ι
Αυτή η σύγκρουση
που ανατινάζει τη γνώση
Δύο σωμάτια όπως σώματα
τρέχουν αλλόφρονα
σφιχταγκαλιάζονται μέχρι θανάτου
Χάνονται ανάμεσα σε ερωτήματα
ίσως και αισθήματα
«Την άχραντoν εικόνα σου προσκυνούμε Αγαθέ…»,
Τροπάριο Εορτής.
Δύο είναι οι θανάσιμοι εχθροί της εκκλησίας του Χριστού, δηλ. της Ορθοδοξίας: Η ειδωλολατρία (υλισμός) και ο ιδεαλισμός, που είναι φανερός ή κρυμμένος σατανισμός. Και οι δυο συγκρούστηκαν με την Ορθοδοξία και νικήθηκαν κατά κράτος, ο ένας, ο υλισμός, το 313 μ.Χ. με το διάταγμα των Μεδιολάνων (Μέγας Κωνσταντίνος), και ο άλλος, ο ιδεαλισμός το 842 μ.Χ. με την αναστύλωσιν των Αγίων Εικόνων, (Εικονομαχία, επί Θεοδώρας Αυτοκράτειρας και Μεθοδίου του Πατριάρχου).
Η εικονομαχία άρχισε το 726 -730 μ.Χ.. Ο Λέων ο Ίσαυρος λησμόνησε ότι οι εικόνες ήταν τα βιβλία των αγραμμάτων, ότι ο άνθρωπος θα έχει πάντοτε ανάγκην των υλικών συμβόλων και η κατάχρησις δεν αίρει την νουνεχή χρήσιν: «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι».
Παρουσιάσαμε πέρυσι την ίδια περίοδο, με αφορμή το Ψυχοσάββατο του 2015, βασικά στοιχεία των επέκεινα αντιλήψεων της αρχαίας ελληνικής ταφικής (φ. «Πτολεμαίου», 12-02-15). Εφέτος είναι η σειρά, να εντοπίσουμε καίρια σημεία της ταφικής εθιμοτυπίας και πίστης, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά και μετά την μετάβαση από τον εθνικό κόσμο στον χριστιανικό.
Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, να εντοπίσουμε δείγματα αυτής της νεκρικής διαλεκτικής και μετάβασης, σε αυτό το ανατολικό και κατεξοχήν ευχαριστιακό τμήμα του χριστιανικού ναού. Κατά την αρχαιοελληνική παράδοση, ο νεκρός πλένονταν, μυρώνονταν και ντύνονταν επίσημα. Αυτό επιβιώνει έως τις ημέρες μας. Την διαδικασία αυτή χριστιανικά τελούσαν οι «ασκήτριαι». Ο νεκρός τοποθετούνταν και παρέμενε εν οίκω για τρεις ημέρες, βεβαιωτικό του θανάτου σε σχέση με μια ενδεχόμενη νεκροφάνεια. Η έκθεση αυτή του νεκρού ονομάζονταν τελούνταν η «πρόθεση» και όφειλε να «βλέπει» προς την θύρα. Σε αυτόν το έθιμο αναφέρεται ως ένα βαθμό η ομώνυμη πρόθεση του ιερού, στην μορφή του υπόσκαφου cubiculum των κατακομβών. Στρέφεται προς την εξωτερική βόρεια θύρα του φράγματος του πρεσβυτερίου / τέμπλου. Σε αυτήν οδηγούνται τα τίμια έργα του λαού ως δώρα, η παρασκευασμένη ανθρώπινη τροφή και ζωή, οφειλή πρωτοτόκων και του Χριστού, ως νεκρού, πριν σαρκωθεί, ζήσει και θυσιασθεί. Να σημειωθεί, πως στο διάστημα του τριημέρου της «προθέσεως», οι συμμετέχοντες στο πένθος νήστευαν απολύτως. Ωστόσο η συμμετοχή αυτή, τους καθιστούσε ακαθάρτους και, έτσι, επιβάλλονταν ο εξαγνισμός της οικίας και των συνδαιτυμόνων με πλύση.
Τις απόκριες αποφάσισα να μασκαρευτώ. Θα γινόταν και η εκδήλωση των Φιλοπροόδων και φυσικά κανείς δεν έπρεπε να λείψει. Από μέρες προετοιμάστηκα και κανόνισα ακόμη και το τραπέζι που θα με φιλοξενούσε τη μεγάλη βραδιά.
Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η στολή. Τι να ντυνόμουνα; Είχα ήδη αποκλείσει παλαιότερες εμφανίσεις μου. Άλλωστε δεν μου έκανε τίποτα. Πάχυνα τον τελευταίο χρόνο και ακόμη και η στολή του κλόουν που είχε περιθώρια μέσης μού έμπαινε με ζόρι. Ήμουνα σε δεινή κατάσταση. Έπρεπε να διαλέξω προσωπικότητα έξω από τετριμμένα και μακριά από κοινοτυπίες. Κάτι που να υποδηλοί νόημα και να κλείνει το μάτι σε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής. Να γίνω το σύμβολο των φετινών αποκρεών και να παραλάβω το βραβείο από τα χέρια του ίδιου του Δημάρχου. Κάτι συγκεκριμένο δεν μου έβγαινε με τίποτα. Μπροστά στο χάλι της γελοιοποίησης αποφάσισα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου.
Ένα από τα κεντρικά ζητήματα που ανοίγει στα πλαίσια του «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία» είναι η συζήτηση για το χρόνο εργασίας των εκπαιδευτικών. Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Λιάκου «να μην συμπίπτουν ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών», «ο εργασιακός χρόνος να περιλαμβάνει τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική»(!), αλλά και προηγούμενες δηλώσεις του για «επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών στα κενά τους» δεν είναι τυχαίες. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται να προσανατολίζεται το Υπουργείο Παιδείας να «λύσει» το πρόβλημα της λειτουργίας των σχολείων χωρίς διορισμούς, οφείλουμε να δούμε τη γενικότερη πολιτική στόχευση σε σχέση με τον εργασιακό χρόνο των εκπαιδευτικών, έτσι όπως εκπορεύεται και από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική που διαμορφώνουν και τα υπερεθνικά κέντρα.
«Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την αλλαγή που εντάσσεται σε αυτό που καλούμε παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορούμε όχι μόνο να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε, αλλά ούτε καν να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της… Η πατρίδα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι πολιτικοί μας, όλων των κομματικών σχηματισμών, διακηρύττουν την ανικανότητά τους… Έχουμε παραδοθεί στα κεντρικά διευθυντήρια της Ευρώπης, διευθυντήρια που ήδη διασπώνται σε φατρίες που αντιμάχονται μεταξύ τους…». [1].
Αν δούμε την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη μας, θα διαπιστώσουμε μια αυτο-οργάνωσή της –όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης- από την οποία προκύπτει η θετικού προσήμου εξέλιξή της. Αυτή βέβαια η αυτo-οργάνωση περιλαμβάνει πολέμους, βιαιότητες και όλα τα παράλογα, με τα οποία ξεκίνησε ως βιολογικώς και ψυχολογικώς συνυφασμένη με αυτά η ανθρώπινη ύπαρξη, παράλογα τα οποία θέλουμε να ελπίζουμε πως ο πολιτισμός εξαλείφει, αναβιβάζοντάς την σε ανώτερα επίπεδα.
Σε αυτήν την αυτο-οργάνωση οφείλουμε να εντάξουμε και τις μεταναστεύσεις, από την εξάπλωση των Ελλήνων σε όλο το μήκος των παραλίων της Μεσογείου, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου Αμερικανικού κράτους (ΗΠΑ). Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, ευεργετική (win-win) απεδείχθη η πρόσφατη μετανάστευση Αλβανών στο έδαφος του σημερινού ελληνικού κράτους.
Πέρασαν οι απόκριες
πάνε οι μασκαράδες
που δίνανε νότες χαράς
σε μέρες αποφράδες.*
Πέρασαν και τα κούλουμα
κι αν φάγαμε λαγάνες…
από την Τρίτη πέφτουμε
σε δανειστών δαγκάνες
Ένα χωρίς προηγούμενο κύμα συμπαράστασης στους μετανάστες έχει εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες και έχει εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Άλλοι ετοίμασαν μερίδες φαγητού και τις πήγαν σε πλατείες ή σε μέρη όπου μένουν μετανάστες. Άλλοι οργανώθηκαν σε μικρές αυτόνομες ομάδες και συλλόγους και πήγαν εθελοντές στην Μυτιλήνη και στην Λέρο.
Άλλοι μάζεψαν ρούχα και φάρμακα με λεφτά από το υστέρημά τους και τα έδωσαν σε δομές αλληλεγγύης. Άλλοι οργάνωσαν συναυλίες, φεστιβάλ ή πάρτυ και όσα χρήματα συγκέντρωσαν τα προώθησαν κατευθείαν σε μετανάστες στο Ελληνικό ή στον Πειραιά ή όπου αλλού.
«…Τη αυτή ημέρα ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του πρωτόπλαστου Αδάμ», (Συναξάριο του Τριωδίου).
Εάν αυτό, δηλαδή την εξορία των προγόνων μας από τον Παράδεισο, την θεωρούμε αιτία χαράς και ξεφαντώματος, τότε μοιάζουμε με τον σαλίγκαρο, που όταν ψήνεται στα κάρβουνα τραγουδάει, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ας είναι. Σήμερα η εκκλησία κάνει ανάμνηση νηστείας και όχι τελευταίας αποκριάς!! Η ιδιότυπη αυτή νηστεία, είναι εντολή προσωπική του Θεού προς τον Αδάμ και είναι νηστεία προ της πτώσεως των Πρωτόπλαστων. Και κατά τον Μ. Βασίλειον «το ου φάγεσθε, νηστείας εστίν εντολή».
Το περιστατικό έχει ως εξής:
Το προσχέδιο Κατρούγκαλου για τη «μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού» έχει διαμορφώσει συνθήκες σύγκρουσης της κυβέρνησης με πλατιά στρώματα της κοινωνίας, με τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των κινητοποιήσεων. Ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους οιονεί μισθωτούς (εργαζομένους με άτυπες σχέσεις εργασίας, μπλοκάκια κ.λπ.) το νέο ασφαλιστικό διαμορφώνει συνθήκες βίαιης συμπίεσης, μισθωτοποίησης και συγκέντρωσης του αντικειμένου τους σε λίγες μεγάλες εταιρίες και γραφεία, αφού διαμορφώνει μία πραγματικότητα όπουτο 60% και πλέον των εσόδων τους θα πηγαίνει κατευθείαν σε εισφορές και φόρους και από εκεί στη μαύρη τρύπα του χρέους. Εάν συνυπολογιστεί και το επερχόμενο νέο φορολογικό, οι επιπτώσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Οι περιβόητες βελτιωτικές προτάσεις δεν αλλάζουν καθόλου την ουσία του προσχεδίου, αφού πρόκειται για εκπτώσεις που θα χορηγηθούν μόνο για μία τριετία και κλιμακωτά, διαμορφώνοντας από μικρές έως ασήμαντες ελαφρύνσεις για κάποια τμήματα των ελεύθερων επαγγελματιών και των οιονεί μισθωτών, με την επιδίωξη να συγκαλυφθεί η συνολική διάλυση των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων και του ασφαλιστικού συστήματος.
