Τασούλα Καραγεωργίου, «Τι γίναν οι μαστόροι;»:
Η επαναλειτουργία του «εργοστασίου»*
Του Γιάννη Στρούμπα
Το δέσιμο με τη γη, η επικοινωνία με το χώμα, όπως αυτά επιτυγχάνονταν σε προγενέστερους καιρούς, στη σύγχρονη εποχή έχουν καταλυθεί. Τσιμέντο κι άσφαλτος κατακαλύπτουν το χώμα, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να βρει τις ρίζες του, στεγανοποιώντας τον κι αποξηραίνοντας τα θετικά του συναισθήματα. Οχήματα μικρά και μεγάλα, κυρίως οι νταλίκες, σκορπούν τα ψυχρά τους ντεσιμπέλ στις εθνικές λεωφόρους. Το ρημαγμένο τοπίο μουλιάζει και μουχλιάζει απ’ τη βροχή, καταδυναστεύεται απ’ το κρύο. Στο εχθρικό τούτο περιβάλλον η Τασούλα Καραγεωργίου, στην ποιητική της συλλογή «Τι γίναν οι μαστόροι;», αναζητά μία πρωτογένεια, τη ζωή «στο πρώτο κύτταρό της», στην αρχική της αγνότητα. Ο τιθέμενος στόχος απαιτεί για την εκπλήρωσή του την κατάλληλη καθοδήγηση, τη συνδρομή των «μαστόρων».
