Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο ελληνισμός στη μακραίωνη ιστορία του βίωσε δύο μεγάλες παρακμές. Στην πρώτη έθεσε τέλος η άκοπη κατάκτησή μας από τους Ρωμαίους, στη δεύτερη η επίσης άκοπη κατάκτησή μας από τους Τούρκους. Ο ελληνισμός επιβίωσε βέβαια κατά τη ρωμαϊκή κατάκτηση χάρη στον πολιτισμό του, τον οποίο είχε μεταδώσει σε πλήθος λαών Ανατολής και Δύσης, έλαμψε όμως και πάλι με την εγκόλπωση της νέας πίστης, του Ευαγγελίου του Χριστού. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας είναι αποκρουστική σε αρκετούς Νεοέλληνες, επειδή, δουλωμένοι αυτοί στο «πνεύμα» της Δύσης, απεχθάνονται κάθε τι το ελληνικό και ορθόδοξο.

Συνέχεια →

Το ρήγμα

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Παραπαίει και πάλι απόψε στη βαρύτητα
το άστρο μου
έτοιμο να καταρρεύσει
στ’ απερινόητα ερωτήματα
που συνθλίβουν τα θεμέλιά μου

Συνέχεια →

Σάντσο Πάντσα, ο ασυγχώρητος! – Είναι μπορετή μια συζήτηση για τα Θρησκευτικά σήμερα;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Όταν ήμουν μαθητής διάβασα για πρώτη φορά κάτι θεολογικό, πέρα από τα σχολικά εγχειρίδια, στα τέλη του 1974. Ήμουν στη Δ΄ Γυμνασίου, η χούντα είχε πέσει πρόσφατα και τα πεζοδρόμια στο κέντρο της Αθήνας είχαν γεμίσει από πάγκους, τίγκα στο πολιτικό βιβλίο. Το πρώτο, λοιπόν, θεολογικό, που διάβασα, βρισκόταν στο βιβλίο του Ένγκελς, Ουτοπικός Σοσιαλισμός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός, το οποίο αγόρασα ο ίδιος, με το μαθητικό χαρτζιλίκι.

Συνέχεια →

Ομιλία εις την Ζ΄ Κυριακή του Λουκά –Αιμορροούσης & κόρης Ιαείρου, ΛΚ, Η΄, 41-56.,  6-11-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«ότι θυγάτηρ μονογενής ην αυτώ, ως ετών δώδεκα και αύτη απέθνησκεν», Λκ. Η’, 42**

Δυο άνθρωποι σπρωγμένοι από την ανάγκην βαδίζουν  προς τον Χριστό. Ο ένας από τα λαϊκά στρώματα, η  Αγία Βερονίκη η αιμορροούσα, Τύπος της ανθρωπότητας. Ο άλλος ο Ιάειρος ο αρχισυνάγωγος από την άρχουσα τάξη, τύπος της αριστοκρατίας.

Κύριος ο Θεός έχει δυο εναλλακτικούς τρόπους για να κυβερνάει τον κόσμο: Την τρυφή  και την ανάγκην δια των θλίψεων. Η επιλογή είναι του ανθρώπου και όχι του  Θεού. Τούτο έγινε μέσα στον παράδεισο προ της πτώσεως. Τούτο γίνεται και μέσα στον κόσμο μετά την πτώσιν, ανεξαρτήτως τάξεως ή προελεύσεως και στους πλούσιους και στους φτωχούς, και στην υψηλή κοινωνία και στο φτωχό λαό, και στους άρχοντες και στους αρχόμενους, και αν πει κανείς το αντίθετο θα του πω πώς έχει  μυωπία. Γι αυτό πρέπει να γνωριστούμε με τις θλίψεις για να κάνουμε την σωστή επιλογή.

Συνέχεια →

Λάιτ ραγιάδες (ει δυνατόν και γκλάμουρους)

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Απορούν πολλοί γιατί η Γενοκτονία των Ποντίων εξαιρέθηκε απ’ τη διδακτέα ύλη του Λυκείου (απ’ την οποίαν έχει εξαιρεθεί επίσης και ο «Επιτάφιος» του Περικλή). Γιατί; Ξεχνούν τις συμφωνίες Γιωργάκη – Τζεμ για τον «ήπιο» και «εποικοδομητικό» τρόπο που πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία στην Ελλάδα και την Τουρκία, ώστε διά της λήθης να απαλυνθεί το «μίσος» που παράγει η… μνήμη;

Συνέχεια →

Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος…

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Πριν φτάσουμε στα ναζιστικά κατακάθια, πάμε πρώτα στη μήτρα που τα γεννά:

Το πριν

Έχουμε ένα κράτος που τότε, με τους μηχανισμούς του, τόσο τους Πόντιους όσο και τους Μικρασιάτες, τους αποκαλούσε «τουρκόσπορους». Και που για να επιβιώσουν τους πετούσε στα έλη και στις τρώγλες.

Η συνέχεια αυτού του κράτους  (εκτός αν υπήρξε κάποιου είδους «ασυνέχεια» του κράτους και δεν την καταλάβαμε) τους ίδιους ανθρώπους τους αποκαλούσε «Ρωσοπόντιους». Και τους στοίβαζε στα γκέτο του Λεκανοπεδίου και στα… απόμερα της Θράκης.

Οι εκπρόσωποι του «συνταγματικού τόξου» αυτού του κράτους είναι που τσακώνονται ποιοι σέβονται περισσότερο τον Ποντιακό Ελληνισμό και την ιστορική μνήμη της γενοκτονίας του.

Συνέχεια →

Ανάστημα στον ζόφο*

Του Γιάννη Στρούμπα

Για να γνωστοποιηθεί μια ανάμνηση είναι απαραίτητος ο λόγος, πιο συγκεκριμένα το ρήμα, η βασικότερη μονάδα του λόγου, που τον στηρίζει και τον νοηματοδοτεί. Το ρήμα όμως αυτό ποτίζεται συχνά από αίμα: «Στης μνήμης σου τον κήπο/ ανθίζει ένα ρήμα/ Το αίμα κυλάει/ Μ’ αυτό ποτίζεται το ποίημα», σημειώνει ο Δημήτρης Λαμπρέλλης στην ποιητική του συλλογή «Ο τυφλός κορυδαλλός». Αντιμετωπίζοντας το ποίημα σαν υπόθεση ματωμένης ανάμνησης, ο Λαμπρέλλης επιστρατεύει όλη την ευαισθησία που πηγάζει από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου για να σχολιάσει ποιητικά κάθε οδυνηρή, ματωμένη πληγή.

Συνέχεια →

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ (+) ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΝΗ

(1913-2004)  – ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-41

(σελ. 15-23, 58-74, 82-84 του πρωτοτύπου, γραφθέντα το 1983)

[Ανάμεσα στους 206 νεκρούς των απομνημονευμάτων του, περίπου 40 Καλαβρυτινοί – ο ένας Κερτεζίτης, ο Σταθόπουλος Χρήστος του Ανδρέα]

Ο πατέρας μου είχε τρία παιδιά, τον Όθωνα, Παναγιώτην και εγώ ο Αναστάσιος, είχε και ένα μεγαλήτερον της κλάσεως 1921, (1) ο οποίος εφονεύτηκε εις τον πόλεμο τον Μικρασιατικόν εις την Προύσα της Μικράς Ασίας, η δε οικογενειά μας αποσχολείτο με γεωργία και κτηνοτροφεία, είχαμε 450-500 γιδοπρόβατα. Και το 1940-41 τα εγκαταλείψαμε όλα διότι επήγαμε στρατιώτες και οι τρείς, εγώ έφυγα πρώτος εις τας 28-10-40, καθώς και ο Παναγιώτης, ο δε Όθωνας ο οποίος ήταν και μεγαλήτερος έφηγε και αυτός μετά λίγες ημέρες. Eγώ παρουσιάστηκα αυθημερόν εις το 6ον σύνταγμα της Κορίνθου, εκεί όπου είχα εκπαιδευτεί. Ο Παναγιώτης εις το σύνταγμα Ευζώνων εις το Μεσολόγγι και ο Όθωνας εις τα Γιάννενα ως νοσοκόμος (2), ο οποίος ήταν δευτέρα σειρά εφεδρίας. Εκτός από εμάς τους τρείς, έφυγε και υπερέτης όπου είχαμε και αυτός για τον πόλεμον τον Ελληνοϊταλικόν, καθώς και δύο παιδιά του θείου μου του Παναγιώτη Ριζόγιαννη(3), ο Δημήτριος και ο Μιχάλης και αυτοί είχαν πρόβατα τα οποία τα άφισαν εις το έλεος του Θεού.

Συνέχεια →

Γιατί είπαμε ΟΧΙ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όλοι οι Έλληνες σε στιγμές περισυλλογής και αυτοκριτικής οδηγούμαστε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι έχουμε γίνει στο έπακρο ενδοτικοί και υποκύπτουμε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις των ισχυρών με συνέπεια να έχουμε καταστεί περίγελως των πάντων. Τότε όμως αναζητούμε ελαφρυντικά για τον εαυτό μας και επιρρίπτουμε την ευθύνη για το κατάντημα της πατρίδας μας στους ιθύνοντες, τους ασκούντες την εξουσία, τους οποίους και «στολίζουμε» με πλήθος «κοσμητικών» επιθέτων της γλώσσας μας. Για να είναι ορθή η κριτική ασφαλώς δεν πρέπει να έχει ως σκοπό την αποποίηση της προσωπικής ευθύνης, μερίδιο της οποίας βαρύνει άπαντες. Αν στο παρελθόν αυτή βάρυνε αποκλειστικά τους ηγήτορες, στις ημέρες μας βαρύνει και τον λαό, καθώς η αλλοτρίωση έχει συντελεστεί σε βάθος σ’ όλα τα στρώματά του.

Συνέχεια →

Αφήστε ρε τους Ανθρώπους!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει.  «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει…» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.

Συνέχεια →