ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ και ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ!
Του TheoTheoreio
Ρωτάνε πολλοί, πώς βλέπω το μέλλον τής Ελλάδας.
Με μία λέξη, τι θα λέγαμε, από τι εξαρτάται το μέλλον μας αυτή την στιγμή; Από "το επίπεδο μας", δεν λέμε; Σε ποιό σημείο βρισκόμαστε τώρα, τι ξέρουμε για να το αντιμετωπίσουμε, και από πού ερχόμαστε, ήθη, ιστορία κλπ. Δηλ. από το πολιτισμικό μας επίπεδο, τον πολιτισμό μας. Ας δούμε λοιπόν, ποιό είναι αυτό!
Πρώτα απ'όλα, μιά μικρή εισαγωγή πάνω στη μέθοδο για να μην μπλεχτείτε. Εδώ και καιρό, στα γραπτά μου στην Αποικία, εφαρμόζω, δουλεύω με, δύο αρχές ώστε να προκύψει η τρίτη μόνη της. Δουλεύω με τον Τρόπο και τον Τόπο, ώστε να προκύψει Εντροπία.
Ο τρόπος είναι, ο τρόπος διάγνωσης τού προβλήματος.
Ο τόπος, είναι ο καθορισμός τού σώματος όπου συμβαίνει το πρόβλημα.
Ο τρόπος διάγνωσης, που πάντα χρησιμοποιώ, δεν είναι ο τής "κλασσικής" (Ιατρικής), αλλά ο τής "ομοιοπαθητικής"˙ άλλα συμπεράσματα βγάζει ο ένας τρόπος, και άλλα ο άλλος, και το δηλώνω ακριβώς γιατί τα συμπεράσματα είναι διαφορετικά, και πολλές φορές άξια απορίας! παράξενα! τού στυλ "τι λέει τούτος δω;"
Ο τόπος, το σώμα, μπορεί να μην χρειάζεται να το καθορίσουμε όταν μιλάμε ιατρικά, αλλά χρειάζεται να το καθορίσουμε όταν μιλάμε Πολιτικά, Νομικά, Οικονομικά και τέλος πάντων σε θέματα που δεν "βλέπουμε" το σώμα.
Άρα, λοιπόν, και ακόμα όταν δεν το γράφω, οι αναλύσεις μου είναι βασισμένες στις δύο αυτές αρχές, την "ομοιοπαθητική" στο "σώμα" που έχει το πρόβλημα. Αυτό τα λέει όλα.
Αυτό σημαίνει, δεν πολυασχολούμαι με το πρόβλημα καθ'εαυτό, αυτό θα βρει το δρόμο του μόνο του, όπως και ήρθε˙ μέσω τής εντροπίας. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί ειδήμονες, δεν χρειάζεται ακόμα ένας.
Σκωπτικά αλλά αληθινά, θα έλεγα, οτι ειδικά στην Ελλάδα οι ειδήμονες που γνωρίζουν όλα τα θέματα είναι το 76,08% τού πληθυσμού, ένας αριθμός που προκύπτει από τον χρυσό αριθμό τής ομορφιάς τού μέτρου και τής αναλογίας – τον 1,618 – υψωμένο στην 9η δύναμη που είναι η βάση τής μουσικής μας παράδοσης.
Στον αριθμό αυτό έχει βασιστεί η ύπαρξη τής Ελλάδας όλης. Αυτά αργότερα.
Μιλάμε λοιπόν για το ποιό είναι το μέλλον τής Ελλάδας, αφού έχουμε τα τρέχοντα πρόβληματα. Μιλάμε για πρόβλημα, για σύγχυση, για σκάνδαλα, για οτιδήποτε αρνητικό, για κακό. Μιλάμε για σκοτάδι. Το οποίο συμβαίνει κάπου, σε ένα σώμα.
Για να το δούμε.
1. Η ομοιοπαθητική μου προσέγγιση είναι μία.
Σκοτάδι δεν υπάρχει. Οι περισσότεροι πιστεύουν οτι υπάρχει σκοτάδι, αλλά έτσι κοιτάζουν σε λάθος κατεύθυνση. Το σκοτάδι επέρχεται από έλλειψη φωτός, άρα Σκοτάδι δεν υπάρχει αυθύπαρκτα. Το φως υπάρχει αυθεντικά και αυθύπαρκτα και μάλιστα σε όλες τις περιπτώσεις, χωρίς καμμιά εξαίρεση, δημιουργείται από την σύντηξη δύο αντιθέτων υπάρξεων. Δεν υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθεί φως αν δεν συνυπάρξουν δύο αντίθετες οντότητες. Το σκοτάδι όμως δεν υπάρχει ούτε αυθεντικά ούτε αυθύπαρκτα, αλλά επέρχεται μόνο με την έλλειψη τού φωτός. Άρα όταν κάποιος μάχεται εναντίον τού σκοταδιού, δεν επιτυγχάνει τίποτα, ποτέ, αφού το σκοτάδι δεν υπάρχει. Η λύση, για να απαλλαχθείς από το σκοτάδι, είναι να πας πίσω, να επαναπροσδιορίσεις την κατάσταση και να επαναφέρεις το φως. Με άλλα λόγια, για να απαλλαχθείς από το σκοτάδι πρέπει να αγνοήσεις το σκοτάδι και να εργαστείς να επαναφέρεις το φως που απολέσθηκε.
Η λύση λοιπόν δεν ειναι η μάχη, είναι η εργασία σε αναθεωρημένη βάση.
Επαναπροσδιορισμός και εργασία. Όχι μάχη. Διαφορά μεγάλη, εεεεε; Όσο μάχεσαι το σκοτάδι, πρώτον το διατηρείς ζωντανό (αλλιώς τι θα μάχεσαι;) και δεύτερον το δυναμώνεις, το θρέφεις, και μάλιστα το θρέφεις τόσο καλύτερα όσο ισχυρότερα και αποτελεσματικότερα το πολεμάς, αφού λόγω τής φύσης του η μόνη λύση είναι να το αγνοήσεις και να εργαστείς επί τού απολεσθέντος φωτός. Όσο δεν φέρνεις πίσω το απολεσθέν φως, σκοτάδι θα έχεις είτε το πολεμάς είτε όχι.
Έλεγε ο Παΐσιος (σελ. 575, Ιερομοναχου Ισαακ, Βιος Γεροντος Παίσιου τού Αγιορειτου) "Τον διάβολο τον χτυπάς ξανά και ξανά αλλά πάλι εκεί, δεν φεύγει. Χρειάζεται μόνο περιφρόνηση και να μην τού δίνουμε δικαιώματα". Βάλτε όπου η λέξη διάβολος την λέξη σκοτάδι και έχετε την λύση.
Παράδειγμα, αν οι Έλληνες δεν μπορούν να τεθούν υπό τον ζυγόν εννόμου πολιτείας, η λύση δεν είναι περισσότεροι νόμοι και επιβολές, αλλά να δεις ποιά έλλειψη επιφέρει αυτή την ενσυνείδητη επιδίωξη τής ανομίας.
2. Ο προσδιορισμός τού σώματος είναι επίσης ένας.
Κάθε ύπαρξη, είτε συγκροτήθηκε με φυσικό νόμο (πχ, άνθρωποι), είτε συγκροτήθηκε με τεχνητό νόμο-νομικά (πχ, επιχειρήσεις), είτε συκροτήθηκε χωρίς νόμο-τυχαία (πχ, μιά παρέα φίλων, μιά συσπείρωση πολιτική, μιά παρέα για ταξίδι, οτιδήποτε) χρησιμοποιεί τρεις ισχυρές δυνάμεις, την κίνηση, το αίσθημα, και την διανόηση. Αλλιώς δεν μπορεί να εκδηλωθεί, δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν λοιπόν γράφω για κοινωνικά θέματα, μιλάω για την οντότητα τής Κοινωνίας, με τις τρεις λειτουργίες: σώμα με κίνηση, καρδιά με αίσθημα και ζωή, και κεφάλι με διανόηση και εντολές.
Ποιό είναι το σώμα τής Κοινωνίας μας; Η χώρα με τούς ανθρώπους της, τούς πολίτες.
Ποιά είναι η καρδιά τής Κοινωνίας μας; Τι τής δίνει αίσθημα και ζωή; Η οικονομία, η οικονομική ζωή, η ανάπτυξη μέσω εργασίας.
Ποιό είναι το κεφάλι, ο εγκέφαλος, τής Κοινωνίας μας; Ποιός κανονίζει τα τού σώματος (τα τού εδάφους) και τής καρδιάς (τα τής οικονομίας) τής Κοινωνίας μας; Η κυβέρνηση με τις τρεις εξουσίες. Ποιά από τις τρεις εξουσίες είναι η λογική και η σκέψη; ποιός σκέφτεται και ποιος κανονίζει; ούτε η εκτελεστική που εκτελεί, ούτε η δικαστική που διορθώνει και εξισορροπεί. Άρα η νομοθετική που σκέφτεται τι να κάνουμε σε κάθε περίπτωση, το συζητάει, και το νομοθετεί.
Τελειώσαμε!
Άρα να ξέρετε πάντα στα γραπτά μου δεν θα βρείτε λύσεις που αποτελούν αντίδραση στο πρόβλημα (στο σκοτάδι) και οτι πάντα θα αναφέρομαι στο Κράτος και τη Κοινωνία μας σαν να είναι ένα σώμα με τρεις λειτουργίες:
Την γεωδυναμική
Την οικονομικοκοινωνική και
Την κρατικοκυβερνητική.
Να γιατί όλη αυτή η πολυλογία! ώστε, ει δυνατόν, και να καταλάβουμε τα επόμενα αλλά και να ελαχιστοποιήσω τις πιθανές αντιρρήσεις που έχει επικρατήσει να επονομάζονται απόψεις, σφετεριζόμενες την ελευθερολογία και μεταλλάσοντας την σε ελευθεροστομία, με αποτέλεσμα να πετάγεται ο καθένας και να λέει οτι θέλει.
Πάμε λοιπόν στο θέμα, ποιό το μέλλον τής Ελλάδας.
Τρεις δυνάμεις επηρεάζουν το μέλλον τής Ελλάδας,
(η γεωδυναμική), η θέση της.
(η οικονομικοκοινωνική), ο κόσμος της με τις δραστηριότητες του και
(η κρατικοκυβερνητική), οι πολιτικοί.
Οι πολιτικοί μας παίρνουν αποφάσεις ανάμικτες. Προσέξτε, όχι μικτές, δηλ. συνθετικές αλλά ανάμικτες! Ούτε καθαρά καπιταλιστικές ούτε σοσιαλιστικές, ούτε καθαρά οικονομικές ούτε παραοικονομικές, ούτε δυτικές ούτε ανατολικές, ούτε ευρωπαϊκές ούτε ελληνικές. Αχταρμάς, ανάμικτες! Έχει σημασία αυτό μεγάλη. Από πού ξεκινάει, ποιό είναι το αίτιο πίσω από αυτή τη στάση;
Πολλά καταλογίζουν στους πολιτικούς, όπως οτι είναι στο στυλ "όσα πάνε και όσα έρθουν", όπως οτι είναι χωρίς οργάνωση και ασκούν πολιτική στην προχειρότητα και το πλιάτσικο, όπως οτι δανείζονται σαν έσοδο μέχρι να έρθει η ώρα τής αποπληρωμής, όπως οτι δεν έχουν κοινωνική συνείδηση και λαδώνονται ενώ έτσι υποθάλπουν το μέλλον τής Ελλάδας, και πολλά άλλα. Αλλά γιατί; Γιατί είναι η πλειονότητα έτσι και όχι μόνον μερικοί; Από πού ξεκινάει, ποιό είναι το αίτιο πίσω από αυτή τη στάση;
Η κοινωνία μας, ο κόσμος, ακούει αυτές τις λύσεις λογικές και τις υφίσταται, αλλά όταν καλείται να τις εφαρμόσει στη πράξη, αντιδρά, "κάτι δεν τού πάει". Τις δέχεται αλλά δεν τις εφαρμόζει, συμφωνεί αλλά δεν ακολουθεί, κατακρίνει αλλά δεν αποκρίνεται, διαβλέπει αλλά παραβλέπει. Αχταρμάς, ανάμιξη! Έχει σημασία αυτό μεγάλη. Από πού ξεκινάει, ποιό είναι το αίτιο πίσω από αυτή τη στάση;
Πολλά καταλογίζουν στον λαό, όπως οτι είναι στο στυλ "όσα πάνε και όσα έρθουν", όπως οτι είναι χωρίς οργάνωση και ζει καθημερινά στην προχειρότητα και το πλιάτσικο, όπως οτι δανείζεται σαν έσοδο μέχρι να έρθει η ώρα τής αποπληρωμής, όπως οτι δεν έχει κοινωνική συνείδηση και λαδώνεται ενώ έτσι υποθάλπει το δικό του μέλλον, και πολλά άλλα. Αλλά γιατί; Γιατί είναι η πλειονότητα έτσι και όχι μόνον μερικοί; Από πού ξεκινάει, ποιό είναι το αίτιο πίσω από αυτή τη στάση;
Η θέση μας, ανάμεσα Ανατολή και Δύση, ανάμεσα Βορρά και Νότο, πέρασμα για όλους και για όλα. Αχταρμάς, ανάμιξη! Έχει σημασία αυτό μεγάλη. Εδώ το ερώτημα "Από πού ξεκινάει, ποιό είναι το αίτιο πίσω από αυτή τη στάση;" Βρίσκει μιά προφανή απάντηση: από τη θέση.
Δηλ. και στις τρεις δυνάμεις μέσα μας, την γεωδυναμική, την οικονομικοκοινωνική, και την κρατικοκυβερνητική, αχταρμάς-ανάμιξη, καμμιά καθαρή λειτουργία, καμμιά σταθερή στρατηγική. Όλα άνω-κάτω. Πού οφείλεται αυτό;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πάμε πίσω! Αφήνουμε εδώ το πρόβλημα, το σκοτάδι, και πάμε πίσω να δούμε ποιό φως απολέσαμε και πού. Αναθεώρηση λοιπόν. Θα πάμε πίσω στη πορεία που ακολουθούμε να βρούμε πού πήραμε το λάθος δρόμο. Ποιά είναι η πορεία που ακολουθούμε;
Ερχόμαστε από την μία Αρχή, ζούμε μέσα στο Κόσμο, δημιουργούμε Κοινωνία, και απολαμβάνουμε Οικογένεια, είτε αυτή που μάς έφερε είτε αυτή που δημιουργούμε.
Οι τέσσερες αυτές έννοιες μπορούν για ευκολία να σχηματοποιηθούν.
Όλον
↓
Κόσμος
↓
Κοινωνία
↓
Οικογένεια
και αν κάποιος είναι θεωρητικός και τού αρέσει ήδη αυτή η πολυ-φιλολογία, ας το δώσω σε ποιό φιλοσοφικό σχήμα, εδώ
Αρχη
(τής αιτίας = Θεός, Άπαν)
↓
Αιτια
(τής ανέλιξης = παν, δημιουργία, περιβάλλον, κόσμος)
↓
Ανελιξη
(τής αξίας = γίγνεσθαι, επικοινωνία, ανάπτυξη, οργάνωση, κράτος)
↓
Αξια
(άτομο = ιδέες, επιθυμίες, επιδιώξεις, κίνηση, αναζήτηση, οικογένεια, κατοικία)
Θα συνεχίσουμε χρησιμοποιώντας το εκλαϊκευμένο πρώτο σχήμα Όλον-Κόσμος-Κοινωνία-Οικογένεια.
Στην πορεία αυτή, από το Όλον στην Οικογένεια, η κάθε Οικογένεια αρχικά πήρε μιά συγκεκριμένη θέση ανάλογα με το πώς είδε την όλη αυτή πορεία από Θεό μέχρι τον εαυτό τους. Από την θέση τής Οικογένειας, η Κοινωνία κατέγραψε πολιτισμό.
Κρατούντες σήμερα είναι δύο μεγάλοι πολιτισμοί: ο Ανατολικός και ο Δυτικός.
Ο ανατολικός πολιτισμός έχει παρουσιάσει την οργάνωση όλου τού Κόσμου, όλης τής δημιουργίας, με όλη αυτή την υπέροχη λεπτομερή οργάνωση με τούς τριβόλους και τούς θεούς και τις θεές στο στερέωμα τής δημιουργίας, και έχουν όλες αυτές τις πολυποίκιλες τερατώδεις μορφές συνήθως τεράστιου μεγέθους, που κατέχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και κατεβαίνουν σε πολέμους που ο ένας θεός σκοτώνει τον άλλον, και τα λοιπά και τα λοιπά, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και τις κατώτερες μορφές του με τις απολαύσεις τών 72 παρθένων και τούς άφθονο πιλάφι τού μεταθανάτιου παραδείσου. Αυτοί έχουν δημιουργήσει πολιτισμό πάνω σε αυτό το Κ, τον Κόσμο, και ομολογουμένως έχουν κάνει καλή δουλιά, και σε σύστημα, και σε συνεκτικότητα, και σε σταθερότητα.
Ο δυτικός πολιτισμός έχει παρουσιάσει την οργάνωση όλης τής Κοινωνίας, όλης τής ανθρώπινης δημιουργίας, με όλη αυτή την υπέροχη λεπτομερή οργάνωση με τούς τριβόλους και τούς θεούς και τις θεές στο στερέωμα τής πολιτικής, και έχουν όλες αυτές τις πολυποίκιλες τερατώδεις μορφές (έχετε δει τις μουτσούνες τους, έτσι;) συνήθως τεράστιου μεγέθους (εννοώ κοιλαράδες), που κατέχουν υπέρμετρο πλούτο και μέσα και κατεβαίνουν σε πολέμους που ο ένας θεός-πρόεδρος τής μιάς χώρας σκοτώνει τον άλλον, και τα λοιπά και τα λοιπά, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και τις κατώτερες μορφές του με τις απολαύσεις τών απανταχού 72 (και βάλε) πορνο-μη-παρθένων και το άφθονο πιλάφι τεχνολογίας τού προθανάτιου τούτου επίγειου παραδείσου. Αυτοί έχουν δημιουργήσει πολιτισμό πάνω σε αυτό το Κ, την Κοινωνία, και ομολογουμένως έχουν κάνει καλή δουλιά, και σε σύστημα, και σε συνεκτικότητα, και σε σταθερότητα.
Οι δύο λοιπόν πολιτισμοί, ο Ανατολικός και ο Δυτικός έχουν πιάσει τα δύο Κ.
Ο ανατολικός τον Κόσμο και ο δυτικός την Κοινωνία.
Τι απέμεινε;
Τα δύο Ο. Όλον και Οικογένεια, Θεός και Οικογένεια; Ποιός νομίζετε έχει πιάσει αυτά τα πόστα; Οι Έλληνες και οι συνακόλουθοι τους, Ρώσοι και λοιποί Ορθόδοξοι. Χωρίς θεούς και θεές, χωρίς πολέμους και σκοτωμούς, χωρίς παρθένες ούτε πιλάφια. Με Αλήθεια-Φως-Ζωή μετααρχαίου πολιτισμού που ήρθε και συμπλήρωσε το Σοφία-Κάλλος-Καλωσύνη τού προχριστιανικού πολιτισμού. Ωραία.
Το λέω και θα το ξαναλέω όσο ζω. Είτε την Αρχαία Ελλάδα πάρετε, είτε την Ρωμαϊκή, είτε την Βυζαντινή, είτε την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, είτε την Απελευθερωμένη, δεν θα δείτε πουθενά να έχει η Ελλάδα απορροφήσει και συγχρονησθεί με άλλους πολιτισμούς ή να έχει υπαχθεί σε μεγαλύτερα σύνολα άλλων πολιτισμών. ΠΟΤΕ!
Πάντα είχε τη μικρή δική της δυναμική οντότητα σε μεγέθη και ανέπτυξε τη δική της ποιότητα πολιτισμού. Η εξήγηση δόθηκε παραπάνω˙ επειδή πάντα κινήθηκε μεταξύ Αρχής και Βάσης, μεταξύ Ο και Ο, μεταξύ Θεού και Οικογένειας.
Από πού και ως πού λοιπόν σήμερα ξαφνικά θα συγχρονιστούμε με ΕΕ ή θα ενστερνισθούμε καπιταλιστικές πρακτικές ελεύθερης αγοράς ή θα προσεταιριστούμε χρηματιστικά μοντέλα που λειτουργούν αλλού;
Και όμως προσπαθούμε και αυτό κάνουμε. Και δεν μάς "βγαίνει" η συνταγή. Δεν απέδωσε ποτέ. Σε καμμιά φάση τής ιστορίας μας. Αλλά εμείς εκεί, κοιτάμε τον έναν και αντιγράφουμε τα καλά του (νομίζουμε), και κοιτάμε τον άλλον και αντιγράφουμε και εκείνου τα καλά.
Να που οφείλεται ο αχταρμάς, η ανάμιξη που ανέφερα παραπάνω. Και να γιατί αυτός ο αχταρμάς βρίσκεται παντού και στο σώμα, και στη καρδιά, και στο κεφάλι τού σώματος που λέγεται Ελλάδα. Και στο κόσμο, και στους πολιτικούς, και στη χώρα την ίδια.
Αυτά τα δύο, Οικογένεια και Θεός, είναι τόσο βαθιά συνυφασμένα με την ζωή τού Έλληνα που δύσκολα κανείς μπορεί να εμβαθύνει σε όλες τις διαστάσεις αυτής τής επιρροής.
ΠΧ, όλοι αναγνωρίζουμε οτι ο Έλληνας, όταν βγαίνει έξω από τη πόρτα του, κοιτάζει τι θα αποκομήσει, όχι τι θα συνεισφέρει ή σε τι θα υπακούσει, κοιτάζει τι θα επωφεληθεί, όχι τι είναι σωστό να κάνει˙ αλλά κανένας δεν το έχει συνδέσει με την οικογένεια του. Δηλ. κανένας δεν έχει παρατηρήσει οτι δεν το κάνει από πρόθεση να επιβουλευθεί το κοινό καλό, αλλά επειδή κοιτάζει τι θα αποκομήσει για την οικογένεια του.
Εργασία, οδήγηση, συμπεριφορά, προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές, όλα είναι ‘‘θα παλέψω εγώ να βγω από πάνω…'', και από πίσω υποβόσκει ‘‘για μένα… ή για την οικογένεια μου''.
Δεν λέει, ‘‘τι υποχρέωση έχω απέναντι στους άλλους εδώ που βρίσκομαι, τι θα συνεισφέρω'', αλλά λέει ‘‘εγώ να τα καταφέρω, τι θα αποκομίσω εγώ…'' και από πίσω υποβόσκει ‘‘…πίσω στο σπίτι''.
Παίρνει διάφορες μορφές όπως, ‘‘την πάρτη μου θα κοιτάξω, γράφτους όλους τούς άλλους΄΄, αλλά αυτό ουσιαστικά υπονοεί ‘‘θα κοιτάξω εμένα και τούς δικούς μου, την οικογένεια μου'', και ακόμα καλύτερα ‘‘το σπιτικό μου, την φαμίλια μου, τον στενό κύκλο που ανήκω''.
Θεωρεί την Κοινωνία κάτι τεχνητό, ενώ την Φαμίλια που τον έφερε στον κόσμο κάτι θεϊκό, γιατί γεννήθηκε εκεί.
Θεωρεί επίσης τον Κόσμο αλλουνού δουλιά, τού Θεού και τής Φύσης, τον βρήκε έτσι, δεν τον πολυνοιάζουν, άλλος είναι ο αφέντης στο κόσμο, ενώ στη Φαμίλια του είναι αυτός.
Ο-Ο ή Θ-Ο είναι τόσο ριζωμένα στον Έλληνα που ούτε να συζητηθούν δεν μπορούν. Θεωρούνται ‘‘πάντα έτσι ήταν και θα είναι''. Έχουν απλωθεί σε τόσο μεγάλη έκταση και βάθος που ότι ανάλυση και να κάνεις, θα βγεις τρελλός.
ΠΧ, το κράτος το ίδιο είναι δομημένο έτσι. Βγαίνει ο αστυνομικός στο δρόμο και είναι, "ένας από μάς", είναι άνθρωπος ο αστυνομικός, ας φοράει στολή, άνθρωπος είναι, τι άλλο είναι; Για άντε πέστο αυτό στα Κράτη που θαυμάζουμε και πάμε για δανεικά! Από τη στιγμή που φοράει τη στολή, είναι ο Νόμος, δεν είναι άνθρωπος. Αλλάζει υπόσταση όπως μιά εταιρεία, που από τη στιγμή που την έφτιαξες στα χαρτιά και μπήκαν οι υπογραφές γίνεται ‘‘πρόσωπο''. Στα άλλα εκείνα Κράτη που προστρέχουμε, δεν προσπερνάς το αυτοκίνητο τής Αστυνομίας γιατί υποτίθεται πάει όσο λέει ο Νόμος. Αλλά ο Έλληνας, βρουουουμ, τον πέρασε τον αστυνομικό. Έξω, τον σέβεσαι ακόμα και αν έκανε λάθος, το δικό σου λάθος είναι τιμωρητέο, το δικό του έγινε σε ώρα καθήκοντος, δύσκολα θα το τιμωρήσεις, όπως άλλωστε υποδεικνύει και ο δικός μας Πλάτωνας στη Πολιτεία. "Οικογενειάρχης είναι και ο αστυνομικός", έτσι δεν λέμε; Λάθος, μεγάλο. Τού μιλάς κάποιου ΠΧ, για αστυνομικό και σού δείχνουν τα παιδιά του ενώ δεν θα'πρεπε ούτε να αναφέρονται σε αυτό καθόλου, σαν να μην έχει.
Άλλο! Βγαίνει ο πολιτικός, κοιτάει να φάει. Το θεωρεί φυσιολογικό, σού λέει, "να κοιτάξω την οικογένεια μου". Τι θα κοιτάξω πρώτα σού λέει; Το θεωρεί φυσιολογικό, όσο είναι στη καρέκλα να πιάσει τα περισσότερα που γίνεται, επειδή δεν θα είναι για πολύ, δεν είναι όπως ένας επιχειρηματίας που έχει την επιχείρηση του για πάντα. Πού είναι λάθος; ότι βγαίνει έξω αλλά σκέφτεται πίσω, το σπίτι.
Τα ίδια και χειρότερα ο στρατιωτικός. "Έχω παιδιά πίσω λέει", κοιτάει που θα βολευτεί. Να το ρουσφέτι. Εν τω μεταξύ, όλοι έχουν παιδιά, χααα. Πού είναι το λάθος; ότι βγαίνει έξω και κοιτάει πίσω.
Κοινωνία, λοιπόν στα άγραφα, Κόσμος τα ίδια και χειρότερα! Μόνο οικογένεια μετράει.
Φτάνει η στιγμή ο Έλληνας να πληρώσει για όλα αυτά. Σήμερα, άλλες εποχές, πάντα πλήρωνε. Όταν φτάνει η στιγμή αυτή, τι λέει; Ο Θεός! Είτε ατομικά είτε οικογενειακά είτε όλοι μαζί σαν Κοινωνία, όταν πλακώσουν τα δύσκολα τρέχουμε στο Θεό. Ανατρέχει σε αυτά τα δύο Ο-Ο, από Οικογένεια σε Θεό, μιά ζωή! τρέχει για την Οικογένεια και όταν έρθει η ώρα τού πόνου τρέχει στο Θεό. Από Οικογένεια στο Θεό και από Θεό πίσω στην Οικογένεια. Αναμεταξύ, ο πόνος.
Κολλάει στην Οικογένεια, σκόπιμα αγνοεί όλα τα άλλα, φτάνει η στιγμή που αυτή η ανευθυνότητα φέρνει την ανισορροπία, αντί να κοιτάξει τι χρειάζεται να διορθώσει, τρέχει πάλι πίσω στην οικογένεια να την προστατεύσει, και προσεύχεται στο Θεό. Πάλι δεν διορθώνει τη Κοινωνική του δομή, πάλι δεν μελετά το περιβάλλον, ελπίζει στο Θεό και γράφει ιστορία και πολλές φορές και θαύματα.
Ρωτάς τον άλλον που δεν τον έχεις δει για χρόνια, τού λες, "ρε συ τι γίνεσαι;" και σου απαντάει, "καλά, παντρεύτηκα, έχω και δύο παιδάκια, ο ένας πάει σε'κείνο το σχολείο, η μεγάλη πάει στο Πανεπιστήμιο, έχει περάσει στη τάδε σχολή, έχει βρει και ένα νέον, καλό παιδί, αρραβωνιάστηκαν, θα τούς παντρέψουμε άμα τελειώσουν, η γυναίκα μου είναι από 'κείνο το χωριό, πήραμε και ένα σπίτι, έχουμε και το άλλο στο χωριό από τα πεθερικά, δε βαριέσαι όλα καλά, εσύ;" Αυτό δεν κάνουμε; Είπε τίποτα άλλο εκτός γύρω από την οικογένεια; Όχι! Γιατί; Γιατί στο αίμα του μέσα είναι αυτό, οτι η Οικογένεια είναι το παν μετά το Θεό.
Ενώ ρωτάς τον ξένο "τι γίνεσαι ρε αδερφέ; σ'έχασα!" και θα σου πει ποιό κολλέγιο τέλειωσε, πού έκανε master, πού εφαρμόστηκε η εργασία του, σε ποιές χώρες πήγε και γιατί, κλπ, ίσως πει και για τη νέα μέθοδο που δουλεύουνε τώρα, και στο τέλος, τελείως διακριτικά αν τολμήσεις και ρωτήσεις, "οικογένεια έχεις;", τότε μπορεί να πει το πολύ πολύ πόσα χρόνια είναι παντρεμένος, ούτε πού είναι τα παιδιά, ούτε πώς τα βολεύει, ούτε για τη γυναίκα, θα φύγεις και πιθανόν να μην έχεις καταλάβει οτι είναι παντρεμένος, πιθανόν, με άντρα!
Άρα εμείς για τι ζούμε; Για την Οικογένεια. Κανείς δεν λέει οτι ζούμε για την Κοινωνία. Όλοι λένε για την οικογένεια. Έχουμε την Οικογένεια για σκοπό σε αυτόν εδώ το κόσμο, τον Θεό για τον άλλο κόσμο, και κλείσαμε, τα λύσαμε όλα. Τότε γιατί ζητάμε καλύτερο κράτος και οργάνωση; Αυτά θέλουν άλλα προσόντα! Να, λοιπόν που είναι η αιτία όλων τών δεινών μας ανά τούς αιώνες.
Πολλοί αποδίδουν την αιτία σε άλλους παράγοντες. Κάποιοι λένε, ‘‘τι μάς λες ρε και συ τώρα, εδώ τα φάγανε, αυτή είναι η αιτία! Ήρθες τώρα να μάς πεις εσύ ότι η αιτία είναι τα σχεδιαγράμματα σου και η φύση τής δημιουργίας;''
Ναι, έχει δίκιο αυτός, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί άλλοι τα κατάφεραν, ενώ είχαν πολυποίκιλα προβλήματα και ίσως χειρότερα από τα δικά μας.
Η Γερμανία ήταν ισοπεδωμένη, κοίτα που βρίσκεται μετά από 60 χρόνια.
Η Αμερική είναι καινούργια χώρα, μόνο 300 χρόνια ιστορία έχει, κοίτα που είναι τώρα.
Η Φινλανδία ήταν για πτώχευση 4 χρόνια πριν, όχι μόνο σώθηκε αλλά δεν χρωστάει και τίποτα μέσα σε 4 χρόνια!
Στην Αμερική τα τρώγανε τις δεκαετίες τού 1950 και 1960, και είχανε τη μεγαλύτερη μαφία στο κόσμο, πώς βρήκανε άκρη; Είχανε τις μεγαλύτερες κοινωνικές αντιθέσεις και σκοτωμούς, από τον μαύρο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ, μέχρι τον εργατοηγέτη Τζίμμυ Χόφφα, μέχρι ακόμα και πρόεδρο τον Τζων Κέννεντυ, αλλά το ερώτημα παραμένει πώς τα βγάλανε πέρα και εμείς δεν μπορούμε;
Παντού τρώγανε, και παντού λαδώνανε, και παντού κορόϊδευαν το κοσμάκη, αλλά κάποιοι προχώρησαν μπροστά 1-2-3 και κάποιοι πήγαν πίσω 1-2-3.
Δηλ. δίνω μερικά παραδείγματα, και τού τι έγινε σε άλλους, και τού πώς σκεφτόμαστε εμείς, όχι για να αρχίσω πολιτική κουβέντα, αλλά για να υποστηρίξω το επιχείρημα μου περί χαρακτηριστικών τών διαφόρων λαών, και να επιστήσω τη προσοχή στα δικά μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ναι, και εγώ έχω πει οι πολιτικοί φταίνε, και επίσης έχω πει η νοοτροπία τού κόσμου φταίει, και επίσης έχω πει οι ξένοι φταίνε. Ναι, και οι πολιτικοί, και ο κόσμος, και οι ξένοι. Φταίνε όλοι και όλα, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό είναι το σκοτάδι, θυμάστε;
Εδώ μιλάμε ποιό είναι το φως που λείπει. Ποιός είναι ο ορίζοντας που κανένας καπετάνιος αυτής τής χώρας δεν μπορεί να δει; Ο ορίζοντας είναι ότι είμαστε τρίτος πολιτισμός, άλλη φτιασιά από τις άλλες δύο που υπάρχουν. Εκεί βλέπω την αιτία τού κακού, εκεί βλέπω και την λύση, εκεί βλέπω και την απάντηση τού γιατί δεν αλλάζει τίποτα ποτέ μέχρι τώρα.
Θα ρωτήσει κάποιος, και από πού θα εμφανιστεί εκείνος ο πολιτικός που θα αναγνωρίσει το πρόβλημα στη βάση που μάς τα λες εδώ, και θα έχει διαμορφώσει ανάλογες λύσεις; Από πουθενά! Εγώ δεν έγραφα τόση ώρα για λύση και πολιτικό, έγραφα για την απάντηση μου "Ώσπου να καταλάβουμε οτι καμμία λύση δεν θα βρει εφαρμογή στην Ελλάδα, το μέλλον μας θα διαγράφεται Μαύρο και Άραχνο", στο ερώτημα "ποιό είναι το μέλλον τής Ελλάδας".
Λέω οτι έτσι θα πηγαίνει και μάλιστα χειρότερα. Φαγωμάρα θα δείτε, και άλλα χρέη θα δείτε, και λύσεις για λίγο θα δείτε, και ανακατωσούρα πάλι θα δείτε, και επιθέσεις από έξω θα δείτε, και πυγμή από κάποιον θα δείτε, και ξεπούλημα θα δείτε, όλα μαζί, μία το ένα και μία το άλλο, μία πάνω και μία κάτω! Δηλ. εγώ κάνω πρόβλεψη, ο αχταρμάς, το ανακάτεμα, η ανάμιξη δεν θα λειψουν. Γιατί ποτέ δεν θα βρούμε ησυχία όσο δεν ακολοθούμε την φύση μέσα μας, που μάλιστα είναι πολύ ισχυρότερη από όλους τούς άλλους λαούς λόγω ιστορίας και διάρκειας.
Αυτή η ανακατωσούρα είναι το μέλλον τής Ελλάδας. Γιατί η λύση, οτι "η φύση μας, η ιστορία μας, η φιλοσφία μας, το αίμα μας το ίδιο, είναι τρίτης πάστας, διαφορετικής υφής, και άρα πρέπει να σταματήσουμε να δανειζόμαστε ιδέες, χρήματα, πρακτικές" είναι πολύ μακρυά. Δεν την αναφέρει κανένας ούτε καν σαν φιλοσοφία, ποσώς σαν πρακτική. Γιατί; Γιατί δεν την βλέπει κανένας! Κανένας, ούτε από τούς ειλικρινείς εργάτες που θέλουν να βοηθήσουν την Πατρίδα. Ας αφήσουμε τούς λαοπλάνους και τούς κλέφτες! αλλά ούτε οι ειλικρινά εργαζόμενοι και σκεπτόμενοι για το καλό τού τόπου δεν έχουν ποτέ διειδεί τέτοια λύση.
Αν λοιπόν, πιάσαμε μιά κάποια μικρή αίσθηση τού τι εννοώ, τότε καταλάβαμε, δεν υπάρχουν δύο πολιτισμοί, ο ανατολικός και ο δυτικός, αλλά τρεις. Υπάρχει και ο βυζαντινο-ελληνικός!
Ο ανατολικός πολιτισμός έχει αναγάγει το υπερφυσικό, τον μυστικιστικό, και έχει τις ρίζες του στο οτι υπάρχουν πολλές τρομερές ανώτερες δυνάμεις, με άλλες τρομερές υποδυνάμεις, που όλες πρέπει να υπηρετούνται, και έχει κλωτσήσει στην άκρη τον άνθρωπο παραμελώντας τον.
Ο δυτικός έχει πέσει με τα μούτρα στο φυσδικό, το επιστημονικό, στο χρηματοοικονομικό, και έχει τις ρίζες του στο οτι υπάρχει μιά μόνο τρομερή ανώτερη δύναμη, που θα μάς τιμωρήσει αν δεν κάνουμε τούτο και το άλλο, και έχει κλωτσήσει στην άκρη τον άνθρωπο υπερτιμώντας τον.
Μόνο ο Ελληνικός, Κλασσικός ή όπως θές ονόμασε τον, έχει συνθέσει και τα δύο σε ένα, και έχει δώσει σημασία στον άνθρωπο.
Δείτε τον Άνθρωπο και το Πνεύμα στην αρχαιότητα, μαζί σε ένα.
Δείτε τον Θεα-Ανθρωπο, Θεό και Άνθρωπο μαζί σε ένα, μετά.
Δείτε τα μηνύματα τών αγίων, που είναι η αγάπη στον πονεμένο άνθρωπο, η θεϊκή φροντίδα στον υλικό άνθρωπο, μαζί σε ένα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Άγιο Όρος αναπτύχθηκε εκεί ακριβώς που αναπτύχθηκε ο Αριστοτέλης και ο Μέγας Αλέξανδρος, έξω από το χωριό τής Ολυμπιάδας. Εκεί η ΑρχαιοΕλληνική δωδεκαθεϊκή μυθολογία, επιστήμη και φιλοσοφία μεταλλάχθηκε και συνεχίστηκε, χωρίς κανένα πρόβλημα, στην λατρεία τού ενός αληθινού ζώντος Κυρίου, και στον ίδιο τόπο.
Εμείς έχουμε αυτό το χαρακτηριστικό, να συνθέτουμε σε ένα σοφό απαύγασμα (σύνθεση, όχι ανάμιξη!), αυτά που οι άλλοι χωρίζουνε στα δύο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα αποδώσαμε τον Ομφαλό τής Γης.
Τώρα μπορεί να πείτε, καλά όλα αυτά, τι γίνεται στη πράξη; Να σάς πω.
Αν κοιτάξουμε να βρούμε λύσεις οικονομικές, όπως κάνουν σήμερα οι άλλοι λαοί, λύση δεν θα βρούμε! Πάλι μπάχαλο θα γίνει η κατάσταση, όπως και πάντα έχει γίνει. Δεν μπορείς να βάλεις τον Έλληνα στο καλούπι τής παραγωγής, εκτός αν τον πάρεις έξω από την Ελλάδα, σε άλλο τόπο. Γι'αυτό και έξω μεγαλουργούμε, αλλά ακόμα και εκεί η φύση μας επαναστατεί, κανενός δεν άρεσε η ζωή στο εξωτερικό. Και οι ίδιοι όταν έρθουν στην Ελλάδα, ή αλλάζουν ή φεύγουν πάλι έξω. Γιατί;
Δεν μπορείς να στερήσεις από τον Έλληνα τις στιγμές τής σχόλης (το άραγμα), την αγορά του όπου ανέπτυξε δημοκρατία, τον "Σωκράτη" μέσα του με την φιλοσοφία του, και να τον στρώσεις να βγάζει πλαστικά, και μηχανές. Τον εξόντωσες και θα αντιδράσει, ξέρει ο Έλληνας οτι "δεν είναι μόνο τα λεφτά".
Πρώτα απ'όλα κοιτάς το φως τού Ήλιου, την ποιότητα και τη γωνία που το φως του πέφτει πάνω σε αυτή την ευλογημένη Γη, κοιτάς την ομορφιά στο βραχώδες έστω και χωρίς πράσινο βουνό, ακούς το κύμα με το τρόπο που σπάει και σού λέει οτι από κάτω υπάρχουν κατακάθαρες πετρούλες και δεν πάει ούτε με τα πλαστικά, ούτε με τούς πυραύλους.
Αν από την άλλη, αν κοιτάξουμε να βρούμε λύσεις τσαπατσούλικες, τού τύπου ‘‘όσα πάνε και όσα έρθουν'', ‘‘εμείς είμαστε και κανένας άλλος'', ‘‘τούς γράφουμε όλους'', όπως κάνουν σήμερα οι ανατολικοί λαοί, πάλι μπάχαλο θα γίνει, ήδη γίνεται. Γιατί δεν μπορείς να στερήσεις από τον Έλληνα την συμπόνοια, το φιλότιμο, τον κοινό νου που λείπει από τούς άλλους, τούς αγίους, αυτή τη μαγιά που έκανε τούς περισσότερους Αποστόλους και Αγίους να γεννηθούν κάπου αλλού αλλά να δημιουργήσουν και να πεθάνουν στην Ελλάδα.
Άρα, η λύση είναι στη σύνθεση και τών δύο. Επειδή έχουμε το πόστο Ο-Ο, δηλ το Α και το Ω, να βρούμε πάλι τις λύσεις, όπως κάναμε κάτι αιώνες πριν, να βρούμε πάλι τις σοφές πρακτικές, εκείνες που δεν είναι ούτε ανατολίτικες ούτε δυτικές, εκείνες που δεν είναι ούτε παγανιστικές ούτε υλιστικές, εκείνες που δεν είναι ούτε συμβολικές ούτε χρηματοοικονομκές.
Να εκμεταλλευτούμε τις δεινές περιστάσεις που περνάμε, να στρωθούμε κάτω και να παρουσιάσουμε για ακόμα μια φορά στην ιστορία τον Τρίτο παράγοντα, τον Τρίτο πολιτισμό, μακρυά από τούς δύο που μάς ταλανίζουν, και να γράψουμε Ιστορία πάλι.
Δηλ. ο πολιτικός όταν θα βγάλει το νόμο, να σκεφτεί και με τα δυό κριτήρια που παρουσιάζω, και με το δυτικό-οικονομικό και με ανατολικό-φιλοσοφικό. Ουσιαστικά είναι ένα, απλώς πρέπει να γνωρίζει τούτη τη στάση ζωής.
Θα το κάνει ο σημερινός πολιτικός; Όχι!
Άρα πρέπει να τούς κάνουμε εισαγωγή από τη Δύση, όπως κάναμε στα παλιά, τον Όθωνα και κάποιους Βασιλείς. Από εμάς λύση δεν υπάρχει! Μόνο αν τα πράγματα έρχονταν έτσι από συγκυρίες και αναζωοπυρωνόταν το Βυζαντινό αίσθημα πάλι.
Λέτε ο γεροΠαΐσιος να είχε δίκιο;
Είδωμεν και εν τω μεταξύ ο Νοών Νοείτω!
ΑΥΤΑ!!
Άλλα άρθρα του Συγγραφέα στην ΑποικίαΟρεινών Μανιταριών:
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=210
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=249
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=254
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=957
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=961
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=976
