Όπως ‘‘Της Δέσπως’’- Δημοτικό
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά τουφέκια πέφτουν˙
μια καλογ(ε)ρίτσα πιάσανε σε ξένο βοσκοτόπι˙
έτσι οδηγηθήκανε στης Αttika τον πύργο
τη διαπλοκή να πιάσουνε και να την ξεδοντιάσουνε.
Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της παιδείας
Αν δεν επρόκειτο να παρουσιαστεί από τους Κυριάκο Μητσοτάκη, Αννα Διαμαντοπούλου και Θάνο Βερέμη, το βιβλίο του Τάσου Αβραντίνη «Εκπαίδευση: ελεύθερη επιλογή ή μια γάτα που γαβγίζει» θα περνούσε απαρατήρητο. Παρουσιασμένο συμβολικά χθες, ημέρα που άνοιξαν τα σχολεία, το βιβλίο αποτελεί νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό μανιφέστο.
Προαιώνιος εχθρός; Ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης. Πηγή όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η παιδεία; Ο κρατικός έλεγχος που εμποδίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο ανταγωνισμός το μόνο αντίδοτο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος δείχνει τι μπορεί να γίνει και πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος κοντά στον Χριστό.
Ο Ιωάννης δεν ήταν ποτέ το καλό παιδί, το ήσυχο και υπάκουο, όπως το θέλει ο κόσμος. Αντίθετα ήταν αψύς, παράφορος και εκρηκτικός… Όταν στη Σαμάρεια, σε μια περιοδεία δεν τους δεχτήκαν σε ένα χωριό, ζήτησε από τον Χριστό να συμφωνήσει να κατεβάσουν φωτιά από τον ουρανό και να το κάψουν: «Ιδόντες οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης είπαν Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από ουρανού και αναλώσαι αυτούς καθώς και Ηλίας εκποίησε;». Γι’ αυτό και ο Χριστός τον ονόμασε Βοανεργές=γιό της βροντής.
… μένει απολιθωμένη στη γραφειοκρατική δομή και στη δίψα κυριάρχησης επί της κοινωνίας. Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία ουδέποτε παίρνει την πρωτοβουλία να παραιτηθεί από προνόμιά της, τα οποία αντιστρατεύονται το Ευαγγέλιο και την αποστολή της. Επαναλαμβάνω χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η θεσμική εκκλησία το 1939 καλοδέχτηκε την επιβολή του θρησκευτικού γάμου ως μοναδικού τρόπου σύναψης γάμου, και δεν επέλεξε να διαφυλάξει την ελευθερία των εικόνων του Θεού και άρα να αξιώσει την καθιέρωση του πολιτικού γάμου! Και, μοιραία, κάποια στιγμή οι αλλαγές επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις… Θλίψη!
«Και τούτο ποιήσαντες, συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ», Λκ, ε΄, 6.
Οι ψαράδες Πέτρος και Ανδρέας ήσαν γνωστοί στον Χριστό, τους είχε συστήσει ο Πρόδρομος, (Ιω., α΄, 38). Άλλωστε είχε προηγηθεί η θεραπεία της πενθεράς του Πέτρου από υψηλό πυρετό, (Λκ, δ΄, 38). Την νύκτα εκείνη, της αποτυχίας του ψαρέματος, συμμεριζόταν την αγωνία τους και το πρωί πήγε κοντά τους.
Το ημερήσιο πρόγραμμα του Ιησού που ισχύει, τηρουμένων των αναλογιών, σε κάθε χριστιανική εποχή και σε κάθε χριστιανική οικογένεια, ήταν το εξής: Τα Σάββατα στη συναγωγή διδάσκοντας τον λαόν και τις καθημερινές στην παραλία της Γεννησαρέτ, στον τόπο της εργασίας. Εκεί λοιπόν πιεζόμενος, σπρωχνόμενος από τον λαόν, με κίνδυνο να τον πετάξουν στη θάλασσα.
Έχει πανέμορφα μικρά άνθη σε λευκό, μοβ ή πράσινο χρώμα και υπέροχο άρωμα που θυμίζει λεμόνι. Ο λόγος για τη λουίζα, ένα βότανο με ποικίλες φαρμακευτικές ιδιότητες, το οποίο, αν και έχουμε ταυτίσει με την ελληνική γη, στην πραγματικότητα κατάγεται από την Αμερική, ενώ στην Ευρώπη το έφεραν οι Ισπανοί τον 17ο αιώνα. Η λουίζα είναι γνωστή κυρίως για τη συμβολή της στο αδυνάτισμα και τη βελτίωση της κυτταρίτιδας.
Πώς μας ωφελεί;
Σκίτσο του ΚΥΡ από την «Αγορά». Ο μεγάλος σκιτσογράφος παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Εύγε!
«Εχουμε γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο». Αν δεν είναι βοσκοτόπι, δεν λέει…
Χρήστος Καλογρίτσας: Ο άνθρωπος πήρε σε δάνεια απ’ την Τράπεζα Αττικής το μισό απ’ το κομμένο ΕΚΑΣ. Γύρω στα127 εκατομμύρια (από τα οποία, τα 77 εκατομμύρια επί ΣΥΡΙΖΑ).
Τράπεζα Αττικής: Φαιό νταμάρι. Στο οποίο ασκούνται κατσίκια για να γίνουν βουβάλια. Και γιδοτόμαρα για να γίνουν Κριστιάν Ντιόρ…
Βοσκοτόπι: Προτεκτοράτο, Μπανανία, Ειδική Οικονομική Ζώνη, η τελευταία λέξη του Συντάγματος.
Αν ως χούντα ορίζεται ένα καθεστώς το οποίο διαμορφώνεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων και επιβάλλεται βίαια σε μια ολόκληρη κοινωνία, αφαιρώντας της το δικαίωμα άλλης επιλογής και αντίδρασης, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε γύρω από την πολυσυζητημένη έννοια της σημερινής «οικονομικής χούντας».
Προτείνω να αφαιρέσουμε την προϋπόθεση της στρατιωτικής επιβολής μιας χούντας, διότι τα «όπλα» στους καιρούς μας είναι ποικίλα, και αυτό διαφοροποιεί και το «πρόσωπο» του εν λόγω ανελεύθερου καθεστώτος, που ενδέχεται και να μην καταλάβει ποτέ θέση πολιτικής εξουσίας σε μία χώρα, αλλά κατ’ ουσία να εξουσιάζει αντιστοίχως ανελεύθερα τις ζωές μας, συχνά δίχως καν να το υποψιαζόμαστε, εγκλείοντας τους «αντιφρονούντες» στο περιθώριο –πολιτισμικό, θρησκευτικό, κοινωνικό, εργασιακό κλπ.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο, τυπικό ίσως δείγμα συγκάλυψης του φυλετικού ρατσισμού ή/και αποκάλυψης της υποκρισίας: «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, απλώς οι μαύροι μυρίζουν».
Η αλήθεια είναι πως καμιά αντιδραστική και μισάνθρωπη αντίληψη δε μπορεί να κατανοηθεί χωρίς υποκριτική αποκήρυξη του αποτρόπαιου προσώπου της και χωρίς νομιμοποίησή της με άλλους, παράγοντες, υπαρκτούς ή μη, αλλά σίγουρα πιο αποδεκτούς στη «μέση συνείδηση».
Έχει τεράστια σημασία η συζήτηση που γίνεται με αφορμή την άρνηση μερίδας γονέων στο Ωραιόκαστρο (και του Δημάρχου!) να συνυπάρξουν τα παιδιά τους με προσφυγόπουλα στο σχολείο. Το μοτίβο είναι σχεδόν πανομοιότυπο:
«κάθε άλλο παρά είμαστε ρατσιστές, αντίθετα συμπονάμε τους πρόσφυγες. Όμως, είναι φορείς μολυσματικών ασθενειών και κινδυνεύουν τα παιδιά μας».
Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφετότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
