Η «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Παραφράζοντας τον ποιητή, όπου ακούω μεταρρύθμιση ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Η κυβέρνηση θεσμοθετεί με βάση το 3^ο Μνημόνιο [να φέρει] την περικοπή από τους συνταξιούχους 2,3 δισ. ευρώ για το 2015 και 2016, την  αύξηση στα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση από το 2022 στα 67 ή στα 62 με 40 χρόνια εργασίας. Παράλληλα μειώνει τις συντάξεις μέχρι το κατώτερο όριο των 392 ευρώ, καταργεί επικουρικές (θα χρηματοδοτούνται μόνο από τους πόρους των ταμείων) και ΕΚΑΣ από το 2016. «Παγώνει» την κρατική επιχορήγηση στα ταμεία μέχρι το 2021, προκαλώντας τον οικονομικό στραγγαλισμό τους και ανοίγει το δρόμο για παραπέρα δραματικές μειώσεις με την ευθεία σύνδεση «εισφορών και παροχών». Διαμορφώνει μηχανισμούς περικοπών και ανατροπής ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Από τώρα έως το 2060(!) το περιθώριο αύξησης της εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης δεν πρέπει να υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ με έτος αναφοράς το 2009!

Συνέχεια →

Θα περάσει το νέο τραίνο από την Πάτρα;

Του Ανδρέα Λάζαρη*

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους το τραίνο πρέπει να «περάσει» από την Πάτρα και κανένας λόγος να μην «περάσει». Το ερώτημα είναι το πώς θα «περάσει».

Ο πρώτος λόγος για να περάσει είναι ιστορικός καθότι πάντα είχαμε σιδηροδρομική σύνδεση με Αθήνα και Καλαμάτα και αφορά στην συλλογική μνήμη των πολιτών. Υπάρχει η παλιά σιδηροδρομική γραμμή «Τρικούπη» πάνω στην οποία κινείται, ο επιτυχημένος κατά γενική ομολογία προαστιακός και η οποία πρέπει να διατηρηθεί για ιστορικούς λόγους , αλλά και για πρακτικούς όπως η ελάφρυνση του κυκλοφοριακού προβλήματος.(σκεφτείτε να έρχονταν στην πόλη άλλα 3.000 αυτοκίνητα ημερησίως). Άρα  το νέο τραίνο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαφανίσει την υπάρχουσα σιδηροδρομική γραμμή.

Συνέχεια →

Πόθεν έσχες, «πονηρέ πολιτευτή» [i];

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Το ότι είναι απύθμενη η υποκρισία των Ελλήνων πολιτευτών, υπουργών, βουλευτών, και της δήθεν Βουλής, είναι παγκοίνως γνωστό, σε σημείο συλλογικού σχετικού μιθριδατισμού μας[ii]. Αλλά αυτό το θέμα με το «πόθεν έσχες» ξεχειλίζει το ποτήρι, ίσως τεστάρει και το μέγεθος του μιθριδατισμού μας. Δεν το θίγουμε για να δικάσουμε τους πονηρούς, το θίγουμε γιατί αφορά αμέσως στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, σύστημα που είναι κλειστό και που ως τέτοιο ελέγχεται, ευνοεί και ευνοείται.

Συνέχεια →

Ενιαίο σχολείο, ενιαία γνώση, ενιαία θρησκευτικά: 12 Σημεία

Κοινή Παρέμβαση επτά στελεχών των Παρεμβάσεων–Συσπειρώσεων Δ.Ε.*

α) Απέναντι στην πρόσδεση του σχολείου (δημόσιου και ιδιωτικού) με την εξελισσόμενη νεοελληνική ιδεολογία και τις διαδοχικές αφηγήσεις της αστικής τάξης, που ηγεμονεύει ακατάπαυστα από την ίδρυσή του, αναπτύχθηκε παράλληλα και ένα ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα που προσπάθησε να κάνει τομές, σε σχέση με την ιστορική και πολιτική συγκυρία και σε αντιστοιχία με τη στράτευση των ενεργών διανοητών και δασκάλων της χώρας. Επιτομή αυτής της ριζοσπαστικής διεκδίκησης ήταν το «όλη η γνώση, ενιαία και κριτική, για όλα τα παιδιά». Στην πράξη το κίνημα αυτό ακολούθησε μια δαιδαλώδη διαδρομή, ωστόσο κάποιες φορές συνδέθηκε και με τη ζώσα παράδοση του τόπου.

Συνέχεια →

Κλεφτοπόλεμος*

Του Γιάννη Στρούμπα

Οι εκλογές της 20/9/2015 δεν μετέβαλαν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς διατηρήθηκε η προηγούμενη κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τους ΑΝ.ΕΛ. Είναι εμφανές πως όποια κι αν ήταν η απογοήτευση του εκλογικού σώματος από τη μνημονιακή διολίσθηση των δύο μέχρι πρότινος αντιμνημονιακών πολιτικών κομμάτων, δεν κρίθηκε ανεκτή η επιστροφή στην εξουσία του καταστροφικού διπόλου Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ., που είναι, άλλωστε, κι ο βασικός υπεύθυνος για την κατάρρευση της χώρας.

Συνέχεια →

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι κατά τον νόμο, γι’ αυτό και έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις. Με βάση αυτή την αρχή των ευνομουμένων κοινωνιών όλοι οφείλουν να πληρώνουν φόρους και δεν είναι δυνατόν να εξαιρείται κάποια ομάδα, όπως αυτή των αγροτών. Βέβαια δεν υπάρχει ευνομούμενη κοινωνία και η κοινωνική αδικία έχει λάβει τραγικές διαστάσεις. Οι κοινοβουλευτικοί επωφελούνται ψηφίζοντας ευεργετικές διατάξεις φοροαπαλλαγών για τους ίδιους και παράλληλα εντείνουν την κοινωνική αδικία εξυπηρετούντες τους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι αποφεύγουν με πληθώρα τρόπων να αποδώσουν τους προβλεπόμενους από τους νόμους φόρους, εισφορές και λοιπά. Παρ’ όλα αυτά ξαναγράφω και οι αγρότες οφείλουν να αποδίδουν φόρους. Οφείλω όμως να θέσω ορισμένα ερωτήματα σ’ αυτούς, οι οποίοι αρχίζουν την επιχείρηση αύξησης των δημοσίων εσόδων με την φοροεπιδρομή κατά των αγροτών, αδυνατούντες ή όντες απρόθυμοι να επιβαρύνουν τους κατέχοντες.

Συνέχεια →

Θέλετε ισοδύναμα;

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Όπως θα έχετε πληροφορηθεί στην Ελλάδα διαθέτουμε (δεύτερη φορά) «αριστερή» κυβέρνηση.

Που ναι μεν δεν κατάργησε τα προηγούμενα Μνημόνια, που ναι μεν στα προηγούμενα πρόσθεσε και το δικό της το τρίτο (το «αριστερό») Μνημόνιο, αλλά επειδή ακριβώς είναι «αριστερή» γι’ αυτό εκτός από Μνημόνιο έχει και… «παράλληλο πρόγραμμα».

Συνέχεια →

H επανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο νέο τοπίο

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών αποτυπώνει τις διαθέσεις των πολιτών σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Στην αποτύπωση αυτή, βεβαίως, μετρά και η αποχή. Ακόμα και αν υπάρχουν λόγοι ανωτέρας βίας – π.χ. οικονομική αδυναμία του ψηφοφόρου να πάει να ψηφίσει όπου «είναι γραμμένος», έχει σημασία για το επίπεδο οργάνωσης των ανθρώπων που για ταξικούς λόγους σχετίζονται με την ριζοσπαστική αριστερά.

Συνέχεια →

Η προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Πολύ μελάνι έχει χυθεί πριν και μετά τις εκλογές, σχετικά με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την προοπτική της Χώρας μας να απεμπλακεί κάποια στιγμή από την αναγκαστική και καταστροφική λιτότητα, αλλά και να εξέλθει από την de facto μετατροπή της σε αποικία χρέους. Αυτό υποτίθεται ότι μπορούσε να το πετύχει μια κυβέρνηση με πυρήνα την «ριζοσπαστική αριστερά», εάν εκπλήρωνε αυτή στην πράξη τα περιεχόμενα και των δύο όρων:

Ριζοσπάστης είναι αυτός, που συμμετέχοντας στο «σύστημα» αρνείται τα βασικά του χαρακτηριστικά και προσπαθεί, προωθώντας βαθιές τομές σ’ αυτό από μέσα, να το αλλάξει άρδην.

Συνέχεια →