Ας μη φοβόμαστε τόσο το σχίσμα…

[Συνοπτική επισκόπηση του Ουκρανικού εκκλησιαστικού προβλήματος και η πρόταξη της ζωής και του Σώματος έναντι των γραπτών νόμων και των επισήμων διοικητικών πράξεων]

Tου Κώστα Νούση*

Είναι γεγονός ότι έχει αρχίσει η Ορθοδοξία να βιώνει ένα ακόμη σχίσμα μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Βρίθει, βέβαια, σχισμάτων, για του λόγου το ακριβές και αληθές. Οι Πατέρες λένε πως ούτε αίμα μαρτυρίου δεν ξεπλένει αυτόν που σχίζει την Εκκλησία. Τόσο σοβαρό αμάρτημα λοιπόν. Το θέμα είναι ποιος σχίζει εν προκειμένω, οι Ρώσοι ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Και πριν συνεχίσουμε μια ερώτηση που θα βοηθήσει πολύ: οι Κανόνες έγιναν για την Εκκλησία ή η Εκκλησία για τους Κανόνες; Το ζων Σώμα προηγείται ή να γυρίσουμε στον νομικισμό των Ιουδαίων; Χάρις, λοιπόν, και ελευθερία ή νόμος και τυπολατρία; Ο άνθρωπος για το Σάββατο ή το Σάββατο για τον άνθρωπο;

Τα ίχνη του συλλογικού ανθρώπου …στο Μύλο του Παπά της Λάρισας

Της Φωτεινής Οικονόμου*

Με χαρά υποδεχθήκαμε στην πόλη μας τον αγαπητό συνάδερφο και συγγραφέα, Παναγιώτη Μπούρδαλα. Ο συγγραφέας είναι καθηγητής φυσικής, αλλά και πτυχιούχος θεολόγος. Η ενασχόληση και προσφορά του και στα δύο φαινομενικά διαφορετικά πεδία, αποδεικνύει την υπέρβασή του στο πλασματικό δίλημμα: «επιστήμη ή πίστη;», όχι μόνο γιατί υπηρέτησε και υπηρετεί και στα δύο, αλλά και επειδή η επιστημονική του ιδιότητα χαρακτηρίζεται από την έμπρακτη πίστη του στο Θεό και όχι το αντίθετο.

Με ακόμη περισσότερη χαρά κληθήκαμε σήμερα να μιλήσουμε για το βιβλίο του με τίτλο: «Στα ίχνη του συλλογικού ανθρώπου» και με υπότιτλο: «55 σημαδούρες κοινωνικής και υπαρκτικής θεανθρωπολογίας».

Παρουσίαση του βιβλίου  «Στα Ίχνη του Συλλογικού Ανθρώπου» του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Του Κώστα Κουτσόπουλου*

Ζούμε σε μια εποχή, που θέλει να έχει σαν προμετωπίδα του πολιτισμού της τον άνθρωπο. Προσπαθεί να ορίσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την ουσία του ανθρώπου, να καθορίσει τις ελευθερίες του, να διευρύνει τα κοινωνικά όριά του, να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική ηθική μέσα από τις σύγχρονες βιολογικές και οικονομικές ανάγκες και θεωρήσεις. Στις μέρες μας όλα έχουν την τάση αναθεωρούνται, να επανακαθορίζονται, να αυτονομούνται από κάθε παραδεδομένο σύνδεσμο, και κάθε φυσιολογία και οντολογία γράφεται από την αρχή στα πλαίσια μιας νέας επιστημονικής παναξίας, που δυστυχώς πολλές φορές κατευθύνεται από ένα προκαθορισμένο χρηστικό κοσμοείδωλο. Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας έδωσε στον άνθρωπο ασύλληπτη δύναμη, που τον έβγαλε από τα όριά του και τον οδήγησε σε έναν ατομικό και κοινωνικό ναρκισσισμό. Έτσι λησμόνησε τα βασικά ερωτήματα για τη ζωή.

Ένα σύντομο σχόλιο για τις εκπαιδευτικές θέσεις του νέου προέδρου του ΙΕΠ

Του Γιώργου Καλημερίδη*

«Το «ρολόι» των μεταρρυθμίσεων πρέπει να γυρίσει πίσω στο 2014»
Γιάννης Αντωνίου, Πρόεδρος του ΙΕΠ
Ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ εξαρχής, από ό,τι φαίνεται, επιχειρεί να προβάλει ως αυτονόητη πολιτικά μια επιθετική νεοφιλελεύθερη – νεοσυντηρητική εκπαιδευτική πολιτική για το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς του, ανεξάρτητα αν η τελευταία έχει ηττηθεί στη συνείδηση του εκπαιδευτικού κόσμου την προηγούμενη περίοδο. Οι έντεκα προτάσεις του για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση συνιστούν μια αντιδραστική παραλλαγή των γνωστών θέσεων του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως αυτές διαμορφώθηκαν ήδη από το 2011.

Γαϊδουράγκαθο: Χρήση και παρενέργειες

Της Αναστασίας Μοσχοβάκη*

Το γαϊδουράγκαθο (επιστημονική ονομασία: Silybum marianum) είναι ένα βότανο που αφθονεί στη Μεσόγειο. Έγινε ευρέως γνωστό στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη με την ρωμαϊκή επέκταση.

Η δραστική ουσία στο βότανο, η σιλυμαρίνη, είναι μείγμα από φλαβονοκιγκάνες (flavonolignans), σιλυβίνες, ισοσυλιβίνες Α και Β, σιλυχριστίνη, σιλυδιανίνη, ταξιφολίνη (αντίστοιχες ονομασίες στα αγγλικά silybins, isosilybin A B, silychristin, silydianin, taxifolin).

ΕΘΝΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ – ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΘΝΩΝ

Του Χάρη Ναξάκη*

Οι Γ. Κολέμπας και Γ. Μπίλλας, πρώην εκπαιδευτικοί και νυν βιοκαλλιεργητές, σ’ αυτό το βιβλίο τους για την Κοινότητα των Κοινοτήτων, που είναι η φυσική συνέχεια του προηγούμενου (Ο ανθρωπολογικός τύπος της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης, Εκδόσεις των Συναδέλφων), επιχειρούν να ανιχνεύσουν τις προϋποθέσεις μετάβασης σε μια Κοινότητα των Κοινοτήτων, που αποτελεί μια εκδοχή ενός τρίτου δρόμου, ούτε Μαρξιστικού ούτε Φιλελεύθερου, σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Λας. Όπως το διατυπώνουν οι ίδιοι οι συγγραφείς στον πρόλογο και το τεκμηριώνουν με παραδείγματα στη συνέχεια, η πρότασή τους για μια Κοινότητα των Κοινοτήτων αναδύεται από την ιστορική διαδρομή των κινημάτων αυτοθέσμισης, κυρίως αυτών που περιείχαν τα χειραφετικά προτάγματα της αυτονομίας- αποπανάπτυξης-κοινοτισμού και άμεσης δημοκρατίας.

Η καρδιά μας σταμάτησε στο Έσσεξ

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Τα φορτηγά ψυγεία στριγγλίζουν

        στους μεγάλους δρόμους της Ευρώπης

Άνθρωποι σφιχταγκαλιασμένοι

                στα παγωμένα σωθικά τους

                                        ικετεύουν μια ανάσα