Στην τηλεόραση διεκτραγωδείται το θρίλερ του παρισινού μακελειού. Και παράλληλα ο θίασος σκιών των πολιτικών «ηγεσιών» δίνουν με τους φανφαρονισμούς τους ρεσιτάλ υποκρισίας! Και αναπόφευκτα τα σχόλια της τηλεοπτικής παρέας δίνουν και παίρνουν:
-Φαρισαίοι υποκριτές! Γρυλίζει κάποιος.
-Γιατί τόση χαιρεκακία! Τον αντικρούει άλλος.
ΚΑΘΟΜΑΙ ΔΙΠΛΑ στὴν τρύπα στὸν τοῖχο καὶ κοιτάζω τὸ δρόμο. Δὲν ὑπάρχει κανείς. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἄλλος γιὰ τὰ ξένα, ἄλλος γιὰ πάντα, οἱ περισσότεροι ἁπλὰ μέχρι νὰ ἡσυχάσει ἡ κατάσταση. Ἐγὼ τὸ ἀρνήθηκα. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἦρθαν νὰ μοῦ ποῦν γιὰ ἐκκένωση.
Ἐδῶ θὰ μείνω, ἀπάντησα καὶ ζήτησα σφαῖρες. Ἄφησαν μπόλικες.
Θὰ σοῦ χρειαστοῦν, εἶπαν καὶ ἀνέβηκαν στὴν καρότσα τοῦ ἀγροτικοῦ.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι μία «μαύρη τρύπα». Είναι το σημείο εκείνο του πλανήτη, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός λαμπρού πολιτισμού. Ο πυρήνας του πολιτισμού, που διεφύλαξε και διέδωσε στον Δυτικό κόσμο μεγάλο μέρος της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, που μετέφρασε στα αραβικά τον Αριστοτέλη και τον Ορθό Λόγο του, για να τον επανερμηνεύσει η Δύση, στη συνέχεια, ως Ratio. Ο πυρήνας του Πολιτισμού, που στην ακμή του περιείχε τόση «πληροφορία» όσο δύο φορές ο γνωστός κόσμος της εποχής του. Τα απομεινάρια αυτών των πολιτισμικών «πληροφοριών» πουλάνε, ακόμη και σήμερα, οι Ίβηρες στους τουρίστες.
«Άφρον ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού ά δε ητοίμασας τίνι έσται;»,
Λκ., ΙΒ΄, 20.**
«Είπε δε τις εκ του όχλου: διδάσκαλε, ειπέ τώ αδελφώ μου μερίσασθαι την κληρονομίαν μετ΄εμού, ο δε είπεν αυτώ άνθρωπε τις με κατέστησεν δικαστήν ή μεριστήν εφ’ ημάς; είπε δε προς αυτούς οράτε και φυλάσεσθε από πάσης πλεονεξίας ότι ουκ εν τώ περισσεύειν τινι η ζωή αυτού εκ των υπαρχόντων αυτού».
Αιτία πού διέκοψε τον λόγο του ο Ιησούς, ήταν η παρέμβασις του ανθρώπου για να του λύση τα κληρονομικά προβλήματα πού είχε με τον αδελφό του, και είχαν οδηγήσει σε μίσος. Και είναι κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα και έχει γίνει παροιμιώδες: Αγαπιούνται σαν αδέλφια ή Μισούνται σαν αδέλφια. Και αιτία του μίσους είναι η πλεονεξία.
Η εκπόνηση Προγραμμάτων Σπουδών είναι μια σύνθετη και επίπονη επιστημονική εργασία, η οποία απαιτεί πολυεπίπεδη θεωρητική γνώση και παιδαγωγική εμπειρία. Η αποτίμηση του περιεχομένου και της δυναμικής ενός Προγράμματος Σπουδών είναι απαιτητική διαδικασία, η οποία γίνεται με επιστημονικά κριτήρια, κυρίως μέσα από την πειραματική εφαρμογή του. Οι απλουστευτικές κρίσεις με ιδεολογικό υπόβαθρο, όσο και εάν είναι χρήσιμες για την καταγραφή των τάσεων που διαμορφώνονται στο κοινωνικό πεδίο, μάλλον συσκοτίζουν τα πράγματα και δεν προάγουν τον επιστημονικό διάλογο.
Τα μέλη της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για την εκπόνηση του νέου Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού-Γυμνασίου, το οποίο ολοκληρώθηκε ήδη από το 2011, δοκιμάστηκε πιλοτικά και αναθεωρήθηκε σε αρκετά σημεία του το 2014, καθώς και τα μέλη της Επιτροπής του αντίστοιχου Προγράμματος του Λυκείου, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τόσο τον ευρύτερο διάλογο στην κοινωνία, για το μάθημα των Θρησκευτικών, όσο και ειδικότερα τον διάλογο στον εκπαιδευτικό κόσμο, για τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Ως επιστήμονες, μάχιμοι εκπαιδευτικοί – θεολόγοι της σχολικής τάξης και του πανεπιστημίου, ενδιαφερόμαστε για την ανανέωση του μαθήματός μας και λαμβάνουμε υπόψη κάθε θετική πρόταση, η οποία κατατίθεται και φυσικά είναι τεκμηριωμένη. Στο πλαίσιο αυτό, άλλοτε συλλογικά και άλλοτε ατομικά, τα μέλη των Επιτροπών έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας υπεύθυνα και με επιχειρήματα, όποτε αυτό κρίθηκε αναγκαίο.
Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο τους άνθρωποι καλόγνωμοι και ειρηνικοί και η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.
Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε τις ψυχές τους. Και στων δύο τις καρδιές φώλιαζε η ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς, να αποκτήσουν έστω καί ένα παιδί. Η Άννα με τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει το παιδί που θα της χάριζε ο Κύριος στην υπηρεσία την δική του.
Άλλο ένα «ενιαίο» κατ’ ευφημισμόν μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους κόβεται και ράβεται με βάση τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΔΝΤ. Το «ενιαίο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων που θεσπίστηκε το 2011 με στόχο δήθεν να εξισωθούν οι αμοιβές τους, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα των Μινχάουζεν (γνωστός γερμανός βαρώνος για τα ψέματά του) του πολιτικού μας συστήματος. Ποτέ το μισθολόγιο δεν υπήρξε ενιαίο, αφού με την περιβόητη «προσωπική διαφορά» διατηρήθηκαν οι ανισότητες με αποτέλεσμα η «αριστοκρατία» των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μισθούς κατά 500 – 700 ευρώ μεγαλύτερους από τους πληβείους. Βάσει των επίσημων στοιχείων, στο ενιαίο μισθολόγιο υπάγεται σήμερα το 68% των εργαζομένων στο Δημόσιο, το 31% είναι σε καθεστώς ειδικού μισθολογίου, ενώ το υπόλοιπο 1% απασχολείται βάσει διαφόρων άλλων συμβάσεων.
Αποξένωση. Μαραμένο συναίσθημα. Ψυχικές πληγές. Άνθρωποι «Πιο ξένοι κι απ’ τις στάλες της βροχής στην έρημο./ Πιο ξένοι όμως κι απ’ το μεγάλο πέσιμο/ στην καρδιά που μας πληγώνει παντοτινά». Σ’ αυτήν τη βαρυχειμωνιά, «Ο κήπος που άφησες φεύγοντας από δω/ θέλει πολλή δουλειά για να γίνει σαν πρώτα», διαπιστώνει ο Βασίλης Ζηλάκος στην ποιητική του συλλογή «Το κελαηδιστό πουκάμισο». Την απαιτητική δουλειά, τη μαρτυρική ανηφορική πορεία, τη σύγκρουση με ό,τι σαθρό καταδυναστεύει τον κόσμο ο Ζηλάκος τις αναθέτει στους ποιητές: «οι ποιητές ανέβαιναν στο βουνό κι έθαβαν τη χελώνα». Οπλισμένοι με πείσμα, αφοσίωση, προσωπικό μεράκι, λεπτουργήματα των χεριών τους, μακριά από τις χοντροκοπιές των μηχανών, οι ποιητές επιβάλλεται να τα καταφέρουν, παλεύοντας με του κόσμου τα δαιμόνια και υπερασπίζοντας τη «χελώνα», κάθε αδύναμο κι αναγκεμένο.
Ο κ.Τσίπρας, προεκλογικά, έλεγε αυτά:
Ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά, έλεγε αυτά:
Περίληψη: Στο άρθρο αυτό αναλύεται η σημασία της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου–πιθανότατα από τρομοκρατική ενέργεια,– και της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, σε σχέση με το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για την ενσωμάτωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της πιθανής διαίρεσης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» και «πατριωτών/ εθνικιστών».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου: τρομοκρατική ενέργεια;
