ΔΙΑΒΟΛΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ:

Οι αμφισβητήσεις των Ελλήνων, οι πολιτικές τάσεις της ΕΕ…  – Μέρος  Ι

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Οι Έλληνες αμφισβητούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία – επιθυμώντας να «εγκαταστήσουν» στη θέση της τη συμμετοχική, άμεση δημοκρατία, η οποία θα τους προστατεύει καλύτερα στο μέλλον από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές «καταρρεύσεις».

Συνεχίζοντας, οι Έλληνες αμφισβητούν την απολυταρχική ηγεμονία του Καρτέλ, του μονοπωλιακού καπιταλισμού καλύτερα, αλλά και την παντοδυναμία των εμπορικών τραπεζών – η οποία πηγάζει από την άδεια αποκλειστικής παραγωγής χρημάτων που τους έχει προσφερθεί από τις κυβερνήσεις και την ΕΚΤ. Επίσης, αμφισβητούν το σημερινό τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας – η οποία ουσιαστικά «εκτρέφει» το τοκογλυφικό κεφάλαιο, ενώ είναι παράλληλα ο απόλυτος κυρίαρχος του τραπεζοκεντρικού ευρωσυστήματος. Κατ’ επέκταση, οι Έλληνες αμφισβητούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο σύνολο του – γνωρίζοντας πλέον πως, παρά το ότι παράγει χρήματα από το πουθενά, εκμεταλλευόμενο με κάθε τρόπο την απίστευτη εξουσία του, καλεί τους Πολίτες να πληρώσουν για τα λάθη ή τις παραλείψεις του (ιδιοποιούμενο τα κέρδη και κοινωνικοποιώντας τις ζημίες του, όπως στο παράδειγμα των δύστυχων Ιρλανδών – οι οποίοι «σύρθηκαν» από την κυβέρνηση τους στη διάσωση των ιδιωτικών, κερδοσκοπικών τραπεζών!).   

Τέλος, οι Έλληνες αμφισβητούν τόσο τη λειτουργία, όσο και τα κίνητρα ορισμένων διεθνών οργανισμών – όπως του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Τράπεζας των Τραπεζών (BIS), των εταιρειών αξιολόγησης, των κερδοσκόπων-επενδυτών, των διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγων κλπ. Φυσικά αμφισβητούν τις «αγαθές» προθέσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας αλλά και των Η.Π.Α. – στα θέματα τουλάχιστον που τους αφορούν, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι καλούνται να επιβιώσουν σε μία εμπόλεμη ζώνη, όπου άλλοι λαοί (Ιρλανδοί, Πορτογάλοι) έχουν δυστυχώς αποδεχθεί τη μοίρα τους, σκύβοντας το κεφάλι. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, σύσσωμοι όλοι οι Έλληνες απαιτούν από την κυβέρνηση να πάψει πια να δανείζεται, επιτρέποντας τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής τους περιουσίας – υποθηκεύοντας παράλληλα την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Προφανώς δε να ζητήσει την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων (άρθρο μας) ή να παραιτηθεί άμεσα – εάν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της και εάν συνεχίσει να λειτουργεί σαν μία ξενοκρατούμενη, κοινοβουλευτική δικτατορία.

Το ίδιο απαιτούν και από την αντιπολίτευση, διαπιστώνοντας με αποστροφή ότι, «εκλιπαρεί» την καγκελάριο της Γερμανίας για ένα νέο σχέδιο διάσωσης της χώρας τους, χωρίς καν να τους ρωτήσει εάν είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στον εχθρό της Ευρώπης. Μία αντιπολίτευση που δεν εκφράζεται κατανοητά, αλλά με υπεκφυγές και με ασάφειες, όσον αφορά τα εγκληματικά μέτρα που καθημερινά σχεδόν ψηφίζονται, ερήμην των Πολιτών – ειδικά σε σχέση με το ΔΝΤ, με την Τρόικα, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τον ανεφάρμοστο «εφαρμοστικό» νόμο, με τη  δανειακή σύμβαση και με τόσα άλλα (με φωτεινή εξαίρεση το «όχι» στο μεσοπρόθεσμο έγκλημα, παρά τις εξωτερικές πιέσεις). Παράλληλα οι Έλληνες απαιτούν από όλους τους συμπολίτες τους, μισθωτούς και επιχειρηματίες, να αλλάξουν ριζικά τα «κακώς κείμενα» και την «ανατολίτικη νοοτροπία» – συμπεριφορές στις οποίες είχαν ίσως οδηγηθεί από την υφιστάμενη διαπλοκή, από τη διαφθορά του δημόσιου βίου, από την έλλειψη επαγγελματικής ηθικής, από την αδικία και από την κάθε μορφής εκμετάλλευση. Ακόμη περισσότερο, πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να «αποκατασταθεί» η αμφίδρομη φορολογική συνείδηση και η συνέπεια, μεταξύ Πολίτη και Πολιτείας – η οποία έχει κοστίσει και στους δύο «συναλλασσόμενους». Επίσης, απαιτούν να εμποδιστούν αποτελεσματικά και να τιμωρηθούν οι διαφθορείς συνειδήσεων – κυριότεροι των οποίων είναι οι Γερμανικές πολυεθνικές.         

Μείωση των υπέρογκων δημοσίων δαπανών, κατάργηση της γραφειοκρατίας, ορθολογικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, συνεχής έλεγχος της εξουσίας από τους Πολίτες, παραδειγματική τιμωρία των όποιων διεφθαρμένων πολιτικών, εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου, εκδίωξη της Τρόικας και «ανάπτυξη ή στάση πληρωμών», είναι πλέον τα βασικά αιτήματα των Ελλήνων. Επίσης, όχι νέα δάνεια και τέλος στη διεθνή επαιτεία, η οποία καταρρακώνει τόσο την υπερηφάνεια, όσο και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, καταστρέφοντας την αυτοπεποίθηση του. Ενός λαού που γνωρίζει μεν πόσο οδυνηρή είναι μία ξαφνική χρεοκοπία, αλλά την προτιμά από την υποδούλωση του, καθώς επίσης από την ολοσχερή απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας – πόσο μάλλον όταν ξέρει πως η στάση πληρωμών ή/και η επιστροφή στη δραχμή ενός πάμπλουτου κράτους, όπως η Ελλάδα, δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμα με τη συντέλεια του κόσμου.  Χωρίς να επεκταθούμε σε περαιτέρω ανάλυση του τι ακριβώς συμβαίνει ή τι «κυοφορείται» σήμερα στην Ελλάδα, η οποία δυστυχώς ευρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, καλούμενη ακόμη μία φορά από την Ιστορία να προπορευθεί μίας επαναστατικής «αλλαγής πορείας» της δύσης, θα ασχοληθούμε με το θέμα του κοινού νομίσματος – αφού έχουμε αναφερθεί κατά καιρούς σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα.   

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε ουσιαστικά το 1957, όταν υπογράφηκε η συνθήκη της Ρώμης – η οποία στηρίχθηκε σε τέσσερις βασικούς πυλώνες: ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, ελεύθερη προσφορά υπηρεσιών, ελεύθερη ροή κεφαλαίων, καθώς επίσης ελευθερία στη διακίνηση και μετανάστευση των ανθρώπων. Επρόκειτο λοιπόν για μία «επανεγκατάσταση» των συνθηκών που επικρατούσαν στην Ευρώπη το 19^ο αιώνα – για ελευθερίες οι οποίες είχαν πάψει να υφίστανται στην εποχή του εθνικοσοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Έκτοτε οι δύο πολιτικές τάσεις, οι οποίες μάχονται συνεχώς μεταξύ τους στην Ευρώπη, είναι οι εξής:        

(α)  Φιλελευθερισμός: Κατά τη συγκεκριμένη θεωρεία, για να πραγματοποιηθεί η ειρηνική συνεργασία, καθώς επίσης η οικονομική «άνθηση» των ευρωπαϊκών χωρών, απαιτείται απλά και μόνο η ελευθερία. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού κεντρικού κράτους, με τη μορφή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, επειδή κάτι τέτοιο θα υπονόμευε την ατομική ελευθερία των Πολιτών, καθώς επίσης την εθνική ανεξαρτησία των κρατών. Ακόμη περισσότερο, τα επί μέρους προβλήματα θα έπρεπε να επιλύονται από την πλησιέστερα στον Πολίτη πολιτική εξουσία – κατά των παράδειγμα των κρατών-πόλεων της αρχαίας Ελλάδας. Για παράδειγμα, από τους δήμους, τις περιφέρειες ή τα ομοσπονδιακά κρατίδια των επί μέρους ευρωπαϊκών χωρών και όχι από την κεντρική τους διοίκηση – πόσο μάλλον από μία ευρωπαϊκή, κεντρική κυβέρνηση (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελβετία, από τα καντόνια της οποίας όχι μόνο επιλύονται τα προβλήματα των Πολιτών, αλλά και διοικούνται ή ελέγχονται πολλές κοινωφελείς επιχειρήσεις). Στα πλαίσια αυτά, ο μοναδικός απαιτούμενος κεντρικός οργανισμός θα ήταν ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο – οι δραστηριότητες του οποίου θα περιορίζονταν αυστηρά, αφενός μεν στην επίλυση των αντιπαραθέσεων μεταξύ των χωρών-μελών, αφετέρου στην προστασία των τεσσάρων βασικών πυλώνων της συνθήκης της Ρώμης.

(β) Σοσιαλδημοκρατία: Η «τάση» αυτή έχει στόχο τη δημιουργία ενός κεντρικού ευρωπαϊκού κράτους, το οποίο θα διευθύνεται από ικανούς, επαρκείς, ανιδιοτελείς τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν θα αυτοανακηρύσσονται ως τέτοιοι, όπως δυστυχώς οι σημερινοί – οι γραφειοκράτες δηλαδή των Βρυξελών, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μία κεντρική διοίκηση, έτσι ώστε να πλουτίζουν με τη βοήθεια της εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας. Η κεντρική διοίκηση της Ευρώπης, θα είχε την ευθύνη της αναδιανομής των εισοδημάτων (δημοσιονομική ένωση, καταπολέμηση της ανεργίας κλπ.), του καθορισμού των ρυθμιστικών κανόνων και της εναρμόνισης της νομοθεσίας. Σε τελική ανάλυση λοιπόν, τα υφιστάμενα ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη θα έπαυαν να υπάρχουν – ενώ στα πλαίσια αυτά, το πιο σημαντικό βήμα ήταν η «εισαγωγή» του κοινού νομίσματος: του Ευρώ.  

Παραδοσιακά, το (νέο)φιλελεύθερο μοντέλο ακολουθούταν από χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Μ. Βρετανία – ενώ το σοσιαλδημοκρατικό κυρίως από τη Γαλλία. Εν τούτοις, η επανένωση της Γερμανίας, η εισαγωγή του Ευρώ (η Γαλλία ζήτησε την υιοθέτηση ενός κοινού νομίσματος σαν αντάλλαγμα για την ένωση της Γερμανίας), το οποίο αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα προς την πλευρά της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, καθώς επίσης η κρίση χρέους της ΕΕ,  έχουν αλλάξει εντελώς τα δεδομένα. Ειδικότερα, παρά το ότι το Ευρώ θεωρούταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα στα χέρια της Γαλλίας, με στόχο την ένωση της Ευρώπης υπό «γαλλικό συντονισμό», η Γερμανία, στα πλαίσια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, από την οποία εξήλθε ενδυναμωμένη, φαίνεται να επιδιώκει πλέον επίσης την ένωση της Ευρώπης – υπό τη δική της όμως απολυταρχική ηγεμονία.

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, τεκμηριώνει τη σημερινή υπεροχή της Γερμανίας απέναντι στη Γαλλία – αλλά και την αδυναμία των άλλων χωρών να αντιδράσουν στις ηγεμονικές βλέψεις της μερκαντιλίστριας καγκελαρίου.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αλλαγές δεικτών χωρών Ευρωζώνης, για τη χρονική περίοδο 2005-2011

* Σε ποσοστά επί του ΑΕΠ

Πηγή: Eurostat, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι, το δημόσιο χρέος πολλών χωρών έχει εκτοξευθεί στα ύψη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο – κυρίως στην Ιρλανδία, η οποία ακολουθείται από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Κατά την έποψη μας τώρα, με κριτήριο τη μεγάλη μείωση της βιομηχανικής της παραγωγής (-11,4), την ύφεση (-1%) και την ανεργία των νέων (28,5%), θα ακολουθήσει σύντομα και η Ιταλία – ιδιαίτερα εάν τυχόν απαιτηθεί διάσωση των τραπεζών της. Στον ίδιο Πίνακα Ι διαπιστώνουμε επίσης σημαντικές διαφορές μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας – ειδικά όσον αφορά τη βιομηχανική παραγωγή, καθώς επίσης την ανεργία. Κατά την υποκειμενική μας τοποθέτηση, η Γαλλία ξανά σφάλει σε σχέση με την αμυντική ισχύ της γραμμής «μαζινό», απέναντι σε ενδεχόμενη, οικονομική φυσικά επίθεση της Γερμανίας.

Κλείνοντας, εμείς θεωρούμε ότι και οι δύο «πολιτικές τάσεις» της Ευρώπης έχουν πλεονεκτήματα, καθώς επίσης μειονεκτήματα – με μεγαλύτερο ίσως τις ηγεμονικές βλέψεις των ισχυρότερων, οι οποίες θα ήθελαν να «μεταλλάξουν» τις ασθενέστερες χώρες σε «προτεκτοράτα των Βρυξελών» (επαρχίες της Ρώμης). Επομένως, η ιδανική λύση θα ήταν η επιλογή των πλεονεκτημάτων, παράλληλα με την καταπολέμηση των μειονεκτημάτων («χρυσή» μεσότητα), με στόχο μία Ευρώπη των Πολιτών της. Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή τεκμηριωθεί πειστικά ότι δεν είναι εφικτή η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, με όρους ισότητας, θα ήταν καλύτερα να εξέλθουν άμεσα όλες οι χώρες από το κοινό νόμισμα – με πρώτη την Ελλάδα, η οποία σήμερα έχει ακόμη τη δυνατότητα να επιβιώσει, επιστρέφοντας στη δραχμή (άρθρο μας).      

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 07. Ιουλίου 2011, viliardos@kbanalysis.com      

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων με πολλά συγγράμματα και μελέτες, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το βιβλίο «Η κρίση των κρίσεων», το οποίο περιλαμβάνει επιλεγμένα οικονομικά άρθρα του 2009.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2378.aspx