Μετανάστες αποπειρώνται να αποφύγουν τον εγκλωβισμό τους στην Ελλάδα (νότιο λιμάνι Πάτρας)

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ελλάδα δεν είναι μόνο Αθήνα συνηθίζουν να τονίζουν οι παροικούντες στο κάποτε κλεινόν άστυ, για να επιβεβαιώσουν ευθύς αμέσως με τη συμπεριφορά τους το ακριβώς αντίθετο. Πλανήτης Γη δεν είναι μόνο η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική συνηθίζουν να τονίζουν οι περί τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, για να επιβεβαιώσουν ευθύς αμέσως με τη συμπεριφορά τους ακριβώς το αντίθετο.

Σπάνια προβάλλεται μέσω των ειδήσεων το δράμα που εκτυλίσσεται καθημερινά στις χώρες με τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς, λόγω της άγριας καταλήστευσής τους από τους στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς. Μόνο σε κάποιο ντοκουμαντέρ ο φακός θα εστιάσει στο δράμα τους και αυτό χωρίς διάθεση συναισθηματικής προσέγγισης. Για τους «πολιτισμένους» οι «άγριοι» είναι ένα είδος ζώου, το οποίο βλέποντας διασκεδάζουν και «δοξάζουν τον Θεό», που δεν του μοιάζουν!

Συνέχεια →

«NATO Macedonia» η νέα ονομασία!

Αντι-ιμπεριαλιστικό, παλλαϊκό μέτωπο η δική μας «σύνθετη πρόταση»

Ρωμαϊκή Μακεδονία (αλιεύτηκε από το διαδύκτιο)

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι το πραγματικό ζήτημα είναι το θέμα του ονόματος; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι οι εξελίξεις σε ελληνοτουρκικά – «ονοματοδοσία» ΠΓΔΜ – Κυπριακό είναι σε άμεση συσχέτιση με την μεγάλης κλίμακα ευρωατλαντική επίθεση σε μια Ενιαία Ζώνη που ξεκινά από τα Βαλκάνια και φτάνει έως το Ιράν;

Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα κόκκινο νήμα  που διαπερνά όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα  (πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, εξελίξεις στο Ιράν, στην Παλαιστίνη, στην Υεμένη, στο Κουρδιστάν  και στη Συρία, αναβάθμιση ΝΑΤΟικής παρουσίας σε Βαλκάνια και Ουκρανία);

Συνέχεια →

Τζιμάκος

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Εχθρός της ψευδώνυμης ηθικής

ο Τζιμάκος.

Τραγουδοποιός ολκής

και χείμαρος ιδεών.

Συνέχεια →

Ο Μέγας Αλέξανδρος συναντά την Πυθία

(Μία φανταστική ιστορία με πραγματικά ερωτήματα)

Του Θεόδωρου Παπαθεοδώρου*

Ήταν πολύ πρωί ακόμα όταν στον Άδη, στον κάτω κόσμο, έφτασαν οι εφημερίδες της Ελλάδας των πρώτων ημερών του έτους 2018. Ο Ηφαιστίωνας μόλις είχε ξυπνήσει και σκέφτηκε πως ήταν μια καλή ευκαιρία να πιεί τον καφέ του διαβάζοντας παράλληλα τα νέα από τον επάνω κόσμο, από την πατρίδα.

Τι το ήθελε όμως το διάβασμα πρωί πρωί! Του πετάχτηκαν τα μάτια έξω από τα νέα που διάβασε. Το «Μακεδονικό» λέει έβαινε προς λύση, οι Έλληνες πολιτικοί συζητούσαν με τους Σκοπιανούς για μία κοινά αποδεκτή ονομασία. «Πάλι τα ίδια;» Αναφώνησε. «Πρέπει να ειδοποιήσω τον Αλέξανδρο».

Τρέχοντας σχεδόν, έφτασε στο δωμάτιο του «μεγάλου» και άρχισε να φωνάζει δυνατά…

Συνέχεια →

Μακεδονικό: Για ποιούς τρέχει και δεν προφταίνει η κυβέρνηση;

Του Μανώλη Μ. Μηλιαράκη*

Σε μια περίοδο που η επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα, γίνεται κάθε μέρα και πιο προκλητική και επικίνδυνη, η Ελληνική Κυβέρνηση, τα συστημικά κόμματα και τα επίσης συστημικά Μ.Μ.Ε. έχουν καταληφθεί από πρεμούρα, για την εντός εξαμήνου λύση του Μακεδονικού, που εκκρεμεί εδώ και ¼ του αιώνα.

Γιατί αυτή η πρεμούρα και ποιοι στην πραγματικότητα επείγονται για τη λύση του προβλήματος;

Για ποιους σε τελευταία ανάλυση τρέχει και δεν προφταίνει η Κυβέρνηση;

Συνέχεια →

Από το ατομικό άγχος στη συλλογική δράση

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Μια από τις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμού της νεωτερικότητας είναι η απόλυτη τοπολογική διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου και η εξ’ αυτού διάκριση μεταξύ απεριόριστης ιδιωτικής ελευθερίας –«το σπίτι μου είναι, ό,τι γουστάρω κάνω!»- και, αντίστοιχα, σειράς περιορισμών στη δημόσια εκδοχή της. Η ιδιωτική ελευθερία, εξοπλισμένη μάλιστα με πλήθος νομικών κατασκευών, ατομικών δικαιωμάτων και διασφαλίσεων, παρέχεται αφειδώς στο άτομο, στο πλαίσιο μιας κοινωνικής σύμβασης, που επιβάλλει όμως στο δημόσιο πεδίο σειρά περιορισμών, κανονισμών και δεσμεύσεων, χάριν μιας λειτουργικής συμβίωσης. «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Ανταλλάσσεται δηλαδή, περίπου, ο περιορισμός της δημόσιας ελευθερίας -και άρα, μάλλον και της Πολιτικής- με την απόλαυση μιας περίκλειστης ιδιωτικότητας, που μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει αρκεί να μην μπλέκεται στα πόδια των ελίτ-διαχειριστών του δημόσιου χώρου. Η στρατηγική των κυρίαρχων τάξεων ήταν απλή: κάντε ό,τι γουστάρετε στο ατομικό πλαίσιο της ιδιωτικής ελευθερίας σας -κάτι σαν «δεν μας νοιάζει τι κάνετε στο κρεβάτι σας»- και αφήστε σε μας το πεδίο της δημόσιας σφαίρας-ελευθερίας για να το ρυθμίσουμε ως εκπρόσωποι σας. Όπερ και εγένετο.

Συνέχεια →

Χριστιανός και κομμουνιστής;

Παρουσίαση του βιβλίου του Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ, Οι πηγές και το νόημα του ρώσικου κομμουνισμού

Του Γιώργου Λιερού

«Η επανάσταση είναι μια αποκάλυψη σε μικρογραφία. Είναι αυτό το δικαστήριο το εγκατεστημένο στο εσωτερικό της ιστορίας για να της απαριθμεί τα λάθη της»
Νικολάι Μπερδιάγιεφ

Χριστιανός και κομμουνιστής;

Ερώτημα και συγχρόνως άποψη, μια διατύπωση με την οποία ο πολύ σημαντικός Ρώσος φιλόσοφος, σύγχρονος της Οκτωβριανής επανάστασης, Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ δίνει την σκοπιά από την οποία ασκεί κριτική στο εξαιρετικό βιβλίο του «Οι πηγές και το νόημα του ρώσικου κομμουνισμού». Υποστηρίζοντας ότι «το κομμουνιστικό κοινωνικό σύστημα είναι κατά μεγάλο μέρος δίκαιο [και] οπωσδήποτε βρίσκεται πιο κοντά στον Χριστιανισμό απ’ ότι ο καπιταλισμός» [265], αναγνωρίζοντας ότι «η κομμουνιστική επανάσταση… απελευθέρωσε τις λαϊκές δυνάμεις, τις έφερε στην ιστορική πραγματικότητα: σ’ αυτό βρίσκεται όλη της η σπουδαιότητα» [17], ασκεί ταυτόχρονα μια σφοδρή πολεμική στον μπολσεβικισμό.

Το βιβλίο είναι γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του τριάντα και ωστόσο διατηρεί μια τέτοια επικαιρότητα που το κάνει αναπόσπαστο μέρος της αναγκαίας βιβλιογραφίας για τη σημερινή συζήτηση με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση. Η θεματολογία, το εύρος της κριτικής του, καθόλου δεν αφορά μόνο ένα χριστιανικό ή ένα χριστιανοσοσιαλιστικό κοινό, αλλά ακόμα περισσότερο, όλους εκείνους που εντάσσουν τους εαυτούς τους στην μεγάλη παράδοση της κομμουνιστικής ιδέας, θεωρούν ανοιχτά σήμερα τα μεγάλα κοσμοθεωρητικά ζητήματα και θέλουν να αποτιμήσουν κριτικά την επαναστατική εμπειρία του 20^ου αιώνα.

Συνέχεια →

Ο ωραίος Δάσκαλος

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

                                Στον Νίκο Τεμπονέρα

Ο ωραίος Δάσκαλος, όρθιος

στο μετερίζι της παιδείας

να κοιτά την επερχόμενη καταιγίδα

με την έγνοια στα μάτια

και το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει

στα ζυγωματικά του

Συνέχεια →

Νίκος και Ιωάννης

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Πριν δυό χιλιάδες χρόνια

ο Ιωάννης έδειχνε τον ρου της ιστορίας

και προμήνυε συνειδητά τον Ερχόμενο

που φτωχά εμφανίστηκε.

Συνέχεια →