Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η ανασκαφή της Αμφίπολης, που ξαναζωντανεύει την ιστορία και έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις και παγκόσμιο θαυμασμό, αποδεικνύει ξανά ότι τούτο το παμπάλαιο χώμα «δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα» των εχθρών μας, που ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές, όπως μας διδάσκει το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.

Είναι πολλές οι σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις των τελευταίων ετών που ενισχύουν την «ελληνικότητα» και την ιστορική μας ταυτότητα απέναντι στα ισοπεδωτικά ιδεολογήματα της Νέας Τάξης. Κι όμως, τα σημαντικά αυτά ευρήματα, μέχρι σήμερα απλώς ανακοινώνονταν και ύστερα «θάβονταν» ως προς την ευρύτερη σημασία τους. Πριν από την Αμφίπολη, η τελευταία φορά που από την αρχαιολογική έρευνα δημιουργήθηκε εθνικό ενδιαφέρον ήταν το 1977 με την Βεργίνα. Και είδαμε στην συνέχεια τι ρόλο έπαιξε αυτή η σπουδαία ανακάλυψη στα εθνικά μας θέματα.

Συνέχεια →

GUEVARA

(+) Του Νίκου Καββαδία*

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.

Έλεγε η μάνα του παιδιού: Καμάρι μου κοιμήσου.

Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα

τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Συνέχεια →

Ένα αντίο στον Λουκάνικο

Του Πέτρου Κατσάκου

Έγινε γνωστός ως «Λουκάνικος». Έτσι τον μάθαμε, έτσι τον γνωρίσαμε. Δεν ξέραμε πως ο άνθρωπος που τον εντόπισε σε μικρή ακόμη ηλικία να περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας τον είχε βαφτίσει «Θόδωρο». Όποιο κι αν ήταν το όνομά του, μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera.

Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, και η απόλυτη καταξίωση ήρθε όταν το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011. Τον αποκάλεσαν, όχι άδικα, «επαναστάτη» και «σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα».

Συνέχεια →

Ο ΣΥΡΙΖΑ του ’14 και το ΠΑΣΟΚ του ’09: Η αφοπλιστική ομοιότητα των προεκλογικών εξαγγελιών και το «μικρότερο κακό»

Του Γ. Μουρ.

Έντονο άρωμα από τον… «”σοσιαλισμό” που γνωρίσαμε» είχε η σημερινή (7/10) ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στην ετήσια διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών.

Δεν αναφερόμαστε βεβαίως στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ, αλλά στην ΠΑΣΟΚική διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού.

Και οι σημερινές εξαγγελίες του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης θύμιζαν έντονα ΠΑΣΟΚ.

Ποιο ΠΑΣΟΚ όμως;

Συνέχεια →

Αλληλουχία

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Συντριμός αναπάντεχος

στο άκουσμα του τροχαίου.

Ο Πλάτανος

που πολλά ακούει τα καλοκαίρια,

ξάφνου σίγησε τα φύλα του

και πάγωσε τις ρίζες του.

Κι εγώ μένω στην καρέκλα κρύος

και χάνω την πρόσκαιρη χαρμόσυνη ανεμελιά μου…

Συνέχεια →

Αξιολόγηση για μείωση… μισθών

Του Χρήστου Κάτσικα

Επιχείρηση τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών. Σχολικές μονάδες, διευθυντές και υποδιευθυντές, δάσκαλοι και καθηγητές στον μηχανισμό της αξιολόγησης που στόχο έχει την άρση της μονιμότητας και τη συρρίκνωση των αποδοχών.

Στις ράγες της αξιολόγησης, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, μπαίνουν οι σχολικές μονάδες της χώρας, ενώ μέχρι το τέλος του χρόνου θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση διευθυντών και υποδιευθυντών των σχολείων για να ξεκινήσει η αντίστοιχη διαδικασία για τους δασκάλους και τους καθηγητές με την έναρξη της νέας χρονιάς.

Παράλληλα, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για νέο μισθολόγιο που θα εφαρμόζεται από 1/1/2015, προβλέπονται αφενός άρση της μονιμότητας με διετή αξιολόγηση για το αν θα μείνει κάποιος ή όχι στο Δημόσιο και αφετέρου νέα μείωση του μισθών, ένα τμήμα των οποίων θα είναι συνάρτηση της αξιολόγησης.

Το χρονοδιάγραμμα

Συνέχεια →

ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 1814 – 2014

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Συμπληρώθηκαν 200 έτη από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, εκείνης που έμελλε να οργανώσει την ελληνική επανάσταση το 1821. Συνήθως περιοριζόμαστε στην αναφορά στους τρεις ιδρυτές της Σκουφά, Ξάνθο και Τσακάλωφ. Πέραν αυτού ελάχιστα γνωρίζουμε και αυτά στρεβλωμένα.

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε τη 14^η Σεπτεμβρίου 1814, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (ημέρα όχι χωρίς νόημα για τους πρωτεργάτες), στην Οδησσό, πόλη που κτίστηκε κατ’ εντολή της τσαρίνας Αικατερίνης μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους κατά το τέλος του 18^ου αιώνα. Η σημαντική θέση της είχε ως συνέπεια την εγκατάσταση εκεί κατοίκων διαφόρων εθνοτήτων, μεταξύ των οποίων και Ελλήνων, οι οποίοι επιδόθηκαν κυρίως στο εμπόριο. Η ίδρυση της Εταιρείας σε ρωσικό έδαφος παρείχε ασφάλεια και βεβαιότητα ότι σε περίπτωση αποκάλυψής της δεν θα είχαν τα μέλη της την τύχη του Ρήγα και των συντρόφων του. Κατά τα τέσσερα πρώτα έτη τα μέλη της δεν ξεπερνούσαν τα τριάντα. Στη συνέχεια η έδρα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, καθώς οι ιδρυτές της μετακινήθηκαν εκεί, όπου ο Σκουφάς άφησε την τελευταία του πνοή.

Συνέχεια →

ΔΗΜΑΡ: αδελφή της αθωώτητας ή εξαδέλφη της σκοπιμότητας;

Του Ανδρέα Ζαφείρη*

Διαρκή εγκλήματα, σύμφωνα με τη νομική επιστήμη, είναι εκείνα στα οποία η εγκληματική πράξη έχει διάρκεια τέτοια ώστε να μην επιτρέπει στο έννομο αγαθό να ειρηνεύσει. Για παράδειγμα τα βασανιστήρια δεν είναι ένα στιγμιαίο έγκλημα. Είναι κάτι που έγινε σε μια χρονική στιγμή μεν, αλλά τα αποτελέσματά του κρατούν στο διηνεκές.

Ο ένας χρόνος της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ γίνεται προσπάθεια από διαφόρους «κύκλους», να χαθεί στη λήθη, σαν ένα στιγμιαίο λάθος – και άρα να δοθεί μια δεύτερη πολιτική ευκαιρία στη ΔΗΜΑΡ, για να συνεισφέρει με την «υψηλή πολιτική της κουλτούρα» στο αίτημα της «κοινωνικοποίησης του καπιταλισμού με δημοκρατικά μέσα». Όμως ο ελληνικός λαός με το 1,20% των ευρωεκλογών ήταν ακριβοδίκαιος στην ετυμηγορία του: το έγκλημα της ΔΗΜΑΡ ήταν διαρκές.

Συνέχεια →

Πράγμα ἢ πρόσωπο;

π. Δημητρίου Μπόκου*

Ἡ ἀν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα εἶ­ναι βα­σι­κὴ ἀρ­χὴ κά­θε ἐ­πι­στή­μης καὶ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ  ἀ­που­σιά­ζει ἀπὸ τὴ σχο­λὴ τοῦ Φρό­υντ, τοῦ πα­τέ­ρα τῆς ψυ­χα­νά­λυ­σης. Ο Viktor Frankl, κα­θη­γη­τὴς τῆς  ψυχατρι­κῆς στὴ Βι­έν­νη καὶ ἱ­δρυ­τὴς τῆς  σχολῆς τῆς λο­γο­θε­ρα­πεί­ας, κρι­τι­κά­ρον­τας τὴ σχο­λὴ τῆς ψυ­χα­νά­λυ­σης, γράφει:

«Ἡ ψυ­χα­νά­λυ­ση δὲν υἱ­ο­θέ­τη­σε ἁ­πλῶς τὴν ἀν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα – ὑ­πο­τά­χτη­κε σ’ αὐ­τήν. Ἡ ἀντικειμενικότη­τα ὁ­δή­γη­σε σὺν τῷ χρό­νῳ στὴν ἀν­τι­κει­με­νο­ποί­η­ση, ἢ τὸν ὑ­πο­βι­βα­σμὸ τοῦ ἀν­θρώ­που σὲ πράγ­μα. Μὲ ἄλ­λα λό­για, με­τέ­τρε­ψε τὸ ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο σὲ ἀν­τι­κεί­με­νο, τὸ ἀν­θρώ­πι­νο πλά­σμα σὲ πράγ­μα. Ἡ ψυχα­νά­λυ­ση θε­ω­ρεῖ τὸν ἄρ­ρω­στο ὡς κά­τι τὸ κυ­βερ­νώ­με­νο ἀ­πὸ “μηχανισμούς”, καὶ ἀντι­λαμ­βά­νε­ται τὸν θε­ρα­πευ­τὴ ὡς τὸ πρό­σω­πο ποὺ ξέ­ρει πῶς νὰ χει­ρίζε­ται αὐ­τοὺς τοὺς μηχανισμούς. Εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ξέ­ρει τὴν τεχνι­κὴ τῆς δι­ορ­θώ­σε­ως τῶν δι­α­τα­ρα­χθέν­των μη­χα­νι­σμῶν.

Συνέχεια →