Απορία ψάλτου Je suis…;
Του Χρήστου Σκανδάμη*
Όταν φονταμενταλιστές ισλαμιστές
χτυπήσανε τους Δίδυμους,
σπουδαίοι άντρες
είπανε πως
είμαστε
όλοι Αμερικανοί.
Όταν φονταμενταλιστές ισλαμιστές
χτυπήσανε τους Δίδυμους,
σπουδαίοι άντρες
είπανε πως
είμαστε
όλοι Αμερικανοί.
Παραλλαγή του παραδοσιακού
Ας χαμηλώναν τα βουνά
να ζούσα τ’ όνειρό μου
να ‘βλεπα την ανατολή
ενός καινούργιου κόσμου.
Τας ηδονάς θήρευε τας μετά δόξης˙
τέρψις γαρ συν τω καλώ μεν άριστον,
άνευ δε τούτου κάκιστον.**
Ισοκράτης
Ό, τι λάμπει δεν είναι βέβαια χρυσός˙
όμοια η κάθε ηδονή δεν είναι και ωφέλιμη˙
αντίθετα πάμπολλες φορές μπορεί να είναι βλαβερή˙
και κάθε τι ωφέλιμο δεν είναι πάντοτε ευχάριστο κι ωραίο˙
πιθανόν να είναι κι άσχημο, ακόμη και δυσάρεστο, πικρό.
Πάνω στους στίχους και τη μουσική του Γιάννη Παπαϊωάννου.
Βαδίζω και παραμιλώ
μ’ όσα μας έχουν κάνει
μας καταστρέφουν τη ζωή
μας έχουνε τρελάνει.
Οι καλοί μας οι εταίροι,
Σόιμπλε και συνεταίροι,
τραπεζών οι στυλοβάτες
και των αγορών προστάτες,
Ο καύσωνας που έφτασε από τη Αφρική,
κι αν ήταν ο χειρότερος τα τελευταία χρόνια,
κι αν ταλαιπώρησε πολύ ιδίως τους απόκληρους
και ηλικιωμένους, κι αν άναψε κάποιες φωτιές,
μία βδομάδα κράτησε και έφυγε και πάει ˙
κάπως θα ανασάνουμε.
Η γιαγιά μας η καημένη,
λίγο κουφή,
λίγο στραβή,
και λίγο σαλεμένη,
δεν θέλει να την περετούν
κι ας είν’ αναγκεμένη.
Παραμονές Χριστούγεννα
προτού η αυγή να φέξει
βγήκα να πω τα κάλαντα
μαζί με τον Αλέξη˙
Εγώ κι εσύ
Του Χρήστου Σκανδάμη*
Εν αρχή ην το χάος;
Όλα έγιναν σε εφτά μέρες;
πάντως κάποια στιγμή
γίναμε εγώ κι εσύ.
‘‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;
Ποιος είσαι ρε μεγάλε;’’
Μην είσαι ο Μέγα Αλέξανδρος;
Μήπως ο Ναπολέων;
Μην άλλος μέγας σαν κι αυτούς;
Ακόμα κι αν τους μοιάζεις,
εάν δεν είσαι άνθρωπος,
είσαι ένα ζώο και μισό
όπως οι πιο πολλοί μας.