Καλλικράτης και μετά;
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο οι πολίτες προσέρχονται ακόμη, προκειμένου να εκλέξουν τους πρώτους αιρετούς περιφερειάρχες και δημάρχους σε πολλούς σημαντικούς διευρυμένους δήμους της χώρας. Όπως και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι υποτιθέμενοι εκλεκτοί του λαού έσπευσαν να στεγαστούν υπό τις εγγυήτριες της επιτυχίας τους δυνάμεις, τα κόμματα δηλαδή. Συνεπώς ορθά τονίζεται ότι οι εκλογές έχουν σαφώς πολιτική χροιά και όχι αυτοδιοικητική. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι συγγένειες και οι φιλίες διαδραματίζουν κάποιον ρόλο κυρίως κατά τον πρώτο γύρο.
Ας ανατρέψουμε κατ’ αρχήν τον έρποντα σαθρό μύθο: Ο νόμος που φέρει το όνομα του λαμπρού αρχιτέκτονα της κλασικής Αθήνας στοχεύει στη μείωση των δαπανών στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Δεν γνωρίζουμε αν ο Καλλικράτης πέρα από την αμοιβή και τη φήμη του είχε ενδιαφερθεί και για την εξοικονόμηση χρημάτων κατά την ανακατασκευή της Ακροπόλεως των Αθηνών. Γνωρίζουμε όμως ότι για το έργο είχαν δαπανηθεί σημαντικά ποσά (όπως και για το σύγχρονο μουσείο της Ακρόπολης), τα οποία προέρχονταν από τις φόρου υποτελείς “συμμάχους” των Αθηνών ελληνικές πόλεις και ότι ακόμη και ο Περικλής είχε τότε κατηγορηθεί για σπατάλη! Αναμφισβήτητο πάντως είναι ότι με τον προηγούμενο νόμο, τον γνωστό ως Καποδίστρια δεν επετεύχθη ουδεμία οικονομία, αλλά αντιθέτως αυξήθηκαν σημαντικά οι δαπάνες των δήμων, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται σήμερα υπερχρεωμένοι. Ο Καποδίστριας επιχείρησε να θέσει τις βάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης προσφέροντας τη σημαντική προσωπική του περιουσία, αρνούμενος να λάβει μισθό και περνώντας ολόκληρη εβδομάδα με ένα κοτόπουλο. Τί άραγε να συνέδεε τους εμπνευστές του νομοσχεδίου που έφερε το όνομά του με τον πρώτο και τελευταίο κυβερνήτη της χώρας μας; Ας αναμένουμε λοιπόν και νέα διόγκωση των οφειλών, αφού το μόνο που αποκεντρώνει, και μάλιστα μεθοδικά και αποτελεσματικά, η κεντρική εξουσία είναι η διαφθορά. Και αυτό γίνεται μέσω του σφικτού εναγκαλισμού πολιτικής εξουσίας και αυτοδιοίκησης, η οποία δεν είναι αυτοδιοικούμενη.
Το άλλο σημαντικό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι τα οικονομικά των περιφερειών και των διευρυμένων δήμων. Η περίοδος των παχειών αγελάδων ως απόρροια όχι της αυξημένης παραγωγής αλλά του αυξημένου δανεισμού παρήλθε ανεπιστρεπτί. Οι δανειστές μας κύριοι πλέον της χώρας απαιτούν και, προκειμένου να καταστήσουν αποτελεσματικούς τους εισπρακτκούς μηχανισμούς, επεμβαίνουν ακόμη και στην χάραξη της πολιτικής. Η χώρα έχει ανάγκη από παραγωγή, αλλά οι δείκτες κάθε είδους παραγωγής, από την αγροτική ώς τη βιομηχανική, διαγράφουν πτωτική πορεία. Η Ελλάδα είναι σώμα πληγιασμένο γεμάτο βδέλλες, εγχώριες και ξένες, που απομυζούν το αίμα της. Συνεπώς είναι αφελές να περιμένει η αυτοδιοίκηση τη στήριξη της Πολιτείας. Η Πολιτεία ένα μόνο έχει κατά νουν: Την είσπραξη των οφειλομένων. Τί λοιπόν ευκολότερο από του να καταστούν οι δήμοι και οι Περιφέρειες εισπρακτικοί μηχανισμοί μέσω της αποκέντρωσης της φορολογίας; Και άλλη φορολογία; Ναι, αφού δεν παράγουμε, πώς αλλιώς θα συγκεντρώνονται τα οφειλόμενα; Οι δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά πόση είναι η περιουσία του Κράτους, πόση εκείνη των πολιτών του και, κυρίως, πόσο εκτιμάται η περιουσία της γης της ποτισμένης με μαρτύρων και ηρώων αίμα, όπως γνώριζαν πολύ καλά τα όσα υπετίθετο ότι πράτταμε, εμείς οι “δόλιοι” Έλληνες, προκειμένου να τους εξαπατήσουμε, ώστε να εισέλθουμε στη ζώνη των χωρών της οικονομικής ευμάρειας!
Η κάθε Περιφέρεια καλείται να δώσει όραμα σε τομείς, στους οποίους χάθηκε το όραμα από την κεντρική πολιτική σκηνή! Ας εξετάσουμε τρεις από τους τομείς αυτούς.
Στον τομέα της Παιδείας θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις δαπάνες σχολείων διαφόρων βαθμίδων, τα οποία αποτελούν βιομηχανία προσφοράς τίτλων σπουδών χωρίς προοπτική. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η κυρίως διαπαιδαγώγηση έχει αναληφθεί από την επιεικώς άθλια τηλεόραση. Ο εθνικός παλμός αντιστοιχεί προς τον σφυγμό του κλινικά νεκρού. Στη δευτεροβάθμια κυριαρχεί ο δαιδαλώδης κόσμος του διαδικτύου, για τους πολλούς, ενώ οι λίγοι αποδίδονται σε έναγχο αγώνα για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων προς εισαγωγή σε σχολή εγγυημένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας (αν απόμειναν πλέον άλλες πέρα από τις στρατιωτικές!). Ήδη προ καιρού διέρρευσε εισήγηση για συρρίκνωση των ΑΕΙ, τα οποία για φθηνή κομματική προπαγάνδα και πλασματική μείωση της ανεργίας έχουν σπαρεί σε όλη την έκταση της χώρας. Θα επιβιώσουν τελικά όλα αυτά ή η Αυτοδιοίκηση θα επωμισθεί τον άχαρο ρόλο να τα οδηγήσει σε “αυτοκατάργηση”, αντί της Πολιτείας που επανακατατήργησε τη βάση στις εξετάσεις εισαγωγής σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τονώσει την επαρχιακή οικονομία μέσα από την αναδιανομή του εισοδήματος των μικρομεσαίων με τη μεταφορά δηλαδή από τις οικογένειες των σπουδαστών στους μισθωτές οικιών ή επιχειρηματίες εστίασης και διασκέδασης; Μήπως πραγματική προσφορά θα αποτελέσει η κατάρριψη του μύθου περί οικογενειακής καταξίωσης σε περίπτωση επιτυχίας εισόδου σε ΑΕΙ, αφού αυτή θα εγγυάται απλώς και μόνο την μετατόπιση κατά μερικά έτη του φάσματος της ανεργίας; Μήπως ούτε αυτό δεν θα προφθάσει να πράξει, αφού η συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος θα θέσει τέρμα στην φροντιστηριακή εκπαίδευση των πολλών; Ίσως η Αυτοδιοίκηση να προχωρήσει στη συγχώνευση κάποιων σχολείων, προκειμένου να εξοικονομήσει τους μισθούς ελαχίστων δασκάλων. Ίσως να κλείσει και κάποια νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς για λόγους οικονομίας τώρα μάλιστα που τα ασφαλιστικά ταμεία στενάζουν, ώστε να αδυνατούν να καλύπτουν τη δαπάνη φύλαξης των παιδιών σε ιδιωτικά ιδρύματα.
Το ΕΣΥ καταρρέει υπό το βάρος των οφειλών, τις οποίες προκάλεσαν η αλόγιστη σπατάλη, καθώς ο έλεγχος, ο οποιοσδήποτε έλεγχος, φυγαδεύτηκε εκτός της χώρας, και τα ασφαλιστικά ταμεία από καιρό αδυνατούν να ανταποκριθούν προς τις υποχρεώσεις τους. Ποιά η προίκα εκ μέρους της Πολιτείας, ώστε να επιτύχουν τον άθλο της εξυγίανσης του ΕΣΥ οι Περιφέρειες; Μήπως τώρα που γίνεται λόγος για τον περιορισμό και του αριθμού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, αναλάβουν πάλι αυτές τον άχαρο ρόλο, προκειμένου να οδηγηθούμε τελικά σε ένα κατά βάση ιδιωτικό σύστημα, στο οποίο θα ισχύει το “όπου φτωχός και η μοίρα του”;
Η αγροτική παραγωγή διέρχεται σοβαρή κρίση και οι γεωργοί μας εξωθούνται στο να μετατραπούν σε επιχειρηματίες. Θα γίνουν οι Περιφέρειες οι προαγωγοί των συμφερόντων εκείνων που κόπτονται για την πράσινη ανάπτυξη, προκειμένου οι αγρότες να σπεύσουν να χρεωθούν στις τράπεζες, ώστε να κινηθεί κάπως η βιομηχανία, όση απέμεινε στην ευρωπαϊκή ήπειρο ή η άλλη εκτός αυτής του ευέλικτου κεφαλαίου, το οποίο εκμεταλλεύεται τους εξαχρειωμένους εργάτες σε χώρες με άκρως ελαστική την εργατική νομοθεσία και γλίσχρο ημεροκάματο; Ή μήπως ανακαλύψουν αυτές τα στρατηγικά πλεονεκτήματα για επενδύσεις κεφαλαίων, τα πλεονεκτήματα που από την ένταξή μας στην ΕΟΚ και μετά μετατρέπονται ολοένα και σε μεγαλύτερα μειονεκτήματα στα πλαίσια της λεγόμενης ακόμη ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, δηλαδή της οικονομίας της απάτης!
Οι περιφερειακοί άρχοντες θα θεωρηθούν τελικά επιτυχημένοι αν κάνουν έστω και ένα μόνο: Αν αγαπήσουν την Περιφέρεια κάπως περισσότερο απ’ ότι αγαπούν οι της κεντρικής πολιτικής σκηνής μας τη χώρα!
