Και πάλι για την τράπεζα θεμάτων

Οι παράμετροι του προβλήματος

Του Στέλιου Μαρίνη

Στη χώρα που το αυτονόητο είναι ζητούμενο, έχουμε φτάσει στο σημείο να θριαμβολογούμε όταν τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων δεν έχουν λάθη ούτε υπερβολικές δυσκολίες ή παγίδες, όπως τα φετινά. Η πραγματικότητα που δεν αλλάζει από το επίπεδο των θεμάτων είναι ότι οι εξετάσεις αυτές δεν έχουν κανένα παιδαγωγικό έρεισμα, τα θέματα που θεωρούμε «καλά» δεν είναι συμβατά με τη διδασκαλία του σχολείου ούτε προσαρμοσμένα στους διακηρυττόμενους στόχους του Αναλυτικού προγράμματος. Οι Πανελλαδικές είναι διαγωνισμός – διαγκωνισμός του οποίου οι απαιτήσεις διαστρεβλώνουν όλη την εκπαιδευτική διαδικασία του σχολείου.

Συνέχεια →

Η ολοκλήρωση της καταστροφής του Ιράκ από την Υ/Ε

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Μέσα στον ορυμαγδό του αποπροσανατολισμού από την Υπερεθνική Ελίτ (στον οποίο, όπως πάντα με τους πολέμους της, μετέχει σύσσωμη και η εκφυλισμένη “Αριστερά”) η πραγματική σημασία των γεγονότων στο Ιράκ θάβεται κάτω από τόνους αναληθών και ημί-αληθών ισχυρισμών. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ δεν είναι ούτε θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, ούτε αντιτρομοκρατικός πόλεμος κατά των τζιχαντιστών (ISIS). Αντίθετα, η Υ/Ε μπήκε τώρα στην τελική φάση ολοκλήρωσης του σχεδίου καταστροφής των Αραβικών καθεστώτων που στηριζόντουσαν σε εθνικό-απελευθερωτικά κινήματα (Μπααθικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία, Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη) ή υποταγής τους στη ΝΔΤ (Ιράν). Ο βασικός στόχος ήταν η πλήρης ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Τα μέσα περιελάμβαναν από τη στρατιωτική εισβολή, μέχρι τους κτηνώδεις ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς και «επαναστάσεις από τα κάτω».

Συνέχεια →

Ποια Ελλάδα Ποια Ευρώπη

Του Σωτήρη Γουνελά

Εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε λαός που μπορεί να κλειστεί σ’ ένα παρόν εκατό ή διακοσίων χρόνων νεοελληνικού βίου. Ανήκουμε στους αρχαίους λαούς, όπως ανήκουν και οι Εβραίοι, οι Πέρσες, οι Ινδοί οι Κινέζοι και άλλοι. Δεν έχουμε ιστορία πεντακοσίων ή χιλίων χρόνων, ο λόγος ο ελληνικός χάνεται μέσα στο χρόνο και έρχεται να σμίξει με την μεγαλειώδη σύλληψη του Εφέσιου Ηράκλειτου για τον Λόγο που αρμονίζει το σύμπαν. Η ιουδαϊκή παράδοση από τη μία και η αρχαιοελληνική από την άλλη εκβάλλουν μέσα στη χριστιανική περιοχή, εκχριστιανίζονται, καθώς σφραγίζονται από το κορυφαίο γεγονός της Ενανθρώπησης. Σπουδαία ζητήματα για την ύπαρξη του Θεού και του ανθρώπου, για τη δημιουργία το κόσμου, για το νόημα της ζωής και του θανάτου, για τη σημασία του αποκαλυπτικού λόγου, για τη σχέση των δύο φύλων, για τη διασταύρωση ή τη σύγκρουση πολιτισμών και για τόσα άλλα που καθόρισαν και καθορίζουν την πορεία του κόσμου, ζυμώθηκαν, ερμηνεύτηκαν, αποσαφηνίστηκαν χάρη στην αλληλεπίδραση αυτών των παραδόσεων και την ιδιάζουσα σύνθεσή τους με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.

Συνέχεια →

Γλυκιά επιστροφή*

Του Γιάννη Στρούμπα

Αν οι Μοίρες ορίζουν την ανθρώπινη ζωή, το ριζικό του ανθρώπου είναι προκαθορισμένο. Κι αν γίνει αποδεκτή η οπτική του Αντώνη Φωστιέρη στην ποιητική του συλλογή «Τοπία του τίποτα», το ριζικό, το «γραφτό» αυτό, είναι ένα «ατέλειωτο γραπτό». Σαν «ατέλειωτο» διατηρεί ανοιχτές όλες του τις εκκρεμότητες και προσκαλεί τον ποιητή σε μια νέα αναμέτρηση μαζί τους. Ο Φωστιέρης ξαναπιάνει τον ίδιο μίτο που ξετύλιγε ιδίως στις τρεις προηγούμενες συλλογές του, δηλαδή τις συλλογές «Το θα και το να του θανάτου», «Η σκέψη ανήκει στο πένθος» και «Πολύτιμη λήθη», και με την προσθήκη της νέας του συλλογής συγκροτεί πλέον ολοφάνερα μια τετραλογία. Η θεματολογία του ποιητή επιμένει στο αξεδιάλυτο ζεύγος ζωής-θανάτου απ’ τη μια, και στην ίδια την ποίηση απ’ την άλλη. Επανάληψη; Αναγκαστικά, εφόσον το κατασταλαγμένο πλέον ενδιαφέρον του Φωστιέρη τον οδηγεί εκ νέου πάντα στο «ίδιο ατέλειωτο γραπτό», με τη δήλωση πως «τίποτα δεν θέλουμε στ’ αλήθεια» και πως «Ένα γραπτό είν’ ένα σύμπαν από τίποτα».

Συνέχεια →

Η γλώσσα είναι Προκρούστης

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Η γλώσσα είναι Προκρούστης

μ’ ένα κρεβάτι κι ένα πέλεκυ

στον ώμο

που καρτερεί για φόνο

Η γλώσσα είναι ένα καράβι

στους ωκεανούς του γαλαξία

Συνέχεια →

ΠΩΛ ΓΚΟΥΝΤΜΑΝ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΥΣΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ*

Οι γκουρού της δεκαετίας του ’60

Του Αναστάσιου Βιστωνίτη**

Τα έργα του Βίλχελμ Ράιχ, του Χέρμπερτ Μαρκούζε, του Γκυ Ντεμπόρ και του Πολ Γκούντμαν ενέπνευσαν τους εξεγερμένους νέους της εποχής στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο που το σημαδιακό έτος 1968 τα περισσότερα βιβλία τα οποία γνώρισαν εμπορική επιτυχία ήταν μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας παραπλανά. Οι συγγραφείς που υπήρξαν ινδάλματα της εξεγερμένης νεολαίας δεν ήταν μυθιστοριογράφοι, ούτε και τα βιβλία που εξέφρασαν το πνεύμα της δεκαετίας του ’60 ήταν έργα μυθοπλασίας. Κι αν από τους συγγραφείς αυτούς θέλαμε να ξεχωρίσουμε κάποιους, θα καταλήγαμε στον Γκυ Νπεμπόρ, στον Χέρμπερτ Μαρκούζε, στον Βίλχελμ Ράιχ και στον Πολ Γκούντμαν. Οι τρεις πρώτοι είναι πασίγνωστοι και πολυδιαβασμένοι στη χώρα μας. Ο Πολ Γκούντμαν παραμένει ακόμη ένας μεγάλος άγνωστος.

Συνέχεια →

Η κακουργία της νομιμότητας….

Του παπα Ηλία Υφαντή

​

Συχνά οι νομιμόφρονες, για να κατηγορήσουν και χλευάσουν κάποιους επικαλούνται το ποινικό τους μητρώο.

Σάμπως ο καθένας, που καταδικάζεται να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται, δηλαδή, το πόσο οι νόμοι εν ονόματι των οποίων παραπέμπονται και οι παράγοντες, που δικάζουν και καταδικάζουν κάποιους, βρίσκονται σε αρμονία με την ηθική και τη δικαιοσύνη.

Ή μήπως δεν αφθονούν τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας υπήρξαν οι μεγαλύτεροι κακούργοι; Ή μήπως εν ονόματι του νόμου δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και τη δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπων; Ή μήπως εν ονόματι των νόμων δεν καταδικάζονται εκατομμύρια ανθρώπων σε θάνατο από την πείνα στις υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη μας;

Συνέχεια →

H χαμένη πηγή

Του Λευτέρη Κουσούλη

Ο θαλασσινός ορίζοντας κέρδιζε το καθημερινό βλέμμα. Η θάλασσα ήταν ο αναπόδραστος τόπος τους. Το χωριό κυλούσε στην πλάτη του βουνού, που όριζε δύο κόσμους. Μπροστά η θάλασσα, πίσω ο τόπος του καθημερινού τους μόχθου. Εκεί στα φροντισμένα κτήματά τους, ελαιώνες, μπαξέδες, αμπέλια και περιβόλια, περνούσαν σχεδόν όλο τους το βίο. Δύσκολος και δυσπρόσιτος τόπος, που έπαιρνε ζωή από την ανάγκη αλλά και την αγάπη των ανθρώπων.

Συνέχεια →

ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Σε διάστημα μιας εβδομάδας κοιμήθηκαν τον ύπνο του δικαίου τρεις αγιορείτες γέροντες, οι πατέρες Μωυσής της κουτλουμουσιανής σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, Νικόδημος της Καψάλας των Καρυών και Γεώργιος, προηγούμενος της μονής του οσίου Γρηγορίου. Κοιμήθηκαν προσδοκούντες ανάσταση νεκρών, καθώς αυτή είναι η μέγιστη ελπίδα που προσφέρει η Εκκλησία στα μέλη της. Γι’ αυτό και κοιμητήριο εκαλείτο κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο χώρος ενταφιασμού των νεκρών. Και παρέλαβαν τη λέξη αυτή από τη γλώσσα μας πολλοί λαοί της Ευρώπης και τη διατηρούν μέχρι σήμερα (cimitero, cimetiere, cementerio, cemetery). Εμείς όμως έχουμε οπισθοδρομήσει και χρησιμοποιούμε κυρίως τον όρο νεκροταφείο σαν να μας είναι βαρειά η ελπίδα και να αισθανόμαστε ανάλαφροι αποβάλλοντάς την.

Συνέχεια →