τα εξετάζει ο πρωτοεμφανιζόμενος Κομοτηναίος λογοτέχνης, μαθηματικός στο επάγγελμα, Ανδρέας Λύκος, στο μυθιστόρημά του «Αναμνήσεις συμμετρίας». Συνδυάζοντας τα πορίσματα των μαθηματικών με τους απορρέοντες προβληματισμούς από την τέχνη της ζωγραφικής και, συγκεκριμένα, από τους πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου Μάουριτς Κορνέλις Έσερ (1898-1972), ο Λύκος αναπτύσσει τη δική του λογοτεχνική εκδοχή αναφορικά με τα όντα, τον χώρο που τα περιβάλλει και τις βεβαιότητες ή τις αβεβαιότητες που εμπερικλείουν οι όποιες, κάθε φορά, απαντήσεις επί του θέματος. Όταν μάλιστα οι απαντήσεις αυτές είναι κι εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους, σχηματίζουν, παρά τη φαινομενική τους ασυμβατότητα, μωσαϊκά με σχέδια συμμετρικά.

Συνέχεια →

Αλλαγή στα Θρησκευτικά όχι άκριτη απαλλαγή

Του Κώστα Θεολόγου*

Ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο το 1971, όταν η χούντα είχε βγάλει μια εγκύκλιο που υποχρέωνε τους μαθητές να πηγαίνουν στο Κατηχητικό τις Κυριακές. Ο χαφιές της τάξης Δημήτρης Κ. έγραφε με εκδικητική χαρά το όνομά μου στον κατάλογο απόντων, έτρωγα απαλές ξυλιές με τον χάρακα στις παλάμες, ώσπου ο αείμνηστος δάσκαλός μας ο Γεώργιος Κυπράκης στην πράξη κατάργησε μετά από 2-3 Κυριακές τον έλεγχο και ο μοσχαροκέφαλος συμμαθητής δεν είχε λόγους πλέον να χάσκει χαρούμενος. Εν πάση περιπτώσει δηλώνω το γεγονός, ώστε να εξηγήσω ότι δεν είμαι «θεούσα», ούτε πιέστηκα ποτέ να γίνω από μέλη της οικογένειάς μου.

Συνέχεια →

Το μάθημα των «Θρησκευτικών»

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Δεν είναι μόνο τις τελευταίες ημέρες που το μάθημα των «Θρησκευτικών» στα σχολεία βρίσκεται στην επικαιρότητα. Πολλά χρόνια τώρα τίθεται ζήτημα περί της χρησιμότητάς του, αλλά τον τελευταίο καιρό είναι που λαμβάνονται και εφαρμόζονται αποφάσεις από την Πολιτεία περί του αν, πότε και πώς ένας μαθητής μπορεί να απαλλαγεί της υποχρέωσης παρακολούθησής του, αποφάσεις που φαίνονται λογικές. Επειδή όμως κατά τη γνώμη μου το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, όπως δηλαδή εκ πρώτης όψεως φαίνεται, επιτρέψτε μου μια προσπάθεια ανάδειξης των πραγματικών του διαστάσεων.

Συνέχεια →